Na een tijd gelopen te hebben bevond Phæn zich weer aan de rand van de stad en toevallig ook de kant waar hij binnen was gelopen. Toen de hoofdweg waar hij naar binnen was gewandeld weer in zicht kwam, kwamen de zuchtneigingen weer tevoorschijn. Hij kon het zuchten echter moeilijk nog bedwingen, toen hij daar vlak langs de weg een paal zag, met de richtingen erop.

Bij de paal aangekomen ontdekte Phæn dat die weinig hulp bood, de enigste richtingen die erop stonden waren naar informatiepunten voor "toeristen", verspreid door de stad. Hij besloot maar de dichtstbijzijnde op te zoeken en stak de weg over waarna hij rechtsaf sloeg. Uiteindelijk kwam hij bij een kraampje waar een bord met een enorme I boven stond. Hij liep op de man af, die er verveeld achter zat en voor Phæn iets kon zeggen, begon de man de ingeprente standaardzinnetjes te vertellen.

'Nee, ik ben niet op zoek naar de toeristenattracties in deze stad, ik ben echter wel op zoek naar een plek buiten deze stad.'
De man keek op en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij zich bedacht zich hoe hij profijt kon maken van deze vreemdeling.
'Een andere stad of dorp? Besef wel dat ik hiervoor enige onkosten in rekening breng...'
'Ik had eigenlijk een tempel in gedachten...' Een licht gegrom vanuit onderin zijn keel werd hoorbaar, terwijl zijn blik zich nauwkeurig focusde. 'Ik hoef alleen maar een richting te hebben, eentje die jouw veel leed zal weten te besparen, is dat geen mooie deal?'
De man keek geschrokken op en bij het opmerken van het gebrek aan wachters, besloot hij er toch maar geen probleem van te maken. 'Ja, natuurlijk mijn beste man! Kunt u zich nog een hoofdweg herinneren, een paar straten terug? Loop die af de stad uit, sla dan rechtsaf en vanaf daar spreken de borden voor zich,' zei hij toen vlug en enigszins stotterend.
Phæn wierp nog een bestuderende blik op de man, die van opluchting zuchtte toen Phæn zich omdraaide en vertrok.

Weer dat verrekte end teruglopen...
Als je nou eens fatsoenlijk om je heen kijkt en op de borden let, debiel.
En als jij nou eens gewoon je kop houd en het mij laat uitzoeken.
Dat deed ik, kijk eens wat er nu van gekomen is.
Oh natuurlijk en die angstige uitdrukking op die arme man zijn gezicht heb ik er natuurlijk op gezet.
Maar natuurlijk...

Bij de ingang van de stad aangekomen liep hij de hoofdstraat af, de stad uit, zoals hem is verteld. Hij keek omhoog, de zon was inmiddels al langs zijn hoogtepunt geweest en begon aan zijn daling. Het had zo makkelijk geleken, het pad af en dan naar rechts, maar de afslag naar rechts liet erg lang op zich wachten en hij was gedwongen het heuvelige bos in te gaan.

*Madarian en Amber waren met Linctus mee naar binnen gegaan. Voor en na de briefing van Linctus zijn Amber en Madarian bezig met het schoonmaken van hunzelf, hun wapens en harnassen. Wat een zooi geeft dat! Als Madarian toekomt aan z'n harnas kijkt hij wel wat verbaasd. Er zitten tientallen gaten in. Als hij kijkt naar z'n lichaam, dan ziet hij geen enkel litteken.*

Madarian: "Linctus, als de tijd het toelaat, dan ga ik zo even naar de smid in het fort toe. M'n harnas tocht ietswat..."

Linctus: "Misschien kun je dat ding beter naar de kok toebrengen. Hij kan altijd een rasp gebruiken."

*Madarian ziet dat als een seintje om eventjes de tent uit te lopen. Wat een geluk! Een smid van het Warriv leger is net klaar met z'n kamp! Een smederij die met het leger meegaat! Madarian gaat meteen naar de smid toe en vraagt of hij eventjes gebruik mag maken van z'n werkplaats. Van daaruit kan hij ook de ingang in de gaten houden van Linctus z'n tent. Madarian begint met z'n schild. SoulShatter wordt daarna geïnspecteerd. Geen onderhoud nodig. Wel nog zo'n 592 zielen... En de draak in SoulShatter begint een hekel te krijgen van twee personen: Linctus en Dhib. Linctus omdat hij de plannen van de draak kan dwarsbomen, en Dhib voor het kunnen oproepen van een leger demonen. Beide vormen een grote bedreiging voor de plannen van de draak...*

Demion zat in de tent van Lintus, hij was hem direct de tent in gevolgd. Hij luisterde aandachtig naar de woorden die Linctus sprak, maar had nog steeds moeite zich te concentreren. Na het aanraken van Madarians zwaard voelde hij zich heel erg gaar en wat moe. Hopelijk was dit gevoel snel voorbij.

Demion kon zich tevens niet voorstellen dat er zoveel steun was van buiten de tempel “voor” de tempel. Hij wist nog niet precies wat Linctus precies was, maar ook demion kon zien dat zijn persoonlijkheid veranderd was, op een positieve manier. Hij wilde later Linctus vragen naar zijn verhaal, maar momenteel moesten er belangrijkere dingen gebeuren. Ten eerste moest hij zijn kracht terug vinden en de stad beschermen met zijn nieuwe vrienden.

"Gelukkig zit er ook nog iets mee" begon Linctus verder "Door de bossen aan de rand van de stad, kunnen ze geen belegeringsgeschut meenemen. Ze moeten alles dus ter plekken bouwen bij de stad. Hiermee zijn ze zeker een dag kwijt en misschien wel twee." Linctus keek de tafel rond. Iedereen leek onder de indruk van de vijand. 10.000 manschappen was ook niet niks, maar ze konden ze wel verslaan.

"Voor de aanval zelf heb ik een groep ruiters nodig. Ik wil de meest bekwame ruiters op een paard. Deze moeten dan uitrijden tijdens de aanval en achter langs de grondtroepen glippen. Het doel van deze ruiters is om dan het belegeringsgeschut in brand te steken, of te saboteren. Snelheid en vaardigheid zijn bij deze personen van grootste belang. Zoek dus alleen de beste uit." Linctus keek weer de tafel rond. Een van de mensen aan deze tafel moest die groep leiden, maar wie was het beste op een paard. Iemand van zijn reisgenoten of een van zijn officieren? Linctus ging weer verder met zijn verhaal. Er was nog iets belangrijks dat hij moest weten voor de aanval begon.

"Demion, hoeveel soldaten kunnen we nog verwachten vanuit de tempel en wanneer arriveren ze ongeveer? We kunnen niet met de soldaten die we nu hebben de belegering weerstaan. Laat staan de vijand te verslaan."

Demion wist het niet zeker, maar schatten de afstand en tijdstip van Ryu’s bericht in. “ik denk dat ze morgen ochtend arriveren”. Even gaapte hij hevig, nog steeds was hij duf. Demion keek de tafel rond die hem allemaal aankeken. "wat nou?! ik heb al tijden geen rust gehad". Linctus keek hem vragend aan. Demion merkte dit en keek Linctus aan. “Mag ik vragen hoe je aan al die informatie komt over de aanvallen van de vijand Linctus?”.

Voordat Linctus antwoord kon geven kwam er een soldaat binnenstruikelen. “Generaal! Er staat een groot en wild paard op de poorten te rammen! Moeten we het afschieten?” Linctus keek verveeld. “Doe maar, als je denkt dat het nut heeft.” “Nee, wacht. Ik heb een vermoeden.” Zei Odysseus en hij stond op. “Breng me bij dit paard.” Hij keek Linctus verontschuldigend aan. “Ik denk dat ik in een paar minuten wel terug ben.” Linctus knikte, enigszins verbaasd. De soldaat ging Odysseus voor.

Bij de poort stond inderdaad een paard. Groot en zwart was het, en het hinnikte en brieste luid. Er waren deuken in de poort te zien. Odysseus keek over de borstwering, en daar zag hij wat hij verwacht had te zien: daar beneden stond het Tinithpaard dat hij in Cheydinhal had ontmoet. Dat dier weet me ook overal te vinden! Dacht hij geamuseerd. “Riut hohe, Roshaf! Ce pasins.” Riep hij naar het paard, dat op slag rustig werd. “Open de poort en laat het dier binnen. Het zal ons geen kwaad doen.” Sprak hij tot de wachter, die knikte en het sein gaf om de poort te openen. Bij de poort begroetten de twee elkaar. Roshaf had weer lang gelopen, en had een beetje rust nodig. Odysseus leidde het dier terug naar Linctus’ tent.

Eenmaal binnen sprak Odysseus de generaal direct aan. “Linctus, ik bied me aan voor je missie te paard.”

*Amber stuurt het complete gesprek via gedachte door aan Madarian. Madarian is toch vrij moe van het vechten, en het smeden wil wat minder lukken. Hij stopt even en kijkt rond. Er liggen op meerdere plekken wat houtstapels. De meeste liggen uit zicht, maar met de helm zijn ze vrij duidelijk te zien. Dan ziet Madarian een detail bij een houtstapel. Hij kijkt beter naar de stapels. Het zijn kapotte katapulten... Madarian stuurt z'n gedachte naar Amber toe, die het weer doorvertelt aan de anderen.*

Amber: "Linctus, Madarian zegt dat hij een aantal defecte katapulten ziet. Misschien kunnen we er een aantal repareren voordat de vijand hier is?"

*Madarian grijpt een flesje uit z'n tas en drinkt deze op. Dan gaat hij weer verder. Het torsogedeelte is aan de beurt.*

Amber: "Van welke kant denken jullie dat ze komen? Kunnen we niet alvast wat voorbereidingen treffen, bijvoorbeeld een veld doordrenken met olie, zodat Odysseus deze met de ruiters in de fik kan steken? Aan de andere kant, dat heeft Madarian al een keertje gedaan, dus ze zullen er wel op voorbereid zijn dit keer... Valkuilen met staken? Vernauwingen die goed verdedigbaar zijn? Plekken waar we reservetroepen stallen zodat ze denken dat we zwak zijn, terwijl dat niet zo is?"

*Linctus kijkt met een 'dodelijke' blik naar Amber. Tuurlijk had hij zulk soort plannen al lang gemaakt. Amber ziet die blik, wordt rood, biedt haar excuses aan en probeert haar mond dicht te houden. Madarian, die alles volgt glimlacht even.*

Madarian in zichzelf: Ja, dat is de Amber waar ik van hou...

"Ik geloof dat Demion eerst recht heeft op zijn antwoord." Begon Linctus kalm "De plannen van de necros liggen al een tijd vast. Wij hebben een spion binnen de necros. Deze heeft dergelijke plannen voor ons bestudeerd en doorgegeven. Daarbij is zo'n groot leger niet zo snel te missen. Als de verkenners van jullie tempel niet vermoord waren, dan had de order van jullie hetzelfde geweten."

Linctus kijkt nu naar amber. "Katapulten is wel een goed idee. Ik wist niet zeker of deze vernietigd waren. Echter is het misschien nog beter om er trebuchets van te maken. Deze zijn een flink stuk nauwkeuriger en kunnen verder schieten. Geeft wel minder schade, maar zo kunnen we wel blijven schieten tijdens de aanval met de ruiters." Linctus nam weer een slok water, van al dat praten begon hij dorst te krijgen. "Verder lijken mij valkuilen en olie een beetje te doorzichtig. Je moet niet vergeten dat ze vooral te voet komen. Wat ik echter wel van plan was." Linctus buigt zich over de kaart. "Ik dacht als we hier nou gewoon geulen graven, dan kunnen belegeringstorens niet tot aan de muur komen. Ladders wel, maar daar kunnen niet zo veel personen tegelijk op. Verder lijkt het me juist beter om de hele muur te bemannen. We moeten de vijand het gevoel geven dat ze tegen een echte tegenstander krijgen. Anders geven we ze een gevoel van overwinning en dan maken we misschien van een gedeelte van onze manschappen lokaas. En dat zie ik liever niet. Vernauwingen zijn we nu al aan het installeren door de hele stad heen. Dit is echter voor het geval van een doorbraak. Ik hoop echter dat dit niet nodig is."Linctus keek nu met een onzekere blik. En dat terwijl hij voor de rest altijd zeker was geweest van zijn zaak. "zijn er nog meer vragen of suggesties?"

Het bos werd steeds dichter en al gauw was het pad, zelfs als het met gras bezaaid zou zijn, nog makkelijk onderscheidbaar van de dichte begroeiing erlangs. Hier en daar waren open stukken, gecreëerd door de omgevallen reuzen der natuur, of door de rotsige ondergronden waar de heuvels uit opgebouwd waren. Uit verveling volgde zijn blik één van de lijnen die de heuvels tekenden, op de achtergrond van groene gewassen. Deze routine bleef zich aanhouden, geduldig wachtend op de zogenaamde afslag naar rechts, tot zijn blik neerstrook op een onnatuurlijke afwijking. Half verblind door de zon kon hij de contouren van een persoon onderscheiden. Toen hij een paar stappen richting de heuvel zette, schermde de talloze bladeren de zeldzame zonneschijn weer af en werd het beeld van Arya duidelijk.

Ah, ik ben benieuwd hoe elvenbloed zou smaken...
Elvenbloed..? Koest jij!
Egoïst, het allemaal voor jezelf willen houden...

Met een diepe zucht liep hij op haar af. Één hand hield hij voor zijn ogen, om de felle zonnestralen die zo nu en dan de lagen begroeiing wisten de penetreren af te schermen, de andere stak hij op om haar te begroeten. 'Wat doe jij nou hier?' vroeg hij, terwijl hij haar naderde met een nieuwsgierige blik. Al kon hij zelf die vraag niet zo gemakkelijk beantwoorden, als het hem gesteld was. De groep terug proberen te vinden klonk voor hem zo gebrekkig, als of dat niet het enigste was dat hem hier gebracht had.

De nieuwsgierige blik verschoot al snel naar een expressie gegenereerd door irritatie, als gevolg van een gedachte die weer door zijn hoofd schoot betreffend elvenbloed.
"We" zijn een en al dezelfde persoon, ik wil het, jij wil het.
Heh, mocht je willen...

Zijn vraag bleef onbeantwoord. Demion wist dat het niet de tijd was om er verder op door te drammen en liet het maar tijdelijk gaan. Hij keek nog even de kamer rond of iemand anders zou reageren, alleen Odysseus leek geïnteresseerd in Linctus’ missie. “dan zal ik Odysseus helpen” sprak hij terwijl hij naar Odysseus lachte. Zijn blik sprak de woorden: zoals goede oude tijden. Odysseus viel dit ook op en knikte.

"Dus wie gaat uiteindelijk wat doen, betreft aanval en verdediging?" vroeg Demion aan Linctus, die zijn mond wilde openen maar werd onderbroken door een soldaat die binnen kwam stormen. hij keek Demion aan en probeerde wat uit te spreken, maar werd geremt door tekort aan adem. "rustig jij!" riep Linctus, maar Demion stond al op en liep naar de soldaat. "wat is er aan de hand?". na enkele keren diep te ademen wist hij het over zijn lippen te krijgen. "Het leger.... het leger is gekomen". Het leger van de Tempel? is dat er nu al? dacht Demion bij zichzelf en liep de tent uit. nog voor hij de tent uit was zag hij een bekent gezicht.... Ryu.

"Phaen?" Arya keek verbaast op toen ze de jonge magier naar haar toe zag lopen en spring meteen terug op haar benen. "hoe kom jij... ach, maakt ook niet uit.. ik zat even uit te rusten. de rest zit in Leavington een leger buiten te houden, maar ze konden even zonder. er was echter iets te weinig natuur voor deze elf. ik zocht eventjes de bomen weer op" met een grijns keek ze naar Phaen. erg goed kende ze de jonge magier niet, maar hij was wel altijd gewoon aardig geweest. "Misschien is het voor mij wel eens een goed idee om terug naar de groep te gaan. kom je meteen mee? ik denk dat we altijd nog wel wat hulp kunnen gebruiken, aangezien ik verwacht dat we niet heel lang rust zullen hebben."

'Wat dacht je anders dat ik van plan was?' mompelde Phæn zachtjes, direct overstemd door zijn volgende zin. 'Laten we maar gaan dan, hoe lang denk je dat ze het nog vol zouden kunnen houden?' Phæn draaide zich om en keek vragend naar het pad. 'Weet jij eigenlijk de weg terug naar errm... Leavington?'
Natuurlijk weet ze de weg, hoe is ze hier anders gekomen...
En natuurlijk weet ik ook helemaal te vertellen hoe mijn reis mij hier heeft gebracht.
Sterf.

Arya trok haar wenkbrouwen omhoog toen Phaen wat mompelde, maar trok zich er voor de rest niet al te veel van aan. ze pakte haar wapens weer en keek even rond. "ik weet de weg nog wel ja.. " Ergens vond ze het jammer terug te moeten gaan. de plek waar ze nu een tijd had gezeten was werkelijk prachtig. maar ze moesten terug. Even keek ze over haar schouder naar Phaen, die blijkbaar te erg in gedachten verzonken was, en daarna vertrok ze in de richting van leavington.

Tijdens het lopen waren ze beide stil. Phaen leek ergens mee te zitten, maar met dank aan zijn uitdrukking vroeg Arya er maar niet naar. ze zat zelf ook met haar hoofd niet helemaal in het hier en nu. haar gedachten zaten bij Muad'Dhib. ze vroeg zich af wat de twee hadden uitgespookt terwijl zij in de natuur had gezeten.

het duurde slechts een paar minuten voordat Leavington in zicht kwam. ver had Arya namelijk niet van de stad weg durven gaan, voor het geval er iets zou gebeuren in de stad. "kom Phaen.. we moeten de anderen even zoeken.. en kijken wat er allemaal gebeurt is tijdens mijn slaap en kleine afwezigheid."

Ondertussen had Phæn binnensmonds zijn commentaar weten te uiten, over bijna elk elementair deeltje dat er te bekennen viel. Arya leek het weinig uit te maken, zij bleef de weg leiden en de stad naderde al gauw. Toen ze hem zei dat ze de anderen moesten gaan zoeken keek hij even op en steeg de volume van zijn gemompel een beetje. 'Ja natuurlijk, wat je ook zegt, ik volg je wel...' meteen gevolgd door een blik in de trend van "laat maar".

Het leek een vredig stadje vanaf een zekere afstand, maar van dichterbij leek iedereen zich gereed te maken voor het eind des tijden.
Ik ben van plan mijn leven te wagen in zo'n belegering voor deze wezens?
Ja natuurlijk, wat anders?
Oh niks hoor, laat ik als voorafje dan meteen even in m'n eentje de legers proberen uit te roeien.
Ja waarom niet, moet lukken...

Phæn had de groep eigenlijk al een tijd lang niet gezien, hoe was hij hun van plan uit te gaan leggen wat hij had uitgevreten? Hij vertrouwde maar op het feit dat ze het waarschijnlijk te druk hadden om er ook maar naar te vragen. Arya was immers ook een hele tijd weggeweest en het leek hem hoe dan ook redelijk logisch dat haar niks gevraagd zou worden, waarom hem dan wel?
Wauw wat een ramp, ze vragen mij iets wat ik niet kan beantwoorden.
Yap heerlijk, beantwoord ik het dan even voor mezelf?
Tuurlijk... Elvenbloed!
Sterf!

*Na een tijdje smeden is het harnas weer gerepareerd en schoongemaakt. Het lijkt weer als nieuw. Madarian gaat de tent weer binnen, en ziet de verwonderde blikken van de anderen.*

Linctus: "Toch maar een ander harnas aangetrokken? Er was niet veel meer te beginnen met die ouwe, zeker?"

Madarian: "Dit is die ouwe, ouwe..."

*Linctus z'n ogen worden even groter, en z'n mond staat even open, maar dat is voor de anderen niet te zien. Madarian lacht even van binnen, maar laat niets merken van buiten.*

Madarian: "Ik zal me met een aantal werklieden gaan buigen over de trebuchets. Odysseus, jij bent een elementaal. Lukt het jou om eventueel voor die geulen te zorgen?"

"Ryu, hoeveel manschappen hebben jullie weten te verzamelen?" Linctus leek opgelucht bij het horen van het goeie nieuws. "In ieder geval weten jullie nu een beetje wat de plannen zijn en wat er te wachten staat." Linctus sprak nu weer even snel naar zijn tafelgenoten. "Gebruik nu maar de tijd om voorbereidingen te treffen en de bevolking te leren vechten. Moed hebben ze al, maar techniek nog niet echt."

Linctus stond op en liep richting de uitgang. De officieren wisten niet hoe snel ze op moesten staan toen Linctus opeens opstond. Toen Linctus Demion passeerde fluisterde hij zacht. "Ik weet dat jij of misschien jullie nog wel vol zitten met vragen, maar dit is nog niet de plaats of de tijd om die te beantwoorden. Maar de antwoorden komen nog." Linctus liep hierna de tent uit.

"Zo'n duizend man" sprak Ryu direct en liep naar Demion. "toen je vertelde van de problemen in de stad, zijn wij zo snel mogelijk gekomen". Demion knikte en dankte hem voor zijn vriendschap. "Maar Demion? weet je zeker.... over je-weet-wel?". Demion knikte opnieuw. Ryu had het natuurlijk over Demions zoon. hij kon nog wel eens een probleem worden. Demion wist dat het niet anders kon, dan dat zijn zoon samen met Novastar enorme krachten kon bezitten.

Linctus was ondertussen de tent uit gelopen en had Demion nog wat toe gefluisterd, wat hem wat verder gerust stelde. Demion draaide zich om naar de mannen en soldaten die in de tent waren. "Mannen... deze dag is zwaar geweest.... maar er komt nog een dag van bloed en zweet, waarbij jullie jezelf kunnen bewijzen.... en een plekje kunnen bemachtigen bij de geesten van onze heiligen en voorvaderen.... ga met trots....moed... en overtuiging in jullie hart de straat op.... en maak jullie klaar voor de strijd".

*Net als Linctus naar buiten loopt komt er nog een koerier aan.*

Koerier: "Generaal! Er komt een leger aan bij de oostpoort! Ze zijn er over 10 minuten. Of ze vijandelijk zijn kunnen we nog niet zien van die afstand! Lijkt op minimaal 700 man, maar meer kan ook."

*Madarian hoort dit door de tent en kijkt naar het oosten. Die helm heeft een redelijke zoom, maar door al dat stof kan hij ook nog niet veel zien. Dan ziet hij een vlag met het symbool van de koning.*

Madarian: "Lijkt op de troepen van de koning, als ik een vlag goed gezien heb, maar ik kan verder niets zien door al het stof wat het leger veroorzaakt. Blijf op jullie hoede. Wie weet hebben de ondoden zich vermomd. Ik ga mee..."

*Madarian gaat naar de poort toe. Na zo'n 10 minuten kan hij het leger duidelijker zien, en het zijn inderdaad de troepen van de koning. Zo'n 1200 man sterk.*

Commandant: "Hallo? We komen namens de koning om te helpen met de verdediging. Ene... Mad Rianna geloof ik... zou hulp gevraagd hebben?"

Madarian: "Is Madarian ook goed?"

Commandant: "Ja! Die bedoel ik. Het handschrift van de koning is soms moeilijk te lezen..."

Madarian: "Mannen, doe de poort maar open! Ik ben Madarian. Waaruit bestaat jullie leger?"

Commandant: "334 zwaardvechters, 333 boogschutters en 333 magiërs. De andere 200 zijn werklieden. Bevoorraaders en dergelijke. De koning moet wel een goede vriend van u zijn, want wij zijn de elite troepen van hem."

Madarian richting de koning en de commandant: Sire, hartelijk dank voor de troepen. Ze zijn net aangekomen bij het fort.

Koning: Mooi. Ik zit net in een belangrijke vergadering, dus ik hou het kort. Succes met het verdedigen. Per stuk vechten ze alsof ze 5 man zijn...

Madarian: "Oké. De generaal hier heet Linctus. Hij geeft jullie de orders. Ik kan de werklieden meteen gebruiken om Trebuchets te maken van de overblijfselen van de katapulten..."

*De commandant kijkt even vreemd op als hij die stem in z'n hoofd hoort. Commandant: Hoe doen ze dat toch, zo communiceren? Ik MOET dat ook een keer leren...*

"Phaen, ik ga even kijken of ik Muad'Dhib kan vinden. ik vertrouw er op dat jij jezelf wel even amuseert?" Ze wijst nog even ergens heen in de stad, waar 'hun' vlag bij de poort staat. "ik denk dat je de rest daar wel kunt vinden. Madarian is zoals gewoonlijk weer eens de held aan het uithangen, Linctus is zoals standaard weer aan het etteren en die arme Creanan moet het allemaal maar aanzien. Waar Demion en Odysseus precies uithangen weet ik niet.. die huppelen graag van hot naar her." Na gesproken te hebben verdween Arya weer in een van de vele steegjes van de stad, op zoek naar Muad, want ook van hem had ze geen idee waar hij nu precies uit zou hangen. van wat ze uit zijn brief had op kunnen maken was er ergens bij een van de poorten wat aan de hand geweest.

Muad? waar zit je ergens?

*Het leger loopt de poort binnen, krijgt orders van Linctus en gaat deze uitvoeren. Een groot gedeelte van de werklieden gaat met Madarian mee. Een gedeelte van de burgers zijn ook toegewezen aan Madarian. De burgers gaan de kapotte katpulten ophalen, en moeten deze naar het fort brengen. Daar moeten de werklieden aan de slag om van de katapulten trebuchets te maken. Madarian helpt met het versjouwen van de katapulten.

Eenmaal aangekomen bij het fort, blijkt deze meer als ziekenhuis te dienen. De lijken van de gesneuvelde soldaten en burgers zijn in een aparte ruimte gelegd dat dienst doet als mortuarium. Er is nu geen tijd om ze te begraven.

De werklieden zijn druk bezig met de boel in te richten als de eerste katapulten aankomen. Al snel kunnen ze de eerste trebuchet afleveren. Als de trebuchet bij de muur komt, kijken de soldaten even naar dat ding. Snel geven de werklieden uitleg hoe de trebuchet werkt, want ze hebben wat kunstgrepen uitgehaald om hem zo snel mogelijk af te krijgen. Gelukkig zijn deze trebuchets snel te verplaatsen en strijdklaar te maken, en met al die kapotte huizen is er voldoende materiaal om af te schieten.*

"Geulen maken? dat is een geule... uhm... peuleschil. Als je me laat zien waar ze moeten komen, dan zijn ze zo klaar." Zei Odysseus, maar Madarian was alweer weg. Blijkbaar waren de mannen van een of andere koning gearriveerd.

Dit continent telde vele koninkrijken, die vaak met elkaar overhoop lagen. Maar sinds de komst van de Necro's haddens ze de rangen gesloten en een blok gevormd tegen de Necro's. Zelfs het bergvolk, dat altijd afstand had gehouden van de problemen van de laaglanders, sloot zich aan, want de Necro's bleken ook een grote interesse te hebben voor de bergen van Odysseus' volk.

Eerst dacht Odysseus dat dit weer een gezamelijke actie was tegen de Necro's, waar het ene koninkrijk, zonder dat er iets gevraagd was, het andere hielp. Maar te zien aan de snelle reactie van Madarian kon Odysseus opmaken dat deze -wat was Madarian eigenlijk voor wezen? Hij had er nooit iets over verteld. En hoewel hij op een gewoon mens leek, spraken zijn ogen en plasmaschoten een ander verhaal...- een grote vinger in de pap had. Hoe dan ook kwam de hulp als geroepen.

Odysseus, die niet zo snel kon bedenken wat voor dringends hij zou moeten doen, ging naar buiten, waar de Foniadès op hem wachtten. Dit was zo'n beetje de eerste keer sinds hun hereniging dat ze eens goed de tijd hadden om hun ervaringen uit te wisselen. Dus ze grepen de gelegenheid maar gelijk aan.

*Amber gaat naar Odysseus toe, die met een paar andere personen aan het praten was. Het was de eerste keer dat ze echt de kans had om naar die reus te kijken. Hij was de eerste reus die ze ooit gezien had. Odysseus zag Amber kijken en loopt naar haar toe.*

Odysseus: "Madarian loopt overal naar toe. Hij had het over geulen, maar zeggen waar ze moeten komen?"

Amber: "Die geulen zijn er voor om te zorgen dat stormtorens de muren niet kunnen bereiken. Weet je dan genoeg?"

Odysseus: "Voor die geulen? Ja. Maar ik heb wel een andere vraag. Wat is Madarian eigenlijk? In eerste instantie lijkt hij een mens, maar als je goed kijkt zie je dat hij dat niet is!"

Amber: "De vader van Muad heeft hem ooit gemaakt. In z'n vorige leven was hij zo krachtig dat hij complete bergen kon opblazen met die 'plasmaschoten', zoals hij ze noemt. Ook was hij toen zo goed als onkwetsbaar. Op een gegeven moment kwam hij terecht in één of ander 'zwart gat'... ik denk dat hij een bodemloze put bedoelt of zoiets... waar alles wordt samengedrukt. 'De hele wereld zo groot als een zandkorrel', zoals hij het omschreef. Daar stierf hij. Hij was een proefmodel en uniek. Hier is hij veel van de dingen die hij kon verloren, maar er zijn een paar dingen meegegaan: plasmaschoten, snel helen en een natuurlijke weerstand tegen vergif en ziektes... Tenminste... Zo heeft hij het me verteld."

Creanan liet het allemaal over zich heen komen. Hij was zich aan het voorbereiden op de strijd die komen zou.
"Linctus, we moeten onze aandacht verspreiden. Odysseus is onze man voor de cavalerie samen met Demion.
Madarian is bezig met de trebuchets, en volgens mij hou jij je bezig met het leger. Zal ik me richten op de boogschutters op de muren?"

Linctus knikte en Creanan pakte zijn hoorn: hij gaf een aantal stoten en vanuit de hele stad verzamelden booschutters zich op de muren.

"Ik ga de troepen inlichten over wat ze te wachten staat zodra het leger er is. Intussen ga ik de muren klaarmaken voor een offensief."

Creanan floot scherp en zijn paard kwam weer aangerend: hij spurtte weg richting het westkamp, de plaats waar alle commandanten van de Warriv op hem wachtten.

Linctus ging voor de grondtroepen staan. In totaal bijna 2000 zwaardvechters stonden voor hem. De meeste soldaten, maar ook een aantal burgers ertussen. "Mannen, in die wagen liggen houten zwaarden. Gebruik die en zoek een tegenstander uit. Het liefst niet van hetzelfde leger. Begin met het oefenen van je techniek. De officieren zullen je tips geven. Je vechtkunst moet op het hoogste niveau zijn dat je kunt bereiken."

De soldaten van de warriv clan zoeken al partners op, maar de overige soldaten blijven stil staan. "Waarom oefenen jullie niet?" Linctus kijkt woedend over het leger uit. Een groep soldaten van de koning geeft antwoord. "Ik heb geen training nodig." Lacht een soldaat.

Linctus werpt zijn mantel af en trekt zijn zwaard. Woedend loopt hij op de soldaat af. "Dat zullen we nog wel zien." Roept Linctus en hij begint op de soldaat in de hakken. Deze heeft moeite om de zware slagen van Linctus te kunnen afweren. "Val dan aan laat zien wat je kunt." Schreeuwt Linctus en hij blijft uithalen. De soldaat probeert terug aan te vallen, maar bij de eerste keer dat hij zijn zwaard klaar houdt haakt linctus zijn zwaard achter die van de soldaat. Linctus slingert het zwaard van de soldaat weg. Daarbij trapt Linctus tegen de borst van de soldaat aan. Deze valt op de grond. Linctus hakt een keer met zijn zwaard en de soldaat rolt weg richting zijn zwaard. Zo gauw als de soldaat op zijn buik ligt. Gaat Linctus op de rug staan. Hij trekt aan de haren van het hoofd en houdt zijn zwaard tegen de nek van de soldaat. "Denk je dat de necros nu zouden ophouden?" Linctus trekt harder aan de haren. "Trainen en jezelf verbeteren houden je in leven." Linctus laat de soldaat los en loopt terug. Ondertussen beginnen de soldaten allemaal een partner te zoeken en te oefenen.

Odysseus had besloten een ommetje te gaan maken met zijn oude vrienden. Al pratend kwamen ze bij de plek waar de soldaten van de koning aan het trainen waren. Uit de kern van deze georganiseerde chaos kwam de onmiskenbare stem van Linctus. Opmerkingen zoals “Sneller, jij trage vleesbal!” “Dit lijkt nergens op!” en “Moet ik alles zelf doen?” kwamen continu voorbij vliegen. Odysseus lachte. “Zeg Linctus, doe die arme soldaatjes een plezier en laat ze met rust!” riep hij in de richting waar hij Linctus het laatst had gehoord. Vrijwel meteen kwam de generaal de groep uit. “Aan het werk jullie! Er valt van alles te doen, en jullie zijn aan het lantefanteren! Jullie worden niet betaald om niets te doen!” “We worden sowieso niet betaald zeurpiet. Maar zeg eens, wie ben je en wat heb je met Linctus gedaan? Je bent flink veranderd sinds je leger is gearriveerd.” Linctus beantwoordde Odysseus’ aanzet tot een gesprek met gebruikelijke botheid. “Er is geen tijd voor nutteloos gewauwel. Het zou een stuk beter zijn als jij en je vriendjes gingen helpen met de voorbereidingen.” “Nou ‘vriendjes’, jullie horen het! Werk aan de winkel.” Zuchtte Odysseus. Linctus knikte tevreden, en ging weer verder met het terroriseren van soldaten. Odysseus ging op zoek naar Madarian.