*Amber en Madarian sluipen alvast naar binnen. Madarian doet z'n elite gewaad net achter de deur uit en geeft dat aan Odysseus.*

Madarian: "Voor Akroma, als ze straks wakker wordt..."

*Ze sluipen richting de kamer waar de wapens liggen. Voorzichtig kijken ze door een raam. Daar liggen de spullen, maar ze worden bewaakt door twee man. Amber krijgt een vreemd gevoel van binnen.*

Amber aan iedereen van het gezelschap: Er is iets met die kamer, maar wat? Kon ik me dat maar herinneren! Wees extra op je hoede als je daar naar binnen gaat! Het ruikt als een val, maar wat voor kan ik niet zien!

Linctus is met tegenzin mee naar binnen gegaan. Zijn hele lijf tintelt. Alles om hun heen wees erop dat ze nu in een val lopen. Maar welke andere keus hadden ze nu nog? Linctus kreeg daarna een gedachte van Amber binnen. Er is iets met die kamer, maar wat? Kon ik me dat maar herinneren! Wees extra op je hoede als je daar naar binnen gaat! Het ruikt als een val, maar wat voor kan ik niet zien! Linctus vond het wel heel overduidelijk dat iedereen wist dat ze nu in een val liepen. Als hij zo'n gave had om gedachte te versturen, dan zou hij het voor nuttige dingen gebruiken. Linctus keek rond. Hij wist dat er gevaar aan kwam, maar hij kon niets verdachts zien.

*Amber en Madarian gluren in alle kamers rondom de beruchte kamer. Geen vijanden. Vreemd... Amber besluit het te wagen. Ze gooit dezelfde twee werpmesje richting de bewakers. Beide vallen bewusteloos neer. Zonder dat iemand het ziet van het gezelschap gaat er boven de kamer een klein luikje open. Craig ziet dat de wachters neer zijn, maar er is nog niemand in de kamer. Craig steekt z'n hand op...*

Madarian: Ik ga die kamer in, geef jullie de wapens terug en laadt de rest van de spullen in m'n rugtas... Niemand anders die kamer in!

*Madarian sluipt voorzichtig de kamer in en begint de wapens eruit te halen. Precies waar Craig op gewacht heeft! Z'n hand gaat naar beneden. Een grote groep wachters komt langzaam uit hun schuilplaatsen, wat niet geruisloos gaat. Madarian haast zich met het zoeken naar de wapens. Elke keer als hij er ééntje gevonden heeft, gooit hij deze naar Amber, die de wapens doorgeeft aan de anderen. Dan komen de wachters in zicht...*

Astenos hoorde hoe de rest vertrok terwijl de reus achter bleef met de gewonde vrouw. Hij wachtte totdat hij zeker wist dat ze buiten gehoorsafstand waren, en zette toen snel zijn masker op. Tijd voor actie.

Hij zette zijn masker weer op, liet de luchtzak oplossen en een rukwind aan de zijkant van de kar ontstaan. Hierdoor stond hij binnen enkele seconden naast de kar in gevechtshouding. De reus, die de andere kant op had gestaan, hoorde de winden en draaide zich met een ruk om. Te laat. Een windvlaag wierp hem achteruit. De reus greep naar zijn riem. De bijl en de hamer die eraan hadden moeten zitten waren er niet. Ook zijn boog hing niet op zijn vertrouwde plek. Astenos schatte de kans dat hij dit zou verliezen nihil.

Dat had hij niet moeten doen. Onder hem schoot een pilaar van steen uit de grond, die hem enkele meters de lucht in wierp. Astenos wist nog maar net te voorkomen dat hij op de grond smakte met behulp van een luchtkussen. Een steenpilaar! Die vervloekte reus was een elementaal! Dat maakte het er niet gemakkelijker. Gelukkig was het een steenelementaal. Astenos, als luchtelementaal, had veel voordeel tegenover een steenelementaal. Wat de grond niet raakt is heel moeilijk om te worden verwond met alleen behulp van steen. Het enige wat Astenos hoefde te doen, was te zorgen dat hij de grond zo min mogelijk raakte.

De reus brulde. "Wie ben je? Waarom volg je ons en waarom val je ons aan?" Astenos lachtte gemaakt. "Zoveel vragen, zo weinig inhoud. Verweer jezelf." Een nieuwe windvlaag wierp zich tegen de reus aan, maar deze keer was die erop voorbereid. Hij verankerde zijn voeten in het steen, waardoor hij overeind bleef. Meteen daarna vlogen er een paar brokken steen op Astenos af. Hij ontweek ze met gemak. Dit zou echt een eitje worden.

Na een paar aanvallen over en weer begon de reus in te zien dat hij dit niet alleen ging redden. Hij activeerde de rune zoals de pummel hem had geïnstrueerd. Nu moest Astenos heel snel handelen. Hij startte een serie snelle windvlagen uit meerdere richtingen, waardoor de reus van alle kanten werd belaagd, en zich nouwelijks vrij kon bewegen. Astenos maakte een kolom van lucht om hem heen. Zodra hij zou proberen daar doorheen te lopen, leek het alsof hij tegen een onzichtbare muur aan zou lopen.

Daar kwam de reus ook achter. Hij was nu Astenos' gevangene. "Pak de vrouw op en loop achter me aan. We gaan je vrienden een bezoekje brengen." Zei Astenos, en hij duwde een luchtbel in de mond van de reus, waarmee hij een vloekenserie waarvan hij de helft niet kende onderbrak. "Geen tegenstribbelingen, of het zal slecht met je aflopen. Pak de vrouw uit de kar en volg me."

Met een dreigende frons en gespannen spieren deed de reus wat hem gezegd was. Toen hij de vrouw eenmaal in zijn armen had begon Astenos naar binnen te lopen. Met een dodelijke blik in zijn ogen liep de reus achter hem aan.

Even bedacht Astenos zich of hij het schild voor de reus niet bruikbaar had moeten maken tegenover de vrouw. Dat idee schudde hij snel af. Die vrouw lag nog voor pampus, die betekende geen dreiging.

"Odysseus is in gevaar." bracht Linctus snel uit en wees naar de rune in zijn hand. "Wat er ook komt het beloofd niet veel goeds. We moeten ons opmaken voor het ergste." Linctus keek de groep rond en iedereen leek het te begrijpen. Linctus kijkt snel door de wapens die terug zijn gegooid door Madarian. Daar is zijn zwaard. Hij pakte het op en ging klaar staan met zijn gezicht naar de uitgang. Dat wat Odysseus had aangevallen kwam hun kant op. "Zoek jullie wapens maar zo goed mogelijk uit en richt jullie maar op de groep wachters bij Madarian." schreeuwde Linctus. "Ik zorg wel voor een uitweg." Vlak daarna stak Linctus zijn zwaard met twee handen in de vloer en begon een spreuk te fluisteren. Linctus had al veel te lang naar een gevecht verlangd, maar iets in hem zei Linctus dat dit niet het moment was om te vechten.

Demion greep snel zijn zwaard en draaide zich om. Hij wist het! Toch had hij zijn gevoel weer eens teveel genegeerd. Iemand had hen dus toch gevolgd! Linctus stond al klaar om de onbekende achtervolger te onderscheppen, maar Demion had het idee, dat als hij of zij of hen Odysseus de baas konden, ze niet zomaar neer gingen. Madarian was nog beneden en dit was duidelijk een val. Nu ze voor twee aanstormende gevaren stonden moest Demion kiezen en handelen. Alweer een keuze van niks! Dacht Demion bij zichzelf. kiezen tussen twee kwaden is nooit makkelijk, maar het moest gebeuren. Even in gedachten zei hij sorry tegen Madarian die benden stond. Gelukkig wist hij ook wel dat Amber hem zeker te hulp zou springen, mocht dit nodig zijn. Ook zou Demion zo snel mogelijk zijn aandacht weer verleggen als hij daar een kans voor kreeg en het aankomende gevaar kon stoppen. Zonder dat eigenlijk iemand het zag sprong Demion in een zijgang en liep door een doolhof van kleine smalle gangen. Linctus zou goed dienen als afleiden zodat Demion de onbekende via de rug kon aanpakken mocht dit nodig zijn. Hij hoopte dat Odysseus het goed maakte, laat staan Akroma die nog steeds onwel bleek. Even voelde hij een raar energie patroon naderen, even kreeg hij een vreemd gevoel en even wist hij niet wat hij moest denken. Dit energie patroon had hij lichtelijk eerder gevoeld, maar dit persoon wist het goed te onderdrukken. Dat vergt veel oefening en kunde. Als dit persoon echt foute bedoelingen had, dan hadden ze er nog een grote kluif aan.

*Vlak als Madarian de wapens heeft gepakt en 'uitgedeeld', zijn de anderen richting Odysseus om hem te helpen. Amber staat nog bij Madarian om hem de kamer uit te helpen, als een groep Dark Elves binnen stormen. Voor ze er beide erg in hebben, staan ze bij de ingang te vechten met de Dark Elves, die Amber en Madarian de kamer in proberen te werken. Amber en Madarian kunnen niets anders dan de slagen proberen af te weren, en stappen langzaam naar achteren. Dan vallen de valhekken naar beneden, waardoor Amber en Madarian gevangen genomen zijn, samen met een paar Dark Elves. Het luik boven in het plafond van de kamer gaat open.*

Craig: "Hahahahaha! Dat jullie in die val zijn getrapt! Ik had meer van jullie verwacht, maar goed... Jullie vrienden zullen nu snel volgen. Eerst moeten jullie de test doorstaan. Iedere vreemdeling moet dat, maar niemand heeft de test nog overleeft!"

Madarian: "Test... Test... Altijd maar die test! Wat moet je nou? We moeten een draak stoppen die weet ik veel waar is, en wie weet wat voor problemen hij veroorzaakt!"

Craig: "Willen jullie naar het land van de draken? Die kan alleen geopend worden door een waardig iemand, die z'n hersenen gebruikt. Er is een magisch versterkte deur die alleen met de juiste sleutel open kan. Wat die sleutel is? Geen idee. Hoe je die sleutel kan krijgen? Geen idee. De draken hebben deze test gebouwd. Er zijn vele Dark Elves geweest die de test hebben geprobeerd, maar het is nog niemand gelukt. Nu is het jullie beurt!"

*Craig haalt een hendel open, en Madarian, Amber en een paar Dark Elves storten naar beneden, gevolgd door de rest van de spullen van het gezelschap. Als eerst vallen de Dark Elves, daarna valt Madarian op hun, daarna valt Amber op Madarian.*

Madarian: "Amber, hier hebben we nu geen tijd voor... Wil je van me af gaan?"

*Amber geeft Madarian een por in z'n zij, en staat daarna op. Dan staat Madarian op, en begint de spullen in z'n magische rugzak te laden, en als Madarian iets van hun eigen uitrusting vindt, trekt hij dat meteen aan, of geet het aan Amber. Intussen kijkt Amber om zich heen. Een grottendoolhof. Als ze iets haat, dan is het een doolhof! Ze zet meteen een teken op de wand. Dan helpt ze Madarian met inladen, terwijl ze bedenkt welke kant ze op moeten. Intussen worden de Dark Elves wakker en krabbelen overeind...*

Astenos had geen haast. De reus had de rune geactiveerd, dus waarschijnlijk zouden zijn metgezellen zo in zijn armen komen rennen. En dan zou hij ze allemaal gevangen nemen en ze uitleveren aan Craig Unsh'allach. Geen cipiersdiens meer voor hem! Astenos grijnsde onafgebroken achter zijn masker.

Hij besloot naar de centrale zaal te gaan. Daar zouden waarschijnlijk de wapens van de buitenlanders liggen, en dus zouden ze uit die richting naar hem toe komen rennen om hun grote vrriend te redden. Eenmaal bij de centrale zaal aangekomen zag hij een figuur knielen met zijn zwaard in het steen. Astenos bekeek hem eens wat beter. Ja hoor, het was de pummel! Mooi, die had nog wat van hem te goed voor dat vervloekte poeder van hem.

De pummel merkte hem op, maar stond nog niet op. Astenos ging zwijgend 30 meter van hem af staan en observeerde wat de pummel zou gaan doen. De reus begon in het wilde weg vluchtgebaren te maken, voor zover zijn luchtcel dat toeliet. De pummel negeerde het en trok zijn zwaard uit de grond. Beiden gingen in gevechtshouding staan. Astenos wachtte de eerste aanval van zijn tegenstander af.

Linctus had de aanvaller direct herkend als de persoon die hun had vrijgelaten. Ook was hij er van overtuigd dat dit ook dezelfde man was als de wachter die hij ondervraagd had. De wachter bleef op zo'n 30 meter wachten op een beweging van Linctus. Linctus maakte zijn bezwering af en trok toen zijn zwaard uit de vloer. Hij ging in gevecht houding staan en keek naar de wachter. Linctus dacht na bij zichzelf. Opeens viel hem in waarvan hij die houding kende. Die wachter was een lucht elementaal, die duidelijk over gekwalificeerd was om hun te bewaken. Dit zou een zwaar gevecht kunnen worden, als de lucht elementaal niet zo'n overduidelijke zwakke plek had. Hij had Linctus namelijk flink onderschat en dacht dat zijn lucht beheersing nog onbekend was.

"Ik ben niet bang voor jou." Schreeuwde Linctus terwijl hij met getrokken zwaard naar de wachter rende. Deze duwde Linctus met een stoot van lucht tegen de muur aan. Deze dwaas is nog gemakkelijker te verslaan dan dat ik dacht. dacht Astenos bij zichzelf. Linctus had een flinke smak gemaakt tegen de muur en stond verbazend snel weer op. "Hoe kan dat? Wat gebeurde er?" Begon Linctus op zijn best te acteren. Astenos begon te glimlachen. Hij bereidde zich voor om een grote stoot met lucht te maken. Groot genoeg om Linctus bewusteloos te krijgen. Linctus rende onverminderd door op Astenos, maar toen hij de lucht hoorde aan suizen maakte hij een halve draai met zijn zwaard. De blauwe gloed van zijn zwaard leek de lucht te vangen en stuurde het direct terug tegen Astenos aan. Astenos vloog nu zelf tegen de muur en stond weer op. Die pummel had dus meer in zijn mars dan dat het leek.

Demion keek om de hoek en aanschouwde de kracht van de onbekende strijder. Een lucht elementaal, kan dit nog vreemder worden? Waarom kunnen we niet gewoon eens onze gang gaan zonder problemen? Het lijkt erop of het lot zelf ons dwarsboomt. Langzaam trok hij zijn zwaard uit de schede en keek nogmaals om de hoek. Linctus had de volledige aandacht van de onbekende, wat Demion al verwacht had. Met zijn andere hand trok hij drie werpmesjes uit zijn laars en ging met zijn muur vlak tegen de muur staan. Een knal tegen de muur was te horen. Linctus deed dus zijn best om hem af te leiden. Blijkbaar had ook Linctus nu gevoelsmatig een band geschept met Demion. Sinds hun reis naar de bibliotheek was hun spirituele band zeer versterkt en leken ze elkaar goed aan te voelen. Demion had ook tijd om zijn bewegingen te leren en wist nu wat hij echt aan Linctus had. hij hoorde de onbekende opstaan en weer naar voren stapten. Snel keek hij nogmaals om de hoek. De onbekende man wreef snel met zijn hand langs zijn gezicht om te kijken of hij gewond was. “Hoe durf je!” schreeuwde hij uit. Nu is mijn kans, dacht Demion en sprong achter de muur vandaan. Zijn mesjes vlogen suizend door de lucht. De onbekende leek de verandering in de lucht aan te voelen en dook naar rechts om een van de mesjes te ontwijken, snel naar links om een andere toe ontwijken en sprong omhoog om de derde te ontduiken. Dit derde mesje vloog op Linctus af. Snel greep Linctus zijn zwaard en tilde deze voor zijn hoofd zodat het mesje afketsten en richting Odysseus vloog door nog geboeid leek. Het mesje raakte de luchtzak en verloor daardoor kracht.

“Nog een? Dat maakt niet uit” sprak de onbekende terwijl hij zich omdraaide naar Demion die nu zijn zwaard stevig voor hem hield. Zijn spieren stond nu strak en een druppeltje vocht droop langs zijn voorhoofd, langs zijn wenkbrauw naar benenden. Het normaal slanke en lenige gestalte van Demion had zich verruild met een zwaard getraind figuur. Het gestalte van Demion deed denken aan de oude standbeelden uit de Tempel van de titanen. “Gut, gut, Wat hebben we hier?” Sprak de onbekende terwijl hij zijn masker verder over zijn gezicht trok. Linctus gebruikte deze tijd om dichter bij te sluipen en uit te halen. Toch ontweek de onbekende zijn aanval en Lintus vloog hem voorbij. De onbekende gaf hem met een lucht aanval een zet in de rug waardoor hij doorvloog naar voren en uit balans kwam. Demion bleef stijf op zijn benen staan en stak zijn rechter arm uit waar Linctus op tot stilstand kwam. Snel draaide hij zich om en stond zij aan zij met Demion. “De luchtzak van Odysseus is nu zwakker, hopelijk kan Odysseus er nu uit ontsnappen” fluisterde Linctus. Demion had het ook gezien. Even keken ze elkaar aan vanuit elke elkaar ooghoeken en knikten. Met ze tweeën stormde ze op de onbekende belager af.

Twee aanvallers of een, het was maar een klein verschil. En dat verschil was dat hij ze sneller gevangen kon nemen. Hij kon zo veel staal en spieren aan als hij wilde. Deze twee waren geen uitzondering op Astenos' zelfgemaakte regel: niemand verslaat Astenos.

Hij sprong op om de dubbele aanval te ontwijken, draaide zich om zijn as en stuurde een windvlaag in de ruggen van zijn aanvallers. Deze wisten zich helaas net op tijd te herstellen om niet languit op de marmeren vloer te belanden. Ze draaiden zich als een man om, en zetten een nieuwe aanval in. Weinig variatie, jammer. Astenos had gehoopt op een beetje spanning.

Maar deze aanval was niet als de vorige zoals hij dacht. Op enkele meters afstand van hem schoten de twee uit elkaar, en ineens stonden ze links en rechts van hem. Meer als reflex als dan erbij na te denken sprijdde Astenos zijn armen en maakte twee luchtmuren aan weerszijden van hem. De twee buitenlanders knalden er tegenaan. Astenos trok zijn handen een stukje terug en sprijdde ze daarna weer met kracht. De luchtmuren schoten een stuk naar voren, waardoor ze de buitenlanders een klap gaven. De twee vlogen vrijwel synchroom tegen de muur aan, zakten naar beneden, schudden hun hoofden, en stonden weer op. In ieder geval waren ze koppig.

Tot nu toe had Astenos weinig moeite met deze twee. Hij kon dit tijden volhouden. Hij had zijn echte wapen nog niet eens hoeven trekken. In een kleine inpasse betastte hij het gevest. Eigenlijk was hij heel barmhartig, al vond hij het zelf. Als hij minder geduld had zou dit gevecht al afgelopen zijn met de hulp van zijn wapen. Maar hij hield er nu eenmaal van om te spelen met zijn prooi.

Ondertussen ging het gevecht door. Astenos weerde slagen af met luchtschilden, duwde lichamen weg met wind, maar kon niet voorkomen dat hij af en toe zijn verdediging liet afzwakken. Al snel zaten zijn Black Squadrongewaden onder de scheuren, en de lichaamsdelen van de buitenlanders vol beurze plekken. En toch hielden ze vol. Astenos besloot dat hij meer ruimte nodig had. De centrale zaal was hiernaast, dus het zou niet erg moeilijk worden om de buitenlanders daar naartoe te drijven. Astenos zette een tornado in. Tornado's waren groot en vernietigend, maar vraten energie. Langzaam begon de lucht in de gang te circuleren en zich om een centraal punt te draaien. De tornado was geboren. Langzaam maar gestaag dreef hij naar de buitenlanders.

Hiermee zou hij ze met gemak de centrale hal in kunnen blazen. De reus en de vrouw was hij al lang vergeten.

Langzaam kwam Akroma weer bij kennis.
"Oddyseus, Hij heeft Khamal!"
Dan ziet ze de blik op het gezicht van Odysseus.

Deze blik zag ze ook, toen ze Balthor te grazen hadden genomen, het pure niks kunnen doen, en ondergaan wat je moet, terwijl je van binnen kookt van emotie. Wie kan hem dit aangedaan hebben?

Dan ziet ze nog net een mantel een huis binnen schieten. Dat moest hem zijn.

Met een sprong uit Odysseus armen lande ze op de grond, en merkte ze dat ze nog al haar energie had. Ik neem hem voor je te grazen riep ze hem nog toe. Voor Odysseus ook maar van de verbazing was bekomen, rende ze al achter degene die hem dit had aangedaan aan.
Weer raasde de woede door haar lichaam.
Overal kijkt ze om haar heen voor iets dat ze als wapen kan gebruiken.
Dan zit ze de gestalte weer, in gevecht met Lintus en Demion.

Ze merkt dat de twee haar hebben gezien, en dat ze de elf zoveel mogenlijk afleiden.

Vol snelheid raakt ze de elf met haar schouder in zijn rug, waarbij zijn gewaad langzaam in vuur en vlam schiet.
Dan land hij op een muur, en hoort ze iets breken.

*Inmiddels is het valluik waar Amber, Madarian en een paar Dark Elves doorheen gevallen waren weer gesloten en worden de valhekken opgetakeld. Als de Dark Elves opgestaan zijn, zien ze Amber en Madarian. Meteen trekken ze hun wapens. *

Madarian: "Waar zijn jullie mee bezig?"

Dark Elf: "Geef julie over!"

Madarian: "Waarom? We kunnen jullie makkelijk aan, en jullie hoeven hier beneden niet op versterking te rekenen volgens mij"

*De Dark Elves kijken om zich heen. Grotten? De test! Ze zijn opgeofferd! Ze beginnen angstig om zich heen te kijken en naar een uitweg te zoeken. Craig begint gejammer te horen, en denkt dat het van Amber en Madarian af komt, en begint te lachen... Amber en Madarian staan op, en gaan ook op weg om de uitgang te zoeken. Een groot aantal voetstappen staan in het zand op de grond. Madarian gebruikt z'n speciale helm, maar ziet allemaal vreemde dingen in de muren, plafond en vloer. Alsof er allemaal metaal in zit. Verder ziet hij geen valkuilen of andere vallen. Tenminste... Niet in de buurt in ieder geval. Hij begint een kant op te lopen, en Amber volgt.*

*Na een tijdje door het doolhof gewandeld te hebben, komen ze een Dark Elf tegen, die radeloos van angst is. Madarian pakt hem beet, smijt hem tegen de muur, pakt SoulShatter en houdt het zwaard tegen de keel.*

Madarian: "Spreek! Wat is dit voor soort test?"

Dark Elf: "GGGeen idee! Iedereen dddie hierin geworpen is heeft het niet kkkunnen navertellen!"

Madarian: "Ik heb anders geen lijken of skeletten gezien!"

Dark Elf: "NNNee, maar het ssschreeuwen vergeet jjje niet snel..."

*Madarian laat de Dark Elf los, en gaat verder met het zoeken naar de uitgang, maar houdt SoulShatter goed beet. Amber schudt haar hoofd. Waar zijn die Dark Elves toch zo bang voor? Normaal zijn het uitmuntende vechters en nergens bang voor! Het geeft haar een koude rilling. Maar ze zijn er nu eenmaal, dus moeten ze dit proberen te overleven... Een zwerftochtje door het doolhof later, komen ze bij een vreemde ruimte aan. Een ruimte die Madarian eerder gezien heeft, maar waar? Hij houdt Amber tegen.*

Amber: "Waarom stop je?"

Madarian: "Ik heb deze ruimte eerder gezien, maar ik weet niet meer waar. Wat ik wel weet is dat we hier uiterst voorzichtig moeten zijn!"

Amber: "Waarom dan? Ik ziet geen gevaar!"

Madarian: "Kijk naar de grond. Er staan veel voetafdrukken, maar ze houden plotseling op..."

*Amber kijkt omlaag. Dan ziet ze iets uit de grond steken, maar wat het is? Ze raapt het op. Een soort van fakkel of iets dergelijk die opgebrand is? Ze scheurt een stukje van haar kleding af, wikkelt dit om de 'fakkel', doet er een beetje olie op, en steekt het aan. Dan pas ziet ze dat ze een bot van een bovenbeen vast heeft... Madarian had dat al wat eerder gezien, maar wou Amber niet ongerust maken.*

Madarian: "Waar ken ik deze kamer van..."

Amber: "Kunnen we niet beter weg gaan? Wie weet wat dit gedaan heeft!"

Madarian: "Wacht eens even! Dit is die ka..."

Amber: "Laten we gaan. Ik heb hier geen goed gevoel over..."

Madarian: "...mer uit m'n droom!"

Amber kijkt Madarian in ongeloof aan en zegt: "Uit je droom? Wat voor droom?"

*Madarian vertelt in het kort de droom die hij had op het schip.*

Amber: "Een cirkel? Hier? Hier is geen cirkel! Wat voor cirkel heb je het over?"

Madarian: "Wacht even... Die helm heb ik niet voor niets..."

Een vlammende pijn schoot door zijn reukorgaan. Zijn prachtige neus, ontsierd! Gebroken door… door wie eigenlijk? De pummel en zijn partner waren druk met de tornado, en de reus kon het ook niet geweest zijn. De vrouw. Het was die verdomde vrouw geweest! Hij had geen aandacht aan haar besteed, en de prijs betaald. Astenos vervloekte haar en al haar groepsgenoten. Ze zouden…

Pas nu merkte hij dat zijn gewaden in brand stonden. Een klein ongemak, hoewel een beetje te warm naar zijn smaak. Vuur kon niet zonder lucht. Astenos onttrok alle lucht aan de vlammen, en de vuren doofden.

Snel ging hij rechtop staan. De drie buitenlanders omsingelden hem. Met een snelle ruk zette Astenos zijn neus weer recht. Eigenlijk wilde hij gillen van de pijn, maar de buitenlanders mochten niet weten hoe kleinzerig hij eigenlijk was. “Dat” hij haalde diep adem, “zet ik jullie betaald.” En de lucht begon rond hem te draaien.

Odysseus kon het wel uitschreeuwen van machteloosheid, maar de luchtbel in zijn mond verbad het hem. Akroma was door de muur gekomen, waarom hij niet? Denk, Odysseus, denk. Het werpmesje. Hij herinnerde zich Demions werpmesje. Waar was dat ook alweer tegen zijn gevangenis geketst? Odysseus zocht de muur af. Uiteindelijk vond hij het barstje. Een scheurtje, meer was het niet. Meer was ook niet nodig. Snel keek hij waar zijn wapens lagen, gelukkig, niet te ver weg. Hij wierp een blik op de elf. Deze leek totaal te ontsporen. Dit was niet een tornado die hij opriep, zoals net, dit was een cycloon. Die gek moest gestopt worden voordat het dak van de tempel op hun hoofd zou vallen. Odysseus ging aan de slag.

Hij kon het Steen dan wel niet gebruiken, hij had nog altijd zijn spieren en vuisten. Hij beukte in op het scheurtje. Na enkele stompen barstte de scheur verder. Ondertussen werd de cycloon groter. De elf begon te schreeuwen van woede. Dit waren geen woorden, dit waren oerkreten. Akroma, Demion, en Linctus werden achteruit geworpen door de wind. Odysseus beukte door. Bij iedere stomp scheurde de barst verder. Nog een laatste stoot, en de muur lag aan diggelen. Meteen loste de luchtbel in zijn mond ook op. Hij verspilde geen adem om te schreeuwen, en rende recht op de elf af. Dit lukte hem bij iedere stap een voet in de aarde verankerd te hebben. Zijn wapens vlogen door de cycloon op hem af. Hij ving ze op, en zette zijn opmars voort.

De elf schreeuwde nog steeds. Hij keek de elf in de ogen. Geen pupillen, geen iris. De ogen zonden een dof wit licht uit. Die elf was absoluut ontspoord en vernam niets meer van de wereld. Zijn element had hem opgeëist. Odysseus kende dat gevaar, als hij niet oplette kon het hem ook gebeuren. De elf stond in het oog van de storm, zijn armen geheven, zijn stem schreeuwend. Zijn zwarte gewaden wapperden in het luchtgeweld. Eindelijk kwam Odysseus bij hem aan. Hij kon de elf nu niet doden: de lucht zou imploderen, en dat zou geen van hen na kunnen vertellen. Hij pakte de elf op en slingerde hem de grote hal in. Een plotselinge windvlaag van achteren slingerde hem achter de elf aan. Ook de anderen werden overvallen. Eenmaal in de grote hal sloegen de valhekken weer dicht. De cycloon loste op.

Astenos kwam weer terug op aarde. De lucht had hem opgeëist. Dat was wel vaker gebeurd, maar het bleef eng en gevaarlijk. Gelukkig was het nu voorbij. Hij had weer de controle over zijn lichaam, en zijn ogen hadden weer de blauwe kleur die hij zelf zo mooi vond. Astenos keek om zich heen. Tot zijn schrik zag hij dat hij in de grote hal was, en de valluiken dicht waren. Dit kon maar een ding betekenen.

In paniek zocht Astenos de valluiken af naar degene waar de hogepriester achter stond. Hij rende er naartoe. “Hogepriester, wat doet U? U kunt mij de test niet laten ondergaan!” Craig Unsh’allach keek berouwvol. “Het spijt me, Astenos. Het was niet mijn bedoeling je de test te laten ondergaan, maar nu de val dicht is geslagen kunnen we hem niet openen. Je hebt geen keuze.” Astenos kreeg een nieuwe paniekaanval. “Is er geen manier om…” De hogepriester hief zijn hand. “Geen discussie, Astenos.” “Maar…” “Moet ik er een bevel van maken, Mastairon?”

Astenos deinsde achteruit, alsof hij een klap in zijn gezicht had gekregen. “Waarom… noemt U mij zo… in publiek?” Stamelde hij. De hogepriester keek dreigend. Astenos werd rood, en hij knarsetandde. “Uw wens is mijn bevel, Primaat Unsh’allach.” Zei hij tussen opeengeklemde kaken door. Craig knikte, en Astenos draaide zich met een ruk om. Met de grootst mogelijke tegenzin stapte hij op de buitenlanders af, die een gevechtspositie aannamen. Astenos liet hen de binnenkant van zijn polsen zien om aan te tonen dat hij geen kwaad in de zin had. “Het ziet ernaar uit dat wij de test moeten ondergaan… samen.” Astenos had liever zijn tong afgebeten dan deze woorden te zeggen.

*Madarian probeert z'n helm te gebruiken om 'de cirkel' te vinden, maar voordat hij erin slaagt, komt een Dark Elf de kamer binnen via een andere gang. Dan gebeurt hetgene wat Madarian al eerder heeft gezien... Een deur in de muur wordt snel sterker verlicht door een masker die daaraan hangt. Plotseling komen er spanningsbogen (bliksemschichten) van het masker, die de vorm beginnen aan te nemen van de demoon van Madarians droom. Die demoon blijkt dus uit pure elektriciteit te bestaan.*

Madarian: "Weg hier!"

*Madarian pakt Amber beet en rent met haar samen van de kamer weg. Als de demoon volledig gevormd is, gaat hij snel achter de Dark Elf aan, die weg probeert te vluchten. De demoon is veel sneller dan die Dark Elf. en heeft die elf snel te pakken. Niet alleen scheurt de demoon de elf aan stukken, maar bij elke aanraking wordt de Dark Elf ook nog eens geëlektrocuteerd! De stank van verbrand vlees gaat al snel door het gangenstelsel. De stukken vliegen alle kanten op en er blijft bijna niets over van de Dark elf. Als de demoon klaar is, gaat hij weer terug naar de kamer, begint op te lossen, waarbij het masker wat de demoon op had weer op de deur komt te hangen, alsof het er nooit vanaf geweest is. Madarian en Amber hebben dit keer geluk gehad...*

"Dan hoeven we je nu ook niet te vermoorden Mastairon!" Antwoorde Linctus. Hij glimlachte van oor tot oor door het gebruik van dat woord voor de wachter. "Misschien kan Mastairon ons nog wel helpen." Linctus keek nu spottend naar de dark elf. "Als de soep bijvoorbeeld te warm is dan kan hij het voor ons afkoelen." Linctus kon zijn lach niet inhouden. Hij genoot gewoon van de manier waarom die elf zichzelf aan het verbijten was. "Zullen we nu eens kijken of we Amber en Madarian kunnen vinden?" Begon Demion. "Ja ik heb eigenlijk ook wel graag de rest van mijn spullen terug." Antwoorde Linctus.

"Kom dan maar mee." Astenos deed een poging om te verbergen dat hij rood aanliep, wat maar half lukte. Zij wisten niet wat de Mastairon was, wisten niet wat die titel inhield. Binnenkort zouden ze er achter komen wat het was. Maar nu nog niet. Hij zou die buitenlanders nodig kunnen hebben. Aangezien niemand eerder de test had doorstaan waren er enige twijfels of hij het wel kon. Maar hij was toch zeker Astenos? De beste, slimste, machtigste en mooiste die er op deze aardkloot rondliep? Hij zou deze test wel doorstaan. Maar misschien was het wel zo handig om een klein beetje hulp te hebben, al was het dan van buitenlanders.

Astenos liep naar de plek waar het valluik was. Halverwege draaide hij zich om naar de pummel. "Oh, en voor ik het vergeet. Als jullie me nog één keer Mastairon noemen stop ik een luchtbel in jullie monden die ik er pas weer uit haal als ik je lichaam ontdaan heb van je ziel." Hij opende het valluik. "Jullie zijn gewaarschuwd. Ik ben jullie vriend niet, en als dit voorbij is gaan we verder waar we gebleven waren." Hij sprong de tunnel in.

Hij landde op een luchtzak die hij een halve seconde daarvoor gemaakt had. Meteen liet hij hem weer oplossen. Die buitenlanders moesten maar kennis maken met de harde vloer hier. Hij keek om zich heen. Een doolhof. Hij had een arena verwacht, met in het midden een gigantische stenen krijger, of iets dat daarop zou lijken. In plaats daarvan kregen ze een doolhof. Eigenlijk was Astenos een beetje teleur gesteld.

*Madarian kijkt tijdens het rennen om. Niets te zien. Hij stopt, Amber stopt ook.*

Madarian: "Waar is dat ding?"

Amber: "Hoe moet ik dat nou weten? Ruiken soms?!? Jij hebt die helm van je! Gebruik hem!"

Madarian: "Ooit gehoord van een retorische vraag? Dat is een vraag waar je eigenlijk geen antwoord op verwacht. En ik zie vaag dat masker weer op z'n plek hangen. Het gevaar moet dus geweken zijn. Laten we terug gaan."

Amber: "Wat bedoel je met 'Ik zie vaag'?"

Madarian: "Er zit iets vreemds in alle muren. Een vreemd soort metaal waar ik moeilijk doorheen kan kijken. Dat 'ding' is gemaakt van elektriciteit, dus dat metaal zal wel iets zijn om dat 'ding' in staat te stellen door het hele doolhof te gaan. Kom we moeten weer naar de ruimte met het masker toe."

*Amber en Madarian gaan terug naar de ruimte. Intussen probeert Madarian een bericht door te sturen, samen met een plaatje van de kamer, maar door het metaal wordt de 'verbinding' flink gestoord.*

Madarian: Ha... .lle..aal. .as o.! Ga de vol...de kamer .... in!

*Madarian probeert een afbeelding van de kamer door te sturen, maar er komen maar kleine stukjes door, waardoor het net op een foto lijkt waar iemand op bezig geweest is met een schaar. Eén ding komt echter wel goed door: het masker...*

Demion keek even om naar Linctus en sprong zelf ook door de opening. Zonder moeite landen hij geluidloos op de harde ondergrond beneden. Hij eek naar de rug van het onbekende figuur en hij voelde lichtelijk een haat opborrelen in zijn geest. Hij betrapte zichzelf erop en wende zijn hoofd af. De donkere gedachten mochten niet weer winnen van zijn gezonden perceptie van alles en iedereen. Wie was hij, en waarom had hij hun eerder geholpen? Zijn gedachte gingen even naar Linctus, waar was hij eigenlijk. Hij keek naar boven en zag hoe Linctus begonnen was met zijn moeilijke klim naar benden. Even was hem ontschoten dat Linctus wel een machtige krijger was, maar in lenigheid niet altijd even goed kon uitblinken. Zijn hoofd draaide zich weer naar de donker figuur verderop, waarvan hij niet goed kon zien wat hij deed. Demion vertrouwde hem helemaal niet en was het arrogante eigenlijk meer dan zat. Opnieuw wende hij even zijn hoofd af toen hij de woede weer voelde opkomen. Sinds wanneer was hij zo boos te krijgen? Opnieuw keek hij op naar de onbekenden en opnieuw kwam de drang om zijn arrogante tong af te snijden naar boven. Hoe kon hij dit eigenlijk tegen gaan, dacht hij bij zichzelf. misschien moet ik dit mannetje gewoon eens een lesje leren. Linctus was ondertussen benden aangekomen en keek Demion even bedenkelijk aan. Hij liep naar hem toe terwijl hij zijn kleren afklopten, zodat het stof rustig van zijn schouder af viel richting de koude grond. “Waar denk je aan?” begon hij zacht “Je ziet er namelijk gespannen uit”. Demion kneep zijn ogen samen en zag de beelden in zijn hoofd, wat hij nu aan dacht. Hij schudde de beelden uit zijn hoofd en opende zijn ogen. “Niets Linctus” en hij liep verder. Linctus zag wel degelijk dat er wat mis was en hield Demion daarom toch maar in de gaten.