Her en der hangen fakkels, maar er zijn genoeg donkere plekken om te verschuilen. Dan ziet Madarian de eerste kratten. Hij sluipt richting de kratten, en duikt net op tijd weg, als een volgende rover opduikt. Hij pakt z'n dolk, wacht totdat de rover half voorbij is, grijpt hem bij z'n hoofd, en snijdt z'n keel door. Dan sleept hij het lichaam naar een donkere plek. Hij sluipt verder. Zo stil mogelijk schakelt hij nog een aantal rovers uit. De ene keer met pijlen, de andere keer met dolken. Dan is hij bij het eind. De leider heeft een stalen pantser, en heeft een oorlogshamer. De enige zwakke plek die Madarian ziet is onder de oksels, maar geen manier om hem met de boog te raken...

Doc kwam aan bij de Raad van de Twaalf Donkere Elfen, en begon gelijk te trainen. Hij trainde in alles, van zwaardvechten, messenwerpen en boogschieten tot vergif mengen, ontgiften en genezen. "Zo kan Vàilan me nooit verslaan!" dacht hij.

Er is nog een rover bij de leider, en die omgeving is goed verlicht. Madarian hoopt dat hij de goede keuze aan het maken is. Hij pakt z'n boog, en schiet vanuit het donker een pijl richting het hoofd van de rover, maar zakt tijdens de vlucht, en raakt de rover in de hals. Kokhalzend valt hij naar de grond. De leider pakt z'n oorlogshamer, en wil gaan zoeken naar de dader, als Madarian het licht inloopt met getrokken pijl en boog. Madarian schiet op de leider, maar de pijl ketst af op het harnas. Madarian stopt snel z'n boog weg, trekt z'n dolken en neemt breed glimlachtend een vechthouding aan. Lijk altijd zelfverzekerd, ook al heb je een sterkere tegenstander. De leider ziet de glimlach onder de capuchon van Madarian. "Alarm! Indringer!" "Dat weten ze al. Wil je ze spreken? Hou dan een seance!" De leider is zichtbaar aangeslagen. Vooral als hij het bloed op de dolken ziet. De leider haalt uit, maar de oorlogshamer is een zwaar wapen, en gaat daarom niet zo snel. Ook het pantser zorgt ervoor dat hij zich minder snel kan bewegen. Madarian kan daarom de slagen makkelijk ontwijken. Als de leider de hamer boven z'n hoofd heeft, ziet Madarian z'n kans. De leider slaat, Madarian wijkt uit naar links, draait, steekt z'n dolk onder de oksel van de leider, en met een draai snijdt hij de slagader door. De leider zwaait z'n hamer van de grond naar Madarian en weet hem te raken in z'n zij, waardoor Madarian een korte vlucht maakt. De leider strompelt naar Madarian, tilt z'n hamer boven z'n hoofd, en dan valt de hamer uit de handen. De leider valt achterover, kan zich niet meer bewegen, en sterft. Dat was dat. Madarian probeert te ademen. Dat gaat steeds beter. Dan staat hij op. Hij gaat weer op weg terug richting Endon, en z'n beloning. Z'n zij doet wel zeer, maar dat is hij wel gewend.

Vàilan en Fyona bereiken het bos en landen vlak bij de rand. Vàilan verandert als eerste terug.
"Ik ruik Madarian," zegt hij. "Hij zal hier vast langs gekomen zijn."
Ook Fyona verandert terug en snuffelt ook wat in de lucht.
"Dan komen we hem misschien zometeen wel tegen," zegt ze. "Kom, ik weet een mooi plekje ergens diep in het bos."
Samen lopen ze door een natuurlijk pad richting de plek. Opeens zien ze een vijftal herten, die rustig staan te grazen.
"Ik...heb eigenlijk best wel trek," zegt Vàilan.
"Hm, hertenvlees. Ja, ik doe mee," zegt Fyona. "Maar jij kan hier beter manoeuvreren dan ik...ik zou anders bomen moeten slopen."
Vàilan verandert weer in een griffin en gaat in aanvalspositie zitten.
Dan sloop je maar wat bomen, niemand die je er op aan gaat spreken.
Hij trekt een sprintje en nadert de herten, die meteen alle kanten op stuiven. Vàilan weet er twee te grijpen. Fyona verandert niet maar loopt gewoon naar hem toe.
"Dat had ik misschien toch beter gedaan," zegt ze spottend. Vàilan dumpt een van de herten voor haar voeten en begint zelf de andere op te eten.

Na dit smakelijke intermezzo gaan ze verder naar de plek waar Fyona het over had.

Madarian gaat de grot uit, en via het bos weer richting de stad. Dan ziet hij een paar grote wezens in de verte vliegen, en zoekt dekking. Ze lijken hem niet gezien te hebben. Madarian heeft ze niet herkend. Hij wijkt ietswat af van de natuurlijke paden, voor het geval ze terugkomen, als hij een open plek nadert waar twee herten dood liggen. Hij inspecteert de plek, en kan uit de sporen lezen dat het een griffioen en een draak geweest moeten zijn. Vàilan en die schim bij het kasteel natuurlijk... Dan gaat hij verder naar de stad via de paden.

Vàilan en Fyona komen aan bij een klein meertje.
"Wauw, wat een rust," zegt Vàilan.
"Mooi hè? Laten we hier anders even een poosje blijven zitten," antwoordt Fyona.
"Madarian loopt hier rond," zegt Vàilan. "Zullen we 'm even..."
"Bang maken?" vraagt Fyona. Vàilan knikt.
"Welnee, als hij mij ziet dan valt ons plannetje in het water. Zou zonde zijn, nietwaar?"
"Of we gaan doen alsof we keihard in gevecht zijn," zegt Vàilan.
"Je wil spelen?" vraagt Fyona grijnzend.
"Ik ben erop gebouwd om actief bezig te zijn, en niet om zomaar hier wat te zitten. Dat kan in de tuinen ook wel," antwoordt Vàilan.
"Prima, dan gaan we elkaar wel achterna zitten. Jij krijgt een voorsprong. Ik tel tot tien en dan kom ik je achterna," zegt Fyona. Vàilan verandert meteen weer in een griffin en gaat er vandoor. Met hoge snelheid rent hij tussen bomen en struiken door. Even verderop ziet hij Madarian lopen. Hij springt over hem heen om een botsing te voorkomen en blijft vervolgens staan.

Gast, zoek dekking is het enige wat hij Madarian meegeeft voordat hij een greppel in duikt en zichzelf begint in te graven. Vanaf een afstandje klinkt de luide brul van Fyona. Vàilan gluurt over de rand van de greppel en kijkt in de richting waar het vandaan kwam. Slechts tellen later verschijnt Fyona, in menselijke gedaante, ten tonele.
"Ik weet dat je er bent, verenkleed. Kom maar tevoorschijn," zegt ze grijzend. Ze kijkt langs Madarian en snuffelt wat in de lucht.
"Kom maar tevoorschijn, suikertje. Ik heb je al lang gevonden,"
Vàilan gluurt weer over de rant.
Suikertje? Verenkleed? Dat pik ik gewoon niet! Ook hij verandert weer terug en loopt op Fyona af.
"Je bent toch een verenkleed?" zegt ze spottend. Ze pakt Vàilan beet en smijt hem een flink stuk achteruit. Met een plof komt hij op een stuk mos terecht.
"Auwe...zo voelt dat dus," mompelt hij waarna hij weer opstaat. Fyona strijkt met haar hand weer door haar glanzend zwarte haar.
"Veel te simpel," zegt ze grijnzend.

Linctus kijk omhoog en zag twee schimmen overvliegen. hmmm toch niet zo’n dreiging als ik dacht Linctus ging een steegje in en ontdoet zich van zijn bovenkleding. Met de punt van een zwaard stak Linctus in zijn zwaard. Gelukkig had de pijlpunt een rib geraakt. Met een beetje wrikken lukte het Linctus om de pijlpunt uit zijn rug te krijgen. Daarna haalde hij een aantal kruiden uit zijn buidel. Hij kauwde erop en stak deze in de wond op zijn rug. Daarna kleedde hij zich weer aan met de kleren van de handelaar.
Vroeger had ik die schutters gewoon van de muur afgestoten, of de pijlen van richting laten veranderen. Dacht Linctus bij zichzelf terwijl hij weer uit de steeg kwam. Vroeger… toen was het allemaal zo mooi. Nooit had ik gedacht dat die tijd voorbij zou gaan. Nooit had ik gedacht dat ik geen magie meer gebruiken zou, maar met een zwaard mezelf verdedig. Nooit had ik gedacht dat mijn leerlingen hier niet meer zou zijn aan mijn zijde… Mijn leerlingen.. Hoe lang zou het geleden zijn?... 50 jaar, 100 jaar? Het vluchten had hem uitgeput. Linctus was in gedachten verzonken en botste tegen een wachter aan met een verbonden been.

“Jij!” Begon de wachter. “Jij hebt mijn been verwond. Mijn collega’s vermoord. Jij samen met die handlanger van jou.” Linctus slikt even. “Nou ik heb niemand vermoord zie je, en die handlanger…” Maar voordat Linctus de zin kon afmaken moest hij al een zwaardslag ontwijken. De wachter trok zijn hoorn tevoorschijn en blies het alarm. Linctus trok zijn zwaarden draaide om zijn as. De wachters die toegesneld waren hadden een cirkel om hem heen gevormd. Daarachter stonden kruisboogschutters.

“Een oog voor een oog, een tand voor een tand.” Begon een sergeant. “Vuur.” Met een ongelofelijke snelheid kwamen de pijlen richting Linctus. Linctus stak zijn beide zwaarden in de grond en een schokgolf stootte de pijlen uit de lucht. “Een magiër..” Stamelde een van de wachters. Een vlam ontstond buiten de cirkel. Uit de vlam stapte een man in een pikzwart gewaad. “Maak er maar twee van.” Begon de man. De man strekte zijn hand uit en een grote bal vuur vloog op Linctus af. De wachters die in de weg stonden werden verbrand. Linctus weerkaatste de bal met wat moeite. “Larzuk, nog steeds van plan om je oude meester te vermoorden.” De man in het zwart keek om zich heen. “Ik heb een nieuwe meester.” Larzuk liet in beide handpalmen een vlam verschijnen. “Dit is toch niet het soort buurt waar ik een stuk ongedierte zoals jou verwacht had.” Er vlogen nu twee vuurballen op Linctus af. Linctus dook weg, maar zijn mantel werd geraakt. Snel gooide Linctus zijn brandende mantel uit.

Madarian hoort iets snel op zich af komen. Hij wil net dekking gaan zoeken, als Vàilan langs schiet. Gast, zoek dekking! krijgt hij door. Madarian gaat richting een boom als er een brul klinkt. Een paar tellen later komt er een vrouw tevoorschijn. Madarian heeft z'n pijl en boog getrokken. Dan ziet hij Vàilan tevoorschijn komen, en weggegooid worden door de vrouw! Hij weet dat ze hem gezien heeft. Hij doopt z'n pijl snel in dodelijk gif, en probeert weg te sluipen. Dit is niet z'n gevecht. Hij kent die zilvervleugel niet goed genoeg. Hij weet de achtergronden niet, en ze zijn beide sterk. Hij moet het vooral van onverwachte aanvallen hebben, en van z'n anatomiekennis. Het enige wat hij kan proberen is zo snel mogelijk naar het kasteel te gaan om hulp te halen, hoewel die waarschijnlijk te laat zal komen.

Vàilan neemt een aanloopje en springt op Fyona af. Ze ontwijkt hem, pakt hem weer beet en smijt hem de andere kant op. Met een luide kreet landt Vàilan vlak bij Madarian.
"Kreun...daar houd ik wat aan over," zegt hij. Hij ziet Madarian die zijn boog gebruiksklaar vasthoudt.
"Auwe...vriend, doe dat ding weg. Je begint er niks mee tegen een Zwartsteenbergdraak. Zelfs het dodelijkste gif wat jij kent en kan maken deert haar niet." Vlak nadat hij gezegd heeft wordt hij door Fyona weer teruggesleept en opnieuw weggesmeten. Met een klap komt hij tegen een dun boompje aan waardoor het afbreekt.
"Oooh, mijn rug. Fyona! Ik geef me al over! Ik wil niet meer spelen!" roept hij. Fyona lacht.
"Oké, jij je zin," zegt ze. Vàilan staat moeizaam op en veronschuldigt zich tegen de boom. Hij gaat naast Fyona staan en wrijft over zijn rug.
"Laten we dit maar niet nog eens doen. Kom, ik wil terug naar de stad," zegt hij.
"Maar ons plannetje dan?" vraagt Fyona.
"Die is toch al mislukt. Het was een goed idee, maar de uitvoering is onmogelijk geworden," antwoordt Vàilan.
"Jammer," zegt Fyona. Ze haalt haar neus op en trekt een vies gezicht.
"Grrrrrrrrr," gromt ze, haar ogen gloeien heel even als vuur.
"Wa...wat is er?" vraagt Vàilan.
"Gif," zegt ze. "Die booggast heeft gif bij zich."
"Ja nou, niet dat jij je er zorgen over hoeft te maken," zegt Vàilan.
"Nee, maar jij wel," zegt Fyona dreigend. "En ik ga niet toestaan dat hij jou wat aan doet. Dat is mijn werk."
"Laat 'm toch, je breekt hem zo doormidden als het moet. Hij heeft een taak te volbrengen," zegt Vàilan. "En hoe bedoel je dat het jouw werk is om mij wat aan te doen? Dat is niet aardig!" Fyona grijnst en slaat haar arm om Vàilan in een soort van omhelzing.
"Wees maar niet bang, schat," zegt ze. "Als iemand jou wat probeert aan te doen krijgt ie met mij te maken."

Dan komt Vàilan vlakbij Madarian terecht. Even waarschuwt Vàilan Madarian, en wordt daarna weer weggetrokken door de vrouw. Madarian verlaat z'n dekking en begint te rennen. Madarian neemt geen risico. Zodra hij denkt uit zicht te zijn, mompelt hij iets tijdens het rennen. Hij wordt grotendeels onzichtbaar. Een rand en iets afwijkende achtergrond is het enige wat zichtbaar blijft, en natuurlijk de takken die buigen en sporen die hij achter laat. Zo snel hij kan rent hij richting de stad.

Doc trainde en trainde, maar de Raad was nog niet tevreden. Doc kon alles wat hij moest kunnen, maar dacht er bij na. "Waarom ben ik een Donkere Elf geworden?" dacht hij bijvoorbeeld. "Waarom? Nu kan ik gewoon mensen in koelen bloeden afmaken, maar vroeger....
Vroeger, zo'n 50 jaar terug, deed ik alles vredig. Ik kon nauwelijks een mug doodslaan. Totdat zij verdween, met hem." Doc werd somber, en lette niet goed op zijn omgeving. Hij was met één van de Elfen van de Raad een messengevecht an het houden. Deze Elf, Dethunènn genaamd, was de beste van de Raad. Doc werd dan ook meteen afgestraft omdat hij niet oplette. Dit leverde hem een ferm litteken van zijn mondhoek tot zijn rechteroor op, dat hij vanaf die dag zou dragen. "Doc!" riep Dethunènn. "Kop erbij! Ik ben nog aardig voor je! Moet je eens voorstellen hoe het zou zijn als ik niet had ingehouden!" Doc kromp ineen, maar kwam kort daarna fier overeind. "Dethunènn!" schreeuwde hij. "Wie denk je wel niet wie je bent! Dat je MIJ zomaar durft te kleineren!"

Hij viel aan met alles wat hij in zich had, en trok ook zijn werpmes. Met zijn werpmes links en dolkmes rechts was hij bijna onverslaanbaar. Hij uitte een kreet, en stak Dethunènn in zijn hart.

Linctus sprintte dat door de straten heen. Vlammen vlogen om de oren van Linctus heen. Linctus had geen magie willen gebruiken, omdat Larzuk hem dan zo zou opsporen. Linctus stuurde zelf ook nog een vuurbal naar Larzuk terug, maar deze werd afgebogen door Larzuk. Hij had de vlammen in een huis gestuurd en een huisbrand was het gevolg. Linctus gooide zoveel mogelijk spullen in de weg om Larzuk af te remmen. Larzuk raakte geïrriteerd en begon wil om zich heen alles weg te blazen. De meeste huizen waren van steen en konden niet het geweld weerstaan. Het interieur in de huize had niet hetzelfde lot. Linctus kwam bij een kruising uit en een groep wachters kwam om de hoek heen. Ook achter Larzuk hadden de wachters zich verzameld. Terwijl de voorste rijen de magiers op afstand hielden met hun speren, schoten de boogschutters hun pijlen af op de twee. Linctus beukte een deur op en dook een huis in. Larzuk liet de pijlen stoppen in de lucht. Met een gekletter vielen de pijlen op de grond. Larzuk vormde een blauwe bal met zijn handen en stuurde deze naar een groep wachters. Deze werden allemaal door de lucht geslingerd. Larzuk draaide zich nu naar de andere groep. “Kom maar op.”

"Hij heeft zichzelf onzichtbaar gemaakt," zegt Fyona, die Madarian's spreuk kon horen.
"Maar wat hij vergeet is dat ik 'm nog gewoon kan ruiken. En horen. En zien waar hij loopt. Dus het zal hem niet helpen."
"Maar we gaan niet achter hem aan, toch?" vraagt Vàilan.
"Lijkt me niet nodig. Hij heeft ons immers nog niet lastiggevallen?" zegt Fyona. "Kom, we gaan terug naar het kasteel. Ik voel iets...het is alsof er wat gebeurt. Ik weet het niet zeker, maar het voelt aan als andere magie." Vàilan zucht diep.
"Misschien moeten we maar ver weg ergens in de rimboe gaan wonen waar we geen last hebben van relschoppend tuig en ander onruststokend volk."
De twee lopen op redelijk tempo richting de rand van het bos.
"Er gebeurt echt wat daar in die stad," zegt Fyona. "Er zijn magiërs actief."
"Daar gaan we wat aan doen," zegt Vàilan. Zodra ze de rand van het bos bereikt hebben veranderen ze allebei en vliegen ze naar de stad.

Linctus hield zich schuil in het huis terwijl hij hoorde dat Larzuk zich bezig hield met de wachten. Als die stomme wachten nou niet zo wraakgezint waren, dan zou hij geen magie hoeven te hebben gebruiken.

Een kerel in een zwart gewaad zoekt ruzie met mijn geliefde stad. Fyona, ik pak 'm wel. Vàilan landt achter Larzuk en Fyona vliegt naar een hoger gelegen gedeelte.
Jij, die mijn stad komt bevuilen. Verdwijn! Larzuk draait zich naar hem om en grijnst. Hij vuurt twee vuurballen af op Vàilan, die meteen zijn vleugels spreidt. Zijn zilveren veren beginnen te schitteren en te glanzen, en de twee vuurbollen lossen op net voordat ze hem raken. Larzuk staat verbaasd te kijken en probeert het nog een keer, ook nu weer zonder resultaat.
Jammer, vriend. Ik ben bestand tegen lichte vormen van magie. Je zult met wat beters moeten komen. Larzuk bedenkt zich geen moment en vuurt een paarse bol af op Vàilan. Ook dit maal probert hij het tegen te houden, maar de bol is te sterk en treft doel. Vàilan slaakt een kreet en deinst achteruit.
De beuk erin dan maar, zoals je wilt. Hij stormt op Larzuk af die opnieuw een paarse bol afvuurt en weer treft. Vàilan moet zijn aanval staken en gaat versuft liggen.
Auw, verdomme.
"Dacht je nou echt dat je de grote Larzuk kan verslaan? Tijd voor de genadeklap!" Maar voordat hij zover is wordt hij door Fyona gegrepen en een eind weggesmeten. Ze verandert terug naar mensvorm en rent op Larzuk af, die niet op tijd weet te ontkomen en tegen een muur geschopt wordt.
"Blijf met je poten van mijn Vàilan af," roept ze. Larzuk krabbelt overeind, mompelt een spreuk en vuurt een doodskopachtige bol op haar af. Fyona kijkt grijnzend toe. De bol treft maar er gebeurt niks.
"Hahaha, dwaas. Altijd leuk om een leerling-tovenaar nog wat bij te brengen. Ik ben een zwarte draak, ik kom van de Zwartsteenbergen. Wij zijn immuun voor alle magie," lacht ze.

Vàilan komt intussen moeizaam overeind en ruikt Linctus, die in het huis naast hem verscholen zit. Maar hij is te verzwakt om hem nu uit het huis te slepen.

Linctus hoorde wat er buiten aan de hand was. Hij keek door het raam en zag hoe een griffoen geraakt werd door een paarse bol. Daarna werd Larzuk geschopt door een dame. Schijnbaar was deze dame een zwarte draak. Linctus had nooit geweten dat deze ook een menselijke vorm hadden. Dit is mijn kans. Linctus storm het huis uit. Twee pilaren van vuur schieten uit de palmen van Linctus voorbij Fyona en raken Larzuk. Deze wordt weer tegen de grond gewerkt. Larzuk staat op en richt zich tot Linctus. “Je hebt geluk dat je een draak aan jou zijde hebt, maar er zijn ook manieren om een draak te doden.” Larzuk verdwijnt in een vlammenzee.

Linctus zakt door zijn knieeen. Hij is uitgeput door het gebruik van magie. Hij had het al jaren niet meer gebruikt en het koste meer kracht dan hij had gedacht.

Madarian ziet dat Vàilan over hem heen vliegt richting de stad, gevolgd door een draak! Ah, verstandig geworden, Zilvervleugel! Gelukkig stoppen ze niet voor Madarian. Dan kan hij niets meer doen. Hij wordt weer zichtbaar. De spreuk is uitgewerkt. Hij gaat nu langzamer naar de stad, en intussen graait hij nog wat ingrediënten bij elkaar. De klap van de oorlogshamer voelt hij nog steeds. Hij gooit wat planten bij elkaar en eet het op. Langzaam wordt de minder pijnlijk, en verdwijnt compleet na een minuut of 10. Intussen ziet Madarian de stadsmuren. Flink wat rook stijgt op. Een rustig stadje was het toch? Hij gaat verder richting Endon.

"Vàilan? Gaat het?" vraagt Fyona bezorgd. Ze strijkt met haar hand over zijn snavel.
Ik denk dat ik dit de komende dagen nog wel ga voelen...
"Achteraf gezien had ik 'm beter kunnen pakken in plaats van jij," zegt Fyona.
Ja, ik weet het. antwoordt Vàilan. Hij staat langzaam op en draait zich om naar Linctus.
Is hij nou nog hier? Ik zal 'm even een handje helpen.
"Ho ho, jij gaat nergens heen. Eerst even bijkomen van deze strijd. Wat wou je trouwens met 'm doen?" zegt Fyona.
De stad uitschoppen. Hij zou vrijwillig gaan maar hij is er nog. antwoordt Vàilan.
"Omdat hij werd opgehouden. Geef 'm nou gewoon de kans om zelf de stad te verlaten en richt je op belangrijkere zaken,". Op dat moment komt Roland de straat in gelopen met een stel Elitewachters.
"Kapitein," zegt een van de al aanwezige wachters bij het zien van Roland. "De schade valt mee, gezien het feit dat we met een magiër zaten en het erger had kunnen zijn." Roland knikt.
"Begin onmiddellijk met opbouwen en help alle mensen die hulp nodig hebben," beveelt hij.
"Meteen, kapitein," zegt een andere wachter. Roland gaat bij Fyona en Vàilan staan.
"Wat een zooi," zegt hij. "Dit kost even tijd om te repareren."
"Als we iets kunnen betekenen zou dat mooi zijn," zegt Fyona.
"Nee, laat dit maar over aan ons," antwoordt Roland. Vàilan komt langzaam nog wat verder overeind.
Kramp! Donders, wat haat ik magiërs. Altijd maar valsspelen.
"Kom mee, suikertje, dan gaan we een rustige plek opzoeken," zegt Fyona, waarna de twee richting het kasteel lopen.

Dan ziet Madarian een plant die hij goed kan gebruiken. Hij snijdt er een lange stengel vanaf, en pakt wat houten stekels van een andere plant. Dan gaat hij weer verder. Na een kleine wandeling komt hij bij het huis van Endon. Madarian klopt aan. Endon doet open en kijkt even verbaasd. "Heb je de dolk? De grot is vrij." zegt Madarian. "En ik moet je geloven op je woord? Ik zie je over twee uur in m'n warenhuis zodat ik weet dat de grot vrij is." zegt Endon. "En waar is dat warenhuis?" Endon geeft aan waar het is. Madarian: "Dan zie ik je daar over twee uur. Kan ik nog een paar dingen doen. Maar ik weet je te vinden als je jouw woord niet nakomt." Madarian draait zich om en loopt een andere richting in dan naar het warenhuis. Endon gaat weer naar binnen en sluit de deur. Madarian wacht even, en ziet Endon vertrekken. Hij vertrouwt Endon niet, en gaat op weg naar het warenhuis. Als hij daar is aangekomen, maakt hij snel het slot open en glipt ongezien naar binnen. Veel kisten op elkaar gestapeld, en een verhoging. Op zich een redelijk magazijn. Hij gaat de verhoging op, en wacht af. Eerst maakt Madarian nog een paar gifsoorten, en terwijl het chemische proces bezig is, pakt hij het hout en de stengel, en maakt een blaaspijp.

Suikertje...wil je me niet meer zo noemen? klaagt Vàilan.
"Ligt eraan of ik met wat anders kan komen," zegt Fyona. "Wat dacht je van Veertje?"
Nee.
"Dikkie?"
Nee!
"Oké, wat dan wel?"
Nou...schat mag wel. Dat klinkt trouwens ook zo vreemd. Wie noemt mij nou schatje?
"Ik,"
Ja. Zullen we zo afspreken dat je me óf schat dan wel schatje noemt of gewoon Vàilan. Ik wil geen denigrerende koosnaampjes krijgen.
"Akkoord, knuffeltje," zegt Fyona grijnzend.
Zucht...

Dethunènn lag op de grond dood te bloeden.

Hij was dan wel de sterkste Elf van de Raad, maar tegen een jonge en kwieke elf van nog geen 100 kon hij niet op. "Doc, red me alsjeblieft" smeekt Dethunènn hem "Twee dingen, Dethunènn. Één: Doc is zonet overleden. Aìlérùn is geboren. Twee: Waarom zou ik jou redden? Geef me één goede reden." zei de jonge Elf minachtend. "Wij van de raad hebben je dingen geleerd die je nog lang zult gebruiken." zei Dethunènn verzwakt. "Je hebt gelijk, je hebt me dingen geleerd. Maar," zei hij tegen Dethunènn, "Je bent een idioot dat je denkt dat ik je zal redden, alleen omdat ik zo'n goed hart heb. Ik wil er wel wat voor terug." "Wat dan?" "Ik wil dat jij me je ziel geeft. Daarmee heb ik gelijk een grote machtspositie binnen de Raad. Daarvoor zal ik je redden." "Akkoord"

Doc, nu Aìlérùn geheten, mompelde wat, en Dethunènn stond op. "Dank je Dethunènn. Je bent bijzonder nuttig."

En zo keerde Dethunènn terug naar de Raad, zonder ziel, en Aìlérùn begon aan de lange reis terug naar de stad. "Vàilan, ik kom je halen!"

Na anderhalf uur hoort Madarian iemand. Hij kijkt over de rand en ziet Endon binnen komen, samen met zes personen. "Verstop je. Als Madarian hier komt, dan kunnen jullie hem verrassen." zegt Endon. Ze hebben dezelfde kleding aan als de Schaduwbende. Madarian weet genoeg. Hij kijkt waar ze zich verstoppen. Twee klimmen naar boven, vier blijven beneden. Hij kruipt snel tussen een paar kratten die bedekt zijn met een zeil. Eentje gaat zitten op de plek waar hij net was. Dat is dus doel één. Madarian sluipt naar hem toe. De planken kraken niet, omdat hij z'n gewicht perfect weet te verdelen. Dan slaat hij toe. Hij pakt z'n doel bij het hoofd, snijdt snel de strot open, en steekt daarna de dolk in het hart. Hij kijkt rond. Niemand heeft het gezien. Meteen sluipt hij naar de tweede die boven is. Die krijgt dezelfde behandeling. Eerst doorzoekt hij de lichamen voor bruikbare spullen. Dan kruipt Madarian naar achteren. Alle vijf blijven ze kijken naar de deur. Madarian gaat naar de rand, en laat zichzelf dan hangend aan de rand naar beneden. Dan laat hij los, en komt geruisloos neer, vlak achter doel drie, die ook geruisloos te grazen wordt genomen, en ook dat lichaam wordt gefouilleerd. Daarna schakelt hij stuk voor stuk de andere drie uit, en pakt Madarian alle dingen die hij . Alleen Endon is nog over. Madarian klimt door een zijraampje naar buiten, en loopt richting de deur van het magazijn. Net als hij de hoek om wil gaan naar de deur, ziet hij drie personen die ook hetzelfde gekleed zijn als de Schaduwbende, die de deur in de gaten houden. Madarian besluit z'n blaaspijp te gebruiken. Hij doet meerdere soorten gif op de pijlen van de blaaspijp. Hij richt op de achterste van de drie, en schiet een pijl met z'n blaaspijp. Z'n doel slaat op de plek waar hij geraakt is, en denkt dat het een insect was. Dan krijgt z'n doel een waas voor de ogen, trekt z'n dolk, en steekt z'n maat dood. Nog voor de tweede kan reageren heeft hij ook een dolksteek te pakken. Dan schiet Madarian nog een pijl met z'n blaaspijp af, en een paar tellen later valt de derde dood neer. Snel doorzoekt hij de lichamen. Dan gaat hij naar de deur. De twee uur zijn om. Madarian loopt naar binnen. "En, heb je de dolk bij je?" vraagt Madarian, zodra hij Endon ziet. "Hier is hij." zegt Endon. Madarian loopt richting Endon. "NU!" roept Endon, maar er gebeurt niets. "Wat nu? Oh... Nu zouden de negen leden van de Schaduwbende mij moeten overmeesteren.." Endons ogen worden groot. "Dat zal echter niet gaan, omdat ze nu dood zijn! De dolk alsjeblieft..." Endon wordt lijkbleek, laat de dolk vallen, en loopt angstig achteruit. Madarian loopt naar de dolk toe, en bukt om het op te rapen. Zodra Endon denkt dat Madarian niet kijkt, trekt hij z'n wapen. Precies waarop Madarian zat te hopen. Eén jaap in de arm van Endon later zegt Madarian: "Ik wist dat je niet te vertrouwen was. De schaduwbende heeft een beloning op m'n kop gezet. Hoeveel leden zijn er nog over?" "Waarom zou ik je dat vertellen?" vraagt Endon. Madarian houdt een flesje omhoog. "Voor het tegengif..." Endon kijkt naar z'n arm. Madarian knikt bevestigend. "Dit zijn alle leden die ik ken! Allemaal! Echt!" "Vooruit dan." Madarian gooit het flesje naar Endon, die het meteen opdrinkt. Daarna rochelt hij, grijpt naar z'n keel, en sterft. Madarian pakt nu de zilveren dolk op, en doorzoekt het lichaam van Endon. Weer 10 goudstukken en zo'n twintig zilverstukken rijker. Dan verlaat Madarian het pakhuis en gaat op weg richting het kasteel.