"volgens mij heb ik aardig wat gemist hier in dit kleine rotstadje, want ik loop een beetje achter qua statussen. na jou gezien te hebben meende ik te denken dat de elven hier wat vredelievender waren." Ze grijnsde naar Creanan en stoote haar elleboog zonder al te veel kracht plagerig in zijn zij. "ik had phaen gevonden, maar die schijnt de weg al weer kwijt te zijn. en ik ben een hele tijd op zoek geweest naar deze grote lummel hier, maar die werd blijkbaar opgehouden door de grote zot" met haar hand wees ze achteloos naar Simkin, die weer eens stom stond te doen. opeens schoot er een idee in haar hoofd, en greep ze Creanan bij zijn arm en sleurde hem mee. "Ben zo terug Muad!"

Buiten gehoorsafstand, een behoorlijk stuk buiten gehoorsafstand vertelde ze Creanan een klein stukje over Simkin, en ging daarna over naar haar plan. "Hij vind het leuk geheimen door te vertellen, nou dan laten we hem dat doen. we weten nu wat de vijand van plan is dankzij hem. als we nu eens..." Ze veranderde haar stem in een fluistering, omdat ze Simkin echt voor geen meter vertrouwde, ook al stonden ze meerdere blokken verder.

Demion keek samen met Cassius naar het gat waar Raven door heen was gevolgen en lachte even. “dat heb je mooi gedaan”. Cassius knikte en moest ook even lachen, wat hem even in de war stuurde. Demion zag dit en begreep ook wel waarom. Lachen was het bij de Necros er niet bij, in ieder geval niet goedaardig. “Maar Cassius, wat bracht je nou precies op andere gedachten?”. Cassius draaide zich naar Demion en vertelde zijn verhaal:

Na jaren te hebben getraind voor het moment dat ik het ultieme wapen zou worden, werd ik hier heen gestuurd onder begeleiding van Raven. Hij vertelde zijn verhaal aan mij, over hoe jullie sinds kind samen waren, hoe alles is verlopen over de jaren die verstreken. Ik kon steeds meer haat van zijn richting voelen, des ter verder hij in zijn verhaal kwam, wat mij zorgde baatte. Misschien was hij te afhankelijk geworden van zijn haat voor jouw en dat kon natuurlijk nooit tot iets goeds komen. Ik heb in de jaren veel verkeerde dingen gedaan en ik voelde van binnen dat het slecht was, maar toch was de macht van de Necros te groot om te weerstaan. Omdat ik in mijn jeugd zeer opstandig was, hebben ze een spreuk over mij uitgesproken om mij in controle te houden. Gelukkig is die nu gebroken door een magie die nog iets sterker was… liefde. Deze liefde leerde ik pas kennen toen een onbekende stem mijn gedachte binnen drong en met mij sprak over jouw kant van het verhaal. Ze noemde zichzelf het orakel en vertelde mij dingen die ik voorheen anders beschouwde. Ze vertelde mij over jouw liefde, de liefde van moeder, die liefde van de wereld, en ze vertelde mij iets waar ik totaal niks meer van begreep. Ik zou de nieuwe guardian worden van licht en duisternis, die jij voorheen was. ik zou jouw moeten opvolgen om de balans terug in de wereld te brengen. Dat zou altijd al mijn lot zijn geweest. En nu sta ik hier, naast mijn vader en ik kan het licht weer zien. Ik voel de kracht van moeder om jouw heen, die mij een warm gevoel geeft van troost. Het gevoel dat mij zegt dat alles is gelopen als het moest lopen. Ik heb mijn zonden vergeven en ik hoop dat andere mensen dat ook kunnen.

Cassius bleef even stil en keek naar de maan. Demion zei niks, maar legde zijn hand op Cassius’ schouder. “het komt goed”. Cassius bleef kijken naar het licht van de maan en schudde zijn hoofd. “nog niet… spoedig zal de aanval komen van de Necros. Het is een kwestie van enkele uren”. Demion knikte “dat weten we, wij zijn voorbereid”, Cassius draaide zich om en keek Demion diep in zijn ogen aan. Demion wist dat Cassius om vergeving vroeg. Demion knikte waardoor het vuur in Cassius hart leek aan te wakkeren. “Er is nog wel een ding dat ik moet doen Vader”. Demion keek vragend “wat dan…?”. Er verscheen weer een glimlach op Cassius gezicht “ik moet jullie helpen het kwaad te bestrijden”. Cassius had nog niet zijn laatste woord gesproken en hij vloog door het gat in de muur naar buiten. Demion keek hoe zijn lang verloren zoon door het maanlicht weer de duisternis in rende. Demion wist, dat Cassius zijn daden recht ging zetten. De vraag alleen was, hoe ver zou hij gaan?

linctus zat ondertussen nog in zijn papieren te lezen. Hoe zat het nou met de steen van Madarian? Linctus voelde dat hij er dicht bij zat, maar iets leek hem tegen te houden. Daar zag Linctus iets staan wat er op leek. "Een Pretoaloiet steen is een zielenvanger." Las Linctus zacht bij zichzelf. Snel begon hij de rest te lezen.

Pretoaloiet is een gesteente dat alleen in de onderste lagen van de aarde gevonden wordt. Het is een steensoort die in verschillende maten voorkomt. Elke pretoaloiet is in de natuurlijke toestand ongevaarlijk. Echter is er de mogelijkheid om de steen te betoveren met enkele gemakkelijke bezweringen. Hierdoor is het mogelijk om de ziel en geest van een persoon uit het lichaam te trekken. Niet alleen menselijke zielen kunnen gevangen worden. Er zijn ook waarnemingen geweest over het vangen van zielen van monsters en beesten. Bij een juiste bezwering is het onmogelijk om zonder hulp te ontsnappen. Echter kan bij een niet volledige bezwering de ziel van de persoon nog steeds derde beïnvloeden. Uit een pretoaloiet kan alleen ontsnapt worden door energie. De gevangen persoon kan bij een niet volledige bezwering energie tappen uit verschillende bronnen. Levens energie is heeft de voorkeur, maar deze is beperkt tenzij een persoon sterft. Een gevangen persoon kan onder geen mogelijkheid iemand doden. Hiervoor zijn niet gevangen personen voor nodig. Een pretoaloiet is zeldzaam.

Linctus keek op. Het moest een pretoaloiet zijn wat Madarian in zijn zwaard had. Dit betekende niet veel goeds. Het leek erop dat een bezwering niet volledig was geweest. Als Linctus nu maar op tijd bij madarian kon zijn voordat de aanval begon.

Demion voelde zich sterker. Zijn aura gloeide op en hij keek naar zijn handen. De kracht die Deimos hem gegeven had voelde hij nu sterk door zijn aderen stromen. Zijn bloed stroomde weer met hoge snelheid door zijn aderen. Hij kneep zijn vuisten samen, waardoor zijn gewrichten knakten. Nu wist hij het zeker, zo zeker al nooit tevoren. Zijn zoon zou hem opvolgen als guardian, Deimos en hij moesten het lot samenvoegen en hij wist dat het genootschap samen de Necros een halt toe kon roepen. Snel sprong hij door het gat in het dak, waar Cassius ook doorheen was gegaan en landen op het dak van een huis. Hij sprinten over de daken en hoorden dakpannen onder zijn voeten kapot spatten door de kracht en snelheid die hij uitoefende. Zelfs Demion was verbaast van zijn nieuw gevonden kracht. De gedachten vlogen weer door zijn hoofd en hij wist wat hem nu te doen stond. Hij moest snel de andere vinden en de laatste voorbereidingen treffen.

Demion kwam na een tijdje aan, aan de andere kant van de stad. Hij sprong van het dak en zag Ryu staan. Ryu was nog steeds bezig om de manschappen voor te bereiden, maar voelde Demions aura, waardoor hij zich omdraaiden. “Demion! En? Wat is er allemaal gaande?”. Demion glimlachten naar Ryu en sloot even zijn ogen om oogcontact te vermijden. “Dat vertel ik je later wel, er zijn belangrijke zaken gaande”. Ryu knikte en glimlachte even. Demion keek naar Ryu en voelde bekende aura patronen achter hem. Hij draaide zijn hoofd en zag de andere guardians staan. Ze waren er nu allemaal. Ryu, Sonya, Tanya en zelfs Bruce. Ze kwamen aanlopen en gingen om Demion heen staan. Even keek Demion Bruce aan, die omwikkeld in verband wat ongemakkelijk liep. “Bruce? Wat doe jij hier? Je bent helemaal niet in staat om te vechten”. Bruce schoot in de lach “Ken je mij na zo’n tijd nog steeds niet? Ik laat deze kans niet schieten. Het zijn maar een paar wonden en je weet hoe snel ik genees”. Demion wist inderdaad dat Bruce van naturen zeer stevig was betreft zijn lichaam. Hij knikte naar Bruce als bevestiging en draaide zich om naar de andere. Hij keek de cirkel rond en de andere leken er meer klaar voor dan ze ooit geweest waren. Demion voelde zijn innerlijke vlam nog harder branden, wat gezien werd door de andere. Tanya greep Demion bij de schouder en fluisterde zacht in zijn oor. “Nou niet soft worden he?” sprak ze met een knipoog en liep naar de soldaten. Bruce knikte en liep achter Tanya aan. Sonya streelde haar hand langs Demions wang. “Wees niet bang lieverd, wij steunen je door en door”. Nu liep Sonya ook weg en ging. Nu draaide Demion zich naar Ryu terug “waarom zei je niet dat de andere ook kwamen?”. Ryu lachte “En had dat wat uitgemaakt als ik het jouw vertelt had? Desniettemin, had het orakel het in eerste instantie niet goedgekeurd, maar na enig volhouden van de andere mochten ze toch gaan”. Demion voelde zich goed gesteund door de andere, maar hij wist dat steun niet genoeg zou zijn tegenover het Necros leger. Een leger zo groot, die de geschiedenis in zou gaan. Demion keek rond en een gedachte schoot door zijn hoofd. Waar waren zijn nieuwe broeders? Ryu zag dat Demion zich zorgde maakte en knikte. “Ga ze maar zoeken Demion, wij regelen hier de rest wel". Demion bedankte Ryu en rende weg. Hij schoot door de straten als een bliksemflits en rende richting de aura patronen van zijn nieuwe vrienden.

Het was een uur of half 4 ’s nachts. Demion renden door de straten en kwam langs soldaten, huizen en stadsbevolking. Hij renden maar door, maar iets wat hij in de wind hoorde stopte hem abrupt. Hij gleed een stukje door nadat hij zijn voet in de grond had gezet, waardoor zand opwaaide. Hij luisterde in de wind en meende het geluid te horen van trommels en een laag hoorn geluid. Hij keek opzij en rende de muur op waar een hele grote rij met boogschutters klaar stond. In de verte zag hij het welbekende leger van de Necros in de verte in duisternis gehuld. Opeens hoorde hij opnieuw het geluid maar nu harder omdat de muur de wind en het geluid blokkeerde. In een ogenblik zag hij steeds meer lichten opwaaien in de verte, alsof overal de lichten aangingen. Het kon toch niet waar zijn? De Necros begon nu al met de aanval. Demion stuurde de waarschuwing door naar zijn vrienden via telepathie. Het getrommel werd harder en Demion meende nu ook het marcheren van het leger te kunnen horen.

Ineens schoten vonken door de lucht, alsof er bliksem om de stad heen schoot. Demion keek even verbaast en zag hoe er een paars kleurig krachtveld ontstond tot zo’n halve kilometer om de stad. Toen kreeg hij ineens een stem in zijn hoofd, het was Ryu.

“Niet schrikken mensen, het is een krachtveld gemaakt met een magische steen in het centrum van de stad. Hij is gemaakt door een van onze beste magiërs. Het houd katapult schoten en andere lange afstand wapens tegen, zodat ze niet zo snel door de muren breken. Onze katapulten kunnen wel door het schild naar hun toe schieten, maar het houd geen levende dingen tegen, dus kunnen hun troepen er zo doorheen lopen. Wees dus gewaarschuwd!”.

Demion wist dat Ryu zijn werk goed gedaan had en keek in de verte. Al snel zag hij van achter het kamp van de Necros grote vuren oplichten. Ze hadden dus wel katapulten bij! De vuurballen vlogen de lucht in richting Leavington. Het fluitend gesuis van de schoten waren te horen in de lucht en werd steeds harder. Demion keek en hoopte dat het krachtveld de schoten kon tegen houden. Al snel raakte het eerste schot het krachtveld en klapte uit elkaar in sintels en rotstukken. Een grote rimpel was te zien in het krachtveld waar het blok trof, maar het krachtveld leek te houden. De soldaten op de muur schreeuwde van opluchting en pakte hun pijlen bij de hand voor naderende troepen.

Het gedreun van voetstappen werd harder en dat kon maar een ding betekenen. Ze waren nu echt dichtbij. Door het bos in de verte zag Demion de fakkels dichter komen en ze stonden bijna aan de rand van het krachtveld. Snel richtte hij zich naar de soldaten in de buurt en stuurde deze gedachten door naar elk persoon in de stad.

“Soldaten! Troepen van de tempel! Stadsbewoners en andere manschappen die zich hebben verzameld in deze stad. Ik ben het… Demion. Het is begonnen! De Necros komt! Het is een kwestie van tijd voordat ze bij onze muren zijn. Houd dus uw boog en zwaard paraat alsof het uw liefde is. De Necros mag niet winnen! De Necros zal elke smerige middel gebruiken om jullie moed te breken! Maar laat u niet verleiden tot de duisternis. Wees er niet bang voor. Het licht overwint altijd in het donker en dat zal dit maal ook gebeuren! Al jaren probeerde de Necros deze wereld in duisternis te hullen, maar ik zeg… niet meer! Verzamel elk beetje moed, kracht en vertrouwen en vecht! Vecht en u zult uiteindelijk beloond worden. Als het niet hier is, is het wel in het volgende leven. Maar onthoud ook, dit is niet alleen voor uw zelf. Het is voor de wereld, jullie kinderen en familie. Het is voor elk wezen in de wereld! Ik zal niet liegen, er zullen mensen sterven deze dag. Ik kan jullie niet voorliegen over dit leed. Maar als jullie toch sterven, doe dat dan met eer! Met vertrouwen! Met liefde voor de planeet! En voor je broeders die naast jullie staan en jullie zullen beschermen, wat er ook komen gaat. Jullie zullen altijd herinnerd worden, jullie namen vereeuwigd, de legendarische soldaten en mensen uit de stad Leavington! Maak u klaar voor de strijd en…….. veel geluk”.

De soldaten in de buurt van Demion keken hem tijden zijn preek aan en toen hij klaar was bogen ze vol respect hun hoofd. En sloegen hun zwaarden tegen hun schilden. Het geluid was door heel de stad te horen en het werd vervolgd door een stadswijd geschreeuw van soldaten en troepen. De soldaten vonden moed in de woorden die Demion had verspreid. Ze waren klaar voor een hevig gevecht. Het kon niet anders dan dat de Necros het geluid uit de stad had gehoord. De Necros wist nu ook dat de mensen die zich nu in Leavington bevonden niet bang waren, maar vol moed. Ze waren niet meer bang voor de Necros, of voor de dood. Het enige waar ze bang voor waren, was dat als Leavington zou vallen, de wereld in duisternis zou worden gedompeld.

Demion draaide zich naar het leger van de Necros dat nu uit het bos begon te verschijnen in de duisternis van de nacht. Demion trok zijn zwaard en hield deze in de lucht en gloeiden op. Ook zijn aura lichte op in alle kleuren dat even de muur van de stad verlichte. Zo, dacht Demion, nu weet Raven en de Necros waar ik ben… laat hen maar komen.

*Amber wordt wakker van het geluid dat de soldaten maken. Ze staat op. Het begint al ietswat lichter te worden. Er vliegen vuurballen door de lucht, maar worden plotseling in de lucht tegen gehouden! In de verte komt een klein gedeelte van het vijandelijke leger aan met een paar stormtorens. Er wordt alarm geslagen door de hele stad. Alle troepen nemen hun positie in. Pijlen van beide kanten vliegen door de lucht. Madarian is nog steeds een weerwolf, maar dat zou niet al te lang meer duren. Vooralsnog is het nog niet verstandig om hem eruit te laten. Een stormtoren, geduwd door trollen, komt in de buurt van Ambers positie. Ze pakt één van haar speciale explosieve pijlen. Net als ze op de stormtoren wil schieten, raakt een trebuchet de stormtoren en die valt uit elkaar. Bijna alle inkomende stormtorens worden door de trebuchets vernietigd, behalve één, die de greppel bereikt. Door de greppel valt de stormtoren om, en de troepen die daarin zaten worden doorzeefd met pijlen. De Necros hebben nu eindelijk de greppels ontdekt, en beginnen meteen met het aanpassen van de stormtorens. De katapulten blijven intussen verder gaan met het beschieten.

Op één katapult van de vijand worden een vijftal zombies gelegd. Deze worden afgevuurd op de stad, en vliegen door het krachtveld. Echter bij het landen komen ze op de straat terecht, en bewegen niet meer. Dan volgen er nog zeg, en nog een keer! Na een paar schoten licht er een kleine berg ondoden, waardoor ze zachter terecht komen, en staan ze op. De grondtroepen hebben die plek omsingeld, en een paar boogschutters helpt ook een handje...*

De pijlen regen duurt voort en Demion duikt achter de muur om een salvo te ontwijken. Enkel boogschutters worden geraakt, maar niet dodelijk. Ze worden direct vervangen door anderen en worden weggebracht voor verzorging. Demion draaide zich richting de hoge torens waar hun lange afstand wapens stonden. Met een groot zwaai vlogen er nu rotsblokken richting het leger van de Necros. Vele ondode werden verpulverd. Demion gluurde even over de rand en zag dat de volgende linie ondode al weer aankwam. De Necros haalde alles uit de kast en het maakte hun niet uit hoeveel ondode verloren werden. Ze hadden er immers toch genoeg. Uit het woud kwamen nu grote groepen die met schilden boven hun hoofd naderde. De pijlen die Leavington afschoot landen op de schilden en had geen enkel effect. Demion kon zien dat deze groepen ook ladders bij hun hadden en dat betekende niet veel goeds. Met alle macht bleven de boogschutters schieten, maar zonder resultaat. Demion stond en schreeuwde naar de boogschutter dat ze vuurpijlen moesten gebruiken. De boogschutters gehoorzaamde en staken de stuken doek om hun pijl aan. Opnieuw vloog er een salvo pijlen richting het leger van de Necros. Veel van de schilden vlogen in de brand, maar de ondode bleven doorgaan. Demion wist dat het een kwestie van tijd was dat ze de muren zouden bereiken. Hij moest er voor zorgen dat de zwaardvechters klaar stonden en sprong van de trap af naar beneden. Ryu was al aangekomen met zijn soldaten en knikte naar Demion. Dat was dus al geregeld. Boven hem werd ineens hevig geschreeuwd, dat er een stormram aan kwam om de poorten te breken. De soldaten vlogen naar de poort en pakte een paar balken op en stutte de poort extra. Snel rende Demion weer de trap op om over de muur te gluren. Inderdaad kwam er een stormram aan. Snel keek hij beter en zag nog twee andere stormrammen. Die moest vernietigd worden anders was de Necros zo binnen. Demion beval de dichtstaande boogschutters om hun vuurpijlen op de stormrammen te richten. Hij keek snel omhoog en hoorde een hoog fluitend geluid. Hij schreeuwde snel dat de boogschutters moesten duiken, wat enkel net te laat was voor sommigen. Ze werden volop geraakt dooreen overvloed aan pijlen die uit de hemel leken te regenen. Ze kwamen uit het woud, wat verrassend was. Het was moeilijk om pijlen te schieten vanuit een woud vol bomen en dat wist de Necros ook, maar toch probeerde ze het, met verrassend veel effect. Demion keek snel over de muur en hij zag hoe de Necros snel dichtbij kwamen met hun ladders.

*Na een tijdje ligt er een redelijke laag lijken om de val te breken. In plaats van 5 zombies wordt er nu een trol afgeschoten, die ongeveer even zwaar is als vijf ondoden. De trol overleeft het schot met de katapult, maar wordt al snel doorzeeft door pijlen. Amber ziet een stormram richting de poort gaan. Ze pakt een van haar speciale pijlen, richt op de stormram en schiet. De pijl raakt de schilden en ontploft. In de ram zit nu zo'n groot gat, dat deze niet meer gebruikt kan worden. De andere twee stormrammen zijn uit het zicht van Amber. De trebuchets vuren nu op de andere twee stormrammen, maar of het succesvol is kunnen Amber en Madarian niet zien. De ladders komen in de tussentijd aan.

Het begint licht te worden, en Madarian begint terug te veranderen. Amber kijkt even naar de kooi waar hij in zit. Ze pakt twee normale pijlen en richt op de plek waar de knoppen zouden moeten zitten. Ze mist. Een soldaat ziet wat Amber probeert te doen en gaat naar de kooi toe. Als Madarian weer terug verandert is geeft Madarian die soldaat de instructies hoe hij de kooi moet openen, terwijl hij z'n harnas weer aantrekt. Als de kooi open is, pakt Madarian z'n zwaard SoulShatter en rent richting de muur, vlak langs Linctus. Linctus probeert Madarian aan te spreken, maar Madarian hoort hem niet en rent door.

Net als Madarian langs de andere grondtroepen de muur op gerend is wordt de eerste ladder tegen de muur gezet. De eerste orc die de muur op probeert te komen krijgt SoulShatter dwars door z'n kop. Dan wordt de ladder omgeduwd met stokken door de andere troepen. Madarian: Jammer...

Madarian pakt nu z'n boog en begint in rap tempo te schieten op alles wat beweegt wat zich buiten de stad bevindt. Amber weet een gargoyle goed te raken, die vlak voor de voeten van Odysseus landt en in steen verandert om zich te regenereren...*

Odysseus, die op de muur stond met zijn bijl in de aanslag, werd bijna verpletterd door een neerstortende gargoyle. Odysseus liet Kral vallen, zette zich schrap, en greep het versteende lichaam van de gargoyle met beide handen beet. Zijn vingers boorden zich tot halverwege het tweede kootje in het harde steen. Hij kreunde van inspanning, zijn nekspieren leken nu wel kabels.

Nu begon het: vanuit Odysseus’ handen verspreidde zich een zilverachtige kleur over de gargoyle. Toen de gargoyle helemaal gekleurd was, liet Odysseus op. Hij pakte zijn bijl weer op, en hakte de kop er met geweld af. Het steen spatte uit elkaar, en regenereerde nu niet meer, maar bleef de grijze tint houden. Odysseus hijgde zwaar. Het vereiste veel energie om de substantie van gargoyles te veranderen, en hij zou dit niet vaak genoeg kunnen doen om zelfs maar een tiende deel van de gargoyles te vernietigen.
Maar dat was iets wat de Necro’s niet wisten. De dood van de eerste gargoyle schrok zijn soortgenoten genoeg af om ze terug te laten vliegen naar het kamp, waarschijnlijk om Caitân Huèn te waarschuwen dat er elementalen waren in de belegerde stad. Dat zou niet zo nadelig zijn: ieder moment dat die gevleugelde duivels weg waren was een gezegend moment.

De belegering ging door. Meer en meer ladders werden tegen de muren gezet. De stormrammen rolden verder. Hordes en hordes orcs, goblins, ondoden, trollen, en andere vuige wezens. Odysseus herstelde zich en ging door met het afhouden van de ladders. Zijn vrienden waren bij hem.

Athis sprak. "Ik geloof dat ze het hier voorlopig wel uithouden. Maar het is een kwestie van tijd voordat de poort valt. Ik stel voor dat we daar wachten op de eerste golf die door de gebroken poort komt." "Je hebt gelijk. Dit zijn vast niet de enige rammen. Als de poort valt moeten we daar wezen voordat het uit de hand loopt. Laten we gaan."

En terwijl ze naar beneden stormden, zag Odysseus nog net Demions blauwe gloed. Hou je haaks, Demion. Bewijs nog eenmaal de kracht van de ex-guardian, voordat ze een nieuwe kiezen. Wie dat ook mag wezen, ik betwijfel dat hij of zij zo sterk en oprecht zal zijn als jij, mijn vriend. Dacht hij.

Hij besefte niet, dat hij zojuist zijn eerste bericht sinds de ontmoeting had verzonden, en dat Demion het duidelijk kon horen.

*Amber en Madarian kregen het eerste bericht door dat Odysseus verstuurde. Net als Madarian een bericht terug wil sturen wordt het even donker.*

Madarian schreeuwt en stuurt via gedachte: "Zoek dekking! Pijlen!"

*Iedereen in de buurt zoekt dekking. Terwijl het pijlen regent stuurt Madarian een berichtje terug naar Odysseus.*

Madarian: Odysseus, dat hoorde ik. Je hebt net je eerst bericht verstuurd! Pas vanaf nu op met wat je denkt. Ongewild kun je misschien de vijand op de hoogte brengen van onze plannen. Zodra er tijd is moet je gaan trainen om dat te voorkomen...

*Nadat de salvo voorbij is kijkt Madarian naar z'n omgeving. De pijlen staan rechtop in de grond en de muren. Er zijn een meerdere soldaten gewond, maar de meeste hebben geen schrammetje. De gewonden worden afgevoerd. Bij het afvoeren lijken er twee soldaten dood te zijn, maar de pijlen hebben een arm of been geraakt, en niet op een plek wat dodelijk zou moeten zijn.

Madarian gaat naar de dichtstbijzijnde commandant toe en vertelt wat hij geconstateerd heeft. Er moet op sommige wapens vergif zitten wat dodelijk is. Als er vijandelijke troepen doorbreken, dan moet iedereen letten op vreemde dingen, zoals drankjes en dergelijke. De commandant zorgt ervoor dat z'n troepen dit weten.*

Linctus had tot nu toe nog niet veel gezegt tijdens de aanval. Af en toe een bevel, maar voor het grootste gedeelte konden de soldaten en officieren zichzelf uitstekend redden. De meeste zwaardvechters waren inmiddels op de muren gaan staan. Ze beschermde de boogschutters terwijl de eerste ladders tegen de muur kwamen. De eerste paar ladders werden bijna onmiddellijk terug geduwd. Iets wat tot enig gejuich leidde.

Linctus keek nu over de stad. Hij kreeg het vreemde gevoeld dat er nog een aantal belangrijke gevechten zouden plaatsvinden binnen de muren. Alsof de necros een paar speciale krijgers hiervoor de opdracht hadden gekregen. Hij wist nog niet precies hoe of wat, maar het gevoel bekroop hem nu sterk. Opeens hoorde Linctus een klap achter zich. Tegen het stuk muur waar hij op stond werd opeens een ladder gezet. Linctus draaide zich snel om en zag hoe de eerste ondode zich op de muur bevonden.

"Ga weg of je zult het berouwen." Sprak Linctus kalm. De ondode deden alsof ze niets gehoord hadden en vielen aan. Opeens viel er een tot de grond en verging bijna onmiddellijk tot stof. De ondode keken elkaar verwonderd aan. Linctus kon aan de manier van kijken zien dat de Necromancer die deze soldaten had opgeroepen nu op de hoogt werd gebracht. Een tweede soldaat stortte ook plots neer. Linctus kon sommige opgeroepen ondode weer laten verdwijnen door middel van tegens-preuken. Echter kon hij dit slechts bij een ondode tegelijk. Terwijl ondode zich verbaast over hun verloren makker bogen trok Linctus zijn zwaard. Met een paar gerichte slagen wist hij de ondode af te slachten. Inmiddels waren de overige soldaten bij de trap gekomen en hadden deze omgegooid.

Demion kijkt even verschikt en haastig om zich heen. Hij kon zweren dat Odysseus achter hem stond, maar hij kon hem nergens zien. Had Odysseus hem een telepathisch bericht gestuurd? Demion moest even glimlachen, dan had toch iets van hun op Odysseus afgewreven sinds hun ontmoeting. Echter Demion had niet veel tijd om hier over na te denken en trok zijn zwaard en putte extra motivatie uit Odysseus’ woorden. Vele ladders sloegen tegen de muur voor hem met een harde klap. Snel schopte hij twee van de ladders terug om en sloeg boven op de groep die er omhoog had proberen te klimmen. Snel draaide hij zich om en zag hoe de troeppen nu op de muur stonden. Met een brul baanden Demion zich een weg door de ondode, zombies, goblins en Orcs. Zijn zwaard had al lange tijd niet zoveel bloed geproefd en leek steeds sterker een blauwe gloed af te geven des ter meer vijanden hij weg hakte. Snel dook hij ineen om een bijlslag te ontwijken van een orc achter hem. Een fluitend geluid schoot langs Demions oor. Het was een pijl die recht door de orcs voorhoofd boorde. Snel keek Demion naar beneden en zag Sonya staan, die als een bezettende pijlen aan het rond schieten was. Demion sprong overeind en kneep zijn vuisten zo stevig samen dat hun botten knakten. Een schokgolf schoot van Demion af die een aantal inkomende goblins van de muur af blies. Zijn aura lichtte weer op en trok gelijk de aandacht van een doorgebroken groep orcs op de muur. Demion lichte zijn armen de lucht in en begon energie te verzamelen. Met alle macht klommen en klauterde de orcs over lijken en troepen om Demion te bereiken. De orcs kwamen echter te laat en Demion hield zijn arm in hun richting. Zijn arm was gewikkeld in energie en kleuren, die nu erg instabiel leken te worden. Demion bedankte Deimos even snel voor zijn toegenomen kracht in energie aanvallen en schoot een bundel door de orcs, met een onbedoelde grote explosie tot gevolg. Een boven stuk van de muur was weggeblazen. Enkel ander soldaten waren even van hun voetstuk gevallen. Snel krabbelde ze overeind en vochten als beesten verder voor hun leven tewijl Demion rondkeek naar de andere aanvallende troepen.

*Madarian blijft maar schieten met z'n boog. Af en toe ziet Madarian een stormtoren, katapult of stormram, waar hij dan een plasmaschot op afschiet. De draak in SoulShatter zit met smart te wachten op zielen. In Madarians hoofd spookt even de gedachte om een poort te openen, puur door de invloed van SoulShatter. Dan worden vele ladders tegelijk tegen de muur aan gezet en komen de vijanden de muren op.*

Draak: Eindelijk! Nieuwe zielen...

*Madarian slacht de ene ondode na de andere orc af. De magie die de ondoden tot leven heeft gewekt telt voor SoulShatter als één ziel. Amber geeft Madarian geregeld rugdekking, aangezien Madarian weer geregeld vergeet dat hij slagen moet afweren...*

Een doffe klap op de poort. En nog een.

De eerste stormram had de poort berijkt, en was nu druk bezig hem te slopen. Bij iedere dreun krompen de mannen die zich daar hadden verzameld ineen. Helaas: Madarian had het te druk met de muur, en Amber had het te druk met Madarian. De boogschutters op de muren deden hun best om de ram en zijn gebruikers te vernietigen maar tervergeefs.

Nog een klap op de muur.

Cardolan, de smid die door het volk tot hun aanvoerder was gebombaardeerd, richtte zich op.

"Houd stand, mannen van Leavington. We hebben veel moeite gedaan om deze stad weer schoon te krijgen, en nu is het aan ons om hem schoon van dit ongedierte te houden! Wat er ook door die poort zal komen, het zal stuklopen op onze zwaarden en schilden! Nooit zullen ze de stad krijgen, zolang wij nog leven!"

Zijn speach werd beantwoord met gejoel en soldaten die met hun zwaarden op hun schild sloegen. Het was een hels kabaal, en het continue gedreun op de poort hield even stil.

Het was maar voor heel even.

Toen het kabaal weggeëbt was, kwam er nog een dreun, waarmee de poort openvloog. Uit het opgewaaide stof kwam meteen de eerste verschrikking binnengestormd. Een groot beest was het. Rechtop lopend, met een knots waar de goden U tegen zeggen. Met een harde, lage brul greep het Cardolan beet in zijn vrije klauw, en kneep tot je de ribben kon horen kraken. Cardolan gaf geen krimp. Het beest gooide de smid tegen de dichtstbijzijnde muur. Als een zielig hoopje vlees zakte hij op de grond. Bloed liep uit zijn mond. Niemand zou hem ooit weer horen praten.

Dit scenario was voor de boogschutters genoeg: het beest werd doorzeefd met pijlen, en het stortte ter aarde.

Het wachten was nu op de volgende aanval. Uit het stof kwam een menselijke gedaante, hoewel hij veren leek te hebben. Eenmaal goed in het zich werd de man meteen herkend door Odysseus. Daar voor hem stond een oude vijand van Muad en Arya.

Arthir.

Linctus ziet iets verderop de poort vallen. Hij rent over de muur richting de poort. Hij ziet de ondode massaal richting de poort stromen.Bij de poort aangekomen is het duidelijk dat de soldaten niet opgewassen zijn tegen zo'n overmacht. Er is een deel van het vijandelijk leger binnen de muren. Linctus haaste zich en zag een kolom van soldaten door de straten lopen richting de poort. Hij zag de rust en zelfvertrouwen in de ogen van de soldaten.

Linctus kwam bij de poort en rende over de trap naar beneden. Daarbij kwam hij al een aantal ondode achter. Deze waren geen partij voor Linctus en al snel vervolgde hij zijn weg naar beneden. Onder aan gekomen liet Linctus zich op zijn rug glijden tussen een aantal benen van monsters en ondode. Ondertussen hakte hij in de benen zodat deze wezens geïmmobiliseerd waren. Linctus sprong weer op en zwaaide zijn zwaard wild rond. Tot zijn opluchting zag hij aan de overkant een van de guardians de trap af komen. Ook die wist van wanten. Al snel werden de monsters die in de boog van de poort stonden langzaam uitgeroeid.

In strakke formatie kwamen de soldaten aangelopen. Een klap van een golem sloeg de eerste twee rijen door elkaar. Echter namen de derde en vierde rij het prima over. Langzaam begonnen de genoeg overmacht te hebben op dat stukje voor de poorten te sluiten. Langzaam sloten de poorten zich weer. Een gigantisch beest kwam echter aanrennen en ging tussen de twee helften staan. Met veel kracht hield deze de poorten nog even open. Linctus rende naar dit beest toen en sprong omhoog. In de lucht stak hij zijn zwaard door de schedel van het beest. Deze werd hiervan zo geirriteerd dat hij de poort los liet en naar Linctus toe liep. Met een worp werd Linctus richting een huis gesmeten. Hij klapte hard tegen de muur van het huis en viel op de grond. Zijn zwaard nog steeds in zijn hand. Tijdens dit alles sloten de poorten zich langzaam en enkele soldaten legden nieuwe balken in de poort. De poort was weer dicht. Ook het monster werd getroffen. Niet de zwaardvechters, maar de boogschutters maakte een einde aan het leven van het monster. De zwaardvechters hadden het moeilijk met de ondode en beesten.

*De aanval van de vijand is al een flinke tijd bezig. De vijand heeft een aantal stormtorens aangepast. Ze worden weer geduwd door trollen en ogres. De meeste worden door de trebuchets vernietigd gelukkig. Madarian heef z'n oog op één stormtoren gevestigd. Geregeld wordt het donker door een salvo pijlen van de vijand. Er zijn zoveel vijandelijke boogschutters dat het zonlicht geblokkeerd wordt. Daardoor weten de meeste soldaten op tijd dekking te zoeken, voordat de pijlen landen. De vijand komt daar achter, en ze beginnen in meerdere kleinere salvo's te schieten.

De eerste kleine salvo wordt afgevuurd. Madarian richt op de stormtoren die eindelijk in z'n bereik ligt. Vlak voordat de salvo landt ziet Amber de pijlen. Amber: Pij.... Een pijl treft Amber midden in haar hartstreek, precies op de ribbenkast. Door het verlammende gif op de pijl kan ze zich niet meer bewegen. De tijd gaat erg snel voor haar. Als ze weggedragen is naar het fort zijn er voor Amber twee seconden voorbij...

Madarian staat op het punt om de stormtoren te vernietigen, maar kijkt om als hij de gedachte van Amber eventjes hoort, en ziet dat ze geraakt is in de hartstreek. Hij krijgt geen gedachten meer van haar door. Madarian, steeds verder onder invloed van de steen op SoulShatter, denkt dat ze dood is, en schreeuwt en zendt tegelijk: Amber! AAAAAAmbeeeer! Het gaat door merg en been bij de anderen. Amber wordt weggedragen naar het fort door een paar werkers.

De tijd gaat langzaam voor Madarian. Een soldaat probeert Madarian even weg te lijden van het gevecht, als de aangepaste stormtoren toch de muur weet te bereiken en open gaat. De verlengde loopbrug haakt zich vast aan de muur. Net als de orcs naar buiten willen komen schudt Madarian de sldaat van zich af, springt in blinde woede de stormtoren binnen en begint als een wilde om zich heen te hakken. De toren schudt er hevig van. De soldaten weten niet wat ze moeten doen: op de muur blijven of Madarian helpen. Ze blijven op de muur staan, en kijken naar de schuddende stormtoren. Beneden gaan er steeds meer orcs naar binnen, maar ze komen er boven niet uit. Een shaman van de orcs wordt dood bovenuit de stormtoren gesmeten, en er rolt een flesje van hem weg, wat een oplettende soldaat op pakt. Dan komt er onder iets uit de toren. Het lijkt op het harnas van Madarian, maar de manier van lopen en bewegen niet. Iets heeft het harnas van Madarian aan.

De soldaten kijken naar het vreemde wezen. Doordat Amber volgens Madarian dood is, heeft SoulShatter de overhand weten te krijgen, en de weerwolf gedeeltelijk los gelaten. Madarian is half veranderd in een weerwolf. Normaal was Madarian volledig in een wolf verandert, maar dit keer liep hij op twee poten, en heeft klauwen als handen, waarin hij SoulShatter vast houdt. Het harnas is vervormd door de verandering. Madarian hakt er op los, en de orcs en ondoden die op hem af komen lijken hem niet te kunnen stoppen. De wapens van het Necros leger zijn niet ingelegd met zilver, en doen geen schade toe aan Madarian.

De oplettende soldaat gaat zo snel hij kan naar de commandant en geef hem het flesje. Een andere soldaat gaat via de stormtoren naar beneden om Madarian te helpen, maar Madarian is zo ver heen dat Madarian die soldaat bruut afslacht. Eerst waren de soldaten blij dat Madarian levend uit de toren kwam, maar nu kijken ze met afkeurende blik naar Madarian, die een spoor van lichaamsdelen achterlaat, en helemaal opgaat in de slachtpartij die hij veroorzaakt. Een Necromancer probeert met magie Madarian te stoppen. Hoewel het harnas steeds verder gesloopt wordt, houdt het harnas nog steeds (zo goed als) alle magie tegen! De Necros kunnen hem niet stoppen! Het hoofd van de Necromancer vliegt van z'n romp af. Een klein gedeelte van het ondode leger zakt levenloos in elkaar.

Intussen komt Amber aan bij het fort. Een arts onderzoekt Amber. De pijl is gestopt in een rib, en ze lijkt dood. Waarom zijn er zoveel troepen die licht gewond lijken dood? De arts gooit een spreuk op zichzelf zodat hij beter kan horen, en luistert naar het hart van Amber. Niets te horen.*

Arts: Waarom moet zo'n mooie vrouw sn... [Boem] ...euvelen? [Boem] Wat hoorde ik? Hoorde ik toch een hart... [Boem] slag? [Boem] Wacht eens even... Een aantal doden zijn helemaal niet dood!

Arts tegen de andere artsen: "Ze zijn niet allemaal dood! Een gif zorgt ervoor dat ze verlamd zijn!"

Arts 2: "Waar heb je het over?"

Arts 1: "Als je lang genoeg luistert hoor je alsnog een hartslag! Ik moet de andere 'doden' onderzoeken!"

*Arts 2 gelooft het niet en luistert zelf. Dood... Nee! Toch niet!*

Arts 2: "Hij heeft gelijk! Luister vanaf nu minimaal 60 seconden naar en hartslag voordat je iemand dood verklaart!"

*De eerste arts gaat het mortuarium in en begint de lijken stuk voor stuk te onderzoeken. Al snel liggen er eenderde minder lijken in het mortuarium, en gaat de arts aan de slag voor en tegengif. De commandant stuurt een ruiter naar het fort met het flesje. Als het flesje aankomt wordt meteen gekeken of dit het tegengif is waar ze naar zoeken. Bij een soldaat wordt een beetje van de inhoud van het flesje gegeven. Na een paar minuten wordt de soldaat wakker. Helaas is er te weinig om iedereen te genezen, dus moeten de artsen gaan kiezen wie ze gaan redden...*

Demion kijkt over de rand naar beneden en ziet een goblin aankomen rennen. Hij heeft een grote zak in op zijn rug gebonden. Dat kon haast niet anders dan dat het zware explosieve waren Demion kijkt naar de boogschutters die naast hem op de muur stonden. Ze waren zelf druk bezig en de goblin viel niet eens op. Demion schreeuwde naar de boogschutter, maar het geluid van de strijd, staal op staal en het geschreeuw van soldaten en ondode monsters, was niet te doordringen. Demion gooide een mesje, maar deze miste doordat Demion snel moest weg duiken voor een pijlen salvo. Snel stond hij op om te kijken waar de goblin was. hij zag hem niet en leunde iets verder over de rand. De goblin stond juichend tegen de muur aan de springen en keek met zijn geniepige oogjes naar boven. Demion sprong opzij en probeerde de andere strijders te waarschuwen voor het gevaar, maar ze hoorde het dit maal ook niet.

Een grote explosie volgde waardoor een groot gat ontstond in een van de muren. De soldaten en Necros boven op de muur vlogen door de lucht. Demion was net op het moment van de explosie van de muur gesprongen en werd door de drukgolf verder weg geslingerd. Hij knalde met zijn lichaam door een dak en kwam tot stilstand door met een smak tegen een grote houten steunbalk te vliegen. Hij viel naar de grond en kneep zijn ogen samen en sloeg zijn arm om zijn middel. Alle lucht was uit zijn lichaam geslagen en hij snakte even naar lucht. Zijn ribbenkast voelde ook niet meer als optimaal. Hij rolde om en keek naar een gat in de zijkant van het huis dat gemaakt was door rondvliegende stukken muur. In de verte zag hij al weer een volgende groep vijanden naderen, dus krabbelde hij overeind, zo snel al hij kon. Met veel pijn en zuchten stond hij rechtop. Hopelijk brachten zijn vrienden het er beter van af.

*Madarian blijft gedeeltelijk in een waas om zich heen hakken. Dan ziet hij een klein groepje Necromancers bij een tent en begint hij die kant op te lopen. Ondoden, orcs en een enkele trol en ogre blijven hem aanvallen, maar het heeft geen enkel effect. Madarian lijkt niet te stoppen!
Dan klinkt er een explosie. Madarian stopt even en kijkt waar het geluid vandaan komt. De ondoden in z'n buurt bespringen Madarian om hem op de grond te duwen, wat lukt. Steeds meer ondoden springen op Madarian, waardoor er al snel een heuvel ondoden ontstaat. Madarian is niet meer te zien.
Een een fel lichtblauw licht schijnt door de 'heuvel' ondoden. Een explosie volgt, en alle troepen binnen 5 meter van de 'heuvel' worden weggeslingerd. Madarian staat en laat een huiveringwekkende huil horen, waarna hij zich door het vijandelijke leger hakt richting de Necromancers.
Dan vuren de Necromancers een aantal magieaanvallen uit op Madarian. Zwarte doodsstralen raken hem volop, maar het harnas (waar niet al te veel meer van zichtbaar over is) absorbeert deze specifieke aanvallen, en geeft Madarian de magische energie van die aanvallen. Madarian is ze nu dicht genaderd. Al snel is er nog maar één Necromancer over. Deze trekt echter snel een met zilver ingelegde dolk, en weet Madarian goed in z'n linkerzij te raken, net als SoulShatter z'n lichaam in tweeën splijt. Madarian schreeuwt het uit van de pijn, als een groot deel van de ondoden levenloos in elkaar zakt...*

Demion is met al zijn kracht overeind gekrabbeld en probeert zijn energie terug te winnen. Hij heeft een paar seconden rust nodig om te herstellen, maar dat lijkt de Necros niet toe te laten. Door het gat in de muur, vlak naast de poort, beginnen de troepen van de Necros binnen te stromen. Demion steekt de punt van zijn zwaard even in de grond en leunt erop. Wat hulp zou zeker niet verkeerd zijn. Zijn wens leek ingewilligd en er ontstond en fel licht achter de muur. De ondoden die door het gat in de muur wilden klimmen keken verontwaardigd opzij. Een grote energie golf schoot langs de muur en de ondode desintegreerde voor Demions neus. De resterende monsters stormde op de onbekende macht af en verdwenen weer achter de muur. Opnieuw schoten er enkel energie golven langs het gat en er werd flink geschreeuwd. Even werd het kalmer achter de muur en Demion kon zien hoe iemand langs het gat rende. Even kon Demion zweren dat het Cassius was. opnieuw het geluid van een gevecht, een schreeuw en na enkel seconden weer stilte. Uit het stof wat achter de muur schuil hield, kwam de gedaante in Demions richting. Demion leek gelijk te hebben, het was Cassius. Hij glimlachte even naar Demion, waarna Demion goedkeurend knikte. Cassius rende naar de poort en sprong omhoog en stond op de muur. Hij keek rond en voelde een bekend persoon in zijn buurt. Een persoon waar hij na lange tijd veel haat voor gekregen had sinds hij weer terug was gekomen uit de andere dimensie. Het moest Arthir wel zijn. Ook al stonden ze aan de zelfde kant destijds, ze hadden altijd problemen met elkaar.