*Madarian maakt zich zorgen. Hij heeft al een tijdje niets gehoord van Amber, en gaat langs de wachters van de tweede doorgang. Na een tijdje sluipen is de grot volledig donker. Wat een geluk dat hij een magische nachtkijker in z'n helm heeft ingebouwd. Hij ziet alles alsof hij een fakkel bij zich heeft. Hij komt in een 'kamer' en ziet veel stalagmieten en stalagtieten. Het is er wat vochtig. Dan ziet hij weer een doorgang. Hij sluipt daarheen, gaat een bocht om en komt in een tweede ruimte. Ook daar veel stalagmieten en stalagtieten. Zag hij daar iets bewegen? Hij wacht even. Niets. Hij besluit iets verder te sluipen. Weer lijkt er iets te bewegen. Hier moet iets zitten, maar wat? Hij sluipt langs de wanden en stalagmieten, totdat hij kan zien wat het is. Als hij vlakbij een stalagmiet is, komen er spinachtige poten los, die Madarian aanvallen! Madarian wordt omver geduwd, en meteen zit de spinachtige stalagmiet op hem, die hem probeert te bijten. Gelukkig heeft hij een sterk harnas aan, waar de kaken net niet doorheen komen. Snel pakt hij SoulShatter, en steekt de spin in het onderlijf. De spin krijgt een flinke schok en sterft. Madarian kijkt weer rond. Veel stalagmieten en stalagtieten. En elk van die dingen kan dus zo'n spin zijn. Als Amber door zo'n beest gebeten is...*

*Madarian sluipt verder, maar blijft nu veelal bij de wand van de grot. Dan ziet hij weer een gang en gaat daarheen. Vlakbij die gang ziet hij een paar dikke kleverige draden, waar hij overheen stapt. Hij sluipt verder die gang in, en komt bij een derde kamer, die veel groter is dan de vorige twee. Weer veel stalagmieten en stalagtieten, maar ook veel spinrag. Wat ziet hij aan de andere kant van de kamer? Het is te onduidelijk. Langzaam sluipt hij naar het vreemde gedeelte toe. Dan ziet hij weer een stalagmiet bewegen en stopt. Hij denkt heel even na, pakt z'n boog en richt op die stalagmiet. Dan vuurt hij een pijl af. De pijl raakt z'n doel en gaat door de stalagmiet heen. De spin valt zwaargewond neer. Door de kreet die de spin maakt, bewegen zes stalagmieten zich en komen op de zwaargewonde spin af. Meteen sluipt Madarian richting de wand. De spinnen komen vlakbij de gewonde spin en beginnen het te bijten en het te omwinden met spinrag. Dat brengt Madarian op een idee, die hij moet uitproberen. Eén spin is een uitstekend doelwit voor hem, en Madarian schiet weer een pijl af. Raak! Dit keer niet zwaargewond, wel een diepe wond. De spin rent en kruipt angstig weg, maar wordt nu aangevallen door de andere vier spinnen en omwonden met spinrag. Madarian weet genoeg. Hij sluipt langzaam verder, en kan nu eindelijk herkennen wat het is wat hij zag. Meerdere coconnen hangen daar, gevuld met prooien. De twee dode spinnen worden inmiddels ook die kant op gesleept en opgehangen door twee spinnen. Madarian besluit ze aan te vallen in de rug zodra ze zich omdraaien. 3... 2... 1... NU! Hij schiet op de eerste spin, die totaal verrast is, en na een kreet dood neervalt. De tweede spin ziet Madarian en springt op hem af, maar Madarian weet zich staande te houden. Z'n boog vliegt wel uit z'n handen. Nog voordat de spin zich kan herstellen, trekt Madarian SoulShatter en steekt hij z'n zwaard door de kop van de spin, die levenloos en 'geschokt' neervalt. Madarian raapt snel z'n boog op. De laatste twee spinnen komen op het geluid af, en springen op Madarian af. Madarian weet er één te ontwijken, maar de tweede gooit Madarian omver, en SoulShatter vliegt uit Madarians handen. Snel trekt hij een dolk en steekt toe. Een oppervlakkige wond laat de spin achteruit deinzen, en Madarian staat op en rent naar SoulShatter toe. Helaas staat daar de tweede spin overheen, die nu op Madarian afsprint. Hij weet nog net op tijd weg te duiken, rolt op SoulShatter af en grijpt naar z'n zwaard. Een poot van de spin voorkomt dat hij het zwaard kan pakken. Hij rolt de andere kant op. De spin verplaatst zich. Meteen rolt Madarian terug en weet SoulShatter nu wel op te pakken, en haalt uit naar de spinnen. Mis. Eén spin zet meteen een tegenaaval in, maar Madarian had dat al voorzien, en weet met een speciale draai die spin zo goed te raken, dan die spin zich niet meer kan bewegen. De tweede spin valt nu van achteren aan, en gooit Madarian tegen de muur. Dan springt de spin om hem af, recht in SoulShatter die uitstak. Dan gaat Madarian op de laatste kermende spin af, en verlost deze uit z'n lijden. Hij kijkt rond. Geen spinnen meer te zien. Hij gaat richting de coconnen, en begint deze te inspecteren. Dan hoort hij iets achter zich en draait zich om. Hallo grote moederspin...*

Demion sprong van Dusseldorp af en keek rond. Hij zag Linctus staan, hij maakte zijn weg richting de nog niet benoemde vrouw. Demion sprintte er op af. “Linctus!” hij keek verschikt om en trok zijn wenkbrauw op. Demion in paniek? Dat moest wel problemen op leveren. Ook de onbekende vrouw kwam snel aanlopen. “Wat is er aan de hand Demion?”. “…Odysseus! Hij heeft zich gevangen laten nemen”. Linctus keek boos “Wat heeft die maffe reus nou weer gedaan?! Heeft hij een steen op zijn kop laten vallen?!”. De vrouw schudde haar hoofd “die reuze vriend van jullie probeert iets zeer moedigs, alleen weet ik niet of het heel erg wijs is om het op deze manier te bereiken”. We moeten hem helpen!” De vrouw en Linctus knikte. De wolf kwam naast Demion staan en piepte. "Waar zijn Madarian en Amber?" Demion leek het opnieuw te verstaan en wreef over zijn hoofd “Geen idee, maar ze zullen ons wel vinden”. De vrouw greep haar wapen, tikte tegen de grond met de punt en stak deze de lucht in. Ze sloot haar ogen en leek zich te concentreren. “waar ben jij nou weer mee bezig” vroeg Linctus ongeduldig. “Jij zou dat moeten weten” lachte ze plagend naar Linctus. Haar zwaard lichtte op en ontstond een rune teken op haar voorhoofd. Haar ogen lichtte op en ze mompelde wat. Linctus begreep het zeker “Je probeert de toekomst te zien he…en?”. De vrouw sloot haar ogen weer en schudde haar hoofd. “Ik kan het niet zien. Iets of iemand blokkeert mijn zicht”. “Dan gaan we” zei Demion gemotiveerd en draaide zich om achter Andrax aan te gaan. Hij speurde de omgeving af en voelde Andrax een vrij grote afstand van hen vandaan.

Demion draaide zich even om naar de vrouw die hem vragend aan keek "Wat is er Demion?". Hij lachtte naar haar en draaide zich weer om "Onderweg wil ik wat antwoorden die jij mij beloofd had". Ze lachtte en knikte "die zal je, als beloofd, krijgen".

Linctus was nog maar net bij de ingang of Demion kwam aanhollen op een wolf. Dat bracht herinneringen naar boven, maar het betekende ook niet veel goeds. Demion vertelde over Oddyseus en Linctus schudde zijn hoofd. Waarom was hij weggegaan? Als Linctus bij het kamp was gebleven, dan had hij Odysseus het misschien uit zijn hoofd kunnen praten. Iedereen was er gelukkig wel overeens dat ze Odysseus moesten volgen. Dat scheelde weer wat gezeur. Nadat de vreemde vrouw haar stok voor haar hoofd hield en probeerde met een rune bezwering haar talent aan te wakkeren konden ze gaan. De groep volgde Demion, maar eerst gaf Linctus snel een rol af aan de bewakers. “Geef dit aan 11 en laat niemand anders het lezen.” Linctus wachtte totdat hij het vertrouwen had gevonden in de bewaker. Daarna liet hij de rol los en haastte zich naar de andere. Eenmaal aangesloten begon Linctus te mopperen zoals ze van hem gewend waren. “Er is niemand die een groter hart heeft dan onze reus, maar ik wou dat zijn hersenen net zo groot waren.” Demion keek wat geërgerd naar Linctus. “Oddyseus mag dan wel denken dat hij sterk genoeg is om de ondervragingen te overleven, maar hij onderschat de tegenstander. Je moet ze zien als ons op een of andere manier. Als wij een sterke tegenstander hadden en daar zouden we informatie uit willen? Zouden we het dan alleen proberen eruit te krijgen door te slaan? Ik denk dat onze vriend dadelijk een glimp krijgt te zien van de gruwelijkheden waartoe wij in staat zijn. Ik hoop dat we hem op tijd kunnen redden.” Demion leek nu minder geërgerd. Op een of andere manier was hij aan de opmerkingen van Linctus gaan wennen. Alsof Demion in zag dat de vreselijke opmerkingen vaak een kern van waarheid bevatte.

Linctus richtte zich nu tot de wolf naast hem. “Je weet toch dat je dit niet hoeft te doen?” Begon Linctus kalm. “De Necromancers hebben een goed serum tegen weerwolven verbannen. Madarian heeft het ook gebruikt. Maar ik snap dat het moeilijk zal zijn om zo’n wezenlijk stuk van jezelf uit te roeien. Maar als je uiteindelijk iets besloten hebt, dan moet je maar naar mij toe komen. Dan regelen we wel iets.”

Pijn. Dat was het eerste waaraan hij merkte dat hij bij zijn positieven was. Hij kon nog niets zien, en ook niets horen, maar de pijn was wel duidelijk aanwezig. Na enige tijd merkte hij dat de ondergrond bewoog, en even later kon hij ook stemmen horen, al leken die van ver weg te komen. Ook het geratel van een bewegende wagen drong nu tot hem door. Zijn ogen durfde hij nog niet open te doen, want zelfs dat bracht de belofte van pijn. Vreemd eigenlijk, hij kon zich niet herrinneren hoe dat kwam. Het was er gewoon.. Na een tijdje moed verzameld te hebben probeerde hij met grote inspanning zijn ogen te openen. Het licht deed zeer, maar hij kon nog wel een gestalte onderscheiden. Nadat zijn zicht aan het licht gewend was, kon hij zien dat het een lange gespierde man was. "Goedemorgen, zonnestraal. Dat was niet erg slim van je. Ook niet erg aardig." De man grijnsde. "We kunnen jou wel gebruiken. Wat is je naam?" Hij dacht na, maar er was niets. Waar had die man het eigenlijk over? Hij probeerde zijn mond open te doen, wat meerdere pogingen kostte. "Weet... Niet..." Mompelde hij. De man fronstte. "Werkelijk? Je weet niet eens je naam?" Hij probeerde van nee te schudden, wat aardig lukte. De man zweeg even. "Dat komt niet eens zo slecht uit. Vanaf nu heet je Menace." Menace dus. Hij knikte. De man grijnsde zo breed dat de onderste helft van zijn gezicht er af dreigde te vallen. "Goed zo. Ik ben Ulysses. Ik wil dat je me bij mijn titel aanspreekt. Het is dus Generaal Ulysses voor jou. Je bent nu soldaat Menace van de Virraw. Ben ik duidelijk?" De pijn was hevig, maar toch slaagde hij erin iets te zeggen. "Ja, Generaal Ulysses."

___________________________________________________

Andrax liep door de bossen, Odysseus' aura op het spoor. Hopelijk zouden Demion en Linctus zijn aanwijzing zien en hem volgen. Hoewel hij bij Odysseus in de buurt bleef, probeerde hij het zo te doen dat Demion zijn aura snel zou oppikken, en hem in zou kunnen halen. Andrax liet nog eens door zijn hoofd gaan wat hij op de boom had gekerfd. "Reus naar noord. Aura zwak. Snel."

Linctus richtte zich nu tot de wolf naast hem. “Je weet toch dat je dit niet hoeft te doen?” Begon Linctus kalm. “De Necromancers hebben een goed serum tegen weerwolven verbannen. Madarian heeft het ook gebruikt. Maar ik snap dat het moeilijk zal zijn om zo’n wezenlijk stuk van jezelf uit te roeien. Maar als je uiteindelijk iets besloten hebt, dan moet je maar naar mij toe komen. Dan regelen we wel iets.”
Dusseldorp zijn hart roffelde, het was tenslotte iets fantastisch! Maar snel schudde hij het van zich af, want zijn weerwolf krachten kunnen altijd nog van pas komen, en zoals lintcus al zei, het is iets van mij, dat weggaat.
Dusseldorp besloot er nog diep over na te denken.

Begevende ment waren ze op weg. Een raar stel eigenlijk. Helemaal achterin stonden Demion en die vrouw te smoezen, Lintcus en Dusseldorp zaten aanwijzingen te zoeken.
"hebbes!" hoorde Dusseldorp achter hem.
" Ik voel een aura die kant op!" En lintcus wees naar het noorden, Dusseldorp keek om zich heen, hij rook Andrax zijn geur niet, maar die kende hij nog niet zo goed...
Dusseldorp loopt de bomen na, als hij in een van de bomen iets gekerfd ziet: Reus naar noord. Aura zwak. Snel!
Dusseldorp gromt ernaar...
Lintcus: "Dit moet van Andrax komen, ik heb lang genoeg met hem opgetrokken, om te weten dat dat zijn handschrift is!"
Dusseldorp blaft blij
Hij ging weer op twee poten staan en riep:
"Kwiiiiiiiiim!"
Even later kwam het watersurfbord aan.
Snel tekende hij weer een wolf met een iemand, maar dan met twee personen op een bord erbij. Dusseldorp keek er vragend bij...

Demion keek spijtig naar dusseldorp en wreef over zijn kop. "dat zou te veel opvallen mochten er vijanden in de buurt zijn, dus misschien beter van niet. ik wadeer je poging". Dusseldorp was enkel even verdrietig in zijn ogen, maar dat klaarde in enkel seconden op. "volg mij" sprak Linctus vast beraden. Demion en de vrouw volgde achter de groep aan. ze hadden hun spoor gevonden, dankzij Andrax. Even keek de Demion de vrouw weer vragend aan ïk zou zeggen, begin maar met je verhaal, we hebben nog een lange weg te gaan kan ik voelen". De vrouw knikte en sprak zacht haar verhaal tegen Demion.

Ze liepen nu naast elkaar en volgde de andere die voor hen liepen. Even haalde de vrouw adem om blijkbaar moed te verzamelen voor haar lange verhaal. Ze zuchtte en keek Demion even strak aan. “Mijn naam…is ‘Lunarna Di Septhera’ uit de Nadertal regio, maar iedereen noemt mij ‘Luna’. Jaren was deze wereld vredig en in balans, net als het bij jullie waarschijnlijk was”. Demion lachtte en stak zijn hand uit “Aangenaam, mijn naam is Demion. Zo beginnen we maar overnieuw”. Ze lachte, greep zijn hand en wreef een pluk haar weg uit haar gezicht. “Aangenaam” Grapte ze nerveus terug en liet zijn hand los. Ze keek even rond naar de lucht en besloot haar verhaal te vervolgen. Ze viel weer terug in haar serieuze manier van doen. “Zoals ik al vertelt had ben ik een ziener. Waarschijnlijk een deel van de energie die bij jullie geconcentreerd is tot een persoon… het orakel”. Demion knikte, dat klonk tot nu toe logisch. “Wat is er dan gebeurd in deze wereld waardoor het in verval is geraakt?” vroeg Demion zich nieuwsgierig af. Natuurlijk was hij het verhaal vanzelf te weten gekomen, maar zijn geduld liet het dit maal niet toe om te wachten. Luna knipperde met haar ogen en vermeed ineens oogcontact. Demion had al snel een idee waarom…schaamte. Hij kende dit gevoel maar al te goed. Hoe goed zij het ook probeerde te verbergen kon zij haar emotie niet verschuilen van Demion. “Wees niet bang Luna, wat je ook hebt mee gemaakt, dat is verledentijd”. Het duurde even, maar zijn woorden leken toch door te dringen door de barrière die Luna had opgesteld. Ze lachte even kort en zuchtte opnieuw diep. “Hoe het precies begonnen is durf ik niet te zeggen. De duisteren bondgenoten zijn ouder dan jij je waarschijnlijk voor kan stellen”. Demion lachte zacht van binnen. Blijkbaar wist ze niet hoe oud Demion of Linctus waren, anders had ze het nooit gezegd. Luna keek even bedenkelijk naar Demion, omdat hij even in zijn eigen wereldje leek te zijn. Hij schrok eruit en bood zijn excuses aan. Ze vervolgde, “Ik ben ontstaan door duistere energie magie van Heer Duncan”. “Heer Duncan?” Demion was nu zeer scherp geïnteresseerd in dit figuur. Luna knikte “Waarschijnlijk jouw tegen hangende energie in deze wereld, maar dat weet ik niet zeker. Hij verzamelde veel kleine kinderen, baby’s voor experimenten. Hij was opzoek naar zieners en vond daarbij ook mij”. Ze stopte even om adem te halen en wreef even met haar mauw onopvallend een traan weg. “Waarom zocht hij zieners?”. Luna keek op en trok haar schouders op “Geen idee, maar iets aan mij vond hij speciaal en ‘adopteerde’ mij als zijn eigen dochter. Ik was pas jong en ook vertelde hij mij de reden ook niet. Hij trainde mij samen met een paar van zijn bondgenoten waar hij de wereld in een ijzeren vuist hield. Hij gaf mij een deel van zijn energie om sterker te worden”. Demion voelde al aan waar dit heen ging “En jij moest dan dingen doen die je nooit voor mogelijk hield?”. Luna knikte “Ik moest… “ ze snikte even “…dingen doen die ik nooit had gedaan als ik een keus had”. Demion kwam dichter bij haar staan om haar te troosten, maar ze liet merken dat ze geen troost verdiende. “Ik moest kinderen doden, hele dorpen uitmoorden…en waarom? Duncan vertelde mij nooit iets, maar commandeerde mij enkel”. Op de een of andere manier leek deze verhalen veel op Demions eigen verleden. Hij voelde zich gedwongen tot het kwaad, maar van binnen wilde hij het niet. “Dat is verleden Luna”. Ze snikte en knikte haar hoofd. “Inderdaad is dat het verleden”. Even bleef het stil bij de twee, maar Demions nieuwsgierigheid naar het gehele verhaal deed het ijs breken. “Hoe is het zo gekomen dat jij bij de rebellen ben gegaan”. Even bleef ze stil en wilde haar woord doen. Ze werd enkel onderbroken door Linctus die naar een boom wees in de verte. Hij keek om “Andrax heeft weer een bericht achter gelaten”.

"Od noord-noordwest. Tempo laag. Situatie rustig." Meer had Andrax niet op de boom willen kerven, voor het geval iemand anders dan de beoogde personen de boodschap zou lezen. Stampij zou nu niet goed uitkomen. Ondertussen was het al middag, en hij probeerde van het ongewoon zonnige weer te genieten. Andrax hield een normaal reistempo aan, de cipiers van Odysseus leken geen haast te hebben, en dus had Andrax dat ook niet. Des te beter, dan kon de rest hem goedinhalen.

Vreemd eigenlijk. Odysseus was duidelijk weer bij zijn positieven, maar hij gedroeg zich eigenaardig rustig, en zelfs zijn aura leek... anders. Een beter woord dan anders kon hij er niet echt voor bedenken. Wellicht had zijn nederlaag wat wonden nagelaten die het normale oog niet konden zien. Andrax hoopte dat Odysseus zich zou redden. In ieder geval werd hij nog niet gemarteld, maar of dat een goed teken was wist Andrax niet goed. Om zijn gedachten te verzetten speurde hij de omgeving af op aura's. Demion was nog niet binnen bereik, maar Andrax vermoedde dat het maar een kwestie van tijd was.

___________________________________________________

De pijn begon weg te trekken. Menace -hij noemde zich maar zo, bij gebrek aan een andere naam- probeerde een beetje te bewegen en te praten. De bewapende man die naast zijn wagen liep wierp regelmatig nieuwschierige blikken op hem. "Is er iets?" Gromde Menace schor. De soldaat grijnsde. "Ach, ik vermaak me gewoon door naar het verslagen monster te kijken." Verslagen monster? Waar had die kerel het over? "Je ziet er verward uit. Weet je dan niet meer dat je de helft van onze mannen gedood had voordat Generaal Ulysses je kon vellen met zijn boog? Er zat vergif op die pijlen. Iets dat met het zenuwstelsel rotzooit. Je zult vast onmenselijke pijnen lijden." Menace moest toegeven dat het geen plezierige ervaring geweest was. "Maar ik hoorde dat je niets ervan kan herinneren." De man lachtte spottend. "Je hebt geen idee van de pijn die we bij je gaan veroorzaken. Weet je wat de Virraw doen met hun vijanden? Nee? Nou eerst..." De soldaat werd door een luid waarschuwende stem onderbroken. Hij kromp ineen, en schuivelde achteruit terwijl Generaal Ulysses op de kar afstapte. "Trek je niets van die gek aan, Menace. Niets van dat martelen is waar." Menace keek op. "En hoe zit het ermee dat ik de helft van uw mannen heb gedood? Is dat ook een leugen." Ulysses keek vreemd. "Nee. Dat is helemaal waar. Als ik je niet had tegengehouden, had je de andere helft ook nog klein gekregen. Maar je was niet tegen mijn pijlen opgewassen." Menace staarde naar zijn ketens. "Dat verklaart deze dingen wel. Maar waarom zou ik dat doen?" Generaal Ulysses fronste. "Dat zou ik ook wel willen weten, Menace. Maar je kunt je absoluut niets herinneren?" Menace schudde van niet. Iedere keer dat hij probeerde na te denken, stuitte hij op een leegte in zijn geest. Generaal Ulysses lachtte sluw. "Uitstekend."

"Od noord-noordwest. Tempo laag. Situatie rustig." het enige wat er stond...
Dusseldorp kon het niet schelen, uiteindelijk haalde ze hen wel in, maar Luna keek heel geinterreseerd.
Luna: "Er is volgens mij een reden waarom het tempo laag is....en rustig."
Dusseldorp snapte er niks van, maar Luna wou er niks over kwijt, voor het geval dat ze "niet het juiste antwoord had."
Dusseldorp ging op twee poten staan voor Luna en zei: "Je webt geen antwoord gegweven wop Wemion's wraag.... Waarwom wing je wij het webellen?"

Linctus had zich nu ondertussen iets laten terugzakken in de groep. Demion liep nu voorop en zocht het aura van Andrax op. De sporen waren over dit ietwat rotsachtig terrein moeilijk om te volgen. Nadat de grote boze wolf zijn zegje had gedaan tegen de vreemdeling, was het de beurt aan Linctus. Hij had ondertussen al iets aan Demion gevraagd en wist enigszins het verhaal. Toch besloot hij om er niet over te beginnen. “Als rebel heb jij natuurlijk een goed beeld van de vijand.” Begon Linctus subtiel. “Hoe ziet het bondgenootschap dat het Duister genoemd wordt eruit?” Linctus deed zijn best om zijn kennis niet te laten blijken. Hij wilde het verhaal van de vreemdeling horen.

Lunu keek Linctus aan. “Je weet dat ik een ziener ben?” Begon Luna haast spottend. “Jij weet dus al dat ik Luna heet en dat ik voor het duister heb gewerkt. Dus hou op met dit vertoon en probeer niets voor me achter te houden. Ik heb dat in mijn leven vaak genoeg meegemaakt en meestal betekend dat niet veel goeds. Dus Linctus gedraag je een beetje.” Linctus knikte half uit schaamte en half uit begrip. Luna ging nu verder. “Ik weet niet veel van het duister af. Heer Duncan hield mij van dat gedeelde vandaan. Hij zei dat ik het niet hoefde te kennen en dat het daarom beter was om het niet te willen kennen. Wat ik er dus van gehoord heb is via soldaten. Die zeggen dat er verschillende krijgers waren met speciale kwaliteiten. Onder leiding van een Necromancer zijn ze een bondgenootschap begonnen. Het duister werd dit genoemd en de leden van het duister kregen hoge rangen binnen het leger van de Necromancer. Hierdoor werd het leger zo sterk dat niets er tegen bestand was. Het leek wel of ze een goddelijk leger waren. Onverslaanbaar en vol met welvaart en voorspoed. Natuurlijk onthulde de ware aard zich en de hele wereld werd onderworpen aan het duister. De bondgenoten als Generaals en de Necromancer als Linctum.”

“Wat is een Linctum?” Begon Linctus. Luna keek even op zei en bedacht zich dat deze mensen echt niets wisten van deze wereld. “Linctum is de hoogste rang van het Virraw leger. Hoger dan de generaals, maar overlegt wel alles met zijn generaals. Ik heb deze Necromancer maar een keer gezien en die keer staat mij bij als de dag van gisteren. Ik moest voor heer Duncan een leider van het verzet opsporen en naar hem toebrengen. Met mijn ziener gaven was ik goed in opsporen en het leger dat beschikbaar werd gesteld zorgde dat hij zo gevangen werd. Samen met zijn vrouw en kinderen. Toen ik het stel aan Duncan uitleverde stond er een spierwitte man naast. Hij leek geen krijger, maar hij genoot wel gezag. Het was de Linctum die het martelen ging uitvoeren. Duncan wou me nog wegsturen, maar de Linctum stond erop dat ik er ook bij bleef. De Linctum liep naar man toe en deed heel aardig in het begin. Daarna liet hij kleine kevers het lichaam van zijn dochter aanvreten. Toen de man toe gaf, stopte de Linctum niet meteen. Hij wekte het half aangevreten lijk van zijn dochter weer tot leven en liet haar de ondervraging doen. De Linctus legde haar vaak de woorden van pappa en vader in de mond. Ik had nog nooit een man zo zien lijden. Na de antwoorden gekregen te hebben, bracht de Linctum de vrouw van de man in trance. Zo in trance dat deze het niet merkte dat de dochter van haar ingewanden aan het eten was. Halverwege verbrak de Linctum de trance en de schreeuwen waren door de hele omgeving te horen. De vrouw en de dochter stierven en de man werd de ogen uitgestoken en de tong uitgesneden. Zo kon hij niets anders zien dan de herinnering van de marteling. De man had uiteindelijk in zijn cel de ingewanden uit zijn buik geklauwd uit pure waanzin. Dit is het enige wat ik van de Linctum weet en meer wil ik niet met hem te doen hebben. Wreed en meedogenloos zijn niet genoeg om hem te beschrijven.” Luna zuchtte even en had het duidelijk zwaar. Linctus leek wat geleerd te hebben van zijn metgezellen en was aardig voor Luna. “Ik wou je niet van streek maken.” Begon Linctus. “Je hoef nu niet die herinneringen op te halen. Daar is later ook nog tijd voor. En geloof mij, die Necromancer gaat boeten voor zijn daden.”

------------------------------------------------------------------------------------------

11 kreeg van een van de rebellen een rol. Het was van Linctus, maar waarom hij uitgezonderd was van de rest en een rol had gekregen wist hij niet. 11 keek even aandachtig naar de rol. Servus begon te plagen en daagde 11 uit om de rol te openen. Het bestond uit meerdere vellen, maar 11 besloot eerst te beginnen met de eerste.

“Beste 11,
Je vraag je nu vast af waarom ik jou uitgezonderd heb. Wat jou anders maakt dan alle anderen. Ik kan het je niet via deze brief vertellen, maar de tijd dringt. Jij hebt een gave die je kunt ontwikkelen. Maar dat kan ik je niet leren. Andere binnen onze groep beschikken over dezelfde gave. Jij moet bij de rebellen weggaan en ons opzoeken. Neem iemand mee die je vertrouwd, maar vertrouw verder niemand. Ben niet bang dat je ons niet vind, want ik ben er van overtuigd dat het jou wel lukt. Gebruik de technieken die je hebt gezien en geleerd van mij en de andere slaven voor je tocht. Zo kun jij ook overleven in de wildernis. Zorg dat je uit de buurt blijft van de Virraw en kom naar ons. Daar zal ik je meer uitleggen. Als je uit het kamp bent op een veiligere plaats, dan mag je de tweede rol openen.
Succes bij je tocht en tot snel,

Linctus”

11 wist niet wat hij moest doen, maar servus wel. “We moeten samen gaan.” Begon Servus. “Voor de rest zijn het allemaal onbekende slaven en ik ben het jou verschuldigd. Laat mij jou helpen om jouw toekomst te vormen. Laten we samen vertrekken.” Servus keek 11 aan en 11 knikte. Als de kans zich voordeed, dan zouden ze wegglippen uit het kamp.

Luna was dankbaar voor Linctus’ woorden, maar diep van binnen gaf het haar weinig troost. Haar daden zouden altijd bij haar blijven en in haar gedachten rond spoken. De wolf die bij de groep was liep nog steeds vragend naast haar. Zijn vraag was nog steeds niet antwoord. Het moest maar wachten, want Demion tilde zijn hand op en iedereen bleef staan. Was hij iets op het spoor?

Demion voelde de omgeving af en zocht hard naar zijn verloren vrienden. Een flux van energie schoot langs zijn zintuigen, waardoor hij abrupt tot stilstand kwam. Zijn hand ging omhoog en iedereen bleef staan. Opnieuw concentreerde hij zich op de energie, die steeds sterker waarneembaar leek te worden. Andrax gaf een duidelijk teken dat hij in de buurt was. Nu moest hij Demion en de rest vast ook waarnemen. “Ze zijn nu enkel een dag afstand, dus kunnen wij het in een halve dag?” grapte hij. Luna knikte “mij apart wel”. Linctus trok zijn schouders op “Waarom nu binnen 3 uurtjes”. Waardoor Dusseldorp blij blafte. “Je waterbord is nog steeds niet een slim idee dusseldorp, ze zouden ons te snel zien”. Linctus keek een beetje vragend naar de lucht en toen naar Dusseldorp “Wanneer word je eigenlijk weer normaal raar kind?”. Dusseldorp rolde met zijn ogen.

*Nog voordat Madarian de kans krijgt te reageren, geeft de moederspin hem een knal, waardoor Madarian naar achter vliegt. SoulShatter snijdt daarbij de onderkant van een cocon open, waar Amber uit valt. Ze blijft roerloos liggen. Madarian komt via de grond tegen de muur tot stilstand. De spin springt richting Madarian en doet een aanval, die tegen het schild van Madarian aan komt. Van alle kanten probeer de moederspin Madarian te raken me haar voorste vier poten en kaken. Een gedeelte van de aanvallen komen tegen z'n schild terecht, een gedeelte tegen z'n harnas. De beten zijn gelukkig in de lucht. Madarian weet dat hij het niet lang volhoudt op deze manier, en besluit uit te halen. Raak! De moederspin wordt geraakt in haar bovenlijf en krijgt een schok. Precies op datzelfde moment weet de spin Madarian te bijten in z'n schouder. Hoewel het harnas het grootste deel van de beet op weet te vangen, is de schouder open. De moederspin wankelt gewond ietswat achteruit. Madarian staat op. Dan rennen ze op elkaar af en springen naar elkaar toe. In de lucht botsen ze tegen elkaar op en vallen beide op de grond. Madarian probeert onder het lichaam van de moederspin uit te komen. In het bovenlijf van de moederspin steekt SoulShatter. Madarian heeft de kracht niet meer om onder de moederspin uit te komen. Hij voelt zich met de seconde zwakker worden. Dan wordt de wereld zwart. Het gif van de spin doet z'n werk goed...*

---

*Amber begint te bewegen. Ze doet haar ogen open. Alles is donker. Waar was ze ook al weer? O ja. Ze was een grot aan het verkennen. Vaag kan ze zien dat ze nog in die grot moet zijn. Ze voelt om zich heen, en voelt een stok. Ze pakt deze op, scheurt een reep van haar kleding af en wikkelt dit om de stok. Ze wil haar vuurstenen uit haar rugtas halen, maar die heeft ze niet meer om. Ze voelt om zich heen. Dat voelt als een tas. Haar rugtas. Ze haalt een paar vuurstenen en wat olie uit de tas en steekt daarmee de zelfgemaakte fakkel aan. Haar ogen moeten wennen aan het licht. Ze ziet de lijken liggen van de spinnen. Ze staat op, doet haar rugzak om, en ziet dan pas dat het geen stok was, maar het bot van een bovenbeen waar ze de fakkel van heeft gemaakt. Dan ziet ze de moederspin liggen, waar iets uit steekt. Ze kijkt ernaar en herkent het zwaard. Waar is Madarian? Ze trekt het zwaard uit het karkas en dan ziet ze een handschoen onder de spin uit steken. Ze loopt wat meer om het karkas heen en ziet de helm van Madarian...*

Dusseldorp werd moe, maar hij begreep niet waarom...Terwijl hij naar de lucht keek, zag hij waarom.

Kim, ik transformeer terug, ik wil mijn rugzak...NU!

Kim stoof terug.
Lintcus: "Dusseldorp, waarom heb je kim teruggestuurd?"
Dusseldorp wees naar zijn staart, die langzaam terug kroop.
Hij verstopte zich in de bosjes.
DD: "gwaan wullie waar alwast, ik wlijf wel hier! wik haal jullie wel in!"
De bek was ook weer normaal.

Even later stond hij daar, naakt... Hij wist niet of de andere weg waren gegaan of bleven. Maar hij wachtte op Kim. En daar kwam kim, Dusseldorp voelde zich blij, zijn hart sprong op. Snel pakte hij uit zijn tas zijn kleding, en deed zijn tas weer dicht en ging op weg, naar de rest.

*Amber kan Madarian niet onder het spinnenlijk vandaan trekken, dus duwt ze het spinnenlijk van Madarian af. Ze inspecteert hem. Een lichte bijtwond aan de linkerschouder. Wat schaafwonden en blauwe plekken, verder niets te zien. Ze probeert Madarian te tillen en te slepen, maar dat lukt niet in haar eentje. Er zit niets anders op dan te wachten en te hopen da Madarian wakker wordt. Dan gaat er een fakkel branden krijgt Amber een idee. De spinnen zijn niet sterk. Hoe kunnen ze dan overleven? Alleen als dat gif wel sterk is! Ze gaat naar het lijk van de moederspin toe, en tapt zoveel mogelijk gif af. Ze smeert wat gif op haar dolken, en de rest doet ze in een paar lege flesjes waar eerst ander gif in heeft gezeten. Dan loopt ze terug richting Madarian, en geen moment te vroeg! Er staat een spin klaar op z'n nek door te bijten! Een kreet klinkt door de grot: "NEEEE!". Een knal. De spin vliegt weg van Madarian, en wordt eerst tegen de muur gesmeten, en daarna uit elkaar gespat door een plasmaschot. Madarian ligt nog steeds bewusteloos op de grond. Amber zakt flink vermoeid door haar knieën, en kijkt vol ongeloof naar haar handen. Hoe had ze dat nou voor elkaar gekregen?*

11 en Servus hadden wat spullen bij elkaar gepakt. 11 had zijn uitrusting van de gedode sergeant aan. Deze had hij bedekt met was jute kleding, zodat deze niet op zouden vallen in het bos. Hij had zijn speer op zijn rug gehangen en zijn zwaard in zijn schede. Servus had meerdere speren van de andere slaven verzameld en op zijn rug gebonden. De twee slopen door de grot en rende het bos in. De rebellen rende er nog even achteraan, maar hielden na een tijdje op. De slaven waren immers niet belangrijk genoeg.

Demion keek om en zag de kleine Dusseldorp uit de struiken komen. Het was Demion niet eens opgevallen dat het ochtend was geworden, hij was met andere dingen bezig. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Het energie patroon van Andrax kwam nader in hun buurt en dat betekende dat de groep elke minuut in liep op Odysseus en de mannen die hem gevangen hadden genomen. “Kom snel, we moeten verder!”. Linctus knikte en versnelde ook zijn stappen.

Na enkel minuten lopen waren ze al een heel ingelopen. De groep soldaten leek geen haast te hebben om ergens naar terug te keren. Luna greep Demions schouder beet en trok hem naast haar. “Demion, mijn verhaal was nog niet compleet vertelt”. Demion knikte met zijn hoofd “ik snap het, maar dat moet maar later. Odysseus nadert en hij heeft onze hulp misschien nodig. Daar moeten we klaar voor staan”. Luna begreep het en liet zich enig sinds terug zakken. Demion kon nog wel een paar laatste woorden horen, die ze net over haar lippen mompelden. “Ik wilde jullie nog waarschuwen. Waar generaal Ulysses is, daar is meestal ook heer Duncan”. Demion had dit al gevreesd. Wie weet wat ze zouden aantreffen als ze Odysseus vonden. De krachten in deze wereld kunnen vele malen groter zijn dan Demion en zijn kameraden tot nu toe hadden meegemaakt in hun wereld.

Na een hoop gepuf en geren leken ze nu heel dicht in de buurt te komen van Andrax. Zelfs hij moest hun aanwezigheid nu ondertussen wel gevoelt hebben. Andrax was nog slecht op een afstand van ongeveer een kilometer. Het laatste half uur had de groep bijna niet bewogen, alsof ze even stopte om te rusten. Een goed moment om bij te komen. Even keek Demion achterom naar de verzamelde mensen achter hem. “zijn we er allemaal klaar voor? Er is een hoge kans dat er iets drastisch mis kan gaan”.

"Ik was er al klaar voor vanaf het moment dat ik geboren werd." Grapte Linctus.

A

*Amber staat op. Geen tijd om erover na te denken. Eerst weg hier. Ze gaat naar Madarian toe en probeert hem weg te slepen. Gebeurt de laatste tijd te veel dat ze zoiets moet doen, maar waarschijnlijk had ze het niet overleefd zonder hem. Ze blijft dicht bij de muren, en werkt zich langzaam naar waar ze denkt dat de doorgang is. Als ze een hoek omgaat, staat ze buiten, bij de goed verscholen tweede doorgang. Ze kijkt rond. Dit stukje komt haar bekend voor. Ze waren vlakbij gepasseerd! Amber sleept Madarian zo snel mogelijk naar het rebellenkamp toe. Al snel wordt ze gespot door verkenners, die haar helpen Madarian het kamp binnen te dragen. Tijdens het slepen zegt ze dat ze een tweede doorgang heeft ontdekt, waar deze zich bevindt, en wat ze daar zijn tegen gekomen. Bij het kamp aangekomen, wordt Madarian in hun tent gelegd. De verkenners geven aan dat ze haar bevindingen moet doorgeven aan de commandant van de wacht, maar Amber geeft aan dat ze Madarian niet alleen laat. De commandant moet maar naar haar toekomen, terwijl ze bij Madarian blijft...*

---

*Na een paar uur doet Madarian z'n ogen open, en ziet het gezicht van Amber. Deze scene komt hem bekend voor.*

Madarian: "Ik ken je gezicht."

Amber: "Welkom terug. Voor de tweede keer. Bedankt dat je achter me aan gekomen was."

Madarian: "Je hebt hetzelfde voor mij gedaan, en zonder jou wil ik niet verder leven."

Amber: "Rust nou maar uit. Je was al verzwakt, en dat gif heeft ook geen goed gedaan. Vergeet niet te flirten met je verpleegster."

Madarian: "Alleen als jij die verpleegster bent."

Amber: "Daarom zei ik het ook..."

*Amber kust Madarian op het voorhoofd. Dan haalt ze wat water en wast Madarian. Dan komt de commandant van de wacht binnen. Hij bedankt Amber en Madarian voor het verkennen van de doorgang en geeft aan dat de wacht bij de doorgang aan de kant van het kamp verdubbelt is, en dat de andere ingang nu ook in de gaten gehouden wordt. Hij geeft wat voedsel en drinken af. Dan wil hij weer vertrekken, maar Amber houdt hem tegen. "Waar zijn de anderen?" vraagt ze. De commandant geeft aan wat hij te horen heeft gekregen. Dan verlaat hij de tent. Amber en Madarian overleggen. Zullen ze achter hun aan gaan of niet? Madarian wil achter ze aan gaan, maar het lukt hem nog niet om op te staan. Dus is de keuze voor ze gemaakt. Amber geeft Madarian wat te eten en te drinken. Madarian neemt éen slok, en spuugt de drank meteen weer uit. Het ziet eruit als water, maar smaakt er absoluut niet naar. Madarian grijpt naar z'n rugzak, en haalt daar wat te drinken uit. Dan haalt hij een paar draagbare alchemiespullen uit z'n rugtas. Na een paar simpele tests, blijkt er zuur in het water te zitten. Dat betekent dat de rebellen langzaam vergiftigt worden...*