Langzaam klom Akroma de muur op, Zoekende naar de geur van haar broer.

Een ronde langs de stad maakte haar niet veel wijzer, waarna de bossen ging afspeuren.

Dan begint de vloer te trillen. Odysseus kwam naast haar staan en keek in dezelfde richting. "Akroma, kun je me wat meer over jezelf vertellen?" Vroeg hij zonder zijn hoofd te draaien.

IK heb volgens mij al redelijk wat verteld, en van de rest denk ik niet dat je het wil horen, maar ik zal het hele verhaal nog een keer voor je proberen te doen.

"Zoals al eerder vertelt, ben ik niet geboren, maar kom ik samen met mijn broer uit de vuren van Balthor.
We zijn samen de 2 elementen die een smeedvuur maken, en waren door hem bedoel om hem te helpen zijn meesterwerk te smeden.
Waar hij echter niet op had gerekend, was het vurige temperament van mijn broeder, en mijn ijzeren standvastigheid."

Even stopte ze met praten, en werd de blik in haar ogen hard als steen, en begon de lucht om haar heen te knetteren.

"Balthor was het daar niet zo mee eens, en dat is een strijd van bijna duizend jaar geworden, voordat wij hem hebben kunnen opruimen.

Vele duizenden jaren daarna hebben we door allerlei dimensie gerezen, om daar kwade krachten uit te schakelen, en het leven daar weer in de handen van de oorspronkelijke bewoners terug te geven.

Tot een jaar of vijfhonderd toen we een magiër tegenkwamen die de naam Urza draagt. Hij ging onze kracht te boven, en aan het einde heeft hij mijn broer van mij afgenomen.
de laatste vijfhonderd jaar ben ik naar hem opzoek geweest, en een paar uur gelden heb ik hem voor het laaste weer gezien. Echter zoals je zelf hebt gezien was dat maar van korte duur."

Langzaam liepen de tranen over haar wangen.

"Na wat ik vandaag heb gezien, heb ik de hoop om mijn broer terug te krijgen echt op geven"

"Regel 1 bij bestrijding van kwade machten: verlies nooit de hoop. Dat je je broer hebt gezien, betekent dat hij nog leefde toen Urza jullie uit elkaar dreef. Ik heb gezien hoe hij verdween. Het was niet het werk van Linctus, als je dat dacht. Linctus is een vreemde en afstandelijke ziel, maar ik denk dat hij het beste met ons voor heeft, op zijn eigen manier." Odysseus' gezicht stond nu ernstig en peinzend. "Ik heb zitten denken. Zou het niet kunnen zijn dat Necros, onze vijand in deze demensie, een en dezelfde is als Urza? Het zou kunnen dat hij het temperament van je broer gebroken heeft, en hem omgevormd heeft om een wapen van zijn wil te worden. Het verklaart waarom je broer de aanvoerder was van het leger dat deze stad aanviel. Wat denk jij?"

Nog steeds snikkend, begint Akroma na te denken over wat haar net word verteld.

"Necros is een necromancer, als ik het goed had.
Urza is iemand die net als mijn broer en ik de kracht van het planeswalken bezitten, en is meer iemand die met gedachten rommelt en dat soort dingen.
In mijn laatste gevecht met hem heeft hij op een of andere manier een spreuk in mijn hoofd kunnen krijgen, waardoor ik, als iemand hulp nodig heeft dit niet kan weigeren. Ik geloof dus ook niet dat hij zoveel kracht heeft, dat hij daarnaast ook nog ondode op kan roepen, anders had hij dat allang gedaan.

Echter, ik zie ze wel samen van 1 groter geheel uitmaken. De laatste paar honderd jaar lijkt het wel of een paar grote machten de handen in een hebben geslagen om een of ander plan. Wat het inhoud heb ik echter geen flauw idee van."

Een groter geheel... Een samenzwering die dimensies overspant... Het duizelde Odysseus' gedachten. Minder dan een half jaar geleden wist hij niet eens wat dimensies waren, en nu was het aan de orde van de dag. En als wat Akroma zei waar was, dan was de situatie in andere dimensies vergelijkbaar met wat er hier gaande was. Zijn gedachten buitelden over elkaar, en even wist hij niet wat hij moest denken. Toen dacht hij even aan de perkamenten rol, die hij uit de handen van de vampier had gestolen. De rol was nog steeds niet vertaald, en was het dus nog niet bekend wat er op stond. Zou het iets met de theorie van Akroma te maken hebben?

Toen bedacht hij zich ineens wat Akroma zei over de spreuk. "Je zei dat je het niet kan weigeren als iemand je hulp nodig heeft. Hielp je mij en Demion net omdat je het moest, of uit vrije wil?"

Wat er net gebeurde snap ik zelf niet helemaal, de eerste paar minuten liep ik mee puur uit gewoonte, maar op de een of andere manier was het geen noodzaak.
Wat er op dit moment aan de hand is snap ik ook niet.

Wat ik wel weet, is dat er ook in deze strijd, naast een hoop vijanden, waarschijnlijk ook nog een hele hoop bondgenoten zijn.
Ik denk alleen, dat jullie eerst rust nodig hebben voordat we daar achter aan kunnen gaan.
Ook is het misschien handig als ik de rest leer kennen, soms weet ik niet eens in wie ik mijn zwaard kan plaatsen.

Ook een bad staat me nu wel aan, even dat zweet van mijn lichaam af wassen.

"Je hebt gelijk. We moeten rusten voordat we weer stunts gaan uithalen. Ik kan ook wel een bad gebruiken. Ik zal je voorstellen aan de rest. Dan zien we wel verder." Zei hij, en liep rustig in de richting van de trap. "Kom je mee?"

*Madarian en Amber zijn bezig zich schoon te schrobben na de operatie als Akroma binnen komt. Madarian ziet haar eerst en krijgt een rood hoofd. Amber ziet eerst het rode hoofd en dan pas Akroma.*

Amber zachtjes tegen Madarian: "Wat is er, schat? Ben je verlegen?"

Madarian zachtjes terug: "Als je plotseling naakt voor een vrouw staat zonder dat het je beoeling is, hoe kun je die persoon dan nog normaal in de ogen kijken?"

Amber zachtjes terug: "Wat kan ik zeggen? Je hebt een lekker lichaam! Grrr!"

Madarian zachtjes, nu met een kop zo rood als een tomaat: "Wil je dat nu even niet doen?!?"

Amber loopt naar Akroma toe, wijst naar Madarian en zegt met een knipoog die Madarian niet kan zien: "Ik heb gezien hoe je naar hem keek toen hij terug veranderd was. Als je maar weet dat hij van mij is... "

Madarian loopt vlak achter Amber aan met een rode kop, zegt verlegen "Hoi..." en blijft vlakbij Amber. Ook ontwijkt hij de blik van Akroma voor nu omdat hij even niet weet hoe hij zich moet gedragen...

"Wat ik alleen niet snap." Begint Tal'Rasha weer tegen Linctus."Hoe kan iemand een draak vast zetten in die steen? Ik bedoel jouw bezwering is pas eeuwen later ontstaan gok ik." Linctus moet even nadenken. "Daar had ik nog niet aan gedacht. Daarom kon de draak ontsnappen. Er is een andere bezwering gebruikt dan die ik ontworpen heb." "Daarom kon de draak ontsnappen" Herhaalt Linctus en denkt even na. "Het moet een bezwering zijn die onbekend is voor de meeste. Dit betekent dat er nog oudere wezens dan ons die draak hebben vastgezet." Linctus staat er even bij stil. Zo heel vaak kwam hij niet oudere wezens tegen.

"Kun jij achter de rol van de gesmede wezens komen? Ofja in ieder geval proberen daar wat meer over op te lossen?" Begint Linctus tegen Tal'Rasha "Dan ga ik achter de draak aan." Tal'Rasha kijkt Linctus glimlachend aan. "Zo ken ik je weer" Begint Tal'Rasha. "Constant aan het denken en plannen maken. Plus je lacht af en toe. Dat was ook voorheen eeuwen geleden geweest. Ik denk dat je reisgenoten je goed doen, maar nu eerst maar even onze reddende generaal opzoeken." Samen lopen ze door de stad op zoek naar bekende gezichten.

*De draak is uitgerust. Het is 's nachts voor hem. Hij komt de grot uit, stijgt op en vliegt over het water naar het eiland van de Dark Elves. De draak blijft het water af speuren naar schepen en probeert deze zoveel mogelijk te ontwijken. Als hij gezien wordt, kunnen ze de enige doorgang naar het rijk der draken blokkeren, en dan kost het teveel tijd om daar doorheen te komen.

Na een tijd vliegen komt de draak aan zonder dat hij gezien is bij het eiland van de Dark Elves. Hij is moe en speurt de kust af voor een grot waar hij weer kan rusten. Na eventjes rondgevlogen te hebben ziet hij een grote stad in de verte. Meteen gaat hij lager vliegen, en daardoor ziet hij een geschikte grot om te overnachten. De draak gaat naar binnen.

De grot blijkt niet leeg te zijn. Er woont een familie ogres in. De draak roostert deze snacks allemaal en eet ze op. Dan inspecteert hij de grot om zeker te weten dat er geen andere snacks hem in z'n slaap kunnen storen. De draak valt daarna in slaap, ver genoeg van de ingang dat patrouilles hem niet vinden zonder de grot in te gaan.*

Demion moest even de laatste periode laten bezinken. Hij liep de tent uit en keek naar de lucht. Het was een heldere avond aan het worden en de sterren waren scherp zichtbaar. Even ademde hij diep zijn longen vol met lucht en liet deze geleidelijk leeglopen. Dit deed hij een aantal maal en sloot toen zijn ogen. Cassius deed het doek van de tent opzij en liep naar buiten. hij keek even naar zijn vader en ging naast hem staan. “We hebben nooit ons gesprek kunnen afmaken”. Demion zei niks terug en liet Cassius zijn verhaal vervolgen. “Weet je nog welke vraag ik je stelde? Die vraag over wat er nu zou gebeuren?”. Demion knikte met zijn hoofd en ademde nogmaals diep in en uit. “Ik weet wat ik nu moet gaan doen vader. Ik moet de stad helpen opbouwen die ik heb helpen vernietigen”. Toen draaide Demion zijn hoofd en opende zijn ogen “Je begrijpt nu eindelijk je richting en de gebeurtenissen? Je doel, is het nu bepaald?”. Cassius knikte met zijn hoofd. “Ik moet na het opbouwen naar de tempel van de Order en daar zal ik de taak van guardian op mij nemen, zoals altijd bedoelt was”. Demion knikte tevreden en een kleine glimlach op zijn gezicht deed Cassius gerust stellen. Toen werd Cassius’ blik serieus en intens. “Maar wat zal er nu met jou gebeuren?”. Demion trok even zijn schouders op “Wie weet? Misschien ben ik nu eindelijk vrij om te gaan en staan waar ik zelf wil. Om mijn eigen weg te wandelen. Misschien zijn er nog andere in de wereld die ik kan helpen, maar een ding is zeker…”. Cassius wachtte gespannen af om zijn verdere reactie en zijn geduld werd snel beloond. “Het ding dat zeker is, is dat deze wereld jou nodig zal hebben, maar een klein select groepje zal moeten strijden voor alle werelden die op instorten staan”. Cassius was in de war “Waar heb je het over” vroeg hij met opgeheven wenkbrauw. Demion legde zijn hand op Cassius’ schouder “Mijn zoon, jij van alle zou het moeten begrijpen. De Necros wilt niet alleen over deze dimensie heersen, maar over alle. De laatste tijd vervagen de barrières tussen de werelden en ze zullen uiteindelijk allemaal samensmelten”. Cassius blik werd wat angstig. “Wat zal er dan gebeuren als dit gebeurd?” Demion schudde zijn hoofd “Dat is niet zeker. Alles kan vernietigd worden. Er kan ook helemaal niks gebeuren, maar deze werelden horen apart, zoals ooit bedoelt was door de groten boven ons”. Cassius begreep dat de magie van de Necros dimensies kon overbruggen, dat kon hij eerste hand na vertellen, maar de kracht om dimensies te versmelten?. Demion keek nog even zijn zoon aan en die begreep dat Demion niet bij hem kon blijven. Cassius knikte en stapte weer de tent in. Hij keek nog een keer achterom om zijn vader weg te zien lopen. Hij ging opzoek naar de anderen.

De gedachten schoten door zijn hoofd. Theorieën om het te stoppen en ideeën over hoe dit überhaupt mogelijk zou zijn. De wachter van deze wereld en beschermer van Gaisha had hem al het een en ander vertelt. Ook zijn bijna dood ervaring had hem informatie verstrekt. Helaas, maar nog steeds was het grote plaatje onduidelijk. Zou de Necros echt willen wagen om de werelden samen te smelten om er over te heersen? Alle aanwijzingen wezen naar een verduidelijking, maar elke weg die hij bewandelde riep nieuwe vragen op. Ook waren er nog andere dingen waar ze zich druk over moesten maken. Wat gaan ze doen aan die grote draak die ontstond tijdens het slachtveld? Wanneer zou de Necros weer toeslaan? Zijn er nog meer bedreigingen waar ze zich druk over moesten maken? Demion wist het niet meer. Misschien konden zijn nieuw kameraden meer inzicht geven. ze hebben nu veel te bespreken...

Demion staat op de verwoeste kerk en kijkt over de stad uit. Hij probeert zijn gedachten op een rij te krijgen. Het gaat moeilijk en hij zucht erbij. Hij moet de andere roepen om hun volgende stappen te bespreken. Hij stuurt een signaal naar de andere kameraden via zijn gave telepathie.

Hallo allemaal, Demion hier. We moeten praten. De winst is aan ons, maar de vraag is voor hoe lang. Ik heb het vermoeden dat dit enkel het begin van onze problemen was. het is nu nacht en tijd om te rusten. Ik stel voor om morgen middag, wanneer de zon op zijn hoogst staat, op het centrale plein af te spreken. Het is een groot plein in het midden van de stad met een groot gouden standbeeld van een engel, haast niet te missen, mocht het niet vernietigd zijn in de strijd… tot dan.

Demion hoopte dat de rest zijn vragen kon beantwoorden en misschien gezamenlijk met oplossingen konden komen. ze moeten een probleem te gelijk aanpakken, om achter gehele grote plaatje te komen. misschien te beginnen met die draak...

Linctus hoort de stemmen in zijn hoofd. Hij kijkt naar Tal'Rasha die ze ook hoort. "Ga jij maar naar de groep toe, dan zoek ik het leger bij elkaar en organiseer de terug tocht." Begint Tal'Rasha tegen Linctus. Linctus knikt terug in overeenstemming met het plan.

Opeens pakt Tal'Rasha de arm van Linctus vast en terwijl het hoofd van Linctus nog door draait ziet hij een gouden standbeeld voor zich staan. Dan kijkt Linctus naar Tal'Rasha. "Kun je me de volgende keer niet waarschuwen? Daarbij zou je eens een nieuwe manier hiervoor moeten zoeken. Telkens als je dit flikt dan heb ik de smaak van as in mijn mond. Niet bepaald lekker dus." Linctus voelt daarbij over zijn tong. Tal'Rasha lacht een beetje. "Ik zie je dadelijk nog wel voor je vertrekt." En met een rookwolk is Tal'Rasha net zo snel verdwenen als dat ze verschenen waren op het plein. Nu maar wachten op de rest.

*Net nadat Madarian 'hoi' tegen Akroma gezegd had, hoort iedereen het bericht van Demion. Madarian bedenkt zich geen moment en begint meteen naar buiten te lopen. Alles om even weg te komen van Akroma. Het incident moet eventjes zinken. Madarian slaat z'n arm om Amber heen, die ook naar buiten loopt. Eenmaal buiten kunnen ze het beeld niet zien.

Ze lopen de verdedigingsmuur van het fort op. Dan zien ze het beeld staan, en kunnen meteen de route plannen. Ze lopen de muur weer af, en gaan op weg naar het beeld. Dat stukje lopen ze zonder iets tegen elkaar te zeggen. Ze kijken om zich heen naar de verwoeste gebouwen, de lijken, het puin en het verbrandde as.

Er staan gelukkig ook nog heel wat gebouwen overeind! Bij beide gaan de gedachten door hun hoofd: wat als ze er niet waren geweest? Was dit dan allemaal weg? De veldslag is gewonnen, maar er is toch heel wat schade toegebracht aan de stad.

Amber en Madarian komen net de hoek om bij het plein waar het beeld staat. Linctus staat bij het beeld te wachten op de rest, maar staat met z'n rug naar Madarian en Amber. Linctus staat wel in een ietswat vreemde houding, net alsof hij diep in gedachte verzonken zit. Vlakbij hangt nog het restant van een zwarte rookwolk. In de lucht hangt nog de geur van as en zwavel, dat een nare smaak op de tong achterlaat. Amber en Madarian lopen naar Linctus toe, maar zonder dat ze het doorhebben zacht genoeg dat hij het niet merkt. Dan tikt Madarian op de schouder van Linctus, die zichtbaar schrikt...*

Madarian: "Sorry dat ik je liet schrikken. Normaal ben je altijd op alles voorbereid, dus je moet in gedachte verzonken zijn geweest. En dat zullen geen leuke gedachte geweest zijn..."

Ook Odysseus besluit om te gaan. "Het ziet er naar uit dat de rust moet wachten. Mijn 'wijze raad' is nodig. Ga je mee naar het plein, of wil je eerst rusten?" Vroeg hij aan Akroma.

"Nee, Madarian" Begint Linctus "Inderdaad geen leuke gedachte." Linctus denkt nog eens na over welke gevolgen alles kan hebben. Door een voorspelling van het orakel teniet te doen heeft hij misschien wel meer teniet gedaan. Misschien is de tijd van het Orakel voorbij. Misschien is de tijd van deze dimensie voorbij. Waarom komen er steeds meer goden in deze wereld dichterbij? Vermoeden ze iets?

Linctus schud zich weer uit zijn gedachte. "Madarian, ik heb iets voor je." Linctus grijpt uit zijn buidel een klein flesje. "Creanan heeft dit speciaal voor jou gemaakt. Net voordat het vechten uitbrak. Dus als je van de weerwolf af wilt, dan is dit de kans." Linctus keek recht in de ogen van Madarian. Hij twijfelde of Madarian echt van de wolf af wou. Maar aan de andere kant was dat beest te gevaarlijk om bij zich te dragen.

*Madarian kijkt naar het flesje. Van de weerwolf af willen? Graag zelfs! Maar hoe moet dit gebruikt worden? Drinken? Smeren? Injecteren? Er is geen gebruiksaanwijzing bij...*

Madarian: "Hoe moet het drankje gebruikt worden?"

Linctus: "Proost! "

*Madarian neemt een flinke slok van het drankje. Het smaakt afschuwelijk! Hij begint te hoesten en te proesten. Amber pakt meteen het flesje beet zodat het niet kan vallen. Dan begint hij te schuimbekken en valt hij met maagkrampen op de grond. Amber kijkt met afgrijzen naar Madarian en pakt z'n hand beet.

Amber: "Even doorbijten! Kom op! Vecht ertegen! Je kunt het!"

Hij begint half te veranderen in de wolf en begint te huilen als een wolf. Dan verandert hij terug en geeft over... Dit alles duurt één minuut.*

Linctus: "Je moet wel het hele drankje opdrinken..."

*Amber en Madarian kijken Linctus verbaasd aan. Het gaat weer iets beter met Madarian. Hij reikt naar het flesje met zo'n zuur gezicht dat die niet te beschrijven valt. Linctus houdt z'n gezicht strak. Vlak voordat Madarian een tweede slok neemt, pakt Linctus het flesje af.*

Linctus, lachend: "Geintje! Eén slok is genoeg..."

*Madarian en Amber kijken Linctus eerst kwaad aan en beginnen dan te lachen.*

Madarian: "Mooi. Eén slok is meer dan genoeg! Wat is dat SMERIG! Nu maar hopen dat het gewerkt heeft. We zullen zien..."

*Madarian heeft een irritante nasmaak van hondenvacht in z'n mond en hoest en spuugt nog eventjes door.*

Amber nu weer met een strak gezicht: "En je gedachten, behalve het vergiftigen van Madarian, waren?"

"Net of ik dat aan een vrouw ga vertellen." Zei Linctus spottend. "Een man weet tenminste dat een geheim een geheim moet blijven. Vrouwen daarin tegen kletsen alles door." Linctus keek daar bij naar het boze gezicht van Amber die zich met moeite kon beheersen. Het liefst had ze Linctus nu een klap verkocht. Hoe haalde Linctus het in zijn hoofd om zoiets te zeggen?

"Jij moet je grote mond houden." Begon amber. "Voordat ik hem voor altijd sluit." Net toen amber op het punt stond om Linctus een klap uit te delen zakte Madarian door zijn knieën. Voorovergebogen zat hij op de grond een zwart speeksel uit te spugen.

Toen het spugen opgehouden was keek Linctus naar de plas pikzwarte speeksel. "Wil je nog iets zeggen tegen je wolfachtige wederhelft?" Begon Linctus spottend.

Madarian: "Ja. Rust eindelijk in vrede. Veel plezier in de eeuwige jachtvelden met oneindig veel prooien."

*Madarian slaat een kruis, en gooit wat aarde over het zwarte speeksel.*

Madarian: "Nu we dat achter de rug hebben: je kent de geschiedenis van Amber niet. Ze kan echt wel een geheim bewaren. Ze was van jongs af aan gehersenspoeld en getraind als huurmoordenaar. De beste aller tijden! Vroeger alleen bekend als de Zwarte Weduwe.

Ze moest de koning vermoorden, en toevallig zag ik haar en kon ik haar tegen houden. Meer geluk dan vechtkunst. M'n goede vriend de hofmagier was ook in de buurt, en zag meteen dat ze onder controle van een ander stond. Hij kon haar gelukkig bevrijden uit de hypnose. Vandaar dat ze zo goed kan vechten. En ze kan heel goed geheimen geheim houden..."

*Amber kijkt snel om zich heen. Geen andere personen in de buurt die het kunnen doorvertellen...*

Amber, zuchtend: "Het is helaas waar. Ik was vroeger getraind als huurmoordenaar. Geronselt. Ik weet veel dingen nog niet van m'n verleden..."

"Ik zie het al." Antwoord Linctus. "Madarian, jij bent degene in de relatie die alle geheimen doorverteld." Linctus ziet Amber een keer kort grinniken terwijl Madarian wat minder geamuseerd kijkt. "Wat is er nu aan de hand met het zwaard? Waarom moest je dat zo nodig hebben en met name: Waarom moest je die gevaarlijke steen hebben?" Begint Linctus, maar voordat Madarian kan antwoorden zit Linctus er alweer tussen. "Dus je wou de draak in die steen terug vangen? Denk je dat jij het aan kan? Dat beest is veel te krachtig voor jou. Het heeft jou al eens eerder voor de gek gehouden, dus een tweede keer zal niet ontdenkbaar zijn."

Linctus hoopte zo een reactie bij Madarian uit te lokken. Zo zou Madarian niet verder vragen over de gedachte van Linctus.

*Madarian kijkt Linctus even aan.*

Madarian: "Dat zwaard had ik zelf gemaakt, naar een zwaard dat ik had voordat ik hier belandde. Op een gegeven moment vond ik die steen en dacht m'n zwaard extra daarmee te kunnen laten toebrengen."

*Madarian haalt het gerepareerde zwaard tevoorschijn en geeft deze aan Linctus zodat hij het kon inspecteren.*

Madarian: "Die steen had echter wat meer in z'n mars dan ik dacht... En ik dacht er helemaal niet aan om die draak opnieuw te vangen! Ik ben meer een vechter dan een magiër! Maar ik heb hem vrij gelaten, dus moet ik ook proberen die vlammenwerper te stoppen, of het m'n leven kost of niet!"

Madarian kijkt Linctus even strak aan.

Madarian: "En nu ik jou vragen beantwoord heb: wat waren jou gedachten? Ik ben misschien wat vergeetachtig, maar niet vergeetachtig genoeg..."

"Jullie zijn vroeg" zei Demion terwijl hij van het dak af sprong en over het plein naar het beeld wandelden. de andere keken op en begroeten hem door hun hoofd te knikken. "Ik dacht dat we later hadden afgesproken... ik had al verwacht dat de meesten van jullie nu niet konden slapen". Hij keek even rond en toen naar Madarian "Ik ving een paar aparte woorden op, dus hoop ik dat jullie dit nader kunnen verklaren?". Madarian keek naar Linctus, Linctus keek naar Amber en Amber keek naar Madarian. "Vertel jij dan ook waar jij al die tijd ben geweest, tijdens het gevecht?". Demion keek lachend naar Madarian en knikte accepterend met zijn hoofd. "Ik denk dat het wel handig is. ik vermoed dat alle gebeurtenissen van de laatste tijd met elkaar verbonden zijn". Linctus zuchtte diep "Vertel op dan! ik heb ook niet heel de dag!". Toen keken Demion, Amber en Madarian elkaar lachend aan. "Typisch Linctus, maar hij heeft gelijk, er is weinig tijd. we moeten nog even wachten op Odysseus met zijn nieuwe vriendin. ik denk dat zei ook met onze situatie te maken heeft" sprak Demion kalm.

"Dat Akroma geval bedoel je?" Zei Linctus met een sneer richting Demion. "Ik ben wel benieuwd wat haar beperkingen zijn in haar krachten. Daarbij is ze gesmeden dus dat is ook anders. Kunnen we geen vinger afhakken om het te onderzoeken?" Linctus merkte dat de groep het grapje niet snapte en keken hem geschokt aan. "Owkee een plukje haar dan." Vervolgde Linctus "Maar hoe dan ook moeten we haar komst uit een andere dimensie als een waarschuwing zien. Net als dat van Muad en Arya ook een waarschuwing was." Linctus liet met opzet merken dat hij van veel dingen op de hoogte was.

"Wat we nu in iedergeval zeker weten is dat de wolf in Madarian ons niet meer tot last zal zijn." Begon amber terwijl ze naar het hoopje zwart speeksel wees. Linctus gaf ondertussen het zwaard terug aan Madarian. "De tweede keer dit zwaard bekijken maakt het er niet specialer op." Zei Linctus. "Het zwaard blijft hetzelfde, want die steen was het opmerkelijke eraan."