"Wat?!? Moet de poort heel blijven?! Das ook niet leuk... Nou ja, ik kijk wel..." reageert Dhib verontwaardigd.
Die poort gaat dus kapot heh voorspelt Muad spontaan.
"Je kent me te goed, broertje" mompelt Dhib terug, terwijl hij hoopt dat de rest hem niet verstaat.
Uiterlijk vrolijk rent Dhib naar de poort toe, terwijl hij zachtjes begint te zingen. Terwijl hij rent beginnen er achter hem tientallen poorten te verschijnen, en daaruit verschijnen honderden imps, en een glabrezu om die imps onder controle te houden.
Al snel beginnen de kleine imps alle kanten op te vliegen, waarbij ze iedere ondode of ander wezen dat Dhib als tegenstander merkt beginnen te pesten, met als uiteindelijk resultaat dat de vijanden zichzelf of elkaar afslachten op de meest vreemde manieren.
"Hoe ver is het nog tot de poort?" vraagt Dhib plotseling, terwijl de glabrezu achter hem op een wel heel gruwelijke manier een goblin in kleine hapklare stukjes trekt.

*Amber is met de groep soldaten een flink eindje opgeschoten, en hebben redelijk wat goblins en ondoden afgeslacht. Dan ziet Amber in de verte een gestalte op het groepje afkomen: Madarian! Hij snelt naar het groepje toe en begint mee te hakken. Dan komen ze weer bij een nauwe doorgang. Daarachter is het hoofdleger bezig tegen een groep soldaten van 100 man die zich in een hoek heeft 'ingegraven'... Madarian en Amber bekijken hun opties. Ze zien maar een gedeelte van het vijandelijke leger, en het zijn er VEEL! Amber en de boogschutters klimmen weer op een aantal balkons, en de zwaardvechters nemen hun frontlinie positite in, vlak achter Madarian. Dan vuren de boogschutters en Amber een salvo af. Amber had voor deze gelegenheid een explosieve pijl gepakt. De salvo landt, en een tiental ondoden en goblins vallen neer. Een explosie volgt ans Ambers pijl z'n doel raakt: 3 ondoden en 2 goblins worden uiteen gereten. Het hoofdleger splitst zich op in twee fronten. Eén tegen het leger van 100 man, één tegen het groepje van Amber en Madarian...*

Linctus arriveert mijn zijn ruiters aan de rand van het bos. Ze zien de hoofdpoort iets verderop liggen. De ruiters vormen rijen net buiten het bos en wachten op de laatste inspirerende woorden van hun generaal. Lincus rijdt voor de ruiters langs terwijl hij begint te praten. "Soldaten van het goede. Kijk en zie de angst in de ogen van onze vijanden. Zij denken dat aantallen het belangrijkste zijn van een leger, maar vandaag zullen ze leren wat een echt leger is. Vandaag zullen ze de furie van de warriv clan voelen. De vijand waant zich ontsterfelijk. Vandaag zullen we hun sterfelijkheid testen. Vandaag zal de wereld weten dat de Warriv clan terug is en sterker dan ooit. Barden zullen zingen over deze slag tot eeuwen naar onze dood. Geef ze dus maar een reden om te zingen." De groep ruiters begint te brullen en kabaal te maken. Iets verderop kijken wat ondode om en zien een muur van ruiters op zich af stormen. De slag om de poorten is begonnen.

Intussen heeft het groepje met Creanan de poorten bereikt en het lijkt erop dat het plan heeft gewerkt: slechts een kwart van het garnizoen is over! Dhib grijnst: 'Is dit alles? Dit is een eitje!'

De poort wordt geopend vanuit twee kanten in kantelen aan weerszijden van de poort. Hier worden de katrollen bediend die de poort open en dicht laten gaan. Creanan gebaart aan Arya dat ze de rechterkant van de muur op moet en daar de katrollen moet veiligstellen. Samen met twee soldaten klimt ze ongezien de muur op. Creanan doet hetzelfde met twee soldaten aan de linkerkant.

De ondoden zijn onrustig: in de stad is een flinke oproer begonnen en de garnizoencommandant heeft al een veel te groot deel van zijn troepen weg moeten sturen. Niemand zal het in zijn hoofd halen om hem hier aan te vallen met het fort onder bedreiging maar hij was toch niet op zijn gemak.
Er komt weer een heigende goblin aangerend.. de zoveelste. "COMMANDANT! Imps! Honderden imps! We kunnen ze niet tegenhouden en ze komen hierheen!"
"FORMEER RANGEN, BOOGSCHUTTERS ACHTERAAN, SPEREN VOORAAN! Stelletje rottende randdebielen, de poort is van ons en dat gaat hij blijven ook!!!"

Intussen gebaart Creanan naar Arya dat ze moeten toeslaan. De eerste ondoden vliegen al van de stadsmuren af.
Creanan blaast op zijn hoorn en ziet over de muren al dat Linctus zijn bestorming heeft ingezet. "Arya, die poorten moeten open!", roept Creanan naar haar en hoopt dat ze het kan verstaan in het rumoer.

Arya knikt eventjes, steekt haar hand met duim omhoog op als teken dat ze Creanan inderdaad verstaan heeft. Snel schiet ze door een groot gedeelte van de massa heen en rent naar de 'controlekamer' voor de poorten, waar ze snel aan een hendel trekt om deze te openen. langzaam maar zeker treed het mechanisme in werking en begint de poort zich te openen. Arya moest tijdens de procedure nog wat dingen neersteken en er voor zorgen dat niemand anders bij de hendel kwam, zodat ze weer dicht zouden gaan. dat scheen goed te lukken.

het 'oogje houden op Dhib' gedeelte ging echter een stukje minder goed. door de aanvallen werd ze te veel afgeleid van de demon, waardoor hij vrijspel kreeg om weer een volledig zijn eigen plan te trekken, waarvan ze godsgruwlijk hoopte dat hij niets bedacht had.

Niet ver daar vandaan ging het er niet minder gewelddadig aan toe. Odysseus en de zijnen waren druk bezig de stad stelselmatig uit te kammen, en hoewel het bijna onmogelijk leek, leek het erop dat de Foniadès zouden slagen. Dit kwam door de onbreekbare geest van het volk van Leavington: nog voordat Odysseus een wijk had uitgekamd, was de grootte van het leger van stedelingen zeer snel toegenomen. De meesten droegen primitieve wapens: hooivorken, houten knuppels, hamers. Odysseus had verwacht dat het gebrek aan ervaring en de slechte wapens de meeste stedelingen de nek om zouden draaien. Niets bleek minder waar: de stedelingen vochten als leeuwen, en sommigen vertoonden leiderschap en ware moed.

Zo was er bijvoorbeeld de smid van het zuiderblok: een forse man, die zijn smidshamer als wapen gebruikte op een indrukwekkende manier, en hij ontpopte zich tot de onuitgeroepen officier van het stadsleger. Cardolan heette de man. Hij had nooit een ander vak geleerd dan dat van de smid, maar naast een leidersfiguur en een strijder bleek hij ook nog talent te hebben als tacticus. Vaak stond hij de Foniadès bij tijdens hun opdracht, in raad en daad.

Het ging de goede kant uit. Eimer had nog gemopperd dat het hem niet lekker zat dat ze telkens één goblin lieten ontsnappen. Het liefst had hij het ondier de kop ingemept. Maar Odysseus hield zich aan Creanans opdracht. “Weet je zeker dat dit gaat lukken?” Had Athis nog gevraagd. “Hoorde je dat hij vlak voordat we vertrokken iets zei als: ik doe het voor mijn vader en broer? Dat betekend dat het menens is. Voor zover ik weet zijn familiezaken erg vooraanstaande zaken onder de elven. We moeten hem de kans geven.” Had Odysseus geantwoord. Hierop had Athis geknikt.

Het stadsleger rukte op, en groeide steeds sneller. Regelmatig werden er groepen goblins en ondoden op het leger afgestuurd, maar iedere dode die onder de stedelingen viel wakkerde hun strijdlust aan. De tegenaanvallen werden stuk voor stuk afgeslagen. Verrassend snel hadden de Foniadès hun opdracht volbracht. De westerpoort was al in zicht. Daar was het professionele leger, samen met Amber, Madarian, Arya, Dhib, en Creanan, druk bezig met het belegeren van de poort.

Buiten klonk ook nog eens een groots kabaal. Linctus was onderweg. De westerpoort werd door twee kanten aangevallen. Van binnen door het professionele en het stadsleger, van buiten door de Warriv Clan.

*Amber zoekt nog verder in haar tas. Dan valt haar oog op een van de twee speciale kruisbogen die Madarian ooit gevonden had. Amber pakt de kruisboog en laadt hem met een cilinder vol pijlen. Elke keer als Amber de trekker overhaalt, schiet er een pijl weg, waardoor ze 1 pijl per seconde kan schieten. Helaas zijn het normale pijlen, dus ze richt vooral op de goblins. Madarian hakt er vrolijk op los, en langzamerhand stapelen de lijken zich op voor het groepje van Amber en Madarian, en ook voor de groep van rond de 100 man aan de andere kant van het plein. Dan begint het vijandelijke leger langzaam de lijken op te pakken en weg te brengen, maar waar naartoe valt niet te zien van hun punt.*

Madarian: "Amber! Waar brengen ze die lijken naar toe? Er zijn teveel troepen om dat te zien van hieruit!"

Amber: "Geen idee. Momentje..."

*Amber klimt hogerop en ziet net na een bocht een necromancer staan, die probeert de lijken 'nieuw leven' in te brengen! Amber pakt haar kruisboog, richt op het hoofd van de necromancer en schiet. Mis! De Necromancer kijkt verschrikt rond. Een tweede schot is raak. Uit het hoofd van de necromancer steekt een mooie pijl, en hij valt dood op de grond.*

Amber: "Nu nergens meer naartoe..."

Madarian: "NU nergens meer naartoe? Ah! Begrepen."

*Madarian wordt geraakt in z'n linkerarm. Dit keer had hij het gezien, maar weer niet gevoeld. De ondode die dat deed wordt in een paar slagen ontdaan van alle ledematen als vergelding. De wond heelt zich terwijl Madarian doorvecht. Madarian begint zich toch wat zwakker te voelen. Al die wonden hebben toch redelijk wat bloed gekost, en dat begint hij toch te merken.*

Madarian: Hallo? We kunnen wel wat hulp gebruiken hier... [Stuurt locatie door...] Een groep van ongeveer 100 man is hier ook ingesloten. Hoe lang we het uit kunnen houden weet ik niet!

Linctus was de troepen aan de westpoort aan het aansturen. "Kapitein, probeer met een groep van uw beste mannen die poort in te nemen. Het grootste gedeelte van het leger zal ik naar de hoofdpoort leiden. Zodra jullie de poort hebben overgenomen sluit je hem af. Dat ondode gespuis mag er niet meer door. Als ratten in de val." Tot nu toe waren de ruiters voor langs de poort gereden en de ondode op de muren bestookt met pijlen. Maar de meeste soldaten waren geen schutters en ze schoten nog slechter vanaf hun paard.

De groep ruiters splitste zich op. De kapitein van de lijfwachten stapte van zijn paard met 20 andere soldaten. Ze trokken hun zwaard en vochten in de richting van de poort. "Blaas de hoorn!" Beval Linctus en een soldaat naast hem blies op de hoorn. Een hard geluid klonk door de straten. De banners van de warriv clan werden weer hoog gehouden en de ruiters zette de vaart er weer in. Ze reden nu naar het zuiden. Naar de zuidpoort. De plaats waar de meeste ondode zich bevonden.

Zo'n 240 ruiters reden langs de muren naar de hoofdpoort toe. Daar zagen ze de verwoede poging van een garnizoen leider om zo veel mogelijk goblins en ondode in de stad te krijgen. De groep ruiters passeerde de eerste keer strak de voorkant van de poort. Hierbij verpletterde ze een groot deel van de vijand. De groep draaide zich om en maakt vaart voor een tweede keer. "Zo dadelijk als we door de poort heen zijn leidt u kapitein een groep ruiters naar het noorden toe. Daar zult u het verzet vinden. Daar kunt u de paarden achterlaten en het verzet leiden." De kapitein knikte. De ruiters hadden genoeg vaart en stormde door de poort heen.

Zo'n 80 ruiters stormde door en gooide nog wat golblins om. De rest van het leger was precies in de poortopening gestopt. Alle 160 ruiters stapte af en joegen hun paarde de stad weer uit. Met getrokken zwaarden en een schild om zich te beschermen tegen de pijlen liepen ze de trap van de poort op. De voorste rijen duwde met hun schilden. De rijen erachter staken met hun zwaarden over de eerste rij heen. Zo werkte ze hun weg naar boven. Zowel de linker trap als de rechter trap waren bezet door de warriv clan. De beide kanten van de poort werden afgeblokt door een rij schilden. Linctus stuurde dit geheel aan. De soldaten luisterde trouw.

De ondoden zaten als ratten in de val. Voor hen werd de furie van Dhib, zoals Creanan het leger van imps in gedachten had genoemd, steeds gretiger en kwamen ze dichterbij. Achter hem ging de poort langzaam open en stond een groep warriv strijders klaar om ze vanuit de rug aan te vallen.

Creanan gooide een touw naar beneden vanaf de stadmuur en belandde bij zijn groep soldaten. Hier kreeg hij direct een paard van een gewonde warriv die te zwak was om te vechten.
"Mannen, we gaan die poort door en verstrooien die ondoden. Spaar geen levens!" voor zover als je dat kan zeggen van een ondode mompelde hij er achteraan. "Oh, en er lopen ook imps rond: die zijn bij ons!"

De kapitein blies op zijn hoorn en door de kleine opening in de poort raasde een kleine groep ruiters die direct voor paniek zorgde bij de ondoden.

Intussen was Dhib ook begonnen met zijn eigen offensief aan de binnenkant...

Demion was moe, de zon was net opgekomen. Hij had blijkbaar de hele nacht gevochten met Cassius. De kracht die zijn zoon had laten zien was inderdaad ongelofelijk. Demion vaak niks beters doen dan Cassius ontwijken en zich tijdelijk verstoppen. Hij keerde zich nooit weg van een gevecht, maar Cassius bleek een waar wapen van de Apocalyps te zijn. Demion hoopte dat de rest het lukte om de stad terug te winnen. Hij had het bericht van Creanan ontvangen, maar hij moest snel wat slagen afweren van de krachtigste tegenstander die hij ooit gezien had.

Raven was achtergebleven op het dak waar het gevecht begonnen was. Wat hij nog meer van plan was, kon Demion niet inschatten. Hij stond met zijn rug tegen een schoorsteen geleund. Hij moest even zijn adem vinden en luisterde wat er achter hem gebeurde op het dak. “Demion! Waar ben je! Kom te voorschijn en omhels jouw ondergang!”. Cassius stond achter hem op het dak en had hem dus nog niet opgemerkt.

“Demion? Waar ben je?”. Demion keek verschikt op, het was Ryu. “Ik ben in Leavington, maar heb wat onverwacht bezoek gekregen”. “….Wat is daar aan de hand?”. Demion keek snel op de hoek en zag Cassius niet meer. “Raven…. En blijkbaar mijn zoon”. “….wat?! waar heb je het over?.... laat anders maar. Er is een klein leger van de Tempel op weg naar jullie als versterking”. “…oke, bedankt”. Demion keek weer om de hoek. Nog steeds niks te zien. Even gaf Demion een zachte zucht. Een zucht die hij beter niet had kunnen laten horen. De muur achter zijn rug brak in een klap. Cassius ramde door de muur en Dmion vloog door de lucht en lande daarbij op het volgende dak. “Ik heb je gevonden Demion. Stop nu maar met vluchten”. Demion stond op en klopte zijn benen af “ik vlucht helemaal niet. Ik wil alleen jouw geen kwaad doen”. Cassius sprong de lucht in en landen voor Demions neus “daar ben je al heeeel wat jaartjes te laat mee”. Cassius zwaaide zijn zwaard rond en Demion kon net op tijd opzij springen. Snel pakte hij een builtje poeder uit zijn zak en wierp deze op de grond. Een fel licht was te zien, wat Cassius verblinden. Hij schreeuwde van woede en zwaaide zijn zwaard hevig rond. Het enige wat Demion deed is zich omdraaien en van het dak springen. Leavington moest eerst gered worden en daarna kwamen pas persoonlijke kwesties.

Demion keek rond. Er was overal chaos. Even concentreerde hij zich om te voelen waar de rest van zijn nieuwe vrienden zich bevonden. Al snel had hij ze gevonden en sprinten door de straten richting de rest.

Linctus liep de linker trap op in de poort. Voor hem duwde een groepje de ondode en golblins naar achter. Linctus liep rustig en trok zijn zwaard. Ze kwamen nu aan het eind van de trap. De bovenkant van de poort was duidelijk te zien. "Nu!" Bulderde Linctus en op dat moment stormde de soldaten de trappen op tot op het dak. Het was een oneerlijk gevecht omdat er veel meer soldaten van de warriv clan waren dan van de vijand. Linctus reeg ook een paar goblins aan zijn zwaard. Hij keek om zich heen. Hij zag de stad half in lichterlaaie staan. "Sluit de poorten." Klonk het bevel. De soldaten rende naar twee grote katrollen toe en begonnen de poort dicht te trekken. De soldaten die de vijand buiten de poort hielden trokken zich langzaam terug terwijl de grote deuren zich langzaam sloten.

"De poort is gesloten generaal" zei een soldaat. "Goed" Antwoorde Linctus. "Hijs de banner, zodat de hele stad weet dat wij deze poort in handen hebben." "Ja, mijn generaal" De soldaat haaste zich naar de rand van de poort en heef de blauwe banner met een gouden rand omhoog. Linctus zag de verwoede poging van de vijand om door de poort te komen. "Bescherm de poort, van de zijkant. De vijand kan nog wel op de muur komen. De rest pakt zijn boog en vuur omlaag op de vijand. Ze zullen er achter komen wat pijn en angst betekenen." Een groep soldaten ging links staan van de poort op de muur. Een andere groep soldaten deed hetzelfde rechts. De overige groepen schoten salvo naar salvo pijlen af op de vijand. Net zo lang tot er geen levende zich meer bevond bij de hoofdpoort. Ze waren of de stad in gevlucht of de bossen in.

"Creanan! kijk!" Arya riep naar de andere elf en wees in de richting van de blauw/gouden vlag die Linctus gehezen had. "het is linctus gelukt!" Arya ramde haar zwaard door een van de laatste ondoden bij hun poort door, en keek nog even rond. de grond was bezaaid met lijken van de ondoden, maar in hun buurt scheen ook niet veel meer in leven te zijn. Arya stak haar zwaard terug in de schede en pakte haar boog, legde een pijl aan en schoot met deze de kop van een ondode er af. als ze deze poort veilig hadden gesteld konden ze een andere groep gaan helpen.

Ze trok weer aan de hendel en de poort sloot zich langzaam maar zeker weer nadat de Warriv binnen waren gekomen. Met een harde knal viel deze dicht. "Creanan! heb je nog een vlag bij de hand?!" Ze schreeuwde het naar de elf, en hij wees ergens dicht bij haar. Snel ging ze kijken, en daar vond ook zij een blauw/gouden vlag. Arya gooide de boog terug op har rug en begon de toren bij de poort op te klimmen. daar pakte ze de blauw/gouden vlag en ging deze op. De wind kreeg er meteen vat op, en de vlag wapperde trots. "poort nummer twee is in onze handen!"

*De salvo's pijlen die van het hoofdleger komt worden opgevangen door de schilden van de zwaardvechters. De boogschutters zelf zoeken dekking achter de muurtjes van de balkons. Plotseling schreeuwt Amber het uit. Madarian kijkt naar haar.*

Amber: "Twee poorten zijn in onze handen! JIIIIIIIIIIIIIIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEHHHHHHHHHHAAAAAAA!"

*Madarian lacht en kijkt naar z'n schild. Nou ja, schild... Meer een speldenkussen! Hij slaat even vlak langs z'n schild zodat het hout van de pijlen eraf is. Scheelt weer wat gewicht. Het vijandelijke leger heeft door dat de poorten ingenomen zijn, en begint zich terug te trekken richting de poorten.*

Madarian: Iedereen: het hoofdleger gaat richting de poorten! Opgepast!

*Amber en Madarian kijken even naar het groepje bij hun. Drie gewonden, twee doden. Ze gaan naar de ongeveer 100 man toe die waren ingesloten. Er blijkt een veldarts bij te zitten. Amber en Madarian lichten de soldaten snel in over het plan, en vragen of de soldaten fit genoeg zijn om mee te helpen. Dat was een domme vraag om te stellen: elke kans om het leger in de pan te hakken grijpen ze aan...*

"Kijk mannen. De west-poort is ook van ons." De soldaten juichte. Linctus liep nu naar de groep soldaten die de rechterflank van de poort in de gaten hielden. "Het zal voor de vijand moeilijk worden om op dit stuk muur te komen. Je kunt er alleen op via de poorten en beide poorten van deze muur zijn in onze handen. Nu ga over deze muur naar de west-poort. Slacht elke vijand af die je nog op de muur tegen komt. Bescherm daarna de west-poort. Wij zullen oprukken via de muur naar de oost-poort." De sergeant van de groep knikte kort. "Kom op mannen. We kunnen de vijand niet langer laten wachten op hun graf." Riep de sergeant en de groep begaf zich via de muur naar de west-poort.

"Dappere krijgers. Jullie moed en vastberadenheid wordt door niemand geëvenaard. Onze kundigheid wordt gevreesd door onze vijand." Linctus stond midden op de poort en hief zijn zwaard de lucht in. "Laat ons nu dan aan de vijand bewijzen dat ze gelijk hebben om ons te vrezen. Naar de west-poort." Een groot aantal groepen liep over de muur naar de west-poort. Op de muur kwamen de eerste goblins al aan.. "Wig-formatie" Beval Linctus en de eerste rijen soldaten vormde een wig met hun schilden. De goblins konden de soldaten niet raken en werden door de vorm van de wig van de muur af gedreven. Dit werd nog eens versterkt door de grote hoeveelheid goblins die eraan kwamen. Hierdoor konden ze niet naar achter toe en moesten ze wel van de muur af. "Schilden omhoog" Klonk het bevel. De soldaten beschermde zichzelf van boven terwijl een salvo pijlen neerkwam. Enkele soldaten werden wel geraakt en vielen van de muur. "Laten we hun pijlen maar eens beantwoorden. Vuur" Klonk het uit de mond van Linctus. Tussen de spleten van de schilden door werden er pijlen afgevuurd. Ze schoten niet nauwkeurig, maar bij zo'n dichte groep vijanden was dat ook niet nodig. Meter voor meter schoven de soldaten zich naar voren.

Creanan was opgelucht: het eerste gedeelte van zijn plan had gewerkt en Linctus had perfect de andere kant ingenomen. Hij hoopte dat er snel versterking kwam, want het leger dat er aan kwam bedekte het hele gebied.

Dhib hield zijn eigen feestje beneden: ondoden vlogen in het rond en de imps feestten op alles wat ze tegen kwamen. Menig soldaat werd misselijk van dit schouwspel. Gelukkig was de Glabrezu in staat het allemaal enigsinds te regulieren: alleen de vijand was het slachtoffer.

Creanan sprak de mannen toe: "Deze poort is in onze handen, en Linctus heeft de andere poort. Versterking zal onze kant opkomen. Verstevig je positie en zorg dat je genoeg pijlen hebt. Het zal een zwaar offensief worden maar hopelijk kunnen we lang genoeg volhouden! Niet alleen de glorie van de Warriv maar die van heel de stad hangt er vanaf!"
Creanan richtte zich tot de soldaten van het stadsleger: "Jullie hebben dapper gevochten, maar ik zal van jullie nog een keer moeten verlangen deze moed te tonen. In de stad wordt nog gevochten voor onze positie maar wij moeten hier dapper zijn. Neem kort rust: er komt een lange strijd aan."

Mijn vrienden in de stad, waar zijn jullie? De poorten zijn ingenomen en het leger komt eraan! De zuiderpoort is veilig maar de westerpoor heeft nog versterking nodig!

Creanan keek naar Arya en was blij te zien dat ze zonder kleerscheuren uit het gevecht was gekomen. De onzekerheid bij hem was te zien. "Dankjewel voor je hulp, vriendin", zei Creanan tegen haar. "Ik kan je helaas niet meer dank tonen dan met mijn woord maar ik zal zorgen dat ik na deze veldslag je gepast zal belonen."

Dhib kauwde nog na op een goblinhoofd. Hij leek zich helemaal niets aan te trekken van de speech van Creanan, en hij liet een dikke boer.
Waarom is dit nou weer het gedrag van mijn broer hoorde Creanan van Muad. Goed gedaan jochie, je mag trots zijn op jezelf, maar hou nog even vol!

Arya was na hun kleine overwinning bij de poort weer naar beneden geklommen en stond nu bij Creanan. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek de elf aan. "dank betonen? ben je gek. ik doe dit niet omdat ik iets van je wil, ik doe dit omdat ik mijn vrienden niet in de steek laat als ze hulp nodig hebben. daarbij kon ik na mijn periode van rust wel eens wat oefening gebruiken."

Ze gaf Creanan niet de tijd om wat terug te zeggen, en rende naar Dhib toe met. "he demoontje! we zijn nog lang niet klaar!" Arya stond grijnzend met haar boog in haar rechterhand, en wees ermee in een andere richting. "we moeten nog wel wat goblins en andere dingen de pan in hakken, dus bewaar wat van je eetlust oke?" Ze kreeg een hele vuile blik van Dhib teruggeworpen, maar ergens zag ze in die bloedrode ogen toch een kleine schittering, die waarschijnlijk bedoeld was voor de enorme stapel vers vlees en bloed die hij voor zich zag liggen.

Arya rende weer bij Dhib vandaan en ging bij een groep van de soldaten kijken die even rust namen, wonden aan het verbinden waren en harnassen en andere bescherming probeerde te repareren. Bij een van de hogere ranken vroeg ze hoeveel mensen ze kwijt waren geraakt. gelukkig was hun legertje niet al te ver ingekrompen, maar toch draaide haar maag bijna om bij het horen van de aantallen. Als elf deed het toch nog altijd zeer om aan de dood van onschuldigen te denken, zeker als het in een strijd was.

Nadat Arya had geholpen met wat verbanden aanleggen bij gewonden ging ze terug naar Creanan, en plofte naast de andere elf op de grond. "Dus... hoe lang kunnen de soldaten nog rusten, en wat is het vervolgplan?"

"Nog maar een paar meter" Riep Linctus over de formatie van schilden heen. "Dus zet je schouders eronder en voorwaarts." Het was duidelijk zichtbaar dat hierdoor de soldaten iets sneller naar voren bewogen. "Vuur" Was het volgende wat Linctus riep. Een salvo vloog weer door de spleten tussen de schilden door. Ze waren nu aan gekomen bij de poort. Hier was het veel breder, dus dit zou een echt gevecht worden. Linctus zag dat onder bij de poort de vijand zich verdrong om naar boven te komen.

"Luitenant" Zei Linctus zacht. "Op mijn commando stormen we de poort op. Een gedeelte vormt weer schilden aan de andere kant van de muur. Als het goed is is de noord-poort nog steeds in onze handen en kunnen we dus dadelijk de muur voor ons claimen. Gooi de lijken van de vijand op de trap. Dan kunnen ze niet meer zo gemakkelijk naar boven." Linctus lachte even naar de luitenant die terug lachte. "Ik snap het Generaal." Met deze woorden draaide de luitenant zich om en begon tegen wat soldaten voor hem te vertellen van het plan.

Linctus ging staan en kwam onder de bescherming van de schilden uit. De vijand zag dit en een groep schutters werd iets naar voren verplaats zodat ze goed op de generaal konden richten. "Nu" Riep Linctus met een luide stem en de formatie van schilden brak open. Als water dat door een dam breekt stormde de soldaten op de boogschutters af. Hierbij passeerde ze de eerste rijen zwaardvechters die alleen stom verbaast stonden te kijken. Een boogschutter wist een pijl te lossen die zijn rustplaats in de schouder van Linctus vond. De lijken van de vijand werden door het trappenhuis gedonderd. Hierdoor kon de vijand niet meer op de poort komen. Al vrij gauw was ook deze poort ingenomen. De soldaten sloten de deuren van de poort. De buitengesloten ondode kregen een aantal salvo's van pijlen over zich heen en vluchte de stad in.

"Zo" Zei Linctus terwijl hij om zich heen keek. "Nu kan ons plan in werking worden gezet." Linctus zag een soldaat met de banier naar de hoek lopen. "Deze poort is nog niet de onze." Antwoordde Linctus vriendelijk. "Tussen de deuren en de trap van deze poort zit nog een groot deel strijders. We zullen eerst hun moeten uitmoorden." Linctus beval de soldaten de lijken omlaag van de trap te duwen. Er was wat kabaal te horen toen de eerste lijken van de trap vielen. Het was duidelijk dat er iemand verpletterd werd. Daarna was het rustig. Linctus keek door het trappenhuis en zag niemand. "Jullie" Linctus wees naar een groepje soldaten. "Ga de trap af en schiet een pijl door elke schedel die je kunt vinden. We moeten er zeker van zijn dat er geen meer leeft." Na flink wat kabaal kwamen 15 van de 20 soldaten weer naar boven. "Het is gelukt generaal." "Nu mag je de banier uithangen soldaat." zei Linctus en de soldaat volgde het order op.

Demion zag de vlaggen en rende erheen. hopelijk is alles goed verlopen. even keek hij achter zich, maar hij zag geen spoor van Cassius. gelukkig, dacht hij bij zichzelf. hij kon zijn nieuwe vrienden in de verte zien staan en riep in de verte naar hun "Hallo mensen! alles goed?!". Ineens storte achter Demion een huis in en Demion keek achterom wat er gebeurde. "o nee" sprak hij tegen zichzelf. het was de commandant. HIj bereikte haast een hoogte van 6 meter, hij was enorm geworden. Een groep soldaten stormde naar het monster van de zijkant, maar die werden hopeloos aan de kant gemept. de ogen van het monster richtte zich nu op Demion en begon achte hem aan te rennen "Wghaaaa! DaEmiiiooonn!!!"

De westpoort was veroverd. De hoofdpoort was veroverd. Het ging beter dan Odysseus had durven hopen. Alleen de oostpoort moest nog veroverd worden voordat ze de stad zouden gaan ontdoen van dit gespuis. Het stadsleger was al onderweg naar de laatste poort, en ze zetten er een hoog tempo achter: de stadsbewoners roken de overwinning. Als een golf van agressieve amateurs werkten ze zich door de stad. Nog even, en dan zou de oostpoort vallen. Tenminste, dat dachten ze. De Necro’s hadden het plan doorzien, en een geweldige strijdmacht bewaakte de poort. Dit waren teveel vijanden om zomaar roekeloos aan te vallen. Naast de gebruikelijke zombies, geraamtes, en goblins waren er ook andere wezens aanwezig: dezelfde soort orks die ze in het kasteel van de vampier hadden ontmoet, en nog iets dat noch veel verontrustigender was: de necromancers hadden steengolems opgeroepen. Vijf. Er zat niets anders op. Odysseus moest wachten op de Warriv en het garnizoen, want de macht die voor de poort verzameld was ging het stadsleger ver te boven. Odysseus vervloekte zichzelf dat hij niet kon zenden. Deze gave die de meesten van zijn nieuwe vrienden bezaten zou nu verdraaid handig zijn. Odysseus hoopte maar, dat de rest snel zou komen. Meer kon hij niet doen.

*Madarian, Amber en de overige soldaten volgen het vijandelijke leger dat zich terugtrekt richting de oostpoort. Elke keer als er een nieuwe verdedigbare plek te zien is, nemen ze het in, totdat ze in de buurt zijn van de oostpoort. In een andere zijstraat zien Amber en Madarian Odysseus en z'n makkers staan, zij hadden hun groepje echter nog niet gezien.*

Madarian: Odysseus, kijk een rechts van je...

*Odysseus kijkt rechts van hem en ziet het groepje van Amber en Madarian. Ze zwaaien even naar elkaar.*

Madarian: Euh, hallo? Ik stuur naar iedereen wat beelden van de oostpoort. Dit wordt niet zo makkelijk...

Demion keek nog maals achter hem terwijl de commandant dichterbij leek te komen. Demion rende nu op volle vaart, maar het monster leekt toch meter bij meter hem in te halen. in een zijstraat ziet hij Odysseus en zijn vrienden en aan de andere kant ziet hij Madarian en Amber, maar hij rent snel door, gevolgt door het monster.

Creanan krijgt de beelden van Madarian toegestuurd maar twijfelt. Arya ziet de twijfeling in zijn ogen.
"Ik ken je twijfel", zegt ze. "Het is aan jezelf te beslissen."
"Ik blijf hier, ik weet zeker dat Madarian en Odysseus dit afkunnen en hopelijk krijgen ze nog wat hulp van de Warriv van Linctus. Ik heb niets aan uitgeputte troepen straks", antwoordt Creanan. "Je moet zelf beslissen of je hen te hulp wil schieten."

Jullie zullen het zonder mij moeten doen, ik ben hier de poorten nog aan het verstevigen zendt hij rond.

"Okey mannen, sla nog wat extra balken tegen die poort aan!"

"Dhib, leef jij je maar lekker uit op elke ondode die je tegenkomt!"

De noord-poort werd nog steeds vastgehouden door de stadsoldaten. Ze waren uitgeput en konden niet lang meer de aanvallen van de ondode weerstaan. Ondanks dat ze versterking hadden gekregen via de west-poort. Daar opeens kwam over de muur van de kant van de oost-poort een grote groep ondode en goblins aanrennen. De stad soldaten zette zich schrap en zagen dat er van achter uit die groep ondode telkens een aantal omlaag gegooid werden. Daarna zagen ze een groep vreemden soldaten de ondode in de pan hakken. De angst was duidelijk te zien in de ogen van de goblins. Toen het leger van Warriv bij de soldaten was aangekomen plaatsten ze ook hier de blauw met goude vlag.

Hierop zag Linctus dat de poort in het noorden bereikt was en gaf het order om de vlag te hijsen. Nu waren alle muren en alle poorten in hun handen. Het was nu zaak om de vijand op te jagen. De stad moest nu ook in hun handen komen.

*Uit een tussenliggende straat komt Demion aangesneld met een reusachtig monster achter hem aan, recht op het vijandelijke leger af! Amber en Madarian kijken elkaar aan.*

Madarian seint naar Demion: Demion, pas op! Je rent recht op het vijandelijke leger af!

Madarian seint verder naar de anderen: Elke hulp is welkom, vooral als je ziet wat er nog bijgekomen is... [Stuurt beeld van de ex-commandant]

*De boogschutters in Madarians groep en Amber vuren intussen een pijlensalvo af. De commandant z'n bovenlijf ziet eruit alsof er veel haren op zitten, maar het zijn pijlen... De commandant blijft achter Demion aan zitten en negeert de speldenprikjes. Dan pakt Amber een paar van haar speciale pijlen. Een paar schokkers, explosieve en gifpijlen worden uitgedeeld aan de andere boogschutters. Weer een salvo volgt. De commandant wordt vol geraakt door alle pijlen. De explosieve pijlen hebben jammer genoeg de aandacht van het hoofdleger getrokken, die op beide groepen (Madarian en Odysseus) af komt...*

Demion kijkt om, om te kijken hoe de pijlen het monster treffen. een explosie volgt en een grote stofwolk schiet door de omgeving. als het stof langzaam klaard, ziet Demion dat er een stuk uit het lichaam van het monster is geblazen. Wow!, bedankt... ik had even rust nodig. Het monster greep naar zijn lichaam en schreeuwde van pijn en woede, maar dit duurde enkel niet lang. Demions ogen werden groot. o nee, niet dat ook nog. Demion kon zien hoe het weggeblazen vlees weer regenareerd en er geen enkel teken van schade te zien is. Het monster kijkt op en een lichte glimlach is te zien, als hij weer een sprint richting Demion trekt.