Leuk, zoals voorspelt gaat het gebeuren dacht Demion bij zichzelf. Even schrok hij van het idee dat de voorspelling nu echt in gang gebracht werd. Madarian was zoek en er was bijna geen twijfel dat hij in de problemen zat. Daar stond Madarian namelijk wel bekent om sinds Demion hem ontmoet had. Hij voelde vreemde energie patronen om hem heen, die hij niet kon plaatsen, maar helaas ook niet kon lokaliseren door de storm. Odysseus schreeuwde door de aannemende sneeuw naar hem dat hij ook mee moest vliegen. Hij keek de draak aan en liep naar het beest toe.

*De kou deert Amber niet. Ze gaat zo snel mogelijk naar het noorden, waar de knallen vandaan kwamen. Al snel vliegt er een draak over haar heen, maar ze let niet op het beest. Ze rent door de sneeuw alsof ze continu een slag krijgt van een zweep. Na een tijdje komt ze aan bij de grot waar Madarian is geweest. Een draak staat voor de ingang. Meerdere voetstappen gaan van de ingang naar de grot. Een paar voetstappen vallen wel erg op. Die lijken van Bigfoot af te komen. Amber staat op. De draak is gelukkig niet vijandig. Ze loopt richting de grot...*

---

*De Zwarte Ridder heeft een heel eind te vliegen. Intussen inspecteert hij het harnas. Het was flink vergaan, maar begint zichzelf langzaam te herstellen. Er is immers alleen maar levensenergie voor nodig. En als dit lichaam bijna op is, gaat hij wel verder naar een volgend lichaam. Hij pakt z'n zwaard. Een rood metalen zwaard, waar een vreemde gloed vanaf komt. Als hij gewond is, hoeft hij alleen maar iemand te raken, en steelt hij levensenergie van z'n slachtoffer. Nog even wachten. In z'n eentje is hij geen partij tegen een leger. Daar is hij hardhandig achter gekomen, toen hij dodelijk gewond in die k[censuur, vier letters ]grot werd opgesloten. Een leger. Hij heeft een leger nodig. En in die grot heeft hij lang kunnen nadenken, waar hij het leger vandaan moet halen. Het is wel een eind vliegen naar z'n bestemming. Het drakenkerkhof...*

Leeg. De grot was leeg, afgezien van een paar geraamtes. Geen Madarian. Odysseus vloekte binnensmonds. Dit zorgde weer voor de blijkbaar broodnodige problemen. Odysseus was nog een beetje misselijk van de snelle vlucht, maar dat deed hem niet veel. Niemand wist waar Madarian was, Amber rende ook ergens rond, en waar was Linctus?
"Heel mooi. Wat doen we nu? Ik neem aan dat je draak geen andere draken kan ruiken, Darmon? Dan zitten we hier vast." Zei hij, met een blik die afgleed naar Dusseldorp.

___________________________________________________

Rennen, duiken, schuilen, rennen. Dat was ongeveer het enige wat Linctus en de Raaf deden in hun achtervolging. Al snel was de draak buiten zicht, maar als ze maar in dezelfde richting bleven bewegen zouden ze vanzelf op de goede plek aan komen. Ten minste, dat hoopte de Raaf.

*Darmon kreeg een telepatisch seintje van z'n draak dat er iemand aan komt. Hij had een toorts aangestoken, maar die maakt hij snel uit. Hij draait zich daarna om en ziet Amber voor de ingang van de grot verschijnen. Ze bekijkt de ingang. Dit zijn duidelijk sporen van plasmaschoten. Madarian was hier! Ze loopt verder de grot in. Als eerste ziet ze Darmon staan. Er zijn nog meer silhouetten, maar niet zo snel herkenbaar. Darmon steekt de toorts weer aan.*

Odysseus: "Amber! Gelukkig! Wil je niet zomaar weg gaan zonder ons te zeggen waar je heen gaat?!? We waren doodongerust!"

*Amber kijkt Odysseus met een uitdrukkingsloos gezicht aan.*

Odysseus: "Oké, oké. Ik zal er niets meer over zeggen, want ik begrijp wel degelijk wat er door je heen gaat... We hebben hier niets kunnen vinden, behalve wat geraamtes en dit harnas op de grond. We wouden net naar bui..."

*Amber kijkt naar het harnas, rent naar Odysseus en rukt het harnas uit z'n handen. Haar ogen beginnen vol te lopen met tranen.*

Odysseus: "Dus toch het harnas van Madarian..."

*Ze kijkt naar het harnas. Geen bloed. Hij kan dus nog leven!*

Amber: Madarian? Waar ben je?

Kwaadaardige stem: Wie zit er op deze golflengte? Hmm. Een leuk speeltje! Hahaha!

Amber: Wie ben je en wat heb je met Madarian gedaan?!?

Kwaadaardige stem: Madarian is niet meer. Hij was een lekker tussendoortje voor m'n zwarte draak!

*Het gesprek wordt door de andere kant afgebroken. Amber schreewt en zakt verlamd door haar knieën. De anderen vragen wat er is gebeurd. Dan verandert haar stemming van verslagenheid tot woede. Ze moet en zal de moordenaar van Madarian vernietigen, al is 't het laatste wat ze doet!*

Dusseldorp kijkt Amber met grote ogen aan, hij durft niet te vertellen wat er gebuerd is.
Had ik maar nooit gekeken, dan was ik nu niet zo onzeker! Dacht Dusseldorp maar k heb gekeken en nu moet ik het zeggen ook

Dusseldorp schraapte zijn keel zodat iedereen hem aankeek.
Dusseldorp: "ik moet jullie wat vertellen"
Dusseldorp vertelde alles wat hij in zijn opgeroepe plas heeft gezien. Hij durft Amber niet aan te kijken.
Op de grond vind Dusseldorp een steen die hij opeens heel interresant gaat bekijken.

Odysseus: "Dus dat was je buiten aan het doen!!"

Dusseldorp knikte langzaam.
Dusseldorp: "flitsen van het toen heden"
Dusseldorp kijkt omhoog en krijgt een onbehaaglijk gevoel.
Dusseldorp: "Amber, kan jij kijken waar die gedachtes van Madarian vandaan kwamen, we moet opschieten, ik wil niet een bij zinnen weerwolf zijn als Madarian is gewekt!"
En met die woorden wees Dusseldorp omhoog.

de wolf schrok bij de uitspraak van dusseldorp zodat het snel verschool ver achter in de grot en wachte af wat er verder zou gaan gebeuren

*Bij het horen van het verhaal van Dusseldorp gloort er weer een beetje hoop bij Amber. Madarian is dus aan de ene kant niet dood maar aan de andere kant wel. Z'n lichaam is er nog, maar z'n geest niet. Of toch? Is er nog een mogelijkheid om hem terug te halen? Kan Amber vechten tegen haar verloofde? Er zit niets anders op...*

Amber: "Ze waren in de lucht, en het gesprek, voor zover je dat een gesprek kunt noemen, werd snel afgebroken. Ruwe schatting: ergens in het oosten. Maar of het het noordoosten, oosten of zuidoosten was? Geen idee."

---

*De zwarte ridder landt bij het drakenkerkhof. Hier zijn draken en drakenrijders tezamen begraven. Hier zal het beginnen... De zwarte ridder spreid z'n armen, De lucht begint donker te worden vlakbij de grond. Dan begint de grond te trillen. Een klauw van botten komt de grond uit. Dan volgt de rest het skelet van een draak. Daarna volgt het skelet van een drakenrijder. Dit herhaalt zich op verschillende plaatsen totdat er vier draken en rijders zijn opgestaan uit de dood. Dan wordt er een verkenner van een andere stam ontdekt, die hun nog niet heeft gezien. De vier drakenskeletten met rijders onderscheppen de verkenner en vangen ze. Tegen vier vijanden kan hij niet op. Daarna worden ze naar de zwarte ridder gebracht.

Eenmaal bij de zwarte ridder begint de rijder te praten, maar voordat hij ook maar één woord heeft uitgebracht steekt de zwarte ridder z'n zwaard in de borst van de draak, die het uitschreeuwt. De gevangen rijder voelt de pijn van z'n draak, en begint ook te schreeuwen van de pijn. De zwarte ridder absorbeert de levensenergie van de draak. Intussen komt er ook een donkerrode straal uít de linkerhand van de zwarte ridder, die de gevangen draak raakt, waarmee hij de draak al snel heeft verandert in een vijfde draakskelet. De gevangen rijder is totaal verlamd van de pijn van z'n draak. Dan roept de zwarte ridder weer een aantal draakskeletten met rijders op vanuit de grond. Als hij redelijk moe is, richt hij, duivels lachtend onder z'n helm, de aandacht op de angstig kijkende gevangen rijder. Dan steekt hij z'n zwaard in de buik van de rijder, en krijgt deze dezelfde behandeling als de draak...

"Daar schieten we dus niet veel mee op. Darmon, heb jij enig idee waar hij heen gegaan zou kunnen zijn?" Darmon dacht na. "Nou, ten oosten van hier is het kerkhof van een Clan uit de buurt... Nogal een rare traditie. De meeste Clans verbranden hun doden in plaats van ze in de grond te stoppen." Hij hield even stil, en keek toen verschrikt op. "Wat als die zwarte ridder de doden weer uit de grond kan halen?"

"Dat zou inderdaad kunnen. Als het klopt, hebben we geen moment te verliezen." Riep Amber, en ze zat al bijna op Ishtil's rug. Odysseus zat vlak achter haar. Hij wist niet hoe het kwam, maar hij had een grote drang om Madarian snel op te sporen. Waar kwam die vandaan?

Demions oren spitsten. Een zwarte ridder zal het begin zijn van het gevaar. Zo werd het verhaal vertelt, waardoor er opnieuw een rilling langs zijn ruggengraat liep. Demion keek om naar Odysseus met een vragende blik. Als Madarian in de problemen zat, dan zou hij zich waarschijnlijk daar bevinden. Madarian had namelijk altijd de eigenschap gevaar op te zoeken. Eigenlijk wel makkelijk in sommige gevallen, maar nu wat minder. “De pport zal openen” fluisterde Demion iets te hard en Odysseus spitsten dit maal zijn oren. Ook de kleine man naast hem keek hem vreemd aan. Odysseus deed een paar stappen in zijn richting. “Demion…weet jij hier toevallig mee over?”. Demion zweeg en draaide zijn hoofd. Helaas ving Amber, Odysseus’ woorden luid en duidelijk op en stormde op Demion af “Wat weet jij ervan!”. Demion deinde iets geschrokken naar achteren en probeerde oogcontact te verbreken. Helaas voor hem bleef ze voor hem staan en drong hem aan te spreken. Hij draaide haar de rug toe en sloot zijn ogen. Odysseus kwam ook vragend dichter bij en wilde zijn hand op de schouder van Demion laten vallen, maar hij dook ineens opzij en trok zijn zwaard. “Wat doe je nu!?”. Demion keek naar de anderen in de grot “Het spijt me! Maar ik moet het stoppen!”. Demion haalde uit met zijn zwaard…

*Amber duikt net op tijd weg. Dit had ze niet verwacht. Snel trekt ze haar dolken. Demion is tot nog toe een vriend geweest, maar Madarian gaat voor alles bij haar.*

Amber: "Wat moet je stoppen?"

*Geen antwoord... Nou ja... Een tweede uithaal is het antwoord. Ze moet en zal dan Demion dwingen te spreken. Ze maakt snel een koprol onder de tweede uithaal door, zodat ze nu achter Demion is, terwijl Odysseus voor hem staat...

Demion is misschien wel sterker dan Amber, maar Amber is sneller...*

Linctus was aan komen rennen door de bosjes en zag van een afstand wat Demion deed in de grot. Even bleef hij staan en keek hij de raaf aan. Die mocht dan misschien wel tegen het onthullen zijn, maar hier kon Linctus niet van wegdraaien. Hij had zoiets al voelen aankomen. En zelfs de witte raaf zou zoiets toch niet laten gebeuren. Hij was immers net als Demion een dienaar van Gaisha. Linctus dacht over duizend dingen na, maar wist in zijn hart wat hij moest doen. Hopelijk zou de witte raaf hun nu ook weer steunen, zoals hij bij eerder gevaar ook al had gedaan.

Linctus rende de grot binnen en trok zijn zwaard. De jonge Valheru keek vreemd op bij de aanblik van Linctus, maar daar had Linctus nu geen tijd voor. "Als het zo moet, dan krijg je met mij te maken." Begon Linctus tegen Demion en wierp zich tussen Amber en Demion in. Linctus was van plan om Demion bezig te houden voor zo lang mogelijk. Ondertussen zou de rest dan Madarian kunnen zoeken. Tenminste zo had Linctus het bedacht, maar door de koppigheid van de groep was het niet zeker of iedereen dit plan zou volgen.

Demion draaide zich om. Hij had deze beweging al verwacht. Natuurlijk was de kleinere Amber zeer snel en dat wist Demion ook, want hij had alle genoten in het gezelschap aandachtig ingeschat en hun bewegingen bestudeerd. Ineens stond daar Linctus. Demion wist dat hij in de buurt zou blijven en was dus niet zo verbaasd als de andere in de grot. Hij keek Linctus intens aan. Hij wilde niet met zijn vrienden vechten, maar moest hij dan?! Hij kon toch onmogelijk de voorspelling uit laten komen zoals het hem vertelt was. De tekens waren al gebleken waar te zijn. De draak, de zwarte krijger… “Je begrijpt het niet!” schreeuwde Demion nu enig sinds verward door zijn gewetenskwestie. Linctus verroerde niet en keek hem vragend aan. “Demion stop hiermee!”. Demions ogen schoten door alle plekken in de grot en nam de omgeving in zich op. “…De poort zal zich openen! We zullen worden vernietigd!”. In een flits sprong hij opzij en gooide een explosief werpmesje tegen de muur. Een felle lichtflits en afbrokkelende stenen. De stofwolk trok op en de andere konden het gestalte van Demion de grot uit zien rennen de storm in. Linctus kuchte een maal en stopte zijn wapen weg. Hij krabbelde achter zijn oor “…Welke poort?”.

Demion rende met pijn in zijn hart de grot uit. Hij kon het niet… hij kon zijn vrienden niet doden, dus rende hij maar weg. Nog nooit had hij dit gevoelt. Hij keek even op en zag daar de witte raaf die naar de ingang kwam rennen, terwijl hij naar buiten stormde. Ook de raaf keek verbaast, maar liet hem rustig voorbij gaan.

Dusseldorp kon niet verwerken wat er zojuist is gebeurd.
Hij keek met verbaasde ogen naar Linctus.

Dusseldorp: "wie ben jij?"
Linctus schud zijn hoofd, en keek de Raaf aan.
Arya: "daar zijn we mooi klaar mee, en nu?"
Dusseldorp: "ik kan in het heden kijken, ik kan kijken waar hij nu heen is! Dus we moeten kiezen denk ik, madarian of Demion!"

Ondertussen dat iedereen aan het denken is, spreid dusseldorp zijn handen en roept dat kleine plasje weer op.
In de ene helft zag je Madarian, op een soort kerkhof.
op het andere zag je Demion die nog steeds aan het rennen was.
ploep, het plasje was weer weg.

Dusseldorp: "ik denk dat we eerst naar Madarian moeten, want die is NU op het kerkhof! Demion kan later altijd nog!"

Zonder te twijfelen keek Akroma Odysseus aan. "Ik ga achter Demion aan, zoeken jullie Madarian maar, dit kan ik wel alleen af."

Met een ruk draait ze zich om, en schiet de grot uit. De kou slaat gelijk op haar hele lichaam, en door de hevige sneeuw kan ze weinig zien. Zelfs Demions zware voetstappen waren alweer bijna ondergesneeuwd, maar de gebroken takken van het bos lieten haar toch de goede weg volgen. Proberend zo weinig mogelijk planten te raken, snelde ze achter hem aan.

"Demion, waar denk je dat je mee bezig bent?" riep ze vooruit, hopende dat de woorden door de storm nog bij hem kwamen.
"Met wegrennen los je niks op, en als je dingen voor jezelf houd kunnen we je niet helpen ook."

Ze vroeg zich af of het nut had, Demion had nooit echt moeite gedaan om haar echt te leren kennen. Ze had het gevoel dat hij haar net zo min mocht als Linctus. juist daarom was zij achter hem aangegaan. Hij had zijn geheimen, zij de hare, en misschien konden ze samen het raadsel ontrafelen. Na Odysseus was Demion de enige in wie zij echt vertrouwen had gekregen.

"Demion, als je me hoor, laat het weten, ik weet meer als je denk, ik kan je helpen!"

Nog steeds bleef de sneeuw in haar gezicht slaan, als kleine mesjes. Een vlokje komt in har oog, en even knippert ze met haar ogen. De redelijk hoge tak, mist ze daardoor, en op volle snelheid gaat ze onderuit. Haar been steekt van de pijn, maar toch staat ze op. Dat beetje pijn, zelfs haar leven was nu niet meer belangrijk, als Demion het over de poort tussen de werelden had.

"Waar denk je in hemelsnaam mee bezig te zijn, op deze manier los je niks op!"

Demion... Waarom? Odysseus voelde zich hol. Nee, dat was niet het goede woord. Hij voelde zich niet hol, hij voelde zich dood. Demion was altijd Odysseus' grootste vriend en motivatie geweest, al sinds ze elkaar hadden ontmoet. Deze groep was voor Odysseus geen groep zonder Demion. Odysseus had het dus ook niet op kunnen brengen om Demion te bevechten. Je begrijpt het niet! Het spookte door zijn hoofd, en tranen zochten een uitgang die ze nog nooit eerder begaan hadden: via zijn ogen. Maar net voordat ze die weg gevonden hadden veranderde er iets in Odysseus. Zijn verdriet sloeg om. Het sloeg om in woede.

Je begrijpt het niet! Het echode nog steeds door zijn hoofd. Nee, hij begreep het inderdaad niet. Hij begreep niet, waarom Demion hen had aangevallen. Odysseus ziedde van woede. Hij was laaiend, omdat Demion hem, na al die tijd, niet had vertrouwd.

Je begrijpt het niet! "Had me in ieder geval de kans op begrip gegund, verdomme!" Schreeuwde hij, en uit frustratie sloeg hij zijn vuist tegen de muur van de grot. Zwaar adem halend staarde hij even naar de grond, zijn vuist nog waar hij hem tegenaan had geslagen, zijn hoofd tegen de muur gerust. Zijn ademhaling werd sneller en zwaarder. Plotseling draaide hij zich om. "Jullie... Jullie moeten achter Madarian aan gaan. Allemaal. Demion is van mij. Van mij alleen. Waag het niet me te volgen." Zei hij, iedereen om de beurt doordringend aankijkend. Nu viel hem pas op dat Akroma weg was. Ook dat nog. Nu moest hij niet alleen Demion inhalen, maar ook nog Akroma. Toen rende hij weg. Het bos in, de naam van de vriend die hem verraden had uitroepend. Zijn woedende stem riep om Demion, zijn net zo woedende hart riep om een verklaring, om wraak.

"Demion!"

Amber: "Demion heeft informatie waar we Madarian misschien mee kunnen helpen. Ik moet erachter komen wat Demion weet!"

Amber: Demion! We hebben het al eerder geflikt om een voorspelling teniet te doen! Je hebt ons geeneens de kans gegeven om het tij te keren! We begrijpen het inderdaad niet als je ons niets verteld!

*Amber is inmiddels ook achter Demion aangegaan. De sporen van Odysseus zijn makkelijker te volgen dan die van Demion, en ze lijken elkaar goed te volgen...*

---

*Het drakenkerkof is leeg. Alle doden zijn nu ongewild lid van z'n leger. De zwarte ridder verlaat het kerkhof met 15 drakenskeletten met rijders. Er is een kamp van een clan redelijk dichtbij. Tenminste, als de herinneringen van die ex-verkenner kloppen. Hij verlaat het kerkhof en gaat richting het kamp, en stuurt intussen z'n draakskeletten af om de andere verkenners te onderscheppen. Eerst de verkenners uitschakelen, en dan het kamp innemen...*

Dusseldorp keek naar de ingang.
Demion, Odysseus, Amber en Akroma is weg!
Hij weet zijn voorspelling waarvoor hij is weggegaan, en hij begint als deze voorspelling over is.
dusseldorp: "Ik ga!"

En ook Dusseldorp ging weg, op weg naar Madarian.

Eenmaal aangekomen op het drakenkerkhof, is er niemand te zien.
Dusseldorp kijkt om, en hoort achter zich in de verte Madarian.

Madarian: "we gaan nu aanvallen, rijders, bestijg je Draak"
Net als Dusseldorp wilt op staan, veranderd zich iets aan hem.

"nee, neeeeeeeeeeee"
Dusseldorp bergreep wat er aan de hand was, het was Tijd.
Tijd voor.......... de Weerwolf

*Eén voor één worden de verkenners naar de zwarte ridder gebracht. Daar ondergaan ze hetzelfde lot als de eerste verkenner. Als er 20 drakenskeletten zijn, worden de drakenrijders van het kamp ongerust. de eerste verkenner hadden al lang terug moeten zijn! Ze besluiten een zoektocht op te zetten. Vijf rijders gaan met hun draak op weg. precies waar de zwarte ridder op gewacht heeft. Zodra ze uit zicht zijn van het kamp, stuurt de zwarte ridder al z'n drakenskeletten erop af, en Rag Narok gaat ook mee. Een flink luchtgevecht volgt, waarbij er twee draakskeletten sneuvelen. De vijf drakenrijders worden gevangen genomen en voor de zwarte ridder gebracht.*

Zwarte ridder: "Voor jullie heb ik iets speciaals in gedachte..."

*Het kamp van de drakenrijders begint wat onrustig te worden. De andere verkenners hebben zich ook niet gemeldt. Net als de commandant orders wil geven, krijgt hij bericht. De groep van verkenners komen terug. De commandant besluit nog even te wachten tot hij van hun gehoord heeft wat er is gebeurd.

Als ze vlakbij zijn, verandert hun vliegpatroon van zoek naar aanvalsformatie, en vernietigen de twee luchtafweerbalista's. Meteen daarna houden ze de rijders weg van de stallen waar de draken zijn door een vuur/zuurmuur te maken vlak voor de ingang. Intussen komen de draakskeletten ook in zicht, en weten in de chaos een aantal draken en rijders gevangen te nemen, die de zwarte ridder snel aan z'n eigen leger toevoegt. Het kamp is daarna snel veroverd. Twee draakskeletten zijn vernietigd voordat ze alle draken in de stallen gevangen konden nemen. De tactiek toeslaan voor de anderen de kans hebben te reageren was dit keer gelukt. Alles wordt doorzocht op overlevenden, en iedere gevangene wordt lid van het leger. Dit keer lukt het om het complete kamp te veroveren zonder dat er iemand ontsnapt is. Op naar het volgende kamp...*

de geheimzinnige wolf was ook naar het kerkhof gegaan en rook de geur van de dood en bederf ze ging verder snuffelen en vond een pluk haren yes dacht ze ik zit op de goede spoor......

Doordat Dusseldorp nog wel bij zinnen was, is hij snel verstopt achter een van de grafzerken.

Midden op het kerkhof staat een Wolf te snuffelen. Normaal zou Dusseldorp dit niet doen, maar tijden veranderen.....

Dusseldorp: "wie ben jij? en waarom achtervolg je ons steeds?"

Dusseldorp kwam achter de Grafzerk vandaan en ging in zijn wolvengedaante naar de wolf toe.

de wolf schrok en keek verschrikt in dusseldorps ogen maar herstelde zich weer en rende weg

Dusseldorp schudde zijn wolvenkop
hier is madarian niet, ik ga wel naar Demion. maar waar zou hij zijn

Dusseldorp liep de Kerkhof uit en loopt in de richting waar Demion ongeveer heen ging.

de geheimzinnige was zo ver weg gerend dat ze de spoor kwijt was van madarian en ging voorzichtig terug naar het drakenkerkhof

Nog steeds had Demion niet geantwoordt. Het leek wel of hij door wilde rennen tot het einde van zijn dagen. Lang hield ze het op deze manier niet meer vol. De sneeuw en de kou kon ze normaal best verdragen, maar met deze mate van uitputing zou hij haar al snel teveel worden. "Demion, laat me je alsjeblieft helpen!"

Achter haar kwam Odysseus eraan. Ze wist dat hij woedend zou zijn, en dat als hij erbij was, Demion al helemaal niet zou luisteren. Toch hield ze haar pas in zodat hij haar in kon halen.

Zodra haar grote sexy reus bij dr was, gooide ze haar tempo weer omhoog.
"Schat, als je Demion niet vertrouwd, vertrouw mij dan als ik zeg,dat ik dit alleen moet doen!"