*Ben trekt snel een dolk, en haalt uit. Madarian gebruikt z'n schild en weert de slag makkelijk af. Ben blijft wild zwaaien met z'n dolk, in de hoop Madarian van zich af te houden, maar hij is veel beter met z'n boog. Madarian vindt het wel mooi geweest, en geeft Ben een ram met z'n schild, waardoor Ben op de grond valt. De dolk valt uit Ben z'n handen. Als Ben naar de dolk grijpt wordt alles zwart voor z'n ogen. Madarian kijkt even naar Ben. Geen wond op z'n hoofd, en hij ademt ook nog normaal.*

---

*Amber weet de slagen van Nick z'n zwaard bijna allemaal goed te ontwijken of af te weren. Af en toe lukt het Nick om een ondiepe snee te veroorzaken. Elke keer als Amber Nick raakt, wordt haar toorts fors terug geduwd, en ziet ze de wonden bij Nick zeer snel genezen. Amber denkt na. Hoe kan ze Nick uitschakelen? Madarian kijkt om zich heen en ziet dat Amber moeite heeft met haar doelwit. Hij pakt een stuk touw uit z'n rugtas en maakt er een lasso van. Hij gooit naar Nick. Raak! Nick is even afgeleid, en Amber raakt hem op z'n hoofd. Nick gaat op z'n knieën, maar snijdt met één zwaardbeweging het touw door. Dan staat hij weer op. Amber ontwijkt een zwaardslag, en struikelt over het touw. Ze pakt het touw beet, en staat snel op. Ze heeft een plan. Nick haalt weer uit, maar Amber ontwijkt het zwaard, en slaat het zwaard uit Nick z'n hand en shopt deze weg. Nick slaat nu met z'n vuist naar Amber, maar Amber vangt de slag op met het touw, en in een oogwenk zit Nick z'n hand vast in het touw. Nick haalt uit met z'n andere hand. Zelfde verhaal. Nick probeert te schoppen, maar al snel zit z'n been ook vastgebonden. Een ruk aan het touw zorgt ervoor dat Nick op z'n rug ligt, en het laatste been zit in een oogwenk vast.*

Amber: "Weet iemand hoe we deze hier kunnen uitschakelen?"

Madarian: "Je hebt hem toch uitgeschakeld?"

Amber: "Als hij bij bewustzijn is, kan hij misschien loskomen."

*Ruby heeft snel een plek nodig om de ergste lucht kwijt te raken. Ze gaat naar de put toe, en haalt een paar emmers water omhoog, die ze meteen over haar heen gooit. De ergste stank is ze nu wel kwijt, maar om hier uitgebreid een bad te gaan nemen ziet ze niet zitten. Dan schiet haar iets te binnen. Ze loopt door de toegangspoort Skingrad binnen, precies in het midden van de weg. De wachters aan de zijkant ruiken even later iets, maar Ruby is de stad al binnen. Snel klimt ze aan de achterkant op de daken, en gaat over de daken terug naar de Drie Zussen Inn. Daar gaat ze door het raam naar binnen, en controleert Damassiah. Nog steeds bewusteloos. Dan gaat ze naar de badkamer en trekt al haar kleding uit. Ze wast zich overal waar ze maar bij kan, en ruikt voorzichtig aan haar kleding. Die kan ze echt niet meer aan. Dan ziet ze de kleding liggen van Damassiah. Ze trekt deze aan, en hoort gestommel beneden. Ze kijkt uit het raam en ziet een aantal wachters naar binnen gaan. Ze kijken niet omhoog. Ruby klimt via het raam het dak weer op en wil naar de poort toe gaan, maar van veraf ziet ze dat de poort dicht zit. Ze gaat via de daken een paar huizen verder, en kijkt naar wat er gaat gebeuren. Alle kamers worden doorzocht. Damassiah wordt wakker als de deur wordt ingebroken. De wachters zien Damassiah geboeid op bed liggen, en ruiken de penetrante geur. Dan zien ze het hoopje kleding liggen. Vrouwenkleding. De prop wordt ruw uit de mond van Damassiah getrokken.*

Soldaat: "Waar is ze?"

Damassiah: "Wie? Wat? Waar?"

Soldaat: "Waar is ze?"

Damassiah: "Weet ik niet!"

Soldaat: "Lieg niet!"

*De soldaat pakt de kleding van Ruby met z'n zwaard op, en gooit dit naar Damassiah, die moeite heeft om niet te kokhalsen. Inmiddels heeft een andere soldaat een robijnen pijl gevonden en houdt deze voor Damassiahs gezicht.*

Damassiah: "Ik weet niet waar Ruby is, anders had ik al lang die beloning gehad!"

*Het gezicht van de soldaat staat op ongeloof.*

Damassiah: "Ik zit al een tijdje achter Ruby aan. Ik was het spoor kwijtgeraakt. Ze heeft mij dit keer gevangen genomen. En maak me nu [zeer lelijk woord] los!"

Soldaat: "Wie ben jij?"

Damassiah: "Damassiah!"

*De soldaat kijkt nog ongeloviger, en ook wat angstig, en begint hem los te maken. De verhalen gaan snel, en de vorige moorden van Ruby en het opsporen van Damassiah heeft de soldaat al gehoord.*

Desseldrek kijkt om zich heen...zijn magisch vuur kleefde nog altijd aan de muren.
voorzichtig liep desseldrek naar Linctus.
Desseldrek: "Is dusseldorp overgelopen naar de andere kant, dat hij hem verdedigde"
en hij wees naar Nick.
Luna: "Ik denk eerder, dat hij niet wou opvallen, en zorgen dat ze hem vertrouwde. Anders had hij wel jouw vuur uitgemaakt, en de Knots van Amber met water magie weeggehaald, of anders wel met beginnerling godenmagie, waar hij het over had, dat hij geleerd had om een piep klein beetje te gebruiken."
Desseldrek keek naar Dusseldorp. Je zag een grote rode vlek op zijn buik, hij moest bewusteloos geraakt zijn door de klap op zijn borst, dichtbij de longen. Desseldrek schudde zijn hoofd...

*Se soldaat begint met het losmaken van Damassiah. De andere soldaat vraagt waar de eerste mee bezig is.*

Soldaat 1: "Heb je de krant niet gelezen? Er wordt gezocht naar een huurmoordenaar met de naam Ruby die robijnen pijlen gebruikt. Een premiejager genaamd Damassiah probeert die huurmoordenaar op te sporen. Als het moet sloopt Damassiah alles in z'n pad. Ooit gehoord van Fort Wales? Zijn werk."

Soldaat 2: "Fort Wales? Nooit van gehoord."

Damassiah: "Fort Wales? Dat is een tijdje geleden. Ik was op zoek naar ShiskaJoe, een broer van ShiskaBob. Ze hadden me in een hinderlaag gelokt, maar ik wist te ontsnappen door een rookscherm te maken."

Soldaat 1: "Een rookscherm? Fort Wales brandde volledig uit!"

Damassiah: "Ach ja, die goede oude tijd..."

*Intussen is het gelukt om Damassiah los te krijgen.*

Damassiah: "Oké, wat is er gebeurd? Wie was het doelwit dit keer?"

Soldaat 1: "De graaf en gravin."

---

Madarian was inmiddels ook richting Linctus gelopen, en maant Desseldrek tot stilte.

Madarian fluisterend: "Sst! Die daar is nog bij bewustzijn! Straks heeft Dusseldorp zich voor niets bewusteloos laten slaan!"

Damassiah voelt aan z'n polsen en benen. De graaf en gravin? Hoe is dit mogelijk?

Damassiah denkt hardop: "Hoe is ze langs de beveiliging gekomen? Dat ze dat doet bij een bendeleiderin een fort, tot daar aan toe. Maar het kasteel van Skingrad is een ander verhaal. Tenzij... ...ze een geheime gang heeft gebruikt, die niet bewaakt werd. Dan zou de ingang ergens in het riool moeten zitten, aan die kleding te ruiken."

De soldaten kijken met een vreemde blik naar Damassiah. Ze hebben orders om verdachten te arresteren voor verhoor, en wat Damassiah zegt, klinkt erg verdacht.

Soldaat 1: "Volgens mij weet je hier meer van dan je laat blijken. Ik plaats je onder arrest!"

Damassiah: "Maar dan ontkomt Ruby misschien!"

Soldaat 1: "Die beslissing laten we aan het hoofd van de wacht over. Meekomen!"

Damassiah: "Mag ik eerst wat kleding aantrekken? Ik wil geen boete krijgen voor naaktlopen..."

Soldaat 2 doorzoekt de rugzak van Damassiah, haalt er een paar kledingsstukken uit, en gooit deze naar Damassiah, die ze meteen aantrekt.

Damassiah: "Des te eerder we bij het hoofd van de wacht zijn des te beter."

Soldaat 1 loopt voor Damassiah, Damassiah in het midden en Soldaat 2 loopt achter Damassiah aan de deur uit naar het kasteel. Bij het kasteel gaan ze naar de hoofd van de wacht. Daar begint deze Damassiah te verhoren. Er staan twee wachters bij de deur. Het hoofd van de wacht begint na een paar minuten te dreigen met marteling. Damassiah vraagt of hij de echte dader willen pakken, of dat hij alleen een zondebok zoekt. Geen antwoord. Een zondebok dus. Damassiah vindt het langzamerhand genoeg geweest. Er wordt niet naar hem geluisterd, en Ruby zal inmiddels wel ontsnapt zijn. Hij moet ontsnappen nu het spoor nog vers is. Tijd om de boel op stelten te zetten...

Damassiah: Wachter, verlies je evenwicht en stoot de andere aan.

De wachter verliest z'n evenwicht en stoot de ander aan.

Damassiah: Wachter, denk dat het opzettelijk is.

De andere wachter geeft de eerste wachter een duw.

Damassiah: Wachter, dat pik je niet.

De eerste wachter haalt uit, en er ontstaat een vechtpartij. Het hoofd van de wacht wil de twee kemphanen uit elkaar trekken.

Damassiah: Wachter, haal uit met je zwaard.

De tweede wachter trekt z'n zwaard, haalt uit, mist de ander wachter, maar onthoofd het hoofd van de wacht. De andere wachter trekt ook zijn zwaard.

Damassiah: Wachters, steek naar je tegenstander.

Beide wachters steken toe. Eén valt dood neer, de ander wankelt.

Damassiah: Wachter, deze kant op.

De wachter strompelt weg van de andere lijken, onbewust richting Damassiah.Als de wachter dichtbij genoeg is, geeft Damassiah nog een commando.

Damassiah: Wachter, haal uit naar mij, maar raak het touw en niet mij.

Wachter: "Jij! Jij bent de oorzaak. Ik zal je!"

De wachter haalt uit, maar raakt het touw en niet Damassiah. Dan valt de wachter verzwakt neer. Damassiah kijkt rond in de kamer. Hier kan hij niets. Geen vermomming, behalve die van de wachters, maar daar zit bloed op. Hij pakt een zwaard, en veegt het bloed ervan af. Dan doet hij voorzichtig de deur op een kier open en kijkt een lege gang in.

De wachter staat op en wankelt naar Damassiah. Dan haalt hij uit. Damassiah had hem echter gehoord en weet de slag te ontwijken. Door de slag wordt een kandelaar omgestoten, die een gordijn in de fik zet. Damassiah ziet dit echter niet. Hij steekt de wachter dood en sluipt daarna de kamer uit. Iets verderop ziet Damassiah een ruimte met allemaal kasten. Hij gaat zachtjes naar binnen en vindt wat hij zoekt: kleding van de wacht. Snel kleedt hij zich om en glipt naar buiten. Net als hij buiten is, klinkt het alarmsignaal. "Brand! Brand in het kasteel!" Er klinkt paniek. Iedereen begint door elkaar heen te rennen en te schreeuwen. In de paniek wet Damassiah de inn te bereiken en kijkt rond. Er vormt zich een ketting van mensen die emmers vol met water doorgeven. Damassiah kijkt even naar het kasteel. Lijkt net Fort Wales. Nu nog een spoor van Ruby vinden en de stad uit gaan...

Toen Ruby zag dat Damassiah werd afgevoerd, zat ze rond te kijken waar ze de stad uit kon. Er was niet veel beweging. Op alle belangrijke plekken waren bewakers. Ze sluipt van dak tot dak totdat ze bij een smal steegje kwam. Daar liet ze zich zakken. Daarna verborg ze haar gezicht goed in de cape die ze van Damassiah 'geleend' had. Ze had zichzelf voorgenomen om die spullen terug te bezorgen. Ze begint een standaard zinnetje te herhalen in har hoofd. Niemand ziet me. Niemand ziet me Niemand ziet me... Dan loopt ze het steegje uit en begint naar de poort te lopen. Ze let goed op iedereen die dichtbij haar komt. Ze lijken haar allemaal te negeren. Soms moet ze zoor sneller te lopen of in te houden iemand ontwijken. Ze loopt door de poort heen en de wachters houden haar niet tegen. Net als ze door de poort is, loopt ze tegen een boer aan die de stad in wil gaan. Beide vallen op de grond. De boer beweegt niet van de schrik. Waar kwam die schim vandaan? Daarnet was het er niet! Ruby staat snel op en loopt weg van de poort, alsof er niets gebeurd was. Maar de wachters hebben de klap gehoord en draaien zich om. Ze roepen dat Ruby moet stoppen. Ze stopt. De twee wachters naderen Ruby. Ze luistert aandachtig. Als ze hoort dat de wachters dichtbij genoeg zijn, schopt ze er één meteen bewusteloos, de tweede krijgt in dezelfde draai een klap met haar vuist. Ook de tweede wachter valt neer. Snel rent Ruby naar het bos. Als ze de boomgrens net bereikt heeft, kijkt ze om. De boer heeft inderdaad om hulp geroepen. Ze is nu al uitgeput door haar gave te gebruiken, en omdat ze weten dat ze in de omgeving is, kan ze het niet opnieuw gebruiken. Ze begraaft zich volledig onder een hoop bladeren en houdt zich stil. Een aantal wachters rennen haar richting op. Ze ademt bewust langzaam, zodat de wachters haar niet horen. De wachters passeren haar plek en proberen een spoor van haar te vinden. Na een tijdje geven ze op. Ruby denkt terug naar het ogenblik van de botsing. Ze is gespot omdat ze niet op zat te letten. Iets wat ze een tijdje niet zal vergeten. De kust is veilig. En ze heeft intussen even kunnen uitrusten.

Damassiah ziet een groepje wachters de poort binnen komen. Hij hoort ze praten over hoe die schim zo kon verdwijnen. Damassiah weet genoeg. Hij gaat door de poort naar buiten en bekijkt de sporen goed. Dan vindt hij het spoor wat hij zocht. Een voetafdruk in het zand. Hij volgt het tot een hoop bladeren. Hij steekt z'n zwaard in de bladeren, maar de vogel is gevlogen. Hij volgt het spoor totdat hij bij een boom komt, waar het spoor lijkt te eindigen. Ruby gebruikt dus de bomen om geen sporen achter te laten.

Het werd weer rustig in de gang en de bewakers waren verslagen. Snel bonden ze de elite wachters vast en stopte ze weg achter een groot rotsblok waar ze niet snel gevonden zouden worden. Tevreden keken ze elkaar aan. Ze hadden goed hun krachten gebundeld, wat een positief resultaat als gevolg had.

Ze waren zo dicht bij hun doel dat Demion diep van binnen en ontwendig gevoel kreeg. Luna merkte dit en liet weten dat ook zij zich wat ongemakkelijk voelde. Een brom achter hen brak de spanning. De grote Ulysses stapte naar voren en liep richting de grote stalen deur. “Duncan was slim om ook deze ingang te laten bewaken, maar had nooit gedacht dat we met zo veel zouden komen”. Iedereen keek toe naar de generaal hoe hij langs de stenen want naar iets leek te zoeken. Uiteindelijk ging zijn wenkbrauw om hoog en leek hij gevonden te hebben waarnaar hij zo zocht “aha! Daar ben je dus... het is al weer lang geleden”. Hij stak zijn arm in de rotsspleet en leek er een klein wezen uit te trekken niet groter dan een normale mensen duim. “...wat...is...dat?” vroeg Luna met een smerig staand gezicht. Ulysses hield het beestje voor de groep in het zicht. Het was een soort van impje, maar dan slijmerig en groen van kleur. De geur was zeer sterk en drong door tot diep in de neusholte van de reisgenoten. Demion wapperde met zijn hand voor zijn gezicht en kuchte even. “Sjeetje giasha, wat eet dat beest?!”. Ulysses lachtte zachtjes en nam het beestje mee naar de deur. “en dat beest moet zeker de deur voor ons openen?” vroeg Luna sarcastisch. “Let nou maar op” snauwde Ulysses en hield het beestje voor de deur. Een krijsend geluid echoden door de gangen, waarna het beestje tegen de deur aansprong en omhoog klom. Een kleine opening in de de deur bood toegang tot het impje, waar hij snel naar binnenschoot. “Goh, dat was spannend” snauwde Luna terug. Demion lachtte zachtjes, maar trok zijn gezicht weer strak toen Ulysses wat geirriteerd omkeek. Een klik geluid was te horen, gevolgt door een laag gerommel die de reisgenoten diep in hun buik konden voelen. Er kwam langzaam beweging in de deur en kwam omhoog. Ulysses draaide zijn hoofd naar Luna “Na u vrouwe Luna...” en bewoog zijn handen elegant naar voren, gevolgd door een kleine buiging. Ze trok haar schouders op en rolde met haar ogen “Het zal wel...”.

De gang achter de deur was donker en klonk als een lange tunnel waarachter vaag een lichtje leek te branden. Ineens schoten de fakkels langs de wand aan en verlichtte de tunnel tot het einden. Het was zeker een minuut of tien door de rechte tunnel heen lopen voor ze bij het einde kwamen. Demion merkte op dat Ulysses diep in gedachte was en vroeg zich af waar hij zo meer bezig was. Het verrraad van Duncan zou een persoon zoals Ulysses waarschijnlijk zwaar vallen. Demion kon zich wel enig sinds inbeelden wat zo iets met je doet. Nu draaide Ulysses zijn hoofd en merkte Demions vragende blik op. Hij keek snel voor zich uit en wees in de verte naar het licht. “Zodra we daar zijn, komen we in de grote hal van de arena’s en trainingsgronden van dit kasteel. Het zal je verbazen hoe groot het is, al lijkt het kasteel van buiten niet direct zo groot...”. Demion volgde zijn vinger en merkte dat ze dichter naderde. Ulysses vervolgde zijn verhaal “... Het kasteel is slecht voor een klein deel zichtbaar van buiten. Het meeste is verborgen in de grote rotsformatie en bevind zich onder het steen”.

Madarian en Amber kijken nog een keertje naar de speciale 'eenheid'. Vooral naar Dusseldorp. Ze hadden individueel een goede eigenschap, maar waren geen team. Als ze daar aan zouden werken, dan zouden ze een grotere dreiging kunnen worden dan dat ze waren geweest. Madarian hoort Ulysses aan, en er loopt een koude rilling over z'n rug. Er gaan een woord door z'n hoofd. Val. Of het klopt zal moeten blijken. Amber ziet de rilling en weet wat er door het hoofd van Madarian spookt. Ze dacht hetzelfde. Aan de andere kant heeft Ulysses nog geen reden gegeven om hem te wantrouwen. Hij heeft z'n woord tot nog toe gehouden. Daarom blijven ze Ulysses voorlopig volgen.

Demion en Luna voelde zich duizelig, zoals nooit te voren. Even bleven ze stilstaan, zodat de andere ook even stopte. “Gaat het Demion, Luna?”. Demion greep naar zijn hoofd en schudde ermee, ook Luna leek niet lekker in haar vel te zitten. Ulysses keek verbaast om “Wat gebeurd hier nu?!”. Demion en Luna werden transparant, zodat de andere de rotsformatie achter hen rechtstreek konden zien. Steeds verder en verder. Toen tot op een zeker moment de twee geheel verdwenen. “Waar zijn Demion en Luna heen?!” werd ernog geroepen, maar niemand leek te begrijpen wat er aan de hand was. “Is Duncan hier verantwoordelijk voor?”. Niemand leek het te begrijpen, maar wat konden ze doen behalve doorgaan in de hoop dat ze de twee nog terug zagen.

Plotseling verschijnt er even een felle flits. Madarian en Amber zijn verdwenen uit deze parallelle wereld, en liggen in coma op het slagveld bij het fort van de drakenrijders. Op hetzelfde moment zien ook Damassiah en Ruby een flits en vallen roerloos neer. Alles wordt zwart voor de ogen van Madarian, Amber, Ruby en Damassiah.

Desseldrek schoot in paniek: "Ulylles" schreeuwde hij: "Wat gebeurt er?"
Ulyless: "sssssst, niet zo hard!"
Maar ulyless had Dessledrek nog geneens gewaarschuwt of ze hoorde een boze kreet aan het einde horen!
Desseldrek: "Duncan!" en schoot in positie.

Dusseldorp werd duizelig wakker. De rest van zijn 'groep' van de BML waren ook al wakker.
DD: "Wat is er gebeurt?"
Nick schudde zijn hoofd heen en weer: "niets om je zorgen over te maken...gaan jullie maar, ik moet verslag brengen aan Duncan."

Dusseldorp liep een tijdje met de rest mee, tot aan het begin, liep toen rustig achteruit, en snelde toen naar Nick en volgde hem rustig..........

Linctus keek om zich heen en bedacht zich geen moment. Hij stak zijn zwaard in de grond en met een flits lichte rune tekens op de muren op. Deze vervaagden echter na een paar seconden, maar Linctus wist wat ze betekende. “Hier” Riep Linctus en gooide snel een paar runestenen naar zijn overgebleven vrienden. “Dit is geen zekerheid, maar het kan vertragend werken. Zelfs als dit niet het werk is van Duncan, maar van een god.” Ulysses keek naar Linctus. Hoe kon zo’n steen hem nou beschermen? Desseldrek en Andrax staken echter snel de steen in hun zak. Linctus knielde op de plek waar eerst zijn vier vrienden stonden. Amber, Madarian, Demion en Luna waren hem misschien ontnomen. Dit had hij in zijn lange leven al vaak zat meegemaakt. Echter zou Linctus nu niet rusten voordat zijn vrienden terug waren.

Linctus stond snel op en richtte zich tot de groep. “Ik hoef jullie toch niet uit te leggen dat het een slecht idee is om hier te blijven staan?” Ulysses keek naar Linctus en leek beledigd. “Deze kant op” Zei de reus en Linctus volgde hem.

--------------------------------------------------------------

De Linctum was in de buurt van Ryui en zag de wachters bij de ingang van de poort al staan. 2 soldaten die persoonlijk door de Linctum waren uitgekozen om deze plek te bewaken. Achter de Linctum zoefde iets door de lucht. De Linctum sprong van zijn beest af en gebaarde de wachters om op hun plek te blijven staan. Dit kon namelijk een afleiding zijn. In een boom nabij de Linctum zat het werpmesje dat zojuist door de lucht zoefde. Een in het zwart geklede man stond zo’n 20 meter van de Linctum af. De man had strakke kleren aan en zijn gezicht verborgen achter een masker. “Een huurmoordenaar?” Begon de Linctum met een grijns op zijn gezicht. “Weet jij dan niet dat er geen geld mijn dood kan kopen? Daarbij kan ik me niet voorstellen dat iemand het risico wil lopen dat ik een vergelding organiseer.” De Linctum maakte zich groot en glimlachte naar de huurmoordenaar.

“Jouw tijdperk is afgelopen” begon de huurmoordenaar. De in het zwart geklede man wierp hierop weer 3 werpmesjes. Echter was er een golem uit de grond geschoten om de werpmesjes in zijn borst te krijgen. Het beest zakte te aarde en verging tot stof. De Linctum grijnsde alleen maar. Hij strekte zijn hand en begon een spreuk uit te spreken. De huurmoordenaar liet enkele amuletten zien die hem beschermde tegen de spreuken van de Linctum. Daarna rende de huurmoordenaar op de Linctum af en sprong naar hem toe. Een veelvoud aan skeletten schoten uit de grond en klemde zich aan de huurmoordenaar. Deze stortte ter aarde terwijl de skeletten de amuletten van zijn nek trokken. De huurmoordenaar wierp wat mesjes rond en vernietigde een paar skeletten. De rest stond nu in een kring om de man heen. De Linctum liep naar de man toe en boog zich naar zijn oor. De huurmoordenaar probeerde zich te bewegen, maar kon het niet. De Linctum fluisterde zacht in het oor van de huurmoordenaar de volgende vraag: “Geef mij een naam of anders zul je gaan lijden.” De huurmoordenaar weigerde een naam te geven en zakte toen door zijn knieën. Al zijn aderen leken wel in vuur en vlam te staan. “Ik zou luisteren.” Begon de Linctum. “Generaal Hyu.” Stamelde de huurmoordenaar. De Linctum begon te lachen. “Nu vertel me dit huurmoordenaar. Hoe zou jij geld willen ontvangen van een dode. Generaal Hyu is een half jaar geleden overleden in zijn slaap.” De huurmoordenaar kreeg grote ogen. De Linctum zag dat de man dit niet wist. “Nu maak jezelf maar van kant.” Fluisterde de Linctum. De huurmoordenaar stond op en begon zo hard mogelijk met zijn hoofd tegen de boomstam aan de slaan tot hij bezweek. Daarna begon het beest van de Linctum aan het lichaam van de huurmoordenaar te eten. De Linctum lachte breed terwijl hij naar de wachters toe liep.

Ulysses probeerde zo stil mogelijk te rennen, maar de akoestiek in combinatie met Ulysses' lichaamsbouw maakten dit zo goed als onmogelijk. Zo goed en kwaad als het ging maakte de groep zijn weg, iedereen met zijn eigen gedachten over wat er nou net gebeurd was. Ulysses wist niet wat hij ervan moest maken. Goddelijke interventie waarschijnlijk. Voor Duncan kwam het in ieder geval niet goed uit. Hij had Demion nodig, en die was er nu vandoor. Voor de Linctum zou dit alles alleen maar voordelig uitpakken. En voor Ulysses? Die wist niet of dit in zijn voordeel werkte. Het hielp niet mee voor zijn plannen, zoveel was zeker. En waar was die ruimte waar hij moest wezen ook al weer?

Dusseldorp volgde nick tot bij de deur, Nick zwaaide die open en ging naar binnen.
DD: "ejknivretsiul"
Dusseldorp's gehoor werd maar een fractie beter, meer kon hij niet doen, en hij kon, als hij goed luisterde, Nick met Duncan horen praten, maar Dusseldorp hoorde alsof iemand achter zijn rug aan het fluisteren was, en goed moest luisteren om te horen wat ze zeiden.

Nick: "Het is mislukt!"
Duncan: "WAT?! (...) maar als we (...) moet lukken."
Nick: "Maar gaan ze dan niks terugdoen? ik hoorde (...) vuurmeester (...) leger (...)"
Duncan: "ja, dat klopt... ik heb een plan. (...)"
Dusseldorp sloop weg, hij begreep dat Nick direct wegging nadat Duncan het plan had vertelt, en dan zou hij betrapt worden.
DD: "pots"
dat stopte de eerdere spreuk.
Snel seinde hij Kim dat ze moest komen, en zelf ging naar de uitgang.
In de verte hoorde hij iets.
"Duncan achter ons komt."

--------------------------------------------

Desseldrek: "wat nou als Duncan achter ons komt?"
Andrax: "Dat zien we dan weer, eerst moeten we hier uit zien te komen!"

"Wat dacht je van die aurale bom?" Begon Linctus tegen Andrax. "Nu Demion weg is gevallen hebben we maar een iemand die het volledig beheerst. 11 kan het nog niet." 11 keek wat in het rond. Van binnen werd hij gek. Er waren dingen gebeurd die in zijn wildste fantasieën niet voorgekomen waren. "Ik wil wel helpen hoor." Begon 11 dapper. "Ik ben niet bang." Klonk het uit de mond van de voormalig slaaf. "Het gaat niet over hoe dapper je bent, maar over hoe kundig. Alleen een idioot begrijpt dat niet." 11 leek geschrokken door de harde woorden van Linctus. Linctus daarentegen had geen zin om zich op zulke dingen te concentreren. Het redden van deze wereld en het terughalen van zijn vrienden stond op 1.

Andrax had een dof gevoel, alsof hetgeen wat net gebeurde niet echt was, en dat de vier verdwenen vrienden ieder moment weer terug konden komen. Waar zouden ze zijn? Er was nog zoveel te doen, en daarvoor hadden ze alle hulp nodig die ze konden krijgen. Zonder Demion of Madarian zou alles zo veel moeilijker worden. Andrax schrok op uit zijn verdoofde overpeinzingen toen Linctus hem een vraag stelde. Hij wachtte even totdat Linctus 11 op zijn plek gezet had, en antwoordde toen. "Lastig te zeggen, Linctus. Aurale bommen zijn net zo lastig te ontmantelen als dat ze te maken zijn. Duncan kan wel een getalenteerd auraal zijn, een fout is zo gemaakt met die dingen, en dan is het ontmantelen nog lastiger. Voor deze ene keer hoop ik dat Duncan zijn werk goed gedaan heeft." Het ontmantelen zou al lastig zijn als Demion er was om Andrax te helpen, maar hij wist niet of hij dit wel alleen kon doen. Onzeker over wat hij zou moeten doen als het moment daar was rende Andrax achter Ulysses aan.

____________________________________________________

Pijn schoot vanuit zijn tenen via zijn ruggegraat naar boven om in zijn achterhoofd te exploderen. Brullend van de pijn viel Menace voorover, maar het was al over voordat hij de grond raakte. Snakkend naar adem bleef hij liggen. Er was iets goed mis, maar hij had geen benul wat het was. Wankel kwam hij overeind, graaide zijn spullen bij elkaar, en liep weer door.

Er ontbrak iets. Hij wist het gewoon zeker. Zijn tas had hij nu al drie keer doorzocht, maar alles zat daar nog in. Zijn beurs met geld was er ook nog, en ook zijn wapens en Arya's armband had hij nog bij zich. Wat ontbrak er dan? Hij wist zeker dat er iets mistte, maar hij kon er niet over uit.

Enige tijd later hield Menace halt voor een korte pauze, en hij begon weer na te denken over wat het was dat ontbrak. Hij had het gevoel dat zijn geheugen met hem solde, wat zijn ergernis alleen nog maar vergrootte. Hij bleef pijnzen, en uiteindelijk kwam er als bij donderklap een gezicht naar voren. Menace wist het zeker: deze man ontbrak. Maar... wie was hij? Menace zuchtte. Nu had hij twee stukken uit zijn verleden terug. De naam Arya, en dit gezicht. Maar wat kon hij er mee?