Demion keek rond en voelde zich onrustig van binnen. De geuren die hier normaal hingen werden vervangen door versterkte geuren van dood en verderf. Hij vroeg zich af waarom Linctus zijn vraag had genegeerd. Hij kon ook niet begrijpen waarom die necromancer hem en de rest wilde helpen, maar hij had het toch gedaan. Demion snapte er niks van en bedacht zich dat het beter zou zijn als deze vragen later gesteld werden. Demion keek rond en zag een soldaat tussen het puin zijn hoofd omhoog steken. Hij wuifde dat de groep naar hem moest komen.

De groep was het pand binnen geslopen en stonden nu voor een klein groepje soldaten. “waar is de hulp!?” zei een van de soldaten wat krampachtig. “dat zijn wij” sprak Demion kalm. De soldaat schudde gefrustreerd zijn hoofd en liet zich op zijn kont op de grond ploffen. Hij greep zijn gezicht beet. “we gaan hier dood”. “hou je mond!” werd er achter hem geschreeuwd. Het was een andere soldaat. “Demion wat is de situatie. Demion wist niet precies wat er aan de hand was in de stad en kon eigenlijk ook geen antwoord geven. “geen idee, maar we gaan alles doen om te helpen”.

De soldaten en de groep waren plannen aan het doorspreken in het duistere kamertje, toen ze ineens een hard geschreeuw hoorde buiten. Ze keken langzaam door het raam naar buiten en zagen een groepje soldaten rennen. Een viel en de rest liet hem liggen. Nog geen seconden later stormde er een groep goblins voorbij achter de rest aan. Op de een of andere manier negeerde ze de gevallen soldaat en rende door. De soldaat stond snel op en keek rond. Hij keek opgelucht, maar dat duurde niet lang. Hij greep naar zijn rug en draaide zich om. Er zat duidelijk een werpmesje in en hij plofte tegen de stoffige grond.

Demion keek vol verbazing, toen hij langzaam die mysterieuze man, die hij laatst op het dak, zag komen aanlopen. Wie was hij? Demion greep zijn zwaard “ik ben zo terug, volg mij niet… help die soldaten hier maar”. Demion snelde naar buiten en zag die mysterieuze man in de verte het dak opspringen. Dit was waarschijnlijk de zelfde persoon waar Bruce het over had. Demion zette de achtervolging in, het dak op.

Odysseus en de Foniadès waren natuurlijk meegegaan naar Leavington. Voor hen viel er weinig te doen in de Tempel, en ze konden zich een stuk nuttiger maken door het verzet te helpen. Na de fratsen van Linctus en de man die Tal'Rasha werd genoemd tolden de vragen al weer door Odysseus' hoofd. Ach wat, de antwoorden zouden ongetwijfeld wel komen. Net als het bloedvergieten. Ze waren hier in het hol van de leeuw, en eigenlijk had Odysseus er weinig problemen mee. De Foniadès blijkbaar ook. Fantèdans gezicht klaarde voor het eerst op, Themesius had zijn knots, Mas-Mélas, al tevoorschijn gehaald. Ook Athis, Rastor, en Eimer maakten hun wapentuig gereed. Voor het eerst sinds lange tijd zou de voltallige Foniadès weer in actie komen...

*Madarian en Amber zijn meegegaan en hadden een verdedigbare plek gezien: een nauwe doorgang richting het fort. Eenentwintig soldaten vluchtte voor een groep goblins. Eentje struikelde, en krijgt een werpmes in z'n rug. De soldaten rennen richting Madarian en Amber. Het blijken 10 boogschutters en 10 zwaardvechters te zijn.*

Madarian en Amber roepen: "Deze kant op!"

*De soldaten komen op Amber en Madarian af, de goblins ook. Amber heeft inmiddels een plekje gevonden op een balkon en is haar boog goed aan het gebruiken en de goblins uit te dunnen. Madarian staat in z'n eentje klaar om de goblins een lesje te leren bij de nauwe doorgang. De soldaten lopen langs Madarian.

Madarian: "Boogschutters, ga de balkonnen op! De rest: pak degene die langs me komen, en hou afstand..."

*De wachters kijken vreemd naar Madarian, maar veel tijd is er niet, de goblins komen er aan... Bij gebrek aan beter luisteren ze naar Madarian. De goblins zijn bij Madarian. Amber doet haar best om de goblins uit te dunnen terwijl de boogschutters de balkonnen op klimmen.

Madarian gebruikt SoulShatter, en vecht als een bezetene. Een aantal keer weten de goblins Madarian goed te raken, maar Madarian vecht onverschrokken door, en negeert alle wonden die worden toegebracht! Deze wonden verdwijnen relatief snel. Terwijl je naar de wonden kijkt helen ze...

De soldaten wel kijken vreemd naar Madarian, maar elke hulp tegen de ondoden is meer dan welkom, vooral zulk soort hulp. Er zijn maar 4 goblins langs Madarian gekomen. De groep goblins is niet meer. Nog 872 zielen te gaan voor SoulShatter...*

Madarian: "Probeer zoveel mogelijk pijlen te verzamelen, we zullen ze nodig hebben... En nu we even hebben voor een volgende aanval, wat is de status? Wat weten jullie van de aanvallen?"

Amber: "Wat is er met je aan de hand? Je weert niet eens slagen af! Ik heb je ook nooit eerder zo zien vechten...

Soldaat 1 tegen andere soldaten: "Zijn er gewonden?"

Madarian: "Hoe bedoel je? Er is niets aan de hand. Ik voel me goed."

Soldaat 2 antwoordt soldaat 1: "Ja. Ik ben geraakt in m'n zij."

Amber: "Kijk eens naar je harnas. Zie je die 8 gaten?"

Madarian: "Zaten die er niet al in?"

Soldaat 1: "Oké. Laat me even kijken... Een lelijke wond, maar geen vitale organen geraakt... Oké. Dat moet gehecht worden. Gelukkig ben ik erbij. Momentje..."

Amber: "Nee. Heb je echt niets in de gaten gehad?!?"

Madarian: "Echt niet. Vreemd. De anderen hadden ook al zoiets gezegd."

Amber: "De anderen hadden ook al zoiets gezegd? En wat voor zwaard is dat eigenlijk?"

Madarian: "Ja, en dat is SoulShatter. Hoezo?"

Amber: "Er is iets anders aan, maar wat? Die steen..."

Soldaat 1 tegen soldaat 2: "Klaar..."

Madarian: "Opgepikt bij een magiewinkel. Put de vijand uit. Is een goede verbetering."

Soldaat 3: "Opgelet! Necros!"

*Madarian kijkt op. Een groepje van 30 ondoden komt eraan...*

Demion sprong van dak naar dak. Met volle snelheid sprong zijn voorganger naar het volgende gebouw en lande elegant op zijn benen, om vervolgens weer verder te snellen. Demion had haast moeite hem bij te houden. Het was een tijd geleden dat hij zulke bewegingen had gezien, haast wel herkenbaar. Zijn blik wende zich even opzij, waardoor zijn blik over te stad viel. Overal was rook en vuur te zien. Hij zag soldaten die met al hun macht stand probeerde te houden tegen de hordes aanvallers. de kraaien begonnen zich al te verzamelen boven de stad, opzoek naar het maaltje dat komen gaat. De beelden leken even op Demions netvlies gebrand en hij had moeite zijn aandacht erbij te houden, waardoor hij haast de rand van het dak miste. Toch wist hij zich nog af te zetten en rolde over het volgende iets lager liggende dak. Zijn voorganger leek steeds iets meer afstand te creëren tussen Demion en hemzelf, wat Demion kracht gaf om het tempo een tandje hoger op te voeren. Hij pompte zijn spieren verder op en zette zich net even wat harder af. Het leek te helpen en hij kwam langzaam dichter in de buurt van de mysterieuze gedaante. Ook hij kreeg in de gaten dat Demion dichter kwam en sprong naar het volgende dak. In de lucht draaide hij om zijn as en greep onder zijn mantel. Een aantal werpmesje zoefde door de lucht richting Demion die net aan de rand van zijn gebouw kwam. In de lucht draaide hij ook om zijn as en maakte direct een salto om te landen. Hij rolde over het dak toen hij landen en rende direct verder. Even keek Demion naar zijn arm. Lichtelijk was er een sneetje te zien. Ook zijn been had een ondiepe snee.

De mysterieuze man rende verder en klom het dak van de grote kathedraal op. Demion kwam ook al in de buurt en zette zich hard af, vloog tegen de muur en rende twee meter op hoog. Op de top greep hij de rand en trok zich met een ruk de lucht in en lande op zijn benen. Gehurkt keek hij op naar de mysterieuze man die met zijn rug naar Demion toe stond en over de stad heen keek terwijl de stad in lichte laaien stond. “Welkom” sprak een stem achter de toren vandaan. Demion draaide zijn hoofd weg van de man aan de rand van het dak en keek in de richting van de stem. “Wat fijn dat je kon komen Demion” er volgde een zacht gelach. Demion herkende de stem, maar wilde het niet geloven.

Zoals verwacht kwam er een tweede man achter de toren vandaan. “heb je mij gemist?”. Demion trok langzaam zijn zwaard achter zijn rug vandaan en keek wat geïrriteerd naar de nieuwe gedaante. “Raven… wat doe jij hier?!”. Raven kwam nu vol in de gloed van de brandende stad staan en je kon zien hoe hij nu een grijns op zijn gezicht had. “Nu dat Demion en Deimos samen waren gekomen, had de Necros leider geen keuze meer dan mij meer macht te geven”. Demion wist dat Raven zijn slag had geslagen en groot zeggenschap had behaald binnen de Necros order. Demion keek weer opzij naar waar de mysterieuze man stond, maar die was verdwenen. “wie was jouw hulpje?” grapte Demion lichtelijk. “daar kom je snel genoeg achter” sprak Raven, dit maal spottend. Nu had Demion er genoeg van en rende naar Raven met wapen in de aanslag. Raven bleef enkel staan en keek hoe hij aangevallen werd. Op het moment dat Demion wilde uithalen zag hij een flits in zijn ooghoek, het was de mysterieuze gedaante. Hij trapte Demions zwaard uit zijn hand, die met de punt verderop in het dak boorde. Demion werd gelijk geconfronteerd met een vuist en vloog iets naar achter. Met zijn hand veegde hij langs zijn mond en keek ernaar. Een paar druppels bloed. Demion stond op en Raven moest lachen. De mysterieuze man stond daar met zijn gezicht nog steeds bedekt. Demion keek naar zijn zwaard naast hem, maar liet hem even liggen. “dit kan nog interessant worden Raven, dat slaafje van jouw”.

Na een klein beetje twijfeling van Arya Linctus en de andere door het portaal heengevolgt naar Leavingstown, waar het verraad was gepleegt. Ze keek naar achteren of muad haar gevolgt was. inderdaad, hij stond achter haar. "Kom, laten we eens wat af gaan slachten.." Er verscheen een grijns op Arya har gezicht terwijl ze een kleine boog pakte, en haar pijlen begon te tellen terwijl ze een groep soldaten volgde die een goede schuilplaats uitzochten. misschien niet de beste plek, maar we zullen het er mee moeten doen.. deze kant moet ook verdedigt worden.

Arya plaatste een mooie pijl op haar boog en trok deze aan. eerst moest ze even richten en naar een willekeugei plek schieten, om de afwijking van de boog te testen en te kijken hoe hij precies schoot. De pijl kwam iets onder haar onzichtbare doel terecht, maar hij schoot goed. Ze wist hoe ze er mee moest schieten. Meteen legde ze weer een pijl aan, en keek rond, terwijl er een groep aanvallers hun richting op kwamen.

*De boogschutters waren inmiddels op de balkonnen geklommen. Daar beginnen ze samen met Arya op de ondoden te schieten. Ze schieten er 30 neer, voordat het groepje bij Madarian is. Hij weet er 17 om te brengen, waarvan 5 door een paar plasmaschoten. De andere drie worden door de andere soldaten te pakken genomen. 860 zielen te gaan...*

Amber: "En nu schiet je meerdere plasmaschoten af, zonder moe te raken?!?"

Madarian: "Of dat door het complete harnas komt of door de steen weet ik ook niet. Op zich bevalt het me wel in een gevecht."

Amber: "Normaal is het niet! Nadat dit voorbij is ga ik dat harnas en die steen wat beter bekijken..."

Madarian: "Nu is er inderdaad geen tijd voor. Kun je wat meer van de omgeving zien? Er zijn te veel gebouwen en troepen voor die helm voor een duidelijk overzicht..."

Amber: "Momentje, Ik klim wel even het dak op... Niet veel te zien. Het dak is te laag voor een goed overzicht. De straat achter ons is wel veroverd door de Necros. Maar ik zie daar verderop wel een groep soldaten vechten..."

Madarian: "Is de weg 'relatief' vrij?"

Amber: "Nu nog wel..."

Madarian naar de soldaten: "Wat vinden jullie?"

Soldaat 1: "Als we hier blijven worden we overmeesterd. We kunnen niet alles tegenhouden..."

Madarian: "Oké. Dan gaan we!"

*Amber en de boogschutters klimmen snel naar beneden. Dan gaan ze, dekking zoekend tussen de huizen en steegjes richting de andere groep soldaten, wat dichter bij het fort. Af en toe komt er een ondode langs, een paar verkenners, die snel wordt afgeslacht. Net als ze bij de andere soldaten aankomen komt er weer een aanvalsgolf aan. Dit keer van zo'n 60 goblins...*

Demion keek naar de mysterieuze man. Hij was net wat kleiner dan Demion, maar uiterlijk zegt niet alles. Raven leunde achterover tegen de toren om goed beeld te krijgen op het geheel. Demion negeerde Raven. Hij zou waarschijnlijk niks doen zolang hij niet aan de verliezende hand was. Demion liep langzaam in de richting van de man, die zijn armen van elkaar deed. Zijn ogen knepen gespannen samen toen Demion naderde, maar toch verroerde hij zich niet. “Jij bent die zelfde die mij heel de tijd gevolgd heeft, nietwaar?”. De man sprak niet, maar wende zijn ogen naar Raven. Raven rolde zijn ogen “het maakt niet uit of hij dat wist of niet, vernietig hem nou maar”. De man richten zijn ogen terug op Demion en gooide zijn cape af. Alleen zijn hoofd was nog bedekt met een kap. Hij was een stuk gespierder dan Demion had gedacht. Ook groeide zijn spieren nog iets, toen hij ze aanspande. Beide balde ze hun vuisten en liepen op elkaar af. Even was er niks om hen heen, geen wind, geen vuur, rook of ander ding. Het was hun twee, alleen op het dak. Raven kon dan wel de touwtjes in handen hebben van deze man, maar dat maakt hem niet beter dan Demion.

De man haalde, met een enorme snelheid, vol uit naar Demion, die net op tijd achteruit kon duiken. Een schop volgde en Demion dook nogmaals ineens. Demion liet zijn vuist de ribbenkas van de man vol treffen, waardoor de man iets van de grond kwam. Hij herstelde iets sneller dan verwacht er gaf dit maal Demion een trap in de ribbenkas. Nu kwam Demion iets van de grond. Snel greep Demion de man zijn hoofd en trok zijn knie op, vol in zijn gezicht. De man wankelde achteruit en schudde het van zich af. Demion rende naar de man toe en sprong in de lucht om hem een trap te verkopen, maar de man verdween en kwam net zo snel als hij verdween achter hem en trapte hem in de rug. Demion kneep zijn ogen samen van de pijn en wankelde naar voren. Hij trok snel zijn rug recht en draaide zich weer om. Demion zette opnieuw de aanval in en deed net of hij ging springen. Enkel dook Demion door zijn benen en kwam onder de armhoogte van de man en begon op zijn maag en ribben te stompen. De man wist niet wat hem overkwam en probeerde nogmaals af te weren, het lukt hem niet en Demion bleef maar stompen.

“En nu is het afgelopen, speelkwartier is voorbij! Maak het af!” schreeuwde Raven naar de man. De man zijn ogen schoten open en hij leek even de pijn te negeren en greep Demion in zijn nek. Hij tilde hem letterlijk boven zijn hoofd met een arm en stompte hem, waardoor hij achteruit vloog. Demion kon echter net nog de kap van zijn hoofd beet pakken, terwijl hij achteruit vloog. Met een achterwaartse draai, lande Demion op zijn benen en keek naar de kap in zijn hand. Hij keek op naar de man en hij zag en voelde dat de situatie nog gecompliceerde kon worden, dan dat hij voor mogelijk had gehouden.

Plotseling kwam de Surinamer eraan met zijn leger van een paar soldaten en een F16 piloot zonder F16.

We maken het af zei hij en hij pakte de Surinaamse vlag stopte die in de grond en begon het Surinaamse volkslied te zingen

De boogschutters en de soldaten gingen met Madarian mee, maar Arya was op de plek blijven zitten om ze dekking te kunnen geven. ze had van de soldaten een extra lading pijlen gekregen en hield de weg die de anderen namen in de gaten. Soms schoot ze een pijl af naar een ondode of een Goblin die ze van haar plek in een hinderlaag kon zien zitten, maar voor de rest gebeurde er nauwelijks wat. De groep van madarian verdween uit haar zicht.

"Muad, zullen we ons zo zelf eens in het gevecht gaan mengen? want ik heb het gevoel dat ze ons aan de anderen kant van het dorp ook wel kunnen gebruiken. Madarian en Amber redden zichzelf wel." Arya hield de boog in een hand vast en een pijl in de andere, en Muad'dhib hield zijn zwaard vast toen ze samen afdaalde van de plek vanwaar ze Madarian en de andere dekking hadden kunnen geven.

na een stukje gelopen te hebben stonden de twee echter oog in oog met een groep van de Ondoden. Het waren er wat veel... Ze keek Muad aan en knikte eventjes met een grijns. meteen daarna vloog de kop van de pijl die ze vasthield in de fik, en schoot ze deze in de richting van de ondode die er het belangrijkst uitzag, al wist ze niet zeker of een leger ondoden ook veel verschillende rangen hadden en of deze er toe dingen. De afleiding leek echter te werken, want even was er geen aandacht voor Muad en Arya, alleen om de ondode te blussen. Snel gingen Muad en Arya een andere kant op. Arya trok Muad een van de nu lege huizen in en ging naar boven, waar ze even konden zitten totdat de grote groep ondoden ergens anders zou zijn.

Ik kan veel aan, maar dat waren er mij eventjes iets te veel. Ze keek Muad aan en fluisterde. "als ze ons hier vinden, kunnen we tenminste proberen een hinderlaag aan te leggen.."

Odysseus en de zijnen waren Madarian niet gevolgd. Zij redden het wel met z’n zessen. Samen vormden ze een goede combinatie van bijlen, bogen, zwaarden, en ander wapentuig. Als Themesius werd aangevallen en hij kon de aanval zelf niet afweren, dan was daar altijd wel Athis’ dubbelhandszwaard Essarin of een projectiel afkomstig van de witte boog Eynor, afgevuurd door Odysseus. En anders was daar nog altijd Rastors speer. Fantèdan vocht zoals altijd als een bezetene en zijn zwaard, dat bijna net zo lang als hijzelf was, leek overal aanwezig. Steeds verder dwaalde het eilandje van deze buitengewone figuren af van Madarian en Amber. Maar ze vermaakten zich prima. Odysseus maakte zich over maar 1 ding zorgen: waar was Demion?

“Net zoals in de goed oude tijd!” Grinnikte Athis, die een goblin stijlvol van zijn leven ontdeed. “Ik moet zeggen dat ik dit gemist heb! Vechten in de vertrouwde formatie is toch handiger dan de duo’s met Demion, hoewel die ook zeker niet onaardig zijn!” Luidde het antwoord. “Je had nooit weg moeten gaan.” Athis schudde zijn hoofd. “Die Demion waar je het over hebt, dat lijkt mij wel een taaie vent. Is het een goede vriend van je?” “Ik moet eerlijk zeggen dat hij je al aardig naar de kroon steekt, Athis.” Dat veroorzaakte bij Athis een opgetrokken wenkbrauw. De twee waren al vrienden geweest zo lang als ze zich konden herinneren. Themesius onderbrak hun gesprek met een brute, maar daardoor niet inefficiënte, slag op een schedelpan van een goblin, die behoorlijk kraakte. “Misschien is het slim om gewoon weer mee te doen, in plaats van ons al het werk te laten doen?” Zei Themesius geamuseerd. De twee lachten mee. “Volgens mij zit Fantèdan daar helemaal niet mee!” Kaatste Odysseus terug, met een knik naar de dwerg met een waas van staal om zich heen. Themesius haalde zijn schouders op en grijnsde. “Het is fijn om je terug te hebben broer.” Zei hij vrolijk.

En met een opgewekte stemming werkten de Foniadès zich door Leavington, onbewust recht in de richting van een dak waar een bijzonder gevecht bezig was...

Demions ogen werden groot van verbazing, het was net alsof hij in een spiegel keek. De persoon voor hem het heel veel van hem weg. “wat is dit Raven!?”. Het enige wat Raven kon doen was even hard lachen. “wat is dat nou Demion? Herken jij je eigen zoon niet?!”. Demions mond viel open maar zijn kaken raakte elkaar al snel weer en zijn gezicht toonde nu woede. “Hoe durf je zo te praten over mijn zoon. Die is al jaren dood”. Raven schoot weer in de lach “arme Demion, ik moest zelf ook even in mijn ogen wrijven toen ik hem zag, maar toch is het zo”. Demions richte zijn blik op de vloer, hij wist niet waar hij moest kijken, maar hij kon de persoon recht voor hem even niet aankijken. “…Dat..da…dat kan niet”. Raven duwde zich met zijn schouder van de toren af en kwam naast de man staan, die hij voorstelde als Demions zoon. “Herken je hem dan niet Demion? Je eigen vlees en bloed”. Demion keek op naar de man en voelde zijn maag van binnen draaien. Raven leunde naar de man zijn oor “zie je, hij had je al voor dood opgegeven”. “Hou je mond Raven” schreeuwde Demion kwaad. “Wil je niet weten hoe…?”. Aan de ene kant wilde Demion meer weten, maar aan de andere kant…. Raven begon heen en weer te slenteren “Zal ik je maar vertellen hoe?”ging Raven verder.

“Die dag dat jij guardian werd, stond jouw lieve Novastar op knappen. De Necros was natuurlijk ongerust. Een kind van twee van de machtigste guardians ooit, wat zou dat creëren?. Toen Novastar dood lag te gaan op de trap werd jij afgevoerd door je vrienden en Novastar werd naar de ziekboeg gebracht. Het Orakel heeft het kind kunnen redden, net voordat Novastar bezweek. Jouw zoon, Demion, heeft nog bijna een dag geleefd voordat het overleed, maar dat wist je al. De rest is natuurlijk nog een raadsel”.

Demion voelde zich van binnen steeds meer koken van woede en onbegrip. Hij probeerde zijn kalmte op te zoeken, maar het lukte dit maal niet. Raven lachte even en vervolgde zijn verhaal.

“Jouw kind werd begraven in de heilige Necropolis van de tempel, in de hoge bergen. Zo’n krachtig iets kon natuurlijk niet ongebruikt blijven. Heer Necros is persoonlijk het kind gaan halen, ondanks grote gevaren. Met de duisterste energie in de wereld is het kind wederboren, onsterfelijk, net als jij en ik. Op zijn 10e jaar is hij naar een andere dementie gestuurd om te trainen, een van de gevaarlijkste en dodelijkste bekent bij de Necros. Nadat jaren verstreken werd hij terug gehaald en nog verder getraind. Hierbij ontstond het ultieme wapen tegen de tempel en de Order… Cassius, jouw zoon, jouw ondergang!”.

Demion voelde van binnen dat Raven de waarheid sprak. De energie die Cassius afstraalde was enigszins gelijk aan dat van Novastar, hij leek er verdomme ook nog enigszins op. Demion spande zijn spieren van woede, zijn botten kraakte en je kon zijn tanden horen knarsen. “En wat nu?!”. Raven liep terug naar de toren en leunde er weer tegen aan. “Nu Demion…. Is er maar een vraag…. De ultieme vraag…… kan jij je eigen zoon doden om Leavington en misschien de wereld te redden?”.

Linctus liep met snelle pas achter Tal' Rasha aan. Creanan volgde daarna, maar op een rustiger tempo. Hij wist niet of hij dit moest vertrouwen. "Schiet eens op we hebben niet de hele dag de tijd." Snauwde Linctus naar creanan. Creanan sloot hierop aan. Iets verderop werd tussen de bomen een tent zichtbaar. De tent was omsingeld door fakkels en bekleed met zwarte tekens en huiden van mensen. De drie liepen naar binnen.

Eenmaal binnen aangekomen werd de tent verlicht door een oranje gloed van een aantal fakkels. In het midden van de tent stond een tafel met daarop een aantal kaarten. Daaromheen stonden 4 stoelen. "ga zitten" Zei Tal' Rasha en wees naar de stoelen. Linctus ging zitten met Creanan. "Dus" begon Tal' Rasha terwijl zelf ook aanschoof. "jij bent die elf waarover Linctus zo'n verhalen had. Een bard en druide of zoiets?" Creanan wou beginnen met spreken, maar Tal' Rasha was al weer opgestaan en richting een kast gelopen. Hieruit haalde hij een dik boek met een gif zwarte kaft. Hij gooide het dikke boek op tafel en sprak weer tot Creanan. "Hierin staat wat je nodig hebt voor een recept tegen weerwolven. Vanaf pagina 1549 staan er uitdrijvingen in. Ook eentje voor weerwolven uit een lichaam drijven." Ondertussen moet ik iets met Linctus bespreken.

"Je red jezelf wel heh Creanan?" Linctus stond op boog zich over de kaart. "Dus het leger van de Necros hebben de stad omsingelt." Linctus fronste even. "Hoe is het kunnen gebeuren dat jouw informatie niet uit kwam?" Linctus keek nu op naar Tal' Rasha die nu een lichte blik van angst in zijn ogen kreeg. "Tsja euhhmm... Het was niet mijn schuld."

"Schatje, Waarom trek je me nu weer weg van al die wandelende lijken? Ik had net zo'n zin in een lekker robbertje vechten.
Al moet ik wel zeggen dat dat truukje dat je uithaalde met die vlammende pijl best een goede was."
Al was Dhib al ruim een kwartier heer en meester over het lichaam van Muad'Dhib, maar doordat Muad zo plotseling de controle had overgegeven had het even geduurd voordat hij door had wat er aan de hand was.
Nu hij echter het lichaam volledig heer en meester was, liet hij zich ook meteen gelden.
"En aangezien ik momenteel toch wel een beetje heel erg gefrustreerd ben omdat ik continu naar een wolven kont moest staren, in plaats van de jouwe, wil ik vechten!"
Doordat Dhib al dan niet bewust zijn stem nogal verheft had, had hij de aandacht getrokken van een paar zombies die toevallig in de buurt van het huis stonden waar ze in verstopt zaten.
Nietsontziend schuifelen de ondoden het huis binnen, om hun lekkere maaltje maar eens op te halen.
Echter het enige wat ze te zien krijgen zijn de rode ogen en de witte tanden van Dhib.
Met een bloeddorstige grijns op zijn gezicht zakt Dhib door zijn knieën, totdat hij op handen en voeten rondjes loopt rondom de 3 zombies die het huis binnengedrongen zijn. Hij stoot een maal een angstaanjagend gehuil uit, en springt dan op, om een moment later op de schouders van een van de zombies te landen.
Met een nog engere blik in zijn ogen dan normaal buigt hij voorover, en zet hij zijn tanden in de keel van het wezen. Met een felle ruk rukt hij de keel open, en spuugt hij het stuk vlees richting Arya. "Voor jou, schatje." zegt hij met een sneer, terwijl hij zijn ondertussen bloedrode tanden bloed lacht.
Dan begint hij met een ware orgie van geweld, die echter binnen de kortste keren weer af gelopen is.
Als hij klaar is, is er niets meer van de zombies over. De stukken lichaam liggen door de hele kamer verspreid, en een enorme stank rijst op uit de resten. Dhib zit van top tot teen onder het bloed. Echt geen enkel stukje huis of kleding is nog zichtbaar.
"Aaaaaah, dat doet een demon goed zeg. Broertje, bedankt! Dit is bijna nog beter dan dat wat ik met jouw soon-to-be vrouw van plan ben."
Nou... niet graag gedaan hoor, Dhib. Ik vind alleen dat bijna in je zin een beetje jammer.
"Goed opgelet broertje. Om bijna draait het allemaal."
Nou ja, zolang je maar goed op ons lichaam let, want we hebben het langer dan vandaag nodig.
Dan richt Muad zijn gedachten op Arya, zodat alleen zij hem kan verstaan.
Sorry dat ik je met mijn broer opscheep, liefste, maar hij is nou eenmaal veel bedrevener in het voeren van een oorlog dan ik. Je bent momenteel veiliger bij hem in de buurt dan bij mij. zegt hij haar met spijt duidelijk in zijn stem. Dan zakt zijn stem plotseling tot een zacht, onzeker gemompel.
{i]Ik hoop nu alleen wel dat mijn theorie klopt... [/i]
Dhib kijkt Arya ondertussen wijd grijnzend aan. Het is duidelijk aan hem te zien waar hij op dat moment aan denkt.
Liefste, als dit allemaal over is, en ik kan de controle niet terug krijgen, help me dan. Of dood me anders.... sluit Muad bijna wanhopig af.

"Wat kunnen we regelen aan versterking op korte termijn?" Vraagt Linctus aan Tal' Rasha terwijl hij over een kaart buigt. "Mijn lijfwachten kunnen er binnen 24 uur zijn. Dat is ook weer goed voor zo'n 50 man." Linctus peinst een beetje. "Ja, misschien kun je nog zo'n 100 a 150 soldaten regelen uit de buurt. Als het goed is zijn er nog een aantal verscholen in de omliggende dorpen." Tal' Rasha wijst een paar plaatsen aan. "Maar dan moet je ze wel goed leiden. Oftewel dan moet je jezelf in een harnas hijsen." Tal' Rasha kijkt heel even naar de huidige kleren van Linctus. "Ik snap natuurlijk wel dat het minder comfortabel moet zitten dan deze meuk." Tal' Rasha lacht even.

"We kunnen het verband niet verbreken." Begint Linctus. "en als ik me dan moet onthullen, dan moet het maar. Dit wordt dan wel de eerste keer dat de Warriv clan zich zichtbaar mengt op het strijdtoneel in 350 jaar." Linctus kijkt even op en gaat dan verder. "Jouw leger gaat zich niet mengen heb ik het idee." "Dat klopt." antwoord Tal' Rasha. "Ik heb een smak met geld gekregen om mee te vechten, dus ik krijg al problemen bij de necromancers als ik niet meevecht. Maar de Warriv clan is belangrijker." Linctus kijkt met een glimlach naar Tal' Rasha.

"Jij, Tal' Rasha, Generaal van de Warriv clan moet de mensen ronselen. Ow en ik heb nog een verrassing voor je." Linctus pakt in zijn zak de apenpoot. "Voor jou, omdat ik je al zo lang niet heb opgezocht." Linctus ziet dat Tal' Rasha blij is. "Ik denk dan nu dat we de vierde gast erbij kunnen halen."

Creanan las het boek door en vergaapte zich: zulke efficiënte manieren voor die problemen! Het oplossen zou makkelijker worden dan hij dacht... hoe hij de groep moest vertellen dat ze het wolfskruid niet nodig hadden zou lastig worden, en vooral erg pijnlijk.
Het hoofdstuk bezweringen was een stuk interessanter. Alles wat hij had toegepast stond in dit boek, maar was hem intuïtief gegeven... alsof hij dit ooit al eerder had geschreven... 'Onmogelijk...' mompelde hij zacht alsof hij kon doorhebben wat er aan de hand was.

Hij liep naar Linctus en Tal'Rasha terug: hij was klaar met voorbereiden en hoopte de twee nog van dienst te kunnen zijn, toen hij de met doodskoppen behangen man met een apenpoot in zijn hand zag staan.
'Uwm, ik stoor toch niet heel erg hoop ik?' mompelde Creanan toen hij in gehoorsafstand was. 'Ik hoopte dat ik nog van betekenis kon zijn voor het maken van een plan.'
Tal'Rasha keek Linctus in zijn ogen: konden ze de elf vertrouwen?

*Amber en de andere 10 boogschutters vuurden een salvo af op de goblins. Zeven goblins uitgeschakeld. Dan volgt er nog een salvo, maar niet door Amber en de 10 boogschutters. Er stonden nog zo'n 15 boogschutters klaar achter het 'voetvolk'. Daar gingen nog eens 10 goblins tegen de vlakte. De overige 43 kwamen nu erg dichtbij. Amber en de 10 boogschutters gaan naar achteren, het voetvolk van 42 man, inclusief de 10 zwaardvechters staat klaar om tegen de goblins te vechten.

Madarian staat vooraan, en staat alleen. Alle troepen kijken even vreemd naar Madarian, Amber met grote bezorgdheid. De eerste slag van Madarian slaat het hoofd van een goblin af, en raakt meteen een tweede in het gezicht. De zwaardvechters willen Madarian dekken, maar het wild zwaaien met z'n zwaard voorkomt dat. De zwaardvechters vormen dan maar snel twee linies, links en rechts van Madarian. Links en rechts vallen een paar soldaten, maar de goblins hebben geen schijn van kans. In 7 minuten zijn er alleen maar lijken over. Soulshatter: nog 843 te gaan.*

Amber gaat naar Madarian toe, en kijkt met grote ogen naar hem.*

Amber: "Kijk nog eens naar je harnas... Er komen steeds meer gaten bij! Zelfs een steek in je zij heb je niet gemerkt..."

Madarian kijkt naar z'n harnas: "Wat is er toch met me aan de hand?"

Amber: "Geen idee. Dat moeten we wel snel uitzoeken. Intussen heb ik nog wat speeltjes in m'n rugtas zitten..."

*Amber pakt haar rugzak en graait erin. Ze haalt er verschillende soorten pijlen uit, een kan olie en een vaatje.*

Madarian: "Dat vaatje, is dat niet..."

Amber: "Ja!"

Madarian: "Oké. Ik snap wat je bedoelt: vallen..."

Amber: "Je mag niet meer raden..."

Madarian: "Wie is hier in commando?"

Soldaat: "Helaas is onze commandant dood. We proberen het zo goed als we kunnen zelf te redden."

Madarian: "Jammer. Oké. Wat is de status voor zover we weten?"

Soldaat: "Dit is de frontlinie. Het gedeelte naar het fort is nog in onze handen, maar voor hoe lang nog weet ik niet. We konden ons net redden tot jullie kwamen."

Madarian: "Oké. Hoeveel straten lopen parallen aan deze richting het fort?"

Soldaat: "Nog twee."

Madarian naar iedereen van het gezelschap: Wie zijn er allemaal in het fort van ons gezelschap? Amber en ik zijn bij de frontlinie. Er zijn drie straten die gefortificeerd moeten worden... Als het kan, vecht je richting die plekken...

Madarian: "Kom even hier wil je? Ik heb wat info nodig, en het duurt te lang om dat te vragen. Ik moet even je gedachte in."

Soldaat: "Hoe bedoel je?"

Madarian pakt de soldaat beet bij aan het hoofd en zegt: "Geen tijd om het uit te leggen."

*De soldaat schreeuwt het uit als Madarian in z'n hoofd kruipt en de stad in recordtijd verkent. De andere soldaten grijpen naar hun wapens, en dan laat Madarian los. De soldaat staat wankel op z'n benen, maar herstelt zich snel.*

Madarian: "Sorry voor de pijn. Ik heb zoiets al een hele lange tijd niet meer gedaan. Maar nu weet ik wel een mooi plekje voor de vuurmuur en het vaatje... Blijf hier."

De situatie was nu enorm verwarrend en moeilijk geworden. Hoe hebben ze zijn zoon kunnen herreizen? Waarom nu? Wat moest hij nu doen? De vragen spookte door Demions hoofd. Hij moest na denken, een strategie bedenken, maar daar gaf Raven hem geen tijd voor. “Val hem aan Cassius, vernietig dit zwakke insect”. Cassius knikte en deed een stap naar voren. Demion keek op en zag Cassius naderen “Je hoeft dit niet te doen, waarom doe je dit?”. Cassius reageerde niet en kwam dichter bij. Demion stapte achteruit, wat zelfs Raven een beetje van zijn stuk bracht “Demion die terug trekt? Dat ik dit nog mee mag maken, hahaha!”. Demion had geen tijd om naar Raven te luisteren, hij moest snel wat bedenken. Cassius deed zijn hand boven zijn hoofd en er ontstond een duister licht in de palm van zijn hand. De duisternis begon vorm te nemen en veranderde in een zwaard, die hij stevig beet pakte en voor zich hield. Snel keek Demion om zich heen. Waar was zijn zwaard?! In enkele seconden zag hij zijn zwaard verder op uit het dak steken. Nu dat Cassius een wapen had, moest hij zich snel wapenen, al was het alleen om zichzelf te beschermen. Nu kreeg Cassius ook in de gaten, waar Demion naar zocht en zag nu ook het zwaard. Hun ogen ontmoetten elkaar in het midden en staren elkaar doorgrondig aan. Wie zou de eerste beweging maken?

"Linctus jij mag gebruik maken van mijn tent, terwijl ik de troepen verzamel." Tal' Rasha stond op."Ik zou graag erbij blijven, maar de tijd werkt tegen ons. Ik probeer morgenvroeg terug te komen. Kom mij maar een stuk tegenmoet." Linctus knikte naar Tal' Rasha. "Daarbij" ging Tal' Rasha verder. "Jij weet al hoe ik er over denk dus je kunt ook zonder mij overleggen." Linctus knikte weer. Tal' Rasha liep naar de uitgang van de tent en riep tegen iemand buiten dat hij nu naar binnen kon.

Creanan keek op naar een heel erg gespierde man van ongeveer 2 meter hoog. "Creanan mag ik je voorstellen aan Qual-Kehk. Samen met Tal' Rasha en mezelf besturen wij de Warriv clan." Linctus stond op en gaf de man een hand. "Qual-Kehk dit is dus de elf waar ik over sprak." Qual-Kehk keek naar Creanan. "Dus jij bent geen krijger. Intressant." Qual-Kehk ging zich zitten aan de tafel. "Creanan" Linctus keek nu weer met een serieuze blik. "ik wil je om een gunst vragen. Iets waarvan ik denk dat ik jou kan vertrouwen. Qual-Kehk kun je het laten zien?" Qual-Kehk haalde uit zijn binnenzak een van de 6 stenen. De stenen die de Warriv clan ten alle tijden zou beschermen. "Wij brengen onze stenen onder bij verschillende mensen en orders. Echter worden deze mensen vaak gevuld van de lust naar macht en proberen de steen voor hun eigen doeleinden te gebruiken. Als dat gebeurt, dan grijpen we in en nemen we de steen terug. Deze steen was beheert door een huurmoordenaar in het oosten. Qual-Kehk, onze barbaar heeft hem moeten doden voor zijn misbruik. Daarom willen we het nu eens proberen bij een niet krijger." Linctus en Qual-Kehk keken nu samen naar Creanan toe. Deze moest even tijd nemen om zijn hoofd om dit voorstel te krijgen.

Verwilderd keek Athis Odysseus aan. De stem in zijn hoofd had hem van zijn stuk gebracht. “Die stem is van Madarian. De meeste leden van de groep kunnen woorden en beelden verzenden. Erg handig.” Zei Odysseus. Athis fronste. “Jij weet ook altijd wel bij de vreemdste figuren te belanden, of niet soms?” “Precies. Anders was ik nooit bij jullie langsgekomen!” Athis gaf hem een vriendelijke stomp. “Zullen we deze Madarian dan maar gehoorzamen?” Vroeg Eimer. “Hij schijnt te weten waar er verdedigd moet worden. Het kan vast geen kwaad om naar hem te luisteren.” Zijn vrienden knikten een voor een, en in een rap tempo werkten ze zich naar de door Madarian aangegeven positie.

Creanan moest even slikken: hij had veel dingen verwacht van deze bijeenkomst maar hier had hij totaal niet op gerekend.

Het racete in zijn gedachten: de eerste gedachte was 'nee, dit kan ik niet'. Hij was al te vaak blootgesteld aan de gevaren van de magie van zijn volk... hij had daar al een grote prijs voor betaald.

Maar aan de anderen kant is dit zijn kans om de fout van zijn volk goed te maken. Als hij kon laten zien dat hij kon, iets wat Luan niet kon. Hij kon zijn vader en broer trots maken, door te voltooien wat zij tegen hun zin waren begonnen.

'Ik accepteer deze eer, en ik hoop dat Linctus mij de juiste weg kan wijzen.'

"Nee mijn vriend, je hebt zelf al voor de juiste weg gekozen." Linctus overhandigde de steen aan Creanan. "De gehele warriv clan zal jou helpen bij het veiligstellen van de steen. Zo gauw als deze stad bevrijdt is zal een speciaal onderdeel ter bescherming van jou worden opgesteld binnen het leger. Je zult er geen last van hebben, maar mochten onze wegen scheiden in de toekomst zullen we nog steeds over je waken." Creanan keek naar Linctus en Qual-Kehk met een blik van ongeloof.

"Nu echter moeten we eerst de stad bevrijden. Onze bongenoten zitten in het nauw." Linctus boog zich over de kaart samen met Qual-Kehk. Creanan ging er ook maar over hangen. Qual-Kehk begon te praten."De versterkingen van de Necros zijn onderweg. Zo'n 10000 man sterk komen over ongeveer 2 dagen aan. Hierbij is ook de rechter hand van hun leider bij. Echter zal de steun van Tal' Rasha wegvallen. Dit zal een aderlating worden voor hun leger. Zo'n 1000 soldaten heeft Tal' Rasha nu opgeroepen dus er blijven er dadelijk nog 1500 over. We maken alleen een kans tegen de versterkingen als we de stad weer in handen hebben voordat ze aankomen." Qual-Kehk zuchte even en zag het bedrukte gezicht van Creanan. Zoveel weerstand had Creanan zeker niet verwacht.

Linctus zag dit en haakte er op in. "De aanval op deze stad is al 15 jaar geleden geplant. Alle tussentijdse aanvallen waren manieren om hun tactieken te ontdekken. Dit is de grote aanval. Op deze manier willen ze de tempel overnemen. De stad is namelijk de sleutel tot de tempel. Valt de stad dan is de tempel zo overgenomen. De kracht van de tempel wordt namelijk uit de stad gehaald." Linctus leek zich nog erg goed te houden onder het nieuws van het gigantische leger. "De bondgenoten van de order kunnen geen hulp bieden. Ze zouden namelijk zelf direct worden aangevallen als ze hun gebieden verlieten. De Warriv clan daarin tegen heeft geen eigen gebieden meer. Wij zijn dus vrij om een gedeelte van ons leger in te zetten. Tal' Rasha is dan nu ook zo'n 1000 man aan het rekruteren. Dit leger zal pas te laat de stad kunnen bereiken. Het is dus aan ons Creanan om de stad in handen te krijgen. Qual-Kehk zal het grote leger leiden. Tal' Rasha trekt zich volledig terug." Linctus keek naar Creanan die al bezig was met een plan. Samen bedachten ze het volgende plan. "Met die 250 soldaten kunnen we de hoofdpoort inderdaad overnemen." Antwoorde Linctus tegen Creanan. "Dit zal niet gemakkelijk zijn, maar ik weet zeker dat we binnen kunnen sluipen en de poort kunnen sluiten." Creanan antwoorde. "Ja dat klopt, zo kunnen we zoals je voorstelde de vijand opsplitsen. Een gedeelte blijft buiten de poort." Linctus keek nu naar Creanan. "Dit houdt wel in, dat jij moet proberen de groep weer te vinden. Als wij morgen de stad afsluiten, dan moeten hun huis voor huis de stad gaan zuiveren van de ondode. Dit zul jij aan hun moeten vertellen. Probeer echter niet te veel geheimen te vertellen. De Warriv clan is niet iets wat je elke dag ziet."

Creanan en Linctus keek vol trots elkaar aan. Dit plan moest wel werken. Qual-Kehk was ondertussen al weer weg om de troepen te gaan leiden. Het was dus nu aan Creanan en Linctus om de stad weer in handen te krijgen. Als nu maar de versterkingen van de tempel op tijd kwamen om de stad mee te helpen zuiveren. "Ga nu maar snel, want de groep moet zich voorbereiden en zijn krachten sparen voor de grote zuivering." Creanan stond op en liep de tent uit. Linctus bleef zitten en keek naar de kaart. Daarna keek hij naar een harnas in de hoek. Hoeveel jaar was het wel niet geleden dat hij leiding had gegeven aan een heel leger? Dat was de laatste keer dat hij zijn harnas aan had. Morgen zou hij hier weer in mogen oefenen.

Arya pakte het stuk vlees op dat Dhib naar haar toe had gespuugd en liet het daarna maar vallen. het zat niet alleen compleet onder het bloed, wat wel logisch was, maar het zat ook onder Dhib zijn kwijl, wat ze een stuk minder fris vond. Haar hand hing bij het zwaard, maar ze bedacht zich. ze liet Dhib maar eventjes uitrazen zodat ze er straks zelf minder last van zou hebben. daarbij leek de demon aardig wat kwijt te moeten, want hij was wat gruwelijker bezig dan dat ze hem eerder had gezien, als dat al mogelijk was.

Na een paar minuten was er van de inrichting van het huis nauwelijks wat over, maar Dhib leek zich vermaakt te hebben. "zo, jij hebt je plezier wel weer voor eventjes gehad. zullen we dan maar eens op zoek gaan naar de rest? misschien komen we nog wel wat tegen." Dat laatste voegde ze er express bij, want daar kon toch niks ergers meer uit voorkomen. waarschijnlijk maakte het Dhib alleen maar meer geintreseerd om mee te komen.

terwijl ze weer over de straat liepen dacht ze na over wat muad haar had gezegd, en waarvan ze 100% zeker wist dat Dhib het niet had gehoord. Muad'dhib vermoorden, omdat Muad geen controle meer zou kunnen nemen om de een of andere reden. ze wist dat ze veel kon doen, maar Arya wist niet of ze in staat zou zijn hem te vermoorden, zelfs al was het om haarzelf van iets heel smerigs te redden, en dan was heel smerig nog een behoorlijk understatement. nee, voordat ze zo iets drastisch zou doen zou ze bij al het andere mogelijke heel hard gefaald moeten hebben.

Mijn lief... praat daar nog even niet over.. Ze zorgde ervoor dat echt alleen Muad het kon horen. Arya keek snel even om de hoek van een gebouw en trok zich daarna weer snel terug. "eeh Dhib? had jij nog zin in een slachtpartij?" Niet veel verder dan tien meter verderop stond een groep van ongeveer 50 ondoden te wachten.

*Iets verderop was een plein. Dit plein was te zien van de positie waar de frontlinie is. Er zijn meerdere ondoden op dat plein, maar het was geen leger, meer verkenners. Madarian verlaat de groep en sluipt naar dat plein toe. Dan bevestigd hij de olie aan z'n harnas op een manier dat de olie druipt op de grond, terwijl hij loopt, rent of vecht. Hij komt uit z'n schuilplaats en rent op de dichtstbijzijnde ondode af. De anderen reageren en komen af op Madarian. Binnen de kortste keren liggen de ondoden op de grond. Madarian loopt kriskras door en rond het plein, net zo lang totdat er genoeg olie op de grond ligt. Het vaatje plaatst hij midden op het plein, en zet het vast. Een oliespoor loopt recht naar het vaatje.

Net als hij klaar is, komt er een leger van 250 man de hoek om! Madarian rent terug naar de frontlinie. Het leger stroomt het plein op. Als Madarian van het plein af is, en het leger halverwege het plein is, schiet hij een plasmaschot af, en stuurt deze met een boog richting het vaatje. Helaas lopen er teveel ondoden en goblins, en wordt het vaatje niet geraakt. 1 goblin en 3 ondoden worden vol geraakt en spatten brandend uiteen. De olie vat vlam, en zo'n 100 man van het leger staat in lichterlaaie.

De ondoden rennen door, maar de goblins zijn in paniek. Dan bereiken de vlammen het vaatje. Een grote explosie volgt! Alle ruiten van de huizen springen stuk, tot zelfs vijftien straten verderop! Het plein is nu één rode, in de fik staande, krater geworden. Overal liggen lichamsdelen en bloedsporen. Madarian was weggeslingerd en komt terecht in de buurt van de frontlinie. Amber rent naar Madarian toe, die stil blijft liggen op de grond. Een paar soldaten helpen Amber mee om Madarian naar achteren te slepen, voordat de andere 150 leden van het leger langs de vuurzee weten te komen.

Eenmaal achter de frontlinie wordt Madarian grondig onderzocht, als hij weer bijkomt. Amber vraagt het het met hem gaat, maar het enige wat Madarian hoort is een felle pieptoon. Meer niet. Ook ziet Madarian niets meer op dit moment. Hij had naar de explosie gekeken, en het felle licht heeft z'n werk gedaan...*

Demion wist dat hij moest handelen en wel snel. Hij keek nog eenmaal Cassius aan, die blijkbaar wist, dat Demion voor zijn zwaard wilde gaan. Hij bleef bevroren staan met zijn zwaard voor zich en bleef Demion nu strak aankijken. Nu bewogen Ravens ogen heen en weer tussen van het zwaard, Demion en Cassius. “Nou” sprak Raven geïrriteerd, “komt er nog wat van Cassius?!”. Nu kon Demion een glimlach zien verschijnen op Cassius’ gezicht. Hij hield zijn zwaard naast zich en keek naar Raven “jij wilde dit toch interessant houden, laat hem zijn zwaard maar pakken”. Dat liet Demion zich niet twee maal zeggen en stormde op zijn zwaard af. Met een koprol greep hij het handsvat en rukte het zwaard uit het dak. Cassius draaide zijn hoofd om en keek nu ongeïnteresseerd naar Demion. “jij mag eerst”. Demion keek verbaast en schudde zijn hoofd. “Ik heb helemaal geen problemen met jou, ik moet Raven hebben”. Cassius hield nu zijn zwaard voor zich “jij hebt wel degelijk problemen met mij Demion, of moet ik je pappa noemen”. Demion keek wat van zijn stuk gebracht, hoe kon het dat zijn zoon zo gemanipuleerd kon worden. “Ga opzij!”. Cassius schudde zijn hoofd, “nee dank je, ik heb hier al zo lang op gewacht en ik wil weten wat je echt kan”.