Demion rekte zijn spieren uit bij het warme vuur. Uit de regen was een goede keuze. Het zou weinig uitmaken als ze pas de volgende dag weg zouden gaan als de storm was gaan liggen. Even keek hij naar Linctus, die merkte dat hij aangestaard werd en terug keek. “Linctus, vertel eens wat meer over die legendes… ik ben benieuwd”.

Linctus zag om zich heen dat er meer mensen in de herberg zijn oren spitste. De legendes van het bos was namelijk iets heel ergs vreemds. "Nou, Demion" Begon Linctus "Volgens de legendes die ik heb gehoord is Balrak de elvenslachter daar door de elven gevonden en vermoord. Zijn slechte geest schijnt daar nog steeds rond te zweven en mensen het bos in te lokken, waarna ze helemaal gestoord het bos weer uitkomen." Linctus keek naar het groepje mensen dat langzaam dichterbij was gekomen om te luisteren. Een van de mensen van die groep begon erop in te haken. "Ik heb gehoord dat de geest van Balrak daar is overgesprongen in een grote wolf met lange witte haren en tanden zo scherp als messen. Die wolf is echter niet alleen gevaarlijk voor zijn tanden, maar bezit ook over duistere magie." Linctus keek naar de man en begreep dat de legende best aangepast kon zijn nadat die bedacht was 400 jaar geleden.

"Ik heb gehoord dat Balrak nooit is gestorven, maar leeft hij nog steeds in het bos. Hij gebruikt zijn bezweringen voor het gek maken van iedereen." Begon een 2e omstander. "Hij is de elven te slim af geweest en leeft sindsdien een kluizenaarsbestaan in dat bos. Hij trekt dan slachtoffers het bos binnen om op hun ziel te leven. Zo kan hij die jaren doorstaan"

Amber is niet uit de directe buurt en besluit om toch maar de vraag te stellen over Balrak. "Wie is die Balrak eigenlijk?" Vraagt amber heel voorzichtig. "Dat is een van de sluwste soldaten van een duister leger. Voor de Necros zijn opmars maakte door deze landen was er een nog duisterder en slechter leger." Begon een oude man in de hoe te vertellen. "Dit leger had geen naam en had zich verscholen in een groot fort. Ze ontvoerden uit verschillende dorpen mannen en vrouwen om ze te bekeren tot de duistere kant." De man nam een slok van zijn bier en ging verder. "De mensen waren niet opgewassen tegen zulke kwade magie en het waren dan ook de Elven die het voortouw namen. Een elvenheer genaamd Luan ofzoiets trok met zijn elvenleger ten strijde tegen het kwaad." De man pauzeert even en vervolgt weer. "De kant van het licht leek bijna de overhand te hebben naar maanden van belegering, maar toen was er Balrak. Deze sluwe luitenant van het leger glipte langs het elvenleger en begaf zich naar het elvendorp. Hier moordde het alle vrouwen en kinderen uit die op dat moment daar waren. Afgeslacht in hun slaap. Het elvenleger kreeg hier zo'n morale klap van dat het uiteenviel. Het duistere leger heeft toen nog een paar jaar in het fort gehuisvest waarna het spoorloos verdween."

"Men zegt dat door deze actie Balrak van de duivel magische krachten had gekregen" Begint een 4e omstander. "En daarna gevlucht is in dit bos. Hoe dan ook, sinds ongeveer die tijd gebeuren er vreemde dingen in dat bos en de link tussen dat en de verdwijning van het kwade leger is overduidelijk." De hele herberg was inmiddels stil geworden en bleef even stil na het verhaal.

Demion kneep zijn ogen samen tot spleetjes en zag de schaduwen man de mensen om hem heen dansen in het licht van het vuur. Hij luisterde naar de verhalen en kreeg een raar gevoel van binnen. Zijn ogen richtte zich op Linctus, die hem een vreemd gevoel gaf terwijl hij naar de verhalen luisterde. Net alsof Linctus meer wist, maar bewust niet vertelde. Was er iets wat hij achter hield, of was het enkel Demions verbeelding die weer de vrije loop kreeg. Even schok Demion en kwam terug uit zijn droomwereld van gedachte spinsels door een vrouw die een glas onder zijn neus schoof. Het was een aantrekkelijke vrouw en straalde iets bijzonders uit wat Demions interesse wekte. “Zo knapperd, kom je hier vaker?” vroeg de vrouw wat ondeugend. Even keek hij de vrouw bedenkelijk aan, maar realiseerde zich dat hij niet beleefd was als hij haar niet zou beantwoorden. “Euhm…nee eigenlijk niet, maar ga zitten” en hij duwde met zijn voet de stoel tegenover hem naar achteren. “Dank u” zei ze zacht, een glimlach verscheen en ze bewoog haar lichaam tussen de tafel en de stoel. “Ben je hier alleen?” vroeg de vrouw terwijl ze haar stoel aanschoof. Demions hoofd schudde heen en weer en wees met zijn duim naar achteren waar Linctus had plaats genomen. De groep mensen om hem heen leken helemaal in de verhalen op te gaan. Ze moest even lachen “Hij heeft wel een hoop aandacht, meer dan jij… maar het zijn voornamelijk mannen”. Demion kon zich niet beheersen en schoot in de lach. Hij had al een tijd niet zo aardig gelachen om een grap en Linctus werd even op zijn standpunt gezet. “Droge humor, daar hou ik wel van” zei Demion terwijl hij naar achter leunde. Snel keek hij even achterom om te kijken of Linctus hen gehoord had, maar ze waren te druk met de verhalen. “Dus wat brengt jou hier?” vroeg Demion, die ineens een raar gevoel door zijn lichaam voelde schieten. Sinds wanneer flirtte hij überhaupt? Snel schudde hij de gedachte van zich af terwijl de vrouw bedenkelijk naar hem keek. “Ik ben op doorreis, ik ben een huurling”. Demion kon aan haar getrainde uiterlijk zien dat ze dat niet bij elkaar zat te liegen. “En… nog veel werk?”. De vrouw nam een slok van haar drankje “tja, laatst een aanbod gekregen”. Demions interesse werd opnieuw gewekt “Oh?…en wat was de klus”. Ze keek hem even plagerig aan en kneep haar ogen samen, waardoor haar wangen schattig omhoog kwamen. “…Tja, als ik dat zou zeggen, dan zou jij de klus misschien afpakken”. Demion lachte opnieuw. “Van jou, natuurlijk niet” zei hij plagerig terug. De vrouw nam de laatste teug van haar drankje en stond toen op. “Bedankt voor je tijd schatje, hopelijk zien we elkaar snel terug”. Demion stond op en knikte “bedankt voor het drankje… ik heb je naam nog niet gekregen”. De vrouw liep richting de deur en wikkelde haar mantel om, maar draaide nog even haar hoofd “Die heb ik ook niet gegeven”. Ze gaf nog een handkusje en liep door de deur de regen in. Demion plofte terug op zijn stoel en zuchtte diep. “Dat was vreemd” sprak hij hard op en keerde zich weer naar Linctus en de menigte om hem heen, die nog steeds bezig waren met hun versies van de verhalen te vertellen.

*Een paar mannen probeerde Amber te versieren tussen de verhalen van Linctus door. Een vrouw alleen is een makkelijke prooi denken ze. Ze proberen haar dronken te voeren, maar Amber heeft een hoge weerstand tegen alcohol. Het ene na het andere drankje krijgt ze aangeboden. Amber blijft in de buurt zitten van Linctus, voor het geval dat. De vreemde verhalen vliegen over en weer, maar Amber ziet dat Linctus niet alles vertelt. Aangezien daar een reden voor moet zijn, houdt Amber haar mond hierover voor nu...*

*Madarian sluit het dagboek. Nu meer dan ooit zal hij hier niet kunnen slapen. Maar "slaap je niet dan rust je toch" is het motto voor hem. Hij gaat weer z'n slaapzak op de grond in. Dan klinkt er een apart geluid op het dak. De anderen blijven rustig door slapen, als er zwarte tentakels door de schoorsteen naar binnen komen, en Akroma beetpakken! Ze wordt richting de open haard getrokken. Madarian bedenkt zich geen moment en hakt de tentakels doormidden, net op het moment dat Akroma wakker wordt. Odysseus schrikt ook wakker door de slag.*

Akroma, half slapend: "Waarom maak je me wakker? Ik had zo'n mooie droom..."

*Madarian draait de olielamp hoger en kijkt naar die tentakels. Het zijn zwarte boomwortels, en waar ze zijn doorgehakt komt bloed uit...*

Madarian: "Sh[censuur]! Het verhaal in het dagboek is waar!"

Akroma: "Zal wel. Laat me toch slapen! Komt morgenochtend wel..."

*Akroma draait zich weer om. Madarian pakt wat water en gooit dit over Akroma heen om haar wakker te maken...*

Linctus was aan de praat geraakt met de oude man. De rest van de mensen waren onderling druk verhalen aan het uitwisselen, terwijl Linctus met de oude man aan het ruziën waren over vroegere tijden. "Tegenwoordig kunnen ze niet wachten om in de herberg zich vol te gooien. Toen ik nog jong was werkte we tot lang na het donker worden. Er werd niet gekeken naar de tijd. Het werk moest af." Begon de man. Linctus antwoordde snel. "Toen jij nog jong was, was er niet zoveel te doen. Nu moeten er veel meer dingen gedaan worden dan vroeger. De dreiging van de Necros is nu groter dan ooit te voren. Daarbij waren jullie vroeger al liever lui dan moe in deze omstreken." Linctus stopte abrupt hij had zich nu versproken, maar tot zijn geluk merkte zijn gesprekspartner het door de grote hoeveelheid alcohol het niet op.

"Vroeger waren er belangrijkere dingen dan de Necros. Necros is een excuus geworden om minder hard te werken." De oude man lachte triomfantelijk naar Linctus. Hij dacht dat hij gewonnen had omdat Linctus stil was geworden. In werkelijkheid nam Linctus even de tijd om naar Amber te kijken. Er zaten nu zoveel mannen met haar te flirten dat Linctus bezorgt werd. Al snel schudde hij het gevoel van zich af. Hoe kon hij nou in zo'n korte tijd om die mensen gaan geven. Hij was nooit bezorgt om iemand anders. Het moest vast de dreiging van een slechte toekomst zijn. Dat is het.

Wat ziet Demion er verbouwereerd uit? Dacht linctus bij zichzelf terwijl hij aan zijn thee dronk. Hij was er van bewust dat hij zijn zintuigen op zijn scherpst nodig had en had voor thee in plaats van bier gekozen. Zo viel hem ook op dat Demion ergens van onder de indruk was, maar Linctus wist niet waardoor. Even keek hij door het raam naar buiten. Het werd al wat donkerder, maar de regen bleef aanhouden. Hij nam nog een slok van zijn warme thee.

*Een van de mannen denkt dat Amber dronken genoeg is om wat meer te willen en legt z'n hand op haar knie. Amber kijkt die man meteen strak aan. Als een blik dodelijk was, dan zou die man niet meer leven! Hij trekt z'n hand meteen weer terug en biedt een drankje aan 'om het goed te maken'. Amber staat op en gaat richting het toilet. Als ze halverwege is, wordt een andere man wel héél handtastelijk! Nog voor hij het weet, ligt hij op de grond in een zeer pijnlijke houdgreep.*

Amber, zachtjes in z'n oor: "Ik ben verloofd. Als je nog zo'n geintje flikt, dan ben je al je vingers kwijt. Alle elf, als je begrijpt wat ik bedoel..."

*Amber laat de man los. Deze staat kwaad op. Hoe durft deze slet hem zo te vernederen! Hij wil Amber slaan, maar Amber ontwijkt die slag en schopt hem tussen de benen. Dan slaat ze hem met holle handen tegen de oren, waardoor hij gedesorienteerd raakt, en z'n trommelvliezen barsten. Daarna geeft ze hem een rechtse hoek, zodat hij half om z'n as draait. Als laatste zet ze haar voet op z'n achterwerk en geeft hem een zetje, waardoor hij door de deur naar buiten wordt gesmeten. Dit alles gebeurt in nog geen seconde, waardoor niemand anders kon reageren, zelfs de uitsmijter niet!

De andere mannen kijken vol bewondering naar haar. Wat een vrouw! Na afloop komt de uitsmijter op Amber af, en geeft haar een compliment en biedt haar een baan als uitsmijter aan... Amber bedankt voor de baan, en gaat verder richting het toilet.*

Haastig vertelde Madarian Odysseus en Akroma over het dagboek en wat er in stond. Odysseus fronsde bij wat hij hoorde. Als monsterjager moest hij toch wel de expert zijn op dit gebied. Hij pakte een van de afgehakte tentakels op. Deze was stijf geworden. "Taxushout..." Mompelde Odysseus na een korte bestudering. "Madarian, stond er in dat dagboek iets over taxushout?" Vroeg hij. Madarian dacht even na en knikte toen. "De plaatselijke bevolking doodde hier een heks door een staak van taxushout door haar hart te steken. Er word gezegd dat de heks nog leeft en hier rondspookt." Odysseus smeet de afgehakte tentakel in de haard. "De amateurs. Wat een ongelovelijk domme actie om zoiets te doen!" Boos sloeg hij met zijn vuist tegen de muur, die even trilde. "Er zijn twee manieren om heksen te doden: steek ze in brand of hak ze in stukken en verspreid de lichaamsdelen over de wereld. Staken zijn voor vampieren, niet voor heksen! De staak is nu waarschijnlijk in haar lichaam gegroeid, waardoor ze de macht heeft om levend hout te manipuleren. Niet zo gek dat die tentakel verstijfde: het was een tak van de boom die om de heks heen is gegroeid!" Odysseus schreeuwde het bijna, en probeerde zichzelf te kalmeren. Toen dat een beetje gelukt was klonk er weer een doffe klap op het dak. Odysseus fluisterde nu. "Madarian, Akroma, we hebben een heks op ons dak. Letterlijk."

Met het water nog over haar gezicht druipend, komt de scherpheid langzaam terug bij Akroma. "Ik stel voor dat we het dak van het huis af blazen dan. Maar waarom zit ze achter ons aan dan, en goede heks weet wie haar krachten te boven gaan".

Dan slaat de deur naar binnen, en komen de tentakels Madarians richting op. Akroma wacht geen moment en springt er op af.

Langzaam Begint het hout ijzer te worden. Een schreeuw, van buiten, en dan vliegt Akroma met haar hoofd tegen de wand. Even voelt ze de pijn, en dan word het langzaam zwart voor haar ogen.

Odysseus handelde snel en schermde Akroma af van de tentakels. "Madarian! We hebben vuur nodig! Gebruik GoldBrand! Heksen kunnen niet tegen vuur. En eentje die vergroeid is met een boom al helemaal niet!" Riep hij. Madarian haalde zijn wapen al tevoorschijn, maar twijfelde even. "En de regen dan? Dooft die het vuur niet?" "Hoor jij de regen nog dan?" Even was het stil. Echt stil. Het was droog.

*Madarian haalt uit met GoldBrand en raakt de tentakels. Ze vliegen eventjes in brand, maar het hout is doorweekt, waardoor het vuur weer uit gaat. De boom vliegt wel van schrik weg.

Madarian: "Inderdaad, een goede heks weet wie haar krachten te boven gaan, Akroma, maar als die ander slaapt, kun je je slag proberen te slaan! Als ik ook had kunnen slapen, waren we waarschijnlijk allemaal dood!"

In de loop van de nacht horen ze de boom rond het huis vliegen, wachtend totdat er iemand naar buiten komt, maar landen en de wortels van de boom de schoortsteen in steken of iets dergelijks gebeurt niet meer...

Na een onrustige nacht breekt de ochtend aan. Ze horen de boom wegviegen. Even kijken ze rond de hut. Madarian pakt de olielamp op, stopt deze in een zak. Daarna doet hij de deur op een kiertje open en kijkt of hij de boom kan zien. De taxusboom is weg.*

Madarian, zachtjes: "Kust veilig! Op naar de paarden!"

*Als ze bij de paarden aan komen, blijkt dat deze nog leven! De heks heeft het niet op dieren gemunt. Een geluk bij een ongeluk! Ze maken hun paarden klaar en gaan weer op pad. Na twee bochten, komen ze bij een kruispunt. Midden op het kruispunt staat een donkere taxusboom, met een paar schroeiplekken op de stam, en deze is droger dan de rest van de bomen...*

Madarian: Zo te zien is dit de beruchte heksenboom. Laten we zorgen dat er geen problemen meer mee komen! Iedereen paraat staan...

*Iedereen stijgt af en neemt een vechtpositie in. Akroma wil de boom bestormen, maar Madarian houdt haar tegen.

Madarian: Nog niet! Heb een idee!

Eerst giet hij de helft van de inhoud van de olielamp over de stam van de boom. De boom reageert niet. Daarna pakt hij GoldBrand en slaat tegen de stam en de olie aan, dat meteen in brand vliegt. De boom stijgt op en begint iedereen aan te vallen. De paarden zien dit, en staan op een afstandje angstig en onrustig te kijken naar wat zich afspeelt. Wegwezen of niet is hun gedachte...*

Een dorpje in een bos. Het brand en de bomen branden ook. De geur van smeulend hout en vlees trekt door het bos. De maan weet af en toe door de donkere rook heen te komen en zijn gezicht te strelen met zijn aparte gloed. Demion kijkt naar de instortende gebouwen, maar kan niet bewegen. Sommige gewonden mensen kruipen over de grond en laten een lang spoor met bloed na. Hij ziet ze wel schreeuwen, maar er klinkt geen geluid uit hun mond. De tranen langs hun wangen stromen en klotsen in hun eigen bloed neer. Nog even kijkt hij rond en voelt ineens een hand in de zijne word gelegd. Snel kijkt hij opzij en ontdekt een klein meisje. Ze heeft een teddy beer beet. Het stukje knuffelbaar speelgoed zit onder de modder en bloed. Ze kijkt droevig en drukt haar beer stevig tegen haar wang. “Ik dacht dat je ons zou beschermen”. Demion knielde bij het meisje neer en wreef een traan van haar wang. “Het spijt me, ik kan niet iedereen helpen”. Het meisje snikte opnieuw en keek met haar grote bruine ogen Demion intens aan. “Maar je had het beloofd” zei ze met een lange snik. Demion pakte haar beer beet en wreef de modder er lichtelijk af “Ik zweer dat ik alles zal doen om de gene te pakken die dit gedaan heeft en hem te straffen”. Het meisje keek hem verbaast aan, greep haar beer en stapte angstig naar achteren. “Maar…Maar jij hebt dit gedaan!”.

Demion ging recht overeind in zijn bed zitten. Het was een droom, maar wel een vreemde. Een gevoel van schuld en verdriet bleef hangen, ook nu hij wakker was. Hij gooide zijn deken opzij en ging op de rand van het bed zitten. Met beide handen wreef hij door zijn gezicht, keek even de kamer rond en ging staan. Met een slakkenpas liep hij richting het raam en klapte de luiken wat verder open. De storm was opgehouden en de krekels lieten zich weer horen in de nacht. Hij keek naar de maan om te schatten hoe laat het was. aan de stand te zien was het een uur op 3 ’s nachts. Een zucht schoot door de kamer uit zijn longen. Hij vroeg zich af hoe het met de andere was. zouden ze de havenstad veilig bereikt hebben of moesten ze ook ergens schuilen voor de hevige storm. Demion was na de avond van verhalen zo moe geworden, dat hij Linctus en Amber een seintje gaf en naar boven was vertrokken. Gelukkig hadden ze nog wat kamers vrij voor hun nieuwste gasten en de nachtrust kwam als een zegen voor de groep. Morgen, dacht Demion, dan vinden we hopelijk meer antwoorden.

Het begon er slecht uit te zien. De vlammende tentakels die gericht waren op Akroma, Madarian en Odysseus raakten maar al te vaak bomen in de omgeving, die vrij snel in brand stonden. Al snel stond de omgeving in lichterlaaie. Hoestend tegen de rook die loskwam van het vochtige hout zochten ze een weg om de heksenboom uit te schakelen.

Een zacht zuchtje wind en een zonnestraal doen Demion wekken. Hij kijkt de kamer rond en is blij. Hij is blij dat hij wakker is geworden zoals hij de kamer heeft achter gelaten. Hij gaat weer op de rand van zijn bed zitten en rekt zich kort uit. Met zijn handen zet hij zich af van het bed zodat hij overeind weet te komen. Hij loopt naar de stoel die tegenover hem stond en pakt zijn kleding en bescherming. Hij merkt nu pas op hoe kapot zijn spullen zijn. Helaas moest dat wachten. Ze hadden wel betere dingen te doen. Zijn spullen had hij zo aan en wilde zich even opfrissen. Hij loopt naar de wastafel en grijpt de kom met water. met zijn handen maakt hij een kuipje en plonst het water tegen zijn gezicht. De druppels stromen langs zijn wang naar benenden. Snel wreef hij een handdoek langs zijn gezicht en liep richting de deur van zijn kamer.

De overloop was rustig, maar het was vrij vroeg. De mensen van gister avond hadden het waarschijnlijk een stuk later gemaakt dan Demion, maar dan ook veel meer gedronken. De treden van de trap kraakte terwijl hij naar beneden liep en keek over de plek heen waar ze gisteren avond gezeten hadden. Tot zijn verbazing zat daar Linctus met wat eten voor zijn neus te ontbijten. Hij liep naar de tafel toe en zonder op te kijken of wat te zeggen, schopten Linctus een stoel naar achteren. Demion greep de leuning en trok de stoel verder naar achteren en plofte er op neer. Linctus keek nog steeds nergens anders dan naar de tafel en wees “Eet”. Demion liet een grijns op zijn gezicht verschijnen “Dus er is gelukkig wel tijd om wat te eten”. Linctus knikte ongeïnteresseerd “Een krijger zonder energie is niks waard en kan beter gelijk in zijn graf gaan liggen”. Linctus’ levensmotto’s waren misschien wat direct en lomp, maar ze waren zeker toepasbaar en dat begrijp Demion al te goed na eerste hand. Hij greep een broodje en propte deze in zijn mond. Linctus schoof een beker melk met honing naar Demion toe “drink”. Opnieuw moest Demion grijnzen, maar greep zonder tegenspartelen de beker. Hij had tijdens het gevecht om Leavington aanzienlijk meer respect gekregen voor deze, nog moeilijk door te gronden en ook oude krijger. Hij bezat veel leiderschap en kracht, niet te vergeten doorzettingsvermogen. Demion nam nog een slok en keek Linctus doordringend aan. Het was goed te zien dat hij diep in gedachte zat en liet Demion de andere vragen die hij had maar zitten.

Een harde geeuw was te horen en Amber kwam de trap af terwijl ze zich uitrekte. “Goedemorge, Ik heb al lange tijd niet zo lekker geslapen zeg”. Opnieuw keek Linctus niet op en trapte nog een stoel naar achteren. “Eet” riep hij opnieuw, maar dit maal naar Amber. Even trok ze haar wenkbrauw op “Pardon?! Dat kan wel wat minder”. Linctus smakte hard door op het iets te droge broodje in zijn hand. Snel wuifde Demion dat ze het moest laten gaan. Ze zuchtte diep en bromde even zacht, maar was verstandig genoeg om het te laten gaan. Ze ging ook aan tafel zitten en greep een broodje. “in welke richting gaan we vandaag?”.

"Het bos van waanzin licht in het oosten." Smakte Linctus. "Zoals ik heb kunnen opmaken uit de verhalen komen we nog voor een paar uitdagingen te staan." Linctus nam een slok melk. "Gelukkig heb ik de eerste praktisch ontcijferd." Linctus keek naar de trap omdat hij dacht dat er iemand aankwam. Toen het niets bleek te zijn ging hij verder. "De eerste uitdaging is een kwelling van de geest. Ik kan niet zeggen wat er precies gebeurt. Echter zullen er bepaalde gruwelbeelden in je hoofd komen. Zo echt dat ze niet van het echt te onderscheiden zijn." Linctus stopte met eten en leunde wat achterover. Hij was hiervoor de hele nacht opgebleven en wist nog niet precies hoe de bezwering werkte. Hij pakte wat brood en stopte dit weg. "Als jullie klaar zijn dan moeten we direct gaan." Amber en Demion knikte.

Na het eten liepen de drie naar buiten. Bij de stallen kwamen ze de man tegen die Amber de avond daarvoor had neergeslagen. Hij leek nu bozer dan de avond daarvoor en kwam verhaal halen. Terwijl Amber de man nog een keer op zijn plek wou zetten liep Linctus ruw tussen hun beide in. Hij sleurde daarbij Amber mee met een verveelde blik. De man reageerde erop door Linctus op de schouder vast te pakken. "Wij waren nog niet klaar." Begon de man. "Ik heb nog een appeltje met haar te schillen." Linctus draaide zich om en keek de man aan. "Kan me niet echt interesseren." Begon Linctus. "En stop je dolk maar veilig weg, voordat we moeten onze wapens ook moeten trekken." De man schrok ervan dat Linctus zijn dolk had gezien. Daarbij zag hij over de schouder de breed gespierde Demion al klaar zitten op zijn paard om op elk moment in te grijpen. De man bleef verbouwereerd staan terwijl de drie op hun paarden wegreden. Op naar het bos van waanzin.

Met een bedenkelijke blik keek de man even naar Demion die zijn hand al stevig op zijn zwaard had. Hij besloot en maakte een wijze keuzen. Demion liet zijn grip glijden van het wapen en pakte de teugels. Linctus schoot men al voorbij en Amber sprong met een aanloop op haar paard. Ook zij reed Demion voorbij. Demion keek nog eenmaal naar de man die zielig leek af te druipen en gaf een ruk aan de teugels om het paard te draaien achter de andere aan.

Met hoge snelheid schieten ze weg over de wegen richting het bos. Demion was eigenlijk benieuwd of de droom van vannacht iets te maken had met wat ze te wachten stond. Hij keerde zich naar Linctus “Hoe lang is het rijden vanaf hier?”.

Na enkele minuten wegduiken en afweren had Odysseus eindelijk het zwakke plekje van de boom gezien: het originele lichaam van de heks. Dit bestond nog gewoon uit vlees, en was dus vatbaar voor pijlen. Odysseus vroeg Madarian hem te dekken, en legde aan voor een schot. Door de rook in zijn longen en in de omgeving was het moeilijk om goed te richten. Maar na enkele pijlen die hun doel wisten wist Odysseus het vlees te raken. Met een vreemde schreeuw stortte de boom neer. Verdoofd bleef het op de grond liggen. Madarian twijfelde geen moment en boorde GoldBrand dwars door de plek waar eens het hart zat. De boom begon te trillen, en explodeerde toen van binnenuit. Een hoopje as lag aan de voeten van Madarian, en hij stak GoldBrand weer in de schede. "Zo, dat hebben we ook weer gehad." Mompelde Akroma, en de anderen mompelden instemmend. "Wat doen we nu? Proberen we nog te slapen vannacht, of rijden we verder?" Vroeg Madarian. "Mij lijkt het niet prettig slapen in een bosbrand. Laten we de paarden zoeken en verder rijden." Zei Odysseus, en hij ging al op zoek naar de paarden, die gevlucht waren voor het vuur.

"Ongeveer 1 uur rijden." Antwoordde Linctus stoïcijns. Ze reden in een behoorlijk tempo door en des te langer ze onderweg waren des te minder mensen kwamen ze tegen. Het duurde ook niet lang voordat er een bos opdoemde aan de horizon.

De groep stopte aan de rand van het bos en keek elkaar even aan. "Wat er ook gebeurt, luister gewoon naar mij en het moet goed komen." Begon Linctus en hij keek het bos in. Het viel hem op dat er geen dieren geluiden in het bos te horen was. Dit betekende vast niet veel goeds. Langzaam liep de groep het bos in.

Ze bleven even staan op de heuvel. Het bos aan de horizon. Het was even rustig. Even kwamen ze tot rust door het mooi landschap, wat misschien wel verraderlijk kon zijn, maar ze dachten er op dat moment even niet aan. Demion was niet zo van het dichten maar als er een dichter bij was geweest had hij het mooi kunnen omschrijven. De temperatuur was precies goed, niet te warm en ook niet te koud, als de liefde van een naaste. Een zacht briesje waaide langs die het gras deed dansen over het veld dat voor hen lag. De wolken in de lucht dreven zo rustig voorbij, dat het leek dat ze zelf wegdroomde bij het aanzicht van dit schoon. De kalmte. De rust. Alles leek op dit moment geen probleem meer.

Linctus woorden deden Demion terug keren naar de realiteit. "Wat er ook gebeurt, luister gewoon naar mij en het moet goed komen”. Demion knikte en keek naar Amber. Ze keek wat gespannen, maar stemde ook toe. Linctus ging voorop richting het bos.

De rand van het bos was nu voor hen. Een muur van dichte bomen verwelkomde hen. Al snel had Linctus een pad ontdekt en wees met zijn vinger in die richting. Hij ging weer voorop . Demion en Amber volgde.

“Dus dit is het bos van waanzin… Het zit er meer uit als een normaal bos?” zei Amber om de stilte te breken, die Demion en Linctus hielden. Linctus negeerde de woorden, maar Demion draaide zich even om “…zo begint de ellende altijd”. Amber knikte “Dat is waar”. Ze vervolgde hun weg door het bos over het pad dat niet dichter bebost leek te worden.

Toen trok Linctus ineens aan zijn teugels en bleef staan. Demion en Amber stopte ook. “Wat?!” vroeg Amber, dat beantwoord werd door Linctus met een “sssssst!”. Demions ogen schoten langs de randen van het pad. Hij hoorde inderdaad ook iets. Ze keken gezamenlijk rond maar zagen niks. “Wat was hoorde je?” fluisterde Amber, maar ook Demion reageerde niet meer. Hij keek intens naar de bomen om hen heen.

Een kort geritsel in de bosjes naast heen. Demion dacht geen moment en gooide een werpmesje de struiken in. Een kil gekrijs was te horen, waardoor Linctus en Amber direct naar hun wapens grepen. Al snel kwamen de geluiden uit alle richtingen, zelfs boven hen in de bomtoppen. “Wat zijn het?” Vroeg Amber. “Geen idee” sprak Demion in haast.

Met een smak kreeg Demion een dreun op zijn hoofd. Hij wreef over zijn hoofd en keek naar wat hem geraakt had. Naast hem op de grond, lang een vervormt pygme mannetje met een speer in zijn handen. Zijn tanden waren lang en zijn ogen vuur rood. Toen herkende Demion zijn werpmesje dat diep in de zij van het mannetje uitstak. “Rijden!” Riep Demion hard, waarop Linctus en Amber gelijk reageerden. Met een harde klap aan de teugels vlogen ze vooruit.

Even keek Demion achterom en zag hoe ze gevolgd werden door de mutanten pygme mannetjes. Ze rende achter hen aan en gooide speren. Ook slingerde ze door de bomen om de 3 bij te houden te paard.

Linctus zijn brein draaide nu op volle toeren. Hij hakte een pygmee uit de boom en reed door. Er moest een simpele manier zijn om van deze pygmeeën af te komen. Daar zag Linctus een pygmee op de benen van zijn paard afvliegen. Hij week uit naar links en vertrappelde de pygmee. Daar zag hij in zijn ooghoek een kleine opening in het bos. "Naar rechts, nu!" Bulderde Linctus terwijl hij aan de teugels van zijn paard trok. De rest volgde Linctus naar de open plek terwijl ze met hun paarden tegen elkaar gingen staan. Langzaam werd de groep omsingeld door pygmeeën.

Daar kreeg Linctus een ingeving. Hij wist wie deze mannetjes waren. Het waren pygmeeën uit het westen. Een primitief volk met een gigantische hoeveelheid moed. "Stap van jullie paard af en laad de nog nodige spullen snel af." Sprak Linctus kort. Hijzelf stapte ook van zijn paard af en gooide zijn zak van het paard. De pygmeeën rende op de groep af en Linctus zag Amber en Demion naast hun paard staan met getrokken wapens. "Geef je paard af, we gaan nu te voet." Klonk het uit de mond van Linctus. Hijzelf gaf zijn paard tik op de billen en zag hoe de pygmeeën erop stortte. "Doe nu hetzelfde. Schiet op!" Sprak Linctus snel en ook Demion liet zijn paard gaan. Amber wachtte nog even en twijfelde. Het was immers ook een levend wezen. Maar ze kon het niet helpen dat ze haar leven belangrijker vond. Ook amber liet haar paard gaan.

"Zolang we maar rustig blijven en niet gaan rennen, dan zullen ze ons niet meer lastig vallen." Sprak Linctus tot de groep. "Als we gaan rennen dan vormen we een bedreiging. De paarden geven was een teken van goede wil." De groep stond nog steeds met de ruggen tegen elkaar te kijken hoe hun paarden opgegeten werden. Linctus was de eerste die zich van het tafereel afwende. Hij liep verder het bos in en zag dat de rest hem ook volgde. De eerste veiligheidsmaatregel was overwonnen.

"Daarom wou ik eigenlijk bij nacht het bos in gaan." Begon Linctus onder het wandelen. "De eerste maatregel werkt altijd alleen overdag." Linctus liep rustig door het vreedzame bos. Hij hield zijn ogen open voor aanwijzingen op een nieuw gevaar. Opeens schoot er een pijnlijke scheut door zijn hoofd. Beelden van kinderen en vrouwen die afgeslacht werden flitsen voor zijn ogen. Het waren herinneringen van een duister verleden. Demion en Amber zagen dat Linctus ergens las van had en keken rondom. Linctus bleef echter gewoon stug doorlopen dus volgende de andere twee hem maar. Op een gegeven ogenblik zakte Linctus door zijn knieën door het overvloed aan gruwelbeelden. Niet alleen zijn verleden, maar ook beelden van martelingen van Demion en Amber schoten door zijn hoofd. Amber begon ook een vreemd beeld in haar hoofd te krijgen. Ze wist wat Linctus nu onderging. Demion zag nu twee gekwelde reisgenoten en keek nog beter om zich heen. Daar zag hij allemaal lijken verstopt in het bos. De een had zichzelf opgehangen de ander had zijn polsen doorgebeten. Weer een ander was gestorven door het uitkrabben van zijn eigen ogen. De tweede veiligheidsmaatregel was nu vol in werking.

Demion wreef in zijn ogen. Dit was waarschijnlijk waar Linctus hen voor gewaarschuwd had. Het probleem was echter, dat de beelden die ze zagen zo echt leken dat ze haast niet te negeren waren. Nogmaals wreef Demion in zijn ogen en keek op. Overal lagen lijken om hem heen en daar stond het meisje met de teddybeer weer uit zijn droom. Ze wees achter hem, dus keek hij direct om. Daar stond Raven! Met een grote grijns op zijn gezicht trekt hij zijn zwaard terug uit een lijk en steekt op een ander lijk in. Demion ogen werden groot en hij greep zijn wapen. Met hoge snelheid rende hij op Raven af en beukte hem aan de kant. Raven vloog naar achter. Op zijn gemak stond hij op en ging door met het insteken op lijken. Demion greep zijn wapen nog steviger vast en rende opnieuw op Raven af.

Amber greep haar hoofd vast en schudde ermee om de beelden te laten ophouden. Wat gebeurde er in godsnaam! Even knipperde ze snel met haar ogen en begon hard aan Madarian te denken. Even had ze een moment van helderheid en stond duizelig op. Ze wist niet wat ze zag, maar Demion opende de aanval op Linctus! Hij vloog naar achteren en rolde over de grond met zijn hoofd in zijn handen geklemd. Opnieuw rende Demion naar Linctus toe en hield zijn zwaard hoog boven zijn hoofd. Hij stond klaar om Linctus te doorboren.

Linctus voelde de beelden gewoon pijn doen in zijn brein. Even schudde hij de beelden weg en zag net het zwaard van Demion neerkomen. Hij draaide zich weg, maar voordat hij iets anders kon doen werd hij weer overmand door vreselijke beelden. Amber zakte ook door de benen bij haar beelden van het monster in Madarian. Ze zag Madarian voor zich terwijl deze kinderen aan het afslachten was. Het meest vreselijke was dat ze er zelf ook een gevoel van genot kreeg. Dit deed haar op een of ander manier ook weer hiervan walgen.

Linctus bleef Demion ontwijken zo goed als hij kon. Hij was wel geraakt aan zijn arm, maar nog niets ernstigs. Demion had schijnbaar ook gruwel beelden naast zijn waanbeelden. Hierdoor vocht hij niet zo goed al normaal. Door een trap van Demion vloog Linctus tegen een boom aan. Hij schreeuwde het uit van pijn. Niet zo zeer van de trap, maar van de beelden in zijn hoofd. Door de klap zag hij even weer helder. Paars poeder dwaalde vanaf de boom omlaag. Linctus keek omhoog en zag verschillende zwammen tegen de boom groeien waarvan het paarse poeder afkwam. Hij kreeg een idee, maar werd weer overmant door zijn gruweldaden. Net op tijd wist hij Demion te ontwijken. Iets verderop zag hij een beekje. Linctus kroop er naartoe en doopte een stuk mantel in de rivier. Door deze voor zijn mond te houden werden de waanbeelden minder en ook de gruwelbeelden. Snel scheurde hij de stukken van zijn mantel af en doopte deze in het water. Deze moesten voor de mond van Amber en Demion komen, maar hoe?

Demion trapte Raven weg, viel op zijn knieën en greep zijn hoofd stevig beet. Beelden van realiteit en fictie volgde elkaar rap af. Hij kon het niet onderscheiden, maar hij kon er wel tegen proberen te vechten. Hij stond koppig op en kneep zijn ogen dicht om de beelden op te laten houden. Helaas had dit niet het gewenste effect. Toen schoot het gevoel door hem heen dat er allemaal beestjes onder zijn huid krioelden. Snel begon hij te krabben. Het kriebelen hield niet op en boos sloeg hij zichzelf tegen zijn hoofd. Even kwam er een scherp beeld door van Linctus. Hij stak zijn hand uit om hulp te vragen, maar het beeld verdween alweer. Linctus werd weer vervangen door een stapel dode lijken die opstonden. Onder de stapel lag Cassius, bewegingloos onder het bloed. De lijken begonnen Cassius aan te vreten. Demion stond boos op en probeerden richting zijn zoon te lopen. Dit lukte ook niet. Zijn benen werden zwaar, dus keek hij naar beneden. Zij voeten groeide vast in de grond. Hij kon niet meer bewegen.

Linctus had inmiddels de een stuk stof voor zijn mond gebonden. Zijn hoofd bleef pijn doen van de beelden, maar hij had geen waanbeelden meer. Hij zag een Demion die zichzelf aan het krabben was en daarna wild om zich heen sloeg. Even daarnaast zat Amber op de grond te huilen en te smeken aan een denkbeeldige Madarian. Af en toe werden de waanbeelden haar te veel en moest ze overgeven van de gruwelbeelden van Madarian.

Linctus stond nu op en kon zijn gezicht weer aardig in de plooi houden. Hij zag de paarse stofdeeltjes aan de lap stof hangen. Waarschijnlijk zou Creanan wel weten welke zwammen dit veroorzaakte, maar die was nu niet hier. Hij zag opeens hoe Demion Amber bij haar hoofd pakte en haar verschrikt weer losliet. Daarna zwaaide hij rakelings met zijn zwaard over het hoofd van Amber. Linctus nam een flinke aanloop en beukte Demion een paar meter opzij. Hij sprong daarna bovenop Amber. Linctus ging met zijn knieën op de schouder van Amber zitten en hield de lap stof stevig tegen haar mond en neus. Amber werd wat rustiger en zag nu ook Linctus duidelijk. De beelden van verminkte kinderen schoten nog wel door haar hoofd, maar ze kon fictie en werkelijkheid nu wel uit elkaar houden. Snel sprongen Linctus en Amber weg om een aanval van Demion te ontwijken. Een gehad, nog een te gaan dacht Linctus bij zichzelf en zette zich schrap om de krachtige Demion te overmeesteren. Gelukkig had hij nu een bondgenoot gevonden in Amber die instinctief begreep wat er ging gebeuren.

Demion probeerde een zombie zijn nek om te draaien, maar werd door een harde beuk opzij geduwd. Het was Raven weer! “Laat me met rust!” schreeuwde Demion “Jij hoort dood te zijn!”. In zijn woede sloot hij een enkele fractie zijn ogen en zag ineens twee Ravens staan! Demion schrok en deinde achteruit. “Wat is hier gaande!?”. De twee Ravens liepen grijzend om hem heen. Ze hadden hem nu van beide kanten omsingeld. Gedachten van verwarring schoten door Demions hoofd. Hoe kon Raven nog leven, laat staan 2! Even werden de beelden wazig en zijn hoofd begon te bonken. “Laat…mij…met…RUST!”. Zijn aura wakkerde hoog op toen hij zijn spieren spanden. Zijn ogen werden nu donkerder en er leek mist te hangen om zijn iris. “Kom mij dan maar halen!” riep hij nog terwijl hij zijn zwaard rond liep zwaaien.