"Heel snel? Rustig maar Dusseldorp, het uur van de wolf is nog niet nabij. Doe rustig aan, en laat je niet zo opfokken door Linctus. Hij is gewoon wie hij is, en daar kan niemand wat aan veranderen. Ik heb het geprobeerd, maar ik kan je verzekeren dat die man al honderden jaren onhandelbaar is. Behalve voor Demion misschien, maar dat verbaast me niets, want ze zijn beiden ouder dan je jezelf voor kan stellen." Dusseldorp leek meer interesse in de lucht dan in Linctus te hebben, want hij keek continu waar de zon stond. Odysseus rolde met zijn ogen. "Andrax is vlak buiten het kamp. Hij leest in dat document van Linctus. Zoek hem daar maar." Dusseldorp keek welke kant Odysseus op wees, en stoof weg. Odysseus rolde weer met zijn ogen, en zocht Demion op.

Demion was die mysterieuze vrouw aan het observeren. Hij deed het erg subtiel, maar Odysseus wist donders goed waar hij mee bezig was, en hij kwam naast hem staan. "Je had gelijk, het is inderdaad een goed mens. Trouwens ook de enige hier die niet met gebogen schouders rondloopt. En toch is er iets vreemds aan haar." Demion keek op. "Wat dan?" Odysseus grijnsde. "Wat ben je nou voor zielige ziener als je mij niet op tijd aan ziet komen?" Beiden konden er wel om lachen.

__________________________________________________

Andrax zat tegen een muur geleund, verdiept in het document. Hoewel hij nog niet genoeg moed bij elkaar had om het uit te proberen, begon hij al te begrijpen hoe de magie in elkaar stak. "Andrax! Andrax!" Hij keek op, en zag Dusseldorp op hem af stuiven. "Wat is er aan de hand Dusseldorp?"

"Voor mijn gevecht met Rag Narrock en zelfs voordat ik gevangen werd genomen, kreeg ik dit boek van Amber. Ik weet dat het oude Magiers Schrift is, ook wel de MS genoemd, en ik heb het eerste deel weten te vertalen, wat gaat over de Geschiedenis van Jereth.Verder lukt het me niet.
Ik vermoed dat het Of de toekomst vertelt en andere zaken die dingen van deze tijd aan het licht kan brengen Of er staan hele sterke spreuken in hoe je machtige wezens kan uitroeien, of allebei. Ik weet het niet.
Kan jij eruit komen?"

Bijna smekend met zijn ogen keek Dusseldorp hem na.
"Alsjeblieft. en ojha, vanavond ben ik weer weerwolf, kan jij de mensen bedaren zodaat ze geloven dat ik zo niet gevaarlijk ben, ik wil graag langer leven "
Om de zin keek Dusseldorp eigenlijk naar de zon, die gevaarlijk dicht bij de horizon was.

Andrax nam aarzelend het boek aan, en hij bladerde het snel door. "Biografie... Gave... Grenzen... Toekomst..." Hij keek op naar Dusseldorp. "Dit boek is compleet gewijd aan Jereth. Er staat van alles over hem in, niet alleen over zijn verleden. Ook over wat hij kon met zijn macht. Bruikbaar voor mij, want het duidt ook meteen wat ik zou kunnen met de macht. In combinatie met wat Linctus me heeft gegeven, zou ik..." Hij begon in zich zelf te mompelen over termen die Dusseldorp als grote moeilijke onzinwoorden in de oren klonken. Andrax schrok op uit zijn overpeinzingen en keek Dusseldorp recht in de ogen, al zou die daar weinig van merken, door die zwarte bollen. "Dit is zeer nuttig, Dusseldorp, bedankt. En over vannacht..." Hij keek omhoog. "Je overleeft het wel. Een aantal van ons weet al dat je weerwolf bent, en we zullen de rest waarschuwen. Doe gewoon niet iets gestoords en hou je gedeisd, dan jaag je die arme rebellen ook niet de stuipen op het lijf." Andrax lachtte scheef. "Moeten we nog wat rouw voedsel voor je klaarleggen?"

Dusseldorp leek even niet te weten wat hij moest zeggen, en Andrax stond op. "Laat maar, grappen zijn niet mijn ding. Als je me nu wilt excuseren, ik heb een aantal doorbraken te forceren." Zei hij, en begon door het boekje te bladeren, vreemde woorden mompelend.

Dusseldorp liep weg.
even later vond hij een boomstam, en hij ging daar zitten. Voor zich lagen natte takken, hij haalde de vocht eruit en probeerde met twee stenen een vuur te maken. Niet dat het wou lukken, maar dat was dusseldorp een zorg. Hij zat eerder te bedenken wat de rebellen zouden zeggen.
Hij slaakte een zucht, en floot zachtjes naar Kim.
Zo tijd voor weerwolf
Het was genoeg voor Kim om het te snappen, hij stapte op haar en ze bleef in de lucht zweven. Hij deed zijn kleren uit zodat hij naakt was, maar dat zou toch niet opvallen in het donker. Hij deed de kleren in zijn Rugzak.

Ik wou dat ik geen weerwolf was.
Dromerig keek hij uit naar de zon, die langzaam onderging.

*Madarian probeert bij de ingang weer zelf te lopen. Hoewel hij nog wat wankel op z'n benen staat, lukt hem dit redelijk goed. Als Amber en Madarian door de tunnel binnen komen, zien ze een aantal runespreuken staan op de wand. Aan het eind van de tunnel is een valhek gemaakt. Als ze daar doorheen gaan, zitten ze in de krater, die steeds nauwer wordt naar boven. Op de wand zien ze een nauw pad dat naar een aantal uitsteeksels loopt. Daarop zitten een aantal boogschutters. Ze lijken er nog niet zo lang te zitten, want ze zijn nog bezig om een paar kamers uit te hakken. Waar er vers gehakt is, is de wand niet hard, maar het wordt na een tijdje vanzelf wel hard. Er zijn ook een aantal tenten opgezet, zodat de rebellen toch wat extra beschutting hebben. De zon bereikt wel geregeld de bodem van de krater, want er groeien toch een aantal bomen en planten daar.

Amber en Madarian krijgen een tent toegewezen. Daar aangekomen rusten ze even uit. Er zijn helaas niet genoeg tenten voor de slaven, dus ze moeten het stellen zonder dak. Als Amber denkt dat Madarian zich in de tent kan vinden, besluit ze even het kamp te verkennen, voor het geval dat ze onverwacht bezoek krijgen. Madarian vindt het goed, waarna Amber op pad gaat. Madarian pakt intussen z'n rugtas, en begint erin te zoeken. Dan ziet hij een armstuk van z'n oude vertrouwde harnas. Hij pakt het armstuk eruit en zoekt verder naar de rest. Hij vindt z'n helm, het tweede armstuk en het torsogedeelte, maar niet de rest. De rugtas van Amber maar even doorzoeken. Daar vindt hij z'n wapens en de rest van het harnas. Hij trekt z'n harnas aan, maar het zit niet lekker. Veel te ruim. En hij begint weer trek te krijgen. Weer worden de rugtassen doorzocht. Een slaaf ziet dit en kijkt met grote ogen naar wat er allemaal uit de rugtassen gehaald wordt...*

*Intussen is Amber het kamp aan het verkennen. De verdediging lijkt redelijk opgezet te zijn. Dan ziet ze een voorraadtent. Ze gaat er naartoe en bekijkt wat er ligt. Wat buitgemaakte harnassen en wapens, maar relatief weinig voedsel. Ze kijkt verder rond. De meeste rebellen zien er flink mager uit. Ze gaat naar de man toe die de voorraadtent beheert en vraagt: "Hoe proberen jullie aan voedsel te komen?"*

---

*Madarian houdt nu z'n speciale rugtas ondersteboven, en wat daar uit valt is niet mals. Veel eten, wapens, kleding en nog een tweede harnas! De ex-slaaf wrijft even in z'n ogen. Droomt hij nu? Hij ziet Madarian vreten, en zelf heeft hij al een tijdje niets gehad. Hij sluipt naar binnen, en probeert stiekem wat eten te pakken. Dan klinkt er kwade stem. "Wat moet dat?" De ex-slaaf schrikt en deinst terug en zegt angstig: "Ik heb al een tijd niet gegeten heer." Madarian kijkt naar de ex-slaaf. Hij ziet er bijna net zo mager uit als Madarian zelf. Hij kan er niets aan doen en krijgt medelijden. Madarian zegt "Mondje dicht, want anders is dit de enige keer dat je wat krijgt van mij...", en werpt de ex-slaaf een appel en wat brood toe. De ex-slaaf begint het meteen naar binnen te schrokken. Intussen begint Madarian z'n rugtas weer snel 'in te laden'.*

De zon was net onder, en aan de andere kant kon je al een stukje volle maan zien. Dusseldorp voelde zich veranderen. Zijn ogen werden onder andere beter, en wat zag hij daar in het duister? Odysseus dat met een heel leger richting ons kwam, maar Odysseus lag ook te slapen, bij het vuur, terwijl Demion de wacht hield.
Dusseldorp snapte het niet meer, totdat hij een uitspraak in hem opkwam dat eerder tegen hem is gezegd: In de andere wereld zijn alter ego's, die het tegenovergestelde van jouw zijn, in de andere wereld!
Kim wou er alvast naar toe vliegen, maar dusseldorp hield d'r tegen.

DD: "Ik weet wat ik moet doen."

Net voor de grot, naast Lintcus landde Dusseldorp. Zo stil als hij kon glipte Dusseldorp erlangs.

Later kwam hij het leger tegen, en dusseldorp verstopte zich gauw in de bosjes.

" De sporen lijken hier op te houden, vanaf hier zijn ze weggeveegt."
" Dat betekent dat de rebellen die de commedant hebben vermoord, hier moeten zijn!"
" Ulyless! Ulyless! Wat nu."
De man die Ulyless leek te heten draaide zich om, en nu kon Dusseldorp zijn gezicht zien.
Maar dat is Odysseus!
"We overnachten hier, ze kunnen niet ver zijn."
"Ulyless, en de slaven die zijn uitgebroken?"
"Die zijn nog niet gevonden, maar die kunnen ook niet ver zijn!"

Net als Dusseldorp wil weglopen, bedenkt hij zich.
Straks horen ze me nog!
In plaats daarvan, besloot hij zich over te geven aan zijn oerinstinct.
Hij huilde naar de maan, in de hoop dat zijn vrienden het zouden snappen...

Odysseus werd wakker. Een wolf die huilde naar de maan. Maar in dit gebied zaten toch geen wolven? Slaperig keek hij naar de maan. Die was vol. Opeens was hij klaarwakker. Wolvengehuil, volle maan. Dusseldorp! Odysseus schoot overeind. Demion fronste. "Het was maar een wolf, Odysseus." Odysseus keek opgejaagd. "Er zitten hier geen gewone wolven, Demion." Demion hield even zijn hoofd schuin, maar daarna keek hij snel op. "Hij heeft hulp nodig." De twee knikten elkaar toe. "Ik ga vast vooruit. Maak jij Linctus en Andrax wakker." Odysseus rende weg.

Wat geren door een tunnel en wat bossen later ging Odysseus liggen. Hij had kampvuren gezien. Dusseldorp huilde weer, en Odysseus kroop op het geluid af. Al snel kwam hij de op zijn buik liggende wolf tegen. "Wat is er Dusseldorp?" Odysseus wist meteen dat dat een domme vraag was, want als weerwolf is praten erg lastig. Dusseldorp gromde dan ook maar, en weest met zijn neus. Odysseus volgde zijn blik. Hij zag een grote gestalte staan bij het kampvuur. Een uitzonderlijk grote gestalte, groter dan de mensen die hij tot nu toe had gezien. Vreemd genoeg kwam hij Odysseus bekend voor. De man draaide zich naar het vuur toe, waardoor Odysseus zijn gezicht achter de vlammen kon zien. Een schok golfde door Odyseus heen.

Het was alsof het kampvuur hem een spiegel voorhield. Daar, bij het kamp, stond hij zelf. Nee, niet hij zelf. De man had een onmisbare glans van haat en sadisme in zijn ogen. Dit was niet Odysseus. Dit was Ulysses. Odysseus' mond zakte open, en hij keek Dusseldorp aan. Dusseldorp staarde terug. Ze begrepen het beiden. Odysseus' alter ego was gevonden. Maar wat moesten ze nu?

Linctus zat nog steeds met zijn ogen dicht. Hij kon alles om zich heen volgen, maar het leek alsof hij sliep. Echter was het al decennia niet mogelijk geweest om normaal te slapen. In plaats van zijn nachtmerries te trotseren, had Linctus besloten om niet meer te slapen. Demion kwam dichterbij geslopen. “Psst Linctus” begon Demion zacht. “Dusseldorp heeft iets gevonden. Wordt wakker.” In een vloeiende beweging stond Linctus op, opende zijn ogen op en trok zijn zwaard uit de grond. Het ging allemaal zo vloeiend en snel dat Demion verrast was. “Andrax?” Zei Linctus kil. Demion knikte. Linctus wist dat die waarschijnlijk wel mee kon. Amber moest voor Madarian zorgen en daarbij was het bespieden met 6 man iets te veel van het goede.

Terwijl Demion in de richting van Andrax liep, zorgde Linctus dat Amber wist waar ze waren. Daarna liep Linctus naar de uitgang. Daar voegde Andrax en Demion zich bij Linctus. Samen slopen ze naar buiten. Bij een kampvuur zagen ze twee gestalde die op Demion en Odysseus leken. Het waren geen kopieën, maar ze deden er wel aan denken. De kans dat ze na een dag in deze wereld te zijn, dat dusseldorp direct 2 alter-ego’s gevonden had, was wel heel klein. Tenzij dat ze wisten dat er mensen uit een andere dimensie hierheen waren gekomen. Maar daar durfde Linctus niet aan te denken. Als ze wisten van het arriveren dan zou het een moeilijke strijd worden. Het zou de hele strijd op de kop gooien en tien keer moeilijker maken. Linctus schudde met zijn hoofd. Dit betekende niet veel goeds. Zeker niet zo dicht bij de basis. Linctus sloop als een van de eerste weer terug. Hij moest de ingang van het kamp verbeteren. Voor het geval dat de alter-ego’s dichterbij kwamen.

Dit kon dus nog eens een probleem worden. Demion snelde naar Linctus en Andrax om ze wakker te maken. Hij vertelde ze wat er aan de hand was en wilde Odysseus volgen, maar een stem liet hem even stilstaan. “Waar denken jij heen te gaan?” Vroeg een zachte vrouwenstem achter hem. Snel draaide hij zich om en zag de tot op heden onbekende vrouw achter hem staan. Hoe kreeg ze het elke keer voor elkaar zo dicht bij te komen zonder dat hij dat doorhad? “Onze vriend zit in de problemen, we moeten helpen”. De vrouw knikte en zag hoe Andrax en Linctus opgestaan waren. “Vergeet niet dat dit kamp geheim moeten blijven! Breng dus geen ongenodigde gasten mee terug”. Demion begreep de situatie. Meenemen van problemen zou de ondergang kunnen betekenen voor het hele rebellen front.

*Amber krijgt als antwoord: "Jagen, van wat we kunnen buitmaken van de vijand, en als we een paar boerderijen kunnen vinden, halen we ook daar voedsel vandaan." Op dat moment komen er nieuwe mensen bij het kamp aan. Snel gaat Amber op onderzoek uit, en het blijken de anderen van het gezelsschap te zijn. Na ze kort de situatie te hebben doorgegeven, gaat Amber verder met het verkennen van het kamp. Na een tijdje ziet ze eindelijk een tweede doorgang, die bewaakt wordt. Ze gaat naar de bewakers toe, en vraagt waarom ze die doorgang bewaken. "We hebben een verkenner daarin gestuurd, maar hij is niet teruggekeerd." Amber stuurt een bericht naar Madarian: Hoe gaat het? Madarian: het gaat steeds beter. Hoezo? Amber: Er is een verkenner vermist bij de tweede ingang. Voel je je goed genoeg zodat ik achter die verkenner aan kan gaan? Madarian: Ik red me wel. Maar hou wel regelmatig contact. Amber:Doe ik.. Na dit bericht is er alleen maar stilte. Geen bericht van Amber.

De nacht valt. Intussen zijn de andere het kamp uitgeslopen naar de vijand, maar Madarian weet van niets. Hij staat op en probeert te lopen. Gelukkig gaat dat redelijk. Hij verlaat de tent en gaat naar naar de ingang van tweede doorgang...

Dusseldorp was gaan liggen, wachtend op de rest.

Een paar tellen later kwam Odysseus, de echte...
"Wat is er Dusseldorp?"
domme vraag, maar omdat Dusseldorp praten al lastig genoeg vond met zijn grote bek, keek hij het kamp strak aan, en daar zat Ulysses.
Even later zag Dusseldorp nog een gestalte, een iets kleinere gestalte die hem eerst nog niet was opgevallen, een man die erg op Demion leek. Dusseldorp fronste, en tikte Odysseus aan en keek toen naar de man die op Demion leek, maar wist niet hoe hij hier heette...
Odysseus: "Tjah, dat zat er dik in, als ze de rebellen zoeken!"

Ze rusten daar, totdat de rest kwam.
een uur....
twee uur....
Ze kwamen maar niet, Dusseldorp zucht. Hij had geen idee wat van hem verwacht wat te doen.
De rest liet hun wachten, En dusseldorp dacht aan de rebellen.
Dusseldorp tekende met zijn voorpoot twee mannetjes die de wacht leken te houden en een vraagteken.
Odysseus: "Ik weet niet wat er met hun gaat gebeuren, hoogst waarschijnlijk waarschuwen ze hen niet, om hun niet ongerust te maken."
Dusseldorp rolde met zijn ogen. en hij begon weer gespannen naar het kampvuur te kijken.

Opeens begon hij zich iets af te vragen, wat nou als zijn alter ego, niet alleen in gedrag verschillend in hem was, maar ook in magie? Dat hij in vuur erg bedreven? dusseldorp hoopte maar dat hij dan aan zijn kant staat, anders had hij een probleem...

Linctus was terug geslopen naar het kamp. Dit moest een val zijn. Als zijn alter ego zo veel van de twee werelden wist als Linctus dan zou hij ook een bezoek van alterego's verwachten. De dubbelgangers dan te verspreiden om zo een reactie uit te lokken zou een tactiek kunnen zijn. Niets in deze wereld zou kunnen zijn wat het leek. Hoe dan ook zou het voortbestaan van de rebellen en met name 11 zou cruciaal zijn. Linctus spoedde zich nu snel en hoopte dat de andere zich niet lieten uitdagen. Het hele gebeuren leek op een val. De vraag zou dan zijn of dat ze te bevrijden zouden zijn.

Linctus was bij het kamp aangekomen en zag de rebellen een beetje suf in de boom zitten. "Psst." begon Linctus en een van de wachter keek omlaag. "De vijand zit in de buurt." Fluisterde Linctus. Daarna liep Linctus naar binnen. Misschien kon de mysterieuze vrouw hem helpen met een bezwering. Een spreuk om de ingang te verstevigen. De rune die ze tekende in het zand was een veelbelovende. Een zeldzame, maar vooral in de toepassing. In de tekst stond die rune voor het eeuwige, ongrijpbare, lange tijd of onsterfelijk. Vanwege de meerdere betekenissen werd deze dan ook niet zo vaak gebruikt. Misschien kon Linctus ook wat informatie uit de vrouw krijgen.

Andrax sloop dichterbij en legde zijn hand op Odysseus' schouder. Odysseus keek om, en gebaarde Andrax naast hem te komen liggen. "Ulysses. Alter ego. Wat doen we?" Fluisterde Odysseus. Dusseldorp gromde gevaarlijk. Andrax wist wat hij bedoelde, maar ging daar niet op in. "Is het niet wat toevallig dat we in deze wijde wereld nu al een alter ego tegen het lijf lopen? Het zou heel makkelijk een val kunnen zijn. Wat kunnen we nog doen als we gevangen genomen worden? We zouden de balans niet kunnen herstellen." Odysseus lachtte sluw. "Wat denk je dat er gebeurt als we gevangen worden genomen? We worden naar de leider gebracht. We zouden hem kunnen doden en zo de kip van zijn kop kunnen ontdoen." Andrax dacht na. "En wat als we falen? Alles zou verloren zijn." Odysseus keek hem strak aan. "Daarom moeten we onze kansen splitsen. Ze weten niet met hoe veel we door het portaal zijn gekomen. Als een van ons zich gevangen laat nemen en ze weet te overtuigen dat hij alleen is, zullen ze er niet op berekend zijn dat er nog meer van ons zijn. Ze zullen de gevangene naar hun leider brengen. De rest volgt de escorte, en op het juiste moment slaan we toe." Andrax moest toegeven dat het een goed idee was. Het had enkel een probleem. "Maar wie..." Odysseus onderbrak de vraag. "Ik zal het doen. Ik ben de enige van ons die niet ongemerkt kan sluipen zonder sporen na te laten. Ik zou onze locatie met mijn lichaam en de herrie verraden. Ik ben op dat gebied niet van nut. Daarnaast zal de gevangene gemarteld worden. Ik ben stevig, ik kan het doorstaan. Ik ben het geschiktst voor de rol van gevangene." Even was het stil. "Er is nog meer, is het niet?" Odysseus wendde zijn blik af. "Akroma. Misschien kan ik zo uitvinden waar ze is." Hij viel weer stil. Enkele seconden later praatte hij weer verder."Jullie moeten Demion en Linctus vinden, en hen vertellen wat ik ga doen. Geef de strategie door, en probeer me niet te redden voor het de juiste tijd is. Jullie mogen jezelf niet verraden. Zorg dat jullie allemaal uit de buurt zijn, zodat ze niemand vinden als ze me te grazen nemen." Andrax keek hem aan. "We zullen je opoffering niet vergeten. Blijf sterk, we zullen je redden als de tijd daar is." Odysseus lachtte wrang. "Dat is jullie geraden ook. Ga nu." Andrax knikte, draaide zich om, en sloop weg, op zoek naar Demion en Linctus. Dusseldorp volgde hem op de voet. Odysseus keek weer naar het kampvuur. Het kamp lag er nu vredig bij. Dat zou niet lang meer duren, als het aan Odysseus lag.

Demion kwam dichter in de buurt van zijn doelwit. Hij had Dusseldorp, Odysseus en Andrax gevoelt, ze waren dichtbij. Hij duwde een tak van een struik opzij en schrok van een grote wolvenkop die de bosjes in kwam steken. Even hield hij zijn adem in, maar realiseerde al snel dat de kleine dusseldorp, deze wolf was. “Andrax” fluisterde hij zacht toen ook hij in zijn zicht kwam “Wat is er aan de hand? En waar is Odysseus?”. Andrax draaide zijn hoofde om naar het punt waar ze net vandaan kwamen. “Grotere problemen dan we dachten”. Hij vertelde wat ze gezien hadden en wat Odysseus van plan was. Demion schudde met zijn hoofd en sloeg zijn hand voor zijn mond. Die Odysseus, dacht hij bij zichzelf, moedig, maar niet een doordachte actie. Demion schudde kwaad zijn hoofd “Waarom liet je dat in Giasha’s naam toe Andrax?”. Andrax schrok even van zijn hevige reactie “Het was zijn eigen keuze, maar een goed plan om het onkruid bij de wortels uit te roeien”. Demion fronste “Een goed ondoordacht plan! Het is duidelijk een val en misschien vermoorden ze hem gewoon in plaats van te martelen”. Demion stond op en wilde richting het kamp lopen waar de achtervolgers zaten, maar werd bij zijn arm gepakt door Andrax. “Demion laat het hem proberen”. Met twijfel in zijn ogen keek hij heen en terug van Andrax naar het kamp in de verte, waar hij nu duidelijk duistere energie voelde opborrelen, maar waar ook Odysseus zich bevond.

Dusseldorp snoof, die Odysseus liep gewoon gevaar, maar hij zou het zo moeten laten. Maar dusseldorp begreep wel, dat het allemaal voor een hoger doel was. Dusseldorp zag dat Demion nog twijfelde, en hij leunde zijn borst tegen zijn kin. Demion leek te schrikken, maar aan zijn hartslag hoorde dusseldorp dat hij rustiger werd. Langzaam aaide Demion Dusseldorp, maar dusseldorp had het niet door, want hij luisterde aandachtig.

" Ik zie daar wat!"
"dat verbeeld je je vast weer..."
"Kijk dan"
"Oke, en wat zie ik, struiken en een reus.....WAT?!"
"Ulysses, wat moeten we doen?"
"Kan je dat zelf niet bedenken, pak hem."
Daarna hoorde hij iets klingelen, net als een gevecht, of juist dat iemand zijn wapens liet vallen.
"WAAAAAAAH"
"Ik wil hem levend!"
"Linctum is vast blij om hem te zijn, of liever gezegd, mij, maar dan dubbel "

Dusseldorp deed zijn oren omlaag.....arme Odysseus

Odysseus haalde nog een keer diep adem, en maakte zijn hoofd leeg. Hij zou die mannen eens goed te grazen nemen voordat hij zich gevangen liet nemen. Met een brul sporng hij uit de bosjes tevoorschijn, en hakte binnen seconden al de eerste arm af. In de verwarring wist hij meerdere soldaten af te maken voordat ze wisten wat er gebeurde. In zijn razernij was Odysseus een wervelwind des doods, maar hij lette wel op om niet het Steen te gebruiken. Als gevangene kwam het altijd van pas nog een troef achter de hand te hebben, voor het geval hij uit zou moeten breken.

"Ik wil hem levend!" Hoorde hij een pijnlijk bekende stem zeggen. Ulysses had hem dus al herkend. Odysseus hakte een hoofd af, parreerde een slag, stompte een soldaat in het gezicht, en hoorde botten kraken. Hoewel soldaten in bosjes om hem heen vielen, werden er steeds meer wapens op hem gericht. Odysseus heild ze met spierkracht op afstand. Hij was nog lang niet moe, maar dat gold ook voor zijn belagers. Dit kon nog eens een lange nacht worden. Hopelijk had Andrax de rest gewaarschuwd en waren ze nu ver van hier. Vanbinnen moest Odysseus eigenlijk glimlachen. Waarschijnlijk zouden ze Demion vast moeten binden om hem ervan te weerhouden in te springen en te helpen vechten. Dat kleine moment van afleiding was dodelijk.

Pijn. Stekend versprijdde het zich door zijn schouder. Odysseus keek. De pijl zat er diep in, en zo te zien had de punt weerhaken. Hij voelde hoe zijn linkerarm kracht verloor, maar hij zette verbeten door en maaide, ondanks de pijl in zijn linkerschouder, meer soldaten neer. De pijn stak hevig, maar Odysseus probeerde het te negeren. Hij hoorde een pees losschieten, en meer pijn overweldigde zijn rechterdij. Zijn zicht vernouwde zich, en ademhalen werd moeilijker. Toch vocht hij door met de kracht die hij nog in zich had, en om hem heen vielen nog altijd soldaten dood neer. Odysseus' zicht werd troebel, en zijn ademaling begon te reutelen. Voor de derke keer hoorde hij de pees, en zijn rechter bovenarm voegde zich bij het koor van pijn in zijn wereld die steeds kleiner werd. Nog eenmaal haalde Odysseus uit voordat hij op zijn knieën zakte. Zijn zicht leek de grootte van een speldenprik te hebben, en hij proefde bloed in zijn mond. Uitgeput liet hij zich opzij vallen. Ademalen was nouwelijks mogelijk. Met veel moeite probeerde Odysseus zich te oriënteren terwijl de pijn van de drie pijlen hem verlamde. Een paar laarzen stopten bij zijn gezicht. Odysseus keek moeizaam op, en zag dat Ulysses grimmig op hem neer keek. Lang kon hij niet opkijken, want het optillen van zijn hoofd was een grote inspanning. Hij ontspande zijn nek, en zijn hoofd zakte tegen de grond. Vaag was Odysseus zich ervan bewust dat Ulysses een stap naar achteren deed. Odysseus zag een laars met grote vaart op zijn gezicht afkomen, en toen werd de wereld zwart.

Demion kneep schaamtevol zijn ogen samen en draaide zijn hoofd. Hij moest Odysseus’ keuze respecteren, maar leuk vinden vond hij het totaal niet. Ook was hij er niet mee eens dat hij deze beslissing had genomen zonder het met zijn kameraden nader te bespreken. Natuurlijk wist Demion ook wel dat er misschien te weinig tijd was voor lange strategie gesprekken. De brullen van Odysseus deden hem van binnen pijn en bleef zijn blik afwenden. Andrax greep zijn schouder en keek hem met zijn zwarte ogen langdurig aan. “Ook jij weet dat dit moet Demion, went je ogen niet af”. Demion knikte en draaide zijn hoofd uit respect voor zijn daad. Ze konden hem misschien niet zien, maar het gebaar alleen was genoeg om Demions woede iets te koelen. De wolf naast hem piepte zachtjes en leek enig sinds verdrietig. Demion hurkte bij de wolf en wreef even over zijn kop “ssstt, rustig maar”. De wolf leek al wat blijer. Toen schoot Demion overeind en realiseerde zich iets ernstig. Dit leek Andrax direct op te pikken en wachtte op zijn reactie. “Andrax! Als Odysseus tegenhanger hier is, dan moet haast…”. Andrax zwarte ogen werden groter en maakte zijn zin af “… jouw tegenpool ook in de buurt zijn. Dat hadden de slaven mijn vertelt. Ook in deze wereld leken jullie energiepatronen goed samen te lopen”. De wolf piepte alsof hij iets duidelijk wilde maken en gromde even. Snel voelde Demion en Andrax de omgeving af voor aurapatronen, maar konden beide niks vinden wat op die beschrijving leek. “Hopelijk kan hij zijn aura niet verbergen, anders zijn onze problemen nog groter dan gedacht”. Andrax knikte. De wolf piepte opnieuw en beide keken ze naar beneden. “sorry jongen” begon Demion “we kunnen je helaas niet verstaan”. Opnieuw een brul van Odysseus, maar ditmaal harder. Zijn energie nam af, wat betekende dat het zo ver was. Demion keek Andrax vragend aan “en nu? We kunnen nu niet direct naar het rebellenkamp terug. Misschien volgens ze ons daarheen”.

Demion keek Andrax vragend aan “en nu? We kunnen nu niet direct naar het rebellenkamp terug. Misschien volgens ze ons daarheen”.
Dusseldorp scheen daarop een antwoord te hebben. Hij trok aan Demions kleding en sleepte hem mee, want zijn bedoeling was Odysseus op een afstandje te volgen.
Andrax scheen dat ook te denken: "Dusseldorp, dat is dom en gevaarlijk... en de enige oplossing om Odysseus te helpen." Dusseldorp sprong blij op en hurkte weer. En in het zand tekende hij een poppetje, wat een beetje op een dier met twee mensen op de rug leek. En daarna keek Dusseldorp vragend omhoog.

Het was gebeurd. In de verte kreten van triomf, en Odysseus' aura was zwaar verzwakt. Andrax wendde zijn gezicht af, en staarde naar de tekening. "Niet zo'n goed idee, Dusseldorp. Waarschijnlijk reizen ze niet snel, dus we kunnen ze te voet gewoon bijhouden. Misschien moeten jullie Linctus gaan halen. Hij is meer dan nuttig, en heeft op zijn minst het recht om te weten wat er aan de hand is. Daarnaast denk ik zijn hulp nodig te hebben met mijn... gave..." Zei hij ernstig. "En hoe moeten we dat doen? Wie weet vertrekken ze nu al." Vroeg Demion. "Voel je Odysseus' aura nog?" Zei Andrax. Demion concentreerde zich even. "Vanaf hier nog net, maar als ik verder weg ga, zal ik hem niet meer kunnen voelen." "En de mijne." "Die zou ik van mijlen ver nog herkennen." Andrax knikte. "Precies. Daarom moeten jij en Dusseldorp Linctus halen. Ik blijf hier en volg Odysseus als hij verplaatst word. Ik laat een teken achter als dat gebeurt. Zo niet, dan weet je me te vinden." Dusseldorp wees met zijn neus eerst naar Andrax, en dan naar Demion. Andrax begreep het. "Ik wil bij hem in de buurt blijven. Ik ga het mezelf niet vergeven als we Odysseus kwijtraken omdat ik zijn plan heb toegestaan en hem vervolgens in de steek liet." Hij wendde zijn zwarte ogen af. "Jullie moeten gaan."

Dusseldorp werd boos, maar legde zich erbij neer.
Hij pakte Demion op, en legde hem op zijn rug. Met een topsnelheid, en voor Dusseldorp zijn allerhardst, rende hij naar Lintcus. Dusseldorp had weer eens niet nagedacht en de Rebellen schrokken zich door.
"Een Wolf!"
"maar die zijn hier toch helemaal niet?"
"Weet ik veel! misschien is het een weerwolf!"
"Kan niet, deze moet een gewone wolf zijn, kijk maar, hij is getemd, er rijdt iemand op zijn rug."
"Demiak!"
"Pfoe, ik wist wel dat tie machtiger was, dan dat tie zich voordeed..."

Ik een wolf!, hoe durven ze!
Blijkbaar straalde Dusseldorp die gedachte uit, want daarna hoorde hij Demion zeggen:
"Laat maar Dusseldorp, laat ze dat maar denken. Het is beter voor hun zo..."