Kristel die wel steeds aanwezig was geweest maar langs de verhaal lijn liep zag haar kans schoon. Stapte het verhaal even in en vroeg aan heraux een stukje brood, om de lekker geurende soep dorst zij niet te vragen.

Heraux die het haar de eerst drie keer niet hoorde vragen keerde zich om en zag haar staan en vroeg?

Demion keek even op na dat hij klaar was met zijn zwaard en stopte deze weg. De kleine lag naast Odysseus’ voeten. Er werd gevraagd wat ze met hem aan moesten. Demion kon het niet schelen, wat hem zelf eigenlijk ook verbaasde. Normaal had hij medeleven voor elk levend wezen, maar de laatste tijd kon hem niks meer schelen. Hij werd lichtelijk angstig van binnen. Het gevoel van medeleven was hem ontschoten en hij kon er niet achter komen hoe dit precies gekomen was.

De sterren leken ogen die je overal volgden en de maan leek bleker dan ooit. Het pad werd moeizaam verlicht alsof het licht moe was. Misschien was dat wel zo na zoveel duizenden jaren van geduldig zijn, aanwezig zijn, snel zijn.

Maar Kharili liep en bleef soms even bij een boom staan en luisterde naar de nacht, het duister als trouwe gezelschap, soms twee rode ogen in de verte.. die opkeken en dan snel weer verdwenen.

Maar Kharili, ondanks dat hij dit alles niet als dagelijkse kost ervaarde, was niet bang.
Want soms, dan veranderden die rode ogen in een helder gele gloed - wetende dat de lichtgeest met hem meereisde - waar hij ook heen ging.

Toen Kharili zich echt alleen voelde
haalde hij een kraal van zijn muts - zocht een stevige tak van een boom, kloof deze met zijn mes en stopte de kraal tussen de gespleten takdelen. Hij bezwoer om het licht en mompelde, kreunde, trilde.. en waarrempel de omgeving lichte op onder de stralen die uit de kraal kwamen. En zo kon hij het pad goed verlicht vervolgen.

Hij hield de staak als wandelstok en gelijk als padlamp - want in zak gestopt zie je met een lamp niets..

Madarian: "Dat jochie is dus een magiër. Al hij een wapen vanuit het niets kan oproepen, wie weet wat hij dan nog meer zou kunnen. Maar toch lijkt hij me een beginneling."

*Een omstander is inmiddels naar een put gelopen en gooit water op het gezicht van de Dusseldorp.*

"waaaaaah!!" Dusseldorp schreeuwt wakker... grote ogen kijkt hij om zich heen. Een onbehagelijk gevoel bekruipt hem...
Waarom kijken ze allemaal naar mij? Dacht hij.
Hij keek recht in het onverbiddelijke gezicht van Odysseus, naar het licht-angstige gezicht van Demion tot hij bij het vragende gezicht van Madarian kwam.
"wat is er gebeurd, dat jullie allemaal zo kijken?" vraagt dusseldorp

Madarian tegen Dusseldorp: "Aan dat zwaard in je handen te zien ben je een magiër. Een beginneling warschijnlijk, maar toch zou je een aanwinst kunnen zijn. Aan de andere kant, als je van het oproepen van een zwaard al bewusteloos raakt, hoe moet dat dan in een gevecht? We kunnen dan niet continu op je blijven letten..."

"ik moet nu zeker de waarheid zeggen"stamelt Dusseldorp
Madarian en Odysseus knikte tegelijk
Dusseldorp zucht en begint:
"ik ben een mengelmoes, mijn vader is magiër en mijn moeder een weerwolf. Vandaar dat het zoveel kracht kost voor een simpel zwaard, en vandaar dat ik zo lang in mijn eentje heb weten te overleven. Mijn moeder werd gedood door een Elf en mijn vader door te veel expirementeren. Zelf heb ik geen broers of zussen, dus ben ik op mijzelf aangewezen."
"en bij volle maan"vroeg Arya
"ben ik wel volledig weerwolf, al kan ik niet alles wat een weerwolf ook kan, daardoor weet ik nog wel wat ik doe en kan ik de kracht ook gebruiken als mijn mensengedaante. Bij volle maan verandert alleen dat ik eruit zie als een wolf."
Dusseldorp keek omhoog
"het duurt nog 5 dagen voor het volle maan is..."

Demion draaide opnieuw zijn hoofd naar de kleine naast Odysseus. Nog een aanvaring met een weerwolf, fijn. Demion liep naar de deur en ging naar buiten. de buitenlucht deed hem goed en gaf hem ruimte om na te denken. hij hoopte dat de voorspellingen niet uitkwamen

"Weerwolven... Ik heb mijn buik vol van weerwolven. En als een monsterjager van mijn niveau zegt, dan zegt het wel het een en ander. Maar toch kunnen ze handig zijn, als ze weten wat ze doen." Zei Odysseus, met een onwillekeurige zijlingse blik naar Madarian. "Goed, van mij mag je blijven, maar laat me je waarschuwen: wij hebben een hoop ervaring met weerwolven, en weten als geen ander hoe je ze moet doden. Probeer dus maar geen streken met ons uit te halen, want dat zul je niet overleven."

Dwac nam het zwaard aan van Dusseldorp en bewerkte het met het poeder. Daarna keek hij naar Feryin. "En welk wapen kies jij?"

Dusseldopr zucht.
Hij weet dat hij nu, nadat dit gezegd te hebben, in de gaten wordt gehouden. ik hoop Dacht Dusseldorp Dat ik begevndement wel van nut kan zijn... mijn weerwolf krachten dan.... Zou het nodig zijn om hun te zeggen over mijn helderziende gave die ik van mijn vader had geeërfd? vast niet
met dat als laaste gedachte wachtte Dusseldorp tot elk zwaard besproeid was...

Een schimmering in zijn gedachten, een kracht ontwaakt - hij voelt het.. maar wie of wat is het..

Het was een glimps zo kort maar ozo krachtig - hij probeerde het beeld in zijn geest vast te houden - Emmer, Water, koud.. vreemd.

Daar begreep hij niets van, maar goed, de magie is vreemd - altijd geweest en zal het altijd blijven. De tekenen zijn elke keer weer anders, altijd vers, altijd een samenstelling uit duizenden getallen.

Er was dus een nieuwe kracht in het spel.

Oyan bladerd in een van zijn oudste boeken en zoekt naar aanwijzingen - maar weet heel goed dat deze niet in zijn boeken te vinden zijn. Dat bedenkt hij, wacht.. de kracht is onder de mensen.. het is een mens..

Zij ogen worden groot.. Het vierde boek en het zesde hoofdstuk, het teken van het lichtzwaard. Het kan niet anders.

Snel loopt hij naar de kast en stop zijn boek terug nadat hij er een veer in heeft gelegt. Hij pakt het Vierde Boek van de Licht Kwadrant. Hoofdstuk zes...

Hij bladerd en zoekt en stroopt een hoofdstuk af dat bijna een boek zou kunnen zijn. Daar is het, een lichtzwaard.

Als het zwaard er is.. dan..
Maar dat kan niet..
alleen de Lichtmeesters kunnen toestemming geven middels een direct request.
En zover ik weet is er geen request geweest.
Maar.. het is ook geen duister wapen..
want dat..

Plotseling wordt hij onderbroken.

Oyan, je bent me voor.. klinkt een stem

Oyan kijkt om en ziet een gele schim..
Snel pakt hij een karaf en zet deze in het midden van de tafel.. het gele licht wordt opgenomen door het glas..
En daar schitterd de lichtgeest in kristal..
ozo helder.. De lichtgeest lacht..
ha, prachtige oplossing, ik zie er goed uit nu. Oyan lacht nu ook, tja, wat een toeval goed voor kan zijn.

Luister Oyan, je weet nu al meer dan ik je wilde vertellen - je weet nu ook wat er moet gebeuren. Je hebt het gevoeld.. dus.. de kracht is in de buurt. We zoeken deze niet op. We hebben een vergadering.

Oh lichtgeest, ondanks deze zaak is het heerlijk om met ons twaalf weer heel te zijn.
Ja, Oyan, zo kun je het ook zien.

Oyan liep naar de kast en haalde een zakje
hemelwit en stopt een paar korrels in de karaf.. ze lossen op in de Rode wijn..
en langzaam verdwijnt de witte kleur..

Tijd om ons klaar te maken voor de reis.

Linctus lag wat achterover in de bosjes. Hij had nu al een tijdje het kamp in de gaten gehouden en kon ieder gezicht en elke draak van de Valheru herkennen. Hij hield ze in de gaten, maar echt spannend was het niet. Tijdens de talloze gevechten tussen zijn volk en de Valheru had hij bijna alle gewoontes al gezien. Hij kon dus nu al van de lichaamstaal aflezen, dat de krijgers niet naar hem op zoek waren. Ze hadden waarschijnlijk niet eens in de gaten dat hij hier op het eiland was.

Langzaam dacht Linctus terug aan de tijden van vroeger. Toen hij weer terug was gekeerd naar de Rezy'k had hij op de Valheru gejaagd. Net als hij zelf ook opgejaagd werd. Het was al een oud verhaal tussen de Valheru en de Rezy'k. Vroeger waren ze een stam. Een volk van beesten temmers. Tot de twee broers aan het hoofd van de stam kwam. De stam werd op gesplitst en kreeg een eigen specialisatie. Zo concentreerde de Valheru zich op het temmen van draken, terwijl de Rezy'k meer affiniteit met wolven hadden. Er ontstond een arrogantie onder de Valheru en ze beschouwde de Rezy'k als ondergeschikt. Na generaties liepen de spanningen zo hoog op dat er een oplossing moest komen. De elven hadden zich opgeworpen als bemiddelaars en hadden een spelen georganiseerd om de krachten tussen de Valheru en de Rezy'k te meten. Maar de eerste spelen verliep vreselijk. Het stamhoofd van de Valheru verongelukte tijdens de spelen en de Rezy'k kregen de schuld. Als minderwaardige honden werden ze vanaf toen aangekeken door bijna elk volk. Terwijl de oorlog tussen de Rezy'k en de Valheru ontketend was.

Maar Linctus had de hoogtijd dagen niet meegemaakt. Toen Linctus terug keerde naar zijn volk was het maar een schim van vroeger. Nog steeds gebruikte ze de wolven nog bij de jacht, maar de jaren van minderwaardig aangekeken worden was het volk in verval geraakt. Terwijl de Valheru praktisch op handen gedragen werd. Door hun aparte manier van oorlog voeren was de Rezy'k er echter in geslaagd om de Valheru in hun wereld bijna uit te roeien. Linctus had echter meegeholpen bij de laatste push en had meegemaakt dat de Valheru helemaal verdwenen waren. De elven werden ervan verdacht de Valheru te hebben verborgen. Draken waren er nog wel in hun wereld toen Linctus weer terug keerde naar zijn warric clan, maar de Valheru niet meer.

Daarom zouden de Valheru nooit een Rezy'k in hun midden kunnen tolereren en had Linctus een hekel aan bijna alle mensen en zeker de elven.

Het vocht in wolken dringt diep door de kleine gaatjes aan de zijkanten van de snavel..
Met stevige wiekslagen baant de duif een weg door dichte lucht massa.

Daaronder ziet hij reeds bekende vormen en
zakt langzaam omlaag, steeds weer cirkelend
en de vormen bekijken.

Een wachter staat met zijn kijker over de einden te turen als hij plots het geklapper van vleugels hoort - hee, een duif, het is een duif van toren nummer 5. Voorzichtig benaderd hij de duif die geen aanstalten maakt om weg te vliegen. De wachter tilt de duif en verwijderd het papiertje.

De duif trippelt een beetje heen en weer..

De wachter stop het papier even weg en
pakt wat lekkers voor de Duif..
de duif trippelt richting het bakje en
pikt een paar zaden.

Vervolgens leest de wachter het bericht..

Nadat de duif zijn buikje gevuld heeft
trippelt hij naar de wachter die heel even opkijkt en een knikje geeft..

De Duif strekt zijn vleugels en klappert even en fladdert naar een dichtbij zijnde dak.. en vervolgens vliegt de duif weer terug naar de toren vanwaar deze is vertrokken.

De wachter blijft even met het briefje staan, verzonken in gedachten. "Dit bericht is helemaal niet voor mij bedoeld." Dan kijkt hij op en volgt heel even de richting van de vertrokken duif. "Mooi zo, wat een geluk hebben we met deze duiven."

De wachter loopt even heen en weer,
innerlijk in overleg over hoe hij dit moet aanpakken - een nieuw bericht aan de volgende wachter moet duidelijker zijn maar de uiteindelijke bestemming goed bepaald.

Goed, hij weet raad en schrijft een nieuw bericht. Het papiertje stopt hij in een koker en de volgende duif kiest zijn nieuwe bestemming.

De wachter pakt een koker uit de kast en strooit de inhoud over het hout.

Een groene kleur stijgt langzaam op en blijft even boven de toren hangen..

De wachter pakt weer zijn kijker en hervat het turen naar de einder.. Op zoeken naar vuur en kleur..

een geheimzinnige figuur zat te kijken hoe dusseldorp een zwaard uit de lucht toverde en hoe de anderen hun wapens gekozen hadden.....
toen de geheimzinnige figuur alles gezien had vluchte ze weer terug naar de schuilplaats waar ze aantekiningen maakte

In Dusseldorp's ooghoeken zag hij een figuur, wat snel wegrende....Wie is het? En wat kwam hij doen? vragen stapelde zich om.
Dusseldorp schudde zijn hoofd/
ik heb het me verbeeld dacht hij
en keek weer naar de groep

*Madarian kijkt even naar z'n zwaarden. Het lijkt er niet op dat ze anders zijn. Hij gaat naar een grote rots, en haalt twee keer uit. De steen ziet er nog hetzelfde uit. Dan geeft Madarian de steen een zetje en die valt in vier stukken uit elkaar. Hij kijkt even met open mond naar de rots.*

Madarian: "Eventuele toekomstige vijanden kunnen net zo goed zonder harnassen met me vechten..."

Dusseldorp kijkt met grote ogen naar de rots... zijn mond zakt open, maar doet hem snel dicht...
snel zoekt hij een eigen steen.
hij vindt er een, een kleintje, maar toch.

een kleine zetje tegen de rots.... geen vier stukken zoals bij Madarian.... maar wel 2 kleinere stukken...

"dat kan inderdaad van pas zijn..."

nadat de geimzinnige figuur de aantekeningen had opgeschreven besloot ze om de groep goed in de gaten te houden dus ze ging weer terug naar de rand van het bos om te kijken wat ze deden

De zon heeft de nacht verjaagd en de toppen van de bomen schitteren in de zon. Dauwdroppels weerkaatsen de stralen en lijken als ogen die bij elke stap van boom naar boom verspringen.

Met ferme stappen loopt hij verder en het zand knarst onder zijn schoenen. Hij kijkt achterom en ziet iets wat nog lijkt op dat wat hij kent. Maar dat is al lang niet meer zo, daarvoor heeft hij al te veel afstand afgelegd. De geur van het bos dringt diep door, verse bladeren, een geur van mos en vocht. Hij pakt een appel uit zijn rugzakje en snijd er stukjes uit.

Het pad gaat omlaag en zijn stappen worden korter en behoedzaam. De ondergrond is los en verraderlijk. Maar met zijn stok is hij zeker.

Nu de nacht is verdrongen kan de kraal weer terug in de muts en de gespleten stok wordt gevoerd met een doek. Zo ligt deze beter in zijn handen.

In de verte hoort hij geluiden..

"Dat zou dan erg knap van je zijn, want dit poeder werkt alleen bij drakenschubben." Zei Dwac fronsend, naar de kapotte steen kijkend. "Goed, jullie hebben nu bijna alles wat ik je te bieden heb in de aanval op de zwarte draak. Jullie hebben alleen nog een gids nodig. Ik zal mijn zoon meesturen. Darmon, ben je gereed?"

Darmons gezicht straalde van blijdschap. "Of ik er klaar voor ben? Natuurlijk! Ik kan niet wachten!" Riep hij, en begon al weer aan een stuk door te ratelen, tot de ergenis van de meesten in de kamer. Dwac maande Darmon tot stilte en begeleidde de groep weer naar buiten. "Veel succes. Jullie zullen het nodig hebben." Zei hij, en sloot de poort achter hen.

_____________________________________________________

"Daar, ze komen." Zei de Raaf tegen Linctus, die ook overeind kwam na even gelegen te hebben. "Twee nieuwen. De een is een Valheru, waarschijnlijk een gids. De ander is... Ik zou het eerlijk gezegd niet weten."

*De zwarte draak is een flink eind in het noorden geland op berg, bij een plek waar heel veel stenen op elkaar liggen. Er klinkt zachtjes een stem in het hoofd van de draak.*

Stem: "Daar ben je eindelijk. Dus is het zover. Je hebt een nieuw lichaam voor me gevonden. Breng hem hier..."

*De draak sluit z'n ogen en kijkt langzaam rond totdat hij voelt waar het lichaam is dat hij zoekt. Dan stijgt hij op en vliegt in de richting van het gezelschap. De eerste sneeuwvlokken dalen neer vanuit de lucht.*

---

*Madarian geeft intussen SoulShatter aan Amber en kijkt Dwac aan.*

Madarian: "Dat kan niet. M'n zwaarden waren dus altijd al zo scherp?"

*Dan probeert Madarian z'n dolken op de vier stukken van de steen. Ook de dolken gan dwars door de steen heen.*

Madarian: "Uitgerekend ik weer. Pak ik het slapste steensoort die er te vinden is..."

Alsmaar dichter komt hij bij de bron van de stemmen die hij gehoord heeft en bedenkt dat hij zich moet inhouden en voorzichtig moet zijn.

De afstand is nog niet meer zo groot
als een van de kralen van de muts in zijn handen valt en langzaam steeds meer licht begint te geven.

Hij verbergt het snel en zoekt een beschutte plek, slecht nieuws, slechts nieuws.
De gedachten schieten door zijn hoofd en vooral aan de lichtgeest gericht.

De stemmen komen steeds dichter en daarom zoekt hij een betere plek om zich verscholen te houden. Een onderonsje past nu helemaal niet.

Oh Lichtgeest, ik hoop dat je hebt meegekregen wat ik zo juist ben bericht.

Voetstappen komen dichter en de stemmen zijn nu te verstaan..

oh wat nu..

de geheimzinne persoon volgt nog steeds in het bos de personen..........