De nacht volgde na een tijd wachten in de branden zon. Duisternis leek in deze wereld sneller te komen dan in hun wereld. De zon was zeer heet en gelukkig bracht de nacht wat verkoeling. Linctus gaf hem een seintje, de kust was veilig. Linctus en Demion hadden het bij het goede eind. Het kamp werd een stuk stiller en rustiger. Hier begon Demion zijn sluipjacht. Net als vroeger! Dacht hij bij zichzelf, toen hij ’s nachts zijn prooi achterna zat en toesloeg wanneer zij het ’t minst verwachtte. Een roofdier dat langzaam dichterbij kwam sluipen en zo dicht bij kon komen dat hij zijn zweet haast kon proeven. Demion was ooit de Guardian van licht en duisternis geweest met een reden, dit was een van deze redenen. Hij klom een van de wachttorens in zonder enig geluid te maken, terwijl Linctus gespannen toekeek naar zijn acties. Eenmaal bij de rand van het wachters hokje trok Demion een vlijmscherp mesje te voorschijn uit zijn laars en klemde deze tussen zijn tanden in. Demion spitste zijn oren en kon de hartslag van een persoon boven hem goed horen. De wachter boven hem geeuwde vrij hard en draaide zich om naar het rustig geworden kamp. Zijn gesmak na de geeuw creëerden een mooie kans voor Demion om bij hem in het hokje te klimmen. Opnieuw geeuwde de wachter en rekte zichzelf uit. Demion greep zijn kans, legde zijn hand stevig over de mond van de wachter en sneed in een vloeiende beweging zijn hals door. Een zacht gorgelend geluid kwam uit de keel van zijn prooi, die vrijwel na enkele seconden slap werd. Rustig legde Demion hem plat neer en kwam langzaam weer ophoog om over het randje heen te kijken. Hij kon een groot gebied zien van het terrein. Ook de slavenkooien waren te zien vlak naast de mijngroeve. Daar moest de persoon zitten die ze zochten. Linctus maakte een natuurgeluid om Demions aandacht te trekken. Hij wees naar een aankomende Ogre met een grote knots in zijn hand. Snel dook Demion weg terwijl de Ogre snuivend in de lucht langs liep. Even bleef hij staan en keek rond, gromde wat en liep rustig verder. Het hoofd van Demion kwam langzaam weer omhoog en keek naar de wachttoren aan de overkant. De wachter draaide zich in zijn richting. Het glimmende staal van een werpmesje trof zijn oog, waardoor hij over de rand van zijn wachthokje viel naar de grond. Linctus kwam naar het lichaam geslopen, trok deze de duisternis en stak zijn zwaard voor de zekerheid diep in het lichaam.

Demion sprong op de rand en greep het dak van de wachters post. Hij trok zich omhoog en kwam op het dak terecht. Zo kon hij mooi over de houten palissade lopen die de slavendrijvers om de steengroeve hadden gebouwd. Hij wankelde over het smalle muur en keek uit op de slavenkooi. Twee wachters stonden voor de kooi bij een vuurtje. Erop lag een stuk vlees te roosteren en lieten de lucht expres de kooi in waaien. Het geluid van knorrende magen was zelfs van zo’n afstand goed te horen. Even keek hij rond of hij Linctus zag en inderdaad zag hij Linctus uit de duisternis komen beneden in een van de struiken. Linctus keek Demion aan en zag direct wat hij wilde. Hij sloop dichter richting de kooi. Vanuit de stuk waar Linctus zich had verstopt, ritsende hij zachtjes de bladeren. Een van de wachters stootte de andere aan “Hoorde jij dat ook?”. De andere wachter schudde zijn hoofd “Je hoort weer dingen” en lachte. “Nee echt, ik zweer dat ik wat hoorde” en keek schichtig om zich heen. “Dan ga je toch lekker kijken. Ik ga lekker verder met dit stuk vlees hier en deze rum”. Opnieuw ritselde Linctus de struik en de wachter schrok opnieuw “Daar is het weer! Hoorde jij het echt niet?”. Nu leek de andere wachter echter boos te worden en gaf de andere wachter een zet “Hou nou eens je kop man! ga lekker kijken dan!” boos draaide hij zich weer om en mompelde iets over groentjes. Het groentje trok zijn wapen en sloop iets dichter naar de struik. Hij keek zoekend naar de struik maar zag niks. Even bleef hij staan, maar er was ook geen vreemd geluid meer. Hij stopte zijn wapen weg en draaide zich om. “Je had gelijk, ik zaa……uuuhumpff!”. Linctus had het groentje te pakken en trok hem in een ruk de struik in om zijn leven te beëindigen.

De andere wachter sprong geschrokken om en keek rond. “Waar ben je heen groentje!?”. Geen antwoord. “Oh wee als ik je moet komen halen groentje”. Opnieuw geen antwoord. Hij trok zijn wapen en liep naar de struik. Het geluid van vocht onder zijn voet trok direct zijn aandacht. Hij tilde zijn voet op en keek naar het bloed aan zijn laars. Nog nooit werden zijn ogen zo groot en draaide zich direct om, om alarm te slaan. Helaas voor hem stond daar Demion die hem een hand op zijn mond legde en zijn zwaard diep door zijn hart stak. Nu werden de ogen van de wachter wel groter dan ooit.

Linctus kwam stil uit de bosjes gelopen. Hij keek hoe Demion rustig het lijk de struik in tilde en hem rustig op de grond legde. Ze waren binnen en bij de kooi, maar hoe kwamen ze met hun ongezien buiten, als ze ook nog een bevrijde slaaf bij hun hadden?

DD wordt wakker, zwakker, maar wakker.
Hij kijkt om zich heen, en kijkt met grote ogen van blijdschap.
Odysseus! Kim!
Hij keek de andere kant op, waar hij amber zag denken.
maar waarom? Dusseldorp wist het niet.
Kon hij ze maar helpen.
wat was de spreuk van m'n vader ook alweer, waardoor we netjes blijven zitten, verstijfd voor een half uur lang, euh..... ojha

"torpor" op Jereth gericht.

die zegt de komende half uur geen spreuk meer

*Intussen proberen de draakskeletten een nieuw idee uit. Een aantal pakken grote rotsblokken op, stijgen op, voeren een duikvlucht uit, en laten de rotsblokken vallen op de torens. De dakens van de torens worden daarmee tot het uiterste getest, en zullen het niet lang meer vol houden.*

"Wat zijn jullie daar aan het doen?" Met een ruk draaiden de twee zich naar hme toe. De een zag er niet zo vreemd uit, maar de ander des te meer. De vreemde man droeg een rare combinatie van leer en staal, wat hem een aparte, machtige uitstraling gaf. Zijn kleinere partner viel een beetje in het niet metg hem, niet in de minste plaats door de sjofele gewaden die hij droeg. Servus de slaaf keek hem beiden vragend aan, en keek toen naar hun voeten. Zijn ogen werden groot als schoteltjes, maar voordat hij ook maar kon denken aan schreeuwen werd er ruw een hand op zijn mond gedrukt. Servus kon niet zien wie, want hij had het te druk met staren naar de levenloze lichamen die op de grond lagen. Hij kende die mannen. Een van de twee was hier nog geen maan lang. "Schreeuw, en je kunt ze achterna." De stem was laag en dreigend. Paniekerig keek Servus op, en hij zag dat de sjofele man hem de mond snoerde. De andere man had een wapen getrokken. Uit alle macht probeerde Servus zich paniekerig los te worstelen, maar de greep was te sterk. Hij bedacht zich, dat hij zou sterven. Servus begon nog harder te worstelen. "Wacht, Demion." Zowel de man die Demion heette en Servus stopte abrubt met bewegen. "Wat ben je van plan Linctus?" Siste Demion geïrriteerd. Linctus keek van Demion naar Servus en weer terug. "Deze hier zou ons kunnen helpen." "Hoe?" "Je kan zien dat hij een slaaf is. Wat doet hij op dit punt van de dag buiten zijn kooi? Omdat hij hier al lang zit. Heb ik gelijk?" Servus knikte hevig. "Dus je zou ons de weg hierbinnen kunnen wijzen?" Servus knikte weer hevig. Demion keek sceptisch. "En waarom zou hij ons helpen?" Linctus lachtte sluw. "Omdat dit zijn weg naar de ontsnapping is." Servus keek geschokt. Linctus staarde hem aan. "Niet schreeuwen, begrepen?" Servus knikte voor de derde keer. Linctus haalde langzaam zijn hand weg. "Wie zijn jullie? Wat komen jullie hier doen? Waar komen jullie vandaan? Waarom..." Linctus hief snel zijn hand. "Wij stellen hier de vragen, begrepen? We zoeken een slecht bewaakte route naar de slavencellen. Kun je ons er brengen?" Servus knikte zo hard dat hij dacht dat zijn hoofd eraf zou vallen. "Ja meneer, zeker meneer, meteen meneer. Mijn naam is trouwens Servus, meneer." Linctus keek dreigend. "Je verraadt ons nog met dat gewauwel van je. En jij wilt ons niet verraden, geloof me maar." Servus keek naar Linctus' zwaard. Ja, hij geloofde hem wel. Hij knikte -alweer- en draaide zich om. Hij begon te sluipen. Na enkele seconden keek hij achter zich om te kijken waar ze bleven. Gek genoeg zaten ze vlak achter hem. Vreemd, hij had ze niet gehoord. In zijn slavenkleding viel Servus niet op, en Linctus had vergelijkbare vodden aan, maar Demion had in het oog moeten springen met zijn harnas. Gek genoeg deed hij dat niet: het leek wel alsof Demion opging in de schaduw. Waarom had Servus toch het idee hem eerder ergens gezien te hebben? Hij herkende hem wel degelijk, maar de naam klopte niet. Over zijn kalende, vaalbruine haardos krabbend dacht Servus er over na terwijl hij met zijn bloeddoorlopen ogen de straatjes afspioneerde. Toen de kust veilig was wenkte hij de andere twee hem te volgen. Hij wist zeker dat hij Demion eerder had gezien. Maar waar? Hij stak de straat over, de duisternis weer in.

Linctus en demion konden nu ongehinderd naar de kooi lopen die ze nodig hadden. De andere kooien stonden iets verder weg en hadden hun eigen bewaking. Er zat in de kooi zo’n 50 slaven. Ze liepen naar de kooi en zonder iets te zeggen sloeg Linctus met zijn zwaard het slot van de kooi kapot. Demion maakte daarna de deur open en alle slaven deinsde terug tegen de wand van de kooi aan. Linctus en Demion pakte ieder een slaaf vast. Linctus de slaaf die ze moesten hebben en Demion de slaaf die wilde gaan gillen.

"Schreeuw, en je kunt ze achterna." De stem was laag en dreigend. Paniekerig keek Servus op, en hij zag dat de sjofele man hem de mond snoerde. De andere man had een wapen getrokken. Uit alle macht probeerde Servus zich paniekerig los te worstelen, maar de greep was te sterk. Hij bedacht zich, dat hij zou sterven. Servus begon nog harder te worstelen. "Wacht, Demion." Zowel de man die Demion heette en Servus stopte abrubt met bewegen. "Wat ben je van plan Linctus?" Siste Demion geïrriteerd. Linctus keek van Demion naar Servus en weer terug. "Deze hier zou ons kunnen helpen." "Hoe?" "Je kan zien dat hij een slaaf is. Wat doet hij op dit punt van de dag buiten zijn kooi? Omdat hij hier al lang zit. Heb ik gelijk?" Servus knikte hevig. "Dus je zou ons de weg hierbinnen kunnen wijzen?" Servus knikte weer hevig. Demion keek sceptisch. "En waarom zou hij ons helpen?" Linctus lachtte sluw. "Omdat dit zijn weg naar de ontsnapping is." Servus keek geschokt. Linctus staarde hem aan. "Niet schreeuwen, begrepen?" Servus knikte voor de derde keer. Linctus haalde langzaam zijn hand weg. "Wie zijn jullie? Wat komen jullie hier doen? Waar komen jullie vandaan? Waarom..." Linctus hief snel zijn hand. "Wij stellen hier de vragen, begrepen? We zoeken een slecht bewaakte route naar de slavencellen. Kun je ons er brengen?" Servus knikte zo hard dat hij dacht dat zijn hoofd eraf zou vallen. "Ja meneer, zeker meneer, meteen meneer. Mijn naam is trouwens Servus, meneer." Linctus keek dreigend. "Je verraadt ons nog met dat gewauwel van je. En jij wilt ons niet verraden, geloof me maar." Servus keek naar Linctus' zwaard. Ja, hij geloofde hem wel. Hij knikte -alweer- en draaide zich om.

“Als je mij mee wilt hebben dan moet je iedereen meenemen.” Begon de slaaf te praten die ze nodig hadden. Linctus keek even vreemd naar de slaaf. Vanwaar dacht hij dat hij eisen mocht stellen. “Anders ga ik zo hard schreeuwen dat het over het hele kamp te horen is.” Vervolgde de slaaf. Linctus keek nog even bedenkelijk. Hij had nu al spijt van zijn keuze voor deze slaaf. Hij twijfelde even of het niet gemakkelijker was om deze slaaf te doden en een andere uit te kiezen. Maar er was iets speciaals aan deze slaaf. Juist omdat hij niet wilde gaan zonder de andere had hij de interesse bij Linctus gewekt. Linctus wenkte even met zijn hand en de rest kwam schoorvoetend achter hem aan.

Zo liep de hele groep zo stil mogelijk achter Linctus aan. “Een slaaf is al moeilijk om hier weg te smokkelen.” Begon Demion te fluisteren. “Ik ga geen groep weg halen.” Linctus keek naar Demion. “We leiden het kamp in de buurt gewoon af en we lopen met ze het bos in.” Begon Linctus. “Kun jij voor een afleiding zorgen?” Demion dacht even na en knikte toen. Hij verdween daarna achter wat huizen en Linctus bleef wachten. Daar hoorde hij het alarm in de kooi in de buurt afgaan. Op dat teken leidde Licntus vrij simpel de groep het bos in. In het rand van het bos bleven ze wachten tot Demion terug kwam. Daarna haastte de groep met slaven zich verder het bos in. Na twee uur geluidloos door het bos gewaand te hebben stopte de groep. Uit een groot slavenkamp waren 50 slaven ontsnapt. Dat hadden de wachters inmiddels wel ontdekt. Ze zouden echter niet te veel moeite doen. Ze hadden immers nog duizenden andere slaven om voor te zorgen. Het ontsnappen van 50 slaven was niet eens nieuws. Met de dagelijkse patrouilles die er over de wereld liepen was het maar een kwestie van tijd. Een kwestie van tijd voordat de slaven dood gevonden zouden worden door uithongering. Of anders zou de patrouille ze wel makkelijk doden. Kortom geen bedreiging voor de wachters.

Ze hadden toch al tien minuten gezeten bij een kampvuur zonder iets te zeggen. De slaven zaten apart van Linctus en Demion. Linctus en Demion waren bij een ander kampvuur druk aan het discussiëren geweest. Waarover konden de slaven niet verstaan, maar waarschijnlijk over de hoeveelheid slaven. De slaaf die ze in eerste instantie wilde redden stond nu op uit de groep en liep naar de twee helden toe. De rest zat nog steeds in stilte te wachten. Ze durfde niets te zeggen. Uit angst voor de patrouilles, maar ook uit angst voor de twee vreemdelingen met wapens.

Linctus en Demion stopte even met praten en keken de slaaf aan. “Ik weet wie jullie zijn.” Begon de slaaf. Demion en Linctus keken afwachtend naar de magere man. “Er gaan al decennia slaven legendes over jullie. Jullie zijn de helden uit de voorspelling.” De slaaf keek nu Demion aan. “Jij bent Demok de held in het zwarte harnas. De held met een eindeloos doorzettingsvermogen, kracht en de gaven om te verdwijnen in de schaduw. Jouw talent met allerlei wapens wordt uitvoerig in de legendes beschreven. Jij bent de redder van onze wereld.” Demion leek het redden van de hele groep een stuk minder erg te vinden na deze vlijende woorden. Nu draaide de slaaf zich naar Linctus. “En dan ben jij Lina” Begon de slaaf en Linctus keek een verbaast naar de slaaf die zijn verhaal vervolgde. “In de legendes ben jij een vrouw.” Linctus verslikte zich. “De trouwe niet alle te slimme volgeling van Demok. De reden waarom Demok de wereld nog niet eerder heeft bevrijdt omdat jij hem telkens in de problemen brengt. Jou hart is heel erg groot, maar jou stunteligheid is een groot nadeel.” Linctus ging nu opstaan. “Wij waren in gesprek.” Begon hij dominant tegenover de slaaf. “Nu ga terug naar de andere slaven. Als wij ons willen voorstellen komen we naar jullie toe. Hoe haal je het in je kleine hersens om ons zomaar aan te spreken? Verdwijn uit mijn ogen voordat ik besluit dat de keuze om jouw te redden de foute was.” De slaaf schrok enorm van deze uitbarsting en rende snel terug naar de rest van de slaven. “Lina” grapte Demion en begon te lachen. Ook Linctus kon zijn glimlach niet verbergen toen hij naar Demion draaide. De slaven hadden dit natuurlijk niet gezien en waren nu nog banger voor de twee vreemdelingen.

Demion keek naar het dansende vuur voor hen. Het was lekker warm en het viel op dat de slaven ook deze warmte wilden opzoeken. Demion greep zijn vuursteen en gooide deze naar de slaaf genaamd Servus. Deze keek wat bedenkelijk, maar greep toch de steen beet. Demion draaide zich weer naar Linctus die naast hem was gaan zitten.”Legende en verhalen spelen dus ook weer een belangrijke rol in deze wereld”. Linctus keek hem met een onderdrukkende grijns in zijn gezicht aan “Jij bent tenminste geen zeurende vrouw!”. Demion onderdrukte de lach en proesten even om het gevoel weg te laten vloeien. “Maar Linctus, wat wilde je met al deze slaven doen? Ik bedoel, ze kunnen niet met ons mee”. Linctus knikte en keek naar de slaaf die hij uitgekozen had. Toch wat angstig keek hij af en toe hun richting in. “Misschien word het eens tijd om meer informatie uit deze slaven te halen en te vragen wat hier in deze wereld allemaal zo al speelt. Dat verminderd kans op verassingen”. Demion knikte instemmend en stond op. “Misschien moet jij maar wat meer te weten komen over die legende, dan ga ik wat slaven vragen om extra informatie”. Linctus stemde ook in.

Servus had ondertussen een aantal vuurtjes gemaakt voor de slaven en keek tevreden na zijn werk. Hij schrok even toen Demion naast hem opdook en naar het vuur bleef staren. Het bleef stil onder de slaven bij het aanblik van Demion. Als alle slaven dachten dat hij die Demok uit hun legende was, dan hadden ze het mis. Hij vond zichzelf geen held of kampioen van het slavenvolk. Tevens konden de slaven ook zijn verleden niet, waar hij zich nog steeds voor schaamde. Toch leek Servus bereid om het ijs te breken door de voorsteen stil terug te geven, door het steentje zacht in de hand van Demion te leggen. “dank jullie wel”. Demion keek op naar Servus en toen naar de steen in zijn hand. Deze deed hij weer in zijn zak en keek weer naar Servus. “Zou jij mij iets meer over jezelf en deze regio kunnen vertellen?’. Servus keek iets verbaast over de vraag, alsof hij nooit had verwacht dat de twee vreemdelingen ooit geïnteresseerd zouden zijn in hun verhaal, maar stemde toen. Demion ging op een boomstronk zitten en Servus probeerde zijn verhaal te vertellen, terwijl hij wat tekeningen maakte in de aarde onder zijn voeten met een takje van een struik.

Linctus stond ook maar op en liep naar de slaaf toe waar het allemaal om ging. “Sta op en loop met me mee.” Zei Linctus boos en de slaaf stond direct op. Samen liepen de twee door het bos. “Wat is je naam slaaf?” Begon Linctus. De blonde magere slaaf keek de vreemdeling angstig aan. “Euuhhh” Stamelde de slaaf. “Ik ben in slavernij geboren, dus ik heb nooit een naam gekregen of mijn ouders gekend.” De slaaf keek verontschuldigend naar Linctus. De angst voor Linctus was duidelijk in zijn ogen te zien “Ze noemen me 11.” Vervolgde de slaaf. “Omdat mijn nummer 1122323211 is.” Linctus moest van binnen lachen. Hij had het nooit op elven gehad en nu had hij een slaaf gevonden die zichzelf elf noemde. “Ik heb gehoord over slaven legendes die op ons betrekking zouden hebben.” Begon Linctus. “Dus vertel me die legendes eens. Misschien kunnen die ons helpen.” 11 keek heel bedenkelijk. “Het zijn maar verhalen waar de mensen die eerst vrij waren hun hoop vestigen. De gene die als slaaf geboren zijn zoals ik geloven hier niet in.” Begon 11. “Dus ik denk niet dat je daar iets aan hebt.” Linctus antwoordde vrij snel. “Sinds wanneer heb jij de indruk dat jij voor mij mag denken?” 11 schrok hiervan en dook een beetje in elkaar. “Zo euhhh bedoelde ik het niet.” Begon de slaaf. “Vertel dan het verhaal.” begon Linctus.

“Demok is een krijger. Hij is na zijn dood vanuit de hemel terug gestuurd. Zijn komst zou aangekondigd worden door de lucht.” 11 keek hierbij even naar de lucht die paars was zelfs in de nacht. “Zijn strijdkunsten zouden wonderbaarlijk zijn. Een leger van 100 man zou als een opwarming zijn voor Demok. Zijn slagen zijn zo snel dat zijn zwaard niet te zien is. Als hij zijn arm uitstrekt dan kan hij op afstand mensen dood laten neervallen. Hij kan een pijl ontwijken zo snel is hij. Zijn harnas is 10 keer zo sterk als het sterkste zwaard. Hij kan dagen achter elkaar rennen zonder te rusten. De goden hebben hem deze krachten gegeven om alle slaven te kunnen bevrijden. Zijn moed en strijdlust zijn ongekend en in de eindstrijd zal hij de leider van al het kwaad verslaan. Linctum zal vallen door het zwaard van Demok.” 11 keek naar Linctus. “Dit is het originele verhaal. De andere verhalen gaan over andere slaven kolonies die bevrijdt zouden zijn. Maar dat is ongelofelijk. Zoiets zou het duister niet toestaan.” “Het duister wat is dat?” Vroeg Linctus. “En wie is Linctum?” 11 keek een beetje verbaast. Dat deze vreemdeling niet wist wie dat waren kon niet. Iedereen kende het duister en Linctum was de oorzaak van deze ellende. Toch legde hij het maar uit, anders zou de vreemdeling misschien weer boos worden. “Het duister is een verbond. Een verbond tussen de meest kwaadaardige personen van deze wereld. Aan het hoofd staat Linctum. Een Necromancer met het grootste leger. Bijna alle slechte wezens zitten in zijn leger. En iedereen die er niet in zit hoort wel bij het duister. Verder is er nog Demios en Odisees. Een duo dat ontzettend bedreven is in de kunst van oorlog. Meer van dat soort types zitten er in het Duister, maar als slaaf krijg je de namen niet allemaal mee.” 11 keek afwachtend naar Linctus.

“Wie of wat is Lina?” Vroeg Linctus. Hij was nieuwsgierig geweest naar zijn legende voor zo ver als het op hem leek. “Lina is de komiek in het verhaal van Demok. In sommige verhalen is ze een vrouw in andere verhalen een wolf. Ze is onhandig en verpest bijna elke keer de plannen van Demok. Gelukkig is Demok dan zo geniaal om het plan toch nog te laten slagen. Lina is min of meer de dienaar van Demok en in het eindverhaal verslaat zij per ongelijk Odisees. Meer kan ik je op het moment niet vertellen over deze legendes. Maar wie zijn jullie eigenlijk?” Begon 11.

“Mijn naam is Linctus en mijn medereiziger is Demion. Wij zijn van een andere wereld hierheen gereisd om jullie te helpen. Wij hopen dat we nog vergezeld gaan worden door andere vrienden van ons.” Linctus zag in de ogen van 11 al dat hij ook de link zag. “Zij lijken op de leden van het Duister waarover jij het had. Alleen dan zijn hun niet slecht. Ze hebben allemaal hun specialiteit en hebben geen idee van wat er nu gebeurt.” 11 keek nog verbaasder. “Wat ik je nu ga vertellen is nog verwarrender. Onze werelden zijn verbonden. Dit betekend dat als hier de wereld te ver uit balans raakt dan vervagen de grenzen. Dit betekend het einde van beide werelden. Om dit te voorkomen zijn wij hierheen gereisd om de balans te herstellen. Oftewel het kwade te verslaan zodat deze wereld zijn balans weer kan vinden. Maar hiervoor hebben we informatie nodig en een leger. Het leger gedeelte zal lastig worden, maar met informatie krijgen hebben we jou nodig 11.”

"Nou eh..." Servus plukte aan de tak. "Ik ben niet als slaaf geboren, maar ik denk dat ik een jaar of twintig was toen ze me te pakken kregen." Demion onderbrak hem. "Wie is 'ze'? Wie kreeg je te pakken?" Servus keek alsof hij water zag branden. "Nou, de Virraw natuurlijk!" "Wie zijn de Virraw?" Servus plukte aan de tak. "Jullie komen echt van ver weg, of niet? Het maakt weinig uit. De Virraw zijn de mannen van Linctum, de necromancer die het verbond van duisternis aanvoert." Demion keek nogal vreemd, maar zei niets. Servus vervolgde. "Ik kan me niet herrineren ooit iets fout te hebben gedaan buiten die ene fout: ik liep een Virraw-luitenant voor de voeten. Als ik een halve seconde sneller was geweesd, had hij gewoon door kunnen rijden en zou hij me niet gezien hebben. Maar..." Hij sloeg dicht. Demion was stil.

Servus haalde diep adem, en begon met tekenen. "Hier heb ik mijn hele jeugd gewoond. Geen spectacel, wel vrede. Ik mis de vrede... Iedereen mist de vrede. Ten minste, iedereen die ooit vrij was..." Hij wierp een blik langs de slaven "... Mist de vrede. De meeste slaven hier zijn geboren als slaven. Ze kennen vrede noch vrijheid. Ze hebben slechts nummers, geen namen. Ik was een van de zeer weinigen die de eer had een naam te dragen, ook al noemde niemand me daarbij." Hij schudde zijn hoofd. "Ik dwaal af. Vroeger was het dorp waar ik woonde groen: bossen, rivieren, gras... Het lijkt wel eeuwen geleden sinds ik gewoon groen gras onder mijn voeten heb gevoeld. Er wordt gezegd dat Linctum de natuur met een spreuk heeft verwoest, puur omdat hij niet van de kleuren en het leven hield." Servus slikte weer. "Linctum heeft de macht. Ik heb verhalen gehoord van opstandelingen als Revan en Xandra, maar Xandra heeft zich bekeerd en van Revan wordt gezegd dat hij dood is. Ik weet niet wat ervan waar is. Daarvoor heb ik veel te lang daarbinnen gezeten. Ik kan je wel iets meer vertellen van Demios, als je dat..." Ineens sloeg Servus weer dicht, en zijn ogen werden groot van angst. Hij liet zijn tak vallen en sprong op. "Jij! Jij bent Demios! Ik wist het! Ik herkende je! En ik heb nog wel gedacht dat je Damok was!" Servus was in paniek. Demion stond op. Servus deinsde achteruit tegen een boom. "Blijf bij me uit de buurt, jij... Jij... Jij slecht persoon!"

____________________________________________________

Odysseus was verbaasd. Net was zijn energie nog aan het afnemen, en nu was de zwarte ridder in een keer bevroren. Dat kwam wel mooi uit. Odysseus sprong naar voren en sloeg met de steel van zijn bijl tegen het voorhoofd van Madarian, die achterover sloeg. Vreemd genoeg stond het lichaam weer op. Nee, het werd opgetild door het harnas. De ogen waren dicht en het hoofd hing schuin, maar de slagarm werkte nog. Het zou niet uitmaken hoeveel hij het lichaam over hoop zou helpen, het harnas zou doorvechten. Hoe moest hij het harnas uitschakelen?

Demion wilde Servus kalmeren, maar sprong nogmaals achteruit. “Uit mijn buurt!” schreeuwde hij hard. Linctus’ aandacht werd ook getrokken door het niveau en keek op om te kijken wat er aan de hand was. “Schreeuw niet zo… ik ben niet…” begon Demion, maar werd direct onderbroken door de angstige Servus. “Help! Blijf daar!”. De andere slaven keken geschrokken op en deinde ook achteruit bij de realisatie van Demion als Demios in hun midden. Linctus was al overeind gesprongen “Doe normaal en schreeuw niet zo. We hebben jullie net gered uit de handen van slavendrijvers, die kunnen nog in de buurt zijn”. Demion wuifde naar Linctus om te kalmeren en keerde zich tot Servus die aan kwam rennen met een grote tak. Demion was niet echt onder de indruk en bleef staan. Met een zwaai knalde de tak tegen zijn arm aan en versplinterde. Servus haalde met het beetje kracht dat hij nog had uit naar Demion, maar die ontweek de klap makkelijk. Zijn hand greep naar de arm van Servus en draaide hem in een houdgreep. Hij sprak zacht tegen de angstige slaaf in zijn greep. “Doe eens rustig. Zoals als mijn vriend al zei, we hebben jullie net bevrijd uit een slavenkamp. Ze kunnen dichtbij zijn. Tevens, waarom zou ik als jullie dan bevrijden? En trouwens, het is Demion en niet Demios, knoop dat in je oren”. Hij versterkte heel even zijn grip om te laten merken dat hij heel serieus was. Hij liet hem vervolgens los en gaf hem een zetje zodat hij op de grond, naast het kampvuur, terecht kwam. De andere slaven hielpen hem omhoog en namen nog een paar centimeter afstand. Ze wisten dat als Demios in hun midden was, vluchten ook geen zin had. Servus krabbelde snel overeind en keek draaide even met zijn enig sinds pijnlijke arm. “Goede vraag Demios… waarom heb je ons eigenlijk bevrijd? Wij weten ook niet waar de rebellen zich bevinden of wilde je ons veranderen in duistere wezens in je legertje?!”. Demion zuchtte en rolde met zijn ogen. Even wreef hij met zijn hand door zijn gezicht. “Ik had je toch gezegd dat ik niet die Demios ben waar je over spreekt”. Gelukkig voor Demion kwam Linctus naast hem staan en sloeg zijn hand op zijn schouder. “Servus…is het toch?”. Servus knikte bevestigend maar achterdochtig. “Wij zijn hier met een reden die waarschijnlijk jullie vermogen te boven gaat” vervolgde Linctus “We hebben jullie gered en dit is hoe jullie je dankbaarheid tonen?! We konden jullie ook laten rotten in dat gat!”. De slaven keken elkaar aan en keken naar de grond om geen oogcontact te maken. Servus wreef weer over zijn arm en keek vragend naar Linctus. “En wat zou die reden dan zijn?”. Demion draaide zich om naar de duisternis om hen heen en liet Linctus het woord doen. Uit zijn mond zouden ze het misschien toch niet geloven nu dat Servus hun angst had ingejaagd. Linctus begon met het vertellen van het verhaal over de versmelting van de twee werelden. Hoe deze samen gingen met hun legende en waarom ze naar hun wereld waren gekomen. Tijdens het verhaal kreeg Linctus steeds meer aandacht en werden de ogen van de slaven steeds groter van ongeloof en verbazing.

Demion staarde naar het duisternis en dacht even aan zijn vrienden in de andere wereld. Hij was altijd een eenling geweest, maar sinds geruime tijd had hij ondervonden dat vrienden hebben een goed iets was. Hij maakte zich nog steeds zorgen over de verdwijning van Madarian. Hij vroeg zich nog steeds af hoe het was met Odysseus, hoe het was met Amber. Hij vroeg zich ook af hoe het ging met Akroma. Linctus was ondertussen klaar met zijn verhaal en wachtte geduldig op een reactie van de slaven. Hij hield zijn armen wijd en trok zijn schouders op, alsof wilde zeggen “kom maar op met die reacties en vragen! Geloof je het niet, jammer dan”. Demion draaide zich nu ook weer naar de groep en ging op een boomstronk zitten.

Linctus was gaan zitten op de stronk en zei tegen de slaven dat ze vragen mochten stellen. Maar voor de eerste een vraag kon stellen begon Linctus weer te spreken. “Laten we eerst maar de voor de hand liggende vragen beantwoorden.” Begon Linctus. “Ja we komen uit een andere wereld, nee we kunnen geen eten toveren. Ja we zijn krijgers, nee we werken niet voor het Duister. Ja we hebben veel wapens bij ons, nee jullie krijgen er geen. Zo zijn er nog meer vragen die jullie willen weten?” Vroeg Linctus.

Na uiteindelijk een half uur vragen te hebben beantwoord samen met Demion vond Linctus het wel genoeg. “Nu is het genoeg. Het is een lange dag geweest en ik ga rusten. Als er iemand probeert om de bewaking te waarschuwen zal hij het met zijn leven bekopen. Morgen gaan we wat taken verdelen zodat iedereen wat eten krijgt. Op die manier kunnen jullie voor jezelf zorgen als wij weer doorgaan.” De groep met slaven keek verschrikt. Maar Linctus had daar maling aan. “Wij kunnen niet met 50 man achter ons aan de vijand besluipen. Als iemand het verzet weet te vinden dan kunnen we jullie misschien daar achterlaten, maar jullie kunnen niet mee. Ow en als er iemand denkt dat hij beter af is als hij alleen verder gaat, dan raad ik het af. In een groep zijn jullie sterker dan appart. Welterusten.” Linctus stond op en liep naar een boom toe en ging tegen de stronk aan leunen. Zijn zak en zijn zwaard naast zich. Hij ging rusten in plaats van slapen. Dat kon hij al tijden niet echt meer, maar zitten om te rusten en zijn hoofd leegmaken kon hij nog wel goed. Wat een vreemde wereld was dit toch. Slaven waren nooit ergens goed voor geweest. Alleen gemotiveerde werkers konden grootse dingen bereiken.

*Zo is de zwarte ridder in het voordeel, zo blijkt dat de zwarte ridder toch niet genoeg mana heeft afgetapt. Dusseldorp trakteert de zwarte ridder op een koekje van eigen deeg: een verlammingsspreuk! Plots kan hij zich even niet meer bewegen. Nog voordat hij kan reageren is Odysseus vlakbij. Alles voltrekt voor de zwarte ridder in slow-motion. Hij ziet de steel dichterbij komen, maar hij kan het niet afweren. Dan wordt alles even zwart, en hij valt op de grond. Het lichaam is bewusteloos. Hij kan zo geen spreuken meer uitspreken, maar het harnas is er ook nog. het zicht van de zwarte ridder is wazig, maar goed genoeg om door te vechten. Het harnas staat op en draait zich naar een zeer verbaasd kijkende Odysseus. Dan haalt de zwarte ridder uit. Gelukkig voor Odysseus is het harnas nu minder snel, hoewel dat maar een fractie van een seconde scheelt. Dan merkt Odysseus ook dat er veel minder levensenergie meer wordt afgetapt, dan helemaal niet meer. Die spreuk is gelukkig snel uitgewerkt. Odysseus doet een test of dat ook zo is voor dat elementschild, en probeert z'n elementaalkracht uit. Helaas haalt dat niets uit. Die is nog wel actief... Dusseldorp begint intussen te merken dat hij zich iets kan bewegen. De kracht van de spreuken lijkt minder te zijn nu het lichaam bewusteloos is.*

*Net als Amber in actie wil komen, ziet ze dat Odysseus de zwarte ridder een flinke klap geeft, en dat de zwarte ridder neervalt. Dan staat de zwarte ridder weer op een vreemde manier op, en vecht door. Echter het hoofd lijkt wel los te zitten, en beweegt alle kanten op! Dan ziet ze dat de ogen dicht zijn. Het harnas vecht door in z'n eentje! Kan ze helpen? Zo ja, hoe? Ze kan op dat moment nog niets bedenken.*

*De draakskeletten beginnen zich iets langzamer te bewegen, en lijken minder krachtig te zijn. In het fort merken ze dat ook. Een perfecte tijd voor een tegenaanval, of is dat een truc om gelokt te worden?*

*Rag Narock probeert uit alle macht Kim te pakken te nemen, maar Kim is te snel voor Rag Narock. Daardoor merkt hij niet dat de zwarte ridder bewusteloos is.*

Dusseldorp ziet alles in sneltempo gebeuren.
verlamde Jereth
Slag op achterhoofd
Bewusteloze Jereth
Bewegende Harnas
Dusseldorp voelt zijn vingers al bewegen. Dusseldorp lacht
nog even, en ik kan een onverlammingsspreuk doen yeeeeeeey
maar nu, hoe kan ik het harnas stoppen.... met water natuurlijk
"Maji kuja kuniokoa, na frysa sasa!"

een meertje verderop

Het water begint te borrelen en uit de oppervlak komt 1 perfect rechter waterstraal, dat direct daarna bevriest.
Met de punt gericht waar het gevecht bezig is, recht op Jereth af!

terug naar Dusseldorp mensen

Nog voordat Dusseldorp vedere gedachtes had, kwam er een scherp bevroren waterstraal, dwars door de draak heen op Jereth.
Dusseldorp kijkt met grote ogen toe, want de draak verdwijnt, met Jereth en Dusseldorp erop, en de waterstraal buigt van richting, nog steeds op Jereth.

Up to Kim

Schijnbeweging
aanval
aanval
Schijnbeweging.

Dat was alles wat Kim deed. Ze werd het zat, tijd om weg te gaan.
Ze vloog omhoog en daarna liet ze Rag Narrock keihard tegen een rots aanbotsen.

die is de komende vijf minuten buiten westen.
Ze keerde zicht om en zag de draak verdwijnen en Dusseldorp vallen. Ze vloog omlaag, zou ze het redden??

Het vuur was uit en de buitenlucht was koud. De stilte was terug gekeerd naar de wereld. Even konden de slaven rusten voordat de nieuwe dag misschien weer nieuwe ellende kwam brengen.

Zijn oren waren gespitst en zijn zintuigen nog steeds scherp. Rusten was hem nu niet weggelegd. Hij zou de wacht wel houden. Terwijl hij zat kreeg hij toch de rust die hij nodig had en dat moest dan maar genoeg zijn. De slaven voor zijn neus waren allemaal stil en bewogen nauwelijks. Demion vroeg zich af of de slaven überhaupt durfde te slapen buiten hun kooien in deze wereld. Hij krabbelde even aan zijn achterhoofd en keek naar de lucht. Helaas waren de sterren niet zichtbaar, want de lucht was donker en grauw. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar zijn omgeving.

Uit de struiken keek een schemering toe naar de slapende slaven. Ze zag hoe een man als enige op een boomstronk zat en leek de wacht te zijn. Zijn armen waren groot en goed gevormd. Zijn gestalte deed het figuur in de struiken toch iets terug deinen. Hij leek ondanks zijn vrij normale grote toch zeer sterk en snel. Zijn vreemde harnas kon ze echter niet plaatsten. Waar kon hij toch vandaan komen? Toch sloop het figuur zo stil mogelijk dichterbij om betere blik te werpen op de situatie. Ze zag een andere man tegen een boom liggen met een groot zwaard naast hem in de grond gedrukt. De man zag er totaal niet uit als een krijger, maar toch wist de gedaante in de struiken dat de buitenkant niet altijd reflecteerde wat er binnen speelt. De oudere uitziende man leek alsof hij een slaaf probeerde voor te stellen, echter wist het figuur in de struiken dat hij toch anders gekleed was dan de andere slaven. Opnieuw schoot de blik naar de man op de boomstronk. Hij was verdwenen!

Demion spitste zijn oren en hoorde een hartbonzen buiten het kamp. Zijn concentratie verhoogde en nam nu ook een hevig wordende ademhaling toe in de struiken links van hem. Hij vond het knap dat hij het niet eerder had kunnen waarnemen. Het had tamelijk dicht bij weten te komen. Hij wachtte even op een beweging en sprong snel opzij. Hij sloop naar de struik en trok zijn zwaard.

Het figuur in de struiken keek rond maar kon de man niet vinden. Waar was hij heen!? Snel trok het figuur een takje opzij en zag een donkere beweging in de schaduw. Daar! Dacht het. De gedaante was betrapt en moest handelen. Het sprong met getrokken wapen uit de struiken en rende van het kamp weg.

Demion zag hoe in een flits iets uit de bosjes sprong en weg rende van het kamp. Een spion!? Hij moest handelen en rende zonder eigenlijk iemand wakker te maken achter de gedaante aan.

Linctus duwde met zijn vinger zijn kap iets omhoog en opende zijn ogen. Even smakte hij met zijn mond en rekte zich iets uit. Hij zocht naar Demion. Die zag hij nog net weg springen over een struik. Dat kan niet goed zijn!

Linctus duwde met zijn vinger zijn kap iets omhoog en opende zijn ogen. Even smakte hij met zijn mond en rekte zich iets uit. Hij zocht naar Demion. Die zag hij nog net weg springen over een struik. Dat kan niet goed zijn! Zonder zich te bedenken stond Linctus op en trok zijn zwaard uit de grond. Hij rende richting de struiken. Hij kon Demion nog net in de verte zien. Linctus draaide zich om en zocht 11. Die lag bij wat anderen te slapen bij een inmiddels smeulend kampvuur. Linctus rende even die kant uit en greep 11 bij zijn kraag. Zonder iets te zeggen sleurde Linctus 11 mee in de richting van Demion. Ze rende een grote afstand waarbij Linctus 11 meer meesleurde dan wat anders. Toen kwamen ze bij een opening tussen de bomen.

Demion stond daar stil en keek om zich heen. Linctus ging naast Demion staan en keek ook om zich heen. Hij had 11 losgelaten waardoor deze direct op de grond smakte. “Wat doen we hier?” Begon 11. Maar Linctus had nu snel een hand op de mond van 11 gedrukt. Hij maakte daarbij het gebaar om stil te zijn. Linctus wist dat Demion iets of iemand zocht. Wat het ook was, het had zich nu goed verstopt. Daar hoorde Linctus iets bewegen uit een struik. Het kon ook een eekhoorn zijn, zo zacht was het geluid. Linctus zag echter een korte schittering van iets van metaal. Zo onopvallende seinde Linctus de struik naar Demion.

Demion leek het te begrijpen en toen begon Linctus te praten. “Daar!” En met grote haast sprong Linctus in de andere richting over een struik en rende weg. Met zo veel mogelijk kabaal te maken verdween Linctus uit het zicht. Even later was er ook geen geluid van Linctus meer te horen. Alleen 11 en Demion bleven open in het stukje bos. Samen met mysterieus figuur natuurlijk.

11 hield zich goed stil zoals hij vaker had gedaan in het gevang. Als hij niet stil was kreeg hij klappen en dat had hij liever niet. Het was niet dat Demion hem gelijk te lijf zou gaan, maar uit pure gewoonte. Na enkele minuten wachten gebeurde daar eindelijk waar Demion op wachtte. Het mysterieuze figuur bewoog, om waarschijnlijk een blik te werpen op de situatie. Linctus had misschien de indruk gegeven dat ze weg waren, maar om er zeker van te zijn moest er gewoon even gekeken worden. Een grote fout! Demion trok zijn zwaard en flitste met hoge snelheid naar de struiken. Daaruit kwam een harde zucht van schrik. 11 zocht dekking in een struik en keek naar het open gedeelte voor hem vanuit zijn nieuw gevonden schuilplaats. Het mysterieuze persoon sprong uit de struiken om Demions zwaard te ontwijken en sprong, zonder enig moeite lijken te hebben, over Demion heen. Het persoon bleef met getrokken wapen in de aanslag staan achter Demion, maar sprak niet. Demion lachte zacht en draaide zich rustig om. Hij liet zijn zwaard op zijn rechter schouder rusten en keek het persoon analyserend aan. Het persoon was vrij smal gebouwd en net als Demion was het gezicht niet geheel zichtbaar. Zonder twijfel kon Demion vast stellen dat hij niet met een mannelijke tegenstander te maken had. De rondingen en het goedgetrainde lichaam was door haar strakke harnas goed te zien. “Wie ben je en wat zijn jouw bedoelingen?” vroeg Demion kalm. De vrouw leek even van de kaart gebracht en had blijkbaar meer een directe aanval verwacht van de spierbundel. Er werd niet gereageerd, waarop Demion zijn wenkbrauw iets optrok. “Ik vraag het nogmaals, wie ben je en wat kom je doen?”. Opnieuw stilte. Demion knakte zijn nek en zuchtte diep. “versta je mij überhaupt?”. Een zachte vrouwenstem kwam achter een doek vandaan en sprak tot Demion. “Ik versta je prima. Het maakt niet uit wat ik kom doen, maar wat jullie komen doen”. Demion keek haar een beetje vragend aan en trok zijn schouders op. “Leg dan op je minst je wapens neer” vroeg Demion kalm en wilde zijn wapen ook op bergen. “Nooit!” sprak de vrouwenstem achter het doek. Lachend trok Demion zijn schouders op “dan moet je het zelf maar weten”. Uit de struiken achter de vrouw kwam Linctus aanstormen en beukte haar tegen haar rug aan. Ze vloog vooruit en belande met haar gezicht hoestend in het stof. Linctus zag nu ook dat het een vrouw was en voelde zich zichtbaar, terwijl hij het probeerde te verbergen, toch een beetje schuldig om een vrouw zo’n beuk te geven in haar rug. Demion keek naar zijn voeten waar de vrouw voor lag “Je kan nog steeds je wapens weg doen en gewoon met ons praten”. De vrouw keek boos op en stond sneller op haar voeten dan Demion ooit had gezien. De punt van haar laars raakte Demion vol in het gezicht terwijl ze een radslag achteruit deed. Even deinde Demion achteruit en voelde aan zijn neus. Een stroompje bloed vloeide langzaam uit zijn neus. Demion keek op en zag hoe Linctus nu ook een achterwaartse trap van haar kreeg. Ook hij was blijkbaar verrast door de kracht en snelheid van deze vrouw terwijl hij tegen de grond klapte. Even draaide zij zich om naar Demion en sprong snel een boom in. Van tak tot tak sprong ze verder het bos in.

Demion liep snel naar Linctus en trok hem overeind. “Wie was dat?” vroeg Linctus nogal versuft van de trap. Demion keek naar de boom waar ze insprong en schudde zijn hoofd “ik heb geen idee oude vriend, maar ik kom er wel achter. Als het een spion is dan hebben we een probleem als ze ontkomt”. Linctus wuifde naar de boom “schiet maar op dan. Jij bent stukken sneller dan ik. Grijp haar!”. Demion knikte en draaide zich snel om “Ik kom zo snel mogelijk naar het kamp Linctus. Ga anders maar verder mocht ik nog niet terug zijn voor de ochtend. Ik zal je vinden”. Linctus begreep het heel goed “Ja ja, ga nou maar…!” Demion lachte even naar Linctus die over zijn kont wreef "neem 11 wel mee oke" grapte hij en sprong toen in de boom. Hij moest en zou die vrouw vinden en antwoorden uit haar krijgen.

Linctus wist dat het vangen van de mysterieuze vrouw aan Demion kon overlaten. Linctus moest nu maar even babysitten op de slaven. Hij draaide zich om en sleurde in de draai 11 met zich mee. “Kom” was het enige wat er uit de mond van Linctus kwam terwijl hij 11 weer mee sleurde. Na tientallen meters lukte het 11 pas om op zijn eigen voeten te lopen. Linctus had er geen erg in, maar voor 11 maakte het een wereld van verschil. Linctus kon blindelings de weg vinden naar het kamp. Hij liep door wat begroeiing heen en zag tot zijn verbazing een teken van enige beschaving. Hij liep naar een struik toe en trok deze aan de kant. Het was een primitieve waterput. Dit zou als een geschenk zijn voor de uitgedroogde slaven, ware het niet dat deze put nog onlangs gebruikt was. Waarschijnlijk liep een van de routes van de patrouilles via deze put. Toch had Linctus met 50 dorstige slaven om voor te zorgen geen keus. Hij bedekte de put en sleurde 11 weer mee naar het kamp.

Linctus ging bij het kampvuur staan en schreeuwde hard dat iedereen moest opstaan. De slaven schrokken wakker en verzamelde zich rondom Linctus. “Er ligt een put een paar honderd meter van het kamp. Hier kan iedereen water krijgen. Maar je krijgt alleen water als je doet wat ik zeg. Met zo’n grote groep moeten we de taken verdelen. Anders overleefd niemand het. Iedereen die naar mij wil luisteren kan nu met me meelopen.” Linctus liep weer door de struiken heen en sleurde 11 mee.

Bij de put ging Linctus tegen de rand liggen. “Allemaal in een rij staan en dan vertel ik waar je moet staan tijdens het drinken.” De slaven gingen zo goed mogelijk in een rij staan. Ze waren wel gewend om in lange rijen te moeten wachten op voedsel of water. Linctus draaide zich even naar 11. “Jij gaat water uit de put halen en geeft het aan je vrienden. Een voor een kunnen ze water krijgen als ik ze heb ingedeeld.” 11 knikte en toen richtte Linctus zich weer op de rest. “De eerste.” Er kwam een oude man aanlopen. “Geboren slaaf of gevangen?” Begon Linctus. De slaaf antwoordde dat hij geboren was. “Jij verzameld je bij die boom. Nadat je gedronken hebt.” Begon Linctus. “Volgende” Een grote jonge man kwam dichterbij “Geboren slaaf of gevangen?” “Gevangen” antwoordde de man. “Wat was je beroep?” En nadat de man vertelde dat hij jager was, liet Linctus hem bij een andere boom verzamelen.

Zo verdeelde Linctus de groep in jagers en verzamelaars, soldaten, werklui en geboren slaven. Hij liet de jagers en de verzamelaars zo veel mogelijk eten halen. Ze kregen daarbij een mes van Linctus om enkele houten wapens te maken. De werklui liet Linctus bladeren verzamelen. Met die bladeren mochten ze later een dak gaan maken. Toen liep Linctus met 11 naar de 4 soldaten toe die tot slavernij veroordeeld waren. “Jullie mogen op wacht gaan staan. Als je iets van een patrouille ziet dan moet je mij waarschuwen.” begon Linctus. Hij dirigeerde de 4 ex soldaten naar een andere hoek van het kamp en zag hoe ze in de bomen klommen. Daarna liep Linctus naar de slaven toe. “Jullie gaan de verdediging op touw zetten.” De groep van slaven was het grootst en bevatte bijna 30 slaven. “Kom maar met mij mee.” Linctus maakte met zijn zwaard wat houten spiesen en andere wapens. Het was allemaal primitief waar Linctus mee moest werken, maar hij moest het kamp tegen een eventuele patrouille beschermen. Linctus lied valkuilen graven met spiesen op de bodem. Ook gaf hij de slaven een korte instructie over waar de zwakke plekken zaten op een mens en paard. 11 mocht in de tussentijd het overzicht houden over alle groepen. Linctus was van hem een leider aan het maken, maar 11 voelde zich meer een slaaf dan ooit te voren. Zeker omdat Linctus hem meer rond commandeerde dan de andere.

Linctus was bezig met een derde valkuil toen hij een vogel geluid hoorde. De patrouille kwam eraan. Linctus liet de slaven verstoppen in het struikgewas en ging zelf bij de put zitten. Een Patrouille van 10 soldaten kwamen op de put af gedenderd en stopten bij Linctus. Deze deed zijn kap iets omhoog en toen weer omlaag. “Identificeer jezelf of sterf.” Bulderde de sergeant. Linctus lachte en zei niets. Opeens sprong hij op en rende de struiken in. De sergeant stuurde 4 ruiters achter hem aan. Linctus was nog niet klaar geweest met de valkuil aan de kant waar de ruiters vandaan waren gekomen, maar deze zou hij wel naar een valkui leiden. Linctus liet zijn snelheid wat zakken zodat de ruiters dichterbij kwamen. Linctus sprintte weer en rende over een valkuil heen. De ruiters waren een stuk zwaarder en zakte in de kuil. De paarden jammerden hardop terwijl de spiesen door hun lichaam staken. 1 ruiter leefde nog in de kuil en kermde het uit. De andere waren verpletterd onder het gewicht van hun eigen paarden. Linctus sprong de kuil in om het karwij af te maken. Daarna klom hij er weer uit.

De sergeant zat te wachten op de terugkomst van zijn ruiters, maar ze kwamen niet. Linctus kwam wel terug. Hij ging aan de rand staan en zei niets. Hij lachte licht en de sergeant werd woedend. Met zijn zessen rende ze te paard achter Linctus aan. Linctus kon ze niet voorblijven, maar greep zich vast aan een tak. Hij zwiepte zichzelf zo bij een ruiter op het paard. Hij sneed snel de keel door en gooide de ruiter van het paard af. Linctus had niets met paarden, maar nu waren ze handig. Linctus lokte de andere ruiters naar een valstrik. Linctus stopte met zijn paard en zag de ruiters ook stoppen. Linctus stapte af en trok zijn zwaard. Ook de sergeant en 2 soldaten stapte af. 3 ruiters bleven over voor het geval ze hulp moesten halen. Linctus vloog naar een van de twee soldaten en blokkeerde een slag van het soldatenzwaard. Daarna draaide Linctus zich en snee daarbij de buik van de soldaat open. De andere soldaat was nu aan de beurt, maar ook de sergeant viel aan. Linctus kon zich bezig houden met de twee krijgers, maar toen de andere drie ruiters dichterbij kwamen riep Linctus hulp in. “11, nu” De sergeant keek verrast. 30 slaven met houten spiesen kwamen op de ruiten afgestormd en begonnen de steken. 2 slaven werden getroffen, maar de ruiters delfde het onderspit. Ze werden van het paard af gestoten en doodgemaakt. De verwarring bij de twee krijgers kon Linctus goed gebruiken hij doodde de andere soldaat met een steek in zijn nek. Nu stond hij recht tegenover de sergeant.

“Jullie kunnen niet hier zijn.” Begon de sergeant. “Het hele verzet is een half jaar geleden uitgemoord. Alle kopstukken en hun families zijn publiekelijk ter dood gesteld.” Linctus lachte. “Ik ben geen verzet. Ik ben een veel grotere dreiging.” Linctus genoot van de angst in de ogen van de sergeant. Linctus ging iets naar voren en draaide zich toen plots om. Hij wist zo zijn zwaard in de rug van de sergeant te steken. Deze stortte daarop in. Linctus liet het vlees van de dode paarden afhalen en ook de wapen van de soldaten. 11 kreeg de hele uitrusting van de sergeant. De rest moest het maar doen met een gedeelte van de uitrusting. Van het paardenvlees kon de hele groep eten, maar eerst werden alle verdedigingen voltooid. Toen de jachtgroep terug kwam liet Linctus ze het eten maken. Zo zaten de slaven lekker te eten. Lekkerder dan dat ze jaren hadden gehad. Linctus wachtte op Demion en zijn nieuws van de vreemdeling.

Kim had het gered, Dusseldorp was bewusteloos van z'n bevroren waterstraal. Odysseus hield Dusseldorp vast. Daar in de verte zag ze Jereth in het lichaam van madarian. Ze vloog erop af, maar ze vergat dat ze geen plaats meer had, maar ze kon wel z'n val afremmen!
Het leek alsof het even duurde dat Odysseus door had wat Kim wou doen, want hij werd onrustig.
Zo'n honderd meter boven de grond, werd jereth opgevangen en ze kwamen dan wel zachter op de grond, maar nog steeds veel te hard, vlak naast Amber.

Ze was zeer snel, dat moest Demion zeker toegeven. Hij maakte volle snelheid door de bomen, maar kon niet echt dichter bij haar komen. Zijn armen trokken zo hard mogelijk om extra snelheid te maken, wat net het beetje snelheid gaf dat hij nodig had.

Ook het vrouwelijke figuur voor hem kreeg in de gaten dat ze ingehaald ging worden mocht dit nog lang doorgaan. “Houd die vent dan nooit op?!”, maar wat kon ze nou doen om hem te stoppen? Het enige wat er op zat was te stoppen en haar achtervolger te confronteren. Ze liet haar snelheid minderen en wachtte tot Demion genaderd was.

Op het laatste moment als Demion haar arm wilde beet pakken slingerde ze aan een tak en draaide om de boom. Allemachtig wat is ze snel! Dacht Demion toen hij de onderkant van haar laarzen in zijn middenrib geboord kreeg. Hij schoot uit de boom en knalde hard naar beneden in een struik. Hij stond snel weer op zijn benen en keek naar de vrouw die voor hem stond. Ze was uit de boom gesprongen en stond met haar armen over elkaar te wachten op zijn reactie.

Demion klopte zijn schouder af en trok zijn wenkbrauw omhoog. De vrouw voor hem stond te wachten op iets, maar hij had geen idee waarop. “Waarom achtervolg je mij?” vroeg de vrouw spontaan. Demion wist hierop wel het antwoord, maar zei niks. Hij liep enkele meters in haar richting en bleef toen staan omdat de vrouw een gevechtsstand aannam. “Ik wil enkel antwoorden” probeerde Demion haar te kalmeren, maar toch bleef ze in haar stands staan. “Als je antwoorden wil, dan moet je ze maar komen halen” zei de vrouw speels. Er verscheen een geniepige lach op het gezicht van Demion en keek de vrouw met zijn ogen diep aan. “Dat was ik al van plan” en hij nam ook zijn gevechtshouding aan.