Madarian, wijzend naar Arya: "Jij bent niet de enige die er als een mens uit ziet maar het niet is. Ik ben in het verre verleden 'gemaakt' als een wapen door de vader van haar vriend. Waar is hij eigenlijk gebleven? Ach. Hij duikt vast wel weer ergens op... Wat of waar is Balthor? En wat bedoel je met 'je broeder is het vuur' en 'jij bent het staal'?"

*Terwijl ze aan het praten zijn lopen ze door de stad op zoek naar de anderen.*

"Balthor is de grooste smidt die ooit bij de dwergen is geboren, en die krachten heeft die geen mens voor mogenlijk houden. Ik ben staal, zoals ik het zeg, mijn huid lijkt staal, en is hard als staal. Mijn broer is zoals ik al zij vuur, een huid en temperament van vuur. Samen zijn we niet te stoppen.

*Raakt met haar hand een orc aan om te laten zien wat ze bedoeld. De orc word langzaam maar zeker helemaal van staal.*

Ik hoop dat die elven nog steeds niks doorhebben

"Snap je nu beter wat ik bedoel?"

*Madarian kijkt even met een schuin hoofd naar de orc die nu een stalen standbeeld geworden is.*

Madarian: "Ben je een elementaal?"

*Amber kijkt met een jaloerse blik naar Madarian die dat opmerkt.*

Madarian naar Amber: Ik probeer alleen maar zoveel mogelijk informatie in te winnen. We weten niet of ze bij de vijand hoort of niet!

Amber: Ja ja...

Madarian: Ik zal het bewijzen zodra we alleen kunnen zijn...

"Wat is een elementaal?" Is de eerst vraag die bij me opkomt. Daarom vraag ik het ook maar.
Een reactie laat even op zich duren, en op dat moment lijkt het wel of ik mijn broer ruik.
Die geur zal ik nooit vergeten!
Snel spring ik weg, Niet wetende of de rest mij volgt, maar dit moet ik controleren.
Over daken, afgronden en alles schiet ik heen.
Hoe sneller hoe beter.

En dan is de geur weer weg

Was dat hem? Of verbeelde ik het me maar? Nee, dat kan niet, het was hem echt
Mijn gedachten kunne het maar niet eens worden...

Madarian: "Hoe kan ik dat uitleggen... Ik weet het wel, maar ik kan het niet uitleggen. Laat maar..."

*En dan springt Akroma weg. Op zich wil Madarian haar volgen, maar er zijn belangrijkere dingen dan een nieuwkomer te beschermen. Mede omdat Amber Madarian jaloers in de gaten houdt... Madarian besluit richting de opening in de muur te gaan, en Amber volgt hem.*

Linctus was binnensmonds bezig met de bezwering. Het was een tijd geleden dat hij deze bezwering gedaan had en het was een van de meest complexe ooit. Hij zag dat Odysseus aan het twijfelen was over het gebruik van de hamer. Hij ronde een gedeelte van zijn bezwering af om even met Odysseus te praten

"Die hamer is er neer gelegd voor jou. De voorspelling van dit alles is al eeuwen oud. Creanan zou er vast een goed liedje over weten." Linctus dacht aan Creanan en hoe iedereen hem nu wel zou gaan missen. "Deze hamer geeft ons een kans om de voorspelling tegen te gaan." Vervolgde Linctus terwijl hij een slag van de zwarte kapitein ontweek.

De zwarte kapitein begon nu interesse in Linctus te krijgen. Hoe kon het dat hij van deze voorspelling wist? Een voorspelling die de zwarte kapitein pas 20 geleden voor het eerst te horen kreeg. En hoe wist hij het van die hamer? Die Linctus was gevaarlijker dan hij deed vermoeden. En dan die witte raaf. Deze gedaante had heel veel energie en goedheid in zich. Wat was zijn rol in dit alles?

"Wie of wat ben jij?" klonk een zwarte stem onder het masker vandaan terwijl de zwarte kapitein de witte raaf probeerde te raken.

Arya was Madarian en Akroma snel kwijtgeraakt tijdens het gevecht met de tweede groep. de Orken waren dan wel niet al te sterk, maar de drie leken een andere kant op te zijn gegaan. "Ceri! kom eens als de sodemieter hierheen!" Cerianne kwam aansnellen, keek niet verbaast op van Arya haar voor de elven onbeschofte woorden, want ze had in deze kleine tijd al kunnen zien wat er van Arya geworden was. ze was slechts deels elf, en dat was voornamelijk ras en gaven, want van de gewoontes en religies was weinig tot niks overgebleven. toch bleef het Arya.

"laten we kijken of we Muad kunnen vinden..." Ze glimlachte, en samen liepen ze verder door de stad

*Amber en Madarian komen aan bij Ryu en Bruce die aan het vechten zijn in de bres de stadsmuur. Amber schiet van een redelijke afstand een pijl af op een ondode, die geveld wordt. Ryu en Bruce kijken even naar Amber en Madarian en zijn blij dat er eindelijk iets hulp komt, hoewel ze dat niet zeggen. De cavalerie van de vrienden van Odysseus lijken intussen onstopbaar...*

Odysseus woog de hamer in zijn handen. Hoewel het ding van steen gemaakt was, woog het nouwelijks meer dan Kral, zijn verdrouwde bijl. Ook de grootte verschilde niet zo veel.

Maar was dit ding wel zo betrouwbaar? Linctus' woorden leken betrouwbaar, maar nog steeds wist Odysseus het niet zeker. Ondertussen ging het gevecht onverstoord door. Odysseus moest snel beslissen.

Toen kreeg hij een ingeving. Waarom zou hij niet beide wapens gebruiken?

Hij pakte ze allebei bij het uiteinde van de stelen, en wierp zich weer in het gevecht.

Het effect van de runenhamer was verbluffend. Op de plek waar de hamer het pantser raakte, spatte het zwarte ijzer uiteen. Odysseus was verbluft. "Wel Linctus, het ziet ernaar uit dat er minstens een kern van waarheid in die profetie zit!" Mompelde hij, terwijl hij probeerde het zwaard van de Zwarte Kapitein vast te zetten met Kral, en hem met de Runenhamer te raken.

Maar de Zwarte Kapitein was niet dom, en keek nu beter uit voor die hamer. Ze hadden nu de hogere hand, maar waren nog lang niet klaar met deze generaal.

____________________________________________________

Ik moet iets verzinnen, en snel ook. De Zielenhamer zal niet lang volhouden op deze manier. Dacht de Raaf, die de naam die Odysseus hem in gedachten gegeven had wel amusant vond. Geen tijd voor binnenpretjes. Als het zo doorgaat, zal ik mijn doel nooit berijken!

"Jammer genoeg klopt het tot nu toe nog helemaal." riep Linctus terug tegen odysseus. "Helaas bevalt me het einde van de profetie niet zo." Linctus dacht na over de profetie die het orakel zo'n 400 jaar geleden gedaan had.

Er zou een bedreiging zijn voor de tempel. Deze zou het zwarte belichamen. De stad zou vallen. De kamer zou toegang verschaffen. Het goede lijkt te winnen op het begin van de ondergang van de wereld. De kamer beslist alles. Hier zal het duidelijk worden dat de zwarte heerser overwint. Alle hoop is verloren. De reus en twee andere zullen falen.

Deze voorspelling bracht destijds veel beroering met zich mee. Linctus kon zich nog herinneren dat het 50 jaar duurde voordat met zich in de kamer durfde te begeven. 5 jaar lang had hij toen nog meegeholpen met de aanleg en de valstrikken en hulpmiddelen verstopt. Allemaal om het orakel ongelijk te geven, omdat met het orakel geloofde. Een groot deel van deze rune was door hem zelf geschreven. In de tijd dat zijn reputatie als rune soldaat hem vooruit ging. Linctus vloog met zijn zwaard weer op de zwarte kapitein af. De kapitein zwaaide met zijn zwaard in de richting van Linctus. Deze wist Linctus wel te ontwijken, maar de klap door de duistere magie die de kapitein opriep was niet te ontwijken.

Helse pijnen vlogen door het lichaam van Linctus toen het weer tegen de muur aan kwam. Toch stond Linctus weer op. Dit was te belangrijk om te missen. Hij moest Odysseus helpen.

Daar was de geur weer, snel, erachteraan.
Deze keer mag ik hem niet verliezen.
Steegjes schieten voorbij, mensen en levende doden schieten langs haar heen, maar ze besteedt er geen aandacht aan. Dan komt ze bij een tempel aan, en word de geur sterker. Snel schiet ze naar binnen, en ze merkt op dat het een stuk rustig is hier. Opeens stop e bij een deur, en daar overweldigt de geur haar bijna.
Zelfs met al haar kracht wil de deur niet open.

wanhoop niet mijn broer, is het eerste wat ze denkt

*Ze hoort iemand tegen een muur aansuizen, en een klein gat lijkt gemaakt in de muur.*

Snel zet haar Thumb ertussen, en begint ze te wrikken.
Ondertussen in de Kamer

Met een schrik komt Khamal bij bewustzijn. Waar ben ik mee bezig?
Wat is er met me aan de hand?
Dan valt hij weer weg.

Weer terug net buiten de kamer

Ik weet dat hij daar is, maar op een of andere manier klopt zijn geur niet

Met al haar kracht gaat ze verder om de muur kapot te krijgen.

*Ruy, Bruce, Amber en Madarian weten de bres redelijk goed te verdedigen. Nu de draak weg is, komen steeds meer soldaten van de Order tevoorschijn om te helpen met de verdediging van de bres en het opruimen van de vijandelijke troepen in de stad. Een arts weet ook eindelijk het geneesmiddel te dupliceren, waardoor de vergiftigde soldaten op de been geholpen kunnen worden.

De cavalerie buiten de stadsmuur heeft een paar commandotenten gesloopt, en dat is goed te merken tijdens het vechten. Steeds meer vijandelijke troepen weten niet meer wat ze moeten doen omdat ze geen orders meer krijgen. Dat de aanval eigenlijk alleen maar een afleiding is om de zwarte kapitein toegang te verschaffen tot de geheime kamer is hun echter niet bekend. Als de geheime kamer valt, dan is alles verloren.

En dan breekt de avond/nacht aan. Amber en Madarian zijn zo druk bezig dat ze het niet eens opvalt, totdat het te laat is. Plotseling valt Madarian schreeuwend neer en trekt z'n harnas uit. Vijandelijke troepen willen hem aanvallen, maar de anderen voorkomen dat net door Madarian door de bres naar achteren te trekken en gooien. Daar verandert hij weer in een weerwolf...*

Langzaam valt de muur, en als de opening groot genoeg is, duikt akroma de kamer binnen. Daar ziet ze en reus van een vent, samen met een helemaal in het wit geklede ninja en en man die maar spreuken blijft mompelen in gezecht met een man in zwarte armor. Bij die man komt de geur van haar broer vandaan, maar hij is het niet.

*Amber, Ryu en Bruce hadden geen rekening gehouden met de weerwolf. De weerwolf rent op het groepje af. Net als ze zich schrap zetten voor een botsing, springt de weerwolf over het groepje heen en begint de ondoden en orcs wild in stukken te scheuren. De orcs weten wel beter dan een weerwolf aanvallen, dus deze trekken zich wat meer terug. De ondoden weten echter van geen ophouden...*

De strijd om Leavington was nog in volle gang. Raven keek uit de schaduw toe hoe de troepen elkaar aan het afslachten waren. De Necros was inderdaad met meer, maar de ondoden waren niet al te goede vechters als het om techniek ging. Voor de Necros gold duidelijk kwantiteit over kwaliteit. goedkoop slachtvee is makkelijk aan te komen en kan je in overvloed krijgen. De troepen van Leavington en de andere groepen soldaten waren beter opgeleid. golf na golf van ondode en wezen vielen door hun wapens. het zou niet lang meer duren voordat de Necros hun geheime wapens in ging zetten uit pure frustratie...

"Khamal?" Roept ze uit.
Een halve seconde lang kijkt de man haar aan. Dan word hij weer aangevallen door een paar anderen. "Akroma" Bromt een zware stem.
Dan voelt ze een klap op haar achterhoofd en word de wereld zwart om haar heen

"Zeg Linctus," zei Odysseus zo nonchalant mogelijk, "heeft die profetie ook gezegd dat jij met een van je vluchten een vrouw buiten westen zou krijgen?" "Nee, dat niet." Mompelde Linctus, die overeindkrabbelde en zich even afklopte. Odysseus had willen vragen wie deze dame was, maar hij kreeg de kans niet. Het zwaard Schimmenscherp deed een dodelijke uitval naar Odysseus' nek, in een poging zijn hoofd van zijn romp te scheiden. Odysseus kon dit nog maar net voorkomen door de stelen van zijn wapens afwerend te kruisen. Hoewel de Runenhamer goed in de hand lag, was Odysseus niet gewend om met twee wapens tegelijk te vechten.

De Raaf greep zijn kans. Het zwaard van zijn tegenstander was blijven steken in de stelen van de Zielenhamer en de bijl, waardoor zijn drager weerloos was. Snel en geluidloos, om de Zwarte Kapitein niet te alarmeren, verplaatste hij zich naar de rug van zijn prooi. De Zielenhamer had daar een gat in het pantser geslagen. De Raaf twijfelde geen seconde, en stak zijn door aura omhulde nachtglaszwaarden in de open plek. De Zwarte Kapitein verstrakte. De Raaf gaf nog een extra stoot aura mee, en trok zijn zwaarden toen weer terug. Zijn tegenstander kreunde zacht, en viel toen voorover. Vlak naast de vrouwelijke indringer.

"Is hij..." Vroeg Odysseus verbrouweerd. "Nee. Hij is slechts verdoofd." De Raaf keek hem aan vanachter zijn masker. "Mijn werk hier is gedaan. Jullie zullen mij terugzien." Zei de onbekende man cryptisch, en hij opende het portaal. Voordat Odysseus of Linctus hem tegen kon houden, was hij al door de muur verdwenen. Een stilte viel over de kamer. Verbrouweerd staarde Odysseus naar de Zwarte Kapitein en de onbekende vrouw die naast hem lag. Deze twee kenden elkaar. Hoe? Was de vraag die Odysseus op dit moment het meeste bezighield, hoewel de indentiteit van de Raaf ook een groot mysterie voor hem was.

Odysseus wachtte op een reactie van Linctus.

"Nog even een moment mijn spreuk afmaken." Linctus begon nu iets harder in een oude vergeten taal te brabbelen. Het gat in de muur met een portaal waar akroma doorheen was gekomen dichte zich. "De kamer is nu afgesloten. De buitenwereld kan nu niets waarnemen van wat in deze kamer gebeurt." zei Linctus tegen Odysseus.

Daarna ging hij in het midden van de kamer staan en begon te gloeien. Een ontzettend fel blauw aura vulde de hele kamer. De ogen van Linctus schenen een wit licht. "Nu zie je mijn geheim Odysseus." Zei Linctus en draaide zich naar de twee bewusteloze lichamen. Linctus wierp van een afstand het lichaam van de zwarte kapitein tegen de muur. Ondertussen liep Linctus naar het lichaam toe. "Deze is geloof ik voor mij." Linctus stak zijn hand achter het harnas en haalde een fel gekleurde steen tevoorschijn. Linctus hief nu zijn zwaard en wilde de doodsteek aan de zwarte kapitein geven, maar iets in hem hield Linctus tegen. Hij pakte nu een rune steen en legde deze op het voorhoofd van de zwarte heerser. Hij sprak een paar woorden en liet toen de heerser op de grond vallen. "Zijn geheugen is nu gewist." Zei Linctus terwijl hij zijn aura weer verborg. Hij leek nu weer het zelfde als altijd.

*De weerwolf houdt nu flink huis in de vijandelijke rangen. De cavalerie komt nu ook in weer de buurt en zet de aanval in. Ze denken echter dat de weerwolf ook bij de vijand hoort. Madarian probeert de weerwolf zo te sturen dat hij de cavalerie niet aanvalt, maar de cavalerie blijft ook hem aanvallen. De weerwolf gaat er snel vandoor richting het bos, precies waar het groepje premiejagers zit. Die zitten met grote ogen te kijken naar de wolf die op hun afkomt, gevolgd door een paar vrienden van Odysseus te paard. Amber, Ryu en Bruce weten op dat moment duidelijk te maken aan de commandant dat de weerwolf bij hun hoort, die de ruiters terugroept. De weerwolf merkt dit, stopt, draait zich om, en rent weer naar een klein groepje vijanden die de cavalerie gemist heeft...*

In de bosjes: "Sh*t! Ons doel is een weerwolf!" "Hoe moeten we dit nou aanpakken?" "In ieder geval niet 's nachts!" "Dat is wel duidelijk." "Het doel is NIET de weerwolf, maar de steen die hij heeft gekocht!" "Dat is waar. Maar waar is die steen?" "Het is nu redelijk stil aan deze kant. We gaan de stad stil in en houden ons daar schuil..."

*De premiejagers sluipen voorzichtig naar de stad en komen ongedetecteerd aan.*

Langzaam kwam Akroma weer bij zinnen.
Veel wist ze niet meer, en haar neus zat helemaal verstopt.

Dat ziet ze dat de persoon die als haar broer rook zit vastgeketend aan de muur, en word helemaal wild.

Met een zwaai en een schreeuw trekt ze haar zwaard te voorschijn, en valt ze de grootste van de 2 aan.

"Wat hebben jullie gedaan met mijn broer!" roept ze uit

Odysseus had niet gemerkt dat de vrouw die binnen was komen gevallen weer was bijgekomen, en werd totaal verrast door haar uitval. Gelukkig kwam deze voort uit razernij, en was dus niet erg goed gericht. Uit een reflex parreerde hij de uithaal met de steel van de Runenhamer. In een vloeiende beweging haalde hij daarna uit met zijn bijl, en raakte de vrouw met het vlak, waardoor ze uit balans raakte. Nu was ze makkelijk onderuit te halen. Een voet achter haar hak was genoeg om haar achterover te laten vallen. Met een kleine aanspraak op zijn elementale magie nagelde hij haar polsen en enkels vast aan de grond.

Nu begon hij pas met nadenken. "De Zwarte Kapitein is je broer? Dat kan niet. Hij is al tweehonderd jaar de aanvoerder van het leger der necro's!" Hij keek naar Linctus, die niet meer gloeide, en deed alsof er niets was gebeurd. "Wat weet jij hiervan, Linctus?"

Voor een lange man is hij snel, schiet door haar hoofd. binnen 2 seconde lag ze op de grond, en op een of andere manier kon ze niks meer bewegen op haar mond na.

Toen hoorde ze de reus tegen dat andere ventjes praten.

"De Zwarte Kapitein is je broer? Dat kan niet. Hij is al tweehonderd jaar de aanvoerder van het leger der necro's! "Wat weet jij hiervan, Linctus?"

"Wat mijn broer de afgelopen 200 jaar heft gedaan weet ik niet, ik ben al bijna 500 jaar naar hem opzoek, in alle dimensies die ik kon vinden. Ik merk ook alleen aan zijn geur dat hij het is, hij lijkt in niks meer op degene die hij vroeg was.

En nu begin ik hier genoeg van te krijgen
Met een hoop moeite liet ze het steen dat haar vasthield langzaam ijzer worden. Toen vloog het in allemaal kleine stukje door de ruimte.

"Nu word het tijd voor jullie om mij alle uit te leggen. Hij kan nooit zon leger beesten aanvoeren, zoals hij vroeg was En stel me niet op de proef, ik kan veel meer als jullie denken."

Odysseus trok zijn wenkbrouw op. "Het begint onderhand een beetje de regel te worden dat bijzondere wezens die ik tegenkom dan wel onstervelijk, danwel langlevend zijn. Helaas kan ik je niet veel uitleggen over de Zwarte Kapitein. Alleen dat het een zwarte magiër is, dat hij het eeuwige leven heeft, en medogeloos is voor zijn vijanden. Maar vertel mij nu eens: hoe kan jij steen manipuleren zonder elementalenbloed? Ik bespeur namelijk geen elementenmagie in je."

"Ik ben geen mens zoals jullie het zouden zien" begon ze haar relaas. "Ik ben samen met mijn broer "Gesmeed" zijn in de magische vuren van Balthor the stout. Ik verwacht niet dat jullie hem kennen, hij komt van een andere wereld. Toen wij werden gemaakt, ben ik ijzer geworden en mijn broer vuur. Nu lijkt het echter of al het vuur is uitgedoofd. Ook kunnen we niet dood door tijd, en hebben we de vaardigheid om dimensies af te rijzen. Genoeg info zo" vroeg ze met een kleine glimlach

die reus bevalt me wel. lekker recht door zee, en nergens omheen draaien

"Maar nu wil ik mijn antwoorden, anders moet ik ze uit jullie lijken halen!"