Creanan stond met zijn mond vol tanden: hoe kon een Elf zó zijn sereniteit verliezen! Hoe kon het dat een Elf door zo'n macht beïnvloed werd?
'Nee, geen vragen vanuit mij. Eerder een verhaal.'

Creanan slikte even; voor hij dit verhaal kon vertellen. De schaamte die hem overkwam maakte zich bijna meester van hem.

'Het verhaal dat wij hoorden was een stuk anders.
Wij hadden te horen gekregen dat Luan had vernomen dat een kwaadaardige macht het Elvenrijk bedreigde. Mijn vader en broer waren een deel van het leger.
Omdat mijn moeder ziek was bleef ze thuis bij mij, maar de vrouw van mijn broer ging mee als ziekenverzorgster.

We kregen nieuws dat het verzet hevig was; Luan was echter gebeten op de overwinning. Ondanks het advies van de generaals, die hem er op wezen dat de verliezen aan beide kanten ontzettend waren, hij aanvallen, en de overwinning leek nabij.'

"Ik snap nu hoe dat kon gebeuren", richtte Creanan zich tot Linctus.

'En toen kregen we dat verschrikkelijke nieuws; alle vrouwen dood, de enkele kinderen die mee waren: dood.
Maar ook de jonge soldaten; afgeslacht in hun slaap.
Slechts een handjevol veteranen kwamen terug; ze hadden zich op de een of andere manier aan de slachtpartij weten te onttrekken.'

"Kun jij je dat voorstellen Linctus? Een generatie weg?
Ik was WOEDEND. Mijn moeder kon het niet aan; ze is gestorven aan wat voor een Elf dodelijk is. Haar hart is gebroken en ze stierf binnen een week. Om haar man, zoon én schoondochter op een dag te verliezen was meer dan ze kon verdragen.

Ik besloot toen dat mijn taak in de wereld duidelijk was; ik moest zorgen dat men van het verleden ging leren. Ik ben niet altijd een bard geweest. Je hebt gezien dat ik ook niet helemaal nutteloos ben met een dolk; ik was in mijn dorp naast een kruidenkenner, ook verkenner. Als men mij niet wil zien ziet men mij niet. Ik ben in staat in een dag grote afstanden af te leggen omdat ik niet veel nodig heb.
Echter ben ik uit de gratie geraakt door een verkeerde keuze; ik besloot mijn kruiden niet puur voor goed te gebruiken. Een offer waar ik nog dagelijks voor moet boeten. Ik ben onsterfelijk en mijn acties zullen mij achtervolgen tot ik de rust wordt gegund.'

In de verte hoort Creanan met zijn Elvenoren dat er gevochten wordt.
'Snel, volgens mij hebben ze ons nodig!'

Arya merkte dat ze het paard dat haar was aangereken wel mocht, en ook Muad had het veel slechter kunnen treffen, want beide bleven doorrennen terwijl er toch nog wat wolvengeur rond beide hing, bij Arya dankzij het achteropzitten. Tijdens het rijden dacht ze even terug aan Dhib, die meteen gepikeerd had gereargeerd op de eenhoornstront. veel wist ze niet van Dhib, maar wel dat hij doodsbang was voor eenhoorns en alles wat er bijhoort, inclusief de uitwerpselen. Arya moest grinniken terwijl ze het beeld weer naar voren haalde, maar pakte daarna snel weer de steen, om de weg te vinden.

Nadat er kleuren over de wereld verspreid waren die niemand anders te zien kreeg boog Arya een klein stukje af van het pad dat ze volgden. er klopte iets niet. Arya wenkte dat hij ergens moest stoppen. na een minuut of vijf stopte ze beide, en Arya stapte af. Toen Muad vroeg was er aan de hand was legde ze het uit. " het is niet een spoor meer. Normaal zou ik aannemen dat er meerdere wegen naar de tempel leiden, maar een van de sporen is pikzwart." Ze pakte het zakje met de steen er in en gaf deze aan muad. " Kijk zelf maar.."

Demion was wakker geworden door een luide schreeuw. Ryu was al overeind gesprongen en keek Demion wat vragend aan. Nu spring Demion ook overeind en greep zijn wapen. Samen snelden ze zich naar het geluid en sprongen door een paar struiken heen. Daar stond Odysseus in hevig gevecht met Andrax. Binnen enkel seconden stonden er opeens nog meer mensen die ook uit de struiken achter hun sprongen.

Demion stond nu samen met een grote groep in een cirkel rond Andrax. Hij keek de groep rond en zag een stel nieuwe gezichten. Odysseus leek de nieuwe gezichten te herkennen en Demion kon maar aannemen dat bekenden waren van elkaar.

“Demion? Waarom helpen wij Odysseus niet?” Demion legde zijn hand op Ryu’s schouder. “Als Odysseus echt onze hulp nodig heeft dan laat hij dat ons wel blijken”. Ryu keek verontwaardig naar Demion. Hij begreep zijn manier niet, maar het had hem nooit verkeerd gestuurd.

Amber kwam uit de struiken vliegen en trok haar wapens. Na enkele seconden lag Andrax op de grond en Amber hing boven hem. Hoe kon Andrax zo snel overmeesterd worden? Dat was Demion niet gewent van deze krijger. Laatste keer had hij hun al heel wat problemen bezorgt en dat zal dit maal niet anders zijn.

Daar lag Andrax, geschampt door een pijl en een dolk bij zijn genitaliën. En toch bleef hij even koel. “Wat lief, een vrouw met pit… Maar geef me één goede reden waarom ik jou zou vertellen wat je helemaal niets aangaat?” Amber leek verbluft, maar duwde snel haar dolk iets dichter op zijn geslachtsdeel. “Deze reden goed genoeg?” “Hm…” Andrax deed alsof hij nadacht. “Nee.” Terwijl hij dat ene simpele woord uitsprak kwam er een inmiddels zo bekende lichtflits uit het niets, en Andrax was verdwenen. Amber, die over Andrax had geleund, viel voorover. Andrax stond nu op een tak. “Je schat me wat te laag in, dame. Misschien moet je daar maar voor boeten…” Hij stuurde een flinke aurabol op Amber af. Zonder te kijken of zijn schot doel trof wende hij zich tot Odysseus. “Ik moet zeggen dat je geluk oneindig lijkt. Iedere keer als ik er bijna ben, gebeurt er iets waardoor ik mijn werk niet af kan maken. Het zij zo. Je weet dat je nog niet van me af bent. Nooit zul je van mij verlost zijn. Voor nu zeg ik dit lieflijke gezelschap gedag. Maar eerst...” Hij riep een gigant van een aurabol op. Niet traditioneel zwart, maar kolkend in alle kleuren van de regenboog. Andrax slingerde de bol op de groep af. Nog een lichtflits, en weg was Andrax.

Hij verscheen weer in een boom, niet zo gek veel daar vandaan. Daarbeneden waren twee ruiters te paard. Een ervan herkende hij maar al te goed. Muad’Dhib… Het is tijd voor wraak… En hij sprong tevoorschijn, vlak voor de paarden die nu noodgedwongen stopten. “Mooie avond, nietwaar Muad?” Was het eerste wat hij zei.

Demion zag de aura bol en sprong vooruit. hij had deze kracht nog nooit gezien bij een ander en was verbaast. Zijn aura lichte groots op en hij hield zijn hand richting de bol geheven. Er begon nu ook een bol te vormen in zijn hand. In een flits schoot de bol richting die van Andrax. Een fel licht verblinde iedereen om hen heen.

De bollen raakten elkaar, en als twee krachtige aura's elkaar ontmoeten gebeuren er rare dingen. Demions bol loste op in die van Andrax, die nu stil hing, en verbleekte. Even leek de tijd stil te staan. Toen zette de bol ineens uit, en klapte uit elkaar. De schokgolf blies zelfs Odysseus een meter achteruit, maar niemand raakte gewond. Maar ook Madarians kooi was niet gespaard gebleven, en was omgevallen. De knoppen kwamen precies op een steen terecht, en de kooi ging open...

Muad wilde de steen van Arya aanpakken, maar werd gestoord door Andrax, die plotseling recht voor hen stond.
"hm... inderdaad een prachtige avond, totdat jij verscheen, Andrax." reageerde Dhib nonchalant, terwijl hij zijn rode ogen op het figuur voor hen richtte.
Ondertussen ligt Muad totaal verdwaasd op de grond in zijn eeuwige groene wereld.
Hoe...? is alles wat hij uit kan brengen.
"Ah, jij bent ook snel bijgekomen, broertje. Je vraagt je af hoe ik zo snel je lichaam over kon nemen? Simpel, maar ik ga het jou niet vertellen."
ehm...
"Even adrem als altijd, merk ik al. Stil nu broertje. Ik reken wel eventjes af met dat figuur voor ons."
Dhib was nog niet uitgesproken, of hij begon tot ieders verbazing te zingen. Hij blijkt erg goed te kunnen zingen, maar de tekst is, ondanks dat niemand het kan verstaan, zo onvoorstelbaar kwaadaardig, dat bij iedereen de haren overeind komen te staan.
Even later klinken er overal om hen heen knalletjes als de lucht weggeduwd wordt door de lichamen die spontaan overal verschenen.
Het ene wezen was nog aantrekkelijker dan de ander, maar ze voelden stuk voor stuk kwaadaardig aan.
"Dames, heren. Ik denk dat jullie je wel kunnen vermaken met deze persoon?" zegt hij vermaakt terwijl hij naar Andrax wijst.
Een van de mannelijke demonen schuifelt echter richting Arya, met overduidelijk zichtbare bedoelingen.
Dhib ziet het echter net op tijd, en loopt naar het wezen toe, en houdt het tegen. "Nee, nee. Zij is voor mij, je blijft van haar af. Leef je lusten maar op hem uit, lieverd."
Dan richt hij zich weer tot de hele groep. "Dames en heren, veel plezier." En na die woorden stort de hele groep zich huilend op Andrax.

Hij roept er nooit zoveel tegelijk op! stelt Muad tegelijkertijd ontsteld vast, terwijl hij bleek weg trekt in zijn wereld. Via Dhib's ogen ziet hij Arya ook bleek wegtrekken, als ze door heeft wat de consequenties zijn van wat hij opgeroepen heeft.

Bliksemsnel schoot de aura van de man die Andrax kende als Muad van helderblauw naar dieprood. Hier klopte iets niet. En dat werd al snel pijnlijk duidelijk. Deze demonen waren niet zomaar een paar wankelende ondoden. Deze creaturen waren tot meer kwaad in staat. "Ik zie dat je een nieuwe manier van vechten hebt gevonden, Muad. Beetje lui geworden?" Vroeg Andrax spottend en koel, maar hij deed zich nu wel erg groot voor. Groter dan hij zelf was, misschien. "Noem me maar Dhib. En bluf maar niet. Ik zie de angst in je ogen." "Jij bent een scherpe, Dhib. Laat mij me nu maar even uitleven." Andrax trok zijn wapens, en haalde uit naar de dichtsbijzijnde demon, die licht geschampt werd, maar flink verbaasd was. Normaal gesproken zou staal hem niet deren. Maar Andrax' wapens waren niet zomaar wapens. Ze waren gemaakt van puur nachtglas, en doorvoed met Andrax' unieke aura. Het waren niet de demonen die hem onzeker maakten. Het waren die bijzondere rode ogen. En de naam Dhib, was dat niet een synoniem voor Morthedor? De prins van de duisternis? Andrax hoopte van niet. Dat zou fout af kunnen lopen. Hij werd onzekerder dan hij zich in tijden had gevoeld, en dat was te zien aan zijn vechtkwaliteiten. De demonen begonnen de overhand te krijgen...

Dhib staat nog even vermaakt te kijken terwijl de erinyes en de succubi Andrax insluiten.
"Ow, dames en heren: Vergeten jullie hem niet in te wijden voordat jullie hem meenemen na Pa?"
Dan voelt hij plotseling de naam Morthedor langs zijn bewustzijn strijken. Spontaan staat hij verstijfd.
"Morthedor..." mompelt hij voor zich uit.
"Ho! Stop!" roept hij meteen daarna uit. "Iedereen weg! Jij ook Lust!"
"Je had trouwens aan de andere kant moeten zijn, jongen" mompelt hij tussendoor tegen de demon die ook al achter Arya aan wilde.
Als alle demonen uiteindelijk bij Andrax weg zijn loopt Dhib met grote stappen naar de verbaasde man toe. Hij grijpt hem razendsnel bij zijn keel, en tilt hem met het grootste gemak van de grond op.
"Waar ken je de naam Morthedor van?" vraagt hij hem onheilspellend.

*Madarian is los! Dat is niet goed... Hij stormt richting het groepje, en zie Amber staan. Even wil de weerwolf Amber aanvallen, maar Madarian weet dat te voorkomen. De anderen van het gezelschap? Nee. Die vijf vreemden? Waarom niet? Madarian neemt een aanvalshouding aan. Maar dan komt Linctus. Hij had de kooi gepakt, geactiveerd en naar Madarian gegooid, net op tijd... Madarian springt tegen de tralies aan. Dan kijkt hij naar Amber en huilt...*

Arya schrok toen Andrax opeens recht voor hun verscheen. Ze wilde haar zwaard pakken maar iets aan Muad'dhib zorgde zat ze die beweging niet afmaken. in minder dan een seconde waren zijn ogen weer bloedrood geworden, en al snel verschenen er allemaal creaturen om hun heen. Wat krijgen we... Ze was klaar geweest om te vechten, zeker na deze periode van rust, maar ze keek als bevroren toe terwijl deze wezens zich op Andrax stortten. Dhib was te makkelijk tevoorschijn gekomen. haar hersenen werkte even op topsnelheid en Arya vond al snel de controle weer terug. Haar hand hield ze bij haar zwaard, want al had Dhib de controle over de demoonachtigen, ze vertrouwen de wezen compleet niet.

Toen Andrax een naam riep Mengde Dhib zich zelf in het gevecht. Arya keek het aan, want ze had echt geen flauw benul van wat er met deze naam aan de hand was. Dhib leek het echter wel te weten.

Arya wierp snel een blik naar achteren, waar de demonen en anderen 'keurig', voor zover dat mogelijk is bij demonen, stonden te wachten op bevelen of commentaar van Dhib. haar blik vond even die van de demon die zich op haar had willen storten, en snel keek ze weer weg. Muad.. wat is er allemaal aan de hand. Morthedor? en hoe kon Dhib zo makkelijk..

Linctus hield alles van een afstandje in de gaten. Andrax riep Morthedor en Dhib stopte bijna compleet. Hij begon na te denken. Ergens moest hij er iets over gelezen of gehoord hebben. Hij wist het niet zeker. Als een van de oudere van de groep zou hij het toch zeker moeten weten. Of zou Creanan hem kunnen helpen. Die was immers een paar jaartjes ouder. Opeens ziet Linctus de kooi van madarian leeg liggen. Madarian zelf rent op Amber af en keert op het laats weg. Linctus was al naar de kooi gerent en gooit snel de kooi in de richting.

Tegen de tralies zat Madarian zielig te kijken. "Een beest hoort in zijn hok." Zei Linctus triomfantelijk. "Wil jullie allebij een vrouw gaan aanvallen?" Vroeg Linctus aan Andrax en Dhib. Hij had maar vaag gezien wat er gebeurde. "Zijn jullie zo bang voor dat meisje?" Linctus lachte spottend. Wie is Morthedor? dacht Linctus bij zichzelf. Achja, eerst maar even dit afhandelen. En aangezien de groep groter is dan de vorige keer en een aantal mensen een stuk sterker zijn geworden. Moet dit niet zo moeilijk zijn. Linctus keek de groep rond. We gaan dit zeker winnen. We hebben niet zo veel tijd. Ik weet niet hoelang de Necro's buiten de stad gehouden kunnen worden. En ik heb mijn beslissing nog niet gemaakt.

Creanan hoorde het gemompel van Dhib, en herhaalde de naam nog eens.
Morthedor... waar ken ik die naam van? dacht Creanan. Hij begon in zijn geheugen te graven, en hij kreeg de verhalen vers in zijn geheugen terug. Dit waren oeroude verhalen van zijn volk, nog voordat ze in deze wereld terecht waren gekomen.
Onmogelijk! Zou deze Dhib dezelfde persoon zijn als waar zijn voorouderen over zongen? In dat geval waren zijn reisgenoten machtiger dan hij dacht.

Creanan rende naar Arya toe. 'Snel, zoek de veiligheid op, we praten later wel bij! Als het waar is wat ik denk dat het is willen we hier op een veilige afstand van zijn!'

Creanan rende in de richting van Odysseus die inmiddels zich bij Demion had gevoegd.
Hij hoopte maar dat Arya hem ook volgde.
Ergens hoopte hij zelfs dat Linctus hem volgde.

*De weerwolf hoorde de stemmen van Arya en Muad, en draaide z'n hoofd iets. Dan komt Amber dichterbij. De wolf begint te grommen. Amber kijkt naar de wolf.*

Amber: "Madarian? Ben jij dat?"

Weerwolf: "Woef! Grr! Arf! Arf!"

*Amber weet niet hoe ze moet reageren om de weerwolf. Dan hoort ze in de verte een paar stemmen, en gaat erop af.*

Met een nonchalant gebaar van zijn vrije hand wuift Dhib even naar Linctus, die als gevolg zichzelf een paar momenten later tegen een boom terug vindt.
"Houd je even d'r buiten, Elvenslachtertje. Dit zijn zaken voor grote mensen." zegt hij verveelt, terwijl hij zijn ogen strak op Andrax houd.
Als achter hem Creanan naar Arya toe loopt, wordt hij echter wel even in zijn concentratie verstoord, waardoor hij de luchtpijp van Andrax helemaal dichtknijpt.
Pas als hij merkt dat Andrax wel heel heftig begint te spartelen, merkt hij zijn fout op, en geeft hij zijn gevangene weer wat lucht.
"Wees niet bang, elfje. Ik zal mijn schatje niets aan doen. Nog niet in ieder geval. Ze is volledig veilig bij mij in de buurt. Iets wat ik over jou niet kan zeggen overigens."
Met eenzelfde gebaar als hij bij Linctus had gebruikt stuurt hij Creanan weg, een braamstruik in.

Binnen in merkt Muad het nonchalante magiegebruik van Dhib ook op, en hij voelt dat Dhib snel begint te verzwakken. De demon is nog lang niet op zijn zwakst, maar als hij zo door gaat, zal Muad snel weer over kunnen nemen.
Dan begint hem plotseling iets te dagen. Als hij vrijwillig de wolf over laat nemen, kan hij ook altijd direct, wanneer hij dat wilt, de controle weer terug overnemen. Zou dat ook het geheim van Dhib zijn? Zou hij daardoor zo makkelijk het lichaam over kunnen nemen?
Dat moet hij staven! Alleen is er helaas maar een manier om dat te doen...
Arya! Luister goed. Probeer Dhib in het lichaam te houden. Laat hem niet vrijwillig de macht aan mij terug geven! Laat mij hem eruit forceren. geeft hij door aan Arya, hopende dat de gedachte niet door Dhib gehoord is.

Dhib heeft ondertussen zijn aandacht weer volledig op Andrax gericht. "Nou, geef je nog antwoord? Of hoe zit het?
Oh ja, en probeer maar niet te verdwijnen. Ik heb mezelf aan je verankerd, en dan reis ik gewoon met je mee."

Creanan kreunt even van de pijn. Gelukkig zijn z'n kleren dik genoeg om de meeste doorns buiten te houden. Hij plukt een braam en proeft hem.
Het sap uit de dikke vrucht glijdt langzaam door zijn keel en doet hem denken aan vroeger.

Natuurlijk! Dit is het gebied waarin hij vroeger in de herfst naar toe ging met zijn ouders. Zijn vader had hier altijd wat belangrijks te doen, maar hij mocht niet weten wat. Hij ging hier op jacht in de wouden en oefende met overleven samen met zijn broer.
Vainan... wat was dat lang geleden dat hij hier zijn buik rond at aan gebraden wild.

Creanan kwam weer bij zijn positieven en krabbelde richting Linctus. Deze ligt ook nog de vogeltjes rondom zijn hoofd te bekijken.
'Hier, eet dit', zegt Creanan tegen Linctus. 'Je voelt je vast beter na deze bramen.'
Langzaam eet Linctus de bramen op en kijkt ineens heel chagrijnig.
'Heerlijk joh, maar had je niet eentje zonder oorwurm erin kunnen uitzoeken?', en hij spuugt zijn mond leeg. Op de grond ligt een halve oorwurm.

Arya ging niet mee met Creanan, maar bleef zitten op haar paard. Desondanks was ze wel hartstikke blij de elf weer te zien. Ze probeerde oogcontact te zoeken met hem, om hem duidelijk te maken dat ze nog wat te doen had. Creanan leek haar blik op te vangen, want hij gaf een nauwelijks merkbaar knikje terug. Daarbij was Arya er bijna helemaal zeker van dat Dhib haar in de buurt kon houden, op dezelfde manier waarop hij de anderen een stuk uit de buurt hield.

"Dhib, wat is er precies met... Morthedor?" Ontdanks het feit dat ze waarschijnlijk een snauw terug zou krijgen vroeg ze het toch. ze had Muad gehoort, en aangezien het niet leek dat Andrax van plan was snel antwoord te geven..

Linctus stapt met getrokken zwaard achteruit naar Demion. "Zullen we eens kijken of we ons weer richting die tempel kunnen begeven?" fluistert Linctus zacht. "De stad red het niet lang meer zonder ons." Linctus kijkt vol ernst naar Demion.

Iets verderop zijn Dhib en Andrax nog met elkaar bezig. Maar waar waren die demonen nou? Opeens merkt Linctus ene beweging achter zich op. Hij draait zich snel om en een van de opgeroepen demonen zweeft snel op hem af. Linctus weet hem te ontwijken, maar is toch geraakt. Snel heft hij zijn zwaard. "Kom dan maar Demoontje." Zegt Linctus fel. "Ik heb wel eens sterkere, grotere en slimmere demonen terug gestuurd." Linctus valt aan met zijn zwaard en de demoon ontwijkt. Linctus halt nog een keer uit maar ook deze keer is de demoon sneller. Echter als deze weer op Linctus af komt om hem aan te vallen, draait Linctus zich snel om en steek zijn zwaard dwars door hem heen. De demoon begint te lachen. "hahahaha Dacht je nou werkelijk dat een zwaard mij zou kunnen deren?" Linctus zegt niet en lacht terug hierop voelt de demoon de wond rondom het zwaard hevig branden. "Neeeeee" Schreeuw de demoon uit en probeert het zwaard weg te trekken uit zijn lichaam, maar Linctus zorgt dat het erin blijft zitten. Al schreeuwend verdwijnt de demoon aan het zwaard van Linctus. Zijn rune stenen die in het zwaard zijn verwerkt geven het zwaard extra kracht tegen bovennatuurlijke. "Gaan we?" Vraagt Linctus nonchalant.

*In de bosjes kijkt ze naar Muad, Arya, de aanvaller en een onbekende. Omdat ze Muad herkent, en niet weet dat het Dhib is, komt ze tevoorschijn.*

Amber: "Gelukkig zijn jullie in orde! Hulp nodig?"

*Dhib geeft Amber een flinke zet, en ze vliegt achteruit de bosjes in. Amber staat weer op, klopt haar kleding schoon en kijkt naar Muad.*

Amber: "Waar was dat nou weer voor nodig?"

'Ik sluit me bij Linctus aan! Die twee kunnen het wel af zonder ons allemaal. Ik snap als je hier wil blijven Arya, maar ik ga met Linctus mee. De stad mag niet vallen!'

Vragend kijkt Creanan naar de anderen, hopend dat zij mee willen.

Demion knikt naar Creanan en kijkt om naar de nieuwe gezichten en uiteindelijk eindigde hij met zijn blik bij Odysseus. aan zijn blik was te zien dat hij deze mensen kon. hopelijk maakte hij het snel duidelijk, de andere leken vrij op hun hoede voor de nieuwelingen. Demion kon ze geen ongelijk geven na alle keren dat moeilijkheden hun pad kruistje.

waarom ook altijd weer moeilijkheden? dacht Demion geirriteerd. waarom kunnen we niet een keer zonder moeilijkheden reizen?. (de rest is gecensureerd voor tere zieltjes)

"geen tijd meer te verliezen dan... wie mee wilt kan nu mee, anders zal Leavington snel vallen".

Demion greep zijn zwaard stevig beet en deed deze met moeite achter zijn rug. hij vond het idee van mensen achterlaten nooit fijn. hopelijk had het lot wat meer goede dingen in petto voor Demions toekomst, want hoe het er nu uitzag was het niet zo best. achtervolgt door vreemde wezens, weerwolven, vampiers, Necros en vreemde figuren die hem leken te willen vermoorden... wat heb ik het weer naar mijn zin

Een heel eind van waar dit alles zich afspeelt, verschijnt een zwarte wolk boven een klein stuk bos. Plotseling komt daar een pikzwarte draak uit gevlogen.
Féinan, zoals de draak heet, landt vervolgens in het bos, en bekijkt de omgeving.

Een bos...waar doet mij dit toch weer aan denken. Maar goed, ik zal hier de boel plannen, en dan meteen de orders van mijn koning uitvoeren. En dan ga ik weer terug naar mijn vrouwtje

Féinan gromt een keer.

Gelukkig is dit de laatste opdracht die ik hoef uit te voeren, mijn vorige trouwe diensten waren in zeer goede aarde gevallen

Féinan kijkt een paar keer om zich heen.

Zal ik Arya of Muad nog terugzien?

Féinan concentreert zich op de omgeving. Met zijn magische krachten probeert hij te ontdekken of er in de omgeving levende wezens te bespeuren zijn, mensen, elven, etc.

Niet veel interessants...ik moet morgen of zo maar gewoon met de opdracht beginnen. Hoe sneller het af is, hoe beter.
En ik mis mijn liefje Fionà nu al...nog niet te praten over onze zeven kleintjes...

Amber: Willen jullie in het donker verder reizen? Kunnen jullie dan de weg vinden? Ach, moeten jullie zelf weten. Maar ik laat Madarian niet in de steek! We volgen wel zo snel we kunnen...

Amber in zichzelf: Dat gif lijkt z'n beste tijd gehad te hebben. Ik moet toch weer eens wat nieuw gif maken. Die vijand stond wel erg snel op!

*Amber keek naar de groep. Een gedeelte ging nar het fort, een ander gedeelte bleef achter om het gedoe met Andrax. In het donker reizen zonder nachtuitrusting vond ze maar gevaarlijk. Dan komt langzaam de zon op!

Amber: Is het al zo laat? Blijkbaar. En geen slaap genomen...

Madarian: Hallo? Kan iemand me uit de kooi laten?

Madarian is weer terug verandert. Amber wil naar hem toe lopen, richting Dhib, maar Dhib stuurt Amber weer met magie de bosjes in!*

Féinan snuffelt wat in de lucht, in de hoop een spoor op te pikken.

Niks, helemaal niks. Ik ga maar op verkenning uit denk ik. Slapen doe ik een andere keer wel

Féinan strekt zijn sterke en prachtige vleugels uit, en hij lanceert zichzelf de lucht in.