Demion rende op een van de stenen krijgers af en sprong rechtsklaar over hem heen. Het beeld had het nakijken en keek omhoog. Demion gaf hem een draaitrap in zijn nek en zijn hoofd brak los van de rest van zijn lichaam. Snel dook Demion ineen en wist nog net een bijl van een ander beeld te ontwijken. Zijn bijl trof het onthoofde beeld, waardoor het nu in elkaar zakte. De benen van het standbeeld waren nu onbeschermd en dat liet Demion zich geen twee maal zeggen. Zijn zwaard sneed door het gesteente als een heet mes door boter. Nu probeerde het beeld zijn evenwicht te vinden en zwaaide zijn armen rond. Ook deze moesten het nu ontgelden van Demions wapen en gleden los van de romp. Een beuk van Amber gooide het beeld opzij en ze schoot een pijl over Demions schouder heen, recht in het voorhoofd van een aanwandelend beeld. Deze trok de pijl met een ruk uit zijn voorhoofd en vervolgde zijn weg naar Amber toe.

Linctus rende richting de deur en ontweek een paar wapens van de beelden. Hij duwde tegen de deur maar er was geen beweging in te krijgen. “OP SLOT!” schreeuwde hij ontstemt en dook ineen. Een bijl klapte met hoge vaart tegen de deur.

Ineens stapte de rest van de beelden allemaal tegelijk naar voren en trokken hun wapens. Het leek erop dat ze door iets of iemand geactiveerd werden. Demion vuurde zijn aura op en schoot een energiebal richting een groep van 5 beelden. Deze klapte door het geweld uit elkaar. Demion had niet door dat de stukken beeld weer samen kwamen en opnieuw de beelden vormden die ze voorheen waren. Ze bleven echter dit maal roerloos tegen de muur staan. Een helder licht scheen onder hun voeten vandaan en er was tevens een harde klink te horen, alsof ze op een schakelaar terecht kwamen. Amber zag dit en schreeuwde het naar de andere twee. “Als ze verslagen zijn komen ze weer terug op hun plek. Volgens mij moeten ze allemaal verslagen worden voordat de deur op gaat!”. Linctus en Demion knikte naar elkaar. Dat werd dus een tandje bijzetten.

Linctus zette zich schrap en hield zijn arm en zwaard gestrekt naar achter. Hij zette het op een rennen en onthoofde de eerste stenen krijger die zijn pad kruiste. Al snel bewoog Linctus zich al draaiend door de vijanden heen. De ene stenen krijger kreeg een zwaard door zijn borst en toen Linctus zijn zwaard eruit trok stootte hij met de achterkant tegen het hoofd van een andere krijger. Linctus onthoofde deze krijger en gebruikte het neerstortend lichaam om zich omhoog te werken. Springend van hoofd naar hoofd bewoog Linctus zich in de richting van Demion en Amber.

Opeens sprong een krijger op Linctus af, maar deze werd neergeschoten door Amber. Met een hoge sprong vloog Linctus in de richting van Amber. "Aihús Creau Azúm" Schreeuwde Linctus in de lucht. Het zwaard van Linctus begon groen op de gloeien. Met een flinke klap landde Linctus op zijn knieën en plantte daarbij zijn zwaard in de grond. Een schokgolf vloog door de ruimte. De stenen krijgers in de buurt vlogen de lucht in en verschillende vielen kapot op de grond. Linctus gaf een krijger die net opstond een zwaard steek door zijn hoofd. Daarna haastte Linctus zich naar de andere kant van Amber om een andere krijger weg te stoten. Een andere krijger hief zijn bijl op om deze op Linctus te richten. Amber doorzeefde echter deze voordat hij de kans kreeg.

Hij schrok wakker en ging recht overeind in bed zitten. Hij greep zijn voorhoofd, maar het bonzen hield niet op. Snel keek hij even de kamer rond, maar hij kon niet aan iets zien wat zijn vragen zou beantwoorden. Geluiden waren te horen aan de andere kant van de deur. Het geluid van twee mensen die in gesprek waren. Een zware mannen stem en een vrouw. Het leek op een discussie. Snel greep hij zijn spullen naast het bed en strompelde richting de deur. Zo zacht mogelijk deed hij de deur open en sloop over de overloop. Hij kon naar beneden kijken en zag daar een man en een vrouw zitten op de bank. “Waarom heb je hem dan binnen gelaten?” vroeg de vrouw. De man trok zijn schouders op “Wat had ik anders met hem gemoeten? Hem in de sneeuw laten liggen?!”. De vrouw keek even bedenkelijk en knikte toen toestemmend. De man ging staan “Ik ga kijken hoe het met hem is” en liep richting de trap.

Snel keek hij rond om te kijken of er een andere uitweg was, maar hij kon hem niet vinden. De eigenaar van het huis kwam de trap op en keek om de hoek. “Wat doe jij uit bed!?” Snel draaide hij zich om en keek over en weer tussen het raam en de man. “Ja het vriest 12 graden, wat ben jij nou weer van plan? Je bent gewond man!”. Hij keek naar zijn middenrif. Deze was compleet ingetapet met verband. “Ik moet ze vinden” sprak hij zacht. Even keek de eigenaar verbaast “Wie? Wie moet je…..Dat kan na de storm ook wel. terug naar bed jij”. Even schudde hij zijn hoofd “Als ik ze niet vind, kan ook hier alles verloren zijn”.
-------------------------------------------

Demion dook opzij om het wapen van de stenen beelden te ontwijken. Hij zwaaide zijn zwaard hevig rond en weer vielen er een paar stenen krijgers. Steeds meer lege plekken langs de muur werden gevuld, dus kon het enkel nog maar even duren voordat ze eindelijk door konden naar hun doel….de informatie in de bibliotheek.

*Amber had er genoeg van! Ze borg haar boog op en pakte haar twee dolken. Daarna sprintte ze op een groepje van vijf beelden af. Een paar meter voor het groepje, die nu ook op Amber afstormde, begon Amber... Eerst een paar flikflakken, toen een sprong waarmee ze met volle snelheid op de borst van het voorste beeld sprong. Alle vijf beelden vielen om, waarvan er drie verpulverde. De dolken maakte een eind aan de andere twee. Amber kijkt om zich heen. Al die beelden komen op het groepje af. Dan ziet Amber iets in de lucht. Een grote klok. Maar geen manier om die klok te luiden... Of toch! (Vanuit Odysseus z'n zichtveld gezien...) Amber sprintte richting de deur. Er zitten groeven in, waarmee ze naar boven klimt. Eenmaal boven gekomen, springt ze achterwaarts naar niets? Plotseling blijft ze in de lucht hangen. Dan blijkt dat ze aan een zwart touw hangt. Een sprong verder, weer een zwart touw. Dan weer een sprong. Nu zit Amber bij een nis waar de klepel staat. Amber gooit de klepel richting de klok. Mis! De klepel komt weer richting Amber, en ze geeft de klepel een extra zetje. RAAK! De klok geeft een hard laag klokgeluid. Amber, Linctus en Odysseus houden hun handen tegen hun oren... De meeste beelden spatten uiteen, die hun plek weer innemen in de nissen. Er zijn nog maar een paar beelden over. Amber wil weer terug springen, maar kan de touwen niet meer zien. Dan ziet ze een aantal groeven in de muur naast de nis. Ze klimt voorzichtig naar beneden, als bij een groef de muur afbreekt. Ze valt een stuk naar beneden, maar komt toch zonder kleerscheuren op de grond terecht. Ze draait zich om, en weet net een bijlslag op haar hoofd te ontwijken!
Snel pakt ze een dolk en stoot dat in het midden van de borstkas van het beeld, die uiteen valt in tig stukjes...*

*Madarian, Akroma en Odysseus eten nog eventjes wat, en dan gaan ze verder op weg naar Anchorville. De bigfoots helpen hun naar de rand van het bos. Als ze bij de rand zijn, zien ze in de verte een dorp of stad liggen. Aangezien ze niet weten waar ze precies zijn, besluiten ze daar naartoe te gaan om erachter te komen welke kant ze op moeten.*

*Intussen is Igor aangekomen met het proviand in de haven van Anchorville en gaat naar een vreemd uitziende schip wat in de haven ligt. De kapitein van het schip is een Dark Elf.*

Igor: "U wacht op Madarian?"

Kapitein: "Je wilt toch niet zeggen dat jij dat bent? (zachtjes) Daar gaat de wereld..."

Igor: "Mijn meesssster heeft wat proviand gevraagd om mee te nemen. Hij komt hier naartoe. Kan het alvassst aan boord gebracht worden?"

Kapitein: "We zijn geen goederenschip, maar een oorlogsschip!"

*Igor laat een beetje van het proviand zien: wapens, harnassen en eten van uitstekende kwaliteit, en ook flink wat geld.*

Kapitein: "Vooruit dan. Het kost wel 25 goudstukken..."

*Igor betaalt de kapitein 25 goudstukken en laadt al het proviand in. Zelf blijft Igor op het schip totdat Madarian gearriveerd is...*

Terwijl ze rustig naar het dorp in de verte rijden, probeert Odysseus Akroma uit te horen, over andere dimensies waar ze geweest is. Echter Akroma wil er niet veel over loslaten, en word hoe langer er over doorgegaan word steeds stiller en nukkiger.

Demion greep zijn oren beet en viel op zijn knieën. Het harde geluid van de klok deed zijn trommelvliezen zo hard trillen dat de pijngrens even werd bereikt. Het geluid vaagde weg, maar Demion kon nog heel goed de golven van geluid voelen in zijn botten. Het keek even rond en realiseerde zich dat de hal het geluid had omgezet en de hal diende als een geluidskast om de trillingen te behouden. Hij sprong naar achteren en kon nog net het wapen van een van de beelden ontwijken. Deze sloeg zijn wapen zo hard tegen de grond dat hij uit elkaar viel. Nu zag hij Amber die moeiteloos een van de beelden tot stof bracht. Dat is het! Dacht Demion. Amber had blijkbaar de zwakte van de beelden gevonden. Door het geluid en de vibraties werden de beelden zo onstabiel dat ze praktisch door een simpele klap uit elkaar vielen. Demion deed glimlachend zijn zwaard werd en sloeg zijn vuisten tegen elkaar. Zijn aura wakkerde weer aan en hij moest zacht lachen. “Hoe ik het ’t liefste wil” sprak hij zacht terwijl hij op de eerst aankomende beeld afstormde. Met een klap en een schop stoof het beeld uit elkaar in een hoopje stof. “Nog maar een paar!” schreeuwde Linctus.

Linctus was inmiddels op zijn zwaard gaan staan leunen om te kijken hoe de andere twee het er vanaf brachten. Vooral van Demion was Linctus al een lange tijd onder de indruk geweest. Zijn kleine afwezigheid bij Leavington was Linctus opgevallen, waarna deze voormalige guardian sterker terug was gekomen dan ooit. Linctus was al eeuwen lang gefascineerd van de kracht van de Guardians. Het leek wel of ze beschermd werden door een van de goden. Demion was een goede bondgenoot voor de kant van het licht en een natuurlijk leider.

Even keek Linctus naar Amber toen de zaal langzaam leger begon te worden. Amber was een vrouw met pit, maar haar vechten was heel erg afhankelijk van techniek. Ondanks dat ze hierdoor veel beter kon vechten dan een normale krijger, bleef dit toch wel een zwak punt. Toch was ze echt geen slappeling en kon ze het bijna elke tegenstander zeer lastig maken. Zelf had Linctus een voorkeur voor kracht in plaats van techniek. Al kon hij van beide goed hun waarde in zien.

De laatste stenen krijger kwam met zijn twee bijlen op Linctus afgestormd. Linctus bleef rustig staan en keek het beeld aan. Vanachter het beeld zag Linctus een pijl van Amber en een werp mesje van Demion aanvliegen. Net voordat het beeld Linctus kon raken spatte het in stukken uiteen. Linctus kuchte terwijl hij de brokstukken van zijn schouder afveegde. "Ik maak de deur wel open hoor." Linctus draaide zich om en liep naar de deur. Deze zwaaide nu met het grootste gemak open.

Nadat Amber en Demion door de deur waren gekomen sloeg deze dicht. Een paar fakkels verlichte een grote ronde ruimte met een vijftal pilaren in het midden. Elke van deze pilaar was bedekt met rune tekens. "Ik zie weinig boeken." Begon Amber terwijl ze rondkeek. "Misschien zijn we bij het verkeerde adres?" Grapte Demion. Linctus liet zich niet storen en was de rune tekens aan het lezen. "Even kijken hoor dit is al weer een tijd geleden." Linctus stapte naar een pilaar toe en tikte daar vier rune tekens op aan. Zo ging hij naar alle vijf de pilaren en koos er overal 4 rune tekens uit. Pas toen Linctus de laatste rune aanraakte begonnen alle eerder aangeraakte runen op te gloeien. Er opende hierbij een grote oranje portal in het midden van de Pilaren. "Na jullie" Sprak Linctus terwijl hij met zijn hand gebaarde. Amber ging als eerste door de portal al snel gevolgd door Demion. Linctus ging als laatste en sloot de portal achter zich.

De drie bevonden zich aan het begin van een lange hal met twee rijen van grote standbeelden aan de wand. Er stond op de sokkel telkens de naam van de persoon. Linctus liep snel vooruit zonder om te kijken naar de standbeelden. Amber en Demion volgde Linctus wel, maar konden het niet laten om naar de beelden te kijken. Het waren beelden van zeer goeie kwaliteit en daarbij zou het niet de eerste keer zijn als zo'n beeld zou gaan aanvallen. In ongeveer het midden van de rij beelden zagen Demion en Amber twee bekende gezichten. Een groot beeld van Linctus aan de linker kant en een groot beeld van Tal'Rasha aan de andere. Linctus leek hier geen boodschap aan te hebben en stapte snel door. Aan het einde van de gang bevonden zich twee grote houten deuren versierd met gouden inzetten. Boven de deur hing een schild met daarop "Bibliotheek" geschreven. "Hier is het dan." Zei Linctus en hij opende de deuren naar de bibliotheek. Een grote hal met verschillende deure begroette het drietal. Aan de wanden waren kasten vol rollen te zien die tot aan het hoge plafon reikte. In de ruimte zelf waren verschillende mensen te zien die bezig waren met informatie over te schrijven en rollen te ordenen. Het waren mensen en wezens van verschillende afkomsten. "Welkom in het hart van de Warriv Clan." Zei Linctus met een grote glimlach.

*Madarian, Akroma en Odysseus bereiken de stad zonder veel incidenten. Als ze bij de stad aankomen vragen ze aan de wacht waar ze zijn.*

Wacht: "Waar jullie zijn? Olympia natuurlijk!"

*Madarian bedankt de wachter, pakt z'n kaart erbij en ziet dat Olympia erop staat. Zelf is hij er nog nooit geweest, maar het ligt wel in de buurt van Anchorville. De wacht wil de reizigers binnen laten, maar ze gaan rechts langs de stad. Een paar heuvels over, en dan zou de zee zichtbaar moeten worden...*

Demion keek rond en bewoog met zijn hand langs een kast. Ze zouden het toch niet erg vinden als ik wat boeken en scrolls ging lezen, dacht Demion bij zichzelf. Hij begon gelijk met zoeken naar enige aanwijzingen over de dimensies en eventueel wat de Necros allemaal nog meer achter hield.

“Je staat bij de verkeerde kast”. Demion keek op en er stond een vrouw voor zijn neus. “sorry?” vroeg Demion opgeschrikt. “Ik weet wat jij zoekt en dat staat niet hier en voordat je verder vraagt, het staat daar boven”. De vrouw wees met haar vinger naar een trap die op de hogere verdieping vol stond met grote kasten. “Hoe weet jij wat ik zoek dan?” vroeg Demion nu zeer nieuwsgierig. De vrouw keek hem nu met opgetrokken wenkbrauw aan en zette haar handen in haar zij. “Dit is een plek waar bijna alle informatie word verzameld van wat er op deze wereld gebeurd, dus lijkt het mij logisch dat wij weten wat jullie komen doen”. Demion kon het niet laten om haar geduld verder op de proef te stellen. “En hoe verklaar je hem” terwijl hij Linctus wees. “Wij weten wie hij is en zonder hem was jij hier waarschijnlijk niet binnen gekomen guardian!”. Toen schoot Demion in de lach “Zie je wel”. “Wat?!”. Demion keek haar nu wat zielig, maar wat sarcastisch aan “je data is oud… ik ben al een tijdje geen guardian meer”. De vrouw zuchtte “euhm… ja, nou en, ga nou maar naar boven”. Demion knikte en liep de trap op. Daar langs de muur zag hij scrolls hangen die hem deden verbazen. De scrolls die langs de muur hingen waren vol getekend. Deze tekeningen waren niet zomaar verbazend voor Demion, maar verrassend. De tekeningen leken op hem! Snel liep hij naar het gouden plakkaat naast de tekeningen en las de tekst:

“Demion, guardian, bewaarder van balans en wachter. Creatie van Giasha”.

Demion krabbelde achter zijn oren en vroeg zich af wat dit kon betekenen, eveneens wat er nog meer aan informatie over hem stond geschreven.

Linctus zag dat Demion door een van de bewaarders was meegenomen. Samen met Amber liep hij door. "Je kunt ook in de bibliotheek gaan zoeken naar jezelf of naar je vriend." Begon Linctus tegen Amber. "Misschien kan Creassus je helpen." En hij wees achter Amber. Amber draaide zich om en zag een reus van een vent achter haar staan. De man was nog in goede conditie voor zijn leeftijd. Enkel zijn grijze haren en afgetakeld gezicht verraadde zijn echte leeftijd. "Kan ik Amber ergens mee helpen?" Begon Creassus "Misschien een stuk over Madarians oorsprong?" Amber keek even naar Linctus. "Ik zoek de hoofdbeheerder en zal hem alle informatie te verzamelen over wachters, dimensies, goden en draken. Ik zal jullie wel halen als alles compleet is. Jullie zouden de beheerders toch alleen maar voor de voeten lopen. Dat zou ik ook doen. Mochten jij of Demion mij nog ergens voor zoeken dan ben ik op mijn kamer. Het kan niet missen." Linctus zag er rustig uit terwijl hij naar een deur liep. Hij knikte links en rechts naar wat bekende gezichten, maar de meeste personen waren onbekend voor Linctus. Het was immers weer een hele tijd geweest sinds Linctus in de bibliotheek was geweest.

Linctus liep de kamer binnen en zag een donkere ruimte terug staren. Linctus tikte met zijn zwaard tegen een koperen strip bij de ingang. Deze stip lichte op. De strip liep door de hele kamer en lichte de kamer dan ook aangenaam op. In het midden van de kamer lag een grote stapel papieren op een eiken tafel. Aan de wanden hingen papieren met rune en stenen. Een wand van de ruimte was bedekt met allemaal stenen in een potje. Duizenden potjes bedekte de wand. Linctus ging zich zitten op zijn stoel en keek rond. Dit was de laatste eeuw meer zijn thuis geweest dan ooit en Linctus was blij weer hier te zijn.

Met zijn hand ging hij langs de rollen op de muur. Hij kon sommige tekens herkennen maar merendeels was geschreven in een oude taal die hij niet kon leren. Demion krabbelde achter zijn hoofd en vroeg zich nou af of dit hem meer kon vertellen over het alles. Hij keek even naar Linctus en Amber die in gesprek verwikkelde met een grote man. na de woorden wisseling verdwenen Linctus en Amber uit het zicht. Demion besloot dus maar verder te gaan met zoeken, zoals hij verwachtte, Linctus en Amber ook aan het doen waren. Hij greep een paar tekens uit de tekst van het verhaal en bekeek de plaatjes om erachter te komen wat er nou stond. Hij liep van recht naar links. De tekeningen leken namelijk op tijdsvolgorde te hangen. Hij herkende sommige gebeurtenissen nog goed. Het beschermen van de steden in de west regio, het worden van guardian, het komen bij de tempel, zijn jeugd met Raven en de vernietiging van de 8 dorpen, stond nog op zijn geheugen gebrand. De tekeningen lieten namelijk ook weinig aan de verbeelding over. Toen keek hij verbaast op naar de lengte van de hal. Hij liep nog meters en meters door, terwijl hij al bij zijn jeugd waren aangekomen. Wat kon er dan nog meer over mij beschreven worden. Hij zag zijn eigen creatie door Giasha, maar dat wist hij al van de wachter van de dimensie. Snel deed hij nog een paar stappen opzij en schrok van het plaatje. “Ik hoop niet dat dit betekend wat ik denk dat dit betekend” sprak hij benauwd hardop. Opnieuw verscheen de vrouw achter hem “En gevonden wat je zocht?”. Demion draaide zich snel om “Kan jij deze teksten vertalen”. De vrouw knikte “Dat kan, maar het is al gebeurd”. Ze wees naar een extreem dik boek op een altaar “ik wens je succes”. Snel rende Demion naar het boek en met veel moeite kreeg hij het dikke boek open. Met een klap lande de kaft op het altaar en vele bladeren volgde. Zijn vinger schoot langs de tekst, die ook verduidelijkt werden met illustraties.

*Amber wordt begeleid naar een leestafel. Daar worden allerlei boeken bij elkaar gelegd. Steeds meer boeken komen op de stapel. Eén boek trekt haar aandacht. Een symbool dat ze maar al te goed kent staat op de kaft. Een teken dat ook staat op de schouder van Madarian. Ze bladert door en leest hoe Madarian het is vergaan voordat hij stierf en daarna terecht kwam in deze wereld. Hoe hij gemaakt was door de vader van Muad. Dat hij eerst willoos een complete planeet opblies met één plasmaschot. Wat een verschil met nu! Dat hij door dat schot in een meteoriet terecht kwam die neerstortte, en zo Muad en Arya tegenkwam. De avonturen daarna zijn uitvoerig beschreven. De meeste kende ze wel. Maar hoe is hij dan aan z'n eind gekomen? Amber bladert naar het eind. Een aantal pagina's hoe het met hem hier gaat... Amber bladert wat terug. Aha. Hier staat het. Hij probeerde een portaal te sluiten. Dat lukte, maar daardoor werd hij wel het portaal op het laatst ingezogen. Daarna kwam hij in een 'zwart gat' terecht...

De boeken worden nog steeds aangesleept. De meeste gaan over dimensies, maar één boek wordt apart voor Amber neergelegd. Haar eigen verhaal. Ze weet niet waar ze vandaan komt. Alleen dat ze een keertje wakker werd met vreemde, op elven lijkende wezens naast haar. Deze trainde haar zodat ze de beste moordenaar werd, en ze hadden haar gehersenspoeld. Toen ze uiteindelijk toch gevangen werd door Madarian, zag hij alle verschijnselen, en bracht haar naar de hofmagier, die Amber kon bevrijden. Ze heeft veel aan die training gehad, maar wat er daarvoor gebeurd was? Geen idee! Wil ze haar geschiedenis weten? Wil ze weten wat er daarvoor gebeurd is? Ze slaat het boek huiverig open en begint te lezen. Het verhaal begint al meteen met de moorden die ze heeft gepleegd in het verleden. Ze bladert door en zoekt het stuk waar ze gevangen werd en werd behandeld door de hofmagier. Na even bladeren, komt ze daar aan. Geen extra informatie. Zelfs de Warriv clan weet niet alles. Wat is Ambers geschiedenis? Zal ze er ooit achter komen?

Teleurgesteld legt ze die twee boeken weg, en begint met een paar van de andere boeken die bij haar neergelegd zijn...*

---

*Madarian trekt samen met Odysseus en Akroma verder over een paar heuvels. Als ze op de top aangekomen zijn, zien ze een mooie blauwe zee, zover als ze maar kunnen kijken. Verderop aan de kust zien ze in de verte een paar huizen achter een heuvel verdwijnen. Madarian kijkt weer op z'n kaart. Dat moet Anchorville zijn. Na een tijdje komen ze bij Anchorville aan. het blijkt veel groter te zijn dan ze in eerste instantie dachten. Het is een drukke stad, mede omdat dit een van de belangrijkste havenplaatsen is van het land... Madarian gaat naar een wachter en vraagt waar de haven is. De wachter begint te lachen.*

Wachter: "Volg gewoon je neus! Schepen komen echt niet over land hoor!"

*Madarian is zeer verrast door dat antwoord en kijkt de wachter schaapachtig aan, waardoor die wachter de slappe lach krijgt. Hij kan niet ophouden met lachen, en begint zelfs over de grond te rollen. Er komt geen zinnig woord meer uit. Madarian schudt z'n hoofd en rijdt een klein stukje door. De zoute zeelucht wordt snel sterker, en al snel zijn ze bij de haven...*

*Bij de haven aangekomen zien Madarian, Odysseus en Akroma een schip wat niet lijkt op de andere schepen in de haven. Madarian denkt Igor op dat schip te zien. Igor ziet Madarian ook en rent van het schip af naar z'n meester.*

Igor: "Meestur! Meestur! Alles ligt op ut schip, meestur! Genoeg geld, eten, wapens en harnassen... Wat kan ik nog meer doen?"

Madarian: "Er komen zware tijden aan. Het liefst wil ik dat je het huis bewaakt voor mij en Amber."

Igor, iets teleurgesteld: "Waar is ze eigenlijk? Is ze niet bij u?"

Madarian: "Helaas hebben we ons tijdelijk moeten opsplitsen. Maar ik wil je wel even voorstellen aan m'n vrienden. Deze vrouw is Akroma, en deze man is Odysseus. Dit is Igor."

*Igor kijkt naar Akroma. Z'n mond gaat wijd open. Hij kijkt in het mooiste gezicht wat hij ooit zag. Maar meteen denkt hij dat hij haar niet waard is. Een gebochelde met zo'n mooie vrouw? Dat zal niet lukken. Dan ziet hij een reus van een vent staan. Hij deinst even iets terug. Hij geeft ze beide een hand, maar z'n ogen blijven toch het meest gericht op Akroma...

Na het voorstellen gaan Madarian, Odysseus en Akroma aan boord van het schip. Als ze de loopplank oplopen worden ze tegen gehouden door een Dark Elf.*

Dark Elf: "Halt! Wat moet dat daar? Dit is verboden terrein!"

Madarian: "Ik ben Madarian. Dit is Akroma, en dat is Odysseus. Ik geloof dat jullie juist op ons wachten?"

Dark Elf: "Kom dan snel aan boord! Dat heeft lang geduurd! Denken jullie nou echt dat die draak niets doet als jullie hem niet kunnen zien?"

Dark Elf, zonder dat iemand het hoort: Wat een stel landrotten! Ben benieuwd of ze zeeziek worden... En kunnen ze de gevaren aan van de zee? Piraten zijn niet niks, en de kraken en de haaien zijn ook niet voor de poes... We zullen zien.

*Vlak nadat Madarian, Akroma en Odysseus aan boord zijn, vertrekt het schip naar het land van de Dark Elves. Al snel bereiken ze de open zee, waar het nog flink stormt. Madarian hangt al snel aan/over de railing om te . Hij is flink zeeziek. Hij is al eventjes bezig z'n eten eruit te gooien, als plotseling een witte haai met open bek het water uit komt! Madarian weet nog net op tijd z'n hoofd weg te trekken, en valt met z'n gat op het dek. Een golf slaat over de railing, en Madarian weet zich nog net vast te grijpen en niet overboord te slaan. Hij gaat maar naar beneden, uit de wind en de golven. De Dark Elf kijkt naar het groene gezicht van Madarian...*

*Amber is aan het lezen in de boeken over dimensies. Hoewel er veel informatie over is, staat er weinig in wat ze kan gebruiken. Misschien komt er traks nog wel wat bruikbaars.*

Amber: Madarian? Hoe gaat het

Madarian: Zeeziek...

Amber: Kun je de volgende keer dat visuele gedeelte NIET meesturen? Zeggen is genoeg!

Madarian: Sorry...

Odysseus was al snel opgehouden met het ondervragen van Akroma. Hoe meer hij vroeg over de Desann en andere dimensies, hoe nukkiger en in zichzelf gekeerder ze werd. Odysseus begreep dat wat ze hem voordat ze de bigfoots verlieten voorlopig het laatste zou zijn. De rest moest uit vrije wil komen. En dus liet Odysseus haar de rest van de reis naar Anchorville met rust, zijn nieuwschierigheid, zei het met moeite, in het gareel houdend.

Toen ze voorbij Olympia trokken, kregen ze voor het eerst de zee in het vizier. Odysseus had nog nooit een zee gezien, en was totaal overdonderd door zo'n grote hoeveelheid water bij elkaar. Hoewel het uitzicht prachtig was, voelde hij zich niet blij of opgelucht. Eerder beangstigd. Wie wist wat er onder de oppervlakte van dat water zou leven. Wat als ze bij de rand van de wereld kwamen, en eraf vielen? Hij kreeg kippenvel, en niet door de kou. Nee, Odysseus was geen vriend van de zee. Maar als ze de draak wilden stoppen, moesten ze deze hindernis nemen. Odysseus slikte. Wat moet, dat moet.

Anchorville maakte hem niet echt geruster. Op het oog leek het een vredige plaats, vol van handel. Maar wie beter keek zag de zakkenrollers, de afpersers, de bedelaars, en de overvallers. Anchorville, bedacht Odysseus zich, was net als de zee waar het van leefde: zacht en mooi van boven, maar de onderkant was lelijk en gevaarlijk. Dat was al meer te zien aan de taveernes aan de haven. Dronken zeemannen zwalkten er naar binnen en naar buiten, en loensden naar Akroma zodra ze voorbij liep. Odysseus onderdrukte de neiging deze zuiplappen eens flink op hun beschonken gezichten te timmeren. Ze konden hier beter geen opschudding veroorzaken. Daar zou waarschijnlijk heel weinig voor nodig zijn. Hij moest zichzelf tevreden stellen met een dodelijke blik op de voorbijstruinende zeemannen.

Het schip van de Dark Elves was mooier dan de meeste schepen in de haven, en was dus zo gevonden. Hoe mooi het ook was, Odysseus zag het eigenlijk als een gevangenis. Zodra ze op zee zouden zijn, zou het de rand van hun wereld zijn, ze zouden er op vast zitten totdat het schip land zou berijken. Odysseus slikte. Wat moet, dat moet.

Toen hij over de loopplank liep en het dek berijkte, voelde het alsof een met ijzer en hout bepanserde deur achter hem dichtviel. Vrijwel meteen voegde iets anders onaangenaams bij zijn angst: misselijkheid. Het schip lag nog stil, en hij was al zo zeeziek als een... Hij kon er niet eens een vergelijking voor vinden. Hij voelde zich werkelijk beroerd, en zijn achting voor de zee daalde verder. Lopen werd vrijwel onmogelijk op het deinende schip. Hoe werd hij ooit geacht deze reis vol te houden? Zwakjes vroeg hij aan een matroos hoe lang ze onder weg zouden zijn. Het antwoord liet zijn moed in de schoenen zinken. Een week. Een week in deze gevangenis. Een week lang misselijk. Een week lang zonder vaste grond onder zijn voeten. Een week lang... Hij kon niet langer nadenken en braakte over de reling.

Wat moet, dat moet. Dat zou zijn motto zijn voor de komende week. Kom op Odysseus, je hebt wel eens voor hetere vuren gestaan. Je kan dit best. Probeerde hij zichzelf te laten geloven, maar het ging lastig.

*Die Odysseus. Zeeziek, net als Madarian. Hij vroeg aan een matroos hoe lang ze zouden varen. Die matroos kon het niet laten om hem te pesten. Een week was het antwoord, terwijl de reis werkelijk een dag of twee hooguit zou duren, mits alles goed zou gaan...*

*Madarian ligt in z'n hangmat, totdat het zeeziek zijn wat over zou gaan. Hij kan nog net door een kier naar buiten kijken. De storm is inmiddels redelijk gaan liggen. In de verte ziet hij een ander schip. Dat schip wordt langzaam groter. Alleen die vlag... Wat voor een vlag is dat? Dan klinkt er rumoer. 'Alle hens aan dek! Piraten!' 'Sh*t! Ook dat nog!' Madarian zwalkt het dek op. Een matroos ziet dit, en denkt 'En hij moet helpen?!?' Madarian kijkt naar het piratenschip, richt z'n arm erop, en schiet een plasmaschot af. Deze probeert Madarian zo goed en zo kwaad op het schip af te sturen, maar ook het schot zwalkt flink. Toch weet hij het schip vte raken, vlakbij de watergrens. Een flink gat wordt geslagen in de romp, en het schip is snel aan het zinken. Madarian verdwijnt weer naar z'n hangmat toe, en die matroos kijk even met open mond naar Madarian. De piraten die het overleven worden stuk voor stuk aan boord gehesen en opgesloten...*

De zee, de mooie zachte zee.
Vol van rust, vol van stilte.

De zee, de mooie ruwe zee.
Vol van actie, vol van geluid

De zee, De mooie diepe zee.
Vol van kunst, vol van leven

De zee, de mooie diepe zee.
Vol van gevaar, vol van doodHet oude versje schoot door akroma haar hoofd. Welke versies van de zee zouden ze dit keer te zien krijgen?Dan word er alarm geslagen, en schreeuwt een mannenstem: Alle hens aan dek! Piraten!'
De zieke Madarian walkt het deck op, en schiet het schip in een keer stuk.
Het gevaar is geweken.Langzaam loopt ze over het schip, dat op de steeds hoger wordende golven, steeds harder gaat schommelen. Zonder te weten waar ze heenloopt, blijft ze lopen. Op de muur zijn tekeningen gemaakt door een kinderhand. Vol vreugde en geluk, zoals het leven voor iedereen ooit was. Terwijl haar herinneringen door haar heen schieten loopt ze door een deur, en staat bij Odysseus in de kamer. Deze ligt rillend op bed, en het lijkt alsof langzaam alle kracht uit zijn lichaam stroomt.

Langzaam loopt ze naar hem toe, en legt een arm op zijn grote, normale zulke sterke armen.

Zelden had Odysseus zich zo beroerd gevoeld als op dit moment. Het schip deinde, en zijn ingewanden leken precies in de tegenovergestelde richting te deinen. Braken deed hij niet meer. Er was niets meer om eruit te gooien. Hij glom van het zweet en rilde. Zijn kracht leek zijn lichaam tegelijk met zijn zweet te verlaten, en hij kon niet meer helder zien of denken. Wat moet, dat moet. Waarom moest dit ook al weer? In zijn ellende was hij het vergeten.

Hij voelde Akroma een hand op zijn arm leggen. Dat was vreemd, hij had haar niet horen binnenkomen. Langzaam tilde hij zijn hoofd op, en probeerde haar te bekijken. Het lukte niet, hij kon zijn ogen niet scherp stellen. Hij liet zijn hoofd weer zakken en voelde zich weerloos. Als er nu iets aan boord zou gebeuren, zouden ze niets aan hem hebben. Dat maakte dat hij zich zo mogelijk nog slechter voelde. Hij probeerde te spreken. "Dank je..." Wist hij uit te brengen. "Haal.... Iets verdovends." Hij wilde niet dat ze zich als zijn slavin of ondergeschikte zou zien. Als het had gekund, had hij het zelf gehaald. Maar hij kon het niet. Hij kon zich nouwelijks bewegen.

Hij voelde niets meer. Hij zag ook niets meer. Hij was omgeven door een zwarte dichtheid, waar hij niet doorheen kon kijken of tegen vechten. Hij wilde het uitschreeuwen, maar kon het niet. Hij kon zich niet eens bewegen. Was hij nog in de kamer? Was Akroma daar nog? Hij had liever dat ze bij hem bleef dan dat ze iets voor hem zou halen. Hij voelde zich alleen.

Ineens, vanuit het niets, verscheen een gestalte voor hem in de zwarte mist. Hij herkende die ogen, dat gezicht, dat haar, die zelfingenomen lach maar al te goed. Ineens voelde hij dat hij weer kon praten. "Andrax! Wat doe jij op dit schip?" Gromde hij. Andrax' lach werd breder. "Weet je het dan niet, mijn vriend? Ik ben niet op dat mooie elvenscheepje van je. Net zo min als jij, op dit moment." Odysseus fronste, Andrax lachtte hardop. "Inderdaad Odysseus, op dit moment ben je niet waar je dacht te zijn. Valt het je niet op dat je het gedein van het schip niet meer voelt? Inderdaad, het is weg." Odysseus' frons werd dieper. Andrax' lach -voor zover dat kon- nog breder. "Waar ben ik dan wel Andrax? Jij schijnt het goed te weten." "Op dit moment bevind je jezelf op een plek tussen leven en dood. Kijk niet zo paniekerig, je gaat nog niet dood. Nog niet. Maar dat terzijde, het probleem voor jou is dat je hier normaal gesproken alleen zou zijn. Helaas voor jou, en gelukkig voor mij, ben ik hier ook, zoals je ziet. Dat betekend, mijn grote vriend, dat ik de controle heb. Ik kan alles laten gebeuren wat ik wil." Odysseus' mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. "Tuttut, ik was nog niet uitgesproken jij wacht mooi met je vragen totdat ik klaar ben. Zoals ik dus al zei, ik heb hier de controle. Er is maar een ding wat ik niet met je zou kunnen doen, en dat is dat ik je dood. Ironisch vind je niet? Het enige dat ik wil is dat je sterft, en dat is -op dit moment- het enige dat ik niet met je kan doen..." Andrax lachtte om zijn eigen grap, en keek Odysseus aan alsof hij verwachtte dat deze mee zou lachen. Odysseus zag daar echter geen reden toe, en keek alleen nijdig in Andrax' ogen. Andrax' wenkbrouwen gingen omhoog. "Vind je het niet grappig? Toe, lach!" Zei hij bemoedigend, en ineens lachtte Odysseus. Hij lachtte zonder het te willen. Hij lachtte zonder te kunnen stoppen. Hij lachtte totdat Andrax er genoeg van had en hem weer liet ophouden. "Zo is het wel weer genoeg. Tijd om tot het punt te komen. Het probleem is, dat wat jij van plan bent te gaan doen, zomaar belangrijk zou kunnen zijn voor het voortbestaan van de wereld. Mij zit dat niet lekker. Als ik je weg versper, dan teken ik mijn eigen doodvonnis. Maar als ik gewoon toekijk riskeer ik dat jij zomaar om zou komen zonder dat ik degene zou zijn die het je aandoet. Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Ik heb dus een voorstel voor je, samen met goede raad. Ik weet dat je een Desann bent tegengekomen op je reis. Ik weet dat hij op zoek is naar die vrouw, Akroma. Ik raad je aan haar aan hem over te leveren. Als je dat niet doet, zal hij je doden, en ik zal het niet kunnen voorkomen." Hij bracht zijn gezicht dichter naar dat van Odysseus. "Lever Akroma uit aan de Desann, of je zult sterven. Ik heb je gewaarschuwd." Odysseus vond Andrax' gedrag vreemd. Het klopte om de een of andere reden niet. Hij keek in zijn ogen. Toen prikte hij door de leugen heen. De pupillen. Ze waren rond. Odysseus deinsde achteruit "Jij! Jij bent de Desann!" Schreeuwde hij. Op slag was de ilusie verdwenen. voor hem stond niet langer zijn aardsrivaal, maar de weerzinwekkende hagedis die hij had ontmoet bij de bigfoots. "Dwaasss! Je maakt het je alleen maar moeilijker. Alsss je werkelijk wilt leven, zzzul je haar aan mij uit moeten leveren. Denk hier over na, menzzzenwezzzen. De volgende keer dat je me zzziet, zzzul je sssterven, net alsss het wezzzen dat je bessschermt!" Siste het nijdig, en loste toen op in de rook. Ook de mist verdween, en de wereld rond Odysseus keerde terug. Terwijl de mist verdween verscheen de misselijkheid weer.

Kreunend greep Odysseus naar zijn hoofd. Fijn. Naast zijn misselijkheid had hij nu ook last van hoofdpijn. Hij kon nog steeds niet zien of er nog iemand in de kamer zou zijn, maar hij hoopte dat Akroma in veiligheid zou zijn. Als die Desann iedere mogelijke vorm aan zou kunnen nemen, dan zou ze iedereen moeten wantrouwen. Maar Odysseus bedacht zich. Op een moment van zwakte was hij door de Desann naar een droomwereld geleid, waar de regels werden bepaald door de hagedis. Odysseus hoopte, dat dit nooit meer zou gebeuren. Hij fluisterde weer. "Akroma.... Ben je daar?"

Linctus deed zijn ogen open. Hij zag een gedaante voor zich staan, maar hij kon niet zien wie het was. Het duurde even voor zijn ogen om aan het licht te wennen. Langzaam begonnen de contouren van het gezicht scherp te stellen. Het duurde ook niet lang voordat Linctus het gezicht duidelijk zag. "Ik ben geloof ik in slaap gedommeld." bracht Linctus ietwat brak eruit. Het was alweer weken geweest sinds zijn laatste nachtrust. "Ligt de informatie klaar?" was Linctus zijn tweede vraag. De oude man knikte zacht.

Linctus stond op en liep de kamer uit. Hij ging als eerste op zoek naar een grote verschijning. De bewaarder die bij Amber was stak met kop en schouders boven de rest in de zaal uit. Linctus liep erheen en zag Amber in de boeken neuzen. "Ik lees hier van alles over dimensies, maar niets wat we echt kunnen gebruiken." Begon Amber toen ze Linctus opmerkte. Creassus schraapte zijn keel. "Als je dat eerder had gezegd, dan had ik je kunnen helpen." Amber keek even op. "Dit zijn de dimensies van de eerste schepping en we bevinden nu ons al in de derde" Merkte Creassus op.

Linctus glimlachte even. "Ik zit soms dagen te zoeken in de verkeerde boeken. Daarom hebben we bewaarders. Die weten meer over de bibliotheek dan jou of mij." Amber keek naar Linctus op met een rood hoofd. "Laten we Demion zoeken en naar de vergaderzaal gaan. Daar heb ik alle relevante informatie laten verzamelen." Amber knikte en samen volgde ze de richtaanwijzingen van Creassus op.

Na een stukje lopen vonden ze Demion in een groot boek bladeren. Hij ging zo op in de informatie dat hij Amber en Linctus niet had gezien. "Kom je mee Demion?" Begon Linctus. "We zijn hier voor informatie over dimensies." Demion klapte met tegenzin het boek weer dicht en volgde Linctus.

Terwijl ze naar de grote zaal liepen kwamen ze langs een wand die Demions aandacht trok. Linctus liep wat voorop terwijl Demion Amber aanstootte. Amber zag op de wand verschillende tekeningen van Linctus hangen. De wand waaraan dit hing leek niet op te houden. Het was meerdere malen groter dan die van Demion. Amber pakte net een rol vast toen Linctus hun riep om op te schieten. Amber stopte de rol snel weg. Ze was wel nieuwsgierig wie of wat Linctus nou precies was. Snel volgde ze Linctus

Demion liep snel langs de tekeningen op de rollen langs de muur. Hij wilde wilde zijn verhaal weten en liep direct naar het einde. Helaas hielden de rollen opeens op! de laatste rol was voor de helft weg gescheurd, wat Demion vreemd vond. Op een altaar zag hij weer een groot boek liggen en ging direct naar het boek om er in te bladeren. Zijn vinger schoot langs de regels naar beneden om iets nuttigs te vinden. Ook was het teleurstellend dat Linctus net op dat moment kwam aanlopen en hem verzocht mee te komen. Dat ging natuurlijk voor. De vijand in dit verhaal was nog steeds ombekent en misschien weten Linctus en Amber er ondertussen meer over.

Met tegenzin liep hij mee en keek naar de muur. Nu zag hij weer tekeningen van Linctus op de muren die ook zijn verhaal vertelde. Het klopte dus wat hij zei. Ook hij was eeuwen oud. Snel stoten hij Amber aan die ook even bedenkelijk naar de muur staarde.

Al snel kwamen ze bij twee grote deuren aan die open werden geslagen door de grote man die hen begeleiden. Het leek op een grote vergaderzaal met een grote ronde tafel in het midden. Midden op de tafel branden een groot vuur die het meeste van de kamer deed dansen in zijn licht. Demion plofte op een van de dichtstbijzijnde stoelen neer. “Zo wat weten we ondertussen?”.

Amber: "Dat je de vragen specifieker moet stellen! Ik had de verkeerde boeken voor m'n neus!"

Amber (zodat alleen Demion het kan horen): En ik heb een scroll met een stukje geschiedenis van Linctus bij me...

*Demion keek even vreemd op toen Amber dat zei, vooral om hetgene wat niet hardop gezegd werd!*

Amber: "Als het goed is moeten deze boeken wel degenen zijn die we nodig hebben, dus laten we beginnen met lezen..."

Linctus: "Jullie willen lukraak die boeken doorlezen? Tot over zo'n dertig jaar dan... We kunnen beter gestructureerd lezen. Wat moeten we allemaal uitzoeken?"

Amber: "Is dit weer zo'n test van je? Kun je niet beter gewoon vertellen wat je bedoelt? Waar we naar moeten zoeken? We hebben niet zo veel tijd!"

Linctus: "Hoewel je daar gelijk in hebt, denk ik dat we hiervoor genoeg tijd hebben. Waar moeten we naar zoeken? En ik wil niet alleen maar zeggen waar we naar moeten zoeken, maar wie weet komen jullie met een onderwerp waar ik niet aan gedacht heb!"

Amber: "Oké, ik snap het. Waar moeten we naar zoeken...:
- Wie proberen de dimensies samen te laten komen?
- Waarom?
- Hoe kunnen ze gestopt worden?
- Moeten we die dimensies in om ze te stoppen?
- Zo ja, wat voor gevaren zijn er in andere dimensies?

Zoiets bedoel je?"

Linctus: "Ja, maar dat zijn de simpele vragen die iedereen kan bedenken. Ik had meer van je verwacht..."

Demion leunde achterover en greep de achterkant van zijn hoofd beet. “Ik kan je vertellen dat de Necros sowieso iets te maken heeft met het samensmelten van de dimensies, maar alleen zouden ze dat zeker niet kunnen. Er zijn duidelijk groter machten aan het werk dan wat er op deze wereld rondloopt”. Linctus knikte instemmend “Dat is inderdaad een belangrijke vraag, maar is dat momenteel relevant?”. Amber duwde geïrriteerd haar armen in haar zij “Wat wilde meneer dan voorstellen…?”. Linctus dacht na ging zitten. Hij greep een boek en begon te lezen. “Hallo! Ik praat tegen je!”. “…Ik ben niet doof, ik verstond je echt wel”. Ambers zuchtte diep “Waarom krijg ik dan geen antwoord?!”. Opnieuw negeerde Linctus haar enig sinds waardoor Amber boos haar ogen tot spleetjes kneep en naar Demion keek. Snel hield hij zijn armen in de lucht “He, ik weet even veel als jij momenteel” en hij leunde daarbij iets naar voren. Amber greep gefrustreerd een boek en begon ook te lezen. Nu keek Demion even rond en greep een apart boek uit de stapel. Het leek hem enig sinds, op de een of andere manier aan te spreken. Even blies hij de stof van de kaft af en wreef het laatste beetje weg met zijn hand. Hij sloeg het open en begon er in te bladeren. Zijn vinger bewoog langzaam langs de woorden en regels en bleef ineens midden in het boek staan. De tekst sprak over de balans in de werelden. Ze konden maar op een manier echt in balans worden gehouden anders zouden ze veranderen in, of een hel-dimensie of een hemel-dimensie. Dit was echter uiterst zeldzaam. De enige manier om het balans te behouden was door…“Parallelle werelden?” sprak hij hard op, waardoor Linctus opkeek en zijn wenkbrauw op trok. “waar heb jij het over?” Demion wreef achter zijn hoofd. Hij wist eigenlijk niet waar hij het zelf over had voordat hij de woorden sprak. Nu keek Amber ook op “Wat heb je dan gevonden?”. Ze sloeg haar boek dicht en liep om de tafel heen en leunde over Demion heen, die zelf wat ongemakkelijk achteruit leunde. Amber wreef haar haren achter haar oren zodat het niet over het boek heen viel. “euhm… zal ik anders even opschuiven” sprak Demion wat ongemakkelijk, waardoor Linctus enig sinds zijn wenkbrauw weer optrok. Amber pakte het boek op en liep terug naar haar stoel. “pfft, mannen…denken maar aan een ding”. Ze plofte terug op haar stoel en sloeg het boek weer open op de zelfde pagina. Demion leunde naar voren naar Amber “zo…euhm… zo bedoelde ik dat niet”. Amber keek op en glimlachte naar Demion “Relax, dat weet ik ook wel, ik maak maar een grapje”. Linctus rolde met zijn ogen en dook weer terug in zijn boek.

Amber las de passage van de boek en keek toen naar Demion. “ik begrijp er eigenlijk weinig van en jij?”. Demion snapte enig sinds de basis begrippen, maar net als Amber was het niet geheel bekent wat die oude teksten precies bedoelde. “misschien heb ik de tekst verkeerd vertaald?”. Amber schudde haar hoofd “nee, hier staat toch echt parallelle werelden”. Opnieuw keek Linctus op “En wat is daar zo belangrijk aan?”. Demion greep het boek uit Ambers handen en schoof het open boek naar Linctus. “23ste regel, lees dat maar eens hardop”. Linctus leunde voorover en zocht de regel. “Balans word bewaard door middel van parallelle werelden. Mocht de barrière tussen deze werelden vervangen, dan worden ze een… Ja, dus?!”. Demion liep naar Linctus en sloeg de pagina op en wees naar een tekening. “Het kan betekenen dat we een hemel-dimensie krijgen, maar zoals ik het zie gaat, voor wie dit ook doet, de voorkeur uit naar de hel-dimensie”. Nu schrok Linctus wel “Zou dit een van de redenen zijn?” Demion trok zijn schouders op “dat zou heel goed kunnen”.

"Akroma.... Ben je daar?" Kwam in een zacht gemompel uit Odysseus zijn mond terwijl Akroma de kamer weer inliep.

"Ja, ik ben er." Was het enige dat ze kon zeggen. Ze kon aan de verandering van zijn houding zien, dat hij bezocht was door een Desann. Weer die stomme rotbeesten. Snappen ze dan niet, dat ik weet hoe ik ze weg kan houden. Maar als ze mijn reisgenoten te grazen gaan nemen, heeft dadelijk deze hele expeditie geen zin meer. In deze dimensie zijn mijn krachten niet groot genoeg om alles alleen af te kunnen

"Stil maar, ik ben er weer. Helaas kan ik je geen verdoving toedienen in deze staat, dan zal de Desann terugkeren." Verder wist ze niet wat ze kon doen, dus ging ze maar op het brede bed zitten.