Het laatste dat Arya nog meekreeg na de spanning dat ze bijna ver genoeg was doorgedrongen was een enorme klap. een gargyogle was tegen haar aangevlogen en had haar een behoorlijk stuk in de lucht de verkeerde kant op geschoven. haar hoofd tolde terwijl ze de lucht langs zich voelde razen. de woorden waren verdwenen, haar hoofd deed zeer en alles wat ze zag als ze haar open ogen hield waren rondraaiende dingetjes waarvan ze niet eens duidelijk kon zien wat het waren.

wat ze echter wel voelde was vocht waar haar handen haar tollende hoofd vasthielden. ze bekeek een van haar handen en kwam door de schok weer bij zinnen. ze bloedde, en niet zo een beetje ook. het volgende wat haar opviel was dat de lucht langs haar heen een verkeerde kant opging, en dat de schrik steeds dichterbij kwam. van schrik kon ze de juiste spieren niet vinden om aan de vreemde vleugels te trekken die zo plotseling aan haar rug vastzaten, maar als ze alles aanspande elke keer raakte ze de goede ook. krampachtig kwam ze met beide voeten op de grond, maar ze bleef niet lang staan. haar benen trilde en al snel zakte ze in elkaar. grond... aarde... ik zweer dat ik nooit van mijn leven meer ga vliegen.
met die gedachte bleef ze op de grond liggen, terwijl haar hele lichaam weigerde ook nog maar een ding te bewegen. ze was bij bewustzijn, maar nog maar net. een van haar handen lag nog over de wond die door het vliegende steenbeest was veroorzaakt toen ze er tegenaan was gevlogen.

Demion komt aan bij de muur waar de necros binnenkomt. De soldaten van Leavington hebben het tot nu toe redelijk kunnen houden. Even kijkt hij toe hoe de necros slachtvee door het gat in de muur stuurt. Snel kijkt hij over het landschap en schikt even van wat hij in de verte ziet naderen. Het grootste deel van het necros leger was in beweging gekomen en kwamen massaal hun kan op. De draak had misschien wel gezorgd voor chaos bij de necros, maar Leavington had ook zo zijn problemen ermee gehad. Nu dat ze afgeleid waren, zagen ze hun kans schoon. Het was nu een kwestie van enkele minuten voor ze de muur bereikte.

*Een plaaggeest (gargoyle) van de draak was tegen een andere plaaggeest (Arya)opgebotst, en lag nu op de grond. De draak zat zich even af te vragen: afmaken of niet? Als hij Arya zou aanvallen, dan wordt het moeilijk te ontsnappen, en wat als het een list is? Nee... Die kleine scharminkels komen later wel. De draak heeft wat gegeten en z'n vleugels kunnen strekken na zo'n lange tijd opgesloten te zijn, en dat was z'n doel geweest.*

Draak: Nog even en dan ben ik van dat ongedierte af en dan ga ik naar m'n broertje. Wat zal hij opkijken als ik weer voor z'n neus sta... Zou hij nog steeds de bewaker zijn van die 'boom des levens'? Ik zal hem leren mij op te sluiten! Die nepboom gaat er aan!

*Madarian vangt de gedachte van de draak op. Dat is iets wat hij moet uitzoeken, zodra hij kan. Eerst moet er nog een leger verslagen worden...

Madarian kijkt even om zich heen. Arya is niet te zien. Muad vliegt in de buurt van de draak. Linctus en Odysseus zijn niet te zien van waar Madarian staat. Demion staat op een stadsmuur, waar het Necros leger op afstormt. De sectiecommandanten van beide legers hebben voldoende tijd gehad om hun legers te hergroeperen, maar de Necros waren eerder klaar. Madarian begint te rennen richting Demion om te helpen.*

Ondertussen blijft Dhib onverstoorbaar de draak pesten, zelfs nadat zijn zwaard plotseling vreemd was gaan trillen.
"Ik blijf hier geen moment langer." zegt het zwaard plotseling, waardoor zowel de draak als Dhib eventjes verbaasd bevriezen in de lucht. "Ik heb bezoek... onaangenaam bezoek."
En met een *poef* is het zwaard plotseling uit Dhib's handen verdwenen.
Alsof er niets gebeurd is blijft Dhib de draak verder pesten, ook al kan hij nu helemaal niets zonder dat zwaard.
Een beetje chagrijnig kijkt Dhib nu wel, vooral omdat hem nu de meest handige manier om de draak te irriteren is ontnomen.
Na een paar minuten lijkt Dhib er zelfs ronduit genoeg van te hebben.
Chagrijnig draait hij zich om, ziet al zijn broers vrienden op de grond staan, Arya in de lucht vliegen, terwijl ze haar spreuk aan het prevelen is, en hij voelt een hete adem in zijn nek. Een half moment later wordt hij omgeven door een straal vuur.
Een beetje verveelt draait hij weer om naar de draak toe, en kijkt hem aan met zo'n blik van: 'dacht je nu echt dat dat zou werken?'
Dan klappen de kaken om Dhib heen. De draak weet zowaar raak te bijten, en lijkt Dhib in een slok naar binnen te werken.
Gloeiende! Ik wordt lui als ik me verveel. Nu moet ik me weer een weg naar buiten graven...
De draak begint plotseling te kronkelen van wat lijkt de pijn, en een paar minuten later worden een aantal schubben naar buiten geduwd, en komt Dhib weer naar buiten met een gloeiende dolk in zijn hand.
"Het is toch zo makkelijk om de natuurlijke vijand van de draak te zijn. Het is alleen jammer dat je zo'n beest alleen echt pijn kan doen van binnen uit..." mompelt hij verveeld. "En het is nog veel ergerlijker dat de schade die ik gedaan heb ondertussen alweer geheeld is..."
Dan wordt Arya geraakt door de Gargoyle.
Met eenzelfde knal als eerst neemt Muad weer de controle over het lichaam over, en vliegt als een bezetene naar zijn geliefde toe.
"Nee!" schreeuwt hij ondertussen.
Hij gaat snel naast haar zitten, en begint tegen haar aan te praten om haar bij bewustzijn te houden.
Het valt hem dan ook niet op dat er nog maar 1 pijl in haar quiver zit. 1 pijl met oranje veren....

*De draak had Dhib opgegeten, maar Dhib weet zicht er uit te snijden en van binnenuit een weg naar buiten te snijden! Een knappe stunt, en gelukkig voor de draak zijn er geen vitale organen geraakt, maar pijn doet het wel!

Muad landt bij Arya. Zo'n kans kan de draak niet laten gaan, spuugt een vuurbal af op het stel, en meteen probeert de draak weg te vliegen zonder te weten of de vuurbal z'n doel raakt om te ontkomen...*

*Madarian, gevolgd door Amber, komt aan bij de stadsmuur en rent de trap op, vlakbij Demion.*

Madarian: "Demion? Wat is er aan de hand?"

*Demion wijst naar beneden.*

Madarian: "Is dat alles?"

*Amber geeft Madarian een por in z'n zij, waarbij Madarian ineen krimt van de pijn.*

Madarian: "Sh*t! Die wond is nog niet genezen... En dat vijandelijke leger komt eraan... Niet goed. Heb je een plan Demion?"

"Generaal" Lintus draaide zich om bij de schreeuw. Hij zag een van de verkenners die hij had aangestuurd. Hij had een kwart van een zwaard in de handen. Zeker het zwaard van Madarian.

"Gooi h...." schreeuwde Linctus maar hij werd onderbroken door een gargoyle die hem omver wierp. Al opkrabbelend schreeuwde Linctus weer: "Gooi het zwaard naar mij". Linctus ontweek de volgende aanval van de gargoyle en ving het zwaard van madarian. Met dit zwaard sprong hij op een gargoyle en zette zich af in de richting van de draak.

Via een aantal daken kwam hij in de buurt van de draak. Hij zag hoe Arya werd weggesmeten en greep zijn kans. Linctus begon hardop een spreuk te noemen. De steen in het zwaard van madarian begon rood te gloeien. De draak stopte in de lucht en keek naar Linctus. Nee, jij kan me niet tegenhouden Kreeg Linctus van de draak door. Linctus ging verder met de spreuk en de draak leek zich niet meer volledig te kunnen bewegen. Als er nu iemand was die deze draak weer in een steen kon vastzetten dan was het Linctus.

Opeens volgde er een klap en het zwaard van madarian viel uit de handen van Linctus. Een gargoyle had hem omvergeworpen. De draak was direct bevrijdt van de bezwering. Die vervelende lastpost wist dat de draak nog niet genoeg kracht had om de bezwering te bevechten.

Bijna meteen nadat ze even haar ogen had gesloten voelde Arya haar hoofd opgetild worden en op iets zachters worden gelegd, en een akelig bekende stem die allemaal dingen tegen haar zei. uit de woordenstroom verstond ze meerdere malen haar eigen naam en ook de meest alledaagse dingen zoals 'boom' en 'veld' en kleuren, maar wat er nu precies mee bedoeld werd bleef in het donker, want ze kon er geen fatsoenlijk verhaal uithalen, niet eens een zin. wat ze wel wist was dat ze veilig was, want ze voelde die speciale warmte die er altijd op dergelijke momenten was. een hand hield haar losse hand vast, en om de zoveel tijd gaf ze er een klein kneepje in om toch te laten weten dat ze er nog was, aangezien ze niet eens de juiste spieren of andere dingen in haar lichaam kon vinden om op dat moment ook maar enig geluid uit te brengen en ze geen enkele zin had haar ogen te open. het donkere zwart voor haar ogen vond ze op het moment wel prima, zeker nu.

Arya lag opgekruld half op de schoot van Muad'dhib. terwijl hij met een hand de hare vasthield lukte het hem om op de een of andere manier met zijn tweede hand een stuk stof ergens vandaan te halen en die op de wond te leggen die ze op haar hoofd had, om het bloeden tenminste even voor dat moment te kunnen stoppen zodat de wond kon helen.

*Nog voor de draak weg kan vliegen ziet hij Linctus in z'n ooghoek, met het kapotte zwaard van Madarian!*

Draak: Nee, jij kan me niet tegenhouden

*Dr draak kan zich echter moeilijk bewegen. Hij probeert uit alle macht vrij te breken van de woorden van Linctus, maar dat lukt niet. Totdat Linctus geraakt wordt door een gargoyle, en het zwaard uit z'n handen viel.

Meteen gaat de draak op het zwaard af en pakt deze op met z'n klauw. Daarna probeert hij de steen kapot te krijgen, maar dat lukt niet. Dan bijt hij erop, wat de steen versplintert. Het zwaard valt daarna op de grond, terwijl de draak spugende geluiden en bewegingen maakt. Die steen smaakt echt NIET lekker...*

*Madarian besluit het antwoord van Demion niet af te wachten en pakt z'n boog. Dan pakt hij de vier explosieve pijlen die hij aan elkaar gebonden had, en vuurt deze af op het midden van de groep die op de muur afstormt. Een flinke explosie volgt, en een redelijk aantal aanvallers zijn uitgeschakeld, hoewel de overgrote meerderheid nog staat. Amber en Madarian beginnen ook normale pijlen af te vuren, om zoveel mogelijk aanvallers te stoppen.*

Madarian: Een flinke explosie, maar zou dat genoeg zijn voor die draak?

Terwijl Muad bezorgd over Arya gebogen zit, en haar in deze wereld probeert te houden, ziet hij in zijn ooghoek iets bewegen. Iets roods en snels.
"Shit... die draak wilde zeker zijn klusje afmaken." mompelt hij chagrijnig tegen niemand in het bijzonder, terwijl hij op razend tempo probeert te bedenken wat hij tegen dat aanrazende inferno zou kunnen doen.
"Ik kan niet vluchten, want dan laat ik mijn liefste roosteren. Maar als ik blijf zitten worden we samen geroosterd. In tegenstelling tot broertje-lief kan ik immers niet zo... goed... te- gen... Vuur! Tuurlijk, dat is het!"
Ehm... broertje? wat ben je van plan?
"Niets hoor." antwoord hij schijnheilig.
Hij klapt snel zijn vleugels uit en vormt hij een schild om zichzelf en Arya heen, en dan, vlak voordat de vuurbal inslaat, geeft hij zijn broer de volle controle over het lichaam.
Direct transformeren zijn vleugels zich tot de bekende vleermuis-achtige vleugels.
Op dat moment slaat de vuurbal in. Alles om Dhib heen wordt volledig geroosterd, maar Dhib zelf en alles wat zich onder zijn vleugels bevind overleeft ongeschonden het inferno.
Als alles voorbij is neemt Muad de controle weer hardhandig over, nog voordat Dhib goed en wel door had wat er was gebeurd.
Wat was dat?!? reageert deze dan ook verbaasd.
"Ik heb je vuur-immuniteit even van je geleend. Vind je niet erg, toch? Als ik dat immers niet had gedaan, was je 'schatje' nu geroosterd geweest."
ehm... het zal wel... Ik weet alleen dat ik geen idee heb van wat er nu net gebeurd is. Maar wil je me nu laten slapen? Dat gevecht met Draakje was knap vermoeiend.
"Tuurlijk, Dhib. Slaap maar lekker. Fijne nachtmerries."
Ik hoop het...
Dan keert Muad zich weer naar zijn geliefde, en controleert weer eens hoe het met haar gaat. De bloeding op haar hoofd lijkt gestelpt te zijn, maar er is een nieuw plasje vocht ontstaan vlak bij de quiver van Arya. Verbaasd haalt hij een vinger door de vloeistof, en ruikt er aan. Meteen draait hij met een vies gezicht weg.
"Gadver!"
Dan valt hem pas de pijl in haar quiver op.
"Wel heb je ooit... Simkin! Je gaat me toch niet zeggen dat je in je broek hebt gezeken van de angst heh?"
"Ehm... nou... eigenlijk..." reageert de pijl enigszins bedremmeld

In eerste instantie had Arya besloten haar ogen dicht te houden, maar de paar woorden die ze opving waren genoeg om toch even een kleine nieuwsgierige blik te werpen op de buitenwereld om haar heen. net een moment nadat ze dat had gedaan besloot ze dat ze er spijt van had en dat ze beter haar ogen dicht had kunnen houden, want de extra warmte die ze voelde was niet alleen van Muad, of op dat moment Dhib, maar ook van een complete vlammenzee rond haar heen. die schok, samen met het bloedverlies was genoeg om toch uiteindelijk het bewustzijn te verliezen.

de vlammenzee bleef echter.. ze stond nu alleen in een plaats die ze verrekte goed kende, alleen op deze manier had ze het nog nooit gezien en wilde ze het ook niet zien. de bekende groene vlakte, die waar ze als eerste kennis had leren maken met de beide kanten van haar geliefde was volledig omringt door intens rode en oranje vlammen. van haar handen was de huid bijna volledig afgeschroeid en op sommige plekken kon ze haar botten zien. al wat er van haar haar over was lag bij haar voeten te branden, en er kwam een enorme stank van af. de stank klopte echter niet bij wat ze zag, want ze rook urine. haar eigen blaas kon het niet zijn, want die was al bijna compleet verschroeid. her duurde dan ook niet lang of ze viel, haar brandende botten konden het gewicht niet meer dragen en vielen uiteen in zwarte as. Arya gilde, maar er kwam geen geluid meer uit haar keel aangezien die niet meer bestond, het enige dat er was was pijn, de vlammen en het bewustzijn. de stank van verschroeide botten en urine, waarvan de oorzaak onbekend was.

In de 'normale' wereld was Arya helemaal aan het trillen, zweet druppelde over haar voorhoofd en haar nagels drukte zich Muad, aangezien hij haar nog steeds vasthield.

Bezorgd buigt Muad over Arya heen, als hij merkt dat ze plotseling verschrikkelijk begint te zweten, en blijkbaar ook erg bang is, want haar nagels drukken pijnlijk in zijn vlees.
"Dit is niet goed... Ze moet zo snel mogelijk naar de ziekenboeg." mompelt hij geschrokken.
"Sikmin! Maak jezelf even nuttig, en help me haar te dragen."
Meteen volgt er een kleine rookwolk, en even later staat er een kruiwagen met oranje handvatten naast Muad.
Verbaasd staat Muad naar het vreemde apparaat te kijken, maar hij haalt uiteindelijk zijn schouders op, en legt Arya voorzichtig in de bak van de kruiwagen.
Dan pakt hij de handvatten beet, en rijdt hij Arya terug naar het kamp.
Hij beantwoord de vreemde blikken die hij onderweg toegeworpen krijgt met een blik van: "Ik weet het ook niet..." maar hij bereikt zo wel snel de ziekenboeg.
"Je blijft een raar figuur, Simkin. Waar ben je nu weer in veranderd?"
"Dit noem ik een kruiwagen. Erg makkelijk om gewonden in te vervoeren. Of bakstenen, of ander zwaar spul."
Als ze er zijn, tilt Muad Arya voorzichtig uit de bak, en draagt hij haar over aan de verbaasd kijkende medici.

*Terwijl Madarian, Amber en Demion bezig zijn met het vijandelijke legertje, loopt Muad in de verte met Arya. Niet alleen Madarian en Amber kijken even vreemd naar dat ding waar Arya in ligt. Zelfs vijanden stoppen heel even met het bestormen, als ze Muad zien lopen. Even schudt Madarian z'n hoofd omdat hij niet gelooft wat hij ziet. Maar daarna zijn Madarian en Amber weer aan het schieten, en de vijanden komen er weer aan.

De draak is inmiddels opgestegen en probeert weg te vliegen, terwijl die nog steeds die irritante smaak probeert uit z'n mond te krijgen door te spugen.*

heey hallo

"Dit gaat niet lukken, Linctus. Zolang de draak in de stad is is het te lastig om hem goed te bevechten. We moeten hem laten gaan. Laten we ons liever op de Necro's richten. Ze zijn nog steeds met de belegering bezig." Zei Odysseus tegen Linctus. Linctus bromde iets onverstaanbaars terug. Op dat moment werd hij van achteren aangevallen door een gargoyle. Odysseus duwde Linctus opzij, en ging recht voor de gargoyle staan. Verrast door de onverwachtte actie kwam de gargoyle moeilijk tot stilstand.

Odysseus greep zijn kans, en doodde de gargoyle met behulp van de elementalenmagie. Met zijn handen op zijn knieën kwam hij op adem. Waar blijft Themesius? Zijn hulp zou nu meer dan welkom zijn.

Alsof zijn gedachte werd geraden, klonk er een harde en langerekte hoornstoot. Compleet synchroom draaiden Odysseus en Linctus zich naar de bron van het geluid.

Daar, aan de rand van het dal, stond een zwarte steep. Maar toen Odysseus beter keek, zag hij dat het mensen van zijn volk waren, allemaal gezeten op Tinithpaarden. Voorop, naast een man die duidelijk afkomstig was uit Harrogath, reed zijn broer. "Themesius! Het is je gelukt!" Riep Odysseus naar niemand in het bijzonder. Ook Linctus' gezicht klaarde op. "Qual-Kehk heeft zijn taak volbracht. Het ziet er een stuk beter voor ons uit."

Als een man riep het leger der elementalen de strijdkreet van Arceceus. "Rash Arce! Tire Kama!" Schalde het over het dal, en de Tinithpaarden kwamen in beweging.

____________________________________________________

Ah, daar ben je, Simkin. Het was nog een hele toer om je te vinden in deze chaos. Gelukkig is je aura goed te bespeuren. Stuurde hij naar de kruiwagen. Een verbaasd en angstig antwoord kwam. Wie is dat? Wie ben je en wat wil je? Een grinnik klonk door Simkin's geest. Wie ik ben is onbelangrijk. Je kent mij niet, maar ik ken jou wel. Herriner je je laatste bezoek aan de herberg van Eerlijke Jan nog? Simkin dacht na. Om eerlijk te zijn, nee. Een zucht. Je zal het wel verdrongen hebben. In ieder geval ben ik hier om je ervoor te straffen. Als kruiwagens konden zweten, dan had Simkin het nu gedaan. Wat ga je met me doen? Opnieuw gegrinnik. Je zult het wel zien, Simkin. Je zult het zien.

Na die woorden schoot er een bol op de kruiwagen af. Simkin gilde het uit, maar er was niets te zien.

Zo, dat varkentje is gewassen. De volgende keer dat hij wil veranderen zal hij de schrik van zijn leven krijgen. Een hele dag niet transformeren, dat houd hij nooit uit in deze vorm. Hij stond zichzelf een voldane lach toe. En nu op zoek naar een goed masker...

Met grote draf donderde de paarden het dal in. Achter de paarden van de elementalen rende de soldaten van de Warriv clan te voet. Een grote menigte van voetsoldaten was te zien. Er waren twee banners te herkennen bij dit leger. De ene kon Linctus niet direct thuis brengen, maar de ander kon hij maar al te goed. Een blauwe banner met een gouden rand was duidelijk te zijn. Een berg die in het midden van de banner prijkte was het teken dat dit Qual-Kehk zijn leger was.

De achterste linies van de ondode werden direct vertrapt door de grote paarden. Ook werden de katapulten van de vijand onklaar gemaakt. Qual-Kehk reed voorop. Hij zag eruit als een echte barbaar, alleen was hij een beetje klein van stuk. Ongeveer zo groot als een normaal mens was hij echter toch wel. Zijn harnas was op de hoogte en breedte verhouding na een exacte kopie van het harnas van Linctus. Zijn beide bijlen waren prominent te zien. Hij zwaaide er dan ook lustig mee.

Voor Qual-Kehk doemde opeens een monster op. Deze stond een beetje voorover en had een grote speer in zijn handen. Hiermee wist het monster het paard van Qual-Kehk te doorboren waardoor Qual-Kehk op de grond gesmeten werd. Qual-Kehk lag even op de grond maar wist zich net op tijd weg te draaien toen het monster met zijn speer er weer aan kwam.

Qual-Kehk twijfelde geen moment, toen het monster met zijn speer vast zat in de grond. Met een bijl hakte Qual-Kehk in de onderarm van het monster en slingerde zich op de rug van het monster. Het monster voelde twee armen om zijn nek die steeds strakker kwamen te zitten.Qual-Kehk gaf nog een stevige ruk aan de nek van het monster. Deze nek brak erdoor en het monster storte ter aarde. De soldaten van het versterkingsleger stonden op een afstandje verbaast te kijken hoe Qual-Kehk onder het lijk van het monster uit kroop. Eenmaal onder het lijk vandaan kroop Qual-Kehk op het beest, heften zijn bijlen op en gaf een krachtige oorlogskreet. Het hele leger begon te schreeuwen en op schilden te slaan waarna ze als een bezetene zich op de vijand stortte.

Chaos alom in het kamp van de Zwarte Kapitein. Deze versterking kwam als donderslag bij heldere hemel, en als nekslag voor de necromancers. Kleinere wezens zoals goblins en dergelijk tuig renden in paniek rond, trachtend aan de hoeven, zwaarden, en bijlen te ontkomen.

Alleen de grotere trollen en de taaie orcs hielden nog goede barrieres op. De oproepsels van de necromancers waren geen partij, en al helemaal niet toen Qual-Kehk zijn soldaten aanspoorde om de necromacers zelf aan te vallen in plaats van hun wandelende lijken.

De efficiëntie was verbluffend.

Met grote snelheid kwamen de versterkingen dichter bij de muren, en ook de aanvallers die in de stad waren kregen het nieuws door, gevolgd door paniek. Deze slag konden ze toch niet verliezen?

Ook de gargoyles kwamen erachter dat hun onaantastbaarheid doorbroken was: een groot deel van de Tinithruiters bezaten dezelfde kracht als Odysseus.

Het werd een grote chaos in de stad. Een chaos waarin de draak zo een mogelijkheid zou kunnen vinden om te ontsnappen...

"nee!!" arya gaf een harde schreeuwen opende haar ogen terwijl ze overeind schoot. het laatste wat ze had gezien was dat de draak haar vrienden aan het verslaan was, dat haar geliefde nu in stukken op de grond lag en de draak net op het lichaam van madarian aan het kauwen was terwijl hij met zijn poten Odysseus aan het pletten was. ze was verbaast toen ze niet dat beeld zag, maar een kleine ruimte met witte wanden. ze lag in een bed, keek naar haar handen die in stof gewikkeld waren en daarna naar de ruimte. ze lag op een bed en haar hele lichaam deed zeer, maar ze was niet de enige die in de ruimte was, al kon ze niet zien wie de andere was, want haar zicht was nog behoorlijk vaag. Nu begon ze weer te merken hoe duizelig ze was, en viel terug achterover op het kussen.

de bovenkant van de ruimte leek te draaien terwijl ze er naar keek. wat was er gebeurt? was het een laatste blik van een herinnering of was het slechts een droom geweest? ze wilde het laatste heel graag geloven maar wist dat als het waar was, ze nu alleen over was. "muad..." Ze fluisterde zijn naam en sloot haar ogen weer, terwijl de figuur die in de schaduw van de ruimte had gezeten naar haar toe liep. ze kon niet zien wie het was, of het goed of slecht was, en viel weer weg in slaap

De gargoyles vlogen nu naar de rand van de stad. Ze hadden genoeg van de groep en waren nu nodig bij het echte slagveld. Met een scherpe gil vertrokken de wezen naar het slagveld. Linctus keek om zich heen. Dit was zoals hij had gedacht. Nu moest hij zich haasten. Hij was er zeker van de Necros zijn prijs zelf wou komen opeisen en Linctus moest hem voor zijn. Hopelijk kon de rest zich zo snel mogelijk bij hem voegen, maar Linctus had geen tijd om daar op te wachten. Over de daken sprinte hij naar het centrum van de stad.

Linctus nam de benen. Niet omdat hij bang was, maar om wat anders. De schittering van vastberadenheid straalde uit zijn ogen. Waar hij dan ook heen zou gaan, het zou belangrijk zijn. En dus volgde Odysseus hem. Niet over de daken, want daar zou hij zo doorheen zakken, en over de grond was hij ook wel snel genoeg. Hij deed zijn best om Linctus bij te houden zonder hem uit het oog te verliezen.

_____________________________________________________

Op het slagveld ging Themesius tekeer. Alles ging goed tot nu toe. Weinig verliezen, maximale schade onder de vijand. Als dit zo door zou gaan, dan was de overwinning nabij.

Helaas strooide de Zwarte Kapitein roet in het eten. Waar hij ging, leefde niets, zelfs het gras niet. Hij liet een spoor van lijken achter, op de plekken waar hij had gelopen was het gras zwart.

Iemand moest hem tegenhouden.

Themesius dwong Roshaf in de weg van de wandelende dood te gaan staan. De Zwarte Kapitein sprak. "Uit de weg, worm. Het lot wacht op me, en niemand zal het me uit handen nemen." Hij had het nog niet gezecht, of een zwarte bol schoot op Themesius af, en schampte hem bij de schouder. Door de kracht werd hij uit het zadel gerukt. Enkele meters verder kwam hij weer neer, en zag niets meer.
_____________________________________________________

Het masker en het witte gewaad lagen precies waar de bedoeling was waar ze lagen. Gehaast trok hij zijn nieuwe uitdossing aan. Het zat als gegoten, hoewel het masker een beetje krap was. De meest diepzwarte aura die hij ooit zou waarnemen, als hij nooit Necros zelf zou zien, kwam langzaam maar zeker dichterbij. Hij moest op de plek zijn voordat de Zwarte Kapitein voet zette op het centrale plein...

Qual-Kehk keek nu eens om zich heen. De aanval was altijd zijn sterke kant geweest. Hij zag een trol met een gigantische hamer op hem afkomen. Zonder zich te bedenken sprong Qual-Kehk op de borstkast van de trol en wierp hem daarmee omver. Met een geweldige zwaai van zijn bijl onthoofde hij de trol. Dit was niet het moment om te verslappen. Hij keek terwijl de pijlen van zijn leger een aantal linies omver schoot. Nu was het aan Linctus.
__________________________________________________

Linctus liep met grote haast over de daken. Hij leek willekeurig naar links en rechts te rennen. Opeens sprong hij van het dak af. Hij landde voor Odysseus zijn voeten. "Je dacht toch niet dat zo'n reus mij ongemerkt zou kunnen volgen?" Vroeg Linctus nonchalant. "Je zag eruit alsof je hulp kon gebruiken." Antwoordde Odysseus. Linctus glimlachte een beetje en zei: "Daar heb je gelijk in. Als je me wilt volgen mag het, maar bedenk wel dat je niet alles direct zult begrijpen. Ik heb geen tijd om het uit te leggen, maar je moet me nu volledig vertrouwen."

Odysseus moest even nadenken. Hij kon Linctus slechts een paar weken en hij was nog steeds in geheimen gehuld. Toch besloot Odysseus Linctus te vertrouwen aangezien hij voor zoveel hulp aan de stad had gezorgd. "Ik zal je vertrouwen." klonk het uit de mond van Odysseus. Linctus knikte en liep toen naar een normaal huis toe. Hij trapte de deur open en aan de andere kant van de deur stond Ryu en wat andere guardians verbaast te kijken. Voordat iemand iets kon zeggen sprak een felle en krachtige stem uit de mond van Linctus. "Aré Kl'onk Ar'b!" De guardians waren versteend en Linctus liep zonder om te kijken naar de muur.

"Kom je nog?" riep Linctus naar Odysseus die verbaast naar het tafereel stond te kijken. Linctus begon weer wat te mompelen en enkele rune lichte op aan de muur. Linctus stapte nu door de muur en verdween. Odysseus keek nog steeds verbaast en wist niet wat hij moest doen. Toen gebaarde de hand van Linctus uit de muur dat Odysseus moest komen. Odysseus stapte naar binnen en kwam in een kamer vol met rune tekens aan de muren. "Er was geen tijd om het hun uit te leggen" vertelde Linctus terwijl hij met zijn zwaard over de muur ging. De stenen lichte op en vergrendelde de deur.

De guardians konden zich weer bewegen aan de andere kant van de muur. Ze probeerde de ruimte binnen te komen, maar dat lukte niet. Ze moesten nu maar hopen dat het Orakel een oplossing had.

Aan wiens kant stond Linctus nu eigenlijk? Aan de ene kant had hij de tempel goede steun verleend tijdens deze slag, maar zijn acties van zojuist spraken een hele andere taal. Hijzelf ook, overigens. De spreuk die de Guardians had verstijfd leek in een taal die recht uit de geschiedenisrollen kwam lopen was gesproken. Eens te meer besefte Odysseus dat het enige dat hij zeker wist van Linctus diens naam was. En zelfs dat stond niet als een paal boven water. Linctus had ze vaker bedrogen, waarom nu dan niet? Hij en de Warriv waren een derde partij, vijanden van de Necro's, maar geen echte vrienden van de Verenigde Rijken. Wat was hun doel? Waar streefden ze naar? En nog veel belangrijker... Waar was hij in naam van Moeder Aarde beland? Hoofdpijn leek Odysseus' denkvermogen kapot te maken, zoveel vragen als er door zijn hoofd rondtolden. Hij besloot de vraag die op dit moment de meeste prioriteit had te stellen.

"Linctus..." Zei hij schor, "Waar zijn we?"

____________________________________________________

Goed, Linctus is de Poort door. Hopelijk heeft hij een goedwillige dwaas mee kunnen krijgen.. Hij hield stil. Het masker dat zijn gezicht verschool vertroebelde zijn auraal vermogen. Hij kon onmogelijk zien waar de Zwarte Kapitein was, nu hij opging in het strijdgewoel. We gokken het er maar op. Hopelijk ben ik er eerder.