Dhib krijgt de beelden van de hoofdmacht bij de oostpoort ook door, en dat weet hem eindelijk even uit zijn vreet-kik te halen.
"Oooooh!" roept hij blij uit (en zodanig hard at het in de hele stad te horen is). "Steemgollems! Geweldig! Eindelijk een fatsoenlijke tegenstander. Wat zal ik eens oproepen om die uit te roeien? Steen... steen... wat werk ook al weer goed tegen steen. Water? Neuh... dan worden ze pap, en in plaats van dat je je zwaarden op ze breekt, glijden je zwaarden er gewoon doorheen, en doe je ze nog steeds helemaal niets. Lucht? Werkt ook niet. Vuur? Maakt ze alleen maar gevaarlijker... IJs dan? Kunnen ze tegen." loopt hij met zichzelf te discussiëren terwijl hij richting de oostpoort rent, samen met zijn hele leger imps en de glabrezu, die gewoon pret blijven maken met de (al dan niet dode) ondoden en goblins.
Uit verveling pakt Dhib een steentje vast, en smijt die tegen een vuur-imp aan, waardoor het steentje in een halve seconde gloeiend heet wordt. Vanaf de borst van de vuur-imp stuitert het steentje recht op de kop van een ijs-imp die onder hem vliegt. Het steentje bevriest onmiddellijk, en knalt door de plotselinge temperatuur-verandering uit elkaar.
"Tuurlijk!" roept hij triomfantelijk uit, terwijl hij alles gade slaat. "Eerst heel heet maken, en dan laten schrikken. Dat ik daar niet eerst aan gedacht had. Ben ik toch ook stom zeg."
Goh... dat je dat nu pas inziet reageert Muad geïrriteerd.
"Lees jij ook nog dan?" reageert Dhib verrast op de zure stem van de verveelde Muad.
Tuurlijk. Wat denk jij dan. Maar concentreer jij je nu maar op dood en verderf, dan ga ik verder met mijn spelletje poker met de wolf.

Dhib trapt voordat hij bij de hoofdmacht uitkomt even op de rem, en roept een paar dozijn elementals op. 12 vuur-elementals, en 12 ijs-elementals. "Concentreren jullie je maar even op de steengollems, dan doen wij de rest wel. Jullie weten het heh, eerst heel heet, dan heel koud. Succes here... dam... ehm... dingen."
Nadat hij zijn 'leger' toe had gesproken, springt hij onder begeleiding van luid gelach van de imps (en hemzelf) het strijdgewoel in.

Arya knikte Creanan toe nadat hij klaar was met zijn verhaal, en ze het bericht van Madarian en de anderen had ontvangen. echter er was nog hulp nodig ergens anders, en ze wilde Dhib niet alle plezier voor zichzelf laten hebben. Ik ga eerst Dhib even pesten... als het echt niet lukt dan probeer ik er zo snel mogelijk aan te komen.

Arya rende zo snel mogelijk achter Dhib, aan, die blijkbaar al weer bezig was met het uitzoeken van zijn legertje van imps. Ze had haar zwaard vast, maar wist ook niet precies wat ze daarmee moest tegen een hele zooi van steenbeesten. Dhib scheen echter de leuke warm/koud combinatie ontdenkt te hebben, want uiteindelijk waren dat de enige die overbleven. "He Dhib! laat ook wat voor mij over!" Ze kon dan wel niet veel doen aan koelte, maar als ze haar pijlen in de fik stak kon ze zeker een leuke hitte veroorzaken.

Demion kijkt naar het grote monster die nu langzaam op hem af loopt. Zijn nek klopt met dikke aderen en hij lijkt elke seconden in kracht toe te nemen. Demion denk geen moment en trekt wat van zijn explosieve werpmesjes. Deze vliegen met een fluitend geluid door de lucht en treffen het monster in zijn gezicht. Opnieuw volgt er een klap en het monster waggelt achteruit. Hij struikelt over een kart met vaten en valt naar achteren bovenop een huis. Er blijft vrij weinig over van de woning, maar Demion wachtte niet om te kijken hoe het monster het er vanaf bracht. Hij werd al snel geconfronteerd met een leger ondode voor zijn neus die kwam aanrennen. Ze hadden het lawaai gehoord en wilde de commandant beschermen. (“Eerst Cassius, toen de commandant en nu weer zo’n leger. Kan ik ook nooit rust krijgen?!”). Demion trok zijn zwaard en voelde zich wat vreemd. Hij hoorde ineens een stem in zijn hoofd (“hulp en kracht word geboden”). Zijn zwaard begon te gloeien en uit reflex greep Demion het blad beet. Hij kon op de een of andere manier zijn zwaard splitsen in 2 gelijken zwaarden. (“aaah! Misschien ga ik eindelijk de krachten van Deimos begrijpen”)

Linctus stond op de westpoort en keek over de stad. Er heerste chaos in de stad en zowel zijn bondgenoten als zijn vijanden leken niet goed te weten waar ze nu heen moesten. Linctus gaf het order aan een paar groepen soldaten om de poort de beschermen met de rest van zijn leger ging Linctus de straten op.

*Madarian staat weer iets voor het legertje en begint te hakken op de ondoden en goblins. Af en toe weert hij een pijlenregen af met z'n schild. Demion heeft z'n belager net gevloerd, en plotseling heeft hij twee zwaarden en rent verder op het leger af. Madarians groepje weet zich goed te redden, maar nu komen de steengolems aan de beurt... Tenminste... Als Dhib er niet zou zijn met z'n elementals. Dhib komt er aan, en de elementals bij hem gaan meteen op de steengolems af! Wat een gezicht. Binnen de kortste keren lijken de steengolems op lavagolems, dan bevriezen ze en spatten ze uit elkaar! Bij elke golem die uit elkaar spat, worden de omliggende troepen uit elkaar gereten door de stenen die rondvliegen. De golem het dichtst bij Madarian spat ook uit elkaar, en Madarian en z'n frontlinie worden vol getroffen door een lading stenen. Ze weren deze af met hun schilden, maar worden wel omver gegooid. De tweede rij soldaten stapt over de eerste rij heen, zodat ze kunnen opstaan, maar Madarian is net te ver weg. De goblins en ondoden staan al over hem heen. Madarian vuurt een plasmaschot af. De middelste ondode spat uiteen, en de anderen vallen op de grond. Madarian staat snel op en kijkt snel naar z'n harnas... Euh... Naar wat OVER is van z'n harnas! Er zitten flink wat gaten in...*

Madarian: Net op tijd, Dhib! Je had niet veel later moeten komen... Kun je een manier bedenken tegen die ex-commandant?

Dhib: Jammer. M'n timing is dus slecht. Ik had iets later moeten komen. En over welke ex-commandant heb je het?

*De ex-commandant breekt het huis verder af en staat op. Dhib ziet nu de commandant.*

Dhib: Die lelijke berg vlees wat nu deze kant op waggelt bedoel je? Daar hebben jullie problemen mee? Is goed. Daar ga ik dan wel even mee spelen...

Demion hakte in op de eerste ondode voor zich, wat gelijk de aandacht trok van het grootste gedeelte van de groep. Ze probeerde Demion in te sluiten, maar dat liet Demion niet toe en bleef in beweging. Links en rechts sneuvelde ondode bij de bosjes, maar zelf Demion wist dat dit er te veel waren om in zijn eentje af te slachten. Wat kon hij gebruiken om de overhand te krijgen? Demion maakte een salto over een zombie en sneed beide armen van het rottend lijk. Hij land en keek op. Het grote monster was weer opgestaan en regenereerde zijn lichaam. Demion had vaker tegen dit soort wezens gevochten en stuk voor stuk waren ze zeer moeilijk te verslaan. Er schoot ineens een idee in Demions hoofd, dat zo gek was, dat het wel moest werken. Hij greep weer een explosief werpmesje en gaf er een slinger aan. Het zoefde door de lucht en knalde tegen het achterhoofd van het monster. Snel draaide de commandant zich om en keek kwaad in Demions richting. “ja kom maar” sprak Demion zacht terwijl hij een klap afweerde, maar toch in de richting van de commandant bleef kijken. Het monster brulde en slijm en speeksel vlogen uit zijn mond. Zelfs van die afstand kon Demion de geur ruiken waardoor hij lichtelijk het gevoel kreeg dat zijn maag begon te draaien. Het monster zette zich af en begon richting Demion te rennen die nu volledig omsingeld werd door een ondood leger. De commandant stormde naar Demion met alle vaart die zijn benen konden produceren. De grond trilde en de ondode keken nu ook om. Demion sprong snel naar achter en hakte een weg verder naar achter. Het monster was nu voor het leger ondode aangekomen. Hij keek naar de skeletten en zombies en brulde nog maals. Snel liet hij zijn arm tegen de grond smakken waardoor een aantal ondode kapot knalde. Opnieuw zwaaide hij zijn grote logge arm door de lucht, waardoor een aantal ondode door de lucht schoten. Demion keek om en zag hoe de commandant zich door pure woede een weg baande door het leger ondode. Hij had niet in de gaten dat hij zijn eigen troepen aan het vermoorden was. Demion bereikte een muur en zette zich af om nog net de rand te grijpen. Hij trok zich op en de ondode onder hem keken omhoog en begonnen op elkaar te klimmen om Demion te bereiken. Achter hen kwam de commandant steeds dichterbij. Hij liet wel een spoor van dode na, wat Demion al verwacht had.

"Mooie dag heh Creanan." Linctus had creanan onder bij de poort zien staan en bedacht dat hij wel blij zou zijn om Linctus weer te zien. "Zo te zien heb je de boodschap over kunnen brengen" Linctus glimlachte even en sprak toen weer serieus. "Het noorden van de stad is altijd in onze handen geweest nietwaar? Als we nu de huizen tussen deze poort en het noorden kunnen vrijmaken van dat gespuis, dan kunnen we het noorden gebruiken om de voorraden te verdelen. We hebben namelijk goed gespaard. Dan zal ik een gedeelte van het leger hier achterlaten en dan zal ik met mijn lijfwachten de rest gaan helpen." Linctus keek Creanan aan. "Geef je dan wel een seintje als ik de voorraden kan laten komen?"

"Wel jammer dat Demion ook met die homp half ontploft vlees aan het spelen is." mompelt Dhib nog even, terwijl hij zich met hysterisch gekrijs weer in het strijdgewoel stort. "Hm... Volgens mij mistte hij net meer onderdelen dan nu. Hij wordt er trouwens niet knapper op..." roept hij nog even uit, voordat hij zich een weg begint te dansen naar de commandant toe.

Als hij even later bij de commandant aan komt (een spoor van lijken achterlatend), klimt hij stiekem op zijn rug, en pas als hij op het hoofd van het monster zit, laat hij wat van zich merken. "knock knock, wat zit hier binnen?" roept hij uitgelaten uit terwijl hij met de scherpe kant van zijn zwaard op het hoofd van het monster staat te rammen.
Het monster laat meteen merken dat hij weet dat er iets op zijn hoofd zit, door middel van heftig met zijn hoofd te schudden.
"Laten we eens kijken." roept Dhib nog uit, voordat hij met een poef en een rookwolk spoorloos verdwijnt, vlak voordat het beest zichzelf met een gigantische hand voor zijn kop slaat.
Hihi! Mispoes! hoort iedereen Dhib uitroepen.
Een moment later maakt een arm plotseling een krampachtige beweging.
Volgens mij heb ik zijn hersentjes gevonden horen ze. Bij de goden, wat zijn ze klein!
Maar Demion, als je dat kreng nog wilt doden, moet je dat nu doen! Nu heb ik hem nog afgeleid, en dalijk herkent zijn afweer me, en dan heb ik een probleem!

Het monster komt langzaam dichterbij en nu begonnen de ondode ook te merken dat ze in de weg stonden. Ze gingen opzij zodat de commandant nu makkelijker, dus zonder zijn eigen troepen te vermoorden, erdoor kon. Een stem schoot ineens door zijn hoofd: ´ “Volgens mij heb ik zijn hersentjes gevonden. Bij de goden, wat zijn ze klein!
Maar Demion, als je dat kreng nog wilt doden, moet je dat nu doen! Nu heb ik hem nog afgeleid, en dadelijk herkent zijn afweer me, en dan heb ik een probleem!”
Demion wachtte geen moment en lanceerden zichzelf van de muur. Hij vloog door de lucht en maakte een schroef om op een schouder van het monster te landen. Het monster draaide zijn hoofd en bewoog zijn arm richting zijn schouder maar dit werd deels voorkomen. Demion greep zijn zwaarden stevig beet en tilde deze hoog boven zijn hoofd. Met een brul ramde hij zijn zwaarden in de nek van de commandant, die ook een brul gaf. Hij begon hevig heen en weer te schudden om Demion van zijn nek af te werpen. Dit lukte helaas niet, omdat de zwaarden diep in zijn nek zaten geboord en Demion zich stevig eraan vast hield. Toen het monster even tot stilstand kwam gaf Demion een ruk aan de zwaarden en ze kwamen weer vrij. Opnieuw ramde hij zijn zwaarden in het rottende vlees van de commandant, alleen dit maal ging er ook een zwaard door de zijkant van het hoofd. Net als vorige keer, gaf de commandant weer een brul van woede. Hij begon zich in de richting van de muren te bewegen om Demion er zo vanaf te beuken. Demion keek opzij en zag de muur naderen, die zijn zwaarden gelijk los trok en viel op een dak van een half ingestort huis achter het monster. Hij keek op en zag hoe het monster dwars door de muur beukte en zich gelijk omdraaide. Zijn ogen zochten de omgeving af, opzoek naar zijn belagers. Hij zag er immers nu extreem kwaad uit.

Creanan had even kort overleg met de kapitein van de Warriv. De situatie was nu stabiel en de poort was verstevigd.
"Volgens, mij kunnen we hier een uitvalsbasis opzetten. Laat die voorraden maar komen!"
Tegen twee soldaten zei hij: "Blijf op de uitkijk en als je Warriv buiten ziet, wacht op het signaal om de poorten te openen. Verder blijven ze dicht!"

Creanan had gezien dat in een huis in de omgeving een grote kelder was. "Richt daar een hospitaal in! Daar zouden de medici veilig moeten zijn en de gewonden behandeld kunnen worden."

Daarna richtte hij zich tot Linctus: "hoe lang denk je dat we nog hebben voor het hoofdleger de stad heeft bereikt? We hebben de stad nog niet eens volledig in handen. En waar blijft Tal'Rasha? Zijn troepen zouden nu in de stad van pas komen"

Hij ging zitten, hij was niet gewend om een leger leiding te geven en het viel hem dan ook zwaar.

Bij iedere golem die Dhib uit elkaar liet spatten hadden de ‘soldaten’ van het stadsleger gebruld van vreugde, en ze hadden zich op de ondoden gestort, geholpen door de soldaten en boogschutters van het Legioen. Madarian in volledige woede was een uiterst dodelijk wapen, en Amber bleek geweldig om te kunnen gaan met een boog. Odysseus probeerde zichzelf en de Foniadès zo te sturen dat de stedelingen niet tegen orcs zouden hoeven vechten, dat zou geen van hen overleven. “Cardolan, zeg je stadsgenoten dat ze weg moeten blijven bij de orcs!” Had hij geschreeuwd, en de smid had gehoorzaam gedaan wat Odysseus had gevraagd. De situatie met de commandant werd zorgwekken. Odysseus keek Athis aan. “Het word tijd dat ik Demion maar weer eens laat zien dat ik hem niet in de steek laat.” Zei hij, zacht genoeg om het alleen verstaanbaar te maken voor Athis. Athis knikte, maar met tegenzin. “Ga je gang, help je nieuwe vriend. Je weet ons te vinden.” Hierop maakte Odysseus zich los uit de groep, en ging naast Demion staan. “Volgens mij kun je wel wat hulp gebruiken…”

" eerm... misschien kunnen ze me wel gebruiken bij de commandant?" Arya was eerst bezig geweest Dhib zijn legertje te helpen, maar nu zag hij dat Dhib en Demion aardig aan het worstelen waren met de commandant. Echter Arya wist dat ze van dichtbij nog steeds geen partij zou zijn, haar voornamelijke kracht lag toch in het ontwijken. Wat ze wel kon doen was voor een nieuwe afleiding zorgen. Dhib, Demion! ik kijk of ik jullie even kan helpen! Arya stak een van haar pijlen in de fik, en schoot in de richting van de Commandant. de pijl zoefde er echter langs, om op het dak van een van de bijstaande huizen te landen. het dak was gemaakt van riet en dergelijks materialen, waardoor het bijna onmiddelijk vlam vatte.

Sorry voor de mensen die daar woonde.. maar dat kunnen we wel opbouwen..

"Tal' Rasha komt niet en het grote leger zal pas arriveren nadat het leger van de ondode is gearriveerd. Het goede nieuws is wel dat de voorraden niet alleen voedsel en drinken omvatten. Er zitten ook wapens, pijlen en dergelijke bij om de stad terug te veroveren. Ik verwacht namelijk wel dat die stadsmensen beter vechten met echte zwaarden, dan met hooivorken en spul." Linctus keek naar Creanan toe. Creanan had het zwaar met het leiden van een leger. Linctus voelde zich daarin tegen helemaal in zijn element. "Dan laat ik hier het hoofdleger achter. Je mag ze inzetten om het kamp op te zetten en de poorten te verdedigen. Ik zal met mijn lijfwachten de rest proberen op te zoeken en hun te vertellen over de voorraden. Maar laat ik dan maar eerst de bevoorraders laten weten dat ze kunnen komen. " Linctus maakte een handgebaar naar een soldaat op de toren. Deze vuurde daarop een brandende pijl de lucht in. Hoog in de lucht ontplofte deze pijl in een blauwe wolk.

"Ik zie je later wel weer Creanan. Je levert goed werk af tot nu toe, dus maar hopen dat je het vol hout." Linctus liep de stad in en zijn lijfwachten volgde hem. Nu maar eens kijken waar de rest was.

Hey! Demion! Kijk je uit met die saté prikkers van je?!? roept Dhib kwaad uit, als Demion een zwaard in de zijkant van het hoofd boort. Ik hoe nog niet tot Shis kebab vermaakt te worden hoor!
Alleen wel jammer dat die hersens zo klein zijn... Je miste ze met een mijl...
Terwijl Dhib met al zijn macht probeert de commandant te dwarsbomen, hoort hij plotseling Arya tegen hem roepen.
Mom... wilt hij roepen, als hij de pijl al in zijn richting ziet vliegen, ook al ziet hij nu al dat de pijl mis gaat.
Hij trapt snel op een zenuw die naar hij dacht richting het rechter been liep, zodat de commandant door zijn knie zou klappen, recht de baan van de pijl in.
Helaas was het de verkeerde zenuw, want de commandant viel spontaan de verkeerde kant uit, recht tegen het gebouw tegenover het gebouw dat Arya net had afgefikt.
shit... verkeerd gegokt. moppert hij snel, als hij plotseling iets onder hem hoort borrelen.
uhoh... weg hier...
Een moment later ontstaat er een rookwolk direct naast Arya, en even later stapt Dhib er uit.
Op dat moment wordt duidelijk dat de commandant op de winkel van de alchemist is gevallen. Doordat alles dat in de winkel opgeslagen was plotseling gemengd werd, ontstonden enkele heel instabiele mengsels, die al snel tot ontploffing kwamen.
De ontploffing die het resultaat was van die mengsels reet het hele gebouw in een klap volledig van de aardbodem weg, en de commandant verdween in een immense rook- en stofwolk.
"Net op tijd..." mompelt Dhib nog even, terwijl hij gespannen staat te kijken hoe het grote wezen de klap doorstaan heeft.

Een grote wolk bedekte het gebied. Iedere soldaat en krijger hield zijn adem in om te zien of het monster weer op stond. Langzaam trok de rook op en bleef het monster liggen. Een gigantisch gat zat er waar zijn hoofd en nek zou moeten zitten. Die was uitgeschakeld. Iedereen keek opgelucht.

"Denk ik dat ze hard aan het vechten zijn, zitten ze hier een beetje uit te rusten." Linctus kwam aangelopen met een groep van zijn lijfwachten achter zich aan. Hij keek naar zijn reisgenoten en knikte dat het goed was. Linctus klop via de puin van het gebouw omhoog en richtte zich tot de soldaten en inwoners die in de buurt waren. "Voor een ieder die zijn voorraden aan wapens, pijlen of voedsel wil bijvullen, er is een distributie kamp opgezet bij de oost-poort." Linctus klom weer omlaag via de puin terwijl hij zag dat veel mensen richting de poort liepen. Nu was het tijd om de mensen die bleven weten te organiseren voor de aanval op de west-poort.

"hmm... heb ik toch nog eens wat nuttigs gedaan vandaag.." Arya sprak grinnikend, en deed haar boog weer terug op haar rug. Naast haar stond Dhib een beetje te kijken naar de commandant, die er kennelijk nu echt geweest was. ze gaf hem een por. "moet jij niet eens je legertje gaan helpen Dhib? of ben je nu lui?" Arya had haar zwaard gepakt, en keek rond. Dhib zijn leger van impen waren goed en efficient bezig met het afslachten van de element dingen, iets wat ze niet mogelijk had geschat. dus demonen en dergelijke kunnen zelfs nog orderlijk schade aanrichten in plaats van alleen maar chaos.. het is een waar wonder.. Ze waren warempel klaar met hun taak. voor het moment. "volgens mij kunnen we even rust nemen.."

"Ik wil wel verder vechten hoor, schatje, maar de vijanden zijn op." reageert Dhib een beetje lacherig op Arya's opmerking.
Dan draait hij zich om naar zijn leger imps, en uit een paar vreemde, kwaadaardige keelklanken. De imps beginnen meteen verhit tegen hem te kwetteren, en eentje heeft zelfs de lef om een verdwaalde schoen (de voet zat er nog in) naar Dhib te gooien, maar Dhib blijft onverstoord staan. Hij uit nog een paar van die klanken, en de imps worden meteen stil.
dan beginnen ze met zijn allen ineens te neuriën. Het geluid is oorverdovend, maar gelukkig duurde het niet lang, want al snel begonnen er poorten te ontstaan.
De imps vlogen met zijn allen tegelijk door de poorten heen, sommige sleepten nog een levende goblin of iets dergelijks mee naar hun eigen wereld.
Al snel verdwenen de poorten weer, en toen was het veld leeg. De stilte die plotseling heerste, was oorverdovend.
"Mja... laten we maar even rust houden, liefste." zegt Muad uitgeput tegen Arya, waarna hij achterover valt, en al bewusteloos is voordat hij de grond raakt.

Arya stond te kijken naar het schouwspel van de imps die door de poorten wegvluchten, en luisterde naar de heerlijke stilte die achterbleef. pas toen ze de zachte klank in zijn stem hoorde wist ze dat het Muad weer was die naast haar stond, en de kleine glimps die ze opving van zijn gouden ogen voordat hij bewusteloos neerviel bevestigde het. Dhib had kennelijk veel te veel energie gebruikt. Ze was te laat geweest om hem op te vangen.

Nadat ze naast hem was neergeknield legde ze haar hand op zijn hoorhoofd, en drukte haar lippen op zijn wang. "rust maar even uit, mijn lief. je zult het nodig hebben.." Nu dat ze zat, merkte arya dat ze eigenlijk ook doodsop was van de gevechten. Misschien dat ik zo ook maar eens moet gaan.. rusten..

"Heey slaapkoppen" Linctus liep naar Arya en Muad toe. "Dit is niet echt het moment om uit te rusten." Linctus keek naar het vermoeide gezicht van Arya en het bewusteloze lichaam van Muad. "Ga maar naar de oostpoort toe. Daar is een kamp opgezet zodat jullie ook echt kunnen uitrusten. Hier kunnen de gevechten weer zo oplaaien en dan kan ik jullie veiligheid niet garanderen. Als je hulp nodig heb om je liefje te verslepen dan willen vast een paar stedelingen je helpen." Linctus glimlachte even naar Arya en liep weg.

Zo aardig was Linctus nog nooit tegen Arya geweest. Het was vreemd. Ze vertrouwde het niet, maar vond het aan de andere kant ook fijn. Alsof Linctus het voorgaande begreep draaide hij zich om en was weer de oude. "Nu ga snel weg voor je de echte krijgers onder de voeten loopt."

Linctus ging op zoek naar andere bekende gezichten. De laatste poort moest vandaag worden ingenomen. Koste wat kost.

Demion was blij om te zien dat de commandant eindelijk bleef liggen. Hij was zeer sterk geweest, maar tegen de gecombineerde kracht van het genootschap kon hij blijkbaar totaal niet op. Demion keek rond en zag iedereen die hij nu als vriend beschouwde. Het uitroeien van de laatste restjes troepen in de stad, was nu meer een kwestie van tijd dan moeite. De Necromancers die nog over waren in de stad na de val van de commandant waren ook gevlucht. De stad houden was nu een prioriteit. Er was een ding dat Demion nog zorgen maakte en zakte daardoor even terug in gedachten. Waar waren Raven en Cassius nu? Waren ze überhaupt nog in de stad of waren ze ook vertrokken? Demion hoopte op het laatste, maar Raven kennende, kon hij daar niet op rekenen.

Demion liep naar de rest toe. “Bedankt voor al jullie hulp tot nu toe. Het was een eer om naast jullie te mogen vechten al deze tijd”. Arya keek verbaast op “Ga je ons verlaten dan?”. Demion keek even veronderstelt rond “Nee dat niet Arya, maar er kunnen altijd dingen mis gaan”. Arya leek Demion niet geheel te begrijpen en keek wat angstig. “Wat bedoel je Demion?”. Demion ademde even diep in en probeerde met zijn ogen Arya gerust te stellen. Enkel hij wist dat Raven en Cassius in de stad waren. Hij wist ook dat het misschien niet wijs was nu angst te gaan zitten zaaien, nu ze zo ver gekomen zijn. De stad was vrijwel terug in hun handen en de versterking kwam eraan. Hopelijk konden ze het tot die tijd volhouden.

Een hand viel op Demions schouder en hij keek om. Het was Odysseus die hem even van top tot teen bekeek. “Ben je gewond?”. Demions ogen ontmoetten zijn ogen wat verward. “euhm… nee…. Hoezo?”. Odysseus zei niks maar bleef hem aankijken. “wat?!”. Odysseus wenden zijn ogen van Demion en keek rond door de stad. “Demion, ik ken jouw misschien nog niet heel erg lang, maar ik kan zien dat je iets dwars zit”. Demion zei niks en liet Odysseus zijn zegje doen. “je vertrouwd mij toch wel?”. Demion knikte en keek nu ook rond door de stad. “Wat is er aan de hand”. Demion wist niet waar hij moest beginnen en dacht even na. Ondanks Odysseus’ harde uiterlijk was hij meer geworden dan alleen een krijger tegenover Demion. “Odysseus” sprak Demion zacht “Als ik je het zou vertellen zou je het waarschijnlijk niet eens geloven”.