Drakenrijder: "We vertrouwen buitenstaanders niet zo maar op hun woord, en vooral niet als ze op ons grondgebied zijn! Wie weet zijn jullie spionnen van een andere clan! Onze leiders zullen beslissen of jullie mogen blijven, dat jullie aan de rand van ons grondgebied worden afgezet, of dat jullie als snack voor onze draken dienen..."

"Dat bepalen we zelf wel, Drakenruiter. Verwacht niet dat ik mee zal werken met de beslissing van je leiders. De draak is belangrijker dan welke clan dan ook op dit eiland. Help ons, of voel de consequenties. Ik heb je gewaarschuwd." Odysseus keek dreigend naar de Drakenruiter. Deze keek fronsend terug. "Je hebt een grotere mond dan goed voor je is. Niemand slaat zo'n toon aan tegen een Jachtmeester. Maar aan je afmetingen te zien kom je niet uit dit gebied, dus ik zal het door de vingers zien voor deze keer. De volgende keer ben je voer voor mijn draak." "Ik zou al de tanden van dat draakje van je breken voordat het beest de kans zou hebben me een schram te bezorgen." De Jachtmeester en Odysseus wisselden dreigende blikken uit, totdat de Jachtmeester ineens in lachen uitbarstte. "Je bent verwerkelijk een dappere krijger. Niet de slimste zo te zien, maar niet te intimideren. Mijn respect heb je. Zeg me je naam."

Odysseus was een beetje uit het veld geslagen. Deze reactie had hij niet verwacht, eerder een aanval. "Mijn naam is Odysseus, Jachtmeester...?" De jachtmeester knikte en legde een vuist op zijn hart. "Wees gegroet, krijger Odysseus. Ik ben Jachtmeester Drathin. Kom, stijg op en vlieg mee naar mijn dorp. Ik zal in het voordeel van jou en je groep pleiten, want ik geloof dat je de waarheid spreekt." Odysseus keek op naar Drathin. Hij voelde een vreemde kameraadschap met hem. Hoewel Drathin op een draak zat keek hij alleen in letterlijke zin op hem neer, en hij toonde respect. Odysseus zuchtte, hij zag nog steeds op tegen vliegen. Toen klom hij op de draak links van die van Drathin, en hielp Akroma om achter hem op te stappen.

Ergens voelde ze dat dit haar alleen maar verder van hun doel zal brengen. Terwijl ze langzàam de draken bekijkt loopt ze richting de draak van de jachtmeester. De grond voelt dor aàn onder haar voeten terwijl de zon vol in haar nek schijnt. Odysseus steekt zijn hand uit om haar te helpen opstappen. Zodra ze de draak aanraakt voelt ze de spieren onder de huid van het inmens grote dier. Een gemend gevoel van angst en bewondering komt bij haar op. Zodra ze goed gesetteld is, slaat ze haar armen om Odysseus heen. Ergens beseft ze dat dit het moment is. Zo goed en kwaad als ze kan, beweegt ze haar hoofd richting zijn oor toe. Zo zacht als mogenlijk begint ze in zijn oor te fluisteren. "Sorry vòr wat er ìn de herberg gebeurde, ik was niet helemàal mezelf daar. Het enige dat ik duidelijk probeerde te malen is dat iik van je hou".[quote]

Astenos staarde met zijn handen over elkaar naar de draken. Daar ging hij niet op zitten. In geen miljoen jaar. Hij zweefde wel achter ze aan. Astenos dacht even na. Dit kwam hem eigenlijk wel heel goed uit. Niemand had hem verplicht mee te doen met de drakenjacht. De primaat had hem verplicht om naar het drakenland te gaan om te verkennen, niet per sé om een draak te doden. Hij zou wel zorgen dat hij bij de Drakenruiters bleef. Hoefde hij meteen niet weer zijn leven te wagen voor de zaken van de buitenlanders. Ja, dit kwam wel aardig goed uit.

_____________________________________________________


Darmon had zijn tweetand en handboog al op zijn rug vastgemaakt en een dolk in zijn laars gestoken toen zijn vriend Dain binnen kwam rennen. "Darmon! De Jachtmeester heeft een groep spionnen uit het buitenland gevonden! Ze komen naar ons toe om het oordeel van je vader het clanhoofd te ondergaan!" Riep hij opgewonden. Darmin werd ook meteen opgewonden. Spionnen! Ze hadden al een hele tijd geen spionnen gevonden tijdens de jacht. Dit was een goede reden voor opschudding. "Ik was van plan een ritje te gaan maken, en ik heb zojuist de bestemming gevonden. Ik vlieg ze te gemoed!"

Darmon rende zijn hut en het dorp uit, naar Ishtil die al stond te wachten. Behendig steeg Darmon op, en Ishtil vloog weg, naar het zuidwesten, Jachtmeester Drathin.

Demion keek even op naar de draken voor zijn neus en was eigenlijk verrast door hun kalmte. hij had jaren en jaren geleden een van de laatste draken zien sterven in hun wereld na de grote klopjachten. Hij kon spijtig zeggen dat al zijn inspanningen toen niet hadden geholpen, wat vervolgde in het uitsterven van deze krachtige en glorieuze wezens. Hij dacht aan zijn zwaard die hem nu pas weer in gedachten schoot. ooit had hij van de botten en tanden van een van zijn trouwste vrienden een zwaard gemaakt, uit respect, wat tot nu toe altijd een waardig wapen had gebleken. zijn gedachten brachten hem terug naar de realiteit en hij keek weer op naar de draken. Odysseus had hen een ritje geregeld, maar zat iedereen daar zo op te wachten? het was eigenlijk te lang geleden dat Demion op de rug van zo'n wezen had gezeten. het maakte hem enig sinds droevig, maar kon niet achter zich laten, dat de voorspellig dichterbij kwam kruipen.

kon hij dit nog stoppen... zonder zijn vrienden te doden...

Linctus was verdwenen. Vanaf het moment dat de draken aan de horizon verschenen was Linctus weggeglipt. De groep was te druk geweest met de draken om Linctus te zien wegglippen. Behalve Feryin die zag wel dat Linctus weg sloop. Linctus gaf met een knikoog aan dat het goed zat en verdween in de bosrand.

Het duurde nog wel even voordat Linctus opgemerkt werd. Of eigenlijk dat Linctus er juist niet was. Vanuit de bosrand keek Linctus de rest van het tafereel aan.

Op dat moment voelde Odysseus zich even diep gelukkig. Akroma's acties met Mastairon waren maar stukjes toneel geweest, en hij was blij dat ze daarmee opgehouden was. Maar hij was nog veel gelukkiger om het feit dat zijn gevoelens beantwoord werden. Hij wist even niets uit te brengen, op een gefluisterd "Ik vergeef het je." Na. Toen schoot hem iets te binnen.

Akroma was oud meerdere duizenden jaren oud. En als dit alles goed af zou lopen zouden daar nog wel een heel aantal jaartjes aan toegevoegd worden. Odysseus zou nooit zo oud worden. Zelfs al zou hij de draak, Necros, Ursa, en het Steen moge weten wat nog meer overleven. Als Odysseus oud zou worden, zou hij zou een baard krijgen die zijn tenen raakte -wat betekend dat die meer dan twee meter lang was- en uiteindelijk sterven, terwijl Akroma nog steeds hetzelfde zou zijn als nu. Hoe zou ze daarmee kunnen leven?

Hij maakte zijn gedachte maar niet af, en keek rond om zich af te leiden. Mastairon leek niet van plan op te stappen, Amber en Madarian zaten al, Demion stond een van de dieren te bewonderen, terwijl Feryin het bos in keek. Linctus... Waar was Linctus? Waar hij ook keek, Odysseus kon Linctus niet zien. Hopelijk zou Linctus er een goede reden voor hebben.

____________________________________________________

Waar bleven ze? De Raaf was al lang bij de voet van het gebergte, maar hij had de groep nog niet gezien. Hij begon zich zorgen te maken. Wat als ze waren gezien door een groep Valheru? Goden mochten weten wat er dan zou gebeuren. De Raaf begon al allerlei doemscenario's te bedenken, toen hij geritsel in de bosrand opmerkte. Zouden dat ze zijn?

De Raaf stond op en keek aandachtig naar het ritselen van de struiken. Hij liep dichterbij om te kijken wie of wat het was. Klaar om elk moment aan te kunne vallen liep hij dichterbij. Het was in ieder geval niet de groep, want de struik was te klein om een persoon in te herbergen, laat staan een groep mensen. Langzaam sloop de Raaf dichterbij. Het wat voor geluid zorgde was geen onschuldig beestje. Die zouden ophouden met geluid maken of wegrennen als een persoon dichterbij kwam. De Raaf kon zijn enthousiasme niet meer bedwingen en boog voorover om in de struik te kijken.

Bijna kon hij zien wat het geluid maakte. Met zijn gezicht boog de raaf steeds dichter bij de struik. Hij kon bijna zien wat het was. Nog iets dichterbij. "Zoek je iets?" klonk het achter de Raaf. De Raaf had achter hem niemand verwacht en schrok zich wild. Hij viel voorover in de struik en draaide zich meteen om. Hij was klaar om de persoon die hem liet schrikken aan te vallen. Toen herkende hij de persoon die hem had laten schrikken. "Ik geloof dat deze van mij is." Begon Linctus kalm en hij boog zich over de Raaf heen en pakte een ronddraaiende rune steen op. Met een fluistering wist Linctus de steen te laten ophouden met draaien. De Raaf was nu compleet verrast. Hij had de hele tijd alles om zich heen in de gaten gehouden. Hij had de aura van Linctus moeten kunnen voelen. Ondanks dat Linctus namelijk heel goed was in het verhullen van zijn aura, kon de raaf een klein restje toch waarnemen. Nu was dat anders. Linctus had geen aura meer. In ieder geval geen aura die nog waargenomen kon worden. De Raaf zag hoe Linctus zijn hand uitstak en gebruikte deze hand om zichzelf omhoog te hijsen. Al wist hij nog niet zeker of Linctus te vertrouwen was.

Een maal omhoog geholpen bleef de Raad op een afstand van Linctus staan. "Waar is de rest van jouw groep?" Begon de Raaf. "Nou" antwoordde Linctus "Die zijn de gastvrijheid van de Valheru aan het testen." De Raaf leek verrast door het antwoord. Hoe kon Linctus weten dat de draken rijders Valheru genoemd werden? Er waren maar enkele die dit wisten en nog leefde. "Om nu dit vragen spel maar voort te zetten heb ik ook een vraag voor jouw." Begon Linctus nu. "Waarom volg je ons?"

"Vol van verrassingen... Ik had moeten weten dat jij het was. Ik was voor je gewaarschuwd en toch heb je me weten te verrassen. Een sluwe en koppige runenmeester ben je, en een volwaardig lid van de groep, al denken sommigen daar anders over. Ik zal je vraag beantwoorden, ik was toch al van plan om het een en ander op te biechten, hoewel ik het liever had gedaan waar jullie allemaal bij zouden zijn, maar sinds de rest op dit moment het oordeel van een Valheraans Clanhoofd moet ondergaan, zul je het verhaal alleen horen. De draak die jullie zoeken, als ik het goed gehoord heb heet hij Ragnark, is nogal een probleempje voor deze wereld. Gaisha heeft ook nog een appeltje of twee met hem te schillen, en dus stuurde ze een agent om haar te representeren, naast Demion. Die agent ben ik. Tot niet zo lang geleden was ik een vijand van Gaisha, maar... omstandigheden heben mij tot inkeer laten komen. Gaisha zag mijn berouw en besloot me te belonen met deze eerbare missie. Ze komt tot mij als ik mediteer, en geeft mij dan mijn orders. Hoe dan ook, ze heeft problemen voorzien met Ragnark. Ze heeft mij niet duidelijk gemaakt wat de problemen zijn, maar in ieder geval heb ik orders gekregen om er met mijn neus bovenop te zitten als de poppen aan het dansen zijn. Ik heb gerend, gesprongen, geroeid, mezelf verborgen en meer moeten doen om jullie bij te houden, laat dat duidelijk zijn. Directe dienaren van Gaisha mogen niet falen. Beantwoord dit je vraag, Linctus de Koppige van de Warrivclan? Weet in elk geval dat ik meer van jou weet dan je zou denken, dus haal alsjeblieft geen streken uit, daartoe ben ik niet in de stemming."

Na dit verhaal waarin hij precies zoveel had verteld als hij wilde wachtte hij op het weerwoord van Linctus, ondertussen biddend tot Gaisha dat ze terug zou komen van haar beslissing om hem zijn identiteit te laten onthullen. De identiteit van de Raaf zou alles in het honderd kunnen laten lopen, en toch had ze het hem verplicht. Hopelijk had Gaisha weer een goede reden. Dat had ze altijd.

Linctus leek heel kalm onder dit alles. Hij liep naar een boomstronk en ging rustig zitten. Pas nadat hij een lekkere zithouding had gevonden sprak hij weer. "Ja, dat beantwoord mijn vraag." Linctus had een zelf voldane glimlach op zijn gezicht. "Ik had al verwacht dat vroeg of laat een afgevaardigde van de goden ons pad moest kruisen." Linctus keek nu doordringend de Raaf aan. "Jij bent sterker dan dat je zou vermoeden." Begint Linctus. De Raaf wacht niet lang met hierop te antwoorden. "Jij laat ook nog niet je volledige kracht zien. Tot nu toe wordt je in elk gevecht van links naar rechts gegooid. Maar waarom laat je dit toe?"

Linctus lachte even. "Ik ben een man van geheimen. Daarbij ben ik niet zo in de gratie bij de Goden. Dus kan ik je niet alles vertellen. Laat ik het maar zo stellen, dat alles een tol heeft en dat ik wacht tot de voordelen opwegen tegen de tol die ik ervoor moet betalen." Linctus nam zijn zwaard en bestudeerde het. "Waarom wil Gaisha mij nu niet meer doden?" Sprak Linctus koel terwijl hij in de reflectie van zijn zwaard naar de Raaf keek. Uit de pauze die de Raaf nam met antwoorden wist Linctus veel te lezen. "Dus dat is jouw nog niet verteld? In ieder geval ben ik blij dat ik nog niet door elke god dood gewenst wordt. Doe ook maar geen moeite om die vraag te beantwoorden. Ik ben er ook eigenlijk niet zo in geïnteresseerd. Misschien kan ik nu nog van pas komen. Misschien hebben ik en Gaisha de zelfde vijanden. Misschien is het de bedoeling dat ik zal lijden. Maar zoals al eerder gezegd ben ik er niet echt in geïnteresseerd. Des te meer ben ik geïnteresseerd in jouw identiteit." Linctus keek de Raaf nu wel weer aan.

Even voelde Demion iets vreemds uit het bos komen. Een glimp van een aura die hij eerder had gevoeld. Zijn blik ging langs de groep en al snel realiseerde hij zich dat er een persoon ontbrak. “waar is Linctus?’. Ook Odysseus leek het opgemerkt te hebben. Snel speurde Demion de omgeving af, maar hij kon niets vinden van Linctus’ aura partoon. Hij had het toch voor elkaar gekregen het te verberen, mompelde Demion zacht van binnen. Zijn blik ging naar Odysseus die hem terug aan staarde. “wat is er Demion?”. Even sloot Demion zijn ogen en voelde de omgeving nogmaals langs. Zijn ogen gingen weer open en Odysseus was dichter bij gekomen “Wat voel je Demion?”. Beide hun blik ging richting het woud en Demion sprak zacht de woorden “een oude bekende”.

"Geweldig. Oude bekenden betekenen meestal slecht nieuws. Is het Raven?" Demion schudde zijn hoofd. "Niet Raven. Raven is dood. Tenminste, ik geloof dat hij dood is, maar dat heb ik eerder gehoord en ik zat er naast. Maar dit is iemand anders. Ik kan niet goed voelen wie het is, maar hij doet me sterk denken aan die witte Raaf. Maar wat zou die hier te zoeken hebben?" Odysseus dacht even na, en reciteerde toen het laatste wat ze de Raaf hadden horen zeggen. "Vertrouw me, man van Gaisha, we dienen hetzelfde doel. Dat kan geen toeval zijn."

"Dat is iets dat ik niet kan laten zien. Nog niet. Je zult je nieuwsgierigheid moeten bedwingen totdat de rest erbij is. Maar waarom zou Gaisha je dood willen hebben? De Warriv kiezen geen zijde, ze houden zich afzijdig en voeren de taak uit die ze zichzelf hebben gegeven. Waarom zou Gaisha heet daar niet mee eens zijn? Voor zover ik weet is ze een vergevingsgezinde en betrokken godin." De Raaf hield even stil. "Maar als je niet bent geïnteresseerd in de capriolen van de goden, waarom ben je dan bij Demion en zijn vrienden? En zeg nou niet dat je er geen reden voor hebt."

[Offtopic] Eindelijk weer actie
Arya, wat bedoelde je precies met die quote? Iets duidelijker aub. Odysseus, zou jij ook het andere gedeelte van het verhaal verder willen laten gaan? [/Offtopic]

"Ik verveef het je" fluisterde Odysseus. Een gelukkig gevoel kwam bij haar op. Even zweefde ze met haar hoofd in de wolken, maar toen demion hun kant op kwam besefte ze weer,waar ze was. terwijl demion en odysseus in gesprek waren, merkte ze dat linctus weg was. veel kon het haar niet schelen, ze hoopte dat hij weg bleef. zachtjes
legt ze haar hoofd tegen odysseus zijn gespierde rug. Dan klinkt de zware stem van de jachmeesten door de lucht. "Komt er nog wat van, ik heb niet de hele dag de tijd!"

“Jij kunt schijnbaar dus ook je nieuwsgierigheid niet bedwingen.” Begon Linctus. “Maar je hebt gelijk dat Linctus geen kant kiezen om te dienen en zich als enige order volledig neutraal houden. De Warriv clan kiest inderdaad geen kant, maar de taak die het uitvoert is niet door zichzelf opgedragen. Dat is door een hogere hand opgelegd, waarmee de goden het over het algemeen niet mee eens zijn. Meer kan ik helaas aan een dienaar van Gaisha niet uit de doeken doen.” Linctus zag dat de Raaf twijfels had over het verhaal van Linctus.

“Op je tweede vraag kan ik je gelukkig een duidelijker antwoord geven. Ik ben niet geïnteresseerd in de capriolen van de Goden. Maar wel in het behoud van de grenzen van de Dimensies. Zolang het nodig is zullen we dus enigszins meespelen in de plannen van Gaisha. Maar ook wij weten wat de tol is voor het bewandelen van dit pad en zijn dus niet bereidt om dit tot het eind te volgen. Ook moet ik bekennen dat ik om de groep ben gaan geven alsof ze onderdeel van de clan zouden zijn. Iets wat ik me niet voor kon stellen, maar wat wel vast staat. Daarom wil ik ook niet het lot zien dat de Goden willen vastleggen.” Linctus keek nu naar de Raaf. De Raaf dacht even na. “Maar als je zoveel schijnt te weten, dan weet je ook de Valheru in ieder geval Odysseus zullen respecteren. En dat misschien die respect de rest van de groep zou redden. Dus de kans dat je jezelf niet uit het gevangenschap zou kunnen redden op welke manier dan ook is klein. Waarom ben je dan toch weggegaan terwijl de rest met de Valheru mee gegaan zijn?” Linctus lachte even. “Dat zegt meer over jou kennis over mij dan dat je denkt. Ik ben nu onderdeel van de Warriv Clan, maar van geboorte hoor ik eigenlijk bij een andere groep. Ik ben een Rezy’k en die gaan niet zo goed samen met Valheru. Nu zul jij niet aan mij kunnen zien dat ik een Rezy’k ben, maar voor een Valheru kun je dat verschil binnen een paar seconden opmerken. Mijn aanwezigheid bij de groep zou dus in hun nadeel werken.”

wat is her nu eigg de bedoeling van?

"Rezy'k! En ik maar denken dat die stam uitgestorven was. Heb je nog meer geheimen voor me of is de stortvloed afgelopen? Ach, laat dat eigenlijk maar zitten. Als man van geheimen wil je nu eenmaal niet alles uit de doeken doen. Terug bij het onderwerp, je keuze is gerechtvaardigd, dus ik zal je er niet verder mee lastig vallen. Heb nu vertrouwen in de zendeling van Gaisha, al zou je dat eigenlijk niet willen. We gaan Ragnark alvast opzoeken. Ik heb zo het vermoeden dat de rest ons halverwege wel zal inhalen."

_______________________________________________________

Op de woorden van de Jachtmeester stegen Feryin en Demion ook op, waarna de draken wegvlogen, op naar het noordoosten. Met een ongewoon bleek gezicht keek Odysseus hoe de wereld onder hem kleiner en kleiner werd. Een soortgelijke misselijkheid als de zeeziekte kwam opborrlen. Dat had hij al voorzien, en hij was erop voorbereid. Hij haalde een klein flesje tevoorschijn. Dat had hij geleend van de chirurgijn van het schip waarmee ze naar het land van de Dark Elves hadden gevaren. Het was het spul dat zijn zeeziekte bedwong. Hij haalde de kurk van de fles, nam een flinke teug, en slikte de bittere nasmaak weg. Het misselijke gevoel ebde weg.

Hijherrinnerde zich de brief, haalde de envelop uit de buidel, verbrak het zegel en vouwde de brief open. Het zwierige handschrift vulde het papier.

Gegroet, Odysseus.

Ik weet dat jij degene bent die deze brief leest. Vraag mij niet hoe ik dat weet, dat is nu niet van belang. Wat wel van belang is dat jij en je vrienden op dit moment vastzitten in het drakenland, en dar niet weg kunnen komen voordat jullie Ragnark hebben gestopt in zijn poging de boom des levens te vernietigen. De boom is van vitaal belang, maar er zijn meerdere dingen aan de hand. Hiertoe zal ik je later inlichten.

In de tussentijd moet je Astenos in geen geval vertrouwen, hij is onwetend over de rol die hem is toebedeeld. Die ik heb heb toebedeeld. Wantrouw hem, maar bevecht hem niet. Je hebt hem nodig.

Met deze brief zal ik proberen te helpen bij het verslaan van Ragnark. Jullie zullen elkaar moeten helpen. Ook Astenos zal nodig zijn: de donder is met hem, en donder is wat jullie nodig hebben. Ook de bijl die je hebt gekregen zal nodig zijn. Mik op de ogen.

Na het verslaan van Ragnark zal ik je weer benaderen. Je zult vanzelf zien op welke manier dat zal gebeuren. In de tussentijd wil ik dat je niemand verteld van deze brief. Ook Demion niet.

Gegroet, Saerus

P.S. Houd een oogje op de vrouwelijke elf in je groep. Ze kan gevaarlijker zijn dan jij of zij denkt.
P.P.S. Bewaar de perkamenten rol die je van de vampier hebt genomen goed.

Dat was nog eens een vreemde brief. Die Saerus scheen van alles te weten. Meer dan Odysseus in elk geval. Odysseus wist niets van Saerus. Wie was hij? Aan welke kant stond hij werkelijk? Wat waren zijn belangen in dit geheel? Hoeveel wist hij ervan? Odysseus baalde ervan dat hij niets wist van de mysterieuze mannen die Profeten werden werden genoemd. Saerus was een Profeet, zo veel was duidelijk. Maar wat voor Profeet, en wat zag hij voor kwaad in Feryin?

Steeds meer vragen, steeds minder antwoorden.

Glijdend op de wind zweefde Astenos achter de draken aan, ondertussen zijn gedachten rechtzettend. De visioenen waren vreemd, maar er zaten vreemde dingen in die waar zouden kunnen zijn. Astenos haalde zich zijn geschiedenislessen die hij van de broeders had gekregen voor de geest. Craig Unsh'allach, de huidige primaat, had de vorige Primaat, Saerus, met geweld afgezet. Craig had Saerus beschuldigd van blasfemie, en het grootste deel van de broeders, de al wat ouder wordende Allick vooraan, sloot zich bij hem aan. Aan Astenos was verteld dat Saerus uiteindlijk was verslagen door Allick, die later verklaarde dat Saerus voor straf de test had moeten gaan. Niemand had daarna ooit nog iets van Saerus gezien of gehoord.

De visioenen vertelden een ander verhaal. Saerus had dit alles voorzien, en had zichzelf voorbereid. Het zou niet eens zo gek zijn als Saerus nog zou leven. Allick was immers zijn vriend geweest, en had hem uiteindelijk waarschijnlijk geholpen. Het was logisch. Maar was het wel waar? Hij zou het wel nooit te weten komen.

_______________________________________________________

In de verte zag Darmon al drie draken zijn kant op komen. De voorste was duidelijk die van Jachtmeester Drathin. Darmon zette Ishtil aan sneller te vliegen, en kruiste al snel paden met de Jachtmeester. Eerst groette hij hem, waarna hij hem bestookte met vragen. Drathin maande hem tot stilte, maar Darmon kon zijn mond nooit dichthouden als die eenmaal goed open was. De rest van de vlucht bestookte hij de Jachtmeester en de spionnen met vragen. Vooral aan de vliegende Elf besteedde hij veel aandacht.

______________________________________________________

Bij de winden, hield dat jong dan nooit op met zwetsen? Astenos was de jongen, die zich Darmon noemde, meer dan zat en zou hem graag veel pijnlijke dingen aandoen, maar hij kon de Drakenruiters beter te vriend houden, dus onderging hij het spervuur aan woorden van Darmon maar gewoon. Hopelijk waren ze snel in dat dorp.

Later kwamen ze aan bij het kamp van de Drakenruiters. Het was niet wat Odysseus had verwacht. De marmeren huizen, de onneembare muren met hoge torens, en derondmarcherende legers waren nergens te bekennen. In plaats daarvan zag hij kleine stenen huizen met houten daken, pallissades van takken, en hier en daar een inwoner. Odysseus had een machtige stad verwacht, en hij kreeg een boerendorp.

Maar wat maakte dat uit? De bouwkunst van een volk zegt nog niets over het volk zelf. Odysseus, als bergbewoner zijnde, wist hoe waar dat was. Hij kon maar beter niet te veel bluffen tegenover die raad.

De draken landden in een grasveld naast het dorp. Iedereen steeg af, en de draken werden weggeleid. Behalve Darmons draak, die als een mak lammetje achter Darmon aanwaggelde. Darmon, een jong en wel erg energiek ventje, babbelde nog steeds onafgebroken met iedereen die maar dicht genoeg in de buurt kwam. Drathin leek zich behoorlijk aan hem te irriteren, want hij wierp regelmatig waarschuwende blikken naar die wandelende woordenfontein, maar Darmon negeerde ze en praatte gewoon door.

De poort -of wat daarvoor door moest gaan- werd geopend, en de groep liep naar binnen. Meteen werden ze omringd door een groep gespierde mannen met tweetanden. Om te voorkomen dat ze zouden ontsnappen, waarschijnlijk. Odysseus onderging het maar gewoon. Darmon was ondertussen een van de wachters aan het platpraten.

*Amber en Madarian kijken naar degenen die hun begeleiden. Ze zijn flink gespierd, maar het zijn er weinig. Als ze zouden moeten vechten, was dat geen groot probleem, vooral nu er nog maar één draak over is. Deze draak is jong. Jong genoeg om het af te kunnen leiden en te zien wat hij gaat doen, mocht het zover komen. Maar daar zijn ze niet voor gekomen. Ze moeten een zwarte draak verslaan, die veel schade kan veroorzaken...

Ze komen aan bij een grote hut. Het lijkt niet al te veel, maar wat heb je aan grote stenen gebouwen als er vijandelijke draken komen? Nu kun je snel inpakken en wegwezen als het moet...*

Begeleider: "Jullie gaan onze leiders ontmoeten, maar eerst moeten jullie je wapens afstaan."

*Madarian kijkt even naar de begeleider, dan begint hij z'n zichtbare wapens af te doen. Amber doet hetzelfde. Intussen zitten beide te bedenken waarom ze niet eerder ontwapend zijn, tot ze de jonge draak zien. Deze wapens, behalve die 'bijl' die ze gekregen hadden van de Dark Elves, kunnen niet door de drakenhuiden komen.

Als Madarian 'klaar' is met ontwapenen, kijken de begeleiders naar hem, met zo'n blik alsof ze weten dat hij meer wapens heeft. Madarian rekt zich even uit, en verwijdert al z'n wapens, behalve een werpmesje die niet te zien is. Amber doet precies hetzelfde. Alleen al van Madarian en Amber ligt er nu een redelijke stapel zwaarden, dolken, werpmesjes, pijlen en bogen. De wapens van de anderen liggen er nog niet eens bij...*

Demion trekt zijn wenkbrauw even omhoog als de soldaten uit het escort naar hem kijken. “Kom er nog wat van” vroegen ze gehaast”, waardoor Demion alleen maar afstandelijker en eigenwijzer werd. Hij schudde zijn hoofd en draaide zich om “Vergeet het maar, ik vertrouw jullie ook voor geen meter. Denk maar niet dat ik ongewapend verder ga”. Deze reactie hadden de wachter echter niet direct verwacht. Ook de rest van de groep was verraste. Even keken de wachters elkaar aan en zagen toen zijn wapen. “Dat staal, is dat niet….?”. Demion zag de blik dat naar zijn wapen gericht was en draaide zich snel weer om. Snel viel hij hen in de reden “Mogen we jullie leider nog spreken. Het is belangrijker dan dit stomme gekibbel!”. Nu kwam Demion dreigender over dan normaal, echter waren de wachters niet snel van hun stuk gebracht. “Wie denk je wel dat je bent?!”. Even balde Demion zijn vuist en wilde uithalen, maar hij hield zichzelf in controle, waardoor Odysseus het snel van hem overnam om de boel een beetje te sussen.

"Rustig aan Demion, dit is niet nodig." Zei Odysseus, en hij ging tussen hem en de wachters in staan. "We hebben al genoeg problemen zonder er een vuistgevecht aan toe te voegen." Wat was er toch met Demion aan de hand? Hij raakte steeds sneller en vaker geïrriteerd, sprak minder dan normaal, en maakte acties en opmerkingen die Odysseus verontrustten. Hopelijk zou Demion een uitlaatklep vinden voor wat hem dan ook dwars zat. Dat hem iets dwars zat was wel duidelijk. Maar wat was het?

"Nou grote kerel, ga jij die wapenverzameling nog inleveren of moeten we de hele dag wachten?" Zei een van de wachters. Odysseus draaide zich naar hem toe, gespte de runenhamer los en gooide die met een boogje in de armen van de wachter, die achterover viel. "Ik heb geen wapens nodig om schedels in te slaan. Onthoud dat." Zei Odysseus, en hij keek de wachter koud aan. Deze aanpak had geholpen bij de Jachtmeester, misschien zou het weer werken. De wachter, die op de grond lag met de hamer boven op hem, schudde zijn hoofd. "Jou..." Zei hij terwijl hij de hamer wegduwde en opkrabbelde, "... mag ik wel. Laat me mezelf voorstellen. Mijn naam is Dwac, en ik ben het Clanhoofd."

Hierdoor was Odysseus wel van zijn stuk gebracht. "Het Clanhoofd? Maar ik dacht?..." Dwac onderbrak hem. "Een test. Iedere vreemdeling die hier binnen word gebracht ondergaat hem. Door te kijken hoe gewillig ze zijn hun wapens af te staan kan ik zien wie een bedreiging betekent. Zo weet ik bijvoorbeeld..." Hij wees naar Madarian en Amber, "dat zij allebei minstens 1 wapen verborgen hebben, aangezien ze zo gewillig waren zo veel wapens af te staan. Van jou..." Nu keek hij Demion aan, "... weet ik dat je een hechte band hebt met je wapen. Te zien aan waar het van gemaakt is, kan ik dat begrijpen. Van wie is het?"