*Er wordt niet gekookt, dus het vergiftigen van Scorpio kan niet. Het is ook niet de werkwijze van van de schim. De schim doet de deur waar de wacht vandaan kwam een klein stukje open en kijkt de eetzaal in. De wachter loopt aan de raamkant heen en weer. Aan de andere kant is een deur, en er staat een lange tafel. Dat moet lukken. Als de wachter de rug keert naar de schim, gaat deze snel door de deur, doet de deur zachtjes dicht en weet net achter de tafel te kruipen als de wachter weer terug loopt. Geruisloos sluipt de schim richting de tweede deur.

Als de schim aan het andere eind van de lange tafel is, wacht de schim totdat de wachter weer de andere kant op loopt. De schim verdwijnt door de deur. Een lange, nauwe, donkere gang. Aan het eind moet de schim linksaf de hoek om, daarna rechtsaf als de schim het goed heeft onthouden. De schim begint te sluipen naar de eerste bocht. Halverwege de gang hoort de schim voetstappen snel dichterbij te komen. Geen raam of deur in de buurt om snel doorheen te glippen. Dan maar omhoog. De schim zet een paar passen op de muur, en weet een redelijke hoogte te bereiken. Daar zet de schim een voet aan beide kanten van de gang, en weet daar stil te blijven hangen. Daarna pakt de schim een pijl en boog, spant deze geruisloos, en wacht af.

Eén wachter komt de hoek om, en loopt onder de schim door, zonder deze op te merken naar de eetzaal. Dat scheelde niet veel! De schim laat zich vallen en sluipt verder. Dan is de schim aangekomen bij het doel: de kleedkamer van de wachters. Niemand hier aanwezig, maar wel kleding volop aanwezig. De schim doet het gewaad af en kleedt zich snel om tot wachter. Als de verkleedpartij net klaar is, komt de wachter van de eetzaal binnen. De schim knikt even z'n kant op als groet, en de wachter knikt terug. Vermomming geslaagd.

De schim loopt nu naar doel twee zonder opgehouden te worden: een donker hoekje in de wachttoren, meteen raam die uitkijkt op de slaapkamer van Scorpio. Daar aangekomen ziet de schim dat Scorpio ligt te slapen. Een vrouw ligt bij hem. De schim wacht totdat er geen wachter meer in zicht zijn, pakt de pijl en boog weer tevoorschijn, richt en vuurt één pijl af. Nog voordat de pijl z'n doel dodelijk treft, zonder ook maar iets anders te raken, loopt de schim rustig verder naar boven. De vrouw die bij Scorpio lag wordt wakker van een geluid. Dan ziet ze de achterkant van een robijn gekleurde pijl uit de kin van het hoofd van Scorpio uitsteken, en ze schreeuwt het uit.

Wachter beginnen heen en weer te rennen, en alles en iedereen is binnen de kortst mogelijke keren wakker. Er wordt overal geroepen: Scorpio is dood! Intussen is Ruby, de alter ego van Amber, weer over de muur geklommen en verdwijnt in de nacht...

Dusseldorp gluurde over het randje van de bosjes.
Zij kent mijn vrienden dus ook....
Hij schudt zijn wolvenkop en loopt op vier poten weg.
krak.
"SH*T!"
Dusseldorp Hield zijn hand voor zijn mond. Hij keek naar Arya....Zou ze hem hebben gehoord???

--------------------------------------------

Dusseldrek was de bosjes al ingerend, zijn kleren waren uitgescheurd, maar dat maakte hem niks uit! Hij ging zitten en schreeuwde naar de maan.

"Mezelf mijn misstappen vergeven... Ik weet niet of ik dat wel kan. Er is zo veel dat ik fout heb gedaan... Je kan je niet voorstellen hoeveel spijt ik heb van bepaalde daden." Plotseling keek Linctus dreigend. "Ik heb meer slechte dingen gedaan in dit leven dan jouw geest kan bevatten. Ik heb pijn gehad. Ik heb spijt gehad. Nachtmerries achtervolgen me tot de dag van vandaag. Je hebt dingen gezien toen je mijn zwaard vastpakte. Die dingen heb ik gedaan. En ik heb mezelf ervoor vergeven." Linctus leek te groeien, en Andrax voelde zichzelf krimpen. Dit was de leraar die zijn leerling afsnauwde omdat deze weigerde een boek te lezen omdat het te dik was. Andrax' mond voelde droog toen hij begon met stamelen. "Sorry, Linctus... Ik had moeten weten..." Linctus onderbrak hem. "Bespaar me je gewauwel. Ben je bereid jezelf te vergeven of niet?" Andrax dacht na, en haalde toen diep adem. "Ik zal het proberen." Linctus' gezicht klaarde weer enigszins op. "goed genoeg voor mij. Ga nu in deze houding zitten..."

_____________________________________________________

Een wolf huilt naar de maan. Een zit vrouw bij een kampvuur. Twee mannen liggen in het donker bij elkaar. Een vastgebonden wolf staart naar twee mannen in een meditatiehouding. Een man en een vrouw in een boot. Een vrouw in een slavenkamp.

Geen details, alles is wazig. Wie zijn die mensen?

*Een man die erg veel lijkt op Madarian is een oude, verlaten ruine aan het verkennen. Af en toe haalt hij een perkamentrol tevoorschijn, kijkt er even op en loopt verder met een fakkel. Er zijn veel insecten, spinnen en ander klein ongedierte, maar verder niets om zich druk over te maken. Dan komt hij bij een muurschildering. Hij kijkt weer op de perkamentrol, en dan drukt hij op een paar plaatsen op de muurschildering. Een lade onder de muurschildering springt open, en daarin ligt een gouden beeldje. Hij pakt deze op en gaat naar de uitgang. Eenmaal buiten zonder incident, hoort hij z'n knecht roepen. Hij gaat naar hem toe.*

Knecht, buiten adem: "Meneer Damassiah! Meneer Damassiah! Ruby!"

Damassiah: "Lurch? Wat is er met Ruby? Een nieuw spoor?"

Lurch: "Vesting half uur lopen die kant op..."

Damassiah: "Oké! Breek het kamp op. We vertrekken!"

Lurch: "Zijn ze al mee bezig."

Damassiah: "Goed werk!"

*Damassiah en Lurch lopen naar het half afgebroken kamp, waar een paar andere knechten bezig zijn met het inpakken van de laatste dingen. Damassiah haalt een robijn gekeurde pijl uit z'n rugtas. Ik zal je weten te vinden. Niemand is ooit aan mij ontsnapt, maar jij hebt het 't langs vol gehouden tot nog toe. Hij stopt de pijl weer terug.

Na een half uur lopen, komen ze aan bij de vesting.*

Wachter: "Wat moeten jullie?"

Damassiah: "We zoeken een huurmoordenaar."

Wachter: "Wie is het doelwit, en wat is de prijs die je wilt betalen?"

Damassiah laat de robijnen pijl zien: "Je begrijpt het niet. We zoeken de huurmoordenaar die deze pijlen gebruikt..."

Wachter: "Wat? Moment!"

*Er wordt achter de poort gefluisterd. Dan gaat de deur open, en een paar boogschutters staan klaar om het groepje te schieten.*

Wachter: "Wat voor spel speel je?"

Damassiah: "Ik ben Damassiah: schatzoeker en premiejager, en ik ben op jacht naar Ruby. Dat is degene die deze pijlen gebruikt..."

Wachter: "Damassiah?!? De vernietiger?!? Euh.. Laat hem binnen doen wat hij wil doen, anders gaat de vesting in vlammen op!"

Damassiah: "je hebt van me gehoord. Mooi... Ik wil alles weten wat er die nacht gebeurd is, en snel een beetje. En elk detail."

*Snel vertellen ze mannen wat er gebeurd is. Dan vertelt één wachter over de deur van de keuken.*

Damassiah: "Voor of na de aanslag?"

*Voor is het antwoord. Damassiah loopt naar de keukendeur. Dan kijkt hij rond. Al snel vind hij hoe Ruby de vesting binnen is gekomen, en volgt het spoor tot aan de keuken. Dan gaan ze naar de slaapkamer van Scorpio. Damassiah bekijkt de situatie en weet al snel waar de pijl vandaan geschoten is. Daar vind hij al snel waar Ruby de vesting uitgegaan is. Het scheelt als je goed je huiswerk doet. Damassiah gaat naar buiten. Zodra hij buiten is, gaat de vesting op slot, en gaat hij op jacht.*

Tweede wachter: "Ken je die Damassiah?"

Eerste wachter: "Alleen z'n reputatie. Als je hem dwars zit, dan gaat de boel in vlammen op. Gelukkig staat de vesting nog..."

Arya springt op bij het geluid van een brekende tak, niet al te ver bij haar vandaag. Ze grijpt naar haar riem, naar haar dolk, alleen mist. snel kijkt ze naar beneden en vloekt binnensmonds. geen dolk.. Ohja, die had ik vroeger nog niet.. Met een grom pakt ze haar boog van de rug, en sluipt voorzichtig het vuur voorbij, zodat dit niet in haar ogen reflecteerd terwijl ze probeert te kijken wat er zo dicht bij haar zit.

Met een zachte klik verschuift haar boog, en binnen twee seconde houd ze een klein zwaard in elke hand. Ze raakt de grond bijna niet aan, terwijl ze naar het bosje sluipt. Haar ogen vernauwend probeert ze te kijken, maar wat er precies ziet kan ze niet zien. "Toon jezelf!"

Dusseldorp keek van de boog naar Arya. Hij kon zich moeilijk tonen in zijn weerwolvengedaante, en het was nog wel de laaste nacht van deze maand. Dusseldorp sloot zijn ogen en dacht na. Hij had een idee.
Dusseldorp: "Ik ben het! ik ben nog steeds bezig met dat 'ding', dus je kan teruggaan!"
En nog voor Arya wat kon zeggen sprong dusseldorp de bosjes in.

Ze herkende de stem van de jongen, Dusseldorp, maar vertrouwde het voor geen meter. Ze bleef dichter bij de bosjes komen, en zag iets uit de bosjes wegspringen, wegrennen. Ze keek snel even achterom, maar zag dat ze niks had laten liggen. ze liet het vuur branden, en met een grijns op haar gezicht dook ze de bosjes in, keek snel rond, en zag een voetafdruk.. of beter gezien, een pootafdruk. wolf!

De greep op haar zwaard werd sterker, en haar ogen schoten rond, op zoek naar de richting waarheen het wilde beest was gegaan. Ding.. m'n reet.. Alsof ik niet zo ongeveer alles gezien heb. Nu wist ze ook waarom zijn stem ietswat schorrer had geklonken. Voor een moment sloot ze haar ogen, luisterde, en rook. Op het moment dat ze haar ogen weer opendeed schoot ze weg, op jacht naar de wolf.

Demion schoot geschrokken overeind en keek rond. Hij voelde een sterke flux in de energiestroom om hem heen die hij niet kon plaatsen. Luna keek even om alleen al om te kijken waar Demion zo van schrok. Ze zag echter niks en trok haar wenkbrauw op. “Wat is er? Slecht gedroomt?” zei ze al roeiend. Demion schudde met zijn hoofd en wreef even met zijn hand over zijn gezicht. “Voelde jij het dan niet?’. Ze keek vreemd, zei niks en trok haar schouders op. “Blijkbaar dus niet?” zei Demion verontwaardigd. Luna schudde van nee en Demion ging er beter voor zitten. Zijn blik schoot weer langs de oever. Nog steeds volgde de pygmeetjes hen over de oeverkant. Nog steeds hadden Luna en Demion geen idee waarom ze hen volgden zonder hen aan te vallen. “Hoe lang lag ik te slapen?”. Luna keek omhoog naar de lucht, maar kon eigenlijk niet zien waaraan ze de tijd kon schatten. “Eigenlijk schat ik een paar uur”. Hij zuchtte even en keek weer rond. “Luna… valt je iets niet op?”. Ze keek rond en schudde haar hoofd “Nee, wat moet ik zien dan”. Demions vinger wees in de verte achter hen, waardoor Luna haar blik naar achter richtte. De pygmee mannetjes bleven staan en waren gestopt hen te volgen. Waren ze interesse verloren? Beide hoopte ze van wel, want het kon ook betekenen dat ze ergens bang voor waren. Als wezen, die eigenlijk voor niks bang zijn, bang worden, dan is er iets goed mis.

Demion had de roeispanen over genomen van Luna en roeide stevig door. Die paar uur slaap had hem nieuwe energie geven. Nu mocht Luna even rusten, die eigenlijk direct lag te slapen toen ze haar ogen sloot. Demion bewonderde haar terwijl ze daar vredig lag te slapen. Haar borstkas ging ritmisch op en neer en aan haar oogbewegingen te zien lag ze te dromen. Zijn blik ging weer naar de oeverkanten, die nu rustig en onbewegelijk waren. Geluiden van kikkers en muggen, was het enige wat Demion nu hoorde. Het geluid van opborrelend moerasgas onder de modder brak de ijzige stemming.

Luna opende haar ogen en wreef snel de slaap uit haar ogen. ze rekte zich uit en keek op naar Demion die gestopt was met roeien. Direct draaide ze haar hoofd om te zien wat hij zag. Daar in de verte konden ze een kaars zien branden in een lantaren. “Ik denk dat we onze bestemming hebben bereikt” sprak Demion voorzichtig. Luna knikte “Het ging wel heel makkelijk. Niet iedereen kan zo snel en zonder problemen in dit gedeelte van het moeras komen”. Het kon Demion eigenlijk niets schelen. De heksen hadden antwoorden en hij zou ze krijgen! Met nog een paar stevige slagen van de spanen in het drassige water kwamen ze dichter bij de lantaren. Een schimmige steiger was te zien naast de lantaren, met verderop een nu steeds beter zichtbaar wordend licht. Het leek uit een hut te komen die midden in het water leek gebouwd te zijn en slechts via boot bereikbaar was.

Luna wierp een touw om de steiger en trok de boot er naartoe. Snel bond ze het touw stevig vast, zodat de boot niet wegdreef. Demion sprong van boord op de steiger, die protesterend kraakte. Hij stak zijn hand uit en trok Luna van de boot op de steiger. Ze liepen beide voorzichtig verder naar het licht in de verte.

Linctus dacht bij zichzelf terug aan al die momenten. Als die verschrikkelijke dingen die hij had gedaan. Hij had die momenten nooit vergeten, maar ze waren strikt noodzakelijk geweest. Alleen op die manier kon hij de monsterlijkheden van zichzelf vergeven. Om maar te geloven in een hoger doel. Dat al die offers die hij had gebracht niet voor niets was geweest. Nu zag hij in de jonge Andrax zichzelf terug. Misschien was Linctus daarom ook nog wel streng geweest. Linctus was voor zichzelf altijd ontzetten kritisch geweest. Een moment van je niet inzetten had hij nooit getollereerd. Zelfmedelijden was er niet bij. Andrax leek het te snappen. En Linctus realiseerde zich weer wat de situatie was. Hij kon niet Andrax beschuldigen alsof hij het zelf was. Dit was een leergierige student en Linctus moest zich dan ook als een bekwame leraar profileren.

“Doe je ogen dicht en concentreer je op je ademhaling.” Begon Linctus terwijl hij om Andrax heen liep. “Denk aan niets, maak je hoofd leeg. Als je weer aan iets denkt keer dan terug naar het concentreren op je ademenhaling. Hoor je de geluiden om je heen, keer dan weer terug naar je ademhaling. Voel je de aura’s om je heen, keer dan weer terug. Laat je door niets afleiden en zoek je innerlijke zelf op. Denk niet aan vroeger, denk niet aan de fouten alleen aan je ademhaling.” Linctus ging tegenover Andrax zitten en zei niets meer. Als Andrax een tijd gemediteerd had, dan zouden ze opnieuw een dier laten bewegen. Mocht dit niet baten, dan moest Andrax geconfronteerd worden met zijn eigen waarheden. Hier hoopte Linctus niet op, maar hij zou het doen als het moest.

-------------------------------------------------------------------------
11 en Servus lagen in het bos en keken omhoog. De paarse avondlucht vulde hun gedachten. Wat hadden ze veel meegemaakt de laatste tijd. Eerst bevrijdt worden. Een groep soldaten vermoorden. De verloren rebellen gevonden. Een oger verslagen met een nieuwe gave en een eigenzinnige Linctus ontmoet die meer wist dan dat hij los liet. 11 wist ergens wel dat ze snel vragen konden stellen. Ook al vertelde zijn gevoel niet dat Linctus in de buurt was, een van de andere medereizigers kon niet ver verwijderd zijn. 11 voelde het gewoon op een of andere manier.

Adem
Dit heb je eerder gedaan. De vorige keer...
Nee. Adem.
Geritsel in de struiken. Is Desseldrek...
Negeer. Adem.
Ving ik daar nou Linctus' aura op? Ik moet hem ooit eens...
Denk niet na. Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Goh, wat heb ik trek in kreeft.
Kreeft? Ik weet niet eens hoe kreeft smaakt! Concentreer! Adem!
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Eindelijk stilte, Jereth houd zijn mond.
Des te beter. Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
Adem.
A...

Het centrum van zijn bewustzijn. Andrax wist niet hoe hij er gekomen was of hoe hij wist dat hij er was, maar hij was er. De draden van gedachten lagen ontzettend overhoop. Zwart, blauw, wit en rood. Hij wist wat het betekende. Dit waren de draden die zijn wezen vormde. Iedere kleur representeerde een deel van zijn wezen. Ze waren overal, in kluwen en verward, en hij zou ze moeten ontwarren. Andrax zou orde op zaken moeten stellen in zijn eigen geest voordat hij zou kunnen helpen met orde op zaken stellen in de parallelle werelden. Hij reikte uit naar een van de draden. Niet met zijn hand, maar met zijn gedachten. Blauw. Auraliteit. Wit. Geweten. Rood. Passie. Zwart. Necromantie. Zwart mag rood niet raken. Zwart moet altijd grenzen aan wit. Blauw moet gelijkmatig verspreid worden. De regels stroomden binnen. Alles voelde natuurlijk en vertrouwd, hoewel Andrax zeer zeker wist dat hij dit nooit eerder had gedaan, gezien, of zelfs van gehoord. En toch wist hij precies wat er moest gebeuren en hoe. Hij reikte uit naar een kluwen, en begon de draden te ontwarren. eerst kleur bij kleur. Daarna begon hij met het samenweven van de draden. Met de draden van zijn wezen weefde Andrax een wandtapijt van zijn entiteit, en alles voelde precies goed aan.

___________________________________________________

Menace schrok wakker. Dat was een vreemde droom. Niet dat hij ook maar 1 van zijn dromen van voor zijn geheugenverlies kon herinneren, maar hij wist wel zeker dat dit een vreemde droom geweest was. Eerst die vage silhouetten, en nu dit... Hij kon er geen kaas van maken. Hij zuchtte, ging rechtop zitten, wierp zonder te kijken de graspol van zich af en staarde naar Arya's zwaard, het enige waarvan hij de naam volledig zeker was. Zo veel vragen.

Arya volgde de sporen van de wolf, van wat zij dacht dat de jongen geweest moest zijn. ze had zo onderhand haar boog weer vast, want aan de tijd kon ze zien dat het snel was gaan lopen, en al een behoorlijke afstand had afgelegd. Op haar boog lag al een pijl, maar gespannen was deze nog niet. ze zou wachten tot de wolf in zicht was, anders was het zonde van de bowstring. Haar ogen vlogen van links naar rechts, maar ze bleef langs de sporen lopen. het vuur lag inmiddels al ver achter haar. Ondanks dat ze gefocust bleef op de sporen en het pad, ging een gedeelte van haar hoofd toch ergens anders zitten. waar waren haar vriende, waar was zij, en hoe waren ze hier terecht gekomen? veel wist ze niet. het enige wat ze nu wist was dat haar jachtinstincten plots aangewakkerd waren.

Met halfblote armen, alleen de onderkant beschermd door een paar bracers om de klappen van haar boog op te vangen, en de bovenkant door het laatste stuk van leren schouderplaten, ontstonden er door het rennen door de bosjes kleine krassen over haar huid, maar veel aandacht schonk ze er niet aan. voor haar benen gelde hetzelfde verhaal. echter, Arya had niet door dat in deze andere wereld dingen die normaal onschuldig waren wel eens verkeerd uit wilden pakken...

dusseldorp volgde Arya boven in de bomen. Normale weerwolven konden niet klimmen in wolven gedaante, maar Dusseldorp wel, omdat hij nog wel bij zinnen was! Dusseldorp kreeg het warm....Hij wist wat hij moest doen om koelte af te houden, maar dat zou lawaai maken.....Hij had geen keus....
Hij deed zijn tong uit en hijgde. Dusseldorp keek strak naar Arya...als ze hem maar niet hoort....
Voor de zekerheid sprong dusseldorp en ging een tak hoger zitten, en wachtte gespannen af!

Linctus was tegenover Andrax gaan zitten en wachtte tot deze diep in trance was. Linctus zag dat Andrax wat moeite had, maar uiteindelijk zakte de kersverse Necromancer voor hem weg in gedachten. Op dat moment stond Linctus op en liep naar Desseldrek. “Ik maak je los, maar dan moet je je wel gedragen.” Linctus sneed met zijn zwaard Desseldrek los en liep toen de bossen in. Linctus sloop door de bossen om ervoor te zorgen dat een eventueel groepje soldaten hem niet zou opmerken. Hij verzamelde wat kruiden, water en hout. Langzaam sloop Linctus terug. Daar hoorde Linctus iets. Linctus dook naar de grond en verbeet de pijn. De pijlen hadden hem meer aangetast dan dat hij wilde toegeven. Het was een hert dat voorbij stoof. Waarschijnlijk door iets anders opgejaagd. Linctus wilde dat andere wel onderzoeken. Hij liep in de richting waar het hert vandaan kwam. Na een tijd lopen zag Linctus twee bekende gezichten.

11 en Servus lagen uit te rusten. Linctus glimlachte even. Hij had 11 dus toch goed ingeschat. Hij had de ware aurale aard van 11 herkend. Linctus had uit de lichaamstaal dit kunnen afleiden. Vaak was door de lichaamstaal sommige voortekenen beter en sneller te herkennen dan door een aura te lezen. Daarbij kon Linctus niet echt aura’s lezen. Hij voelde soms wel iets, maar een auraal was hij zeker niet. Een gave voor het ontdekken van talent had Linctus wel. Hij had al veel krijgers laten ontplooien tot meesters in hun vak. Soms was een eerste zetje genoeg voor een geweldig eindresultaat. Echter besloot Linctus niet om de twee te benaderen. Het vinden van Linctus te midden van allemaal soldaten zou een ware test zijn. Die wou Linctus niet onthouden. Mocht het nodig zijn ging Linctus hun wel helpen, maar daar was nu geen sprake van. Linctus draaide zich om en keerde terug naar het kamp.

Linctus stapelde de takken op als voor een kampvuur. Echter in plaats van deze aan te steken stak Linctus zijn zwaard in het midden. Met een paar mompelende woorden gloeide het zwaard kort op. Daarna hing Linctus een zelf gemaakte pot van klei en bladeren aan zijn zwaard. De takken waren nu ontzettend heet, maar brandde niet en gaven geen rook. Toch bleven ze warm genoeg om de pot uit te harden. Daarna schudde Linctus het water uit zijn waterzak in de pot en voegde er wat bladeren en kruiden toe. Dit alles liet Linctus sudderen. Toen de thee klaar was, pakte Linctus een kop eruit. Hij blies de stoom in de richting van Andrax en nam toen een slok. Andrax opende langzaam zijn ogen. Hij zag er kalm en ontspannen uit. Hij was al een paar uur aan het mediteren, maar Linctus wist dat het voor Andrax niet zo voelde. “Pak je maar wat thee.” Begon Linctus “Dan voel je je niet meer zo sloom.”

Geritsel, achter haar. Ze draaide zich in precies op tijd om, om een druppel kwijl te zien vallen, het maanlicht er in reflecterend. Hoe hij precies in de boom was gekomen, had ze geen idee, van, want ook de sporen lieten tot wensen over. Met een grijns op haar gezicht keek ze hoog de boom in. ook al was het donker, ze had bijna perfect zicht. het was een van de voordelen van een elf zijn, en van het in het bos geleefd hebben voor een hele lange periode. Zonder ook maar te twijfelen legde ze haar hand op de boogpees, keek over de schacht van de pijl en liet los. De pijl vloog door de lucht heen en verdween de boom in, naar waar Dusseldorp de weerwolf zich ergens had verstopt.

Meteen legde ze een andere pijl aan, en deze keer net even ernaast mikkend zoefde er weer een pijl door de lucht. een derde volgde, een vierde.. en ze zou blijven schieten tot er of iets uit de boom kwam vallen, of er geluid klonk, wat dat dan ook wel niet mocht zijn.

De wereld begon te vervagen, maar op het moment dat hij niets meer zag, werd alles ineens weer glashelder. Hij zat weer tegenover Linctus, die hem wat thee aanbood. Andrax wilde de kop aanpakken, maar hij merkte dat hij de totale controle over zijn lichaam nog niet terug had, en het kostte drie pogingen om de kop aan te pakken, hem naar zijn mond te brengen, en een normale hoeveelheid thee te drinken. Een mok lag in scherven op de grond, en zijn kleren waren doorweekt met thee, maar in ieder geval voelde hij dat hij weer de gehele controle had. "Bedankt Linctus. Maar waarom haalde je me er zo vroeg uit? Ik was nog maar net bezig." Linctus leek zich te amuseren. "Het is maar wat je even noemt. Je bent drie uur weg geweest." "Drie uur? Maar..." "Moeilijk uit te leggen. Ga er maar even van uit. Hoe voel je jezelf?" Andrax haalde diep adem. "Ik voel me... Helder. Ik denk dat het geholpen heeft, maar ik ben nog lang niet klaar daarbinnen. Ik moet terug." Linctus stak een hand op. "Uitgesloten. Het is erg gevaarlijk om te doen wat jij net deed, en als je het te vaak en te lang doet, kan het helemaal fout gaan. We kunnen het later weer eens proberen, maar niet nu." Met tegenzin knikte Andrax. "Goed, daar moet ik je maar vertrouwen. Zullen we doorgaan met de lessen?" Hij keek naar het oefenkonijn. "Kunnen we dat nog gebruiken of moeten we op zoek naar nieuw... oefenmateriaal?"

Linctus keek naar Andrax. “Dat bepaal je zelf.” Begon Linctus. “Doe wat je denkt, en niet wat je voelt. Als je weet dat de energie die nog rond het konijn hangt kunt gebruiken, dan gebruik je dat. Wees streng voor die energie. Leg het jou wil op. Beveel die energie naar het konijn te gaan.” Linctus liet niet merken, dat dit onbekend terrein voor Linctus was. Hij was nooit een Necromancer geweest, maar had er wel veel over gelezen en geleerd. Andrax wilde Linctus nog iets vragen, maar besloot dat hij dit zelf moest doen.

Andrax beval de energie terug te gaan in het konijn en het op te laten staan. Het konijn stond weer op, maar deze keer zonder hoofd. Andrax liet het marcheren tot aan de boom en weer terug. Linctus keek streng naar Andrax. “Nu stuur de energie weg uit het konijn.” Zei Linctus. “Stuur het in de grond en laat het opstaan als een nieuw wezen. Zijn kracht uit de zand en modder getrokken. Je voelt niet hoe het moet, je weet het.” Het konijn viel dood neer en uit de grond kwam een hoopje zand omhoog. Dit zand begon armen te laten groeien en benen. Tussen Linctus en Andrax was nu een klein zand Golem opgestaan. Linctus sloeg met zijn platte hand de Golem uit elkaar. Andrax vormde de Golem opnieuw, maar Linctus sloeg hem weer kapot. Dit gebeurde nog vijf maal tot de Golem vanuit zichzelf uit elkaar spatte. Linctus keek nu met een glimlach naar Andrax. “Je gaat snel vooruit.” Begon Linctus. “Ik hield een strak gezicht om je geen emoties te laten voelen. Echter bij het vernietigen van je werk kon je het niet laten om boos te worden. Hierdoor ging hij kapot. Dit is echter genoeg voor vandaag. Oefen maar met het in bezit nemen en creëren. Dan doen we binnenkort iets voor gevorderden.”

De mist trok langzaam omhoog via de knieën en kwam tot hun middel. Het leek wel spookachtig hoe de mist hun de kant op liet lopen richting het licht. Even bleef Luna staan en hield Demion beet bij zijn schouder, de direct tot stilstand kwam. “wat is er Luna?”. Ze keek Demion intens aan “Demion, de heksen staan er om bekent dat ze verwarren en vragen proberen te ontwijken. We moeten ze overtuigen ons te helpen, maar niemand is ooit terug gekomen om over de heksen te vertellen”. Demion schoot in de lach en liep verder. Luna was geïrriteerd en rende achter hem aan “Waarom sla je mijn woorden zao in de wind Demion?!”. “Niemand is ooit terug gekomen om over de heksen te vertellen he? Waar komen die verhalen dan vandaan?”. Tja, daar had Luna niet over na gedacht en liep dus maar stil verder. Demion legde zijn hand op haar schouder en stopte “Wees niet bang Luna, ik hou je woorden goed in mijn achterhoofd”. Ze lachte en sloeg zijn hand van zich af “wie zegt dat ik bang ben?”. Ze stak haar neus de lucht in en liep verder. Demion volgde knikkend.

Demion tikte tegen de lantaren en keek rond. Hij zag enkel een pad richting een oud hutje waar een kaars binnen leek te branden. Luna keek goed om zich heen. Misschien waren die pygmeetjes toch nog achter hen aangekomen en stonden ze klaar om hen te bespringen. Demion merkte niet eens dat Luna zo om zich heen keek en liep richting het hutje. “He! Wacht op mij” en Luna volgde direct. Bij de deur aangekomen, kwamen enkel lichtstralen door de kieren in de deur naar buiten geschenen. Demion wilde tegen de deur duwen om hem te open, maar deze wilde niet bewegen. “op slot?” vroeg Luna verbaast. Demion knikte en keek rond om een andere ingang te vinden. Hij vond echter iets anders en sprong geschrokken achteruit. Een Moerassig monster kwam achter het hutje vandaan lopen en keek de twee vragend aan. Snel trok Luna haar zwaard, maar werd door het wezen gebaard deze weg te doen. “…wghhaaa….blhlaaaa….Wie wziijn j….ulhlie?”. Demion duwde het zwaard van Luna naar beneden en kwam dichter naar het wezen. Het was fascinerend om te zien, hij had nog nooit zo’n soort wezen gezien. Het kon nog praten ook! “Wij zijn opzoek naar de heksen. Mijn naam is De…”. Het wezen gebaarde hem stil te zijn en liep naar de deur toe “whjullie zwhijn whal verwhacht”. En hand, daar leek het in ieder geval op, verdween onder de drassige planten op zijn lichaam. Er verscheen iets glimmend, een sleutel. Deze stak hij in het gat en draaide de deur van het slot. “Dank u” sprak Luna beleeft en wilde door de deur heen lopen. Ze werd echter tegengehouden door het wezen dat zijn arm voor de deur hield. “Whalleen whij! Gwheen Vwrouwen!”. Luna keek kwaad naar het wezen “Oh is dat zo!”. Demion ging snel ervoor staan en keek haar diep in haar ogen “Het is goed. Ik red me wel”. Luna leek teleurgesteld en dacht diep na, maar knikte uiteindelijk goedkeurend. “Ik wil de heksen spreken!”. Het wezen deed zijn arm opzij en Demion liep naar binnen. Luna keek hoe het wezen de deur achter hem op slot deed en er voor ging staan. “Denk aan mijn woorden Demion” fluisterde ze zacht tegen haarzelf.

Demion keek zijn ogen uit. Het kaarsje in de verte verlichte slecht een klein gedeelte van het hutje dat veel groter van binnen leek dan het van buiten was. Hij zag vreemde dingen. Schedels van vreemde wezens, ratels, voorwerpen waarvan Demion niet eens de naam van kon of het überhaupt kon omschrijven al zou hij het willen. Hij kwam bij een tafel aan waar een boek op lag. Hij draaide zijn hoofd om de tekst te lezen, maar deze tekst had hij nooit gezien. De letters waren rood en aan de onthoofde raaf naast het boek, waar bloed uit zijn nekje stroomde, was het boek ook geschreven met bloed. Hij draaide zich snel om en keek rond. Even dacht hij zacht een stem te horen en zacht gelach. Het bleef stil en hij keek nog wat rond. Opnieuw hoorde hij wat en draaide zich om. Weer niets! Hij schrok en sprong iets achteruit. Voor hem stond een figuur met een kap over het hoofd getrokken. “aaaah, dus jij bent een van de personen die wij voorspelt hebben?”. Demion sprak niet en probeerde zijn bonkende geschrokken hart weer in een normaal ritme te krijgen. “Ga zitten” zij de stem zacht, die naar de kruk achter de tafel wees. “Ik sta liever”. De heks lachte zacht en keek vanuit een donkere hoek Demion goed af. “wat een mooi exemplaar ben jij. Wat is je naam?”. Demion wilde niet te veel informatie geven aan de heksen om tegen hem te gebruiken, dus wilde hij alle antwoorden en vragen kort houden. “Demion”. De heks ademde ineens wat heviger. “Demion is het dus. Vanwaar je bezoek…Demion?”. Even liep hij heen en weer en keek goed om zich heen, zodat hij niet voor verrassingen kwam te staan en er bijvoorbeeld een mes in zijn rug werd gedrukt. “Ik heb vragen en jullie blijkbaar de antwoorden”. De heks lachte en knikte “Dat klopt”. Ze floot zachtjes en uit de schaduw kwamen nog twee gemaskerde figuren lopen. Ze droegen allemaal kappen over hun hoofd zodat hun gezichten bedekt waren. “Wij weten inderdaad antwoorden op je vragen…Demion… maar waarom zouden wij je helpen?”.

Toen kwam er een een figuur aangelopen, half-mens, half-kat. Ze zag er toegetakeld uit. Ze was er zo ernstig aan toe dat ze bijna niet meer kon lopen. Demion liep naar haar toe. "Maar arme schat, wat is er met jou gebeurd?", vroeg hij.
"M-mraw...", was het enige wat er uit haar mond kwam.
"Nee!", riep Linctus. "Misschien is het een val! Je kunt niemand vertrouwen Demion, niemand!"

"Goed. Dit moet ik niet te veel doen, want achteraf geeft het me de kriebels. Spelen met de doden voelt tegennatuurlijk." "Magie bestaat nu eenmaal. Het ziet geen goed of kwaad. Stopt een vuurbal in de aanblik van een pasgeborene? Twijfelt een vloek als zijn slachtoffer de pijn niet meer aankan? Nee. Magie is blind. Blind, en een werktuig. Zorg altijd dat jij het werktuig gebruikt, en het werktuig jou niet gebruikt. Daarom doen we dit uiteindelijk." Andrax keek naar het hoopje konijn. "En toch voelt het tegennatuurlijk." Linctus zuchtte. "De doden zijn dood, Andrax. Ze merken niets van wat er met hun lichaam gebeurt. In principe is het laten lopen van de doden niet zo heel anders dan het koken en eten van hun vlees. Je gebruikt het lichaam dat ophanden is." Beiden waren stil en keken naar het konijn. "In dat geval... Ik lust wel een stukje konijn. Wat jij?"

___________________________________________________

Ulysses stapte de tent van Duncan binnen. "Heer Duncan, ik heb nieuws over Menace. Hij heeft..." Duncan draaide zich om. "Ah, Ulysses. Ik wilde je net laten halen. We hebben een wijziging in ons plan." Ulysses liet het nieuws omtrend Menace even liggen, en richtte zijn volledige aandacht op Duncan. "Vertel." "Menace was niet de enige uit de voorspelling. Er zijn meer, en ik weet vrij zeker dat zij ook hier zijn. Ik heb een bepaalde aura opgevangen, die ons plan erg zou versimpelen." "En jij wilt..." "Ja. Maar niet meteen. Gebruik de aanwinst." "Duncan, de aanwinst is nog niet klaar. Hij heeft training nodig." "Dan geven we die hem. Ik heb nieuwe locaties van zieners. Stuur hem daar op af. De huidige lichting verzwakt, dus we hebben nieuw bloed nodig." "Wat is de status?" "Het houdt vol, maar de nieuwe zieners zijn snel nodig." "Dan zal ik hem er op af sturen. En de aura?" "Zorg ik voor. Ik heb nog een specialist om hem te volgen." "En wat zal jij doen?" "Ik heb plannen te smeden. Ik ruik de macht van de Grote." "We hebben het er eerder over gehad. We kunnen niet bij hem." "Nog niet, Ulysses. Nog niet. De aura die ik zag zal me brengen wat ik nodig heb. Daar ben ik zeker van." "Dan heb ik geen reden om te twijfelen." "Dachten de soldaten er maar zo over." "De soldaten zijn het aankijken niet waard." "Daar drink ik op. Nu, wat had je me te vertellen over onze aanwinst?"

Demion dacht diep na over zijn woorden en wilde ook niet te baldadig overkomen. Hij moest zijn rust houden anders zouden de heksen hen helemaal niet meer wilden helpen. De heksen wachtte nog steeds op zijn antwoord en leken van de stilte van twijfel te genieten. “Deze wereld gaat kapot en wij zijn de enige die het zouden kunnen stoppen”. De heksen keken even naar elkaar en knikten “Dat klopt jonge sterke krijger, maar waarom strijd je een strijd die toch verloren is?”. Verloren? Dacht hij bij zichzelf. “Ja jonge krijger, deze strijd ga je niet winnen. Het zal gebeuren, dus waarom rust je niet en geniet van de momenten die je nog hebt?’. Demion wilde niks weten van deze woorden en wierp ze opzij. “Ik zal het stoppen samen met mijn vrienden. Niet elke voorspelling komt uit zoals voorspelt”. De heksen begonnen zacht te lachen “je moet begrijpen jonge ‘held’, wij hebben nog nooit iets voorspelt dat nog niet uitgekomen is”. Demion lachte “dan weten jullie vast ook wel dat ik zal doen als ik mijn antwoorden niet krijg”. De heksen giechelden naar elkaar en sloegen hun handen bij elkaar. “Oh ja, dat weten wij sterke vent… dat weten wij al te goed”. Demion was verrast van hun reactie. Was er iets wat hij miste. De heksen grepen hun kap en trokken deze naar achteren en lachte breed. Demion had het niet verwacht maar de vrouwen voor hem waren geen lelijke oude heksen, maar beeldschonen vrouwen met lang golvend haar. “Demion, neem toch rust en blijf toch hier bij ons. Wij hebben al lange tijd geen sterke vent meer gehad om ons…’te vermaken’”. Demion trok zijn wenkbrauw op en herinnerde de woorden van Luna “Jullie proberen mij enkel van mijn doel af te houden. Hoe aantrekkelijk jullie ook mogen zijn, ik ga niet op jullie aanbod in”. De heksen giechelden opnieuw “Je snapt het niet, je hebt al gekozen”. Nu keken de heksen elkaar aan en lieten hun mantels vallen. Demion krabbelde achter zijn oren en was nu wel verward. De vrouwen waren compleet naakt voor hem en liepen langzaam dichterbij. “Kom op gespierde krijger. Wij hebben iets wat jij wilt en jij hebt ‘iets’ wat wij willen”. Demion bleek even aan de grond genageld en wist geen reactie op de situatie. Hij voelde een hand langs zijn arm glijden en een andere hand woelde door zijn haar. “Jij helpt ons en wij helpen jouw…Deal?”. Even was hij compleet van zijn stuk gebracht. Zijn stervelijke lichaam schreeuwde om direct al zijn kleren en harnas van zijn lijf te scheuren en de 3 mooie dames te bespringen, maar zijn gedachte schreeuwde naar hem om de situatie goed in te zien.

“Ik denk dat het konijn wel gaat smaken.” Antwoordde Linctus. “In ieder geval beter dan je zand golem zou smaken.” Linctus pakte het konijn vast en keer er eens goed na. “Tenzij dat je de splinters van zijn schedel door het hele lichaam hebt geschoten. Zo kunnen we eerst dit hele beest uitpluizen. Iets anders vangen is gemakkelijker lijkt me. In de buurt moet ook nog ergens een hert zijn. Misschien krijgen we die te pakken.” Linctus wist dat hij niet snel genoeg zou zijn met zijn verwondingen, maar gelukkig bood Andrax het aan om te gaan jagen. Terwijl Andrax in de struiken verdween begon Linctus het zwarte boek door te nemen. Misschien stond hier nog iets in wat Linctus nog niet wist.

Linctus had nog geen bladzijde gelezen of hij hoorde geritsel achter zich. Iemand probeerde Linctus te besluipen, maar kon dit duidelijk niet zo goed. “Hallo Servus en 11.” Begon Linctus zonder om te kijken. De twee kwamen omhoog met een speer in hun hand. “Hoe wist je…….” 11 stopte met de vraag te stellen. Het deed er ook niet toe. “We waren op jacht voor eten. Nu vinden we jullie weer. Alhoewel ik zie de rest niet. Ben je alleen Linctus. Is dit een val?” 11 en Servus gingen met de rug tegen elkaar aan staan. Linctus sloeg ondertussen de bladzijde rustig om. “Geen val, we zijn gewoon opgesplitst. Andrax is op het moment aan het jagen en Dusseldorp is jullie aan het zoeken.” Linctus lag rustig verder. “Kom er maar bij zitten, het kampvuur is lekker warm en er staat thee op.” 11 en Servus gingen naast Linctus zitten. Servus keek naar de verwondingen van Linctus. “Hoe komt dat?” Begon Servus. Linctus lachtte kort en keek op van zijn boek. “Een cadeau van een oude vriend. We zijn tegen een paar probleempjes aangelopen, maar niets wat we niet aankunnen. Hoe is het met jullie verlopen?” 11 en Servus keken elkaar aan en begonnen Linctus het verhaal te vertellen.

Linctus hoorde het verhaal aan en knikte af en toe. “Het lijkt erop dat je gave zich begint te openbaren 11. Die gave heeft een naam. Jij bent een auraal, maar zoals bij elke gave moet je eerst nog veel leren voordat je jezelf zo mag noemen. Andrax is ook een auraal en kan je misschien op weg helpen. Ik laat het dan ook aan hem over om uit te leggen wat een auraal zijn inhoudt.” 11 keek wat teleurgesteld. Had hij de hele reis gemaakt en moest hij nog wachten. De drie zaten in stilte terwijl Linctus zijn boek verder las.

Hebbes! Andrax knielde neer bij het hert. De schroeiplek waar de aurabol de kop raakte zak er lelijk uit, maar Andrax was er vrij zeker van dat er geen schedelscherven waren verspreid. Het was een groot mannelijk hert en Andrax had geen andere middelen tot zijn beschikking gehad, dus had hij het neer moeten halen met een auraschot. Het effect was er niet minder om, want het hert was net zo dood als het konijn dat hij had laten lopen. Hij pakte de voorpoten in zijn ene hand en de achterpoten in zijn andere hand, slingerde het karkas op zijn rug, en gebogen onder het gewicht van zijn last begon hij terug te lopen.

Hij was al bijna terug bij het kamp, toen hij iets opmerkte. Een aura. En deze kende hij. Andrax kon niet geloven dat het die aura was. Hoe kon ze hier zijn? Dit moest Linctus weten.

Eenmaal terug zag hij dat Servus en 11 Linctus inmiddels gevonden hadden. Andrax had ze ook al gevoeld en vermoedde dat Linctus het ook al wist. De drie zaten nu rond een kampvuur, en 11 en Servus zagen er uitgehongerd uit. Andrax gooide het karkas voor Linctus' voeten neer. "U had besteld?" Linctus inspecteerde het hert. "Kelner, dit vlees is niet geprepareerd. Ik wil een klacht indienen bij de kok." Zei hij knorrig, maar de knipoog ontkrachtte zijn woorden. Andrax ging naast hem zitten en fluisterde in Linctus' oor. "Arya is hier."

Dusseldorp sprong uit de boom, pakte zijn tas, deed zijn kleren aan en rende.
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden
Arya gaat me vermoorden

dusseldorp kon aan niets anders denken, bijna gillend gek rende hij voor zijn leven. Totdat hij weer uitkwam op het meer, waar Hun kamp nog steeds stond. Dusseldorp ging zitten, en had geen idee wat hij moest doen.... Dusseldorp huilde.

--------------------------------------------

Desseldrek stond op. Hij sprong terug...
Desseldrek: "Linctus? zo heet je toch? heb je misschien...wat kleren? "

Er sprong iets uit de boom, alleen erg wolfachtig zag het er niet meer uit. terwijl de figuur wegrende keek ze achterom, en zag dat de eerste stralen zonlicht al over de horizon streken. ze grijnsde, gooide haar boog terug op de rug en liep langzaam terug naar hun kamp. het duurde deze keer iets langer voordat ze er aankwam, een uur of twee.

Haar boog zag op haar rug, en bij hun kampement zag ze Dusseldorp zitten, zijn gezicht nog wat rood. zelf kwam ze fluitend binnenlopen. "Oh hallo Dusseldorp.. hoe ging je dingetje vannacht? hoop dat je je niet afvroeg waar ik was.. ik heb even een ochtendwandeling gemaakt" zonder ook maar enige hint te geven aan enige herkenning van de avond ging ze op de grond zitten, pakte wat brood uit een tas en ging zitten eten bij de overblijfselen van het vuur.