Dusseldorp en zijn watersurfbord komen aan op de plek waar ze Amber hadden gezien.
Alleen maar uitgestorven

kim: ze is vast naar het Drakenkerkhof gegaan

Met een zucht ging dusseldorp weer op zijn bord en hij vloog omhoog. Op weg naar het kerhof.

*Amber komt eindelijk aan bij het kerkhof. Alle graven zijn omgewoeld. Niet goed. Wat is er toch met je gebeurd. Waar ben je? Dan ziet ze wat verderop een rookpluim. Is dat een kamp? Ze besluit er naartoe te gaan...*

Linctus is door het bos heen. Hij kijkt nu tegen een rotswand aan. Waarom voel ik dit? Waarom moet ik hierheen? Linctus probeerde er niet te veel over na te denken. Hij stak zijn zwaard in zijn schede en hing deze op zijn rug. Ook zijn zak met spullen bond hij vast aan zijn riem. Langzaam begon Linctus de steile wand op te klimmen. De steile wind sneed in zijn gezicht. Zijn vingers vroren bijna aan de stenen vast. Toch klom Linctus door. Hij had dit gevoel nog maar een keer eerder gehad. Toen was het ook om een groter doel te dienen. Nu had Linctus hetzelfde gevoel.

*Intussen wordt Astenos gedwongen bijna continu uit te wijken door de draakskeletten. Voor zover hij om zich heen kan kijken ziet hij alleen maar botten om zich heen. Nu ziet Rag Narock z'n kans. Hij vliegt met een noodvaart op het gevecht af. Vlak voordat hij er is, gaan de draakskeletten opzij. Rag Narock ziet dat Astenos met z'n rug naar hem toe gedraaid is...*

Nee he, illusies. Odysseus had daar een hekel aan. Dat die ridder al sterker was dan hij hoorde te zijn was al een tegenvaller, maar de vier illusies die nog over waren maakten het niet gemakkelijk. Er zat niet veel anders op dan te parreren totdat hij een opening zag. Over openingen gesproken, zo te zien zat Mastairon in de problemen. Terwijl hij een van de zwaarden wegsloeg riep hij. "Astenos, kijk uit!"

"Astenos, kijk uit!" Met een ruk volgde hij de raad op, precies op tijd om de gapende muil van de zwarte draak te zien. Sneller dan hij snel dacht schoot hij twee bliksemschichten af, maar ze raakten niet in de muil, waar hij gehoopt had. Hoewel het geen voltreffer was, was het genoeg om de koers van de draak te veranderen. Met volle snelheid knalde de zwarte draak op een andere draak, die door het geweld uit elkaar knalde. Dat was dus al een draak minder, maar er waren er nog veel meer om uit te schakelen. Eigenlijk zou Astenos de reus moeten bedanken, maar zo te zien was die nogal druk, en zelf had hij ook niet bepaald alle tijd van de wereld. Hij vocht dus maar gewoon door. Vlieg lager, zodat ik je kan helpen. Wat? Wat was dat? Zo snel als de stem in zijn hoofd verschenen was, was hij weer verdwenen. Astenos keek rond, en zag dat dat Raaf-figuur hem aanstaarde. Zou hij het zijn geweest?

_____________________________________________________

Darmon landde, en steeg meteen af. Zo snel als hij kon rende hij op een poortwachter af. "Wachter! Roep uw clanhoofd, ik moet hem nodig spreken!" De wachter keek kritisch. "En waarover moet je hem dan wel spreken?" Vroeg hij. Darmon hijgde, en eigenlijk had hij nu geen geduld. "Er is een zwarte magiër in het land. Hij draagt een zwart harnas, en roept Valheru op uit de dood! Hij heeft al 2 Clans vernietigd!" De wachter keek hem met grote ogen aan. "Normaal gesproken zou ik je niet geloven, maar het toeval wil dat er niet lang geleden al een ander kwam met precies het zelfde absurde verhaal. Het moet waar zijn. Volg me."

Darmon ging achter de wachter aan de poort door, en hij werd het kamp in begeleid. Voor de hut van het clanhoofd bleef de wachter staan. "Hier naar binnen. Succes."

Dusseldorp's zijn bord, kim, moest even rusten. Ondertussen dacht Dusseldorp wat er de afgelopen tijd is gebeurd met Demion en Madarian. En hoe meer hij erover nadacht, hoe overtuigender hij het vond om Madarian te stoppen. Want, zoals hij dacht, was Demion een beetje aanstellig aan het doen.
Dusseldorp zucht

Dusseldorp:Weet je zeker dat ze op het kerkhof is?

Waar zou jij zoeken als je geliefde weg was?

Ik snap het....

Dusseldorp zucht weer. Hij dacht aan Akroma die misschien al weg was en zijn "brief" had gezien, of ze lag nu nog steeds te slapen. Misschien had ze haar nieuwe gave al ontdekt en misschien lag ze heerlijk te dromen.

Die verdomme misschien!

Wat is er, Dusseldorp?

Ik weet niet hoe het met de rest is, straks gaan ze dood!!

en voor het eerst sinds maanden in de wildernis, zat Dusseldorp te huilen, te huilen van pijn, te huilen van verdriet.
Dusseldorp keek naar boven, richting het Drakenkerkhof... daar ergens was Amber, zoekend naar Madarian!

Dusseldorp keek naar het westen, waar de zon bijna onderging. Nog een paar uurtjes, en dan is hij weer weerwolf, voor de tweede nacht. Hij hoopte voor die tijd Amber te vinden!

Hehe, ik ben er klaar voor
Dusseldorp schrok door de gedachte van Kim die door zijn hoofd ging.
*zucht*
Wil je me nooit meer zo laten schrikken?

wat moet ik dan doen? kloppen?

Dusseldorp moest lachen, Kim, die alleen in zijn gedachte kon spreken, lachte mee.
Schuddebuikend en lachend gingen ze op weg, op weg naar het kerkhof, op weg naar Amber.

*Al van een afstand ziet Amber dat er iets verschikkelijks in het kamp is gebeurd. Veel as, sporen van vernieling en geweld, en ook een paar skeletten van draken. Hoe kan Madarian dat doen? Het is Madarian niet meer. Hou daar rekening mee als je tegen hem moet vechten. Amber loopt verder in de richting van het kamp. Misschien zijn er aanwijzingen waar hij daarna naartoe is gegaan.*

---

*Rag Narock wordt verrast door de bliksemschichten. Die deden pijn. En het botsen tegen een draakskelet was ook niet echt prettig geweest. Met een gedachte vraagt hij snel of de skeletten weg mogen. Een klein gebaar van de hand van de zwarte ridder zorgde daarvoor. De draakskeletten gaan verder. Mooi. Alle ruimte om volop te vechten. Rag narock draait om z'n as, en ziet Astenos wat meer naar beneden gaan. Rag narock spuugt een vuurbal op hem af...*

---

*De zwarte ridder krijgt even een verzoek van de zwarte draak, en stuurt met een klein handgebaar de draakskeleteen weg naar het volgende kamp. Om ervoor te zorgen dat Odysseus niet doorheeft welke de echte is, doen alle illusies dat handgebaar ook. Daarna haalt de zwarte ridder uit, evenals z'n illusies, elk naar een ander deel van het lichaam van Odysseus. Welke moet Odysseus nu afweren en ontwijken? Als hij het goed doet, weet hij welke de echte is...*

Odysseus reageerde snel. Hij lanceerde zichzelf enkele meters de lucht, waar hij snel van wapen wisselde. Ondertussen sneden de zwarte ridder en zijn kopieën in de pilaar. Odysseus landde weer op de pilaar, en brak die in zes stukken, die allemaal een andere kant op vlogen. Toen de illusies werden geraakt verdwenen ze, maar de echte ridder liep nouwelijks schade op. Dat was ook niet de bedoeling. Nu wist Odysseus ten minste wie hij moest hebben. Snel schoot hij een pijl af die op de ridder af vloog.

____________________________________________________

De Raaf keek hoe de skeletten wegvlogen. Ze mochten niet ontsnappen, want dan zouden ze dood en verderf zaaien terwijl zij hier bezig waren. Hij concentreerde zich, en haalde Astenos voor de geest. De zwarte draak is van jou. Ik neem de skeletten. Laat je niet afleiden, wat er ook gebeurt Zenden was niet makkelijk voor hem, maar hij geloofde dat zijn berichten wel aankwamen. Van boomtop naar boomtop springend haalde hij de skeletten in. Vlak voor hun neus riep hij een grote muur van aura op. De beesten konden niet verder. De raaf haalde diep adem. Herriner wie je bent. Herriner wat ke kan. Maar vergeet niet, wat je moet doen. Dat waren woorden die hij zichzelf continu voorhield, als een mantra. Hij haalde nog eens diep adem, en begon.

Een spektakel van witte, gele, zwarte, en grijze aurabollen nam bezit van de lucht. De Raaf schoot ze alle kanten op. Voor deze wezens kende hij geen genade. Hij zou ze terugsturen naar het graf waar ze in thuis hoorden. Langzaam kwam de razernij opborrelen.

*Dit is dus die elementaal, dacht de zwarte ridder. Meteen nadat z'n illusies verdwenen waren, spreekt hij snel een andere spreuk uit, waarbij hij door de knieën gaat. Net als hij klaar is met de spreuk, raakt de pijl de rechterschouder van de zwarte ridder. Er ontstaat een krachtveld om de zwarte ridder, die hem zou moeten beschermen tegen de elementale krachten van Odysseus. Een tweede pijl pijl van Odysseus z'n boog vliegt richting de zwarte ridder, die de eerste pijl uit z'n schouder trekt met z'n linkerhand. Toevallig raakt de tweede pijl daarbij het schild van de zwarte ridder, en ketst erop af. De zwarte ridder stormt met z'n zwartrode zwaard op Odysseus af, terwijl de wond in de rechterschouder langzaam heelt. Hij heeft wat levensenergie nodig...*

---

*Wat ziet Amber daar nou in de verte, in de buurt van het kerkhof? Is dat werkelijk waar? Een surfende weerwolf? Nou heeft ze werkelijk alles gezien!*

---

*De draakskeletten worden weer onder vuur genomen. Een derde is op komen draven. Als één draaien draakskeletten zich weer om. Er vliegen allerlei bollen op de dode draken af. De meeste kunnen ze ontwijken, sommige raken. Als één spugen de draken een spray van zuur af op de plek en omgeving waar de raaf is.*

Vanuit een diepe slaap word Akroma wakker.
Haar energie is weer terug, en ze voelt zich top.
Als ze de kleine grot uit wil lopen valt haar oog op een vel papier. Iets wat hier niet thuis hoort. Voorzichtig loopt ze erop af, niet wetende of ze het kan vertrouwen. Na een korte twijfel besluit ze het toch te proberen. Bij het aanraken gaat er een korte rilling door haar lichaam, maar verder gebeurt er niks.

Beste Akroma,
Ik heb je gevonden in de sneeuw en heb geprobeerd je te helen, maar dat is mislukt. Het heeft wel een positieve bijwerking, maar dat zul je zelf wel ontdekken. Ik verklap wel dat het met water te maken heeft. Ik ga achter Madarian aan, veel succes met je zoektocht naar Demion.

Veel geluk,
Dusseldorp

Waar had die jongen zich toch weer mee bemoeid, knoeien met magie als je niet voldoende weet, kan heel erg fout gaan.
Ze merkte dat ze tegen hem begon te preken, terwijl hij er niet was. De volgende keer als ze hem tegenkwam moest ze hem maar goed op zijn donder geven. Voor nu hoopte ze maar dat hij niks beschadigd had.

Opnieuw wil ze de knusse grot gaan verlaten, en loopt ze de kou in. Veel is er niet zichtbaar van hoe ze hier is gekomen, de sneeuw heeft alle sporen weg geveegd.

Op dat moment begon de storm te gaan liggen en wat ze zag, was bijna niet te omschrijven.
De wolken werden niet verdreven door de zon, maar door een paarse kleurende strook energie aan de hemel.

Ze wist wat er aan de hand was. Hopelijk wist Demion wat hij deed, want op dit moment zou hij er alleen voor staan. Als ze demion niet snel zou vinden, zou ze te laat zijn. Waarom had ze zo lang gewacht met het delen van haar diepste geheimen. Als het verkeerd ging, zou het haar schuld zijn.

Dusseldorp die was aangekomen op het kerkhof en keek om zich heen. In de verte zag hij Amber.

Dusseldorp: "Amber, geen tijd om te begroeten! Ik weet waar Madarian is en ik heb geen idee wat hij van plan is! Dit is mijn surfbord gemaakt van water, kim. Zij kan praten in mijn hoofd. We moeten Madarian tegenhouden! Ga je mee?"

Dusseldorp stond al op zijn surfbord en wachtte op antwoord, niet wetend dat de zon al onder was en de maan al op....

*Amber kijkt die weerwolf vreemd aan. Die stem komt haar vaag bekend voor. Die jonge magiër! Hoe heette hij ook al weer. Iets met een D... Dusseldorp!*

Amber: "Dusseldorp?"

Dusseldorp: "Ja?"

Amber, terwijl ze op het bord gaat staan: "Oké, ik ga mee. Vertel wat je weet!"

Dusseldorp die keek blij en gaf de opdracht aan Kim om naar Madarian te gaan.

Dusseldorp: "Een paar uur hiervandaan zijn ze bezig met een gevecht. Ik zag heel veel draken, skaletten en Odysseus. En er waren nog wat figuren die ik niet ken. Eentje herken ik als de Dark Elf. Ken jij die? Enfin, Madarian leek van plan te zijn het gevecht te winnen, maar dat weet ik niet zeker. Ik was van plan om regen te maken, zodat we dichterbij konden komen. Ik ken de spreuk uit dit toverboek!"

Dusseldorp liet een toverboek zien. en stopte weer terug.

Dusseldorp: "Ik heb nu meer aanvalsspreuken, en met jouw erbij zal het vast lukken, hoop ik tenminste. Weet jij hoe we Madarian eigenlijk moeten aanpakken? Ik denk niet dat we hem moeten vermoorden, want hij moet wel weer gewoon Madarian worden!"

Dusseldorp keek achterom en keek Amber aan. en dacht: Ik hoop dat ze wat weet, nu kunnen we tenminste plannen maken, lang gaat het toch duren

Even keek hij op naar de lucht. Veel gedachten schoten door zijn hoofd. wat moest hij nu eigenlijk beginnen? zijn hoofd wende zich af van de lucht en keek naar een lager gedeelte van de berg. iets daar trok zijn aandacht. Een energie naderde... Akroma? dacht hij bij zichzelf.

Een vuurzee kwam sissend op hem af. Achter zijn masker glimlachte de Raaf. Dat skeletten geen brein hadden werd nogal duidelijk. Ze vochten tegen een machtig auraal, en verwachtten hem gewoon te kunnen roosteren, de dwazen.

Voor het dramatische effect liet hij de vuurzee tot op een meter afstand komen. Toen een lichtflits. Het brandende zuur raakte geen vlees, de vogel was gevlogen. Op de rug van een van de skeletten kwam de Raaf weer te voorschijn. Leve teleporteren op korte afstanden. Herriner wie je bent. Herriner wat je kan. Maar vergeet niet, wat je moet doen. Het mantra ging nog steeds door. De Raaf overspoelde zijn rechterhand met zwarte aura, en sloeg daarmee in de schedel van de draak waar hij op geland was. Er ontstond een gapend gat waar zijn hand terecht kwam. Niet dat de draak daar iets van merkte, maar het diende de doeleinden van de Raaf. Hij liet zich in het gat vallen, en kwam in de schedel van de draak terecht. Snel zocht hij houvast, want de onderkaak van de draak was niet echt iets waar je op kon staan.

Eens zien, wat ze hier tegen doen, dacht hij bij zichzelf. Herriner wie je bent. Herriner wat je kan. Maar vergeet niet, wat je moet doen.

het geheimzinnige figuur hoorden hoe het gevecht aan de gang was en ging snel op het geluid af ze hoefde niet lang te rennen naar het gevecht.onder het rennen pakte ze haar samurai zwaard en zwaaide naar de skeletdraken die op haar af kwamen en vergingen in stof. maar toen zag ze dat een zwarte draak achter haar met de staart omver sloeg en ze viel bewusteloos neer op de grond

Demions hart ging sneller kloppen. zou het echt zijn dat Akroma hem zo snel had kunnen vinden. toen bedacht hij zich ineens iets belangrijks... Akroma is ook niet orgineel van deze wereld, misschien kan zij hulp bieden...

*De omgeving waar de raaf stond begint weg te smelten, maar de raaf zelf was al snel verdwenen. Het draakskelet waar de raaf nu inzit begint snel om z'n as te draaien, en zondert zich af. De raaf probeert zich uit alle macht vast te houden en wordt al snel misselijk. Het teleporteren is ook niet makkelijk zo. De andere draakskeletten splitsen zich en gaan op Odysseus en Astenos af, en vuren een salvo bijtend zuur.*

Dusseldorp die hoorde al in de verte het gevecht.

Dusseldorp: "ben je klaar?!"

Zonder op antwoord te wachten concentreerde Dusseldorp op de wolken, waar niet een zomersbuitje uitkwam, nee, maar een heus echte storm, eentje waar je iedereen bedankt als je daar droog uit kwam. Eentje waarbij het je niet verbaast dat er geen tornado bij is en geen orkaan is.
Precies tussen de regen deed Dusseldorp nog een andere spreuk waardoor nog een beetje kon zien ertussen. Daar in de verte zag hij Madarian en stoof, op kim natuurlijk, op hem af.

*Amber ziet in de verte voor het eerst de zwarte ridder. Dat harnas komt haar bekend voor. Ze heeft het eerder gezien, maar waar? Dat zwarte toverboek waar Madarian steeds in zat te lezen! Ze pakt het uit een van de rugtassen. Op de kaft staat er een tekening van het harnas. Amber probeert het te lezen, maar het staat in een haar onbekende taal. Ze laat het boek aan Dusseldorp zien.*

Amber: "Dusseldorp? Kun jij dit lezen? Kijk eens naar de kaft."

Dusseldorp liet Kim direct in de lucht stoppen, want zolang hij het liet regenen, hadden ze vrij spel om te staan waar ze wouden.

Dusseldorp nam het boek over en sloeg de bladzijde om.
Dusseldorp keek er met grote ogen naar.

Dusseldorp: "Waar heb je dit vandaan? Dit is oeroude tekst die alleen van vader tot zoon bij hele oude generaties magiërs word doorgegeven!

Er staat in dat het harnas betoverd is, maar dat wisten we al. Maar er staat ook hoe, ongeveer tenminste. Het boek spreekt vaag over een machtige drakenrijder, die voor straf in het harnas is opgesloten. Maar doordat de Drakenrijder zo machtig was, had hij ook zijn eigen magie erop losgelaten.

Het Harnas voelt sterke levensenergie en dwingt diegene naar zich toe, zodat hij of zij het harnas aandoet. Het harnas sluurpt de levensenergie op van de persoon die het aanheeft. Daarmee kan de Harnas zichzelf herstellen. Als de persoon geen genoeg energie om de wonden te helen, laat hij de persoon sterven en lokt iemand anders om hem aan te doen. Dus dat betekent dat we hem niet kunnen steken, want de levensenergie, maakt het harnas en zichzelf altijd heel. En steken zorgt er juist voor dat Madarian meer levensenergie krijgt.

En het is trouwens niet Madarian waar we tegen vechten, maar de geest van de drakenrijder. Die neemt bezit dus van iedereen die het harnas aandoet. En er is maar 1 manier om hem te bevrijden; het harnas moet vernietigd worden, en er maar er niks meer van overblijven...."

Dusseldorp doet het boek dicht en geeft het terug.

Dusseldorp: "verder staat er niks relevants in, maar heb jij suggesties om dat harnas te vernietegen?"

Akroma liep met stevig vaart richting de paarse gloed. Diep ondergronds voelde ze een steeds heviger wordende trilling. Veel tijd was er niet meer. Met elke meter die ze aflegde, voelde ze dat ze dichter bij haar besteming voor deze avond kwam. De helling van de berg werd steeds stijler, en het koste haar steeds meer moeite om haar snelheid te behouden. Met haar hoofd ergens anders struikelde ze over een uitstekende tak. Met een halve snoekduik en iets dat op een koprol moet lijken komt ze op de bergtop aan. Gelijk voelt ze dat er nog iemand is. Met een ruk draait ze haar hoofd om, en kijkt ze in twee zeer bekende ogen.