Wat, gaan ze nu al weg? Dan heb ik straks helemaal geen gezelschap als ik weer de baas ben!
Jij word de baas niet meer, Jereth.
Wat ben je toch heerlijk naïef. Dat maakt het voor mij des te makkelijker.
Let op je woorden.
Of anders? Kom op man, je zit aan me vast!
Ik ben je nu al meer dan beu.
Mooi zo, want het word alleen nog maar leuker!
Andrax had moeite zich te concentreren met de stem die zijn geduld op de proef stelde, en hij schommelde eigenlijk de hele tijd heen en weer tussen opletten wat er gebeurde, zich zorgen maken over Odysseus, en Jereth stil proberen te krijgen. Alleen het zorgen maken lukte goed. "Met een beetje mazzel trekt het leger met Odysseus naar Wazan. Zo slaan we twee vliegen in een klap." Wist hij uit te brengen.
Vermoeiend voor je, Andrax?
...
Wat? Niets te zeggen? Geen moppen? Niets belangrijks?
...
Je gaat er snel achter komen dat negeren geen zin heeft. Want zoals je kunt horen, ben ik er nog steeds. Probeer eens iets beters!
...

*En weer zit Madarian te schransen. Na het eten kijkt hij even naar Amber, en Amber naar hem. Amber ziet allemaal etensresten om de mond van Madarian zitten, en schiet in de lach. Madarian kijkt even verbaasd.*

Madarian: "Wat is er?"

Amber: "Kom eens hier. Je ziet er uit om op te eten..."

*Amber kust Madarian en likt het eten van Madarians gezicht. Dan houdt ze op.*

Madarian: "Ik geloof dat er wat eten m'n kleding in is gegaan..."

Amber: "Later schat. Eerst de smederij..."

*Madarian kijkt even teleurgesteld, maar weet dat de smederij eerst moet. Hij staat op, maar wordt weer duizelig. Hij bukt voorover, waardoor het bloed toch naar z'n hoofd kan stromen. Dan probeert hij langzaam rechtop te staan. Dat gaat goed. Nu neemt hij een paar passen. Ook dat lukt. Amber duurt dit allemaal te lang. Ze pakt Madarians arm en slaat deze om haar heen. Dan lopen ze naar de smederij.*

Het voelde misschien niet goed, maar iets van actie moest ondernomen worden. Demion duwde zijn gevoel aan de kant en ging over tot een meer rationele gedachtepatroon. Achter informatie komen was de sleutel tot het verdere verloop van hun acties en strategieën. Zonder enkele informatie zouden ze, als een kip zonder kop, zich in een strijd kunnen gooien die onwinbaar kon zijn. Het nutteloos weggooien van levens stond niet zomaar in zijn agenda. Luna liep naast hem en hakte haar weg door het dikke struikgewas. Hij wist zelf niet precies waar ze heen moesten en zelfs niet hoe ver het was naar de heksen, maar hij zou de hele wereld afreizen mocht het nodig zijn om achter zijn belangrijkste vragen te komen.

Luna stopte en keek even rond. Ze voelde de omgeving af en vervolgde har weg. Demion kon enkel haar volgen en hopen dat ze elke seconden dichter bij hun doel kwamen. Opnieuw bleef Luna staan en draaide zich naar Demion. Ze legde haar vinger op haar lippen en fluisterde zacht “ssst… we zijn bijna in de buurt van ‘Hargi’gan’, een klein havenstadje waar we een boot moeten bemachtigen. Het is een kleine piraten stadje, die de duisteren krachten lekker hun gang laat gaan. Misschien zijn ze vijandig, maar misschien willen ze ons ook doorgang verlenen”. Demion knikte, maar kon aan Luna’s stem horen dat deze piraten waarschijnlijk niet zomaar toegaven aan hun vraag.

Na enkele minuten komen zien ze de oever van een watermassa. Demion kon zien hoe het land een soort van koepel vormde om het water rustig te houden binnen voor de haven. Het stadje kon dus niet ver meer zijn.

*Als Amber en Madarian aankomen, zien ze dat de anderen proberen het water eruit te scheppen met emmers.*

Madarian: "Dat kan VEEL sneller!"

*Madarian loopt op eigen kracht naar de stookplaats, pakt een grote schroevendraaier van de grond, en boort daarmee een gat onderin de stookplaats, waarna het water er snel uit loopt. Madarian bekijkt daarna wat er mis gegaan is met de waterzuiveringsinstallatie. Inmiddels is het water opgehouden met stromen, en proberen ze zo snel mogelijk het buur weer aan te krijgen. Dan ziet Madarian waarom het fout gegaan is. De pijp zat te dicht bij het vuur, en is gaan smelten. Het lukt om een klein vuurtje te maken in de stookplaats, en ze horen een sissend geluid. Al snel wordt het vuur groter en heter, en vormt er een kolom van stoom, die de schoorsteen uit gaat. Madarian is al snel klaar om de pijp aan te passen, en schuift deze terug. Hij maakt het gat waardoor het water weg kon stromen op. Intussen komt de commandant weer naar de smederij om te kijken hoe het gaat. Dan hoort hij Madarian opnieuw de opdracht geven om de installatie nog NIET te gebruiken totdat deze getest is. Daarna gaat Madarian met Amber terug naar de tent. De commandant vraagt hoe ze het water zo snel weggekregen hebben, en krijgt te horen hoe en door wie van een smid. Die smid heeft daardoor een idee gekregen voor wat bouwgereedschap, een handboor, en legt dit voor aan de commandant. De smid heeft toestemming om er ééntje tussendoor te maken, als het niet ten koste gaat van het smeden van wapens en harnassen.*

n het piraten stadje was het leven als normaal, normaal voor een piraat wel te verstaan. De herberg zat vol met mensen die hard spraken en lachten over wederzijdse verhalen. Er werd gedronken en gezongen, terwijl er trossen van boten werden gelost. Geplunderde buit werd van boord gedragen en het verdiende geld meteen verspeeld aan drank en spelen. Een gevechtje hier en daar was ook normaal en iedereen die het zag liep ongeïnteresseerd door.

Demion kon niets anders doen dan zijn wenkbrauw optrekken en achter Luna aan te lopen, die blijkbaar vaker rond zulke types had rondgehangen. Ze liep zelf verzekerd door de straat van de stad en daardoor viel ze niet op.Demion probeerde haar dus maar op de voet te volgen en ook zo zelfverzekerd over te komen. Het werkte blijkbaar want eigenlijk niemand keek naar hen om, zelfs niet gekleed zoals ze waren. Luna leek rechtstreeks naar de ingang van de luidruchtige herberg te lopen met stevige pas. Demion wist niet waarom, maar had wilde ook niet uit rol vallen door haar tegen te houden. Ze smeed de deur open en wandelde rustig naar binnen. Demion duwde de deur wat minder hard open en keek rond waar Luna was. Ze was naar de bar gelopen en stond te kletsen met een of andere man die op een kruk zat te drinken. Ze greep hem bij de kraag en fluisterde wat in zijn oor. Beide keken ze Demions kant op die rustig terug keek en toen zijn blik afwenden omdat er een man langs hem kwam vliegen. Hij werd door iemand op de grond gesmeten en krabbelde snel overeind om terug in het knokpartijtje te springen. Luna kwam terug lopen en tikte Demion op zijn schouder “we hebben waar we voor kwamen”. Dat ging wel heel makkelijk dacht Demion bij zichzelf. Hij wist niet wat Luna had gedaan of had gezegd, het was immers niet belangrijk nu ze hadden waar ze voor kwamen. Even trok hij zijn schouders op en liep richting de deur. Net op tijd stopte Demion, weer vloog er een vent door de lucht en klapte tegen de ingang, waardoor de deur brak. Luna rolde met haar ogen en duwde Demion vooruit. Ongeïnteresseerd stapten ze beide over de bewusteloze man heen naar buiten. Luna richten zich meteen naar de haven, Demion volgde stil.

Nog steeds stapte Luna stevig door en liet niet merken dat ze hier normaal niet thuis hoorden. De pier waar de boten lagen kwam in zicht, waar vele zeilen opgerold waren. De geur van vis was hier ook sterker dan voorheen in de stad zelf, maar dat konden Luna en Demion weinig schelen. Even keek Luna rond en wees naar een wat kleiner uitziend bootje. Toen Demion dichter bij liep kon hij goed het schuitje bewonderen dat voor hem lag. Het was een beetje een oud wrak en zag er nou niet bepaald betrouwbaar uit. “weet je het zeker Luna? In dit?”. Luna lachte zachtjes en wees naar het bordje waar de naam van het schip op stond. “Dit is het Demion, ons lot. Onopvallend, klein en snel, althans dat beweerde hij”. Demion las eerst het bordje, er stond ‘Destiny’ op, waarna hij even achter zijn oor krabbelden. “Heel gepast ja” grapte hij “maar hoe heb jij die kerel weten te overtuigen om ons een bootje te geven zonder problemen te veroorzaken?”. Luna was bezig met de zeilen en keek niet eens om. “Ik heb gezegd dat wij op een speciale missie waren voor Heer Duncan. Jij was een van zijn elites. Aan het aanzicht van je spiermassa, was hij snel overtuigd. Geen vragen, niks, helemaal niks”. Een grijns kon Demion nog net waarnemen op het gezicht van Luna die het kennelijk leuk vond om mensen op hun plek te zetten. Snel sprong Demion in de boot de hevig heen en weer schudde “Waar gaan we nu heen dan?”. Luna trok aan een touw, waardoor het zeil omhoog schoot. Ze bond het touw vast en keek Demion recht aan. “We moeten een stuk langs de kust en dan het moeras in. In het midden van het moeras zouden de heksen moeten wonen”. Demion knikte instemmend en plofte met zijn kont neer in de boot. Hij kon niets doen behalve vertrouwen tonen in Luna en haar kennis.

Achter hen kon Demion de haven zien. Gelukkig hadden ze zonder problemen de boot weten te bemachtigen. Een boot bracht hun vele malen sneller en veiliger naar het moeras, dan een hele lange reis door de bergen en over het land. Zijn armen staken de lucht in en Demion rekte zich uit. Luna keek rustig voor zich uit en stuurde de boot langs de kust. Deze wereld was niet heel erg verschillend van Demions wereld. Natuurlijk waren er hier andere machten aanwezig en andere wezens, maar op de basis princiepen, waren ze meer het zelfde dan hij had voorgesteld. Luna keek even om naar Demion die net op dat moment ook naar Luna keek. Snel wende ze haar blik af en keek strak voor zich uit. Het maakte Demion wel nieuwsgierig. Wie was Luna nou echt? “Luna, mag ik je wat vragen?”. Ze bleef strak voor zich uitkijken en antwoorden met een korte “ja hoor”. “Ik heb al wat gehoord over je verleden, maar waarom ben je nou echt afgekeerd tegenover Duncan?”. Het bleef verdacht stil, maar Demion had toch nergens om heen te gaan. “…of mag ik dat niet vragen?”. Luna bleef nog even stil en draaide toen haar hoofd. Haar ogen waren rood alsof deze elk moment met vol tranen konden lopen. Ze wreef in haar ogen en zuchtte even diep. “…hij…hij had….mijn zus ontnomen. Ze was zwanger...en….”. Demion zag dat ze moeilijk uit haar woorden kon komen en liet haar merken, dat ze het mocht vertellen wanneer ze er zelf klaar voor was. Ze knikte en staarde weer voor haar uit.

Arya opende haar ogen en keek rond, wrijvend over de achterkand van haar hoofd, het deed zeer, en niet zo een klein beetje ook. gedesorienteerd keek ze waar ze terecht was gekomen, want ze herkende de plaats compleet niet. met en diepe zucht stond ze op en wreef ze zand en stof van haar kleren af. plots hield ze haar handen stil, die kleren herkende ze. "Wat krijgen we..." verbaast keek ze op, keek nog eens om haar heen. Muad was nergens te bekennen, maar dit waren niet de kleren die ze aan had gehad, in het laatste wat ze zich kon herinneren. Dit had ze aangehad in her dorp, bij het gevecht.

niet ver van haar positie zag ze water. Gehaast vond ze haar balans terug van de schok, en liep naar de kleine stroom water. Daar in kijkende schrok ze. Arya, de elf.. Ze had haarzelf lang niet op die manier gezien. op de een of andere manier zag ze er uit als een jaar of wat geleden, zelfs haar ogen, die langzaam goud gekleurd waren na haar ontmoeting met Muad'Dhib, waren weer terug groen gekleurd.

Op haar rug ontdekte ze haar oude boog. ze pakte deze er af, en wreef er even met haar handen overheen. een glimlach verscheen over haar gezicht. ja, dit wapen had ze toch wel gemist uiteindelijk. Ze trok even aan de bowstring, en er verscheen een pijl er op. Arya keek over de schacht, richtte op een boom en liet los. De pijl zoefde door de lucht, bijna fluitend, en boorde zich in de boom. Snel holde Arya er naar toe, en trok de pijl er weer uit, die daarna in de lucht opging. voorzichtig bestudeerde ze het gat. "Dat doet het in ieder geval nog.."
Ergens op de boog drukte ze, en spontaan viel deze in tweeen, waardoor twee kleine zwaarden verschenen. deze pakte ze in haar handen, en begon er mee te dansen. ja, ze lagen nog goed in haar hand, en haar skills was ze niet compleet verloren. De tijd verliezend probeerde ze, sloeg ze, en uiteindelijk verdwenen ze weer, smelten samen tot haar boog die weer opgeborgen werd op haar rug. Makkelijk te pakken zou ze nog steeds niet zijn. Echter..

Wat doe ik hier, en hoe kom ik hier?

bos, bos, bos....wat verrassend, nog meer bos
Dusseldorp begon een beetje simpel te worden.
Hij vloog al uren en had Servus en 11 nog steeds niet gevonden. Daar in de verte zag hij water, een groot meer.
Kom kim, wij gaan daar ons kamp opslaan

Net als ze willen dalen, zien ze in de verte een elf. De elf kwam hem bekend voor, maar dat kon niet! Hij was nieuw in deze wereld! Hij bleef nog een tijdje kijken. Ze hief haar boog en schoot in de grond, en daarna goedkeurend knikken. Dusseldorp keek nog verbaasder toen ze ergens op drukte en haar boog twee kleine zwaarden werden.
Dusseldorp liep naar voren en zei: "euh...pardon, maare wie ben jij? Sorry, maar je komt me zo bekend voor, alsof ik je eerder heb gezien!"
"Ik ben feryin, en jij?"
DD: "Dusseldorp aangenaam "

"Ik ben Arya, en jij?" Antwoorde ze, op de vraag van de vreemdeling. met haar hoofd een beetje opzij getild keek ze de vreemdeling aan, die zichzelf als Dusseldorp voorstelde. "bekend voorkomen.. lijkt me sterk" weer keek ze even rond. Nu pas viel haar iets vreemds op. De lucht was.. paard geworden. Met een omhooggetrokken wenkbrouw keek ze omhoog, en daarna weer terug naar de jongeman. "Dusseldorp he... Kun je me eens vertellen waar in Bloedsnaam ik ben? want ik ben bang dat ik geen flauw idee heb.."

Luna bleef stilletjes en Demion schaamde zich een beetje dat hij haar verdrietig had gemaakt. Het was niet zijn bedoeling geweest en ook hij wist wel dat Luna het hem niet kwalijk nam. Ze zou hem later wel vertellen wat er allemaal had afgespeeld. Blijkbaar lag het haar zeer gevoelig en nu wist hij ook dat het iets te maken moest hebben met haar zus. Demion had helemaal niet gedacht dat zij een zus had, ze had eerder vertelt dat ze geadopteerd was door Duncan. Hij verdrong de gedachten en liet het maar gaan. Ze kwamen in de buurt van het moeras en tot nu toe was hun reis verdacht stilletjes verlopen. Hopelijk betekende dat niet dat er nog veel gevaar om de hoek zou liggen. Luna stond op en trok aan een touw om het zeil in te klappen. In een moeras had je toch geen wind om te zeilen dus greep ze naar de roeispanen en gooide deze naar Demion. “kom op sterke vent, roeien!”. Demion trok zijn wenkbrauw op en mompelde wat. Waarom liet hij zich ook zo commanderen door Luna, hij snapte er niks van. Toch deed hij het maar en ging zitten. “Nou kap’tein, waar heen?”. Luna’s gezicht werd weer mooier door een kleine glimlach, wat Demion enig sinds gerust stelden.

Bij elke draai werden ze vooruit geduwd. De armen bolde bij elke ruk aan de spanen. Het water verplaatste zich, waardoor ze naar voren schoten. Het werd donkerder en grimmer des ter dichter ze het moeras in vaarden. Luna was op de punt van de boot geklommen en duwde takken voor de boot opzij. Met haar zwaard hakte ze hangende takken weg, voor een betere doorgang. Toen hield Demion ineens op met roeien, waardoor ze rustig tot stilstand kwamen. Luna keek rond en toen naar Demion. “Wat is loos?”. Demion gebaarde haar stil te zijn en sloot zijn ogen. Even voelde hij de omgeving af en merkte dat ze niet alleen waren. Luna pikte het nu ook op en dook ineen om zich snel klein te maken. “zie je wat?” fluisterde ze zacht naar Demion. Hij schudde zijn hoofd, maar zag ineens een glimp van een arm langs de struiken. Hij tikte Luna aan en wees in de richting van zijn waarneming. Ze keek op en zag nu ook iets bewegen in de struiken. Verderop in een andere struik bewoog nu ook een tak. Snel ging ze plat liggen en trok Demion ook mee naar beneden. “wat zag …?” vroeg Demion, maar werd met een vinger op zijn lippen stil gehouden. “Dat is moeras pygmee. Ze hebben volgens geruchten grote scherpe messen en speren, maar ook blaaspijpjes met giftige pijltjes erin”. Demion had hier geen zin in en bleef dus maar liggen. “maar we kunnen onmogelijk hier stil blijven liggen?”. Luna dacht na, hij had gelijk. “Klopt, ze zullen niet weg gaan en interesse verliezen in ons”. “Dus nu?” vroeg Demion starend naar de takken boven hem, terwijl hij luisterde naar het klotsende water onder hun bootje. Luna dacht opnieuw na en keek er moeilijk bij, ze had dus in wezen geen idee. Demion besloot dus maar een gok te wagen en zijn hoofd boven de rand uit te steken. Daar langs de kant staarden een groep vuurrode oogjes hun kant op. Hun tanden waren vlijmscherp en lang, om hun voedsel, voornamelijk vleees schatte Demion, mee te verschuren. Ze hadden, net als Luna zei, grote messen op zak en blaaspijpjes op hun rug. Demion dook terug en wachtten even, maar keek na enkele minuten weer omhoog. Daar langs de kant stonden ze nog steeds, maar er was iets raars aan de hand. Hij tikte Luna aan en trok haar iets omhoog om te kijken. De pygmeetjes bleven doodstil langs de kant staan en bewogen geïnteresseerd hun hoofdjes. “waarom vallen ze niet aan?”. Luna trok haar schouders op “normaal gesproken zijn ze extreem agressief”. Demion ging weer staan en heild zich klaar om weg te duiken. Toch bewogen de pygmeetjes niet en brabbelde wat onverstaanbaars tegen elkaar. “laten we maar snel doorvaren Luna, voordat ze zich bedenken”. Luna knikte en reikte Demion de roeispanen aan.

Demion roeide langzaam verder, maar hield de kant heel goed in de gaten. Hij zag dat ze nog steeds gevolgd werden door de kleine pygmeetjes. Wat wilde ze toch van hun? Luna hield de andere kant in de gaten “ze zitten ook aan de andere oever Demion”. Hij wist het en hoopte dat ze niet op het menu stonden.

Eenmaal in de tent gaat Madarian weer z'n bed in en probeert te slapen. Dan komt Amber de tent in met een bak schoon water.

Amber: "Wastijd. En sommige delen zal ik extra goed wassen... En een nee accepteer ik niet. Je bent toch te zwak om weerstand te kunnen bieden..."

*De rest van de dag is het alleen geschikt voor 18+ lezers, en zal daarom hier niet uitvoerig beschreven worden...*

---

*Hoewel een groot deel van deze wereld in handen is van de Virraw, zijn er nog enkele die toch weerstand bieden. Een warlord me de bijnaam 'Scorpio' die een vesting heeft, heeft zichzelf autonoom verklaard, en een massale aanval zal voor veel verliezen zorgen. Daar heeft de Linctum een andere oplossing voor...

Een schim bestudeert de vesting van een afstand. Zodra de meeste mensen gaan slapen, sluipt de schim onopgemerkt naar de vesting. Schijnbaar zonder moeite klimt het de muur op tot vlakbij de rand. Even wacht het, totdat de wachter gepasseerd is. Dan klimt het over de rand heen,en meteen laat het zich zakken aan de andere kant, op het dak van een gesloten kraam van de markt. Er lopen meer wachters dan een paar dagen geleden. Scorpio is dus op de hoogte dat er een prijs op z'n hoofd staat...

De schim blijft in de schaduw, en weet ondanks alle wachters het hoofdgebouw te bereiken, en sluipt naar de achterdeur. De schim doet de deur open, maar deze piept iets. De keuken waar de schim in komt is verlaten. Dan hoort deze voetstappen. De schim gaat snel in een donkere hoek zitten, en ziet een wachter binnen komen. Uitschakelen of niet? Dat is de vraag die door het hoofd van de schim spookt. De wachter loopt naar de deur toe, ziet dat deze niet goed dicht zit, en doet de deur goed dicht. "Zal de wind wel geweest zijn..." De wachter verlaat de keuken weer.*

Dusseldorp ging zitten en begon.
DD: "Nou, ik kan beter gewoon beginnen bij het begin!
Ik en m'n vrienden versloegen Jereth, een necromandier, maar de evenwicht was niet goed, dus we moesten door de poort die we daarmee openden naar een andere wereld, een parallelen wereld van waar ik vandaan kom. Met alter-ego's enzo. Maar omdat de poort anders open zou blijven, heb ik de poort in me genomen! Dus ik denk dat ik de nieuwe poortwachter ben tussen de werelden, samen met twee andere!
De reden waarom de lucht paars is, is dus omdat het evenwicht niet goed is, en die moeten ik en mijn vrienden zien te herstellen.
Nu is het dus zo dat er machtige lieden hier de mensen slaaf maken.
De gevaarlijkste is de Lintcum, Generaal Ulyless en Generaal Duncan.
Een vriend en een vriendin zijn op zoek naar heksen voor antwoorden.
Ik ben op zoek naar twee gozers die ons aan het zoeken zijn, alleen geen idee hoe ze eruit zien!
En de rest is een vriend aan het schaduwen want die is zijn geheugen kwijt ofso en loopt nu met de vijand mee.
Zo een beetje duidelijk of heb je nog vragen?”

Arya luisterde naar het verhaal van Dusseldorp, maar begreep er niet heel veel van. het enige wat ze wel begreep was dat ze weer eens in een andere wereld terecht was gekomen. half vloekend in haarzelf keek ze naar boven. "Moest dat nu echt weer..? ik dacht dat ik zo onderhand mijn pensioen wel verdiend heb.." met een diepe zucht keek ze eerst even naar de grond, en daarna naar Dusseldorp, die blijkbaar niet al te veel van haar reactie scheen te begrijpen. "Ik.. eerm.. ach, het is niet heel erg belangrijk. Het belangrijkste is dat ik weer ergens ben zonder ook maar een flauw idee te hebben van wie of wat. " Met weer een zucht stond ze op, en hield haar hand uit naar Dusseldorp om hem overeind te helpen.

"Kom, hier blijven zitten helpt niet heel veel als je zelf op zoek bent naar mensen. Jij was kennelijk ergens heen op weg, en tot ik uberhaupt weet waarom ik hier ben en wat ik hier moet doen kan ik net zo goed voor zover ik kan proberen jou te helpen. Vertel me eens wat over je vrienden?"

Dusseldorp pakte de hand en stond op.
DD: "Nou, je hebt Linctus, en die lijkt slordig, maar kan echt alles toveren. en een goede denker.
je hebt Demion, bergrijpend maar ook een goede sluipmoordenaar, hij heeft samen met iemand anders stiekem een half leger uit de weg geruimd!
ik ben een w....euh...een watermagier.
Odysseus is een reus met steenmagie.
Luna is wel iemand van hier.
Desseldrek is mijn alter-ego en die is onze gegeijzelde.
Andrax is een necromandier en heette vroeger de raaf.
En Madarian en amber zijn twee vechtende tortelduifjes.
En dit is kim, mijn vliegende watersurfboard. "
Dusseldorp keek naar de horizon en zag de zon bijna onder....en bedacht zich ineens iets.
DD: "SH*t, het zijn drie nachten, dit is de laaste...stom, stom, stom!
euh...Arya, zullen we ons kamp hier opslaan, ik moet namelijk....euh...nog wat doen? ja, iets doen "

haar ogen werden groter en groter, terwijl ze namen van bekenden voorbij horen komen. "Demion..? Linctus? Odysseus? Madarian.." plots sprong ze een gat in de lucht, en gaf een schreeuw van plezier. deze jongen kende haar oude vrienden! een paar namen waren ook onbekend, maar het klonk alsof het op de gebruikelijke quests en problemen goed met ze ging. "Prima, prima. ga je gang." ze luisterde maar half, blijdschap stromend. Ze schaamde zich zo, want ze was in het midden van de strijd vertrokken, haar vrienden zomaar achter zich latend. Ze hoopte iedereen snel weer te kunnen zien, haar verhaal te vertellen. zouden ze haar nog herkennen?

ze zetten haar spullen neer op de bosgrond en keek rond. een kamp opzetten, prima, maar waarvan? ze liet Dusseldorp even achter haar, merkend dat er iets gedaan moest worden waar ze niks mee te maken had, en ging iets verder weg, op zoek naar materialen om een kleine schuilplek, of tenminste wat hout te vinden. na een minuut of wat kwam ze terug met wat grotere, afgebroken takken, en begon een klein kampvuur op te bouwen, zodat ze tenminste warm zouden zijn in de nacht.

Muad, waar je ook bent, met mij gaat alles goed. ik ben op het spoor van onze vrienden. deze wereld is vreemd, maar er ligt weer avontuur open! Met een grijns dacht ze een dag of wat terug. zou haar dochtertje haar missen, nu ze zo plots verdwenen was?

Andrax plofte neer op een boomstam, en zag dat Linctus op een steen tegenover hem plaats had genomen. Het leger van Duncan en Ulysses bewoog dan wel traag, maar zeker gestaag. Odysseus hadden ze niet gezien, maar Andrax wist dat hij er nog was. De aura die eens de vertrouwde granietgrijze kleur had, was bijna onherkenbaar. Als hij er niet vanaf het begin bij was geweest en de verandering niet had gezien, zou Andrax gedacht hebben dat dit iemand anders was. Maar het was Odysseus. De kern was er nog: een klein, nouwelijks waarneembaar grijs vleugje in de kolkende aura, die steeds donkerder werd, en, wat hem nog veel meer verontrustte, een vreemde groene tint kreeg. Andrax had zijn hoofd er al over gebroken, maar hij kon zich niet goed concentreren door het continue gezanik van Jereth in zijn hoofd. Het werd tijd om Linctus om raad te vragen, nu het leger toch halt had gehouden voor de nachtrust.

"Linctus, ik hoor de hele tijd de stem van Jereth in mijn hoofd, en ik word er gek van. Weet jij hoe ik het kan laten stoppen?" Linctus leek even na te denken, en toen begon hij te praten. "Ik denk dat Jereth een manivestatie van je nieuwe kracht is. Als je hem niet benut, werkt hij zichzelf naar buiten. Necromantie eist dat het gebruikt word. Het is niet een gave zoals de Aura, het heeft een eigen wil." Zo had Andrax het nog niet bekeken. "Dus... Het wíl gebruikt worden?" Linctus knikte. "Dan moet ik dus leren de kracht te gebruiken. De boeken en documenten die ik tot nu toe heb gelezen zijn interessant, maar ik denk niet dat het genoeg is om de kracht echt te gebruiken." Linctus snoof. "En toch moet je. Je gaat toch niet het watje uithangen? Gaisha kiest haar zendelingen slecht uit!" Andrax fronstte. Hij wist niet of Linctus dit schertsend bedoelde, of serieus was. Dat was altijd lastig met Linctus. Alleen Demion leek goed op te vangen waar Linctus op doelde. Eigenlijk was dat ook wel logisch: Demion en Linctus waren allebei ontzettend oud. Andrax besloot de opmerking maar over zijn kant te laten gaan, en tot de kern van de zaak te komen. "Je moet me helpen, Linctus. Hoe gebruik ik de kracht van Necromantie?"

___________________________________________________

Menace legde de boog neer. "Uitzonderlijk, Menace. Je bent net zo goed met een boog als ik!" Dat was niet meer dan logisch, Menace was immers een exacte kopie van Ulysses. Een kloon. "Bedankt, generaal. Dat is een groot compliment." Ulysses sloeg hem op de schouder. "Laat de slijmerij achterwege, Menace. Ik kan daar heel slecht tegen." Goed, want ik hou er niet van het te gebruiken. Menace ging zitten, en keek naar het kamp om zich heen. De meeste soldaten lagen al te slapen, moe als ze waren van de dagmars. Menace en Ulysses hadden echter nog wat energie over, en besloten nog wat te oefenen met de boog.

Ulysses kwam naast hem zitten. "Menace, er is iets dat ik met je wil bespreken. Het kan voorkomen bij geheugenverlies, dat gaves kunnen veranderen." "Gaves? Wat houdt dat in?" "Gaves. Ikzelf bezit de macht om steen naar mijn wil te manipuleren, en die kracht had jij ook, maar het zou kunnen dat jij een andere kracht hebt ontwikkeld na het verlies van je geheugen. Heb je er ook maar iets van gemerkt?" Menace staarde voor zich uit. Er was inderdaad iets. "Nu U het zegt, ik voel inderdaad een bepaalde kracht binnen in me. Ik weet alleen niet wat het betekent." Ulysses leek tevreden. "Geef het tijd, Menace. Het komt vanzelf wel terug."

Ulysses leek zijn zegje gedaan te hebben, want hij stond op en liep weg. Waarschijnlijk op zoek naar Duncan. Het komt vanzelf wel terug. Vast. Kwam mijn geheugen maar terug. Hij keek naar de armband, en besloot hem los te maken om hem beter te bekijken. Het scharniertje klikte los, en de armband lag in zijn hand. Het was perfect rond en gepolijst, maar het was niet van een edelmetaal gemaakt, maar van staal. Menace staarde er naar. Wat was dit voor armband, en waar had hij het vandaan? Ineens schoot het hem te binnen, als in een moment van helderheid. Hij wist hoe hij de armband noemde. Arya's Zwaard.

Arya's Zwaard. Waar sloeg dat op? Het was een armband, geen zwaard. En wie was Arya? Menace baalde. Waarom dacht hij dan ook aan die stomme armband op het moment van helderheid? Het was maar een kleine vraag, en hij had veel grotere vragen die Ulysses niet of vaag had beantwoord. Waarom had hij niet aan een van die dingen gedacht? Nu was hij nog geen stap verder. Het enige wat hij wist, was dat de armband die in zijn hand lag Arya's Zwaard heette. Gefrustreerd deed Menace de armband weer om en ging hij liggen.

Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. Wrokkig rukte hij een graspol los. Toen besloot hij maar te gaan slapen. Misschien bracht de morgen wel antwoorden. Met de graspol nog in zijn hand viel Menace in slaap.

__________________________________________________

Ulysses keek toe. Menace -of Odysseus, hij moest nog steeds beslissen hoe hij zijn alter ego in zijn gedachten zou noemen- was duidelijk verward. Hij had een vijand nodig waar hij zijn gedachten op zou richten, voordat hij aan Ulysses zou gaan twijfelen. Ulysses' geest draaide op volle toeren. Welke vijand zou Odysseus' eerste doelwit als premiejager worden? Geen van zijn oude vrienden in ieder geval, dat was nu nog te gevaarlijk en onvoorspelbaar. Ulysses zag dat Odysseus sliep, en liep naar hem toe. Hij zag dat zijn alter ego iets in zijn hand hield. Hij wrikte de hand open, en zag dat er een hand vol dor gras in lag. Vreemd... Al het gras hier was groen, en Ulysses wist zeker dat Odysseus tien minuten geleden nog geen gras in zijn hand had gehad. Er was maar een verklaring, en die beviel Ulysses tot in het oneindige. Duncan, we hadden het niet beter kunnen treffen. Met een grijns op zijn gezicht begaf Ulysses zich naar Duncans tent.

Dusseldorp was versteld van het antwoord, maar dacht er niet veel bij na, de zon was al onder en het puntje van de maan kon je aan de andere kant al zien.
DD: "tot morgenochtend"
Dusseldorp vluchtte de bosjes in en deed al zijn kleren uit, en propte ze in zijn rugzak. Hij keek recht de hemel in, en voelde dat het haar al begon te groeien.

--------------------------------------------

Desseldrek keek omhoog.
Desseldrek: "Jongens, kunnen jullie me losmaken?? Alsjeblieft??"
Desseldrek keek angstig van Linctus naar Andrax.

Linctus zat tegenover Andrax. Hij luisterde naar zijn klachten en probeerde zo veel mogelijk zijn visie hierop te geven. Andrax stelde nu een hele concrete vraag en Linctus moest nu diep in zijn geheugen gaan spitten. "Je moet me helpen, Linctus. Hoe gebruik ik de kracht van Necromantie?" begon Andrax. Linctus dacht terug aan vroeger. Aan een periode ongeveer 300 jaar terug. Aan het begin van de ontmoeting van Tal’Rasha. Hoe deze Necromancer Linctus hielp met het controleren van zijn rune kunsten en andere gave. Linctus had zelf met Tal’Rasha de basis van Necromancie geleerd. Echter was het pad van Necromancie nooit voor Linctus bestemd geweest. Een keuze voor een dergelijke richting had ten koste gegaan van vele andere dingen. Dingen waar geen offer groot genoeg voor kon zijn. Linctus dacht na over die tijd dat Tal’Rasha net 30 lentes had gezien. Ook hij was toen nog geen Necromancer, maar een wetenschapper en spion. Toch wist Tal’Rasha genoeg van het vak om niet alleen zichzelf te verrijken, maar zelfs Linctus iets te leren. Tal’Rasha zelf werd onderwezen door een Necromancer die zijn discipel zelf had uitgekozen. Het was dan ook uit den boze dat Linctus onderwezen werd door Tal’Rasha. Gelukkig had zijn oude vriend hier niet veel van aangetrokken en kon Linctus zijn kennis gebruiken om een nieuwe vriend te helpen.

“Necromancie is bijna het tegenovergestelde van een aurale krachten.” Begon Linctus. “Waar de hele kunst van aura’s draait om emotie is bij Necromancie totale controle nodig. Je moet je emoties uitschakelen. Je moet geen vreugde of verdriet kunnen voelen tijdens het gebruik van je kracht. Door deze emoties te onderdrukken maak je jezelf kwetsbaar voor de duistere kant. Echter is Necromancie niet per definitie een kwade kracht. Om te beginnen is het gemakkelijk om een gastheer te gebruiken. Als je de kunst echt beheerst kun je vanuit het niets wezens oproepen, maar het begint met het beheersen van een overledene. Een verse dode lijkt me het beste.” Andrax schrok wel een beetje van Linctus. Dit was anders dan alles wat hij had gedaan. En een verse dode was wel heel erg bruut. Linctus was ondertussen echter opgestaan en zei tegen Andrax dat hij moest blijven zitten. Even later verscheen Linctus weer met een konijntje in zijn handen. “Dit wordt je eerste gastheer.” Begon Linctus terwijl hij het konijn aan Andrax gaf. Desseldrek begon ondertussen om vrijheid te vragen. Linctus gaf Andrax de opdracht het konijn van zijn leven te beroven en liep toen naar Desseldrek. “Beloof je dan dat je niet wegvlucht of ons iets aan wilt doen?” Begon Linctus. “Ja dat beloof ik.” Stamelde Desseldrek. “Mooi zei Linctus en met een doek bond hij de mond van Desseldrek dicht. “Nu even stil zijn.” Lachtte Linctus tegen ene mompelende Desseldrek.

Linctus had Andrax de spreuken en rituelen geleerd waardoor het nog geen 10 minuten duurde voordat Andrax het konijn aan het schokken kreeg. “Mooi, je bent veel sneller dan een normale student. Ik deed er 3 uur over voordat ik zover was.” Linctus keek naar het konijn. “Nu concentreer je en laat het konijn opstaan” begon Linctus. Andrax dacht aan het konijn en hoe het op stond. Precies zoals in zijn gedachte stond het konijn op. Andrax dacht aan de mogelijkheden dat dit bood en hoe misschien hij er voor zou kunnen zorgen dat Odysseus vrij kwam van de bezwering. Op dat moment begon het konijn te schokken en spatte het hoofd uit elkaar. “GEEN EMOTIES” Begon Linctus. “Dat verward de ziel van de gastheer. Het heeft geen zin als jij je emoties niet in bedwang kunt houden.” Linctus dacht even na over de volgende stap. “Laten we nu dan maar overgaan op de kunst van het mediteren om met jezelf in balans te komen. Misschien als je jezelf vergeeft voor alle misstappen in het verleden kun je misschien je emoties beheersen.”

---------------------------------------------------------------
11 en Servus vervolgde hun reis. Servus merkte op dat 11 de weg leek te vinden. Ze spraken onderweg weinig en maakte grote vooruitgang. Des te langer ze aan het reizen waren, des te beter leek 11 zich te voelen. Ze schrokken echter toen ze een mannenstem hoorde. Het was duidelijk een soldaat en de twee doken weg in een bosje. De soldaat liep was vloekend hun voorbij. “Wat een onzin. Mogen we dit hele bos gaan uitkammen om de daders te vinden. Die zijn natuurlijk allang gevlogen. Nu kan ik voor niets weer een half uur terug gaan lopen.” 11 en Servus wachtte tot de soldaat helemaal uit het zicht en gehoor verdwenen was. Ze wisten in ieder geval dat ze een half uur afstand van een militair kamp verwijderd waren. Ze konden nu maar beter hier de nacht doorbrengen in plaats van het risico te lopen dat ze in het donker het kamp in dwaalde.

Nadatt het er op leek dat Dusseldorp niet meer terug kwam, was Arya toch maar gaan slapen, maar lang duurde het niet. na een uur of twee werdt ze wakker, schoot omhoog, en keek naar het kleine vuurtje dat er nog brandde. ze pakte een paar grotere takken en legde deze erbij, en blaasde daarna wat, om het vuur weer aan te wakkeren. in de dag was het best warm geweest, maar in de avond en nacht was het nog fris, zeker zonder enige vorm van deken. Sinds ze plots terug was op een wereld, welke wist ze neit echt, had ze haar cape niet meer. die had ze vroeger ook niet gehad, dus..

Ze keek naar het vuur dat weer bewgon te branden. de orange gloed leek in haar ogen te reflecteren. met haar hand veegde ze wat van haar bruine haar weg, en stopte dit achter haar oren, zodat het haar niet al te veel lastig zou kunnen vallen.
Mijn vrienden.. Arya keek omhoog, naar de donkerpaarse lucht, naar de volle maan en de sterren. waar ben ik nu weer terecht gekomen..