"eerm.... belangrijke opdracht?" Verbaast kijkt Arya om haar heen, en langzamerhand dringt het tot haar door dat deze belangrijke nog wel eens een ander staartje zou kunnen hebben dan dat ze oorspronkelijk had gedacht, namelijk in plaats van het zo lang mogelijk overleven en niet neergestoken worden het sterven in bed van ouderdom, met kroost om je heen en je lief in de armen.. een behoorlijk aantallen jaren verder en een ietswat hogere levensverwachting dan haar leven tot nu toe.

ze merkte wel dat ze niet de enige was die verbaast was, want ook Muad stond met zijn mond halfopen rond te kijken. en niet alleen naar de omgeving, maar ook naar haar.. want ze stond niet meer in haar afgeraffelde beschermkleding, maar in een prachtige wit/groene jurk met gouden afwerksels, en ook haar geliefde stond niet in zijn normale kloffie, wat er trouwens ook nooit verkeerd uitgezien had.

Vol verbazing kijkt Muad om zich heen naar waar hij staat.
Als zijn blik even later over Arya strijkt zakt zijn mond zelfs nog een stukje verder open.
"wow... mijn lief......" was alles wat hij uit kon brengen.
Toen keek hij pas naar beneden, en zag dat hij niet meer zijn gebruikelijke, en vaak verstelde en gerepareerde, kleding aan had.
Zijn pak was perfect van snit. De extreem donker blauwe kleur viel op een of andere manier perfect samen met de gouden kleur van zijn ogen, en ook naast de wit/groene jurk van Arya sloeg hij geen modderfiguur. Erger nog, het leek alsof de jurk en het pak ervoor waren gemaakt om naast elkaar gedragen te worden.
Toen hij wat beter keek zag hij dat er een magisch goudkleurig borduursel om zijn mouwen zat. De tekening bewoog in een voortdurend kalmerend patroon.
Instinctief nam hij Arya's rechter hand in zijn rechter hand, en hij draait zich dan om naar zijn moeder.
Pas als zijn blik tijdens het omdraaien weer door de zaal gaat ziet hij dat zijn hele (nogal uitgebreide) familie in de zaal zit, en aan de andere kant van het gangpad de volledige familie van Arya.
"Klaar, mijn lief?" fluistert hij in haar oor.

Demion keek op naar de lucht, een fel licht scheen door de hemel. Een goed gevoel schoot even door zijn lichaam. Hij wist dat er twee vrienden waren die hun uiteindelijk lot samen tegemoet gingen. Hij voelde een lichtelijk vorm van verdriet. Hij had in korte tijd zoveel mee gemaakt met deze twee personen, dat ze voelde als broeder en zuster. Zijn veilige gevoel maakte alweer snel plaats voor de woede die hij weer op voelde borrelen. Zijn ogen draaide weer richting een misvormd misbaksel. Zijn energie schoot omhoog door het wezen dat zijn vriend opzij had gegooid als oud vuil. Maar zijn concentratie werd onderbroken door een energie die hij liever niet in de buurt had gehad nu. Raven naderde het slagveld. Demion keek snel om zich heen, maar kon niet zo snel een van zijn vrienden uitmaken. “waar zijn jullie…. Odysseus! Ik kan nu wat extra kracht gebruiken hier”. Demion hoopte dat hij snel hulp kreeg. De Necros wist namelijk niet van ophouden en stuurden zijn legers in grote getallen op de muren van de stad af.

[offtopic] Oke, hopen dat er weeer wat leven komt. Zat zelf even vast, maar de ideen komen nu alweer naar boven
Arya en Maud, heel jammer dat jullie gaan, ik hoop dat jullie er een heel mooi einde van maken!
[offtopic]

Op dat moment gaf de bewusteloze man een teken van leven. Hij greep Akroma, die bij hem zat, bij de pols en opende langzaam en trillend zijn ogen. "Akroma... Waar ben ik?"
Een schok trilt door mijn lichaam. Dat is weer de stem van Khamal

"Khamal, Mijn broer, waar we zijn weet ik zelf ook niet helemaal, maar ik weet wel dat ik je weer gevonden heb."

Dan, als een donderslag bij heldere hemel, word de hele ruimte gevuld met een zwarte mist.
De spanning erin, doet de haartjes op akroma haar hand langzaam overeind gaan staan.
Het geluid van bliksem begint op te komen, en op de plek waar net haar broer nog lag begint de in rode voorm neer te slaan.
Dan, even snel als de kamer gevuld was is de mist weer weg. De kamer is onverandeerd gebleven, iedereen is ongedeerd, alleen Khamal is weg.

Met een vloeide beweging draait Akroma om, en kijkt linctus vol haat aan.
"Dit heb jij gedaan hea!"
Veel kans om te antwoord krijgt hij niet, want op dat moment valt de deur van de ruimte open.

Odysseus! Ik kan nu wat extra kracht gebruiken hier! Kort maar krachtig. Als Demion zijn hulp nodig had, zou Odysseus er altijd voor hem zijn. Dat was al zo sinds hun ontmoeting, en dat zou zo blijven tot het eens mis zou gaan met een van de twee. Waarschijnlijk Odysseus, omdat hij nu eenmaal geen guardian was. Op het moment dat Demion het bericht zond, wist Odysseus dat hij zou sterven voor Demion, als het moest. En waarom? In het begin omdat Demion zo'n belangrijk persoon was. Maar nu was dat niet meer de grootste reden. Demion verdiende het gewoon, en dat was voor Odysseus genoeg. Odysseus, de waakhond van Demion. En daar had hij geen problemen mee.

Na deze mijmering keerde hij terug naar deze wereld. Khamal was weg, Akroma vloog Linctus haast aan, en de poort was weer open. Odysseus greep Akroma beet en probeerde haar tot rede te brengen. Ze kon immers niets bewijzen. "Bewaar je drift maar voor de Necro's." Zei hij als laatste tegen haar, en rende de kamer uit, op zoek naar Demion.

Met een laatste blik vol haat naar Linctus rende ik achter de reus aan.
Een van de weinige hier waarvan ze het gevoel had dat hij te vertrouwen was.

Hoe kan hij zo snel zijn. Een sprong over wat puin heen, daarna een scherpe bocht probeer ik hem uit alle macht bij te houden.

Odysseus, wacht!
Laat mij je helpen!

Arya haar blik gleed door de zaal heen, en met elk gezicht dat ze zag werd ze nerveuzer. zonder dat ze het zelf merkte kneep ze onbewust steeds harder in Muad zijn hand. haar oudere broer, met wie ze vroeger altijd had liggen stoeien, maar ook vaak mot mee had toen ze ouder werden, haar ouders, die hadden geprobeerd haar alles uit haar hoofd te praten. en zelfs haar oma zat daar op de banken. lieve oma, waar ze zoveel van had gehouden en die haar zoveel had geholpen met allerlij dingen waar ze mee zat.

haar blik gleed verder, en even stopte ze met ademen toen ze een groot rood figuur daar zag zitten. wat deed hij daar, in de hogere werelden! langzamerhand werd haar gezicht witter en witter, en ze wist dat als Muad niet naast haar had gestaan ze of heel hard weg was gerend om zich te verstoppen, of dat ze haar wapen had gepakt ( die overigens plots was verdwenen ) en vooral de rode figuren aan was gaan vliegen.

pas na wat wel een eeuwigheid leek te duren kwam ze erachter dat ze stond te trillen en dwong ze haar lichaam stil te blijven staan op die plek, wat nog verbazingwekkend goed leek te lukken. of het haar zou lukken een stap te verzetten was echter de volgende vraag.

kun je hier ooit klaar voor zijn dan?

Op een plein kwam Odysseus met een ruk tot stilstand. Akroma kwam de hoek om rennen en legde, enigzins hijgend, haar hand op zijn arm. "Laat me je helpen." Wist ze uit te brengen. Hier moest Odysseus inwendig om lachen. Akroma moest wel een van de meest moedige vrouwen zijn die hij kende, samen met Arya. Nu hij toch aan Arya dacht, waar was ze eigenlijk? Hij kon de laatste keer dat hij haar had gezien niet herrineren. Hij wist niet dat het plein waar hij nu stond hetzelfde plein was als waar Muad'Dhib en Arya op stonden voordat ze wegflitsten. Odysseus tuurde het plein over. Hij zou nooit weten of het opzet was geweest, maar hij zag op dat moment een akelig bekend ding. Hij rende er naartoe en raapte het op. "Arya's zwaard! Hoe komt dat hier?" Vroeg hij zich hardop af. Akroma kwam naast hem staan. "Weet je zeker dat het het zwaard van de elf is?" "Heel zeker. Ik heb het immers zelf gemaakt. Maar dit..." Hij wees naar eeen drakenteken bij het handvat, "... kan ik me niet herrinneren. Ik vraag me af hoe het er gekomen is. Maar maar een nog grotere vraag is waar Arya nu is. Ze loopt zelden onbewapend rond, en dat moet wel in deze roerige tijden." Hij zuchtte. "En als Arya hier niet is, waar is dan Muad?" Hij stak het wapen aan zijn riem en keek Akroma aan. "Maar dit zijn zorgen voor later. Demion heeft mijn hulp nodig, en ik zou het mezelf nooit vergeven als hem iets ergs overkwam." Zonder verdere waarschuwing zette hij het weer op een lopen, in willekeurige richting. Demion vinden zou niet zo lastig zijn: Odysseus en Demion schenen elkaar altijd op het juiste moment te kunnen vinden.

Demion voelde Odysseus energie patroon naderen in een rap tempo. Even moest hij van binnen glimlachen. Odysseus, een man waar hij echt op kon bouwen. Zijn harde buitenkant ging ten onder door zijn zachte binnenkant. Sinds hun ontmoeting, voelde ze elkaar op de een of andere manier sterk aan. Bijna alsof ze gedachten konden lezen. Odysseus was meer geworden dan een beschermer van het hoge noorden. Hij was een vriend geworden. Demion dankte de hemel voor de snelle hulp toen hij een glimp in de verte van Odysseus. Hij was niet bepaald een kleine kerel.

Nog snel genoeg kon Demion zich concentreren en sprong de lucht in om een aanval van een van de gedaante wisselende wezens te ontwijken. Hij keek op en werd direct getroffen door een grote bal blauw vuur. Hij viel naar de grond en knalde met een smak in het stof. Een scherpe steek trok zijn schouder. Een van de wezens dan zijn arm veranderd in een lang mes en stak deze de grond in. Helaas voor Demion lag zijn schouder in de weg en hij kneep zijn ogen samen van pijn. Een lach was nog wel te horen van boven op een van de muren. Demion vreesde het al… het was Raven.

Cassius krabbelde overeind. Hij baande zich een weg door de hordes, maar leek geen meter vooruit te komen. Het laatste grote leger stond nu bij de muren van Leavington en ze moesten het nu voor de laatste golf uithouden. Hij wist nog een glim op te vangen van Arya, maar die verdween ineens achter een grote groep goblins.

aan de ander kant van het slagveld
“We gaan dit niet winnen, we kunnen beter terug trekken en het later nogmaals proberen“. De Necros heer keek woedend van zijn troon die gedragen werd door grote orcs. Hij keek opnieuw naar Leavington en gaf een teken. “Later….dat zweer ik! Ik kom terug!”, “laat de rest maar doorvechten en sterven… ze hebben gefaalt!”. De orcs begonnen te draaien en liepen met de troon en de Necros heer de andere kant op. “De Necros heer wilt dat jullie het blijven proberen, al word het jullie dood!” riep een bediende.

Odysseus kreeg Cassius in het oog. De laatste bleek het erg moeilijk te hebben met vooruitkomen in de meute. Met zijn grote gestalte werkte Odysseus zich naar hem toe, en dekte hem tegen de meute. Ze keken elkaar even aan, en Odysseus knipoogde. "We gaan je vader helpen. Volg me." Cassius grijnsde, en deed wat de grote man hem vertelde. Met Cassius en Akroma (note: hier ga ik maar even van uit) in zijn kielzog werkte hij zich verder.

Een half-krankzinnige lach trok Odysseus' aandacht naar de daken. "Raven! Dat konden we nu net goed gebruiken..." Hij draaide zich om en sprak Cassius aan. "Het ziet er naar uit dat je het tegen je oude leermeester moet opnemen. Ik zal zien wat ik kan doen voor Demion. Akroma, als je me wilde bijstaan, dan is dit het moment." Beiden knikten, en Cassius sprong op het dichtstbijzijnde dak.

Niet, mijn lief reageerde Muad bijna instinctief op de opgevangen gedachte van Arya terwijl hij haar een kneepje in haar hand geeft om haar gerust te stellen. Maar dan nog. Meer klaar dan nu gaat denk ik toch niet lukken.

Muad's moeder was ondertussen opgestaan van haar stoel, en nodigde beide uit om te gaan zitten op twee statige, maar helaas erg ongemakkelijk uitziende stoelen.
Een beetje onwennig lieten Muad en Arya elkaar weer los, en ze lopen een beetje wankel naar de naast elkaar staande stoelen.
Ongemakkelijk hijsen ze zich in de stoelen, en kijken elkaar dan erg ongemakkelijk aan. Het moment was dan nu toch echt daar.
Muad's moeder gebaart tot stilte, en vanaf het moment dat iedereen stil is, begint ze te spreken.
"Geachte dames en heren. Ik heet u welkom bij dit heugdelijke en unieke feest. De trouwerij..."
Op dat moment wordt ze onderbroken door een gigantische hoestbui van Muad's vader. Terwijl hij vuil naar zijn zoon kijkt, verontschuldigd hij zich schijnheilig.
"Zoals ik al zei voordat mijn schàt van een man mij doorbrak: De trouwerij van mijn zoon, Muad'Dhib Chimerae en zijn eeuwig geliefde Arya Atharn.
Dat dit een unieke verbintenis is, mag wel blijken uit alleen al het feit dat Arya tot het elven-ras behoort, ook al ziet ze er ondertussen niet meer voor honderd procent elfs uit, en dat Muad'Dhib een mengeling is tussen de engelen en de duivels/demonen.
Voordat we beginnen. Wilt een ieder die bezwaar heeft tegen dit huwelijk dat nu kenbaar maken, of anders voor eeuwig hierover zwijgen?"

Bijna meteen staat de hele elvenfamilie op, waardoor Arya nog erger wit wegtrekt dan dat ze al was. zelfs lieve oma was opgestaan, wat het er niet heel veel beter opmaakte. ook al wist ze dat het niet nuttig was, instinctief kneep ze even haar ogen dicht en deed een klein schietgebedje, naar de gebruikelijke 'wie er boven ook wil luisteren'

Arya haar moeder was de eerste die sprak. "Wij zijn zonder enige aankondiging hierheen gehaald, om opeens te horen krijgt dat een ex-lid" -Arya kromp nog wat verder in elkaar- "van de familie, of beter gezegt iemand die na haar gedrag was vergeten gaat trouwen met iemand uit de hogere rijken. Prachtig, maar dat kind wat alle gebruiken en rechten heeft geschonden zou eerder naar de lagere rijken horen te gaan!" vanuit een andere bank begon Muad'Dhib zijn vader gemeen te grijnzen, waarschijnlijk plannen aan het makend. de rest van de elven stemde in, er nog meer argumenten, streken en fouten opgooiend.

Bijna tegelijkertijd met de elfen-familie, staat ook de bijna volwaardige familie van Muad aan vaders kant op. Als de elven uitgesproken zijn, spreekt vaders.
"Tja... ik ben normaal tegen alles waar jij voor bent, dus waarom hiervoor een uitzondering voor maken heh? Als je overigens een betere reden wilt hebben: Het is wel Mijn zoon die daar van plan is met een specimen van de lágere rassen te gaan trouwen."
Onmiddellijk begint de volledige elven-familie luidruchtig tegen te sputteren.
Muad's vader trekt zich daar niets van aan, en gaat gewoon wat harde te praten. "Verder ziet ze er wel leuk uit natuurlijk. Eerlijk is eerlijk. Mijn zoon heeft wel zijn vaders smaak meegekregen, maar voor meer dan een vluggertje zou ik haar echt niet gebruiken.
Niet dat ze het langer dan een moment uit zou houden, maar daar niet van" voegt hij er nog binnensmonds, maar toch duidelijk verstaanbaar voor de elven aan toe, met als logisch gevolg dat ze alleen nog maar harder beginnen tegen te sputteren.

Ondertussen heeft Muad's moeder Arya's schietgebedje wel gehoord, en heel stiekem stuurt ze een fractie van haar kracht naar Arya toe, om haar te steunen, en wat extra energie te geven. Alles komt goed, dochter

langzaam merkt Arya dat er wat begint te borrelen, een woede die ze veel te lang onderdrukt had, en zeker nu alles er zo uit werd gegooit over haar. ze opent haar ogen weer en staat op. naar haar eigen 'ex-familie' begint ze te spreken. "oke, ik heb het wel gehoort nu. foei foei stoute arya, kun je nu nooit eens iets doen zoals het moet? oke, ik heb het zwaard, de boog en haar pijlen opgepakt en ben tegen de natuur, júllie natuur, ingegaan. en wauw, jullie leven rustig, vredig, maar trekken je niks aan van wat er ook om je heen gebeurt. er heeft bloed aan mijn zwaard gekleeft, ik hem me schoon moeten wassen omdat het levensvocht van andere op mij vast zat. echter ik heb levens van mensen gered door dat van anderen af te nemen. door een kleine groep mensen het af te nemen kon ik meer het leven schenken, dat ze het goed zouden hebben. en wat hebben jullie nu gedaan voor anderen? daarbij.. wat ik vroeger heb gedaan en nu doe is absoluut geen reden waarom ik niet zou mogen trouwen. Ik hou van Muad, en het feit dat hij een 'hogere' is... schuif dat maar lekker in jullie *censuur* "

daarna draaide ze zich even naar de andere kant, die waar muad zijn geliefde vader stond. "en hou jij nou maar gewoon je mond, want jij bent zelf geen steek beter, waarschijnlijk nog veel erger. de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet."

na een klein moment van stilte klinkt er een zacht gelach. Arya haar oma knikte tevreden naar haar kleindochter. ze was al weer gaan zitten. het meisje bezat nog hetzelfde temperament als dat ze altijd had gehad. "mijn zegen heb je" waarna een heleboel verbaaste blikken van de elven oma haar kant opgingen.

"Nu dat de zegen van de belangrijkste persoon van Arya haar familie is gegeven, en ik me eigenlijk sowieso nooit iets aantrek van wat jij heb te zeggen, man lief, denk ik dat we verder kunnen gaan." spreekt de moeder van Muad plotseling uit, terwijl ze meteen de volledige elven-groep, met uitzondering van oma (die hogelijk glundert bij het compliment), over zich heen krijgt.
"Ik heb echt nog nooit zo'n bewogen huwelijk mee gemaakt als die van jullie. En dan reken ik mijn eigen huwelijk mee." fluistert ze vertrouwelijk in Arya en Muad's oor, terwijl ze gniffelend de woedende elven aankijkt.
Dan gaat ze weer recht op staan, waardoor ze meteen stilte afdwingt.
"Mooi. Ik heb u allen dus bijeen gebracht voor deze heugelijke dag, waarin het ras der elven samen gesmeed wordt met ons ras.
Het stel heeft veel mee gemaakt tijdens hun reizen de wereld rond, zelfs in andere dimensies."
Snel neemt Muad's moeder alle hoogte-, maar ook enkele dieptepunten uit Muad en Arya's verleden door. Gaandeweg het verhaal worden vooral de elven steeds stiller.
"En dus, Muad'Dhib Chimerae. Neemt u Arya Atharn, dochter van de elven, verschrikking van al wat slecht is, tot uw eeuwige echtgenote. In voorspoed en tegenspoed, zelfs nadat de dood u scheidt, en weer samenbrengt?"
"Ja!" antwoord Muad met overtuiging.
"En Arya Athran. Neemt u Muad'Dhib Chimerae, kroonprins van de zeven hemelen en de zeven hellen, tot uw eeuwige echtgenoot. In voor en tegenspoed, zelfs nadat de dood uw scheidt en weer samenbrengt?"

Arya kijkt Muad in zijn prachtige gouden ogen, even alles vergetend behalve het zijn met hem, en hoeveel ze van hem houd, hoe ze zichzelf meer dan eens de dood in heeft gejaagt voor hem." Ja. Zelfs met Dhib erbij, Ja!" terwijl ze de woorden spreekt springen de tranen van geluk haar in de ogen, knijpt ze iets steviger in haar handen terwijl een magische gloed rond het paar begint te gloeien. ergens ver weg hoort ze nog de woorden "dan mag u nu de bruid kussen" en ziet ze haar liefde, haar man nu, dichterbij komen, totdat ze zijn lippen tegen de hare voelt.

het eerste geklap komt van Oma. de rest blijft eerst akelig stil maar langzamerhand beginnen meer elven mee te klappen.

schat, je bent getrouwd met een verschrikking. zonder het te beseffen zet ze een bijna magische glimlach op terwijl ze weer eens bijna verdrinkt in zijn ogen.

"Dan zijn jullie nu, volgens de wetten en regels van het aardse, en hemelse rijk getrouwd. De verbintenis die jullie hebben gemaakt is bindend, zelfs tot na de dood.
En sta nu maar op van die verschrikkelijke stoelen, en neem de felicitaties en haat-dragingen in ontvangst."
Muad en Arya staan zielsgelukkig op van hun stoelen, wrijven even over hun achterste om de bloed-toevoer weer een beetje op gang te brengen, en gaan dan klaar staan om duizend en een handjes te gaan schudden, felicitaties en cadeautjes in ontvangst te nemen, kwade elven en duivels van hen af te houden, en al met al een gelukkige dag te beleven.

arya had niet langer last van het in-de-grond-getrapte gevoel, want ze had zojuist haar moeilijkste missie ooit overleeft, een missie waar ze de rest van haar leven last van zou hebben. ze keek onbewust naar haar hand en zag iets om een van haar vingers zitten. ze kon zich niet herinneren een ring te hebben gekregen, maar hij zat er wel. een zachte gouden gloed scheen er van af, en er zat een klein, magisch circeltje om haar vinger heen, bijna dezelfde kleur als twee andere hele speciale dingen. meteen wist ze waar het vandaan kwam, de magische gloed.

Oma was de eerste die op Arya af kwam. met haar stok duwde ze ruwweg alle andere elven opzij en gaf haar kleindochter een knuffel. "goed gedaan meisje... ik wist wel dat je het kon." Arya keek haar oma gelukkig aan, wist nu waarom ze was gaan staan. het was weer een van oma haar spelletjes, testjes geweest. daar was ze dus nog steeds niet van af. "hop hop, en nu naar de rest toe. als ze weer gaan muggenziften stuur ze dan maar naar mij toe." Arya moest lachen, gaf haar oma nog een knuffel en ging daarna verder met haar man de rest van het gedrang in.

"Wat een leuk mens, die oma." fluistert Muad in Arya's oor, nadat hij ook een knuffel en gelukswensen had gehad van haar oma. "Die lult m'n vader nog onder tafel"
De rest van de dag waren Muad en Arya voornamelijk bezig met handjes schudden en bedanken. Zeker de familie van Muad nam nogal wat tijd in beslag door al die half-broertjes en zusjes van Muad. Vaders had immers niet echt bepaald stil gezeten in de tussentijd....
Aan het eind van de dag strompelen Muad en Arya dodelijk vermoeid naar hun kamer toe.
Ze kleden zich uit, vallen op bed, gaan dicht tegen elkaar aan liggen, en vallen pardoes in slaap.

De volgende ochtend worden ze wakker, nog niet echt gelovend dat ze nu echt getrouwd zijn. Als ze rustig op gestaan zijn, kijkt Muad het raam uit, en staart meteen vol verbazing naar buiten.
"Arya, schat. Moet je buiten eens kijken."
Hij wijst naar buiten, en ze zien een magisch schip voor hun balkon drijven. Het schip lijkt hun uit te nodigen aan boord te komen.
Snel pakken Muad en Arya wat spullen bij elkaar, en gaan dan voorzichtig aan boord.
Ze gaan zitten op een bankje bij de reling, en spontaan zet het schip zich in beweging.

Eenzaam staat Muad's moeder op het balkon, en ze zwaait haar zoon en schoondochter uit, ook al weet ze dat ze haar niet zien.
"Fijne honeymoon, mijn kinders." mompelt ze voor zich uit terwijl ze het tweetal achter de horizon ziet verdwijnen, niet wetend waar naartoe.

Ryu’s ogen schoten open. Hij keek angstig rond en realiseerde toen pas de wond in zijn middel door de pijnscheut door zijn lichaam. Hij gaf een gil, maar deze viel weg in het harde geluid van het gevecht. Hij rolde zijn lichaam om en spuugde wat bloed op de grond. Even kneep hij zijn ogen samen om te proberen te concentreren en de pijn te verdrijven. Helaas lukte dit hem niet. Met het laatste beetje kracht trok hij zijn verwonde lichaam door het stof. Langs vechtende soldaten, langs brandende gebouwen en langs andere gevallen wezens en soldaten. Een bloedspoor markeert zijn tocht. Hij was maar enkele meters gekropen en rolde weer op zijn rug. Was dit het dan? Was dit zijn glorieuze ondergang waar hij altijd over gedroomd had? Al snel rolde zijn ogen terug in zijn kassen en sloten zijn ogen langzaam. Nog even rusten…

Demion bijt zijn tanden op elkaar. Het puntige voorwerp zit nog diep in zijn schouder. Nog steeds lag hij op de grond. Wat kon hij doen? Snel balde hij zijn vuist en bewoog deze met volle macht dat hij kon vanaf de grond naar het wezen. Het enige wat te treffen was, was het scheenbeen van het wezen. Dit zorgde ervoor dat het wezen met volle snelheid naar voren klapte en de punt uit Demions schouder schoot. Snel sprong hij overeind. Het wezen stond wat ongemakkelijk op en keek op. Een voetzool bewoog met hoge snelheid richting het gezicht. met een smak vloog het wezen naar achteren. Toen het wezen door de lucht vloog zag Demion, Cassius op het dak staan die met volle snelheid richting Raven rende. In zijn ooghoek zag hij een vertrouwd gestalte verschijnen waar je haast niet omheen kon…Odysseus (en met een onbekent persoon die hem volgde. Akroma?). Mooi, dacht Demion. Hopelijk snapt hij het nieuws dat ik breng voor hem, het nieuws gebracht door het balans van de wereld.

Cassius sprong op het dak en sprong verder van dak tot dak tot hij een kans zag op de muur te springen. Raven draaide verwaant zijn hoofd om en liet een slechte glimlach vallen terwijl hij met zijn ogen rolde. Met volle snelheid rende Cassius richting Raven, die onbewegelijk bleef staan met zijn armen over elkaar gekruist. Cassius was nog zeker 100 meter van Raven vandaan en voerde zijn snelheid op en greep het handsvat van zijn wapen stevig beet.

Raven keek om en zag Cassius naderen. pfff hij weer!? Hij heeft geen idee, hahaha . een soldaat rende met zijn zwaard naar Raven toe en wilde uithalen. Hij bleef ineens stil staan. Een straaltje bloed droop langs zijn hals af, en zijn lichaam viel naar de grond. Raven draaide zijn hoofd en had het blad van zijn zwaard lang de hals van de soldaat zijn nek geslagen en het hoofd bleef met een verbaasde blik op het uitgestrekte blad staan. Raven zwiepte met zijn zwaard en het hoofd rolde van de muur af naar benden en concentreerde zich weer op de naderende Cassius.

Het ziet er naar uit dat je het tegen je oude leermeester moet opnemen. Ik zal zien wat ik kan doen voor Demion. Akroma, als je me wilde bijstaan, dan is dit het moment."

Nog Voor ze wat kon zeggen was degene bij wie ze net was aangekomen alweer weg.

"Natuurlijk help ik je, daarvoor ben ik achter je aan gegaan"

En om niet bij dat mormel in die kamer te blijven, maar dat hoeft hij niet te weten

"Wat wil je dat ik doe?" vroeg ze onverschillig.

De zoveelste test alweer, wanneer houd het op. Elke keer weer, iedereen verplicht je hulp aan moeten bieden, zelfs zonder dat je ze kent.

"Dat beest hoort geen probleem te zijn voor een reus, maar waar je metgezel naartoe is, vertrouw ik niet helemaal. Ik ruik teveel kwaad daar in de lucht"

Was het dit keer wel zo erg? Ze begon zelfs mee te denken, was dat de volgende stap in wat e moest leren, of was het gewoon gewenning aan deze taak?

Op dat moment begint een gedeelte van het leger, dat nog steeds zover rijk als een normaal mens kan kijken, zich langzaam te verplaatsen. De grond trilt van het bewegen.


"Wat gebeurt daar zo, volgens mij gaat er iets niet goed" Brengt de reus met een gemompel uit.

"Iets dat niet heel erg goed is volgens mij!"

waarom al die keuzes, die heb ik voorheen niet gehad. Moet ik dit eigenlijk wel doen, is mijn vloek niet weg? Of vind ik het dit keer niet erg?

Inwendig was Odysseus enigzins overrompeld door Akroma's onverschilligheid. Hij keek haar recht aan, en zag even het oeroude wezen dat achter deze menselijke gedaante schuilging. Een eeuwenoude entiteit, die verweerd en verhard geworden was door de tand des tijds, en al veel leed en ellende had gezien. Dit lot had haar onverschillig en afstandelijk gemaakt. Dit alles dacht Odysseus te horen in haar stem en te zien in haar ogen. Natuurlijk kon hij niet weten of dit waar was of niet, maar hij had het vermoeden dat hij niet ver van de waarheid zat. Hij voelde meedelijden voor haar opwellen, maar bedrukte het. Hij kon er nog altijd naast zitten.

Toen merkte hij op dat het hele leger buiten de poort in beweging kwam. Eerst dacht hij dat de Necro's het zat waren, en een allesvernietigende aanval in hadden gezet. "Wat gebeurt daar? Volgens mij gaat er iets niet goed..." Mompelde hij, en Akroma stemde in. Toen zag Odysseus welke kant het leger op ging. "Ze trekken zich terug!" Wist hij verbaasd uit te brengen. Hoewel hij blij was dat het einde van deze slag in zicht was, wist hij dat hij nu niet moest verslappen. "We gaan mijn vriend helpen. Volg me!" En hij baande zich verder in de richting van Demion.

Een goblin vloog door de lucht en plofte in het zand. Snel krabbelde hij naar achter door het stof, maar een groot zwaard voorkwam dat hij verder kwam dan enkele meters. Bruce bulderde door naar zijn volgende slachtoffer. Hij had gezien hoe Ryu verwond raakte en liet zich niet tegen houden om zijn kleine vriend te helpen. Hij kwam op de plek waar hij Ryu zag neerkomen en keek rond. Toen viel ineens een bloedspoor op dat zich over de grond verspreide en duidelijk verschilde bij de rest van de het bloed dat op de grond vloeide. Bruce baande zich weer een weg door de wezens voor zich en schrok wat hij aantrof. Zelfs in het heets van de strijd viel hij even op zijn knieen en greep het hoofd beet van zijn vriend. Zijn ogen schoten heen en weer over het lichaam en hield zijn oor dicht bij de mond van Ryu. Hij ademde nog en er was dus nog hoop. Een schrikkende zucht was achter hem te horen en snel draaide hij zijn hoofd. Het was Sonya die Bruce was gevolgd. Bruce tilde Ryu’s lichaam op met zijn twee enorme armen en Sonya zorgde ervoor dat niemand bij hem in de buurt kon komen. Zo snel als ze konden bewogen zij zich richting de verzorgingspost.

Demion keek op en luisterde naar de trilling onder zijn voeten. Het kon toch niet waar zijn. Was de Necros aan het terug trekken? Dan hadden ze haast gewonnen! Het enige wat ze nu nog moesten doen, waarden de laatste restjes opruimen en het ook nog overleven. Demion zwaaide zijn zwaard rond en hakte een aanstormden zombie de kop af. Hij was de gedaantewisselende monsters uit het oog verloren. Ze hadden zich weer verstopt tussen de legers. Snel keek hij rond en Odysseus kwam dichter bij. Demion knikte met zijn hoofd om hem te bedankten voor zijn snelle reactie toen hij voor Demion stond. Demion keek naar het persoon naast hem. Deze leek bij hen te horen en dus vroeg hij geen vragen, die konden wel wachten. Met ze drieen gingen ze rug tegen rug staan terwijl er al gauw een cirkel met wezens om hen heen begon te vormen. Demion tikte met zijn elleboog even naar achter tegen Odysseus. “Als vanouds” grapte hij.

Cassius was enkel meters verwijderd van Raven en sprong de lucht in. Met zijn wapen in de aanslag om Raven vol te treffen viel hij richting de muur. Raven sprong achterwaard en landen op zijn handen, zetten zich weer af en landen weer op zijn benen. Cassius schoot opnieuw met zijn wapen naar voren en Raven stapte opzij om te ontwijken. Nu was Raven aan de beurt en hij draaide om zijn as en zijn lange dunnen zwaard suisde in de lucht. Cassius kon net op tijd in een duiken en ontweek het gevaar. Om en om haalde ze naar elkaar uit, zonder beide echt enige treffer.

Wat een bemoeial is dat Arkoma persoon. Het lijkt mij wel heel erg leerzaam om haar te ontleden. Zo'n oude levensvormen uit andere dimensies zie je niet zo vaak.

Linctus moest glimlachen van het idee. Toen staarde hij de kamer even rond. Alsof hij afscheid nam van een oude vriend. Zo voelde het toen hij de kamer uitstapte en de deur verzegelde. Niet zo zeer een vaarwel als eerder een tot ziens.

Linctus liep door de gehavende stad in de richting van het oorlogsgeweld. In zijn hoofd wist hij dat de slag al zo goed als gewonnen was. Daarbij maakte het feit dat hij een voorspelling van het orakel had kunnen weerleggen hem vrolijker dan dat hij in zo'n 200 jaar geweest was. Ondanks dat Linctus niet zo goed aura's kon aanvoelen in zijn huidige toestand merkte hij toch het huwelijk op. Zoals zo vaak in andere dimensies het geval was leek dit huwelijk buiten alle soorten van tijd plaats te vinden. Linctus was alleen maar blij dat het eeuwige romantisch gezwijmel tussen die twee niet meer voor zijn neus plaats vond.

Langzaam slenterde Linctus naar de hoofdpoort met zijn schild over de grond slepend in de linker hand, zijn zwaard over de grond slepend in de rechterhand en een lach op zijn gezicht. Op zoek naar het volgende gevecht.