De eerste indruk die dusseldorp in het huis had, was dat het muffig rook....en naar cookie's
Dusseldorp keek even rond, op de gootsteen stonden wat foto's van mannen, vrouwen en kinderen.....
DD: "Wie zijn dat?" wijzend naar de foto's.
De vrouw keek sip: "Mijn kinderen en kleinkinderen, opgepakt door Duncan of vermoord, omdat ze zich verzette.....ik ben te oud om me te verzetten."
Dusseldorp liep de kinderen af, en toen zag hij een bekend gezicht.....zou het?
"Hoe heet deze jongeman?" vroeg Dusseldorp.
De vrouw keek op en glimlachtte: "Mijn oude kleine Servus "

De rest van de middag bleef Dusseldorp daar, Dusseldorp vertelde haar niet dat hij servus kende en wat er met hem gebeurd is, ontsnapt enzo.

Aan het eind van de middag stapte hij voor het eerst zijn nieuwe huisje binnen. Alles was verrot en oud. In de kast stonden wat oude boeken van de vorige bewoners. Geschiedenis van De wereld, Onbegrijpelijke dingen en Verzetten voor Dummie's
Dusseldorp bedacht dat hij maar later moest bestuderen wat er met de vorige bewoners was gebeurd....eerst schoonmaken, opknappen en een baan zoeken om niet op te vallen.
Om geen aandacht te trekken. deed Dusseldorp met de hand, want een toevallige voorbijganger kon zo zien anders dat hij magie gebruikte!

Na uren, en uren, en uren boenen( voor zijn gevoel, eigenlijk was het een half uurtje) was hij klaar met boenen, en toen bleek dat niks opgeknapt hoeft te worden, omdat alles gewoon stevig stond, maar alleen oud leek door het stof.

Dusseldorp stapte naar buiten en ging de markt op lopen, wat niet te missen was met al die drukte. Hij keek wat rond, en zag toen een vacature bureau voor het leger.....
Dat kon handig zijn, om in zijn leger te zijn. Hij stapte naar binnen en zag als eerste een kale, norse man zitten.
"Goedemiddag" begroette dusseldorp hem vrolijk.
"Hum"
"Ik kom me aanmelden voor het leger?"
"Naam?"
"Dirk"
"Achternaam?"
"Euh...Dombo!"
"geboortedatum?"
Daar had Dusseldorp niet op gerekend, als hij zijn echte geboortedatum zou zeggen, zou zijn leeftijd die hij zou moeten hebben(15) niet in verhouding zou zijn hoe hij eruit ziet en eigenlijk is (35).
"Ik ben over 4 maanden 36, dus reken maar uit "
"Skills?"
"Vechten en magie"
"Welke magie?"
"Water."
"U bent ingeschreven bij het BML: het Bijzondere Mensen Leger.
Daar zitten alleen mensen in die bijzondere skills hebben, zoals u, en die werken in teams. Het team waar jij in zit, zul je morgen zien. Meld je morgenvroeg om 9.15 precies bij de grote deur van Duncan. En nu oprotten."
Dit was alleen maar beter, want door die geheime opdrachten kwam je meestal beter te weten over de preciezere plannen van Duncan dan over het hele leger, maar het gevaar was wel, dat als hij doorhad dat Desseldrek weg was, en nadacht dat misschien zijn alter-ego ook een van die vreemdelingen was, hij betrapt kon worden.....maar goed, hij leek nu ouder, dus ze zouden denken dat hij zijn vader, of iets dergelijks was.

Ulysses bromde. Meer dan dit hadden ze niet kunnen doen, dus konden ze maar beter hun hoofd bij de belangrijkste zaak houden. Ulysses borg zijn boog op, en ging de groep voor. Hij bracht ze langs de beschuttingen en blinde vlekken in de verdediging waarvan hij wist dat ze er waren. Niet veel tijd later loerde hij door een bosje naar de stadsmuur, de anderen beschut opgesteld achter hem. Hij draaide zich om. "Ze hebben de wachtroutes niet veranderd. Vanavond kunnen we naar binnen."

Toen de eerste pijlen gelost werden op de Raven pakte Arya snel ook een paar pijlen, legde aan, en begon raafjes de lucht uit te schieten "Dit is hopelijk wel wat pijlen waard, want het is best een zwerm, en zoveel pijlen heb ik niet meer." Ze mompelde, legde aan, en liet weer een pijl los. Deze zoefde door de lucht, en raakte zijn doel precies waar ze het gewild had.

Pijl na pijl verdwenen de paarse lucht in, en een voor een storten de raven neer.

tring, tring, tring, tring, pats.
Dusseldorp draaide zich om, maar herrinerde zich opeens wat er allemaal gebeurt was..... Hij was vergeten te vertellen dat hij weerwolf was.....tegen de tijd dat het volle maan is, hebben we Duncan vast verslagen. Dacht Dusseldorp.
Hij stond op, kleedde zich aan, poetste zijn tanden met zijn nieuwe tandenborstel, spoelde zijn gezicht. Gisteren was hij met een klein beetje gevonden geld wat spullen gekocht. Omdat de poort naast hem practisch was, kon hij de tijd dat hij er moest zijn, ook weggaan.

9.15, tijd om weg te gaan, deur op slot doen. Voor de deur zag hij een aantal mensen staan. Hij telde ze:
1....2....3.....4.....
4 mensen, hij zou nummer vijf worden.
DD: "Goedemorgen , hoe maken jullie het, ik ben Dirk, watermagier en kan aardig vechten, jullie?"
de eerste was een schiel mannetje die niet ouder was dan 25: "Ik ben Dennis, Transformagier." zei hij verlegen.
de tweede was een vrouw die even oud moest zijn als hijzelf nu: "Ik ben Kira, Auraal." Zei ze zelfverzekerd.
De derde had een pijl(enkoker) en boog op zijn rug: "I-i-i-ik b-b-b-ben b-b-b-ben, i-ik ka-ka-k-k-kan aardig b-b-b-boogsch-ch-ch-ieten."
De laaste leek gespierd en trots: "Ik ben de leider van deze groep, en ik heet Nick, en alles wat in mij geschoten word, obserbeer ik, en kan ik dan uitschieten! "

Dusseldorp keek ieder een voor een aan, Dusseldorp kwam wel altijd de meest rare groepjes tegen: Nu een mutant, een boogschutter, een auraal en een transformatormagier.

Nick: "Welkom dirk, om je meteen uit te testen hebben we nu al een opdracht!"

*Na het 'prijsschieten' sluipen Amber en Madarian achter Ulysses en de anderen aan. Ulysses lijkt tot nog toe betrouwbaar met het uitstippelen van de sluiproute. Langzamerhand begint het te schemeren. Dan horen ze Ulysses wat zeggen.*

Ulysses: "Ze hebben de wachtroutes niet veranderd. Vanavond kunnen we naar binnen."

Madarian: "Het lastige is altijd het wachten. Het duurt altijd zo lang. Langer dan als je bezig bent."

Amber: "Tuurlijk niet. Het duurt even lang als je bezig bent of als je wacht."

Linctus: "Willen jullie je koppen houden, of willen jullie meteen naar de poort lopen en je gevangen laten nemen?!?"

*Amber werpt een kwade blik naar Linctus, hoewel ze weet dat hij gelijk heeft. Dan gaat ze verder waar ze gebleven was.*

Amber, nu zachter: "De tijd gaat niet langzamer of sneller, het is alleen maar zo dat als je bezig bent je de tijd vergeet."

Madarian, ook zachter: "Vrouwen. Je kunt niet met ze leven, maar ook niet zonder ze. Je weet best dat ik dat bedoelde."

*na een tijdje gewacht te hebben, begint het te schemeren.*

*Ruby loopt door een paar straten heen en verlaat de stad. Bij de put waar ze haar order vanddan heeft, gaat ze rechtsaf, en danvolgt ze een smal paadje naar een sloot. Daar aangekomen zoekt ze de sloot af naar een opening. Als ze de opening gevonden heeft, springt ze in de sloot, en kruipt ze de opening in van het riool. PHEW! Wat een lucht! Dat zal een tijd duren voordat ze daar vanaf is!
Na een paar meter kan ze staan. Ze loopt verder, en krijgt plotseling wat afwaswater over zich heen, dat uit een gat in het plafond wordt gegooid. Ze moet wat over hebben voor haar robijnen! Er zijn veel ratten in het riool, maar ze vallen niet aan. Iets verderop wordt het riool nog breder en hoger, en kan Ruby eindelijk het smerige water uit. Dan kijkt ze naar haar kleren. Het eerste wat Ruby gaat doen na deze opdracht is een frisse duik nemen! De lucht is niet te harden, en daarom gooit Ruby haar eten er weer uit.
Ze sluipt verder, en komt dat bij de plek die beschreven was door de assistent van de graaf. Een fakkel houder aan de muur. Ze gaat er naartoe, en beweegt de houder naar links, dan naar rechts. Een geheime deur gaat open. Daarachter een gang met veel spinrag en stof. Ze gaat door de gang heen, en na een aantal bochten en trappen kan ze niet verder. Ze ziet een plek waar de muur dunner is gemaakt, en middenin een lap stof wat kan draaien om een pin. Ze draait er aan, en er verschijnt een kijkgat. Ze ziet dat aan de andere kant de kamer is van de graaf. Haar doelen liggen beide te slapen, en er is verder niemand in de kamer.
Ze trekt aan een hendel en een geheime deur wordt geopent. Dit gaat niet helemaal geruisloos, en de graaf lijkt wat wakker te worden, maar blijft toch slapen. Ruby gaat de kamer binnen, en gaat aan de linkerkant van het bed staan, pakt een pijl en spant haar boog. De graaf begint z'n neus een paar keer op te halen. Ruby richt even, en net als de ogen van de graaf wijd open gaan en Ruby zien, schiet Ruby de pijl af, dwars door het linkeroog van de graaf. De pijl komt achteruit de schedel, en doorboort ook de schedel van z'n vrouw. Een raar en redelijk luid rochelend geluid komt bij haar vandaan. Ruby gaat snel de geheime gang in, en sluit de deur. Dan komt een wachter op het geluid af, en ziet de lijken. De gravin maakt nog een paar stuiptrekkingen, en is daarna overleden. Ruby gaat weer door de geheime gang nar buiten, en gaat op zoek naar een plek waar ze een bad kan nemen.*

voordat dusseldorp en de rest de opdracht te horen kreeg, moesten ze eerst hun wapens ophalen en een korte training doen, om te laten zien wat ze van elkaar konden verwachten.

Ze gingen de deur binnen, trap af, trap af, trap af, en nog een trap af, totdat ze in een lange gang terecht kwamen. Aan elke kant zaten rekken, 25 aan allebei de muren, telde dusseldorp.
Nick: "Er zijn 50 teams in het BML, wij zijn 13......1....2....5...9....11....13! Hier!"

Dusseldorp zocht 2 dolken uit.
Dennis zocht vechterkleding uit en een zwaard.
Kira pakte ook een zwaard, en een schild erbij.
Ben een goeie pijl en boog, met pijlenkoker.
en Nick pakte een malienkorfer en een zwaard met schild uit.

Toen ze allemaal hun wapens hadden, deed Nick een andere deur open aan de andere kant van de gang. Dat was weer een trap omhoog!

Eenmaal boven zag Dusseldorp een groot grasveld staan.
Nick stond even te smoesen met ben, en zag daarna Nick wegrennen.
Ben: "A-a-a-als j-je h-het w-w-wil z-z-z-z-zien, moet j-j-je een verrek-k-k-kijker pak-kk-kk-kken."
Dusseldorp snapte er niks van, pakte toch maar een verrekijker en keek erdoor heen. Zelfs nu nog zag hij Nick als een puntje heel ver weg gerend, maar als hij de verrekijker wegdeed, zag hij hem helemaal niet.
Dusseldorp zag het puntje door de verrekijker een appel om zijn hoofd doen.
Ben deed een oog dicht, tjoing. Dusseldorp zag door de verrekijker dat de appel doormidden was.
Kira floot zachtjes tussen haar tanden.

De schemering trok langzaam over het land heen, als een deken dat het land instopte voor de nacht die kwam. Het werd langzaam koeler, wanneer de zon geleidelijk achter de horizon verdween. Voorzichtig werden er sterren zichtbaar aan de hemel. Demion keek omhoog, wachtte geeuwend en keek af en toe om zich heen. Ulysses zat gedisciplineerd stil met zijn armen over elkaar te wachten tot ‘het’ moment daar was om actie te ondernemen. Madarian zuchtte zo nu en dan diep in en uit en speelde met wat gras. Amber lag lekker stil naar de sterren te kijken met Arya. Andrax zat weer te mediteren samen met Linctus. Desseldrek zat naast Linctus en deed hem zoveel mogelijk na. Zou hij hem express proberen te irriteren? Demion kon er wel om lachen, omdat Linctus toch moeite leek te hebben hem niet het lijf vol te schreeuwen. Even keek hij naar Luna die ook dromend omhoog keek. Demion stond op en ging naast haar zitten. Zonder dat ze opzij keek wees ze omhoog naar een verschenen ster. “Zie je die Demion?”. Even staarde hij omhoog langs haar vinger en zag een heldere ster verschijnen. Hij knikte “dat is een mooie heldere”. Luna keek lachend opzij “Dat is hij zeker” en staarde weer terug naar de lucht. Ze zuchtte diep “Ik heb echt te weinig tijd gehad de laatste tijd om naar de sterren te kunnen kijken. Ik mis het wel enorm”. Demion voelde meteen dat er meer achter haar woorden zat en bleef stil om als luisterend oor te dienen. Ze zuchtte opnieuw “Vroeger keken ik met mijn zus altijd samen naar de sterren. We konden uren staren”. Demion knikte lachend. Ook hij heeft vroeger vele uren in de lucht gezucht naar verlichting, misschien om zijn verleden te kunnen vergeten. “Wat is er zo bijzonder aan die ene ster?”. Luna glimlachte opnieuw “die ene ster stond altijd recht boven ons dorp en leek zelfs vlak boven ons huis te staan. Ik stel mij altijd voor dat juist die ster het lichtbaken is in mijn donkere tijden…net als nu eigenlijk. Het stelt me gerust en geeft mij rust”. Demion strekte en rekte zijn lichaam even uit. Dit moment van rust konden ze eigenlijk wel even gebruiken na alles wat er de laatste paar dagen gebeurd was. “Ik zou meer willen weten over de verleden Luna, zou je het erg vinden om meer te vertellen”. Luna’s glimlach verdween, maar haar ogen bleven zacht. “Ik vertrouw jou en je reisgenoten. Zonder jullie zouden we sowieso geen kans maken voor de komende 20 jaar. Ik zou je graag wat meer willen vertellen”. Demion lachte zachtjes. “Het lijkt er telkens op dat er altijd wat gebeurd als jij over de verleden begint of iets over jezelf wilt vertellen” zei hij grappend. Luna lachte zachtjes achter haar hand vandaan. “Daar lijkt het wel op”. Even bleef ze stil en keek naar de lucht “Demion, mijn verleden bij Duncan is donker… wil je het echt weten”. Demion schudden zijn hoofd “Perse…nee. Maar vertrouw me als ik zeg dat het ’t hart zeer lucht”. Luna knikte en nam een hap adem, waarna ze gerommel achter zich hoorden. Ulysses stond brommend op en klopte zijn kleding af. “Het is tijd” bromde hij zacht. Luna keek lachend naar Demion en trok haar schouders op “Ik ben vervloekt” grapte ze.

-----------------------------
De koele lucht stroomde zijn kamer binnen. Normaal gesproken werd hij niet nerveus, maar met de vreemdelingen van buitenaf voelden zijn lichaam wel iets gespannen. Hoe kon hij de vreemdelingen ervan overtuigen dat juist niet hij, maar de Linctum de grote schurk in deze wereld was? Zijn plannen tot nu toe liepen goed, maar de plannen voor de vreemdelingen verliepen elk moment anders. Had de Linctum hier ook last van? Een wachter klopte zachtjes op zijn deur en duwde de deur zachtjes open. “heer Duncan?” begon hij zachtjes “We hebben uw orders uitgevoerd. Had u misschien verder nog wensen?”. Duncan, die voor het opengeslagen raam stond, keek achterom. “Nee, dat is alles. Dank je”. De wachter knikte en deed zachtjes de deur achter zich dicht. Hij krabbelde even achter zijn hoofd. Had hij ooit Duncan zo kalm en zachtaardig gezien? Zijn bevelen waren ook al onverwachts vreemd. Was Duncan gek aan het worden of hoorde dit bij zijn plan? Gelukkig was hij slechts een wachter, dus hij hoefde zich geen zorgen te maken over hogere politiek en strategieën. Fluitend liep hij door de hallen weg naar de vertrekken van de soldaten.

De Linctum zag Ryui al in de verte liggen. Achter zich hoorde de Linctum achter slagen van vleugels. Een raaf kwam zo snel als het kon op de Linctum afgevlogen. De Linctum besloot om direct te stoppen en bekeek de beelden van de raaf. Hij zag alleen dat de andere raven in rap tempo werden vermoord van buiten de stadsmuur. De Linctum wist het nu zeker. De vreemdelingen waren in de buurt van de stad geweest, toen de Linctum er was. Ze hadden in zijn handpalm gedanst, maar de Linctum was vergeten om zijn vingers te sluiten. Hij had de vreemdelingen niet verslagen terwijl de kans zich voordeed. Duncan met zijn verhullende technieken hadden hiervoor gezorgd. Nu waren de vreemdelingen iets van plan. Anders zouden ze niet de raven uit de lucht geschoten hebben. De Linctum zuchtte even. Zijn ogen in de stad waren nu uitgeroeid.
Toen viel het de Linctum in. Er waren twee legers op weg naar de stad. Bedoeld om een oogje in het zeil te houden. Deze legers zouden Duncan waarschijnlijk kunnen steunen in de strijd tegen de vreemdelingen. Waarschijnlijk zou Duncan winnen als de twee legers mee zouden doen. De twee legers waren namelijk uitgerust met de nieuwste uitrusting. Wat moest de Linctum nu doen? Duncan mocht niet zo gemakkelijk winnen. De vreemdelingen moesten hem verzwakken of verslaan. Dan zou het leger geen verraad zien en de Linctum sterker in zijn troon zitten. Het gehele leger steunde de Linctum wel, maar een openlijke aanval op Duncan zou de steun doen wegvegen.
De Linctum richtte zich op en liep naar het beest. Hij haalde wat perkament en schrijfspullen te voorschijn. Hij gaf twee briefjes met tekst aan zijn boodschapper. “Een voor het leger en een voor Duncan.” Zei de Linctum tegen zijn boodschapper. Op de rol voor Duncan stond het volgende.

Beste Duncan,
het is mij ten oren gekomen dat er een roddel ging in de stad. Zonder mijn steun zou je het niet redden of zoiets van die strekking. Dit zou natuurlijk een ramp zijn voor jou macht in de stad als deze roddel versterkt wordt. In al mijn wijsheid is dus besloten dat de legers die jou zouden ondersteunen later aankomen. Op die manier lijkt het niet dat jij mijn legers nodig hebt om de stad te beschermen. Zo heb je meer tijd om de roddel de kop in te drukken. Zorg dat dit gebeurd. Een stad zonder sterke leiding mag nooit voorkomen.

-De Linctum
De rol voor het leger bevatte het bevel om 4 dagen halt te houden. De boodschapper pakte de beide rollen aan en veranderde weer in een raaf. Daarna vloog hij weg. Eerst op weg naar de legers. Dat lag in de route. De Linctum stapte weer op zijn beest. Hij zou in Ryui wel weer nieuwe boodschappers creëren, maar eerst moest de Linctum andere zaken regelen. Met een grote snelheid schoot het beest weg.

-----------------------------------------------------------

Linctus had aangezien hoe de raven naar beneden vielen. De wachters in de stad leken er niet zo veel boodschap aan te geven. Wel of geen raven leek hun niet te boeien. Waarschijnlijk wisselde de Linctum snel met zijn raven om veel informatie te verkrijgen. De groep moest dus wel vaart maken. Echter konden ze nu niet meer doen dan wachten. Wachten tot Ulysses het teken gaf. Tot die tijd ging Linctus mediteren. Desseldrek probeerde Linctus en Andrax af te leiden. Linctus ging zich hier aan storen. Niet omdat Desseldrek hem wilde weerhouden van het mediteren, maar het mediteren van Andrax was belangrijk in zijn leerproces. Een paar keer had Linctus er over gedacht om Desseldrek gewoon neer te steken. Echter zouden ze deze vreemde verschijning nog wel nodig hebben. Als niets anders, dan kon hij nog opgeofferd worden als afleiding. Bij die vrolijke gedachte verdween de ergernis die desseldrek had veroorzaakt. Linctus was net aan het mediteren toen Ulysses het teken gaf. Linctus hoorde dit nog in zijn meditatie. Hij had immers het mediteren al zo beoefend dat hij niet helemaal meer werd afgeloten van de buitenwereld. Linctus ging in zijn hoofd Andrax opzoeken. Hij kwam in een gigantische ruimte waar Andrax een paar draden aan het uit elkaar halen was. Linctus liep naar Andrax toe en schrok van de kleuren van de draden. Daarna schudde hij zijn hoofd en legde zijn hand op de schouder van Andrax. “Het is tijd om terug te gaan.” Begon Linctus en Andrax knikte. Beide ontwaakte tegelijk uit hun trance.

"Zo te zien zijn jullie er allemaal klaar voor. Luister dan nu goed naar me. Er is onder dat stukje van de muur een sluipgang gegraven. Hij is bedoeld voor Duncan, zodat die zou kunnen ontsnappen als hij zijn veste moet ontvluchten, en bij het overgrote gedeelte van de wacht niet bekend. Wij kunnen hem gebruiken om in de veste te komen. Er lopen een aantal bewakers rond, maar wat je ook doet, dood ze niet. Duncan heeft een soort magie op zijn kasteel gebruikt zodat hij het altijd weet als er iemand binnen de muren sterft. We doden dus niemand, want als Duncan er achter komt dat we binnen zijn..." Hij viel even stil. "We zorgen dat de bewakers ons niet zien, en schakelen ze van achter uit. Geen geluiden. Begrepen?" Iedereen knikte, en Linctus gebaarde nors dat hij op moest schieten. "Wacht hier op mijn teken." Toen rende Ulysses naar de muur.

Daar aangekomen morrelde hij door wat bosjes, en toen hij vond wat hij zocht hoorden de anderen een paar doffe klappen, hoewel ze niet hadden kunnen zien wat Ulysses deed. Toen gebaarde hij hen te komen. Ulysses hield een luik open. Hij fluisterde. "Hier gaan we naar binnen. Het is daar beneden pikdonker, dus ik wil dat Desseldrek een paar fakkels aan steekt. Maak zo weinig mogelijk geluid en blijf achter me." Daarna ging hij de tunnel in, met Desseldrek achter zich aan. Al snel zagen de anderen licht beneden, wat voor hen het teken was om naar beneden te komen. Eenmaal daar werden er fakkels uitgedeeld, en Ulysses liep vooruit door de lange gang.

Na een vrij lange wandeling in stilte kwamen ze aan bij een dood einde. Met een gebaar vroeg Ulysses om totale stilte, schoof toen langzaam een luikje opzij, en tuurde door het gat dat verscheen. 1 bewaker. Hij schoof het luikje weer voor het gat en draaide zich om. Zo zacht fluisterend als mogelijk informeerde hij de anderen. "Er loopt in deze gang 1 enkele bewaker rond. Wie schakelt hem uit?"

de volgende die aan de beurt was, was Kira. Zij maakte een grote aurale bal en schoot die op verschillende doelwitten in de buurt, die voor haar waren neergezet, en bewogen!
Dusseldorp deed of hij onder de indruk was, maar in werklijkheid had hij dit al gezien.
Na nick( pijlen in hem geschoten, en hij mikte op de doelwitten) en Dennis( hij kon zelfs stemmen na doen!) en na zijn komische acts, was Dusseldorp aan de beurt. Hij liet alle doelwitten bevriezen, liep er rustig naartoe en tikte het aan. Hij brokkelde af als een vervalt huis.

Nick: "Nou we weten wat we van elkaar kunnen verwachten, kunnen we naar onze missie!"
Kira: "En dat is???"
Nick: "Er schijnen vreemdelingen buiten de poort te zijn, Duncan wil ze uit geschakeld hebben. Team 45 zitten in de gangen en team 39 bij de poort."
Dusseldorp werd lijkbleek.
Dennis: "Is er iets, dirk?"
Dusseldorp schudde zijn hoofd
DD: "Vast iets verkeerd gegeten, denk ik"

En daar gingen ze......

--------------------------------------------

Desseldrek keek rond, zelf had hij een vuurbal in zijn hand.
Desseldrek: "Waarom laten we ze niet schrikken? Als we ze bang maken, omdat ze denken dat het spoken zijn? en ze zullen dan nooit ons verdenken!"
En om daad bij woord te voegen, leek Desseldrek na te denken.
De toortsen die aan de zijkant van de muren zaten, sprongen aan, behalve die paar voor hen en achter hen tot aan de deur, zodat zij in het donker bleven.

Madarian tikt een paar keer op Desseldrek z'n hoofd.*

Als Desseldrek zich omdraait, zegt Madarian zachtjes: "Ulysses weet dat we in de buurt zijn. Klinkt het dan niet logisch dat iedereen in het fort dat weet? En lijkt het dan ook niet logisch dat ze dan juist op onderzoek uit gaan, eventueel met versterking?!? En als je het wil laten spoken, dan klinkt dat eerder als een klus voor iemand die ECHT de doden kan oproepen. Nietwaar, Andrax?"

Desseldrek dacht even na, en besloot toen de fakkels weer uit te doen.

Madarian: "Ik kan niet meer door muren heen kijken, en ik kan ook niet meer van grote afstand zien waar de vijanden zich bevinden, maar m'n nachtzicht werkt uitstekend."

Amber: "Dat wel, maar normaal schakel je jou doelen uit met een zwaard, of met pijl en boog. Nu moet je doel blijven leven."

Madarian: "Wat stel je dan voor?"

Amber: "Pijl en boog."

Terwijl Amber dit zegt, krijgt Madarian een pijl aangereikt, met een platte, zware kop. Madarian kijkt even naar die pijl, en haalt z'n boog tevoorschijn.

Demion vond het idee ook niet zo handig. In deze kleine krappe gangentjes kon je moeilijk met pijl en boog mikken zonder dat je tegenstander snel om een hoekje dook. “Is het niet gewoon slimmer om het op de makkelijke manier te doen?”. “En dat is?”. Demion grijnsde “Besluipen en dan bewusteloos slaan?”. Ulysses leek het hier ook mee eens te zijn. Hij knikte instemmend met zijn hoofd. “Ik wel zeker dat we niet al te veel mensen tegen komen hier beneden. Deze gang is geheim voor gewoon voetvolk en slechts enkele weten hiervan. Daar zorgt Duncan wel voor”. Luna wist direct waar Ulysses het over had. Ze had Duncans woede wel vaker zien vallen op een soldaat die ergens zijn neus had gestoken waar hij niet hoorde.

Madarian: "Ik heb van alles qua steekwapens, maar geen knuppel. En gas is ook geen optie, want het kan nergens heen. Hmm."

Hij graait in z'n rugtas, en zoekt een voorwerp dat hij kan gebruiken. Desseldrek tikt op Madarians schouder en wijst naar de muur. Madarian kijkt waarnaar Desseldrek wijst: een niet brandende fakkel. Een stomp en stevig voorwerp. Perfect om te gebruiken als een knuppel. Madarian knikt goedkeurend en pakt de fakkel van de muur. Dan sluipt hij door de deur, en doet deze dicht. De wacht draait zich net weer om en loopt richting de deur. Hij loopt dichterbij,en dichterbij. Dan draait hij zich weer om. Madarian sluipt snel richting de wacht. Op het laatst hoort de wacht hem, maar voordat hij kan reageren krijgt hij een klap op z'n hoofd. Dan kijkt hij even naar het uniform. Te klein voor hem. Madarian geeft de anderen een seintje.

Madarian: "Wil iemand een vermomming? Het uniform is te klein voor mij."

Demion kwam dichter bij staan en keek naar de bewusteloze wachter. “effectief…dat moet ik toegeven”. Madarian lachte vol trots en legde zijn knuppel op zijn schouder. Ulysses kwam brommend binnen “Geen vermomming gaat je helpen hier beneden. Ze weten precies wie hier beneden rond lopen. Volg mij nou maar gewoon”. Demion keek vragend naar Madarian en trok zijn schouders op. Luna rolde even met haar ogen en liep ook maar mee. Zo stil als ze konden bewogen ze zich door de gangen en kwamen even tot stilstand, omdat Ulysses op de grond hurkten. “Wat is er?” fluisterde Demion hem toe. Zijn grote hand bewoog naar voren naar licht recht voor hun. “Daar is nog een grote kamer met zeker 4 bewakers. Ze houden daar de wacht. We moeten er voorbij zien te komen voordat we het kasteel binnen kunnen”. “Is dat een probleem?” vroeg Luna. Ulysses knikte zonder om te kijken “Wel als er een het alarm weet te activeren voordat we ze uitgeschakeld hebben”. Madarian hield de fakkel omhoog “Meppen?”. Linctus zuchtte diep “als jij er 4 tegelijk bewusteloos kan slaan…dan wel ja. Iemand een beter plan?”.

Amber: "Wat dachten jullie van gifpijlen? Ik heb wat gif van wat spinnen die op stalagmieten lijken."

Ulysses: "Absoluut niet! Dat gif is dodelijk!"

Amber: "Jammer. Ik weet niet of m'n oude vertrouwde gifsoorten hier ook dodelijk blijken te zijn."

Madarian: "Desseldrek maakt een vuurmuur om het alarm heen, dan stormen we naar binnen? Of kan Andrax misschien iets doen met z'n nieuwe Necromancer gaven? Iamand nog een ander en/of beter idee? Eerst bekijken welke opties we hebben..."

Andrax kwam achter ze staan. "4? Ik voel toch zeker 5 personen." Ulysses fronste. "Vreemd. Ik weet zeker dat BML team 13 nog uit 4 mensen bestond toen ik wegging..."

Een wachter klopte op de deur van zijn kamer, zacht genoeg om Duncan net uit zijn slaap te halen. “Wat is er?!” brulde hij naar de deur terwijl hij zijn hoofd beetgreep. De hoofdpijn die hij eerder had was minder geworden door even te gaan slapen, maar was nog niet geheel weg. Het kon hem eigenlijk ook niet zo veel meer schelen. Nog even en hij was een god! Goden hebben geen hoofdpijn van zorgen maken, maar geven het aan enkel die het verdienen. De wachter achter de deur sprak nu met een zware stem. “Heer! 2 legers van de Linctum naderen de stad. Hun voorbode sprak over hulptroepen, wat zijn uw bevelen?”. Zoals Duncan al verwacht had, had de Linctum hem legers gestuurd, maar niet voor de redenen die de voorbode kwam mededelen. Op het zelfde moment vloog er een raaf binnen met een briefje aan zijn poot. “Als ik het niet dach!t” bromde Duncan en greep de vogel stevig beet. Hij trok het briefje van het pootje af en smeet de vogel tegen de muur aan. Zijn fladderende vleugels maakte een kabaal op de grond. Tenslotte wist de vogel op te stijgen en uit het raam te vliegen. Duncans ogen schoten over het briefje en verfrommelde het toen geïrriteerd tot een prop. De Linctum is voorspelbaar aan het worden, dacht hij bij zichzelf. Zou dit duiden op een kat in het nauw? Van de gedachten alleen al verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Een stem bracht hem uit zijn fantasiewereld, waarna hij opkeek. “…Heer?”. Snel ging Duncan staan en greep zijn mantel. Hij sloeg deze over zijn schouders en knoopte deze vervolgens vast. “Jullie hebben al je orders gehad. Jullie sergeanten weten precies wat ze moeten doen”. De wachter salueerde en rende vervolgens de kamer uit. Duncan keek de kamer rond en liep naar zijn raam. Nu leken de plannen in stroomversnelling te zijn gekomen. Alles wat voorspelt was leek nu uit te komen. Het was dus bijna zover. De vreemdelingen zouden sterven, de Linctum zal vallen en hij zou een godheid worden.

-------------------------------
“Hoe dan ook, we moeten wel iets doen” bromde Arya achter de groep. Demion knikte instemmend “4 of 5, we moeten binnen zien te komen Ulysses. Dat idee van Madarian is best nog zo slecht nog niet”. De stemming leek grimmig te worden des ter langer ze in de donkere en koude tunnels rondslopen. Nu dat ze gestopt waren, leek de koud diep door te dringen in hun botten. Hoe dan ook, er moest iets gaan gebeuren.

Intussen heeft Amber ook een niet brandende fakkel gepakt en zwaait er een paar keer mee. Ook zij heeft voor de rest alleen maar steekwapens. Wat er ook beslist wordt, ze staat er klaar voor.

Kira: "En waarom moesten we ook al weer in deze gangen de wacht houden, terwijl de vreemdelingen buiten staan?"
"Daarom" snauwde Nick haar af. Kira was de afgelopen twee uur alleen maar aan het zeuren.
Ondertussen keek Dusseldorp om zich heen, het was een vierkante kamer, tot hij opeens gefluister bij de deur hoorde.... hij had al zo'n vermoeden wie het was. Om geen argewaan te trekken, gleed zijn ogen naar de rest van de groep. In gedachte telde hij af.

--------------------------------------------

Desseldrek zuchtte heel diep. Hij raakte de deur en de muur aan.
Desseldrek: "bij drie moet je naar binnen stormen, als de laaste erdoor is gegaan, maak ik het vuur aan!
1.......
2.......
3!"
En hij zwaaide de deur op.

Madarian stormt als eerste naar binnen, meteen gevolgd door Amber. Als eerste ziet Amber Dusseldorp staan, en herkent hem. Madarian loopt langs Dusseldorp zonder hem te zien. Amber rent door op zoek naar een doelwit. Madarian hoort een tok, als een pijl dwars door z'n schild heen komt. De pijl raakt hem verder in de linkerschouder. Gelukkig zit de pijl er niet ver in. Madarian trekt de pijl eruit door z'n schild verder van zich af te bewegen. In een beweging breekt hij ook de pijl af. Daar, aan de andere kant van de kamer de oorsprong van de pijl. Met vuur in z'n ogen rent hij op de boogschutter af. Amber ging intussen op Nick af, en sloeg uit alle macht met de toorts naar Nick z'n hoofd.

Desseldrek had na de laase persoon meteen een muur van vlammen langs de muren gedaan, en daarna naar, door de vlammen, binnen gestormd.

Dusseldorp zag dat Amber Nick aanviel....hij wist meteen hoe hij niet op hoefde te vallen....hij nam een aanloop, sprong en Amber sloeg heel hard op zijn buik... Normaal had hij met watersturing weggetrokken, maar zo was hij zelf meteen uitgeschakeld.

Desseldrek was ondertussen bezig uit te vogelen wie Dennis was, want hij had zich in Linctus getransformeerd, maar hij wist niet, wie de echte linctus was!

Amber haalt uit. Nick ontwijkt de eerste slag, maar Amber raakt iets anders links van haar. Als ze even naar links kijkt, ziet ze Dusseldorp op de grond liggen. Dan ziet ze iets rechts van haar in haar ooghoek. Als ze daar naar kijkt, ziet ze Nick uithalen met z'n zwaard. Nick raakt de toorts, en slaat deze uit Ambers hand. Amber pakt daarop de arm beet van Nick, en gooit hem met een judoworp op de grond. Dan geeft ze hem een klap in de nek. Ze denkt dat Nick is uitgeschakeld, en ze pakt de toorts weer op. Als ze daarna weer kijkt naar Nick, dan is hij weer opgestaan. Amber kijkt even met een verbaasde blik, maar al snel staat ze klaar voor het vervolg.

---

Madarian is intussen op de boogschutter Ben af aan het rennen. Ben zet het ook op een lopen, en probeert intussen Madarian te raken met z'n boog. Normaal zou die tactiek redelijk werken omdat het toch redelijk donker is, maar de speciale vizier in Madarians helm laten hem uitstekend zien in het donker, en kan daardoor zien wat Ben van plan is. Het gat wordt steeds kleiner. Na een paar schoten is Madarian te dicht genaderd voor de boog, en wordt Ben gedwongen een ander wapen te kiezen.

Andrax was meteen op de auraal Kira afgedoken. Hoewel deze dame de gave wel degelijk bezat, had ze een gebrek aan opleiding en begreep dus niet ten volle wat ze deed, in tegenstelling tot Andrax. Het enige dat Kira in het voordeel werkte, was dat zij wel probeerde haar tegenstander te doden, en Andrax zich moest inhouden om haar niet per ongeluk te doden. Haar aanvallen waren dodelijk, maar met schilden makkelijk af te weren, en al snel had hij de hogere hand. Met stevige schilden om zich heen liep hij op Kira af, die aanval naar aanval lanceerde op zijn verdediging, maar het ketste af als een kiezel van een muur. Eenmaal bij haar pakte hij zijn uitgedoofde fakkel en sloeg haar ermee bewusteloos. Hij voelde er geen vreugde bij. Bedroefd bij het niveau van haar opleiding voelde hij een steek van medelijden. Ze had zo veel meer kunnen zijn dan een simpele soldaat in het bijzondere legioen. Hij knielde bij haar neer. Ze ademde nog. Misschien zou hij haar mee kunnen nemen, om haar te onderwijzen, samen met 11. Kort inspecteerde hij de wond, en zo te zien was er niet te veel schade toegebracht. Andrax stond op en draaide zich om zodat hij kon zien wie er nog hulp nodig had.

Linctus liep ook de kamer in en zag hoe iedereen zich in het gevecht stortte. Linctus had gehoopt dat hij het een beetje rustig aan kon doen met vechten. De wonden van Ulysses waren nog niet geheeld. Ze zouden dus zo weer open kunnen scheuren. Echter was er een iemand die er anders over dacht. Ene Dennis transformeerde zich in Linctus en koos daarmee zijn tegenstander uit. Dennis vond Linctus het minst dreigend uit zien. Daarbij had Linctus een zwaard bij zich en dat was gemakkelijker als hij zich transformeerde. Een zwaard had Dennis immers wel bij zich, maar een werpmesje niet. Linctus keek het even aan hoe Dennis op hem af kwam. Hij zwiepte wat met zijn zwaard en Linctus ontweek het gemakkelijk. Dennis was echter geen groentje met een zwaard dat was af te lezen.

Linctus zag Desseldrek verbaast kijken en twijfelen. Desseldrek was ook bezig geweest met een muur van vuur. Daarna had twee Linctussen gezien. Dennis had het ook gezien en glimlachte. “Jullie rebellen zullen door ons weggevaagd worden. Wij beschikken over magische gaven die de wereld zullen doen schokken. Normale mensen zijn geen partij voor ons. Geef jullie nu over en wij zorgen voor een snelle dood. Wij zijn goden vergeleken met jullie.” Lachtte Dennis met een glimlach die Linctus nog nooit eerde op zijn gezicht had gezien. Linctus stopte met ontwijken en hief zijn zwaard. “Goden” Mompelde hij sarcastisch. De volgende slag van Dennis werd door Linctus geblokkeerd. Dennis probeerde het opnieuw, maar Linctus had zijn zwaard laten groeien. Met een vloeiende slag sneed hij door het zwaard van Dennis heen. Deze bleef verbaast staand kijken. “Goden” Herhaalde Linctus sarcastisch en stak zijn zwaard in de buik van Dennis. Dennis zijn ogen werden groot en hij zakte naar de grond. Linctus trok zijn zwaard terug en kreeg een boze blik van Ulysses. “Hij is niet dood.” Zei Linctus geïrriteerd tegen Ulysses. De ogen van Dennis waren nu helemaal wit en Dennis was terug veranderd naar zijn normale gedaante. Op de plek waar het zwaard van Linctus hem had gestoken was geen wond te zien.