*Amber probeert te gaan zitten. Voor haar duurt dat een paar seconden, maar voor de anderen een paar minuten. Helaas is het gif nog steeds niet volledig geneutraliseerd. Inmiddels is er een boodschap doorgegeven aan alle sectorcommandanten om bij de lijken van shamanen te zoeken naar flesjes tegengif.*

*Madarian ligt bewusteloos vlakbij de stadsmuur, buiten het zicht van de Necros en de Order. De weerwolf heet geen overhand meer, en Madarian is zichzelf weer. De wond in z'n zij bloedt flink, maar is zichzelf wel aan het sluiten.*

*De zwarte draak heeft flink wat moeite om in de stad zelf genoeg te eten te pakken. Net als hij wil opstijgen om naar de Necros te vliegen, wordt hij geraakt door een witte straal. De straal raakt de draak net hard genoeg dat het pijn doet, maar doet geen schade. De draak draait snel om en ziet Arthir staan. Woedend spuugt de draak bijtend vuur naar Arthir, die net op tijd weet weg te duiken in een steegje. De omgeving vliegt in brand, en de rest begint te smelten door het zuur wat de draak meespuugt. De draak zet de achtervolging in, maar Arthir weet elke keer net op tijd weg te springen. Af en toe vuurt Arthir wat magische aanvallen af, maar hebben weinig effect. De Necros beginnen nu ook veel pijlen en magische aanvallen af te vuren op de draak, nu hij afgeleid is. Een paar troepen van de Order houden zich in. Ze proberen zichzelf niet te laten zien, en hopen dat de draak als eerst achter de aanvallers aan gaat. Dan komt Arya in de buurt van de draak. Ze ziet de stofwolken, vuurzee en ze hoort het gebrul. De draak heeft Arya nog niet opgemerkt...*

*Arthir blijft wegvluchten, terwijl hij af en toe wat magie afvuurt op de draak. Deze ziet echter na een tijdje in dat het zo niet wil. De draak stijgt op en begint Arthir vanuit de lucht aan te vallen met vuurballen. Dan vlucht Arthir een stevig huis in. Eenmaal binnen ziet hij de ingang van de kelder en gaat daar naartoe. De draak vuurt een grote vuurbal op het huis af, waardoor deze in een grote vuurmassa uiteen spat. Arya ziet dit als ze om een hoekje kijkt. De draak heeft haar nog steeds niet opgemerkt, als hij nog even wat lucht door z'n neus heen blaast, alsof hij daarmee wil zeggen: "Dat zal je leren..."*

*Amber zit eindelijk rechtop en probeert uit haar bed te komen. Voor ze het doorheeft ligt ze weer. Een paar verplegers hebben haar weer teruggelegd. Een arts komt bij Amber aan.*

Een gloeiende dolk viel met een gekletter op de grond. De geur van brandend vlees en bloed hing in de lucht naast de rookwalmen. Door de rook was moeilijk heen te komen. Ademen ging moeilijk en Demions ogen begonnen te tranen. Hij liep wat ongemakkelijk, in verband met zijn wond langs de brandende brokstukken. Om zich heen zag hij niet precies waar hij was, maar kon wel wat steunbalken herkennen. Hij kon in een van de zolderkamer zijn, maar zeker was hij er niet van. Hij wankelde door een brandende hal en keek door de gaten in het dak. In de lucht hoorde hij de klanken van het gevecht dat buiten gewoon verder doorrazende.

Raven keek even rond naar mogelijke plekken waar hij makkelijk door de brokstukken heen kon komen. Voor hem stonden brandenden banken uit de kapel, die de deur blokkeerden. Raven kraakte zijn vingers en bewoog zijn lichaam naar achteren. Met een enorme zwaai vloog zijn been om hem heen en trof de brokstukken, die direct opzij en uit elkaar klapte. Raven lachte zachtjes en liep door de brandende deur.

Demion keek om omdat hij een krakend geluid achter hem hoorden. Het geluid werd steeds harder, waardoor Demion wist dat het foute boel was. Hij probeerde de pijn zoveel mogelijk te negeren en rende zo snel mogelijk door de lange hal. Geen seconden later begaf het dak achter hem en de brokstukken vlogen naar beneden. Demion zigzagde door de hal om brokstukken te ontwijken. Hij ging vol in de rem en kwam tot complete stilstand. Net op tijd. Vlak voor hem kwam een groot stuk dak naar beneden en viel rakelings langs zijn gezicht, vlak voor zijn voeten te pletter. Snel sprong Demion over de brokstukken en ontweek een vallende pilaar. Snel keek hij even over zijn schouder en zag hoe het vuur nu ook de hal verder in de brand zetten. Het vuur leek nu zijn hielen te likken, waardoor Demion net even een tandje in snelheid bij zetten. Hij zag een deur en sprong met al zijn kracht naar de deur. Net achter zijn voeten stortte het laatste stuk dak van de hal in en veroorzaakte een grote stofwolk waar Demion even in verdween.

Raven liep door een hal. Hij was verrast hoe groot de kerk van buiten was, maar van binnen leek het nog groter. Een gerommel klonk in de verte en trilde de vloer onder zijn voeten. Hij wist niet hoe lang dit gebouw het nog ging volhouden. Hij moest Demion vinden, elimineren en als de bliksem wegwezen. Hij hoopte dat Demion zoverre gewond was dat hij makkelijk te verwijderen was van deze aardbodem. Persoonlijk had hij een goed gevecht gewild, maar in deze situatie moest hij het doen, met wat hem aangeboden werd. Al gauw stortte de wanden achter hem in en hij wist dat er geen terug weg was van hier. Hij kwam uit in een grote hal met vele pilaren. Het dak was zeker 10 meter hoog en er stonden vele beelden. Op de een of andere manier was deze kamer nog onbeschadigd gebleven. Raven keek rond en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij zag Demion opstaan uit het stof die zichzelf nonchalant afklopte toen hij Raven zag. Raven moest grinniken van de gedachten, dat ze elkaar net moesten treffen in het laatste overeind staande gedeelte van het gebouw. Het zou namelijk niet langer meer overeind staan als hij klaar zou zijn met Demion.

Linctus opende langzaam zijn ogen. Hij had een flinke tijd bewusteloos gelegen. Normaal herstelde hij wel wat sneller van een klap, maar nu viel het tegen. Hij zag niets behalve duisternis voor zich. Hij voelde een flinke druk op zich liggen. Hij lag onder het puin. Na de klap van het beest was het huis schijnbaar boven heb ingestort. Linctus spande zijn spieren aan en drukte de brokstukken van zich af. Wat hij zag was alleen maar chaos. Alles stond in vuur en vlam en overal lagen lijken. Zowel bij de ondode als bij hun eigen troepen was de wanhoop van het gezicht af te lezen.

"Madarian." Zei Linctus zacht. Dat was in de steen zat was vrij gekomen. En aan de schade te zien was het ontzettend krachtig. Opeen kreeg Linctus een idee. Hij rende zo snel mogelijk naar de plaats waar de paarden stonden. Greep een paard en reed zo snel hij kon naar het kamp van de necros. Onderweg naar de poort greep Linctus nog een bijl en een fakkel op.

Hij reed zo snel hij kon naar de bres in de muur en voor dat hij het wist reed hij door de vlakt. Hordes van ondode probeerde hem te pakke te krijgen, maar de troepen waren genoeg uitgedunt om te ontwijken. Daar in de verte zag hij zijn doel. Een groep tenten met een gat in het dak.

Linctus zorgde dat hij in de buurt kwam en smeet de fakkel op de tent. Een groep Garygoyles vlogen geirriteerd uit de tent omhoog. Deze waren vrij gemakkelijk uit te lokken, aangezien ze niet zomaar gedoodt konden worden. Ze circelde boven rond de tent en keken naar de aanstichter van de brand. Daar vloog een bijl in de borstkast van een Gargoyle en deze storte ter aarde. De andere gargoyles keken nu naar de werper. Linctus haaste zich naar de poort terwijl de getroffen gargoyle zich weer regenereerde. "En nu naar dat ding dat Madarian heeft opgeroepen." Lachte linctus terwijl hij de wezens naar de stad leidde.

Demion en Raven stonden nu tegenover elkaar. De grond schudde onder hun voeten door instortend puin. Het was tevens warm in de ruimte door de vlammen die te zien waren door de ramen waar lichtelijk zonlicht door scheen, als het door de rook kon breken. Raven trok zijn zwaard en hield deze voor zich. Demion deed dit eveneens, maar stak deze in een pilaar naast hem. Raven keek glimlachend toe. “ooooh, dus je wilt het zo doen he? zoals vroeger” grapte hij er achteraan. Raven stak eveneens zijn zwaard in een pilaar en hield zijn vuisten voor zich. Even was het stil, maar dat werd snel gebroken door een hard gerommel. Demion kneep zijn vuisten samen en zwaaide eenmaal zijn armen om zich heen, gevolgd door het spannen van zijn spieren. Een landing stof vloog van zijn lichaam af door de schokgolf die hij daardoor creëerde. Ravens aura lichte op in een duistere donkere kleur en rende vol op Demion af. Demion zette zijn voet in de grond waardoor de tegel van de vloer licht splijten. De twee strijders kwamen bij elkaar aan en bewogen beide een vuist naar voren. Beide miste. Demion zwiepte zijn been over de vloer, maar Raven sprong even snel de lucht in en zwiepte zijn been op landing hoog de lucht in. Demion ontweek deze door ineen te duiken en draaide om Raven heen. Raven trapte naar achteren. Demion kon nog net op tijd zijn been tegenhouden door zijn armen naar beneden te bewegen en schopte snel naar voren. Raven werd geraakt in zijn rug en schoof opzij. Snel draaide hij zich om en stormde weer naar Demion toe. Een vuist vloog door de lucht en Demion stapte snel opzij. Raven had deze beweging verwacht en draaide snel en raakte Demion in zijn gezicht met een elleboog. Demion vloog opzij en krabbelde snel overeind. Even veegde hij met zijn hand langs zijn mond en keek ernaar. Er zat wat bloed op. Demion spuugde even een klodder bloed op de vloer en stormde weer naar Raven die tevreden toekeek naar zijn aangerichte schade. Raven dook ineen en zwiepte nu zijn been over de vloer. Demion sprong over Raven en lande achter zijn vijand, gevolgd door een schop naar achteren. Raven ontweek en sprong naar achteren. Nu stonden ze elkaar weer aan te kijken en knakte beide hun vingers. Na enkele seconden vlogen de twee weer naar elkaar toe.

Cassius keek rond naar de soldaten om hem heen en hoorde Odysseus duidelijk iets mompelen. Dit kon niet veel goed betekenen. Cassius bleef staan en keek rond. Ze waren blijkbaar volledig omsingeld. Cassius vond het wel vreemd dat ze nou juist hem hebben weten te besluipen. Zijn zintuigen waren altijd ongelofelijk scherp, maar op de een of andere manier waren zijn krachten niet optimaal. Zou het komen door de breuk met de Necros? Cassius leunde naar voren naar Odysseus en fluisterde zacht “en wat nu grote man?”

Linctus hield de gargoyles op afstan door af en toe ze af te weren met zijn zijn zwaard. Zo berijkte hij de bres in de muur weer. Eenmaal in de stad begon Linctus te rijen in de ricthing van de verwoesting. Wat het ook voor wezen was, het liet duidelijke sporen na.

Hoe verser de vernieling hoe dichterbij Linctus kwam. De gargoyles volgden Linctus. "Draak!" klonk het opeens. Linctus stapte snel van zijn paard af en stapte een huis binnen. Een draak die gevangen zat in een steen en zo veel magie had? Dat kon maar een ding betekenen. Linctus keek hoe de gargoyles door de straat vlogen in de richting van de draak.

"Laat mij maar..." Fluisterde Odysseus terug. Hij had een plan, maar hij had wel geluk nodig. "Wie van jullie ratten is hier de leider?" Bulderde hij. Doodse stilte. De strijders wisten niet of ze moesten lachen of aanvallen. Odysseus vervolgde. "Niemand, hé? Dat dacht ik al wel! Alleen een zooitje ongeregeld zou niet doorhebben wie ze voor zich hadden!" De strijders keken elkaar verbaasd aan, maar hielden hun wapens in de aanslag. "Geen flauw benul dus? De Zwarte Kapitein had nooit Zuiderlingen in moeten huren! Voor jullie staat ons geheime wapen tegen die guardians! We hebben haast, want Raven word belaagd door de hoofdguardian! Laat ons door, en rap een beetje!"

Het gebulder van die grote man had de Zuiderlingen van hun stuk gebracht. Alleen de echte hoge piefen zouden zulk een hoge toon aan te durven slaan. Van achter in de formatie kwam een vraag, die met zwaar accent werd gesteld: "En wie is jij dan?" "Is dat dan niet duidelijk? Ik ben zijn bodyguard! Ik spreek namens hem in de aanblik van wormen zoals jullie!"

Cassius begon het spel mee te spelen. Met overdreven koele stem sprak hij: "En nu heel snel, voordat ik mijn geduld verlies..." Om zich nog groter te doen lijken liet hij zijn aura vervaarlijk opvlammen, en keek met een blik die hij van Raven, als die op zijn toppunt van wreedheid en machtsgevoel was, had geïmiteerd.

Verschrikt gingen de Zuiderlingen nu opzij. Odysseus aarzelde geen moment, en zette het meteen weer op een lopen. "Wacht maar tot de Zwarte Kapitein dit hoort!" Riep hij over zijn schouder. Cassius kwam vrijwel achter hem aan, en wierp nog 1 drijgende blik over zijn schouder. Verbrouweerd bleven de soldaten achter.

Een paar hoeken verder durfde Odysseus pas weer hardop te praten. "Geniaal, die blik. Van wie heb je dat geleerd?" Zei hij met een brede grijns.

Een klap op het gezicht doet Demion naar achter vliegen. Hij zet zijn hielen vast in de grond en schuift nog een stuk naar achteren. Hij maakt weer aanzet om naar Raven toe te rennen. Raven verwacht dit en zwaait zijn been door de lucht tegen een van de stenen standbeelden die in de grote ruimte staan. Het beeld vliegt met hoge snelheid naar Demion die richting Raven aan het rennen was. Net voordat het beeld treft, stompt Demion tegen het beeld, die uit elkaar spat in kleinere stukken en vlieg direct door het stof heen. Raven deinst achteruit, maar kon Demions aanval niet ontwijken. Hij vloog door de kamer naar achteren, draait in de lucht en land met zijn benen tegen de muur. even kijkt hij op en glimlacht naar Demion. Hij zet vervolgens af en sprong hoog de lucht in richting Demion. Snel rolt Demion opzij als Raven met zijn vuistslag vol in de grond boord. De vloer splijt en scheurt een stuk door. Snel staat Raven op en draait zich om. Het eerste wat hij zag was een elleboog van Demion die hem vol in zijn gezicht trof. Raven vloog opnieuw weg, maar schudde het snel van zich af en rende weer naar Demion. Een donkere gloed lichte op om zijn lichaam, dus Demion dook snel opzij. Raven schoot een donkere vuurbal op Demion af en spatte uit elkaar toen hij een pilaar trof. De pilaar schuurde en knalde uit elkaar, waardoor brokstukken door de lucht vlogen en Demion raakte. Een snee in zijn gezicht begon te bloeden, waardoor het bloed langs zijn wang naar beneden drupte. Raven moest zacht lachen en zetten opnieuw de aanval in.

Cassiu keek nog een maal om en begon de soldaten uit het oog te verliezen. Dat ze daar in hadden getrapt was hem nog een raadsel. De meeste van de Necros soldaten wisten dat ze niet moesten spotten met Cassius, maar deze waren duidelijk niet op de hoogte van zijn oude status. Odysseus vroeg glimlachend waar Cassius die blik had geleerd, maar Cassius had eigenlijk niet zo’n zin om te praten over zijn duistere verleden. “Dat vertel ik je later wel grote reus”. Odysseus begreep dat Cassius er niet zo zin in had en liet het maar waaien. In de verte zagen ze eindelijk hun doel naderen.

Demion schoot een energie golf op Raven af, maar deze wist hij met grote snelheid te ontwijken. Deze snelheid had Demion nog nooit gezien bij Raven. Hij had echt veel meer kracht sinds hun laatst ontmoeting, wat Demion meer zorgen gaf. Had hij wel de kracht om Raven dit maal te verslaan? Veel tijd om er over na te denken had hij niet, want Raven naderde met een nieuwe aanval. Snel sprong Demion achteruit tegen een pilaar en zette gelijk af, om zichzelf tegen Raven aan te lanceren. Raven pakte snel Demions armen en slingerde hem enkele malen rond, om hem vervolgens met hoge snelheid los te laten. Nu vloog Demion vol tegen een pilaar die in twee knapten. Hoestend stond Demion op en draaide zijn nek op deze los te maken van kramp. “Je bent sterk geworden Raven”. Raven klopte zichzelf even op de borst en zette gelijk een nieuwe aanval in. Demion dook opzij en zwaaide zijn ben tegen het hoofd van Raven, die achteruit wankelde. Raven schudde het van zich af en keek Demion lachend aan “jij ook Demion, jij ook”.

*Madarian ligt nog steeds bewusteloos tegen de muur. Een van de soldaten op de muur ziet hem liggen en licht z'n commandant in. Die stuurt meteen een paar man om hem op te halen. Er zijn geen vijanden in de buurt, en de toren waar Madarian vlakblij ligt heeft een geheime ingang, die zo goed gecamoufleerd is, dat de Necros deze niet kennen. Ze weten Madarian zonder veel moeite de stad binnen te slepen.*

*In een ander gedeelte van de stad denkt de draak Arthir te hebben verslagen, als het gebouw waar hij is ingevlucht ontploft door de vuurbal van de draak. Net als de draak wil opstijgen, wordt hij belaagd door gargoyles! De draak weet een gargoyle uit de lucht te slaan. De gargoyle valt te pletter, verandert in steen en probeert zichzelf te regenereren. Dan spuugt de draak een zurige vuurbal af, precies op de gargoyle. De stenen gargoyle begint te smelten, en de gargoyle is verslagen. Blijkbaar kunnen ze ook niet tegen zuur...

De draak heeft er genoeg van. Hij stijgt op, terwijl de gargoyles aan blijven vallen. De draak spuugt nu constant vuur, terwijl hij de gargoyles probeert te raken. Een gedeellte van de stad, het veld en het bos staan in korte tijd in vuur en vlam, maar de gargoyles worden stuk voor stuk verslagen...*

Uit de plasjes die overblijven van de gargoyles kwam een walgelijke damp. Maar toen de plassen af begonnen te koelen, verhardden ze weer. Zodra de draak weg was, veranderden ze weer van vorm. De gargoyles kregen hun normale vormen weer, hoewel ze nu wel langer nodig hadden om te regenereren.

Uit het centrum van de stad kwam een rookwolk omhoog. Raven en Demion waren bezig de kathedraal steen voor steen af te breken en branden. Odysseus liet Cassius' opmerking voor wat het was, en ging verder met kraters achter laten in de weg. "Die twee breken die hele kerk nog af, met zichzelf er nog in!" Zei Odysseus, met een lichte spoor van vermoeidheid. Het was een heel eind om van de muur naar het centrum te komen. Cassius haalde Odysseus in. "Begin je moe te worden, grote man?" Grijnsde hij. Odysseus gromde iets wat zelfs hij zelf niet verstond en probeerde Cassius bij te houden, die nu blijkbaar de aura van zijn vader en zijn mentor kon aanvoelen, en nog een tandje bij zette.

*Madarian wordt naar het fort gebracht, waar hij onderzocht wordt door een arts. De overblijfselen van het harnas wordt verwijderd, waarbij de hand van Madarian open gaat, en de buidel op de grond valt die Madarian van de shaman gepakt had. De arts opent de buidel en ziet een zelfde flesje als waar het antigif in heeft gezeten, en geeft het flesje aan een verpleger, die het meteen brengt naar een andere arts. De resterende dosis wordt aan Amber gegeven. Intussen wordt Madarian behandeld door de eerste arts.

Arts 1: "Wat is hier aan de hand? Hij lijkt wel op een mens, maar moet je kijken! Die ogen, dat haar, en vooral moet je die ingewanden zien!"

*Andere artsen komen Madarian wat beter bekijken.*

Arts 2: "Zoiets heb ik nog nooit gezien, maar we hebben hier geen tijd voor! Doe wat je kunt voor hem, de rest komt later wel! Vergeet niet dat het oorlog is!"

Arts 1: "Je hebt gelijk, maar wat moet ik met hem doen? Ik ken alleen maar de anatomie van de mens!"

Arts 2: "Dood weefsel wegsnijden, wond schoonmaken, desinfecteren en dichtnaaien! Dat is alles wat we kunnen!"

Arts 1 mompelt: "Dat moet wel lukken, behalve dat dichtnaaien. Wat hoort bij wat? Ach, dat komt later wel..."

*De arts begint met het dode weefsel weg te snijden bij de wond in de zij, daarna maakt hij de wond schoon en disinfecteert de boel. Net als hij wil gaan beginnen met het dichtnaaien, ziet hij iets vreemds. Had hij niet net daar het weefsel weggesneden? De wond wordt zichtbaar kleiner! Op dat moment wordt Amber wakker, met een flinke hoofdpijn...*

Helemaal aan de andere kant van de stad staat Muad met de zwaarden in de hand tegen de muur aan geleund. Hij hijgt zwaar, en hij vraagt zich ondertussen af hoeveel vijanden hij gedood of uitgeschakeld heeft. Hij is volledig de tel kwijt.
Hij kijkt om zich heen, en hij ziet dat het op dit moment redelijk veilig was. Veilig genoeg in ieder geval om zichzelf even te controleren op verwondingen. Al dat vechten was wel leuk, maar die adrenaline en dat continue gevecht wilde er wel eens voor zorgen dat je serieuze verwondingen over het hoofd kan zien.
"Gelukkig... niets bijzonders..." mompelt hij tegen zichzelf, terwijl hij wat oppervlakkige wonden verbind met repen van zijn shirt. "En gelukkig helemaal geen wonden die door zilver zijn veroorzaakt."

Een beetje verstrooid zet hij zich af vanaf de muur, en begint richting het volgende gevecht te lopen. De Necros hadden immers nog genoeg slachtvee rondlopen om de vleesmolen in te sturen.
Hij wankelt richting een groepje zombies, springt op, veranderd in zijn weerwolfvorm, en begint op de trage wezens in te bijten. Hij was er achter gekomen dat hij het meest effectief was tegen deze wezens in wolf-vorm, dus deed hij het zo. Orc's, goblins, en ander levend gespuis waren weer zwakker tegen zijn menselijke vorm, dus deed hij het tegen hen op die manier.
Als hij zich een weg door de zombies gebaand heeft valt hem plotseling op dat een van zijn zwaarden nog aan zijn poot hangt.
Huh? denkt hij verbaasd bij zichzelf, terwijl hij weer terug veranderd.
"Simkin?" vraagt hij hardop terwijl hij het zwaard op de grond smijt.
"Natuurlijk, bij jou ben ik immers veilig, denk ik." antwoord het zwaard. "Au! Je hoeft niet zo hard te smijten hoor. Nu heb je mijn prachtige blad krom gemaakt!
Maar zou jij je nu niet als de sodemieters naar de nog niet ingenomen poort moeten begeven? Er slingert daar nog ergens een draak rond die in kleine stukjes gehakt moet worden."
"Een draak? is dat nou wel zo'n goed idee? Ik ben al zo moe van dat vechten."
Ach, Watje! Wat ben je? Een man of een muis? Denk je nu echt dat ik een kans voorbij laat gaan om een draak te vernederen.
"Ehm... Broertje, zoals ons lichaam er nu aan toe is denk ik eerder dat die draak ons vernederd."
Heheh, dat denk jij! besluit Dhib zijn gedachten, en met een klap die in de weide omgeving te voelen is neemt Dhib het lichaam van Muad over. Hij grijpt het zwaard Simkin van de grond af, springt via de muren van een paar gebouwen naar het dak van een huis, springt vanaf daar de lucht in, en vliegt weg in de richting van waar de draak volgens Simkin zou zitten.

het duurde niet lang of Arya kreeg de draak weer in het zicht, het beest vloog ergebs boven de stad en probeerde van de vliegende plaag af te komen, wat nog aardig goed scheen te lukken, misschien op het feit na dat er net zoveel terugkwamen als hij kapot wist te maken, al had ze zo het vermoeden dat elk beest dat terugkwam dezelfde was als degene die net verslagen was. het bracht echter wel een nieuw probleem mee met haar plan. Als de draak simkin was, wat ze best mogelijk achtte, kon ze die etter niet bereiken. als het niet simkin was, dan kon ze en hem nu niet bereiken, en als dat zou lukken, dan had ze nog een verdraait goede afleiding nodig om ook maar enigsinds contact te kunnen maken met het beest, wilde ze een band aangaan en te proberen hem te laten luisteren naar haar.

soms zou het handig zijn als ik vleugels had... met pijlen kom ik namelijk niet ver hierin, en vleugels maken van iets kan ik wel vergeten. mensen en elven kunnen niet vliegen.

Vloekend zocht ze naar de hoogste toren die ze kon vinden en begon aan haar tocht naar de toren. het zou waarschijnlijk niet genoeg zijn, maar ze had meer kans van daar dan vanaf de grond.

Demion duikt opzij en rolt over de grond. Hij staat heigent op en kijkt naar zijn zwaard. Hij grijpt het handsvat beet en trekt deze los, om hem snel terug in zijn schede te steken. Raven loopt ook rustig door de gerenoveerde kamer en trekt ook zijn zwaard uit de pilaar. Ze wisten beide dat deze kamer het niet lang meer zou houden, maar toch gingen ze door. Maar ze zouden niet sterven zonder hun wapen bij de hand. Demion hield zijn vuisten weer omhoog als Raven in volle sprint zijn richting in komt. Snel duikt Demion ineen om Ravens been te ontwijken die over zijn hoofd zoefde, vervolgens sprong hij de lucht in om Ravens been over de vloer te ontwijken, maar Ravens derde aanval kon hij niet ontwijken. Demion vloog naar achteren en knalde door een groot stuk muur. Demion keek even rond en zag dat hij in een toren was met een wenteltrap. Deze trap zou waarschijnlijk naar de kerktoren leiden. Snel schudde hij de pijn van zich af en krabbelde snel overeind. Raven stond al weer snel voor hem, dus er was geen tijd om te rusten. De twee vochten door de trap op terwijl stukken steen uit de muren werden geslagen. Brokstukken en vuur omringde de twee terwijl ze hun weg naar boven vervolgden. Boven in de toren waren de twee nog vol bezig. Klappen en schoppen vlogen in het rond en beide begonnen ze uitgeput te raken. Even zakte de vloer lichtelijk weg gevolgd door een hard gerommel. Beide strijders wankelde op hun benen, maar gingen vanouds verder. Ze waren beide gedreven om te winnen. Demion stond heigent voor Raven, die ook weinig energie over had. “Demion, dit is het einde. Als ik niet kan winnen, dan winnen we beiden niet”. Raven begon zijn aura op te laden en Demion wist precies wat Raven van plan was. Raven wilde de toren opblazen en hun lot verzegelen met zijn eigen leven als offer. Demions ogen werden groter en vloog naar Raven toe. Demion greep Ravens middel en stormde samen met hem naar de toren muur. Omdat de twee nu samen op een punt stonden verschoof het laatste beetje stabiliteit van de toren en en begon langzaam in wankelen. De kerkklok boven de twee kwam met enorme snelheid naar beneden vallen en miste de twee op een haar, maar neemt wel grote stukken muur met zich mee. Demion en raven knallen door de muur en vliegen door de lucht naar beneden. De twee vechten door in de lucht. Ze slaan elkaar en grijpen elkaar beet, tuimelend richting de grond. Met een harde smak slaan ze tegen een onderstaand dak en rollen verder naar beneden. Aan de rand van het dak, kukelen ze verder naar beneden. Opnieuw treffen ze een dak en opnieuw vallen ze weer naar beneden. Met een harde plof en veel stof knallen ze op de harde, droge aarden. Even liggen de twee op de grond en snakte naar adem. Ze crepeerde van de pijn en rolde over de grond. Brandende brokstukken knalde naast hun op de grond, dus keken ze beide naar boven. Hun ogen werden groot, toen ze de grote kerktoren zagen naderen, die zijn weg ook richting de grond maakte. Beide rolde opzij en rende met hun laatste beetje kracht een andere kant. Een grote stofwolk is door heel de stad te zien als de kerktoren de grond insloeg. Snel keek Demion om, maar zag Raven niet meer. Hij wist niet of Raven ook was ontkomen, maar raven kennende zullen ze elkaar vast nog eens treffen mocht hij het overleven. Voor nu wilde Demion alleen maar rusten. Zijn benen werden zwaar en zij ogen rolde terug in zijn kassen. De pijn was te groot en hij viel bewusteloos naar de grond.

Zwaar heigend boog Odysseus zich over de bewusteloze Demion. Het was een hele krachtinspanning geweest om de toren in zijn val te laten bewegen, maar het was gelukt. Als Odysseus de toren niet had kunnen verplaatst, hadden ze Demion nu echt op kunnen vegen, hoewel hij er nu niet veel beter aan toe was. Hij zat onder de schrammen, bulten, en schroeivlekken. Uit zijn mond liep een klein straaltje bloed.

"Hij heeft hulp nodig, en snel ook! Dat gevecht met Raven heeft hem helemaal gesloopt. Ik draag hem naar de ziekenpost, kijk jij even snel of Raven nog in de buurt is?" Cassius schudde zijn hoofd. "Als Raven dood zou zijn, dan zouden we het hebben geweten. De vogel is gevlogen. We mogen geen tijd meer verspillen. Naar de ziekenpost!"

Dat liet Odysseus zich geen tweede maal zeggen. Hij pakte zijn vriend op, en legde hem over zijn schouder. Snel liepen de twee door de stad, zonder verder lastig gevallen te worden door vijandige wezens.

Niet zo ver bij de post vandaan kwamen ze Bruce tegen, die meteen een stordvloed aan vragen en opmerkingen los liet barsten. "Dit is niet de tijd voor vragen. Demion heeft verzorging nodig, en snel. Misschien dat hij ons later opheldering kan geven." Zei Odysseus, en wierp kort een blik op Cassius.

Het was stil in het huis waar Linctus was gaan schuilen voor de gargoyles. Hij wilde net de situatie gaan bekijken en hoe hij het kon oplossen toen er opeens twee figuren door het raam binnen slopen. Ze vielen bijna niet op, maar Linctus had ze herkent.

"Generaal" Zei een van de personen en hij salueerde. "Laat dit soor formeel gedoe maar zitten." Antwoordde Linctus. De verkenner liet zijn hand zakken. "Wij komen verslag uit brengen van de situatie" begon de ander. Linctus knikte dat ze mochten beginnen met uitleggen. "Er is een draak verschenen op het slagveld. Deze draak is bestand tegen alles wat we konden bedenken." Begon de een. De ander volgde met: "Er is ook nog de Garygoyles die nu door de stad zwerven. Ook zijn er grote troepenmachten gesignaleerd in de stad."

Linctus keek niet verbaast. Hij wilde net iets bedenken toen de andere verkennen weer begon. "Dat is niet alles generaal. Er is ook nog een zeer krachtige krijger genaamd Raven die met een van uw reisgenoten een soort van onderlinge strijd heeft. Verder Falen sommige Gaurdians bij het leiden van de troepen. Vooral de niet eigen troepen zorgen voor een laag moraal en verschillende trugtrekkingen tegen bevel in zijn geconstateert."

Linctus keek een beetje bezorgdt. Het was nu tijd dat de versterkingen kwamen, want zo kon het niet langer. "Jullie twee zoeken madarian. De draak die jullie beschrijven komt uit zijn zwaard. De ontsnapping uit de steen heeft hem dusdanig verzwakt, dat het misschien nog mogelijk is om hem voor altijd op te sluiten." Linctus wist dat de draak waarschijnlijk zou vluchten om op krachten te komen. De draak had immers de dreiging van Linctus aan voelen komen. Hierdoor wilde hij hem ook de informatie van de steen laten vergeten.

"Het gaat dus vooral om het zwaard van Madarian." benadrukte Linctus terwijl zijn verkenners verdwenen. Nu maar hopen dat de versterkingen ook steenelementals bevatte, anders waren ze geen partij voor de Gargoyles. Nu kon Linctus echter niets anders doen dan wachten en naar zijn reisgenoten zoeken. Misschien konden ze zijn hulp wel gebruiken bij het een of ander. Met een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht liep Linctus de straat op. Op zoek naar zijn reisgenoten.

Arya had eindelijk de hoge toren weten te bereiken. ze trapte de deur open toen ze achter haar een enorme knal hoorde. waar zojuist nog een kerktoren had gestaan kwam nu wat rook vandaan, en de toren was verdwenen. maar goed dat ik daar niet heen ben gegaan.. Wat er was gebeurt wist ze niet, maar de stad zou het niet heel veel langer uithouden op deze manier. haar doel was in ieder geval duidelijk. snel begon ze aan haar klim de toren in. ze sloeg treden over om maar zo snel mogelijk bovenaan in de toren te komen, wat haar wat ademproblemen bezorgde toen ze uiteindelijk boven in de toren aan was gekomen. inderdaad, ze was een stuk dichter bij de draak gekomen, maar of dit dichtbij genoeg zou zijn was de volgende vraag.

Arya sloot haar ogen, en woorden begonnen zich op haar netvlies te branden. sierlijke letters verschenen voor haar ogen en haar lippen vormde de vreemde taal die het begin van de binding voorstelde. het was jammer dat de grond verder naar beneden was, maar het dichtbij het beest zijn was toch net iets belangrijker dan de te gronden energie.. het duurde alleen wat langer. Het voelde alsof haar geest zich uitbreidde over alle levenden dingen in de buurt, alsof ze elk bewustzijn van de wezens kon voelen, echter de mensen waren zo vaag dat ze bijna niks voorstelde. de dieren waren veel puurder als de mensen, en daardoor waren ze duidelijk te voelen. ook het bewustzijn van de draak was makkelijk te herkennen.

een vreemd gevoel kroop bij de draak naar binnen. Zijn speeltje had zich net verstopt, maar nu was het alsof (hij/zij.. weet het even niet ) van alle kanten werd bekeken door dingen die er niet waren. die vervelende gevleugelde beesten waren ontdanks hun regeneratie daar toch te nietig voor. Met zijn enorme staart haalde hij uit, vloog opeens een andere kant uit en maaide met zijn staart een deel van een hoge toren weg uit irritatie.

de draak kwam dichterbij, had een onverwachte draai gemaakt en vloog nu haar kant op. aandacht wilde ze hebben, maar dit was toch net iets te veel. Arya opende haar ogen, maar was te laat. net een seconde nadat ze weer terug bij haarzelf was en als de sodemieter weg wilde proberen te komen schoot de staart van de draak recht door de muur heen en veegde de top van de toren weg. opeens was er geen vloer meer onder haar voeten, alleen maar lucht. de muur waar ze dichtbij stond was al bijna op de grond aangekomen en de daken van de huizen, of ze nu gedeeltelijk afgebrand waren of wonder boven wonder nog aardig heel leken kwamen schrikbarend snel dichterbij. Arya haar complete lichaam zetten zich schrap voor het raken van de grond en misschien zelfs haar dood.. ze sloot haar ogen, en terwijl er maar een ding in haar hoofd zat, wachtte ze op de klap...

die niet kwam. ja, een heel vreemd gevoel dat opeens door haar hele lichaam golfde, maar geen plotselinge uiting van pijn, geen tientallen botten die op hetzelfde moment braken, en ze kon nog denken. Voorzichtig opende ze een oog, om te kijken of haar de pijn was bespaard en ze ofwel in de hemel of in de hel zat. wat ze zag was echter totaal niet wat ze had verwacht. Het eerste waar ze tegenaan keek was de grond, die net een paar milimeter van haar verwijderd was, maar niet dichterbij kwam. ze zette haar hand op de grond, haar voet, stond op vanuit die vreemde lig/hand positie en viel bijna meteen weer om toen ze iets veer-achtigs achter haar zag. nog net op tijd behield ze haar balans en keek over haar schouder naar twee vleugelachtige dingen die uit haar rug staken.

Demions hoofd tolde. Hij kon nog een bekende stem horen in de verte. Een schaduw boog over hem heen en greep hem vast. Hij wilde wel wat terug zeggen, maar zijn energie was compleet weggelopen uit zijn lichaam. Lichtelijk probeerde hij zijn ogen te openen. Het was wazig en rood, de kleur van bloed die langs zijn gezicht in zijn ogen liep. Het was benauwd, ademen moeilijk. Zijn ribben verbrijzeld, zijn lichaam gebroken. Kon de energie zijn lichaam weer regenereren of was hij voor dood opgeschreven? Zijn ogen rolde weer naar achteren en viel weer weg.

Cassius keek hoe zijn vader werd weggedragen. Hij zat letterlijk onder het bloed en was er waarschijnlijk slecht aan toe. De grote man genaamd Bruce draaide zich naar Cassius toe na Odysseus’ woorden. “Wat heb jij er mee te maken, wie….” Hij stopte midden in zijn zin en bekeek Cassius nu even van top tot bodem. De kleine glimlach schoot in Bruces gezicht. Zelfs de soldaten om het tentenkamp waren verrast. “Dus jij bent het he?”. Cassius trok zijn schouders op “… dat ligt er aan”. Bruce knikte glimlachend en ging verder met ordenen van de chaos zover hij nog kon. Even draaide hij zich nog om “als ik Demion ken, is hij snel weer op de been, sterken dan ooit”. Bruce liep weg, dus draaide Cassius zich naar Odysseus. “Bedankt voor je hulp, maar wat nu?”.

Linctus rende door de straten van de stad. De grijzen stenen van de gebouwen waren versierd met felle rode vegen van bloed die de vlammen van de overige gebouwen goed weergaven. Ieder normaal persoon zou in een dergelijke stad zich ongemotiveerd voelen.

Behalve de groep van krijgers aan wie het lot van de stad nu was overgelaten. Slechts een handje vol volharde krijgers dat door lot was samengebracht konden het tij keren. Linctus voelde dit aan alles. Hij wist zeker dat de rest dit ook merkte. Het orakel had alles goed voorspeld, zo ver als ze het kon voorspellen. En de informatie van Tal' Rasha bleek weer ontzettend accuraat zoals altijd. Het moest gewoon zo zijn. Je voelde het.

Linctus zijn ogen speurde de straten af waar hij door liep op zoek naar zijn reisgenoten. Ze hadden misschien het nu wel verdient om zijn ware verhaal te horen. Achter zich viel een kertoren om. Linctus wist dat daar in de buurt zijn reisgenoten wel moesten zijn. Linctus haaste zich die richting uit.

De doktoren tillen Demion snel een tent in en leggen hem snel op een bed. Gelijk beginnen ze zijn wonden te verzorgen. Aan de ene kant begint een dokter hechtingen te plaatsen en aan de andere kant word er een arm terug in zijn kom getrokken. Nog steeds lag Demion bewusteloos en begon licht te stuiptrekken. Snel grepen de broeders hem vast. Net optijd, want geen seconden later schieten er hevige trekkingen door zijn lichaam. De doktoren hebben moeite om zijn lichaam weer tegen het bed te drukken, maar uiteindelijk lukt het. Ze geven hem een spuit waardoor hij weer rustig word en blijft liggen. Een zuster komt aanrennen met schone lakens en verband. Ze grijpt de doordrenkte lakens die de doktoren hadden gebruikt om de wonden mee te verbinden en rende snel weer weg.

Met veel pijn stopt hij even, trekt zijn ogen stevig dicht en houd zijn adem even in. Hij wankelt en probeert zich met de wand omhoog te houden. Raven had Demion opnieuw onderschat, maar hij wist dat hij nu op gelijk niveau was gekomen met Demion. Nu had hij de kracht om hem te verslaan en dat hield hem op de been om te overleven. Raven wankelde verder naar een verlaten huis en strompelt naar binnen. Hij loopt door het huis heen en laat een bloedspoor achter met het bloed dat langs zijn arm naar de grond druipt. Hij duwt met zijn andere arm een kast opzij, waarachter de geheime kamer zat waar Raven binnen was gegaan voordat de aanval was begonnen. Hij liet zijn lichaam langs de boekenkast glijden en trok de deur dicht achter hem. Een kast stak hij aan om de duistere kamer te verlichten. Hij liet zijn lichaam tegen de muur vallen en zakte langzaam naar beneden tot hij op de grond zat. Zijn ogen vielen dicht, hij sliep.

"Wat we nu doen? Wachten, of ons weer in de strijd gooien. Ik heb in ieder geval even wat rust nodig. Ga jij jezelf maar even vermaken, als je dat leuker vind. Ik kijk hier rond." Zei Odysseus. Als een gek door de straten rennen om vervolgens een vallende toren in zijn baan te bewegen hakte wel op zijn -toch niet de minste- conditie in. Vijf minuten rust zou hem goed doen.

Hij begon langs de ziekenbedden te lopen, kijken of hij misschien ergens van diens zou kunnen zijn. Bij een afgelegen bed hield hij stil.

Op dat met bloed besmeurde bed lag wat over was van Madarian

"ik moet echt eens op gaan houden met iedereen veren verwensen..." nog steeds half in een daas was Arya bezig met zich afkloppen, en om de zoveel seconde keek ze nog eens naar de vreemde dingen op haar rug. het klopte niet. ze moest wel dood zijn, want ze had wel eens een verhaal gehoord over dat de dode zielen vleugels kregen om naar het paradijs te kunnen vliegen. echter dan zou ze waarschijnlijk ergens haar eigen lichaam moeten zien liggen, en het maakte niet uit waar ze heen keek, haar lichaam zag ze niet ergens op de grond liggen.

door een luid gebrul schrok ze op uit haar overpeinzingen. de draak was er nog! Arya trok aan een stel vreemde spieren waarin ze nu plots gevoel had en schrok op toen ze opeens een tien centimeter de lucht in schoot, waarna ze weer achterover op de grond viel. het deed aardig zeer. ben ik nu verdomme dood of niet? alhoewel... ik kon aardige pijn voelen.. dus dat helpt alsnog niks. Ze stond nogmaals op toen ze iets glinsterends op de grond zag liggen. voorzichtig liep ze er naar toe. het was een spiegel. de eerste blik die ze er in wierp bewees al genoeg. ze was nog springlevend. er zat wat bloed op haar gezicht en eigenlijk nu pas voelde ze de ontelbare krassen die er overal op haar lichaam verspreid zaten van de muur die tegen haar aan was geramt door de staart van de draak. maar het belangrijkste waren haar eigen ogen. rond de pupillen, die normaliter ( na alle veranderingen dankzij de tijdmagie ) groenachtig waren, lag er nu in het midden een kleine goudachtige rand omheen.

Er trok een glimlach over haar gezicht heen. ze was inderdaad springlevend, en wist ook wie ze er voor moest bedanken. Muad had haar wel vaker raar aangekeken en aan zijn blik had ze aardig wat af kunnen lezen, maar nu wist ze ook wat voor dingen hij had gezien. echter nu werd het tijd om een draak aan te pakken. nogmaals spande ze haar vleugels aan, en bleef er ook mee doorgaan. Arya schoot de lucht in en hield haar zwaard vast. die draak zou nog wat meemaken.

De strijd in Leavington ging onverbiddelijk door. De soldaten aan beide kanten hadden verliezen geleden, alleen kon de Necros het minder schelen. Ze hadden nog heel veel troepen achter de hand, die als slachtvee het slagveld op konden worden gestuurd. Nu er ook een machtige draak op het slachtveld was verschenen, hield de necros toch iets meer afstand. Het had ook geen zin om nutteloos nutteloze soldaten de dood in te sturen, terwijl je ze ook handiger kon gebruiken.

De guardians verzamelde zich in het kamp waar Demion verzorgd werd, nadat Bruce ze een bericht had gestuurd. Ze kwamen allemaal zo snel ze konden om een nieuw plan van aanpak te bespreken. Cassius was ondertussen ergens neer geploft en ruste even uit, net als Odysseus die ook zijn rust ergens ging zoeken. Cassius luisterde naar de guardians die aan het fluisteren waren. Even stak een hoofd opzij en keek naar Cassius. Cassius trof zijn wenkbrauw op en het hoofd verdween weer achter de grote man. Cassius vroeg zich af wat ze precies te melden hadden, hij kon enkel enkele woorden verstaan.

Cassius probeerde met alle macht meer woorden op te vangen van het fluisterend genootschap, maar het lukte niet zo. Hij stond op en probeerde ongemerkt iets dichter bij te komen. De rust werd echter snel verstoord door een zuster die een van de grote tenten uit kwam rennen, ze gilde dat de doktoren moesten komen, die op hun beurt snel naar binnen vlogen. Cassius keek even om, om te kijken wat er aan de hand was. toen pas realiseerde hij zich dat het de tent was waar zijn vader in lag. Hij draaide zich direct om en vluchtte naar binnen.

Zijn ogen moesten even wennen aan de duisternis, maar dat deden ze snel. Hij rende naar het bed waar doktoren druk in de weer waren. Inderdaad lag Demion daar met vele doktoren om hem heen. Zijn verwondingen leken zijn ondergang te worden. Ze waren druk bezig hem te reanimeren, hij ademde niet zelfstandig meer. Cassius stapte geschrokken achteruit en liet de doktoren hun werk zo goed mogelijk doen. Hij begon hem te knijpen. Hij wist niet of zijn vader sterk genoeg zou zijn om dit maal te overleven.

Ook Odysseus kwam op het tumult af. Hoewel Madarians status ok niet geweldig was, op dit moment was Demions leven in groter gevaar. Hij stormde de tent binnen, en kwam maar met moeite tot stilstand bij het bed. Het zag er beroerd uit voor zijn vriend. Zijn ademhaling kwam met horten en stoten, zijn gezicht was lijkbleek, en de chirurgijnen reanimeerden alsof het hùn leven was dat in de weegschaal hing.

Niet helemaal wetend wat hij deed duwde Odysseus een arts opzij, en begon als een gek te reanimeren. Demions ribben kreunden onder de veel te stevige hartmassage. "Waag het niet, Demion! Niet nu! De stad heeft je nodig! Laat Raven zijn doel niet berijken! Hou vol!" Riep hij in een vast mantra. Het leek erop dat het niet ging helpen. Demion's gezicht werd bleker en bleker.

Toen gebeurde er iets onverwachts: uit de ingang van de tent kwam een heldergele bol, die recht op Demion afging. De bol raakte hem op zijn borst, en verdween in zijn lichaam.

Onmiddelijk kreeg zijn gezicht weer kleur, en werd zijn ademhaling regelmatig. Hij sliep.

Een fel licht… het is verblindend. Het doet geen pijn aan mijn ogen. waar ben ik? Het licht werd minder fel en een mooi paradijs was te zien. Groen van planten met mooi gekleurde bloemen. Het water dat langzaam naar beneden stroom langs een riviertje en langzaam naar beneden klettert van een waterval. Het voelt warm aan maar een koel briesje streelt mijn gezicht. waar ben ik?. mijn gezicht schiet langs het landschap en ik probeer mij te herinneren wat er gebeurd was. Toen pas realiseerde ik mij de situatie… was ik dood?

Een stem van achter brak de vredige stilte. “Nee Demion, je bent niet dood”. Snel draaide Demion zich om en zag een vrouw staan. “waar ben ik?”. De vrouw lachte zachtaardig naar Demion “waar denk je dat je bent lieverd?”. Demion keek rond “ben ik dan niet in het hiernamaals?”. De vrouw lachte opnieuw zachtaardig en liep naar Demion. Ze sloeg haar arm om Demions middel en trok hem mee. “loop met mij mee Demion, ik zal je vragen beantwoorden”. Of Demion überhaupt een keus had was hem ombekent, want zijn lichaam leek uit zich eigen te bewegen. “is dit een droom?”. De vrouw schudde nee en ze trok Demion langs de rivier en langs de bomen. “als dit niet de hemel is en het is niet een droom… betekend het dan….?”. De vrouw stopte en greep Demions handen beet met die van haar. “Doe niet zo mal gekkerd, je moet wel de juiste vragen stellen”. Demion begreep het niet maar vervolgde zijn weg toch verder. “waar ben ik dan precies?”. De vrouw draaide zich toen lachend om en Demion kwam tot stilstand. “Je bent op een plek tussen leven en dood in”. Demion dacht even goed na over zijn volgende vraag, maar wist deze eigenlijk al direct. “Waarom ben ik hier?”. De vrouw knikte haar hoofd op en neer “dat zijn de juiste vragen. Normaal gesproken zou een normale sterveling, zoals verwacht sterven, maar jij bent speciaal. Jij bent onsterfelijk, maar dat is niet de enige reden waarom je hier bent”. Demion trok zijn wenkbrauw vragend op. De vrouw vervolgde haar verhaal “Demion, herinner jij je ouders nog?’. Demion dacht even na, maar kon geen gezichten voor zijn geest halen en schudde zijn hoofd. De vrouw knikte opnieuw “dat klopt Demion, dat zou ook vreemd zijn, want je hebt nooit echte ouders gehad”. Demion wist niet precies waar de vrouw heen wilde met haar verhaal dus sprak hij niet, maar luisterde aandachtig verder. “Jij Demion bent hier geboren” sprak ze zacht terwijl ze haar armen spreiden en de omgeving opsnoof. “En deze plek is precies…?” sprak Demion, omdat het hem niet duidelijk was, wat er aan de hand was. “Zoals ik al zei schat, tussen werelden in. En jij bent hier geboren. Geboren uit de energie van de wereld, uit de natuur. De zelfde kracht waar de guardians normaal hun kracht uit trekken. Jij bent door de wereld tot leven gebracht”. Demion keek rond en probeerde de informatie te verwerken. “En hoe zit het dan met Raven? Die is sinds ik mij kan herinneren bij mij”. De vrouw knikte “dat klopt. Raven is een veiligheidsmiddel voor het geval dat onze eerste creatie zou falen”. Dus Raven was daarom zo diep met hem verbonden bedacht hij zich. Demion keek rond en bedacht zich ineens de situatie buiten zijn lichaam. “ik ben aan het sterven nietwaar?”. De vrouw keek naar de lucht “dat klopt, maar iemand daarboven wilt niet dat je sterft, dus zal je het redden. We hebben nog veel te bespreken, dus loop nog even mee”. De vrouw greep opnieuw Demions hand en trok hem een prachtig bos in.

Cassius keek hoe een lichtbol de tent binnen kwam zweven en sprong achteruit. “wat is dit nu weer!?” schreeuwde een van de doktoren. De bol verdween in Demions lichaam die met een harde zucht weer naar adem snakte. Snel controleerde de doktoren Demion, maar konden geen wijs eruit op maken waarom hij terug was naar een levende staat. “hoe is dit mogelijk?” sprak een doktor zacht. Odysseus keek vragend naar Cassius, maar die trok zijn schouders op “he, ik was het niet!”.