Odysseus kwam een stap dichter bij de vastgeketende man, en keek hem recht in de ogen. Rode poelen van haat waren het. Geen pupillen. Geen oogwit. Alleen een ziekmakende rode gloed. Toen tufde het wezen in Odysseus' gezicht, wat hem uit zijn overpeinzingen haalde. Terwijl Odysseus het speeksel van zijn wang haalde gaf Akroma nog een por om haar vermeende broer te straffen.

Odysseus stelde nu de vraag die hij had willen stellen voordat hij door die ogen gehypnotiseerd was. "Wie is Necros?"

*Het leger van de Necros was groot. Zo groot dat de boogschutters alleen maar over de muur hoefde te schieten om een vijand te raken. Alleen dat leger kwam bijna niet door de extra verdedigingen heen. En wat er doorheen kwam, werd redelijk tegen gehouden door de weerwolf, guardians, de vrienden van Odysseus en de guardians. De reuzen weten zelfs de ogres en andere relatief grote wezens redelijk tegen te houden. Voor elke soldaat die sterft, worden er meer dan 30 vijanden uitgeschakeld.

De grote overmacht wordt teniet gedaan door de geulen en verdedigingswerken die de elementalen onder de vrienden van Odyyseus hebben gemaakt. Geregeld komen er spijlen uit de grond die meerdere troepen uitschakelt. De stormtorens en ladders kunnen bijna niet meer bij de muren komen. Ook stormrammen worden tijdig uitgeschakeld. Zelfs de gargoyles zijn niet veilig meer voor de elementalen, als ze neergeschoten worden door de boogschutters. De plannen voor de verdediging waren afkomstig uit de tent van Linctus, maar de meeste waren bij het begin nog niet haalbaar om te bouwen. De voornaamste zorg is nu echter dat de troepen niet al te moe worden...*

*De Necros hadden verwacht dat het nu makkelijk zou zijn om de stad, het fort en de tempen nu snel in te kunnen nemen, maar de elementalen maken dat erg moeilijk. De relatief slechte verdediging en het lage moraal in het begin zijn nu omgezet in een goede verdediging en daardoor is het moraal ook veel hoger, mede omdat de zwarte draak weg is en ze dat hebben overleefd. De gargoyles worden nu ingezet als verkenners. Ze vliegen hoog in de lucht om te kijken waar ze zwakke plekken kunnen vinden. Een generaal heeft hiervoor zijn visie tijdelijk gekoppeld aan die van een gargoyle.*

Generaal: Hoe hebben ze die verdediging zo snel weer op orde? Waar is hun zwakke plek?

*De katapulten worden wat meer naar voren toe gestuurd. Dan worden er vaten op gelegd met een soort poeder. Als deze neerkomen spatten de vaten uit elkaar en zitten een aantal soldaten onder het poeder. Daarna volgen er vuurballen met dezelfde zwaarte, die het poeder in de fik steken. Als een katapult een stuk muur kapot schiet, proberen de elementalen dit gat weer te dichten, maar de generaal ziet dit nu via de ogen van de gargoyle...*

Terwijl Arya aan het vechten was had Cerianne al meerdere soldaten weten te verzorgen. het was vreemd. ondanks het feit dat de magie hier een stuk minder sterk aanvoelde dan in haar thuisplaats leek deze niet op te kunnen. iets leek de bron aan te blijven vullen, maar wat men af kon nemen was gelimiteerd, of tenminste zo voelde het voor haar. weer zag ze iemand strompelen en zijn schouder vasthouden. Cerianne rende er op af en haalde zonder iets te zeggen zijn hand van zijn schouder. Cerianne haalde een stuk verband uit de tas die ze meedroeg en wikkelde dit vakkundig over de wond. Nadat ze deze vast had geknoopt legde ze haar hand op de schouder van de gewonde en verbonden soldaat, waarnaar er een licht vanuit haar handpalm leek te komen. De soldaat keek niet eens meer vreemd op, maar na alles wat ze hier gezien had waren de mensen waarschijnlijk zo gewend geworden van magie.. "pas nog wel een beetje op, oke?" De soldaat knikte, pakte zijn wapen weer op en ging terug het gevecht in. Cerianne keek even in de tas en zag dat ze snel even een nieuw stk verband ergens vandaan moest halen, want degene die ze nu bijdroeg raakte op. het werd tijd om de 'ziekentent' te zoeken.

Arya dook onder een bijl door en ontweek een van de stralen die de elementalen van hun kant gebruikte om het leger van de tegenstanders te vernietigen. ze zou ze als ze het overleefden wel even streng aanspreken over hun richtvermogen en ze desnoods een oefenbaan opschoppen, want dit was al de derde keer dat ze zelf bijna wat kwijt was geraakt aan de aanvallen. het leek eindeloos door te gaan, de ene tegenstander na de ander, twee die de plek van een gevallende innamen om dan spoedig zelf weer te vallen. een grote waas van tegenstanders en medestanders. de enige twee die ze van haar plek kon ontwaren waren Cassius en die andere Guardian, die vriend van Demion. en als je het over de duvel hebt.. of denkt..
waar wist ze niet, niet in die grote waas, maar Demion was er weer, want ze voelde die aanwezigheid te duidelijk, en het was niet te verwarren met die van een ander. "Cassius! moeten we je pa gaan zoeken en helpen?"

*De weerwolf is zich lekker aan het uitleven op een paar ondoden die door de linies hadden doorgebroken, als er een vat poeder kapot slaat op z'n hoofd. Even houdt hij z'n hoofd vast, als de vuurbal volgt. De weerwolf staat in lichterlaaie. Als een gek rent hij rond, als hij vlakbij een stal een drinkbak voor de paarden ziet. Meteen duiktt hij er in en draait om z'n as zodat de vlammen gedoofd zijn. Dan huilt de weerwolf, springt uit de bak en gaat op zoek naar nieuw speelmateriaal.

De katapulten van de vijand schiet een salvo vaatjes af op de plek waar ze denken dat de meeste elementalen staan. Omdat er meerdere vaatjes tegelijk neerkomen ontstaat er een wolk. Daarna volgen de vuurballen, waardoor de wolk explodeert. Meerdere elementalen overleven dit niet, evenals de troepen in de buurt.*

Generaal Lucarius keek om zich heen. Toen Themesius zijn volk had over weten te halen om de strijd aan te binden, was de jonge Lucarius degene geweest die het hoofd koel had gehouden en niet in grote overmoed de strijd in was geraasd, vertrouwend op hun magie en hun lengte. Lucarius wist wel beter. De Necro's, hun tegenstanders, beschikten ook over magie. Zwarte magie, die sterker was dan de magie van het Land. Dat ze met vuur op de proppen zouden komen, had hij al aan zien komen.

Daarom had Lucarius een tegenaanval bedacht. De poederbommen moesten worden geïsoleerd zodra ze de grond raakten. Daardoor zou het poeder zich niet kunnen verspreiden. Daarna zouden ze de bommen terug kunnen slingeren, zodat de Necro's hun eigen magie op hun bord zouden krijgen. Snel gaf de jongste generaal van het bergleger zijn orders aan zijn kapiteins.

*Het doel met de aanval van de katapulten van de generaal is gehaald. De eerste elementalen zijn gesneuveld. Nu de rest nog. Een paar katapulten proberen een bres te schieten in de muur. Die bres wordt nu iets minder snel gerepareerd, maar wel snel genoeg.

Een volgende salvo vaatjes vallen kapot bij een verdedigingpunt. De vuurballen volgen al snel, maar het poeder brandt of explodeert niet. Het poeder is net op tijd geïsoleerd.

De weerwolf is lekker aan het spelen met wat nieuwe orc slachtoffers. Amber denkt dat een katapult net in haar bereik is. Ze pakt een pijl, steekt deze in brand en schiet op het vaatje wat op de katapult wordt geladen. RAAK! Het vaatje explodeert waardoor de katapult en de troepen eromheen worden weggeblazen.*

Hij viel nog steeds. De lucht was gevuld met as en rook, waardoor het zicht gering was. toch voelde hij waar hij moest mikken. In zijn beide gespreide handen vormden energie ballen. Hij bewoog zijn handen in vogelvlucht nader tot elkaar, waardoor de twee ballen samensmolten tot een.

Er was een flits in het donker, alsof er een hevig storm actief was, maar er waren maar enkele wolken te zien. Een energiegolf schoot uit de lucht richting de aanstormende troepen van de Necros, die gehypnotiseerd naar de lucht aan het staren waren.

De guardians vechten verder als beesten. Ze moesten en zouden volhouden, wat moesten ze anders? Een flits in de verte, waar de necros vandaan kwam, deed even pijn aan hun ogen, gevolgd door een harde windvlaag die uit die zelfde richting kwam. Bruce kon even menen een goblin in de verte te zien vliegen, maar dat zou vast kunnen komen door de adrenaline in zijn systeem.

Cassius keek naar Ryu die over de grond rolde, in vuistgevecht met de duistere creatie van de necros. Cassius greep zijn wapen en rende in hun richting en ontweek onderweg nog een pijl of twee. Met een schop vloog het slijmerige figuur opzij en knalde tegen de muur. Snel probeerde Cassius Ryu op zijn benen te brengen, maar werd onaangenaam verrast door de snelheid van het beest dat snel weer voor hun stond. Met een zwaai van zijn arm vloog Cassius hard achteruit. Ryu wist nog snel opzij te rollen en ontweek de arm. Hij keek even snel omhoog naar een fluitend geluid uit de lucht.

Met hoge snelheid naderde hij de grond. Hij trok zijn zwaard en richtten deze met de punt naar beneden. Hij bewoog zijn lichaam zo dat het zwaard een verlenging van zijn lichaam leek en het eerste de grond zou bereiken. Een niets vermoedende orc rende richting Ryu en wilde uithalen, maar onaangenaam verrast door het harde fluitende geluid boven zijn hoofd. Een zwaard dat uit de hemel leek te vallen boorde zich door het hoofd van de orc en de man die het zwaard beet hield leek het lichaam van de orc te gebruiken als valkussen. met een ruk trok hij het zwaard naar achteren en zette zich ook direct af. Cassius keek op vanaf de grond en zag een bekent gezicht. het gezicht was enkel wel veranderd. Het gezicht zat onder de schrammen en krassen. Zijn vrije blik leek weg en zijn ogen gaven niet de zelfde uitstraling als voorheen. Zijn harnas was gerafeld en beschadigd. Zijn aura gloeide continue en kleine stroom schichtjes schoten om zijn armen heen. Zijn lichaam leek ook al een stuk groter, sterker. Wat was er met zijn vader gebeurd sinds zijn verdwijning?

De duistere creatie van de necros keek naar de verschijning, maar leek niet onder de indruk en bewoog zich richting Ryu. Demion keek om naar Cassius en waar de guardians zich bevonden. Hij kon ook Arya uitmaken tussen de vele vechtende soldaten. Ook kon hij Madarian in de omgeving voelen. Snel keek hij naar Ryu die verderop zich verdedigde tegen het monster voor zich. Demion bewoog zijn zwaard opzij en raakte een aanrennende orc, die zijn hoofd verloor. Met zijn zwaard nog naar de zijkant gericht begon hij zich langzaam richting het wezen te bewegen.

Generaal: Waarom volgde er geen explosie? Ze hebben zeker ervoor gezorgd dat het poeder geen vlam kon vatten. Eens kijken of ze dat sneller kunnen...

*De helft van de katapulten worden weer geladen met vaatjes, da andere helft met vuurballen. Ze worden echt vlak achter elkaar afgeschoten. Even leek het erop dat ze in de lucht elkaar zouden raken, maar dat gebeurde niet. Vlakbij een doorgang in de verdediging komen de vaatjes neer en de vuurballen volgen bijna meteen. Dan volgt de explosie. De verdedigingstroepen en aanvalstroepen daar vliegen door de lucht. Andere troepen nemen meteen hun plek in. De verdedigingsmuur is wel beschadigd, maar een aantal elementalen repareren het gat snel, waardoor ze hun positie doorgeven aan de generaal via de gargoyles. Een pijlenregen volgt in de richting van de paar elementalen die hun krachten gebruikt hebben, wat weer een paar elementalen het leven kost...*

Wederom werd Odysseus in het gezicht gespuwd. Terwijl hij het spul van zijn andere wang veegde slaakte hij een zucht. "Het viel te proberen... Weet je Akroma, ik vind het wel best met hetgene wat ik nu weet. Het is genoeg om te weten voor wie ik vecht. Maar ik denk dat je zelf wel dringendere vragen hebt voor je broer."

*Een aantal stormtorens en ladders komen richting de muur. Doordat het donker is vallen de greppels niet op. Als de stormtorens dichterbij komen, valen ze om. De ladderdragers struikelen ook de greppel in, waar de elementalen lange dunne puntige palen hebben gevormd, waardoor de ladderdragers worden gespiesd.

Bijna bij elke katapult aanval sneuvelt er wel een elementaal. Dit begint op te vallen bij de commandanten van het leger, maar om een goed verdedigingsplan te bedenken is lastig...*

Het monster sprong naar Ryu en gauw opzij rolde. Hij werd gemist en het vormloze figuur keek om. Demion kwam op zijn gemak aanlopen richting het wezen, wat hem ook opmerkte, maar vond dat Demion eigenlijk geen bedreiging vormde. Cassius ramde zijn zwaard in een orc en draaide zich om. Hij keek naar zijn vader en was in de war. Deze man die voor hem stond was niet de man die hij een paar uur geleden kwijt was geraakt. Zijn energie was veranderd. Een orc rende op Demion af die in elkaar dook en zonder te kijken zijn zwaard door de onderkant van zijn kaak boorde. Hij stond weer op terwijl de orc richting de grond viel en liep rustig verder naar het wezen dat achter Ryu aanzat.

Ryu dook opzij, opnieuw en opnieuw om het monsters aanvallen te ontwijken. Ook Ryu zag Demion naderen, maar hij begreep niet waarom hij zo op zijn gemak liep. Ryu was echt in de problemen en kon zeker hulp gebruiken. Het monster vormde van zijn beide armen grote slagzwaarden en kwam steeds dichter in de buurt van een voltreffer op Ryu’s lichaam. Een explosie volgde achter het monster en hij raakte even uit balans. Demion gooide nogmaals een explosief werpmesje naar het monster, die weer volop raakte. Het monster sloeg een aparte schreeuw uit en wankelde achteruit. Hij keek om naar Demion die nu stil bleef staan. Het monster keek even, maar draaide zich direct weer naar Ryu. Snel sprong Ryu opzij en rende de andere kant op richting Demion.

Snel sprong er een soldaat voor Ryu en het leek erop dat hij Ryu’s rug wilde dekken. Ryu knikte als dank en rende verder. Het monster kwam langzaam aanlopen richting de soldaat, maar negeerde hem totaal.

Ryu kwam bij Demion aan. Hij ging met zijn getrokken wapens naast hem staan en keek even opzij. Demion gaf hem geen blik, wat Ryu vreemd vond. “Bedankt voor je hulp” sprak hij, maar zijn woorden werden niet beantwoord. Demion begon zich te bewegen in de richting van het wezen zonder iets te zeggen.

Cassius merkte dat het bij de muur niet goed ging en besloot hun maar te helpen. Het was belangrijk dat daar staand werd gehouden anders was alles voor niets geweest. Hij keek nog eenmaal om naar Ryu en Demion en sprong toen tussen de orcs.

Ryu keek hoe Demion in de richting van het wezen liep en rende gelijk achter hem aan. “He wacht op mij!” Opnieuw gaf Demion hem geen woord of blik waardig. Ryu trok zijn wenkbrauw op. Dit was totaal niet voor Demion om zo te reageren. Wat kon er aan de hand zijn? Hij rende langs de soldaat waar Demion al voorbij was gekomen en keek hem even aan. “Kan je even helpen?” De soldaat knikte en rende achter Ryu aan. Ze stonden vlak achter Demion toen Ryu ineens een steek in zijn rug voelde. Snel keek hij naar beneden en zag die een lang voorwerp door zijn buik naar buiten stak. Met moeite draaide hij om en keek naar de soldaat. Zijn arm was veranderd in een mes. Ryu’s ogen verdraaide en schreeuwde het uit van de pijn. Dit lokte wel een reactie uit bij Demion. Hij draaide zich om en zijn ogen werden groot. Er waren blijkbaar twee van deze wezens los gelaten. Een diende als afleiding terwijl de andere zijn gang kon gaan. Het tweede wezen slingerde Ryu de lucht in en hij knalde weer met een smak tegen de grond nadat hij de aarde weer had bereikt. Demion keek naar het bewegingloze lijf van Ryu en begon te trillen. Zijn kaken kwamen tot elkaar en zij woede was duidelijk te zien. Met een schokgolf vlogen alle omstanders weg. Zijn aura was enorm en zijn woede leek onbeheersbaar geworden. Zelfs De andere guardians keken even op. Zijn aura leek onstabiel, onbeheersbaar. Bruce en Tanya keken elkaar vrezend aan. Als Demion niet zijn kracht onder controle kon houden, dan was hij misschien net zo gevaarlijk als de vijand.

*Er worden flesjes uitgedeeld aan de reuzen. Dat is een teken dat ze het geheime wapen willen gaan inzetten. Alleen zo vroeg al? Als de flesjes zijn uitgedeeld, gaat er een vlag omhoog. Alle elementalen beginnen zich te concentreren, terwijl de niet elementalen ze proberen af te schermen. De generaal van de vijand ziet dit en begint meteen met het proberen de elementalen uit te schakelen. Even gebeurt er niets. Dan gebeurt het. Midden tussen de rangen van de vijand op het slagveld begint de grond zachtjes te trillen. De trilling wordt steeds heviger. Meerdere vijandelijke troepen vallen op de grond. Er beginnen scheuren in de grond te verschijnen. De scheuren komen bij elkaar.

Een stuk van 1/8 deel van het slagveld begint langzaam omhoog te komen. Steeds meer elementalen worden uitgeschakeld door meerdere pijlenregens. De heuvel van grond en stenen wordt hoger in de lucht getild. Daarna wordt deze naast het gat wat ontstaan is neergegooid om de troepen die daar stonden. Meerdere katapulten, stormtorens, rammen en ander wapentuig wordt vernietigd. Dan vallen alle elementalen doodmoe op de grond. Ze drinken het flesje wat ze gekregen hebben op om weer op krachten te komen, maar dat duurt een tijdje.

De generaal van de vijand kijkt met ongeloof naar wat er zojuist gebeurd is. Hij heeft nog nooit eerder tegen elementalen hoeven vechten, en dit kwam als een verrassing. Hij moet die elementalen zo snel mogelijk uitschakelen, maar hoe...*

"Het viel te proberen... Weet je Akroma, ik vind het wel best met hetgene wat ik nu weet. Het is genoeg om te weten voor wie ik vecht. Maar ik denk dat je zelf wel dringendere vragen hebt voor je broer" zei Odysseus.

Dankbaar keek ze de reus aan. Langzaam, en met veel dwalen liep ze richting degene die ooit haar broer was. Bijna bij hem pakte ze haar tumb stevig vast, en gaf ze een harde stoot in de buik van Khamal.

"Ik denk dat je nog een vraag te beantwoorden hebt."

Terwijl het bloed uit zijn mond loopt, probeert Khamal opnieuw te spugen, dit keer naar Akroma.

"Waar haal je het lef vandaan, om dit te doen" Roept ze uit met een stem die woede verraad. Dan loopt ze heel dicht naar hem toe, en zet de haak aan haar arm in de dij van Khamal.

"Er werd je wat gevraagd, ik wil een antwoord" Terwijl ze de haak langzaam langs zijn been naar boven haalt.

Proesten van het bloed probeert hij te praten. "Wie necros is weet ik niet" kan hij met moeite uit zijn mond krijgen.

Dan trekt iets het oog van akroma. Overal waar het bloed loopt, begint Khamal zijn huid weer langzaam een normale kleur te krijgen. Ook op zijn gezicht is het te zien.

"Odysseus, Lictus, weet een van jullie hoe dit kan komen?"

*Veel vijanden die door de verdediging komen, worden aangevallen door de weerwolf. Is een stuk vijand-vrij, dan zoekt hij naar een volgend groepje op. De verdediging lijkt op de meeste plaatsen vrij goed stand te houden.

Op één plek hebben ze wat meer moeite, maar Cassius had dat al gezien en was op weg om te helpen, maar op dat moment wordt Ryu van achteren aangevallen door een van de soldaten. Alhoewel? Een arm die halverwege verandert in een steekwapen? Wat Cassius gaat doen is een groot vraagteken.

De weerwolf komt ook net bij Cassius in de buurt, als een groepje door de verdediging breekt. De weerwolf stort zich meteen op het groepje als de verdediging probeert het gat te sluiten, geholpen door de boogschutters.

Meerdere trebuchets die kapot waren gegaan zijn inmiddels gerepareerd, en helpen door een salvo af te vuren op de troepen die de nu even zwakke plek bestormen. De elementalen kunnen weer gaan staan en vechten, maar ze zijn nog flink uitgeput door die aanval. het herstellen van zwakke plekken gebeurt nu langzaam of helemaal niet.

De generaal van de vijand laat weer een salvo afvuren door de katapulten. Dit keer zijn ze geladen met stenen, en ze vuren op meerdere plekken in de verdediging, waardoor gaten ontstaan. De vijand probeert meteen door die gaten binnen te dringen, maar de niet elementale reuzen laten zien wat ze kunnen, ondersteund door de boogschutters en voetvolk van de Order. De elementalen combineren weer hun krachten om de bressen één voor één te sluiten, maar het gaat wel moeilijk en vooral relatief langzaam...*

De energie om Demions lichaam schoot alle kanten op. Zijn kaken sloten op elkaar en zijn ogen leken haast gaten te boren in het wezen dat Ryu had aangevallen. Hij zwiepte zijn zwaard door de lucht en zetten zich af. Het gevolg was een hoge sprong in de richting van het wezen. Het wezen keerde zich om en rolde snel weg om Demion te ontwijken. Demion klapte met zijn zwaard tegen de grond en wist een niets vermoedende orc zijn arm af te hakken. Snel draaide Demion zich om en zetten opnieuw de aanval in met grote woede. In zijn handen ontstonden energiebollen en hij slingerde deze weg. Het wezen hoefde niet veel moeite te doen om deze aanval ook te ontwijken. De energiebollen klapte tegen een gebouw en stenen vlogen door de lucht.

Tanya keek opnieuw om. Ze had Demion nog nooit zo gezien. Zijn aanvallen waren ongecontroleerd en gedreven door woede en haat. Waar was de gecontroleerde rustige Demion gebleven, die in elke situatie de rust kon vinden? Ze maakten even oogcontact met Bruce, die direct wist wat ze bedoelde. Tanya rende richting Demion en Bruce zetten een tandje bij om haar afwezigheid te vervangen.

Sonya vocht op de muur en schoot met haar boog snel en dodelijk in het rond. De pijlen schoten als bliksem door haar handen. Haar pijlen waren snel op en ze keek om, om een nieuwe voorraad pijlen te pakken. Toen zag ze Tanya over het plein rennen. Waar ging zij ineens heen? Snel keek ze opzij en zag ze Demions ongecontroleerde bewegingen tegen de wezens. Ze wist dat haar mede boogschutters het ook zonder haar afkonden en besloot Demion even bij te staan. Als hij zo door ging, sloopte hij zelf de muren van de stad.

Opnieuw haalde Demion uit en weer miste hij het wezen. Het tweede wezen achter hem haalde uit en Demion vloog tegen de vlakte. Hij sprong direct overeind en keek zeer geïrriteerd om. Zijn vingers knakten toen hij zijn vuisten opnieuw samenspanden. Was zijn nieuwe kracht ten kosten gegaan van snelheid?! Hij kon met geen mogelijkheid schade aanrichten tegen deze wezens op deze manier.

Tanya was bijna bij Demion en keek omhoog. Over de muur zag ze dat Sonya haar op de voet volgde richting Demion. Zij had dus ook gezien wat er aan de hand was. snel keek ze rond of ze Cassius zag, maar hij was nergens meer te bekennen. Waarom zou hij ineens zo verdwijnen? Ze schudde haar hoofd om de gedachte te verdrijven en renden verder.

Raven kwam dichter bij de stad en voelde de aura van Demion fluctueren. “Waar haalt hij die kracht ineens vandaan?” Bromde hij zacht tegen zichzelf terwijl hij dicht bij de muur in de buurt kwam. “het maakt niet uit, ik zal je toch wel vernietigen” lachte hij zacht in de donkere plek naast de muur en begon te klimmen.

Cassius vocht zich een vecht daar het gat in de muur nar buiten. hij stond naast een groep soldaten op de eerste linies. Snel sprong hij opzij om een inkomend rotsblok te ontwijken. Dat schilde vrij wel niks. Opnieuw schoten er rotsblokken door de lucht richting de muur. Dit kon de muur vast niet lang volhouden. Cassius wilde de katapulten wel tegen gaan houden maar zag net hoe er een groep goblins om hen afstormden, gecombineerd met een paar trollen. Hij zette zich snel schrap net als de andere soldaten naast hem. De vijand knalde frontaal op hun linie.

Het liep uit de hand. Generaal Lucarius had gehoopt dat het flessenplan meer effect zou hebben, maar helaas bleek het leger van de Necro's flexibeler dan gedacht.

Het zei zo.

Een geluk bij een ongeluk was dat de katapulten nu met gewone stenen gooiden. Stuurbare stenen. Een vallende steen van deze grootte kon makkelijk uit zijn baan worden gehaald. Na het eerste saldohadden zijn mannen dat ook door, en werden de stenen domweg teruggeslingerd naar de katapulten. Hun fout kostte de Necro's meerdere katapulten. Mooi.

Maar Lucarius zag wel dat zijn mannen moe werden, iets wat zijn granieten bloed aan de kook bracht. Het was tijd voor een toespraak. Hij baande zich een weg naar de muur en ging wijdbeens in het zicht van al zijn mannen staan. Daar startte hij zijn bulderende preek.

"Mannen van de bergen! Is dit hoe de zonen van Azareus tegenwoordig vechten? Zich laten imponeren door een onwaardige vijand? Toegeven aan de wanhoop door vermoeidheid toe te staan? Nee! Vergeet nooit dat wij zijn zoals ons geboorterecht! Bergen zijn we! Bergen laten zich niet intimideren! Bergen worden niet moe! Bergen laten zich niet kennen! Vergeet het graniet in jullie aderen nooit! Laat deze onderkruipsels weten hoe onverzetbaar het steen is! Vecht voor wat we waard zijn!" Lucarius schreeuwde het bijna. Toen werd hij onderbroken door een fluitend geluid. Een overmaatse steen, door een trebuchet afgeschoten, kwam recht op de generaal af. Snel draaide hij zich om zijn as en zijn vuist schoot vooruit. Zodra het steen de vuist raakte spatte het projectiel in ontelbaar veel stukken. Lucarius draaide zich weer om en stak dezelfde vuist in de luch. "Rash Arce! Tire Kama!" Schreeuwde hij, zo hard als hij kon.

De toespraak had het gewensde effect. Als een man herhaalde de bergbewoners zijn strijdkreet, en met hernieuwde moed, kracht, en energie stortten ze zich weer in het gevecht.

_____________________________________________________

De Raaf zette zijn masker weer af. Dit deel van de stad was compleet verlaten. Niemand zou hem hier zien. Nu zijn masker af was gezet schudde hij zijn blonde haren maar eens uit. De zweetdruppels stonden op zijn voorhoofd. Hij keek in de weerspiegeling in het water uit de emmer die hij net uit de waterput op het pleintje verderop had gehaald. Twee blauwe ogen met ovalen pupillen staarden vermoeid terug. Hij had rust nodig voor zijn volgende taak begon.

_____________________________________________________

"Ik denk dat zijn bloed de ban van Necros breekt, maak ik heb geen idee hoe." Odysseus was hier duidelijk niet op vertrouwd terrein, en had eigenlijk gehoopt dat Akroma meer wist.

*Niet alleen de toespraak van de generaal had effect, maar ook de drankjes beginnen goed te werken. De elementalen krijgen gedeeltelijk hun krachten weer terug, maar zo'n speciale aanval kunnen ze nog niet herhalen. Steeds sneller worden de gaten in de verdediging gerepareerd totdat het zo snel gaat als in het begin.

Er worden nu zakken in de resterende katapulten geladen van de vijand. Daaraan zit een lont die aangestoken wordt. De zakken worden afgeschoten en komen op de grond terecht. Ze scheuren open, en brandende olie spat alle kanten op. Een paar werkers proberen de olie te blussen door er water op te gooien, maar daardoor verspreid de olie zich alleen maar en zet meer gebied in vuur en vlam.

De werkers weten even niet hoe ze dit moeten oplossen. Dan stuift Madarian langs op zoek naar nieuwe slachtoffers. Er komt zand op een plek met olie, en het gaat uit! Meteen beginnen de werkers zand op de olie te gooien.*