Bij een van de kleine huisjes ziet ChrisT een klein hulpeloos vogeltje liggen, en bedenkt zich geen moment...
Hij loopt op het vogeltje af, pakt het beestje met zijn lippen op, en zet het op zijn rug, en brengt zijn kleine vriend naar een grote boom, en zegt tegen de, nog steeds hulpeloos liggende, gevederde vriend: 'In deze boom zitten bessen, ik lus ze niet, maar misschien jij wel.'
En legt het op een brede tak, pakt wat besjes en houdt deze voorzichtig tegen het snaveltje van het vogeltje aan. Maar het vogeltje doet niks meer, het is dood. Alles wat net in de boom is gebeurd is gezien door een man genaamd Harry. Hij roept naar ChrisT:
'Blijf van dat arme vogeltje af, stom beest!'

Eerst denkt ChrisT er over na om uit te leggen hoe de situatie echt zit, maar springt toch uit de boom, hij neemt een klein sprintje, en hoorde plots iets hards op zijn gouden kop vallen, Harry gooide dus een flinke steen op ChrisT. Harry gooide een flinke steen, maar het kleine beestje voelde er niks van, hij loopt naar het plots stilstaande tijgertje af, en dan draait ChrisT om, en begint te blazen als een kat. CT kijkt omhoog en ziet een beer van een vent staan tegenover hem, maar hij is (nog) niet bang.
Harry pakt de grote hamer van zijn rug, en wil het beestje neerslaan, maar voordat de hamer schade aan kan brengen springt ChrisT weg, hij schreeuwt: 'zo raak je me nooit! je bent veel te langzaam!' Een moment staat Harry verbaast te kijken dat het tijgertje kan spreken, maar daarna slingert hij zijnn hamer weer in de lucht en weer ontwijkt CT de hamer alsof het niks is. Na bijna 2 minuten slaan is Harry moe geworden, en wil ChrisT weglopen. Dan roept Harry: Hé, met jou ben ik nog niet klaar! Harry krijgt vanavond tijgervlees op zijn bord!'
Nadat hij dat gezegd heeft is ChrisT zo snel weg dat zijn ogen hem niet kunnen volgen, en plots voelt Harry een koude wind links van hem, draait zich om, en dan vliegt hij 3 meter achter uit. En staat de kleine tijger bovenop hem, en zegt: 'laat dit een waarschuwing zijn, jij kan mij niet verslaan.' En weg is de tijger.
Nog steeds hartstikke hongerig stopt de tijger bij een groot meer net buiten de stad, er zit niet veel water in het meertje maar ziet wel een paar vissersbootjes dobberen, hij loopt het water in, en loopt over de bodem, hij ziet een flinke vis recht voor hem zwemmen, en dan neemt hij een kleine sprong en heeft hem te pakken, hij springt even met zijn kop boven water om adem te halen, en neemt hij de vis mee naar de andere kant van het meer.
Daar zoekt hij een paar takjes, en maakt een vuurtje, maakt de vis warm.
'hè, dat is niet makkelijk die klauwen, maar het is gelukt.'
Als de vis op is, is het al wat aan het schemeren, en valt hij bij het vuurtje in slaap.
Die nacht droomt hij....

Met de grootst mogelijke tegenzin bracht Ulysses de Linctum naar zijn persoonlijke vertrekken binnen de veste. Ulysses' kamers waren veel soberder dan die van Duncan: kale muren, simpele ramen, een lege vloer, een bed dat niet groter was dan hoogst noodzakelijk -wat toch nog erg groot was met Ulysses' afmetingen- en nergens decoraties. "Maak het uzelf gemakkelijk." Zei Ulysses zo beleefd mogelijk, en hij zag dat de Linctum zich in moest houden om geen schamper "Waar dan?" Als antwoord te geven. In plaats daarvan ging hij op de enige stoel in de kamer zitten. Zijn bewakers stelden zich op buiten de gesloten deur. Ulysses liep naar een van de twee kasten en trok hem open. Overal lagen paperassen, netjes gecategoriseerd en gestapeld. Ulysses hield zijn documenten graag op orde. Hij rommelde wat tussen de papieren en vond wat hij zocht: een lijst met namen. Hij herschikte de papieren en sloot de kast weer af, deed hem toen op slot. Het papier gaf hij aan de Linctum. "Spionnen. Ze staan niet allemaal op Menace's lijstje, maar ik weet niet meer welke wel en welke niet. U zult ze allemaal moeten laten doden." De Linctum las de namen, en Ulysses wachtte geduldig. Het waren geen spionnen op de lijst, maar deserteurs die Ulysses' orders hadden genegeerd en waren vertrokken. Hij hield altijd noukeurig bij wie er uit het leger verdwenen, en zorgde er dan later voor dat diegenen ook van de wereld verdwenen. Hij was van plan er een dure sluipmoordenaar voor in te schakelen, maar dit was toch een buitenkans. En het zou zijn huid redden. De Linctum kon onmogelijk weten dat dit geen spionnen, maar deserteurs waren.

__________________________________________________

Menace liep door de bossen. Hij had met een paard willen reizen, maar er waren weinig paarden die hem zouden kunnen dragen, en de enige reserve die ze in de veste hadden moest hij achterlaten om de wachters te omzeilen. Hij zou nog wel een oplossing voor dit probleem vinden, maar het was van inferieur belang. De eerste namen op zijn lijstje wachtten. Hij keek naar de locatie waar de eerste persoon voor het laatst gezien was, en zette koers naar het noorden.

"boe"
"Wie? wat? waar? waarom?"
Dusseldorp schoot omhoog met een sliertje water aan zijn handen. Hij keek naar achteren, recht in de ogen van Arya.
"Heb je me niet genoeg bang gemaakt." zegt Dusseldorp half mokkend, half lachend.
Dusseldorp ging weer zitten.
DD: "Desseldrek, 't vuur is bijna uit."
Desseldrek blies wat nieuw vuur erin.
Dusseldorp: "Zijn de heren er al uit waar die mist vandaan komt? Als je het mij vraagt is dit gewoon een mengeling van water en vuur magie..... Of twee van die natuurmagiers kunnen dat maken of een hele sterke magier, die rune en magie tegelijk kan."
Desseldrek schudde zijn hoofd: "Dat kan alleen Linctum doen, maar waarom zou hij dat doen?"
Dusseldorp stond weer op en haalde zijn schouders op.
Dusseldorp: "ik ga water halen, niet weggaan he!"
En dusseldorp liep de mist in.

Dusseldorp liep, en liep, en liep, en liep.
ik zie....mist
mist,
mist,
mist,
mist,
mist,
wacht...daar is meer mist, how suprising.
Dusseldorp voelde met zijn handen in de aarde naar een beekje in de buurt....niets.
opeens hoorde hij een echo in zijn hoofd.
drager, drager van de poort.
"Wie is daar? Laat jezelf zien!"
drager, drager van de poort
"Ja, ik heb de poort overgenomen, so what? show yourself!"
Drager van de poort, wil je niet weten wie jouw bazen zijn? nu je de drager zijn?
"NEE, en nu ga weg, ik ben van niemand, ik moet deze mensen hier helpen!"
ik vertel het toch!
hij heet.......

*Amber en Madarian zien Arya Dusseldorp benaderen. Een schrikreactie is altijd leuk om te zien. Gelukkig voor Arya is Dusseldorp niet iemand die in een reflex aanvalt, zoals sommige personen. Nog voordat Amber en Madarian dichtbij kunnen komen, is Dusseldorp er vandoor om water te halen. Intussen is Desseldrek het vuur aan het opstoken. Amber en Madarian lopen van achteren naar hem toe. Net als Desseldrek klaar is, verschijnt er een stok met een paar worstje eraan langs hem. Amber kijkt even naar Desseldrek.*

Amber: "Wie ben jij nou weer?"

*Madarian heeft zo'n honger dat hij zich vooral op z'n worstjes concentreert. Terwijl hij daarmee bezig is, begint hij zich wat af te vragen.*

Madarian in zichzelf: "Dat vuur of de rook, wordt dat niet gezien door de vijand? Ach, vraag ik wel zodra m'n worstjes gaar zijn..."

*Zonder dat hij het weet heeft Madarian het hardop gezegd. Amber kijkt meteen naar het vuur, de rook en de plek waar de vijand is, en wil het vuur gaan uitmaken.*

---

*Ruby gaat naar de Drie Zussen Inn, en probeert Damassiah te vinden. Het is best druk, en het zal moeilijk worden. Ze vraagt het aan de kastelijn. Die wijst naar boven. Damassiah zit dus op z'n kamer. Ze bedankt de kastelijn. Ze wacht even totdat de kastelijn afgeleid is door een klant, en glipt naar boven. Een flink aantal kamers. boven. Ze loopt langs de deuren, en kijkt elke keer door het sleutelgat. Dan ziet ze in een kamer de sleutel in het gat zitten. Langs de sleutel ziet ze vaag iemand zitten, maar het is duidelijk genoeg om te weten dat het Damassiah is. Ze telt welke kamer het is, dan gaat ze naar buiten. Het is mooi weer, en de ramen staan open. Dat had hij beter niet moeten doen. Ze loopt het gebouw rond. Die nauwe steegjes zijn altijd makkelijk. Ze zet zich om en om af tegen de muren, en weet op die manier het dak te bereiken. Op hetdak haalt ze een spiegeltje aan een stok tevoorschijn, en kijkt daarmee voorzichtig naar binnen, op zo'n manier dat de zon niet de kamer binnen schijnt via de spiegel. De ogen van Damassiah zijn dicht. Ruby klimt via het raam stilletjes naar binnen. Damassiah ligt nog steeds stil. Ruby haalt een dolk tevoorschijn, en sluipt zachtjes naar Damassiah toe. Ze houdt de dolk vlak onder de kin, en raakt dan bewust met de dolk Damassiah, zonder hem te snijden. Damassiah's ogen zijn meteen open.*

Ruby: "Shhh. Hallo mooie jongen."

*Damassiah durft niet te antwoorden. Ruby haalt een aantal (middeleeuwse) boeien tevoorschijn, terwijl ze de dolk bij de nek van Damassiah houdt. Eerst worden beide polsen vastgemaakt aan het bed, daarna beide benen. Dan krijgt Damassiah een prop in z'n mond. Ruby kijkt met veel verlangen naar Damassiah. Ze had graag deze situatie willen uitbuiten, maar de plicht roept. Ze hangt het 'Niet storen' kaartje aan de buitenkant van de deur, doet deze op slot, geeft Damassiah een zoen op het hoofd, en knijpt in de monnikskapspier van Damassiah, waardoor hij bewusteloos raakt. Dan klimt ze het raam uit, en gaat ze de Inn weer in, op zoek naar de assistent van de graaf.*

Demion keek verbaast naar de vrouw die hij dood waande te zijn. “….Arya?” sprak hij zacht, waarna Luna hem even bedenkelijk aankeek. “wie is zij nou weer?”. Luna staarde naar Demions gezicht om enig emotie af te lezen, maar leek opnieuw niet te slagen. Normaal gesproken kon ze aardig mensen inschatten, maar van deze man leek ze niet altijd hoogte te krijgen. Als Arya hier was, was Muad er dan ook? Demion knipperde met zijn ogen, keek even vlug naar zijn armband gemaakt door Odysseus van Arya’s wapen en draaide zijn hoofd naar Luna. “dat…dat lijkt wel op Arya”. Luna’s wenkbrauw ging vragend omhoog “…Arya? En wat is er dan zo belangrijk aan haar?”. Demion glimlachte en keek terug naar Arya die nu ook Demion leek op te merken. Een grote glimlach ontstond op haar gezicht. “Ze is een oude vriendin en reisgenoot van onze groep. Ik dacht dat ze dood was”. Luna keek nog steeds verward “Wat doet ze dan nu hier?”.

---------------------------

Zijn ogen gingen open en staarde naar het plafon. De ademhaling van de twee naast hem waren rustig en kalm, een teken dat ze lagen te slapen. Duncan kon ze geen ongelijk geven. Ze hadden goed ‘gepresteerd’ en eveneens had Duncan dat ook gedaan. Na uren uitwisselen van lichaamvochten waren ze alle van uitputting in slaap gevallen. Zijn lust was tijdelijk bevredigd en ging rechtop aan de rand van zijn bed zitten. Even een moment diep inademen ging vooraf en stond op. Zijn naakte lijf moest afkoelen in de warme torenkamer en vervolgde zijn weg naar het raam dat op een kier stond. Zijn hand duwde de luiken open, waarna hij naar voren leunde om de lucht in zijn longen op te snuiven. De linctum dacht misschien wel dat Duncan zijn kansen en vaardigheid had verloren, maar alles ging echter volgens plan. Hopelijk had hij zijn generaal net genoeg vertelt om zijn rol goed te kunnen spelen, maar niet te veel dat hij door kon klappen tegen de Linctum. Even lachte hij en keek nog eens om naar zijn grote bed waar de twee vrouwen tegen elkaar aan kropen. De linctum had hem een bonus gegeven en even de tijd gegund om op een hogere kracht te komen. Nu hij hersteld was na energie donaties aan zijn wapen, kon zijn plan vervolgen. Het was een kwestie van tijd voor de Linctum zichzelf klem zou lopen en zijn tijd gedaan zou zijn. Nu zijn ‘zogenaamde’ leider dacht dat hij de touwtjes in handen had, kun hij onder zijn neus verder werken aan zijn plan. Even snoof hij de hoge lucht op in zijn longen en sloot zijn ogen. zijn lichaam was iets afgekoeld en volledig ontspannen. In een fractie schoten zijn ogen weer open en draaide zich tot zijn zicht over de stad. Langs de muren had hij vreemde energie gevoeld en keek verbaasd richting het woud in de verte. Hadden de vreemdelingen serieus het lef om hem in zijn stad aan te vallen?! De magische bescherming rond de stad blokkeerde alle telepathische en magische krachten langs zijn muren, maar mogen te de vreemdelingen binnen zijn muren komen dan was het een ander verhaal. Een onverwachte wending, die Duncan vreemd genoeg niet had verwacht. Hij dacht dat de vreemdelingen wel achter de Linctum aan zouden gaan. Hij moest snel zijn plannen aanpassen en greep een grote mantel van de stoel op zijn kamer. Hij sloeg deze om zijn lichaam en stormde de kamer uit. Hij moest snel zijn generaal spreken en voorbereidingen treffen mochten deze vreemdelingen zijn stad willen betreden.

“Mij irriteren.” Gaf Linctus als antwoord op de vraag van Luna. Toen rook Linctus iets zijn ogen sperde open en hij keek naar Desseldrek. Linctus vloog op en trok zijn zwaard uit de grond. Hij rende naar Desseldrek toen en sloeg met zijn zwaard eerst een lading zand uit de grond. Hij doofde daarmee het vuur terwijl hij boven op Desseldrek sprong. Hij hield de punt van zijn zwaard tegen de nek van de idioot. Dat Linctus niets eerde had gemerkt, was omdat hij aan het mediteren was. Echter moest zoiets stoms meteen gestraft worden. Linctus hield de hand op de mond van Desseldrek en begon de man vast te binden. Hij moest boeten voor zijn ondoordachtzaamheid. Toen Desseldrek weer de kans kreeg om te praten omdat Linctus de hand weg haalde nam hij hier ook gebruik van. “Wat doe je nu?” Bracht de voormalig soldaat iets wat stamelend uit. Hij was zichtbaar overrompeld door de actie van Linctus. “Tot dat je toont dat we je los kunnen laten zonder zoiets stoms te doen blijf je vast zitten.” Zei Linctus strak. En hij verdween om te kijken of de stadswachters dit hadden gemerkt.

------------------------------------
De Linctum keek over de lijst. Misschien vertelde zijn generaal toch de waarheid. De lijst zag er in ieder geval betrouwbaar uit. “Ik neem deze spionnen wel voor mijn rekening.” Begon de Linctum. “Als jij je dubbelganger tegenkomt, dan laat je het me weten. Als het andersom is doe ik het ook. Ik verwacht hem echter wel snel terug als hij merkt dat zijn doelwitten al zijn vernietigd.” De Linctum bedankte Ulysses voor zijn gastvrijheid en na nog een paar laatste orders vertrok de Linctum uit de kamer. Buiten de deur fluisterde de Linctum was tegen een van zijn bewakers en die ging er als een speer van door. De Linctum liep nu nog even door de stad. Duncan had het goed onder controlle, maar toch kon de Linctum enkele zwakke plekken nog vinden. De Linctum keek rond en zag vanuit zijn ooghoeken mensen stieken wijzen en roddelen. De Linctum sloot zijn ogen en opende ze daarna weer door. Hij liep naar zijn soldaten, die zich alweer klaar maakte om te vertrekken. Vanaf het grote plein vertrok de Linctum weer.

Ondertussen liep een klein insect naar de roddelende vrouw toe. Hij kroop langzaam omhoog en beet zich een weg naar binnen. Een korte prik was alles wat er nodig was om de vrouw over te nemen. De andere vrouw zag dat de vrouw met haar been trok. “Wat is er? Vroeg ze bezorgd.” De vrouw schudde even met haar been. “Een mug of iets. Niets ergs.” De andere vrouw lachte even. “Stom dat we allemaal direct op scherp staan door de Linctum. Alsof hij overal achter kan komen. Die man is lang niet zo machtig als dat we denken.” De net gebeten vrouw lachtte. “Toch lijkt Duncan steeds zwakker te worden. Ik heb gehoord dat de stad niet meer veilig is en dat de Linctum gevraagd is om te helpen. De Linctum zou wat soldaten sturen om Duncan te helpen. Ik ben benieuwd of het waar is.” De andere vrouw keek wat vreemd. Wanneer wist zij nou meer dan haar? Toch was dit wel een interessante roddel en in haar hoofd schoten direct een paar namen aan wie ze dit ook nog moest vertellen. “Ik moet gaan.” De vrouw liep snel weg, terwijl de gebeten vrouw naar iemand anders liep om de roddel door te vertellen.

Geïrriteerd trok Duncan zijn harnas aan en trok de lederen riemen stevig vast. Zijn mantel sloeg hij over zijn brede schouders heen en knoopte deze vast aan zijn pantser. Hij had al gehoord dat de Linctum weg ging, dus was het nu een mooie gelegenheid om zijn generaal een bezoek te brengen. De wachters in de hal sprongen in houding en salueerde Duncan terwijl hij voorbij kwam stormen, stampvoetend met een hoog tempo. Zijn handen duwde tegen de grote deur van zijn kasteel en de warmte van buiten streelde zijn huid. Hij keek naar de wachters bij de deur, “waar is Ulysses?!” brulde hij nog steeds zeer geïrriteerd. De wachters gezichten schoten op paniek. Duncan leek ergens zeer kwaad over en dat kosten meestal een aantal personen wat flinke wonden of botbreuken. De linker wachters schudde zijn hoofd “euh..euhm…gee…geen idee heer!”. Duncans gezicht stond nu echt op storm en stapte kwaad op de wachter af. Gelukkig voor de linker wachter wist de rechter wachter wel waar de generaal was. “Heer, ik hoorde dat hij met de Linctum naar de generale vertrekken was gegaan!”. Duncan keek even opzij en draaide zich in een ruk om. Hij vervolgde op het zelfde tempo als hij zijn kasteel uit kwam zijn weg richting de onderliggende stad.

Duncan bulderde door de stad op zoek naar zijn generaal. De mensen keken vreemd op om heer Duncan door de stad te zien draven zonder escorterende wachter. Op een geven moment stopte hij midden op straat en draaide hij zich naar een kleine menigte. Hij kon zweren dat hij iemand iets hoorde fluisteren over hem en niet op een positieve manier. “Wie had het over mij!?”. Niemand antwoorden, maar Duncan nam daar geen genoegen mee. “Spreek of jullie zullen allemaal in het gevang worden gegooid. Marteling kan jullie tong ook los maken!”. De mensen keken angstig en stapte naar achteren. Van achter de menigte werd een man naar voren geduwd en voor de groep uit geworpen. Hij keek angstig naar Duncan en draaide zich naar de groep “Ik was het niet! Echt niet!”. Duncan stapte rustig richting de man die zich direct angstig terug draaide naar Duncan. Hij viel op zijn knieën en boog voorover “Heer, ik was het niet! Ik zou nooit iets slechts over u zeggen, dat zweer ik!” Duncan keek naar de man en hurkte voor hem neer. “Vertel mij wat je zei en misschien spaar ik je wel!”. De man keek angstig op “enkel een roddel heer! Een roddel!”. Duncans wenkbrauw ging de geïnteresseerd de lucht in. “een…roddel?”. De man knikte hevig en keek nog steeds doodsbang. “Wat voor een roddel?!”. De commotie had meer publiek getrokken en er stond nu een grote groep mensen om Duncan heen. De man keek voorzichtig weer op “….Dat u…dat u de hulp van de Linctum in geschakeld heeft, omdat….omdat u verzwakt ben en…en de stad niet meer…kan beschermen. De Linctum zou een leger sturen om uw taak over te nemen en u te beschermen”. Duncan stond op en keek naar de menigte voor hem. “Denken jullie er allemaal zo over!” brulde hij. Niemand reageerde en keken naar de grond om geen oogcontact te maken. “Ik kan jullie verzekeren dat ik niet verzwakt ben!” brulde hij. Zijn been bewoog zich naar achteren en met grote vaart weer naar voren. Zijn krachtige been trok de man die naar achteren vloog, door de menigte heen en tegen een harde stenen muur van een huis tot stilstand kwam. Er stroomde bloed uit de mondhoeken van de man en zijn ogen waren nu doorbloed. Snel stapte de menigte iets achteruit. Duncan keek nu kwaad in het rond “Jullie allemaal! Knoop dit goed in jullie oren! Deze roddel is onzin en de Linctum kwam enkel op bezoek om iets te bespreken! Herinner jullie goed wie jullie altijd heeft beschermd en onderdak heeft verleend! Wie nog twijfelt mag zich komen bewijzen door nu naar voren te stappen!”. Het bleef stil en niemand bewoog. Duncans ogen speurde de menigte af en zag dat zijn boodschap vrij duidelijk was. Hij wapperde zijn mantel over zijn schouder en liep verder richting de vertrekken van zijn generaal Ulysses. Onderweg dacht Duncan na over de roddel. Duidelijk het werk van de Linctum om onrust in zijn stad te laten broeien. De Linctum zal boeten voor zijn spelletjes en het verstoren van de order in zijn stad. Hoe durft hij de toekomstige heerser en god van meerdere werelden tegen te werken!

Die nacht droomt hij:

Hij ziet zichzelf stokstijf staan in een kleine sierlijke kamer, met naast hem een offertafel, en daarnaast een ander gouden beeld, een panda, en boven de deur hangt ook een fouden beeld, van een grote vogel.
Dan hoort hij heel veel kabaal en word het zwart.
Hij schrikt wakker, en dan hoort hij voetstappen vlak bij hem, en voelt hij twee handen op zijn rug, een oud vrouwtje probeert het tijgertje op te pakken.
'Dat is een mooi kunstwerk, deze zou ik voor een mooie prijs kunnen verkopen in de stad.'
Maar ChrisT is niet van plan mee te gaan, en is snel weg, de vrouw valt pardoes onderuit, en belandt op haar bereisde achterwerk. CT ziet dit gebeuren en snelt zich terug
'Sorry mevrouw, kan ik u helpen?'
'Uhmm.. ja tuurlijk, je zou me overeind kunnen helpen.'
CT gaat op zijn achterpoten staan en zegt: 'trek u maar aan mij op.'
Nadat de oude vrouw staat zegt ze:
'Wat ben jij?'
'Ik ben een geest in een standbeeld, ik heb een levensdoel, maar daar moet ik zelf achterkomen, ik zoek al 2 jaar, maar heb nog geen enkel idee.'
'In dat geval zou ik je kunnen brengen naar een tempel hier vlak bij, daar wonen monniken en die kunnen je vast helpen met je zoektocht.'
'Heel graag mevrouw, zal ik uw kar dragen dan?' Biedt de tijger aan.
'Ja, dat is goed.' En bind haar kleine kruiwagen aan de tijger.
Samen lopen ze door een bosje heen, en komen op een dichtbegroeid bospaadje.
'Via dit pad komen we op een groter pad, en dan op een verharde weg, daar liggen de tempel en een paar huizen.'
Nadat ze al pratend over het grotere bospad lopen komen ze bij de verharde weg aan, en zegt de vrouw:
'Ik moet hier links, ongeveer 20 minuten lopen kom je bij de tempel, zeg maar dat ik je daarheen heb gestuurd, dan helpen ze je wel.'
'Dank u, wie moet ik zeggen dat u bent?'
'Ik ben Andrice. Ik zie jou nog wel uhmm, heb jij een naam?'
'Jazeker heb ik een naam, de goden die mij wekten noemden mij ChrisT, toen ik nog mijn eigen lichaam had heette ik Chris, maar ik weet niet waar die T voor staat, ik heb het gevraagd, maar ze zeiden alleen maar: 'Daar kom je nog wel achter kleine vriend.'
'Kom snel een keer langs.'
'Zal ik doen!'
Na 4 minuten komt hij al aan bij de tempel, en ziet allemaal grote bomen met witte stammen, en kleine felgroene bladeren, met grote gele vruchten in een rij staan voor de tempel.
'Dat zijn vruchten, alleen mensen met een goed hart kunnen er van eten, want als je een slecht hart hebt dan word je er doodziek van, en kan er zelfs dood aan gaan.' Zegt een Monnik die achter een van de huisjes vandaan komt.
'Denk je dat ik het aan kan?'
'De enige die de antwoord kan geven op die vraag is Andrice, en jijzelf.'
'Andrice? die heeft mij hier heen gestuurd.'
'In dat geval zal het wel goed zitten, probeer maar, maar niet te veel, want ze groeien heel langzaam.'
ChrisT springt in de boom, en ineens begint de tak waar hij op staat geel te gloeien.
'Wat is dat nou? dat heb ik nog nooit gezien Wie ben jij ChrisT?'
'Ik ben ChrisT, ík ben een geest die dit lichaam heeft gekregen om een missie te voltooien. Maar wacht, hoe weet jij mijn naam?'
Plots trekt het gezicht van de monnik emotieloos, en dan hoort hij een zware stem:
'Je hebt het eerste teken gevonden, neem een hap uit de grootste vrucht die je kan vinden, en je weet wat je moet doen.'
'Wat is er aan de hand? Wat is dit voor zwarte magie?'
'Hoe durf je een god van zwarte magie te verdenken? Dat is bespottelijk!'
'Sorry, weet ik veel, ik zoek al 2 jaar naar iets wat ik niet ken, en ik heb geen enkele tip gekregen! Dus je moet mij niet de schuld geven!'
De monniks gezicht trek weer bij, en valt op de grond.
ChrisT kijkt om zich heen en ziet bovenin de middelste boom een vrucht die minstens anderhalf keer groter is dan de andere vruchten.
In twee grote sprongen pakt hij de vrucht en neemt een klein hapje.
Hij voelt een vreemde tinteling.
'Nog wat meer denk ik.'

Ulysses had Duncan al aan horen komen, lang voordat deze als een wervelstorm in zijn kamer was verschenen. Het was niet echt iets voor Duncan om de hele stad bij elkaar te stampen, maar als hij uit zijn hum was waren er maar een paar mensen die geen levensgevaar liepen als ze bij hem in de buurt waren. Ulysses kon zich tot dat zeer selecte groepje mensen rekenen, dus hij bleef zo kalm mogelijk en bracht een kort saluut, en vroeg Duncan formeel naar de reden van zijn komst. Duncans stem donderde. "Ze zijn hier, Ulysses! Die vreemdelingen zijn recht onder onze neus!" Op zich vond Ulysses dat meer een zegen dan een vloek, want nu konden ze de rest gevangen nemen en het enige gevaar uitschakelen, maar als Duncan er pissig over was betekende dat over het algemeen dat het niet tot zijn plannen behoorde en er waarschijnlijk tegen in streek. Dat had Duncan al vaker veranderd in een donderwolk. Ulysses bleef kalm, in dde weet dat tegen Duncan in schreeuwen meestal resulteerde in pijn en nog meer geschreeuw. "En wat wilt U dat er met hen gebeurt, mijn heer? Gaan we er op af, laten we het probleem aan de Linctum over, of heeft u andere plannen met hem?

*Madarian is net z'n worstjes aan het terugtrekken, als Amber, het vuur, en de worstjes worden bekogeld door zand. Iets wat vooral Madarian absoluut niet leuk vindt, omdat hij trek heeft. Dan zien ze wie het was. Linctus. En hij doet zoiets niet voor niets. Madarian inspecteert z'n worstjes. Ze zitten onder het zand. En ze zijn nog zo goed als rauw. Dan leert Linctus Desseldrek een lesje. Geen aangename, maar wel eentje die geleerd moet worden. Madarian en Amber besluiten zich er niet mee te bemoeien. Madarian probeert nog enigzins het zand van de worstjes te halen, maar het is onbegonnen werk. Schoonspoelen zou moeten lukken, maar dan moet er eerst wat water zijn, en dat is Dusseldorp aan het halen, dus hij moet nog even geduld hebben. Intussen krijgt Madarian een blik van Linctus, waarin twee dingen zijn af te lezen: onbegrip en irritatie. Amber ziet die blik ook.*

Amber: "Linctus, je was ons net voor. Madarian dacht er net pas hardop aan, en ik stond op het punt het vuur uit te maken!"

Linctus, nors: "Zal wel. "

Amber, met een toon waar het sarcasme vanaf druIpT "Ook leuk om jou weer te zien."

*Madarian kon even z'n lach niet inhouden. Linctus loopt de bosjes in en is al snel verdwenen. Dan zien Amber en Madarian de silhouetten van Demion en Luna door de mist. Misschien hebben ze nieuws. Amber besluit naar ze toe te gaan, terwijl Madarian driftig op zoek is naar eten in z'n rugtas.*

Duncan kalmeerde iets en ademde enkele malen diep. Hij was zijn zelfbeheersing verloren en dat allemaal door de Linctum. Het zou hem geen tweede keer overkomen en dacht na over Ulysses vraag. “Een leger er heen sturen is misschien niet wijs, er is nog….een alternatief”. Er verscheen een geniepige glimlach op Duncans gezicht. Nu kon Ulysses zien dat zijn hersenen weer volle toeren draaiden en hij een goed plan had bedacht. Duncan legde zijn hand op Ulysses schouder. “Mijn generaal, mijn vriend, heb jij vertrouwen?”. Even keek Ulysses vragen en boog eervol voorover. “Natuurlijk heer Duncan, waarom?”. Duncans glimlach werd groter en hij begeleide Ulysses naar zijn tafel waar een kaart lag van de regio. Duncan wees naar een punt op de kaart en Ulysses keek er even geconcentreerd naar. “Het westerlijke meer?”. Duncan knikte. “vanuit dit gebied voelde ik de aanwezigheid van de vreemdelingen”. Ulysses knikte en rolde de kaart op “ik neem mijn beste mannen mee en….”. Duncan greep zijn schouder nogmaals beet en schudde zijn hoofd “nee beste vriend, ik had iets anders in gedachten?”. Ulysses keek vragend en rolde de kaart weer uit over tafel.

------------------------------

Demion zag nu ook Amber en Madarian. Gelukkig hadden die twee zich niet verder in de nesten gewerkt zoals ze normaal altijd deden. Problemen leken die twee te volgens als een vlieg op paardenstront. Madarian zwaaide en wuifde dat ze dichter bij moesten komen. Dat betekende dat de rest daar ook zat. Demion vond het een goed plan om misschien een strategie te gaan bespreken met iedereen bij elkaar. Natuurlijk wilde hij ook Arya’s verhaal horen. Mensen komen niet altijd uit de lucht vallen. Helaas wist Demion dat het in hun geval altijd mogelijk kon zijn.

"Nee! Dat gaat te ver, Duncan. Ik kan hier niet aan meedoen!" Woedend keek Ulysses toen Duncan het plan had uitgelegd. Hij griste wat spullen bji elkaar, deed ze in een tas, wierp die over zijn schouder, en liep stampvoetend zijn kamers uit. "Weet je wat je doet Duncan? Je bekijkt het maar. Als jij zo nodig de wereld moet vernietigen, moet je dat vooral proberen, maar ik zal het niet toestaan." Duncans gezicht liep rood aan, woedend om deze weerspraak. Ulysses stampte door de gangen op een vergelijkbare wijze van Duncan die diezelfde morgen door de gangen liep. Ruig gooide hij de poort open en hij stapte de straat op. Duncan verscheen in de poort. "Je bent een dwaas, Ulysses! Dat ben je altijd al geweest. Kijk naar Xandra bijvoorbeeld. Je weet dat je haar niet kan krijgen, en toch probeer je het! Je stelt je niet open voor de werkelijkheid, en daarom zul je nooit meer kunnen zijn wat je nu bent. Daarom kun je de grootsheid van het plan niet inzien. Ga maar en probeer me maar tegen te houden. Zwakkelingen van jouw soort kan ik toch niet gebruiken." Zowel Ulysses als Duncan was rood aangelopen, en de blikken die ze elkaar toewierpen hadden nauwelijks vuiler kunnen zijn. Ondertussen was er al een hele menigte om de beledigende overwerpende mannen heen gaan staan. "Duncan, je bent een waanzinnige. Niet meer dan een waanzinnige. Je wil de wereld naar je hand zetten, maar wat stelt de koning van een vernietigde wereld nou voor?" Hij spoog voor Duncans voeten. "Je bent walgelijk." Toen herschikte hij zijn tas en draaide zich met een ruk om. "Wat kijken jullie nou, is er geen werk te doen!" Brulde hij en de menigte week uiteen toen Ulysses de stad uit marcheerde.

*Ruby kijkt rond. Een persoon steekt af bij de rest met z'n dure kleding. Het kan niet anders, of dat is de assistent van de graaf. Ze gaat naar hem toe, en gooit al haar vrouwlijke charmes in de strijd. De assistent kan geen weerstand bieden. Het ene drankje na het andere drankje ggaat naar binnen. Als de assistent goed dronken is, begint Ruby vragen te stellen over de graaf, het kasteel en de geheime gang. Daarna voert ze hem zo dronken, dat hij daar in slaap valt. Ruby weet genoeg en verdwijnt in de nacht...*

Duncan begreep er niks van, zijn plan was perfect! Ulysses stemde niet in, maar waarom niet?! Zijn plan zou werken en in werk gesteld worden, met of zonder zijn lompe kracht, de generaal. Dat zou hij bewijzen ook! De boze Ulysses draaide hem ineens de rug toe en liep kwaad weg. “…Hoe… DURF je mij de rug toe te keren!”brulde Duncan achter Ulysses aan, die er niks van aantrok en verder bulderden. “Je bekijkt het maar. Een postapocalyptische wereld is niet te regeren Heer Duncan!” De menigte om hen heen wist niet wat ze zagen. De twee sterkste mannen uit hun rijk, die tevens onafscheidelijk waren, hadden ruzie? Duncan keek boos om zich heen. Dit deed natuurlijk zijn geloofwaardige optreden van daarnet in het niets! De Linctum zag dit waarschijnlijk al aankomen, of had zelfs al gestookt tussen hem en zijn trouwste krijger. Hij greep een soldaat, die aan de zijlijn stond, bij zijn kraag en smeet deze over de grond. “Ga achter die gek aan, voordat hij iets doms doet en zijn leven verspeelt!”. De soldaat wist wel beter en sprong overeind om achter Ulysses aan te rennen. De menigte keek nog steeds ongeloofwaardig naar Duncan. Hij werd steeds bozer namaten de menigte langer bleef staren. Ze merkte het en namen afstand, helaas voor hen niet snel genoeg. Duncan greep zijn zwaard uit de schede en stak deze dwars door een oude man heen die niet snel genoeg opzij kon komen. De mensen om hem heen brulde van angst en zette het op een lopen. Duncan haalde opnieuw uit en maakte een diepe snee in de rug van een jonge vrouw. Sneller dan dat ze konden, rende de menigte uit de buurt van de boze Duncan. “En waag het eens in opstand te komen stelletje honden! Vergeet niet mijn kracht! Ik plet ieder die weerstand bied!”. De soldaten in de buurt kwamen aanrennen en salueerde naar Duncan. “Heer, wat is er aan de hand?!”. Duncan keek even over zijn schouder in de richting waar Ulysses heen was gevlucht. “Niets wat ik niet aankan. Escorteer mij richting het kasteel. “Ja Heer!” Brulde ze synchroon en soldaten vormden een muur om hem heen. Gezamenlijk marcheerde ze richting het kasteel op de berg. Duncan keek voor de laatste maal overzijn schouder. “Versterk de bewaking en stel een avondklok in. Ieder die betrapt word zal boeten”. “Ja heer! Direct heer!” brulde de sergeant.

Hij heet......wacht, daar kom je zelf achter.
"Laat jezelf zien!" Riep dusseldorp boos
Voor hem zag hij een schaduw opdoemen. Er kwam een man tevoorschijn die heel oud leek, met een baard en een kaal hoofd.
DD: "pap?"
Maar toen veranderden het beeld in Linctus.
Man: "Of toch niet, ik kan elk persoon veranderen die jij ooit in je leven hebt gezien."
DD: "Wat wilt u van mij?"
Man: "Om de waarheid te zeggen, Ik ben, Humus ,de zoon van Horus, de god van de zon. Ik kreeg de taak om elke nieuwe drager van de poort, in te leiden, ik zorg voor de dragers van de poorten, in andere woorden, je werkt voor mij, en ik voor mijn vader. Maar je moet ingeleid zijn, anders kan het niet goed..... er zitten regels aan, verbreek je die, zoals Jereth heeft gedaan, worden ze overgedragen aan een nieuw, jong en geschikt iemand."
DD: "En je koos mij? Dat is ook geen slimme keuze "
Humus: "En toch ben jij het, en nu meekomen."
De ogen van Humus werden rood, en opeens voelde Dusseldorp zich vastzitten, maar als hij omlaag keek, zag hij niks. Humus pakte een onzichtbaar touw en sleepte Dusseldorp mee, dwars door een helder wit licht wat voor hun verscheen.

--------------------------------------------

Desseldrek: "Maak me los! Wat heb ik fout gedaan!"
Linctus: "Kop houden en zitten blijven"
Desseldrek mokte, en mompelde: "Stomme Linctus, Stomme muur, Stomme oorlog, Stomme Duncan...."
Opeens voelde hij tikken achter zich, en zag 11 staan, en daarachter Madarian, met allebei een vies worstje van aas. Desseldrek rolde met zijn ogen, keek de as strak aan, waardoor het as, spontaan in brand vloog, de worstjes schoon en gaar was.

Ulysses stampte naar de buitenste poort, verbaasde blikken in zijn kielzog. Een soldaat haalde hem al rennend in, en stamelde dat hij stil moest staan. Ulysses greep de man met een hand bij de keel, en tilde hem op tot ooghoogte. Hij zag het gezicht rood worden, want zijn vuist omsloot de luchtpijp. "Vertel Duncan maar dat hij me niet terug hoeft te verwachten. Die vent is waanzinnig." Ondertussen werd het gezicht van de man langzaam paars, en hij begon piepend naar adem te halen en zijn keel vrij te krijgen. Ulysses negeerde het gepiep. "Als Duncan me zoekt... Ik ben bij de vreemdelingen. Zeg hem dat maar." Toen wierp hij de soldaat van zich af. Deze kwam met een klap tegen de muur, waar hij naar adem happend bleef liggen. Die zou de boodschap wel overbrengen.

Ulysses liep door de poort, nog vlak voordat de poortwachters het bericht kregen deze te sluiten. Hij zette koers naar de bossen die Duncan had aangewezen. Daar zouden de buitenwerelders zitten. Ulysses zou ze eens opzoeken.

Madarian: "Wat je 'fout' gedaan hebt? Een vuurtje gemaakt. Daardoor zijn we misschien ontdekt. Ik dacht daar net pas aan, maar toen had Linctus het vuur al uitgemaakt. Bedankt voor het koken van de worstjes trouwens. Het zal misschien geen bewuste fout zijn geweest, maar Linctus wil dichtbij de basis van de vijand geen risico nemen."

Intussen komen Luna en Demion naar Madarian toe. Amber heeft zich halverwege bij Demion en Luna aangesloten en informeert of er nieuws is. Demion en Luna vinden het handiger om het één keer te vertellen, en wachten tot ze bij Madarian zijn. Madarian neemt net een hap van z'n worstjes, als hij Demion hoort.

Demion: "Hoi Madarian, wat zat je te wuiven?"

Madarian: "Mwoi, ik zagh mjullie mwel, maar mwuiven?" *Slik* "Ik was met m'n worstjes bezig."

*Madarian vertelt in het kort over het 'vuurincident', en wijst naar Desseldrek.*

Middenin komt er een man, die 30 leek en een gewone kleding aanhad, net zoals iemand die je zomaar in een dorpje daar tegenkwam, uit de lucht vallen.
Man: "AUW, waar ben ik.....dit herken ik, maar waarvan?"
Hij liep even rond, en ging toen verder.
Na een tijdje geloopt te hebben, ziet hij een groepje mensen staan. Een jongen was zelfs vastgebonden! En toch, diep vanbinnen wist hij dat hij de mensen ergens van kende, en net als hij ernaartoe wou lopen, zag hij in de verte een reus, met een harnas en al. De man bedacht zich dat hij die ook herkende, maar ook weer niet.
wat is dit? Nou jha, eerst maar thee, niets is zo lekker als een lekker bakje thee.
Hij deed zijn armen omhoog, en uit de grond kwam wat water, en hij mikte het in de mok die hij ondertussen had gepakt.
Theeplant, Theeplant....waar zou ik groeien als ik een theeplant zou zijn? Daar!
Hij rende ernaartoe.Pakte het, en kneep uit uit in zijn mok met water.
Nu nog iets te verwarmen....
Hij pakte wat takken en probeerde een fikkie te stoken, wat hem nog lukte ook. Nat hout erover, Mok erop, en wachten.
Ondertussen lette hij goed op het groepje en de man die steeds dichterbij hen kwam.

--------------------------------------------

Desseldrek: "Ik ben niet de enige die een vuurtje aan het stoken is..... daar zie ik rookpluimen."
Als je erbij was, zou je lachen, want bijna alle hoofden gingen sychroom ernaartoe.
Desseldrek: "En nu?"

Madarian, die z'n mond net leeg heeft: "Dusseldorp zeker."

*Amber gaat als eerste meteen op het vuur af, maar wel geluidsloos. Madarian volgt. Amber ziet al snel dat het maar één man is, en hij zit met z'n rug naar haar toe. Binnen de kortste keren heeft de onbekende man een mes tegen z'n keel.*

Amber: "Sorry, maar je vuurtje kan teveel verkeerde aandacht trekken."

*Madarian maakt snel het vuur uit. Intussen kijkt Amber naar het gezicht van de man. Een bekend gezicht, maar ook weer niet.*

Amber: "Wie ben je, en wat doe je hier?"

De man was geschrokken van de plotselinge aanval.
Man: "Ik ben de helper van Humus, god van de dragers van de poorten. Ik ben hier gedropt toen ik klaar was met mijn studie, en klaar was om me weer tussen de mensen te voegen.....zeg ken ik jouw trouwens niet?"
Hij keek diep in de ogen van Amber, maar ze leek te schrikken.
Amber: "Je ogen, ze zijn rood!"
Helper: "Ja, dat klopt, een van de dingen die je krijgt als je de studie volgt en helper wordt. Andere dingen kan je zien aan mijn magie, aan mijn stijl, en dat ik ouder ben geworden. De studie duurde 20 jaar, maar waar ik werd opgehaald is geen tijd voorbij gegaan. Kunt u nu zo vriendelijk zijn om het mes te verwijderen, anders moet ik grof geweld gebruiken."

Amber, wat verbaasd: "Helper van Humus? Geweld gebruiken? Alles leuk en aardig, maar m'n dolk is sneller dan jij denkt! Wie ben je? Wat is jou naam?"

*Madarian heeft intussen het vuur uitgemaakt en ook z'n zwaard SoulShatter getrokken.*

Madarian: "Ik zou maar snel antwoorden. Ze staat niet bekend om haar geduld..."