*Toe Pablo achter hem verscheen, voelde hij meteen dat er iets niet klopte. Hij hoorde Pablo praten, maar het drong niet echt tot hem door. Toen hij zich eindelijk durfde om te draaien zag hij net Pablo verdwijnen. Hij keek naar beneden, en zag Arya liggen, lijkwit, doodstil....*
"Arya?" vraagt hij met een snik in zijn stem tegen het lichaam dat onder hem lag.
*Hij zakt naast haar op zijn knieën, en neemt voorzichtig haar hoofd in zijn handen, en legt het op zijn knieën. Dan pakt hij haar ondertussen koude handen beet, een traan biggelt langs zijn wang.*
"Arya? Schat? Liefste? Arya?"
*Langzaam begint de waarheid tot hem door te dringen. Ze was niet meer bij hem, hij was weer alleen.*
"nee....... liefste, alsjeblieft niet... nee.... nee, nee, nee, NEEEEE!!!!!!"
*Krachteloos valt hij voorover over haar lichaam en omhelst haar, aait haar over haar haren*
"NEEE!!!! MAM!!! WAAROM!
waarom....."
*Terwijl hij haar krachteloos heen en weer wiegt, komen de anderen om hem heen staan, rouwend, niet wetend wat ze kunnen doen om de gebroken man aan hun voeten te kunnen helpen.*

Bijna meteen nadat het poeder zich door haar lichaam had verspreid merkte Arya warmte om haar heen. het was echter geen vriendelijke warmte, maar verstikkende Hitte. Twijfelend deed ze haar ogen open, en keek rond. het was behoorlijk rood, vlammen waaide overal op en er zaten scheuren on de Zwarte grond, waardoor een oranje gloed zichtbaar was. er was geen twijfel mogelijk over waar ze was, en ze vrees dat haar aankomst niet erg lang onopgemerkt zou blijven, en inderdaad

" Kijk kijk eens wie we daar hebben.." Een hele bekende stem galmde door de Ruimte. Dhib keek toe hoe Arya in elkaar krimp toen zij hem hoorde. "Uiteindelijk kom je me dan toch 'gezellig vergezellen' Schatje." hij sprak op dezelfde sneerende toon als dat hij had gedaan toen hij nog bij Muad in het lichaam zat. Hij wist dat Arya hier absoluut niets tegen hem kon doen. Ze was verzwakt, dood, en daarbij ook nog eens op zijn speelterrein. Dhib begon te lachen, een lach die steeds harder en gruwelijker werd, en de echo hielp niet erg mee om het rustiger te laten klinken. " het liefje van mijn walgelijke broer, en nu mijn speeltje."

Arya werd opgepakt, en bijna meteen brak Dhib haar beide armen, zodat ze niks meer zou kunnen doen. " nou schatje.. voordat ik plezier met je heb, zullen we eerst eens wat oude vrienden opzoeken?" Hij fluisterde de woorden in haar oor, en het leedvermaak was zo sterk. Terwijl Dhib haar meesleepte Rolden er tranen over de wangen van Arya. ze zou het allemaal er voor over hebben, zolang zij maar trouw bleef aan Muad, Zolang hij het maar zou overleven.

Toen Phæn Pablo weer zag verdwijnen was hij sprakeloos. Waar kwamen zij opeens vandaan? Samen met Creanan die half op zijn schouder zat te leunen, liep hij naar Muad. Zonder een woord te zeggen bleef hij toekijken.

Pablo verscheen weer ergens in een bos, ver, ver weg van zijn huis. Toen de duisterheid die hem die afstand overeind had gehouden verdween, zakte hij weer vol verdriet in elkaar. Waarom..? Wat... Wat... Hij zelfs kon niet meer normaal denken, zijn hele wereld stond op zijn kop. Zo heb je iets, zo heb je niets. dacht hij spottend tegen zichzelf. Een chaos was het in zijn hoofd, terwijl hij naar een oplossing zocht om dit alles te verwerken. Dit had zijn worst-case-scenario voor het plan vér achter zich gelaten.

*Als Muad eindelijk weer op kijkt, ziet hij een akelig bekende gestalte voor hem staan. Zijn lichaam was weliswaar wat wazig, zijn rode ogen staarden hem strak aan.
Naast Dhib zag hij nog iemand staan.
Dhib had haar stevig in de houdgreep. Terwijl zijn ene hand over haar mond lag, zodat ze niets kon zeggen, zwierf de andere hand ongehinderd door haar kleding over alle onfatsoenlijke plekken die hij maar kon vinden.*
"nee.... niet dit..."
"Ze heeft zelfmoord gepleegd, broertje. Je weet dat er dan maar een plek is waar ze terecht kan komen."
"nee..."
"jawel..."
*Dan verschijnt achter hem de beeltenis van nog een derde persoon, ook veel te bekend voor Muad om hem niets te doen.*
"Vind je het dan niet leuk, dat ze mijn rijk is komen opleuken, zoon?"
"Wat doen jullie hier?" vraagt Muad zich verbaasd af.
"Je breken natuurlijk, wat anders?"
*Dan grijpt zijn vader Arya plotseling van achteren beet, en begint haar te betasten. Op de plekken waar zijn handen zijn geweest blijven zwarte plekken achter, en Arya schreeuwt het achter Dhib's hand uit van de pijn.
De marteling van beiden is begonnen....*

Pablo stond weer op. Zijn gezicht vertoonde geen emotie meer, geen verdriet, geen kwaad. Hij wist wat hij ging doen en had daar al zijn verstand voor nodig, er was geen plaats meer voor emotie. De duisternis verscheen weer om hem heen en hielp hem naar een van de kelders diep in het kasteel. Hij keek om zich heen. Hij heeft nooit gedacht dat hij hier ooit zou terugkeren. Deze kelder had van nature al iets duisters, dat Pablo er terugkeerde gaf nauwelijks een merkbare toevoeging. Een groot altaar stond in het midden van de kelder, met aan beide kanten een groot duister kristal in een houder. Met die kristallen kon je aardig wat aanrichten wist hij, maar hij had meer energie nodig. Bij zich droeg hij zijn eigen kristal, het kristal wat hem continu energie gaf, na en voor elk gevecht. Hij plaatste het op het altaar en keek rond. De kelder was omsingeld door kasten met van alles en nog wat. Vlak achter hem vond hij nog een houder die hij gebruikte om de stabiliteit van het derde kristal te kunnen verzekeren.
Even verdween Pablo weer om in een andere kamer terecht te komen. Deze hele kamer leek toegewijd te zijn aan een tafel, die aan het eind van de kamer zat. Hij zat nog steeds onder het kasteel, en maar weinigen wisten van deze plekken af. Hij liep naar voren en zag drie scrolls liggen. Even knielde hij voor de tafel neer, uit respect voor de duistere krachten die hij zou oproepen. Toen stond hij weer op. 'Bewaarders van de nacht, ik, een enkele sterveling, heb een taak die jullie krachten der duisternis vereist. Sta me toe deze op te roepen, en te beëindigen wat ik begonnen ben.' Hij stak zijn handen uit en een barrière voor de tafel verscheen die vervolgens meteen in stukken brak en in rook op ging. Hij rolde de middelste scroll op en pakte hem op. Hij deed zijn ogen dicht en verscheen weer in de kelder.
Voorzichtig plaatste hij de scroll in het midden van het altaar waarna hij hem uitrolde. Hij sloot weer even zijn ogen en begon. 'Har tyranè cassin, tecoire dakar pañere. Strijders van de nacht, een tijd van nood is aangebroken.' De kristallen traden in werking. 'Orenair tecoke kalamir, akata tachnore! Ik ontbied jullie, aanvaard mijn orders!' Hopen duisternis vulde de kamer en het licht van de fakkels was nog nauwelijks te zien. 'Stanara korayne takata or fuyrande dak-ern! Omhels de schaduwen en vecht voor mij!' Overal in de kelder begonnen zwarte figuren te verschijnen die het laatste beetje licht ontnamen, er begonnen bijna barsten te verschijnen in de kristallen die volledig uitgeput werden. 'Krijgers volg mij, over een pad die ik jullie leiden zal, daar wacht een taak die jullie moeten volbrengen!' Het laatste beetje licht wat er nog was verdween, maar Pablo hoefde dat niet te zien om te weten dat hij zich niet meer in de kelder bevond.
Hij trok ten strijde tegen een oude bekende, met het leger der duisternis. Het zwarte om hem heen werd deels omgeruild voor rood. Het licht van de vlammenzee om hem heen poogde de duisternis te verdrijven. 'Dhib, je hebt iets wat ik terug wil! Speeltijd is voorbij!' Hij keek om zich heen en in de duistere mist die terug begon te komen verschenen steeds meer zwarte vlekken. Hij kon niet precies onderscheiden wat wat was, maar een paar dingen waren zeker. Het waren duistere strijders, strijders onder zijn commando. En als hij de controle over hun verloor had hij een groot probleem.

Toen Arya in de gaten kreeg waar Dhib heen wou begonnen de tranen in haar ogen te prikken. Echter toen ze zijn gouden ogen weer zag begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Ze had zo graag willen spreken, echter Dhib zijn hand verbood het haar. Haar armen hingen gebroken langs haar lichaam, en handen van anderen gleden onder haar kleren door. Muad zijn vader maakte het erger door de plekken die hij aanraakte te verbranden, en na een paar momenten die wel een eeuwigheid leken verscheen ook Pablo nog eens.

Opeens vielen haar ogen op haar eigen lichaam, dat er helemaal wit uitzag. Het was waarschijnlijk ook nog eens ijskoud.

Muad... de tranen stroomde over haar wangen toen ze haar lief zo gebroken zag staan. Ze wist niet of ze ooit nog wel in zijn ogen durfde en kon kijken na dit.

Dhib: "Pablo.... leuk dat je mee komt kijken." reageert Dhib met een valse grijns op zijn gezicht.
"Ik hoop dat je weet dat je me hier niets aan kunt doen? Ik ben nogal dood, weet je?"
*Muad heeft in de tussentijd niet eens door dat Pablo is gearriveerd. Hij zat nog te veel met zijn gedachten bij dat ene woordje dat hij in zijn hoofd had gehoord.* Arya?
Vader: "Zeg, favoriete zoon, zullen we maar eens echt gaan beginnen? Nu dat alle mensen die van Arya houden aanwezig zijn?"
Dhib: "Goed idee, pa."
*Met een valse grijns op zijn gezicht pakt Dhib Arya's hand rustig en liefdevol beet.* "Ik zal m'n hand van haar mond halen, broertje, kun je genieten van haar stem."
*Plotseling pakt hij een vinger van Arya beet met de hand die hij eerst voor haar mond hield, en brak toen stuk voor stuk alle kootjes, terwijl zijn vader gewoon door met waar hij mee bezig was.
De eerste gil van Arya ging bij Muad door merg en been.*

Pablo begon richting Dhib te lopen, vergezeld door de vertrouwde donkere mist en talloze wezens wiens aantallen bleven groeien. Pablo kon het gemartel niet aanzien, maar hij moest sterk blijven. De controle kwijtraken over dit leger zou verschrikkelijke gevolgen hebben. Hij vestigde zijn blik op Dhib als hij hun begon te naderen. 'Jouw tijd van terreur in deze helse wereld zal ongetwijfeld weldra terugkeren, maar niet nu!'
Opeens stond hij voor een probleem, zijn plan was binnenvallen, Dhib overmeesteren en Arya meenemen. Dat bleek nu echter iets moeilijker te zijn dan gedacht. In de eerste plaats zouden Arya en Muad ook onder de voet gelopen worden en in de tweede plaats wist hij niet eens zo zeker of het leger Dhib wel überhaupt iets kon aandoen. Opeens besefte hij dat dit de eerste keer sinds lange tijd was dat het hem wat uitmaakte of Muad iets overkwam. Kwam dit omdat hij Arya en Muad als groep zag? Hij probeerde zijn gedachte maar bij Dhib te houden.

Linctus liep bij Muad vandaan in de richting van de elf bard. "gaat het elf?" vroeg Linctus nonchalant terwijl Arya op de achtergrond gemarteld werd. "Volgens mij kunnen we ons maar beter voorbereiden op het volgende." Linctus pakte zijn zwaard en wees daarmee naar het leger van Pablo. "Ik heb zo'n gevoel dat dit uit de hand gaat lopen." Linctus reageerde niet toe Arya nog een kreet uitbracht van de pijn en draaide zich tegen het leger.

"Arya red zich wel." Zei linctus zacht en stond in de aanslag voor wat komen zou.

Toen bedacht Pablo hoeverre hij eigenlijk het leger in bedwang kon houden. Kon hij ze Dhib laten aanvallen zonder de twee een haar te laten krenken? In elk geval zou het vast beter uitkomen dan als ik ze zo laat lijden... Hij stak zijn hand uit. 'Leger des duisternis... Val aan! Vernietig hem, maar spaar de twee zwakkere zielen!' Pablo had geen idee hoe hij ze anders had moeten noemen, maar nu was hij er in ieder geval zeker van dat ze begrepen wie hij bedoelde. Even werd het stil, toen begonnen de wezens langs hem op Dhib af te stormen. Het was alleen niet echt stormen te noemen. Ze bewogen bijna geruisloos in de duisternis die ze met hun mee brachten. Voor hij het door had rende hij mee. Hij keek om zich heen, al hun ogen waren op Dhib gericht, niemand scheen enig belang te tonen voor Muad of Arya, wat aan de ene kant wel weer goed was, zolang ze van de andere kant maar oplette waar ze liepen.

Creanan steunde hijgend op een stapel stenen. Hij was geen krijger, en dit was teveel voor hem. Nauwelijks was hij bij zijn positieven of hij hoorde eerste gil van Arya. De gil raakte Creanan in zijn hart en er knapte iets. Hij had nauwelijks zijn dolken uit de resten van de vampier getrokken of toen de tweede gil hem knock-out sloeg.

*Een beweging lijkt Dhib even uit zijn concentratie te halen.*
"Hey.... pa, moe je kijken, het elfje kan niet eens tegen wat gegil."
*Dhib trekt nog even extra hard aan een paar botjes die al gebroken waren, waardoor een extreem harde schreeuw aan Arya's lippen werd onttrokken, als hij haar even in zijn vaders handen duwt en naar Creanan toe loopt.*
"Ow elfje... kan je niet tegen het gegil? Mooi zo, dan mag je voorlopig mee luisteren"
*Dhib legt zijn hand tegen Creanan's wang, en zijn ogen schieten meteen weer open.*
"En nu bij de les blijven, ok?"
*Als hij weer terug loopt naar Arya ziet hij het leger van Pablo op hem af komen.*
"Hahaha, dacht je me nu echt te kunnen raken? hihihi, dat zal je bezuren."
*Als de eerste schaduwen bij hem aan komen, vallen ze meteen aan. Maar bij iedere aanraking schreeuwt niet Dhib het uit van de pijn, maar verschijnen er zwarte vlekken op Arya's lichaam, en schreeuwt zij het ook uit van de pijn.*
Muad: "Pablo! Nee! Stop!"

Even weet Pablo niet wat hij moet doen. Word Arya nu slachtoffer van Dhib's wonden? 'Stop, staak de aanval!' roept hij, hopend dat ze zouden luisteren. Het werd een beetje chaotisch. Sommigen schaduwen maken hun werk af gezien ze toch al zo dicht waren terwijl anderen hun vaart beginnen te minderen en even later rennen ze allemaal door elkaar. Pablo had helemaal geen zicht meer op de groep. Waar zijn ze in godsnaam mee bezig? Hij rende naar voren en trof Arya gillend aan, terwijl de laatste paar schaduwen nog hun slag sloegen. Toen begon er weer rust te komen in de groep, de zwarte schimmen bewogen nog steeds door elkaar maar hun bewegingen leken af te nemen en sommigen stonden al stil. 'Gelukkig... ze luisteren nog...' Hij liep door naar Dhib en vermeed de domme vraag naar Arya of het nog ging. 'Wat was dat? Wat heb je met haar gedaan?'

Arya schreeuwde, terwijl de botten in haar vingers tot stukjes braken, en die stukjes ook weer in stukken braken. Dhib leek haar hand er af te trekken zonder iets van buiten te beschadigen, zodat hij daar straks nog plezier van kon hebben. en Pablo hielp niet erg met zijn idee.

Arya schreeuwde het uit van de pijn, smeekte om vermoord te worden zodat hier een einde aan kwam. Muad werd gebroken, maar ook Arya, wetend dat zij de oorzaak was dat Muad nu moest lijden.

vermoord me.. Vermoord me alsjeblieft..

Dhib had Creanan niet zomaar bij zijn positieven gebracht, hij was zelfs weer volledig hersteld. Hij begon in een rap tempo na te denken.
Wat had Dhib gedaan dat Arya zo geraakt werd? Dit had hij eerder gezien!
Muad, vertrouw me! dacht Creanan, en hij hoopte dat hij door zijn woede heen kon denken. Steek een zwaard door Arya's hart, dit is de enige manier waarop je haar vrij kan maken uit deze bezwering!

Het was simpelweg geniaal bedacht van Dhib: niemand zou het in zijn hoofd halen om Arya aan te vallen. Hij zou veilig zijn zolang ze dit niet doorhadden.

Het leek echter alsof Muad geen interesse had in het plan: machteloos bleef hij staan toekijken hoe Arya in golven van pijn op en neer schudde...

Een zwaard door haar hart? Maar het was al te laat, het leger begon ongeduldig te worden en Pablo werd aan de kant geslagen door een van de schimmen. Toen hij opstond en omkeek was het een enorme chaos, ze sprongen alle kanten op en vernielden alles wat ze tegenkwamen. 'Daar gaat je speeltuintje, Dhib...' Pablo voelde aan z'n zij en daar vond hij een kleine dolk, zijn laatste redmiddel als het op magieloze gevechten aankwam. Wel hevig betoverd, uiteraard. Daar moet het mee lukken. Hij klemde de dolk in zijn rechterhand en liep op Arya af, hopend dat Dhib hem niet zou opmerken tot het moment daar was.

*In zijn ooghoeken ziet Muad Pablo naar Arya toe lopen, iets glimmends in zijn hand.
Als Pablo bijna bij Arya is, springt Muad tegen Pablo aan.*
"Nee! Niet weer! Niemand gaat mijn lief weer neersteken, nee! Nee!"
*Terwijl hij tegen Pablo aan het schreeuwen is slaat hij steeds zwak tegen Pablo's borstkas.*
"Nee.... niet weer..." zegt hij steeds zachter, in shock door de marteling van Arya.
*Haar schreeuwen dringen niet eens meer tot Muad door... Hij voelt alleen maar de pijn die zij ook voelt, maar dan psychisch...
Hij begint langzaam maar zeker te breken....*

Als Muad tegen hem op springt houd ie het bijna ook niet meer. Hij kan het gemartel niet meer negeren. Hij zoekt iets om op te leunen en bij gebrek daaraan valt hij bijna op de grond. Dit alles word hem eventjes teveel. 'Muad... Dit kan niet zo langer doorgaan, dat weet je...' Hij moest bijna hijgen om op adem te komen. 'We hebben één uitweg, wie het doet maakt niet uit,' en terwijl hij dat zei duwde hij de dolk in Muad's hand. 'Het maakt alleen uit dat het gebeurt, en gauw...' Hij hielp Muad goed overeind en sleept hem mee richting Arya. 'Het moet gebeuren, verzamel je krachten en zet hem op!' Vlak voor Arya laat hij Muad los en zakt hij op zijn knieën met zijn oog omringd door tranen. Hij kon het gegil niet langer meer aan, dat hij nu volledig de controle kwijt was over het leger maakte hem niks meer uit, hij wou alleen nog maar dat alles goed kwam.

Dhib draaide zich naar Pablo om. Voordat hij kon zien wat er gebeurde hoorde hij iets achter zich. "Heey jij daar die zo graag vrouwen slaat." Linctus stond van een afstandje tegen Dhib aan te schreeuwen. "Kom eens op en vecht als een man. Ik weet zeker dat je zou verliezen. Waarschijnlijk ga je direct huilen. Waarom kom je dan niet het eind van mijn zwaard bekijken. Het staat vast mooi in je buik." Linctus slikte even nu hij de aandacht ban Dhib had.

"Kom dan lelijkerd. Je bent toch niet bang?" Met een snelle actie was Dhib naar voren geschoten en sloeg Linctus 5 meter verderop tussen een kast. Hij draaide zich om naar Arya. "Volgens mij weet je vriend niet wie ik ben." Zei Dhib met een lach op zijn gezicht.

"Is dat alles?" riep Linctus terwijl hij tussen de planken uit kroop. "Mijn oma kan nog beter vechten."

Al die tijd had Odysseus toegekeken, machteloos. Bij iedere gil van Arya beet hij op zijn lip en probeerde iets te bedenken om Arya te redden.

Dat idee kwam van Creanan: Steek een zwaard door Arya's hart...

Het idee zat Odysseus niet lekker, maar Creanan had verstand van zaken. Een zwaard door het hart van Arya. Als iemand van de groep dat zou moeten doen, dan was het Muad. Maar hoe zou Muad zomaar bij Arya kunnen komen?

Daar wist Linctus wel raad mee: hij deed waar hij het beste in was: andere wezens irriteren.

Zijn afleiding werkte, maar zijn opmerkingen brachten hem wel in levensgevaar. Binnen enkele slagen lag Linctus tegen een kast aan, Dhib stond voor zijn neus. "Dus, wat zei je ook al weer over mij?" Vroeg hij spottend. Linctus antwoorde: "Dat je als een oma vecht, graag vrouwen mept, dat je een lelijkerd bent, moet ik doorgaan?" De spottende lach op Dhibs gezicht veranderde in een woedende grimas. Linctus had nu niet lang meer te leven.

Maar toen Dhib toe wou slaan kwam er nog een stem van achteren. "Hé Dhib! Kun je wel, tegen dat mens? Kom eens hier, dan zal ik je wat laten zien!"

Het was Odysseus, die een poging deed om Linctus te redden. De poging leek te lukken: Dhib draaide zich naar Odysseus om, negeerde Linctus, en zette de aanval op Odysseus in. Maar Linctus liet zich niet negeren. Zodra Odysseus de eerste klap had geïncasseerd, stond hij alweer op en maakte de volgende rotopmerking. Dan draaide Dhib zich weer naar Linctus, Odysseus de gelegenheid gevend om weer op te staan en de volgende opmerking te maken. Het werkte perfect. Dhib had alleen nog maar oog voor die twee irritante mensen, en lette niet meer op Muad en Pablo...

Vanuit zijn ooghoek zag Odysseus dat Demion nog steeds op de grond lag, in trance. Wat was er met hem aan de hand? Waarom was hij niet overeind gekomen zoals zij allemaal? Er was iets aan de hand daarbinnen...

Hoewel Dhib afgeleid was ging het met Arya niet bepaald beter. Haar al te lieve soon to be schoonvader was er ook nog, en die was mits mogelijk nog erger als Dhib. overal op haar lichaam zaten krassen, brandtekens. uit verschillende plekken stroomde het bloed, terwijl er nog steeds een hand bij haar prive-delen zweefde. Arya schreeuwde, huilde. De kreten echoden in de kamer, kreten van..
Nog nooit in haar hele bestaan had ze kunnen denken dat ze zoveel pijn zou lijden. en ze kon niet nogmaals dood. levensloos ja, maar niet twee keer dood, al voelde het alsof ze al lang het zwarte gat ingevallen had moeten zijn.

langzamerhand kwamen er steeds meer zwarte plekken op her lichaam van arya, maar haar ogen werden gespaard, zodat ze alles kon zien wat er met haar vrienden gebeurde. Alle zintuigen werden in tact gelaten, om haar en Muad uiteindelijk nog erger te kwellen.

Diep van binnen begon Demions bloed te koken. Niet van woede, maar letterlijk. Pijn scheuten schoten door zijn gehele lijf heen en hij viel op zijn knieën. Snel keek hij op naar Deimos, die nu ook last leek te krijgen van de eeuwen oude magie. “Demion, dit moeten we snel doen. Dit houden wij niet lang meer vol”. Demion knikte en probeerde langzaam op te staan. Dit ging met wat meer moeite dan verwacht was. Deimos stak zijn hand uit en trok hem snel overeind. Demion keek Deimos strak aan terwijl ze elkaar hun arm vast hielden. Hij knikte en de mooie wereld om hun heen verdween. Beide keken ze rond, wanneer de pijn deed toe nemen. De donkere wereld werd doorbroken door een puntje licht, die steeds groter werd. Beide keken ze nog een maal elkaar aan. “Dit was het dan waarschijnlijk Demion”. Demion schudden zijn hoofd “Nee Deimos….dit is enkel het begin”. De kamer werd oogverblindend licht.

Demion stond op zonder zijn ogen te openen. Hij rekte zich uit en spande zijn spieren hard aan, waardoor de leren riemen in zijn harnas een krakend geluid produceerden. Hij knakte vervolgens zij nek twee maal en opende zijn ogen. Om hem heen zijn hij gebeurtenissen waar hij niet van op de hoogte was. nieuwe vreemde personen. Het kon hem weinig schelen en begon zonder wat te zeggen, zich langzaam in hun richting te bewegen. Zijn aura lichte nu in enkele seconden op met een enorm knallende schokgolf. De golven om hem heen hadden alle kleuren die mogelijk waren. Een kleine grijns werd zichtbaar op zijn gezicht… Ik ben herboren.

"Met jou vechtstijl kun je nog geen kussengevecht winnen." Linctus had Dhib nu wel heel woest gemaakt. "Volgens mij kun je dus maar beter gaan kleuren en het vechten overlaten aan de echte mannen." Linctus vloog weer een aantal meter verder.

Phæn besloot Odysseus en Linctus ook maar eens te gaan helpen. 'Hey, wat dacht je van mij?' Hij stapte op Dhib af. 'Zomaar hun twee aanvallen maar tegen mij durf je niet op, hé?' Hij zakte op handen en voeten en droeg het lichaam weer over aan de wolf, die véél alerter op zijn omgeving was, en mogelijk ook meer klappen wist te ontwijken. Grommend ging hij voor Dhib rondjes rennen en probeerde op zijn beurt weer de aandacht weg te leiden van Pablo en Muad, en ook van Odysseus en Linctus zodat die weer even op adem konden komen. Een energievlam schoot uit de wolf zijn mond richting Dhib, die hem met intentie miste. Een uitdagende grom volgde en de wolf maakte zich klaar om aan de kant te springen terwijl hij zijn oren spitste.