Langzaam ontwaakt de oude man uit zijn
innerlijke wereld en opend zijn ogen.
Twee grijs groene knoppen kijken naar de
mus, die nog steeds met opgerichte snavel
hem aankijkt.

Een glimlach verschijnt op het gezicht van de oude man, de lichtgeest is een mus.

Een hand zoekt over zijn gordel met kleine tassen en opend er een en haald uit een klein tasje een stukje hemelwit.. en geeft het aan de mus..

De mus ontspant zijn bevroren lichaam en
huppeld naar de glinterende korrels..
een voor een pikt deze ze op..

De oude man staat op en loopt het huis in..
de mus is op de schouder neer gestreken
en zo gaan ze naar binnen..

Binnen is het aangenaam warm, de mus fladderd eerst even een gezellig rondje..

De lichtgeest spreekt;
"Nou, in vele gedaanten ben reeds geweest maar als mus ben ik het liefst. De mensen zijn nog enigzins aardig voor mussen.. "

Plotseling land de mus op de tafel
en kijkt om zich heen en ziet een bloempot met een roos.. De mus staat stijf en het gele licht stroomt over naar de roos.

De mus, verward door zijn aanwezigheid in de kamer, blijft even zitten. De oude man kijkt de mus aan en geeft het een stukje brood.
De mus neemt gretig het aanbod aan en geniet
ervan..

De roos geeft nu geel licht en een trillende stem klinkt

"Feliz", het is tijd om voor een nieuwe vergadering - de ring van twaalf is gevraagd.
Na zoveel tijd is het weer tijd om de ouden te verenigen.

De oude man wrijft door zijn grijze baard.
Hmm, een vergadering, van de twaalf - wat is de rede voor deze bijzondere gelegenheid?

Een jongeman is de rede, een jonge knul en een zwarte steen - antwoord de Roos.

Dusseldorp kijkt op.
hij weet dat de andere vraagtekens dragen...
hij weet wat zijn eigen krachten zijn, maar dat hij ze niet kan delen.
"euh jongens, volgens mij moeten we daarheen... en nee, ik kan inderdaad niet zeggen waarom"
iedereen keek naar dusseldorp. hij wees naar het Oosten.
"ik weet zeker dat ik met jullie mee moet, maar jullie moeten echt die kant op, omdat....omdat....jullie daar nodig zijn!"

Hij had geen enkel vertrouwen in die kleine. Demion had een apart gevoel bij de kleine die naast Odysseus nog vele malen kleiner leek. Geirriteerd en vol weigering keek hij weg van de groep. waarom zouden ze dat kleintje vertrouwen. hij kwam zomaar aanwaaien en ze hadden geen idee of het zelfs een val kon zijn. Hij zou wel met de groep mee moeten om 'Het moment' te voorkomen, ook al betekende dat, dat hij met tegenzin mee moest.

Dusseldorp liep voorop
"nog een paar kilometer en dan zijn we der"
bij elke vrolijke stap kwam zij haar ietsjes omhoog.
Dusseldorp zag Demion kijken, zou hij 'het' gezien hebben? Ik hoop het niet! dacht dusseldorp.
hij keek vooruit
"we zijn er" zei dusseldorp vrolijk

Feryin had vreemd gekeken toen de jongen opeens uit het niets was verschenen, maar was maar meegegaan. Uiteindelijk maakte het voor haar toch niet veel uit waar ze heengingen. Dat ze haar boog nog had was toch van het meeste belang. Om de Zoveel tijd keek ze naar de leden van hun groep, maar niemand scheen echt, druk bezig te zijn.
Ze ging verder achteraan lopen, uit de buurt van het vreemde joch en naast Demion
"Wat denk jij er nu van? Dat verschijnt zomaar uit het niets en jaagt iedereen op, zonder te vertellen waarom we er daarheen moeten. Ik zeg: Valstrik, en iedereen is dom genoeg om er recht in te lopen, ik dus ook."

De knapzak is bijna vol en de oude man zoekt in zijn spullen de dingen die hij zo hard nodig heeft. Het boek, de kaars, een lepel, wat garen. De zak is ook een stukje magie.. de zak kan niet vol.

De oude man kijkt even uit het raam
hij ziet een oude bekende die elke dag
aan zijn horizon glimpt, een ster, zijn oude vriend van vroeger staat weer aan de hemel.
Lang geleden moest een van zijn beste leerlingen een moeilijke keuze maken met een grote prijs - herinneringen schieten even door zijn gedachten, toen hij nog jong was, en de aarde gevuld was met licht. De eerste stappen in de magie, de kleine fouten en de grote fouten die nu nog zichtbaar zijn.
Een daarvan staard hem elke avond aan als teken -als waarschuwing.

Alles zit in de zak en de reis kan beginnen.
Een verre reis naar een bekende ozo bekende plaats - de ring van twaalf is geroepen
en nu gaat een van hen op weg.

De oude man trekt de deur achter hem dicht
Het huis is alleen na zoveel jaren van goed
gezelschap, de witte rook uit de pijp is niet meer.. de stilte zal zodadelijk het huis overstromen - alleen de wind zal nog gezel zijn voor een lange tijd.

Ja, de wind, en de oude man trekt zijn kraag wat hoger.

Daar beginnen de eerste stappen..

Spannend!

ody: miss is dit een flashback ofzo?

Aandachtig luisterd Feliz naar de Lichtgeest die zich in een roos manifesteerd. De lichtgeest verteld over de zwarte steen en over Kharili die het boek heeft en deze zal meenemen.

Zo nu en dan moet Feliz even wat eten
en dan zoekt de lichtgeest een levend wezen zodat hij ook wat van hemelwit kan genieten.
Een muis in een hoek bied zich aan als manifestatie en springt op de tafel.

Twee kleine kraal oogjes staren de oude man aan en de lichtgeest verteld verder..

Nadat de lichtgeest alles heeft verteld begint ook Feliz met het uitzoeken van zijn noodzakelijke gereedschap, boeken, stenen en niet te vergeten, extra kleding voor de lange tocht.

Daar waar hij naartoe moet is het niet warm.

De dag gaat sneller voorbij en het afscheid van zijn knusse verblijf is voor Feliz net zo moeilijk als voor Kharili.

En daar begint ook voor hem de eerste stappen..

Dusseldorp kijkt naar achteren...
"wat is er?"

Bij een grotere hut bleven ze stilstaan. De hut werd bewaakt door een gewapende man, die nu weg werd gestuurd door Dwac. Dwac opende de deur en stapte naar binnen. Toen Odysseus achter hem aan kwam zag hij wapens. Hopen wapens. "Dit..." zei Dwac, "is ons wapendepot, zoals jullie kunnen zien. Ieder van deze wapens is bewerkt met een speciaal poeder dat het de mogelijkheid geeft om door drakenschubben te snijden. Dat zal jullie vast wel van pas komen. Kom." In een rij liepen ze achter Dwac aan naar het einde van de hut. Daar haalde hij een kist tevoorschijn, die vol met een glanzend poeder bleek te zitten. "We kunnen voon iedereen 1 wapen met dit poeder bewerken. Kies welk wapen het wordt."

Daar hoefde Odysseus geen twee keer over na te denken. Hij gespte Kral los, draaide het om zijn pols en stak het gevest uit naar Dwac. Deze nam hem met twee handen aan en legde hem naast de kist. Mastairon bedankte voor de behandeling, zijn neus in de lucht stekend. Van zijn verwaandheid was hij dus nog niet af. Dwac keek nu vragend naar Akroma, Demion, Feryin, Madarian, Amber, en Dusseldorp. "En? Welk wapen kiezen jullie?"

Warrige haren waaien in de wind
de storm speeld met de grijze slierten
twee ogen priemen in de verte
Daar staat een man uren in deze felle wind
schijnbaar geniet hij ervan..

Een oefening van de geest zo noemt hij het
het indringen in de geest van de luchten
het proeven van de kracht..

Hij houd zijn armen hoog en begint met zijn magische ritueel, prevelt spreuken en roept de krachten van de natuur.

De hemel trekt samen, de wolken gehoorzamen en volgen de aangewezen richting en beginnen met draaien.. sneller en sneller..
Een felle licht flits schiet door de draaikolk.. de kracht neemt toe..

Maar waar eens de haren in de wind mee getrokken werden is het geheel stil en rustig. De man vouwt de handen samen en sluit zijn ogen - de afsluiting, de samenballing van krachten kan beginnen...

de wervelwind neemt in kracht toe..
de draaiingen blijven op een plek hangen
en raken niets aan, geen boom, geen steen, geen water, geen regen, niets wordt aangeraakt.

Hij wil net met zijn eind bezwering beginnen als plots.. de wervel weg trekt.. de hemel opklaart en de wolken weer hun normale pad hervatten..

De oude man kijkt verwonderd.. hela..

Een klein wolkje komt langzaam naar beneden.. en blijft boven de oude man hangen.. De man kijkt met een scheve blik, verdorie wie verstoord mijn ochtend gymnastiek?

De wolk hangt nu exact boven zijn hoofd en
pats laat een druppel op zijn kop vallen..
De man krijgt een rood gezicht..
Pats nog een druppel.. en nog een..
dan begint het even te gieten
als de man druppeld van de regen houd het ook
weer helemaal op.

De wolk zakt omlaag en hangt voor zijn gezicht.. en een stem klinkt..

Haha, grapje Sephimus, daar kun je wel tegen denk ik. Sephamus kijkt in de wolk en ziet opeens een gezicht in de wolk..
Hey, lichtgeest, je weet ook elke keer weer een originele manier om van je te laten horen.

haha, tis goed gelukt zie ik..
kom, ga naar huis.. er is werk te doen..
De ronde van twaalf is gevraagd.

De man draaid zich en pakt zijn spullen, de wolk lost op en terwijl dat zegt hij..
Verwacht me aan de haard - pak een kaars of iets anders.. je weet waarom...

Goed, zegt de man en loopt al verder..

De wolk is verdwenen.. maar de geest niet.

Akroma keek om zich heen, en aangezien niemand ook maar aanstalte maakte om een wapen te laten bewerken, stapte ze naar twijfelend naar voren. Een kleine blik naar haar geliefde, deed haar twijfel grotendeels verdwijnen. Als hij het vertrouwde zal het wel goed zitten. 'Ik had gehoopt, dat jullie, een voor min geschikt wapen hebben.' Een paar varbazende blikken keken haar aan, e, ergens kon ze dat ook wel begrijpen. Wie ging er dan ook op drakenjacht zonder geschikt wapen. 'Mijn wapen heeft helaas de test van de elven niet doorstaan. Ik mag dan nu wel een zwaard bij me dragen, maar echt goed ligt dat me niet. Wat ik zoek is iets, way scherper en licht, wat me wat minder uit balans haalt. Kunnen jullie daar wat mee?' vroeg ze.

*Madarian kijkt even naar Amber. Zij is iemand die met dolken vecht, maar een dolk zal net door de schubben komen. En een boog met dat poeder behandelen heeft ook geen zin, want het gaat om de pijlen die er doorheen moeten...*

Amber: "Heeft voor mij geen zin. Ik vecht normaal met dolken."

Madarian: "Doe voor mij dan maar twee wapens, dan geef ik er wel eentje aan haar, voor het geval dat. Eventjes kijken... SoulShatter geeft elektrische schade. Die moet een laagje. En doe ook FrostMourne maar. De meeste draken kunnen waarschijnlijk wel vuur verdragen, dus GoldBrand is dan geen goede keuze."

Dusseldorp kijkt verwonderd naar Amber en Madarian. Dusseldorp denkt even na, en besluit dan iets.
hij doet zijn armen in de lucht en hijgt zwaar, alsof hij iets zwaars tilt.
even lijkt het een vorm te hebben van een zwaard, maar dan zakt dusseldorp in elkaar.
"het...lukt....me...niet"hijgt hij... en valt dan flauw met een wapen met een rood, blauw achtig licht in zijn hand...

In het huis aangekomen zet hij zijn spullen neer, hangt de winterjas aan de haak en loopt verder zijn werkkamer in.
In de hoek staat een vergulde kapstok voor een kooi met daarin een gele kanarie.
Zijn ogen glinsteren en vervolgens haald hij de kooi van de haak.

En zo heeft de oude man zijn kooi met kanarie klaar gezet, een mooie vogel voor een vrije geest, zoals het een lichtgeest
betaamd.

En zo zit de man tegen een kanarie te praten die een helder geel licht verspreid over de kamer. De lichtgeest is duidelijk geamuseert en laat om de paar minuten een heerlijk stukje kanarie muziek ter oren.

Sephimus, ook jij bent gevraagt net als alle andere van de ronde - je weet nu dat er veel te doen valt. Dit keer doen we het anders.

Als lichtgeest voel ik de krachten en de machten die in deze wereld bewegen en hoe sterk ze zijn. De laatste tijd en zeker zeer recentelijk zijn er een aantal opmerkelijke verstoringen geweest. De verstoringen zijn sporadisch en ongecoordineerd. Zo voelde ik een materialisatie van een der oudere wapens.

Je weet Sephamus dat zoiets ook goed fout kan gaan. De oude wapens zijn opgebouwd uit licht en ook uit duister. Zodra een poging lukt maar de verkeerde kant kiest - komt er een duister wapen op deze wereld.
Alleen ik geef toestemming tot een licht wapen - een licht wapen voor een licht ridder.

Dus Sephamus, buiten de zaak zoals ik je die heb verteld is er nog een belangrijk doel te behalen. De wederkeer van de licht ridders.

Pak je spullen en bereid je goed voor
er staat een lange weg voor ons..

En zo geschiede dat Sephamus zijn reis voorbereide zoals alle andere Meesters al voor hem deden.. Nog negen Meesters te gaan en de ronde is compleet.

De deur sloot achter hem dicht en de eerste passen werden gemaakt..

Astenos had zich koest gehouden in dit stinkende gat. Zijn eerste plan was geweest om hier op een of andere manier te blijven, maar de stank die hier rondhing was hem gewoon te erg. Hij zou nog liever die draak te lijf gaan dan in dit stinkende hol achterblijven.

En wat die jongen betreft... Dat was geen elf, dus automatisch een potentiële vijand. Dat effect werd alleen maar versterkt toen de jongen een zwaard uit het niets opriep. Wat was dat ding voor iets?

Zouden ze het merken, dacht Demion bij zichzelf en keek naar zijn wapen. deze drakenrijders zijn trots op hun wezens, maar zouden ze weten dat dit zwaard deels van hun geeerde vrienden bestaat? Demion greep het zwaard beet en keek ernaar. hij wist dat zijn zwaard gemaakt was uit een gedeelte van de tand van zijn oude vriend. die had het zo gewild, maar hoe dachten deze rijders erover. Het kon hem eigenlijk ook niet schelen of de rijders het goedkeurde of niet, zijn vriend had het goed gevonden. de tijd leek ook zo snel te zijn gegaan sinds de twee hun wegen moesten scheiden. enkele eeuwen gelden om wel te verstaan, maar dat had hem niet weerhouden om zijn vriend te herinneren. Hij greep wat poeder uit de hand van de man voor hem en stroeide het over het wapen. Normaal gesproken, sinds zijn laatste ontmoeting met een levende draak, had dit wapen makkelijk door de schubben van een draak gegleden als boter, maar door de jaren heen is zijn wapen ook vele malen bewerkt en hij gebruikte het poeder voor de zekerheid. mocht het fout gaan, dan is zijn oudste vriend daar om hem te helpen... zijn zwaard.

Het vuur op de toren knaagt aan het hout dat door een man wordt aangevuld. Het licht wordt beantwoord door een andere toren kilometers verder op.

Even kijkt hij met zijn kijkglas over de velden en de heuvels, kijkt naar andere lichten die wellicht ontstoken worden.
Maar alleen deze twee lichten branden en dat verontrust hem. Normaal worden nu alle lichten ontstoken, het duurde allemaal te lang en dat was ongewoon.

Hij kijk op de zandloper en deze is bijna leeg. Te lang, te lang, dus ik moet.

Naast hem staat een kooi met 5 duiven.
Een van de duiven haald hij uit de kooi en
stopt een papiertje in de koker die aan de oot vast zit.

Hij opent een raam en laat de duif los..Na een cirkelende beweging vliegt de duif richting zijn bestemming, een wachtpost enkele kilometers verder op.
Daar zullen ook zij een duif loslaten
en de eerst volgende post informeren van deze situatie.

Weer pakt hij het kijkglas en staard naar de torens of waar ze zouden moeten staan.

Wat is er aan de hand, bedenkt hij vertwijfeld. Hij kan zijn post niet verlaten, nu niet, morgen niet.
Gelukkig is er voldoende te eten en te drinken.

Linctus en de Raaf waren stil geweest. Er werd bijna geen woord gewisseld tijdens hun tocht naar het kamp van de Valheru. Ze hadden dikwijls moeten wegduiken voor draken en andere wezens, maar nu eindelijk zagen ze het kamp in de buurt. Linctus en de raaf besloten om het kamp van een afstand in de gaten te houden. Als de groep uit het kamp zou kunnen komen, dan zouden ze hem volgen. Zo niet, dan ging Linctus ze proberen te redden. Linctus dacht na over de lange vete tussen zijn volk en de Valheru. En dat terwijl ze dezelfde voorouders hadden, maar de Valheru hadden nu zijn volk te veel dingen aangedaan. Te veel om het ooit nog te laten goed komen. Daarom was het belangrijk om zo lang mogelijk uit het zicht van de Valheru te blijven.

Gekreun komt uit een vreemde plek op een vreemd moment en niemand weet nog wat de oorzaak is. Maar er is verder niemand dan alleen de wachter die op de grond ligt.

Voorzichtig probeert de wachter weer op zijn benen te komen nadat hij zich verzekerd heeft dat er niemand is die hem dat kan beletten.

Als hij weer op zijn benen staat loopt hij langzaam naar het hout. Zijn benen kunnen hem nog net dragen. De pijn in zijn knieën
laat hem soms even doorzakken.
Maar het trekt al weg en hij vervolgt zijn weg. Aangekomen inspecteert hij de brandplaats.

"gelukkig, er is nog voldoende hout voor een goed vuur.", mompelt hij..

Vervolgens haalt hij een koker uit een kast
En strooit de inhoud over het hout uit..
Het hout kleurt nu groenig. Uit zijn binnenzak haalt hij een tondeldoos
en steekt wat droogmos aan om het vervolgens bij het vuur te houden..

Met een scherpe groenige vlam ontsteekt het hout en een groene rookwolk stijgt op..

Zo, nu snel een bericht verzenden..

Pijn, knagende pijn... Het enige wat dusseldorp voelt. Hij doet voorzichtig een oog open, iedereen staat hem aan te kijken, behalve Demion, die was bezig met iets, Dusseldorp kon niet goed zien met wat.
Dusseldorp viel weer flauw........

"Daar zijn we mooi klaar mee. Wat moeten we met hem aan?" Zei Odysseus, naar de bewusteloze jongen kijkend. De Dark Elf was erg snel met zijn antwoord: "Gewoon laten liggen. Opgeruimt staat netjes." Eigenlijk moest Odysseus hem wel een beetje gelijk geven. Wat moesten ze met Dusseldorp doen? Meeslepen of laten liggen?

Over een zanderig heide land, gevoerd met hier en daar een boom en struiken omzoomd met heuvels loopt een meanderend pad.

Met stevige passen loopt Feliz in gedachten verzonken bij passages uit een boek en zo de tijd dodend terwijl hij voortschrijd.

Zo nu en dan knaagt hij een stukje brood met wat kaas of drenkt het in nu nog warme soep die hij in een van zijn houders bij zich draagt.

En blijft de reis dragelijk.

Maar hij is niet afwezig - hij heeft de vreemde blikken in de bomen gezien en gemerkt dat hij gevolgt wordt.
Hij is al bedenkende welke route hij zal nemen om hen eventueel te kunnen aanspreken
zonder dat de ander het in de gaten heeft.

Hij grijpt in een van zijn tassen en bekijkt het kompas - de richting is goed, nu het gevoel nog..