Madarian laat z'n boog niet zakken, zeker nu hij z'n naam heeft gehoord. "Koninklijk voowerp? Waar heb je het over?" Intussen hoort de gedaante Madarian zachtjes "Zilvervleugel... Zilvervleugel..." mompelen.

Ik heb het me toch niet verbeeld? Die man veranderde net in een vogel. Met silveren veren! Dit moet de persoon zijn waar ik naar op zoek moest.

De man starte een looppas richting de nu dicht bij elkaar staande personen. Hij wilde wel sneller, maar zijn benen konden niet aan zijn wens voldoen.

Eenmaal dichter in de buurt, kon hij de stemmen van de personen verstaan. Hij mocht dan wel oud zijn, zijn gehoor was nog prima.

De man die eerder nog de gedaante van een vogel leek te hebben, had duidelijk het woord 'zilver' gebruikt.

''Pardon meneer?'' begon de oude man, met trillende stem.

"Niet nu," zegt Vàilan tegen de oude man, zonder om te kijken.

"Ja, een koninklijk voorwerp. Je bent goed voorzien zie ik al, veel spullen. Waarschijnlijk ook nog het een en ander onder die kleren van je. Ik weet niet wat het voorwerp precies is, maar dat weet de koningin wel. Ik hoef je alleen maar mee te nemen."

Vàilan verandert weer in een griffin.

Zilvervleugel ja, heb je het niet gezien?
Vàilan spreidt zijn vleugels.

Soms hebben mensen, of dieren, van die namen waarbij je je afvraagt hoe ze er ooit in hemelsnaam op gekomen zijn. Maar bij mij is het logisch. Ik heet Vàilan Zilvervleugel, en dat slaat nou eenmaal op het feit dat ik een rij mooie zilveren veren heb. Nu ik er zo over nadenk doet de naam suggereren dat de hele vleugel zilver is, maar niet dus. Weet je dat ook weer. En laat die boog nu maar toch zakken, anders eet ik 'm op en jou erbij. Ik ben stukken sneller dan je denkt dus doe geen domme dingen.

Linctus stond met een angstig gezicht te kijken naar de wachten. Langzaam vervaagde de angstige blik in een glimlach. “En nu jullie wapens.” Glimlachte Linctus terwijl naar voren rende. Hij ontweek een slag van een van de bewakers. Ondertussen greep hij met een hand een krat vast die in de steeg stond. Hij sloeg deze kapot op het hoofd van een van de wachten. De andere begon nu wil met zijn zwaard te zwaaien terwijl zijn collega bewusteloos op de grond lag. Linctus ontweek dit en schopte met zijn voet het zwaard van de bewusteloze wacht omhoog. Met een zwaard in zijn hand kon Linctus de andere wacht ook snel overmeesteren. Met twee zwaarden dreef hij de wacht tegen de muur aan. “Heb genade” smeekte de wacht. Linctus glimlachte en sloeg de wacht bewusteloos met de zijkant van het zwaard. Daarna stal hij de schedes van de zwaarden en met twee zwaarden op zak liep hij uit de steeg weer de straat op.

Madarian denkt even na. Dat wezen voor hem is hem onbekend. En hij schijnt niet van die Schaduwbende te zijn. Hij kijkt nog een keer naar die Zilvervleugel voor hem en dan naar die man die bij hun kwam. Hij waagt het erop, en laat z'n boog half zakken, om te kijken hoe de Zilvervleugel reageert. Ook dat koninklijk voorwerp sprak hem wel aan. Klinkt als een mogelijkheid om geld te verdienen...

Vàilan hapt richting de boog om te laten zien dat hij het niet eens is met het half laten zakken ervan door Madarian.

Je kunt dat ding ook gewoon opbergen. Ik maak je alleen af als je me er een goede reden voor geeft, en dat heb je nog niet gedaan.

Hij kijkt een keer naar de oude man en vervolgens weer naar Madarian.

Als je dat voorwerp eerlijk teruggeeft zal je er denk ik wel wat moois voor terugkrijgen. Goudstukken bijvoorbeeld. Maar meer niet. Ik weet niet waar je interesses nog meer liggen...bij vrouwen of zo, maar daar zal je zelf voor moeten zorgen. De koningin gaat je er niet bij helpen.

De man neemt een pas terug, ietwat ontzet door de snauw van de persoon voor hem. Hij besluit echter om het nogmaals te proberen.

''U snapt het niet meneer, ik moet echt met U spr...'' De man wordt abrupt gestopt tijdens zijn zin door de plotselinge transformatie van de man voor hem.

De vogelachtige gedaante voor hem spreidde zijn vleugels, alsof hij iets laat zien.

Dan flikkert iets in de man zijn ogen. Een rand van zilver. Nu was er geen twijfel meer mogelijk, dit was de persoon.

Met meer zekerheid, en sterkere stem, probeerd de man het nog een keer.

''Ik moet U spreken meneer. U snapt waarschijnlijk niet waarom, U weet waarschijnlijk niet wie ik ben, maar ik moet U spreken.''

Wat jammer dat Madarian nog geen gif heeft. Hij vertrouwt het wezen voor hem voor geen cent, maar aan de andere kant, hij vertrouwt niemand. Hij bergt z'n boog op zo'n manier op dat hij meteen z'n dolken kan pakken als die Zilvervleugel vijandig wordt bij het wegbergen. "Oké, oké. ik ga vrijwillig mee." Even kijkt Madarian naar die man die bij hun was komen staan. Wat zou die man willen?

Vàilan verandert weer terug.
"Goed zo, Madarian. Dat is beter," zegt hij. "Het is wel een eindje lopen naar het kasteel, maar ik verwacht dat een getraind persoon als jij dat wel aan kan. Als je geen zin hebt in lopen weet ik nog wel een manier. Vastgrijpen en meenemen. Mocht dat nodig zijn geef ik je wel even een waarschuwing. Zo ben ik dan wel weer."

"En nu jij, ouwe," zegt hij tegen de man. "U wilt mij spreken, mag ik vragen wat ik voor u kan doen?"

''Nou kijk, het zit zo:
Een hele tijd geleden heb ik een boodschap gehad. Laten we het op een visioen houden. Ik moest op weg naar 'Hij die het silver draagt als zijnde van zichzelve, op een verheffing van steen.' Ik ben in alle uithoeken van de wereld geweest, maar nooit heb ik gevonden wat beschreven was. Nu ben ik hier, en ik ben er vrij zeker van dat U de persoon uit mijn visioen bent. Ik weet niet waarom ik U moest zoeken, maar daar zal ik waarschijnlijk snel genoeg achter komen. U vind het niet erg als ik U en Uw... metgezel vergezel naar Uw bestemming, toch?''

Met trillende stem beëindigt de man zijn verhaal, een hoopvolle blik in zijn ogen nu hij wacht op het antwoord van de man voor hem.

"Neem zo'n visioen maar niet al te serieus. Waarschijnlijk heeft u per ongeluk een bedorven stuk eten gehad en daardoor wat slecht gedroomd. Ik heb 't eens meegemaakt, dat een paleiswachter er heilig van overtuigd was dat het portret van zijn voorganger behekst was. Hij schreeuwde dat hij in zijn droom was bezocht door een priester, die hem vertelde dat hij de uitverkorene was om 'het duivelse portret' te vernietigen en dat hij daarna eeuwige vrede zou kennen. Twee dagen erna ging hij dus dat portret te lijf, gooide het uit een raam maar verstapte zich en viel mee naar beneden. Wat dat betreft heeft ie wel de eeuwige rust bereikt,"

Vàilan pauzeert even.

"Mijn punt is dat ik zulke visioenen niet serieus neem. Mijn leermeester Augus zei ooit dat een visioen niet meer is dan een simpel droombeeld wat voortvloeit uit de persoonlijke verlangens van de persoon zelf, waardoor hij denkt een legitieme reden gevonden te hebben om iets te doen,"

Hij stopt even om de man tijd te gunnen om dit verhaal te verwerken.

"Ik zit overigens wel eens op steen. De stadsmuur is van steen. Mijn nest is gebouwd op steen. En er gaan wilde verhalen en legendes de ronde over Zilvervleugels, maar dat zijn allemaal sterke volksverhalen. In het echt ben ik stukken minder spectaculair dan mensen je willen doen geloven. Nou goed, mijn bestemming is het kasteel, ik moet er met Madarian heen. Mijn thuis is hier, in de stad, ik ben niet op reis naar een of ander iets. Nou, kunt u het aan om dat end naar 't kasteel te wandelen?"

''Och, ik heb al een lange weg achter de rug, ik zie niet waarom er niet nog een verfrissende wandeling bij kan.''

Een kuch, stofdeeltjes met zich meebrengend, onderbreekt de man.

''Het hangt natuurlijk van de snelheid van Uw pas af. Ik heb nooit zo'n haast, ziet U? En ik heb eigenlijk nooit zulke visioenen of denkbeelden gehad. Het was een eenmalig iets, aan mij verteld door een mysterieuze stem. Ach, dat maakt niet zo uit. Ik zal gewoon met U meelopen, en wie weet bedenkt U zich nog,'' zegt de man als afsluiting voor zijn, ietwat van het eigenlijke punt afgeweken, zin.

Hij draait zich weer richting de stad, en begint alvast een stukje te lopen. Geen gelogen woorden, dat zeker niet. Heel veel langzamer kon eigenlijk niet meer gezien worden als bewegen.

Madarian zegt: "Na jullie." Eén blik van de Zilvervleugel zegt genoeg. Daar trapt hij niet in. "Oké, ik ga wel voor." Met z'n drieën lopen ze richting het kasteel. "Wat weet u van de Schaduwbende? Is het een grote? Ik heb ze blijkbaar een beetje kwaad gemaakt. Ze zijn vier leden armer... Ik hoop dat we he kasteel zonder incidenten kunnen bereiken."

"Schaduwbende. Wat een belabberde naam. Het zal vast niet zoveel voorstellen, kruimeldiefjes en laf tuig. Nee, ik heb die naam nog nooit gehoord, en wat dan nog? Het is alom bekend dat Buitenwijk bendes bevat waarvan de leden geregeld met elkaar op de vuist gaan. Zo lang ze daar blijven en niet de hoofdstad zelf binnengaan is het de moeite niet waard om er aandacht aan te besteden," zegt Vàilan.

"En ik neem aan dat jij die vier hebt omgelegd? Zou me niks verbazen. Naar mijn idee ben jij net zo barbaars en laag als al dat andere uitschot in Buitenwijk. Je moordt, steelt, bedriegt en belazert en waarom? Omdat je te lui bent om een eerlijk leven te leiden? Ik zou het niet weten. Eigenlijk kan het me niet eens schelen. Ik wil je wel verzoeken om je gedeisd te houden zodra we in dat kasteel zijn. Ik mag namelijk ook meedoen als bewaker."

''Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar nog nooit van gehoord heb. Nou komt dat waarschijnlijk omdat ik nog nooit in dit gebied geweest ben, maar dat laat ook meteen weer zien dat het niet echt een bedreiging is. In alle plaatsen waar ik geweest ben heb ik nog nooit iets van deze bende vernomen.''

Hij pauzeert zijn spraak even, een moment nemende om rond te kijken.

''Ik moet zeggen dat het er hier wel mooi uitziet. werpen de heuvels altijd zulke fijne schaduwen over het land? Ik zou hier best...''

Stof dwarrelt omlaag na de man ruw onderbroken te hebben met een hoest.

''Sorry daarvoor, afijn, ik zou hier best kunnen wonen hoor. Een klein huisje naast één van de heuvels. Dat zou toch zeker prachtig zijn.''

Hij knikt voldaan, alsof hij zichzelf bevestiging geeft.

''Dus, meneer... Ach, U heeft Uw naam nog niet genoemd. Nu wel, wat vind U? Het is toch een mooi uitzicht, vind U niet?'' Zegt de man, zich richtende naar Madarian.

Eerst richt Madarian zich naar Vàilan: "Meneer Zilvervleugel. Ja, ik heb een verleden. Nee, ik heb m'n leven gebeterd nadat ik ben vrijgelaten. Ik heb me verdedigd nadat ik eerst bijna was beroofd, nadat ik was ontvoerd en nadat ik bijna koelbloedig werd vermoord in de herberg met zat getuigen." Daarna richt hij zich tot de oude man: "Madarian is de naam, aangenaam kennis te maken. Wat is uw naam?"

"We zullen wel zien of je inderdaad zo verbeterd bent als je beweert," zegt Vàilan.

De Zuidpoort, een van de twee ingangen van de hoofdstad, komt steeds dichterbij. Vàilan kijkt even omhoog en ziet iets rondjes cirkelen ver boven hen.

"Nee hè," mompelt hij. Hij kijkt nogmaals omhoog maar ziet niks meer. "Het lijkt me verstandig om zo snel als het kan die stad in te komen, beetje doorlopen aub," zegt hij ietwat angstig.

En ik dacht dat ze weg was...niet dus. Dat gaat nog wat worden.

''Ah ja, dat is wel zo beleefd. Ik had mij natuurlijk eerst voor moeten stellen. Ik ben... umm... Nu ja, ik ben het even kwijt, vergeef mijn oude geheugen. Ik weet zeker dat ik me het zometeen weer herinner.

Nu ja, verteld U alstublieft meer, Uw verhaal lijkt mij best wel interessant.''

"Meneer, ik heb zoals ik net al zei een verleden. Dat verleden is geen rooskleurige, en ik schaam me voor wat ik was. Daarom probeer ik zoveel mogelijk boete te doen door m'n fouten in het verleden recht te zetten door zoveel mogelijk tuig af te leveren bij de wachters of ze op te ruimen." Helaas kan ik één fout nooit rechtzetten. In gedachte ziet hij weer het kleine meisje die door hem gestorven was. Hij schudt z'n hoofd en ziet een glimp van een wachter die in een steeg bewusteloos ligt. Hij snelt ernaar toe, en ziet er dan nog twee liggen. Hij slaat alarm, terwijl hij controleert of ze nog leven. Alle drie alleen maar bewusteloos gelukkig. Een paar wachters komen poolshoogte nemen.

"Madarian, laat die lui in het vervolg liggen, dat komt echt wel goed," zegt Vàilan. De drie komen bij de Zuidpoort aan en Vàilan bonkt er een keer op, maar er gebeurt niks.

"Godsodemieter," mompelt hij. "Zijn ze nou weer weg?" Hij schopt een keer tegen de poort, maar niemand schijnt dit te beantwoorden.
"Heren, de wachters zijn zeker weer te lui om die poort te openen. Ik moet ze even wakker schudden," zegt hij. Hij verandert weer in een griffin en vliegt naar de andere kant. Niet lang daarna wordt de poort geopend en kunnen de andere twee naar binnen. Vàilan verandert weer terug en de drie vervolgen hun weg.

"Ha, de stad. De vredige stad. Driehonderdduizend keer beter dan Buitenwijk," zegt hij. Hij kijkt intussen weer omhoog en ziet daar weer de gedaante rondvliegen.

Dieu, niet nu. Niet nu!

''Och, je kan het hem toch niet kwalijk nemen dat hij probeert te helpen? Misschien zou U dat ook eens moeten proberen. U krijgt er wellicht niets voor terug, maar iets aardigs doen voor een ander, die daar dankbaar voor zal zijn, is al een beloning op zich, zeg ik altijd maar.

Ik vraag mij af, zijn er hier ergens rustplaatsen? De laastste keer dat ik even een pauze nam is alweer zeker een hele dag geleden. Eventjes ergens zitten zou fijn zijn.''

"De Zuidpoort. De tweede ring van de stad. Ik ben benieuwd. Hier ben ik nog nooit geweest." Nieuwsgierig kijkt hij rond. Vluchtwegen bedenkend, de wachters in de gaten houdend, de verdediging analyserend... Hij doet dat zonder er erg in te hebben.

"Vooruit, laten we even pauzeren," zegt Vàilan, nadat de drie de Zuidpoort achter zich hebben gelaten.
"Het kasteel is niet zo heel ver meer, nog een paar trappen op en zo. Maar ja, dan moeten we nog naar de troonzaal. Meer trappen op. Heb ik normaal gesproken geen last van, hehe."

Hij kijkt opnieuw omhoog en ziet 'haar' nog steeds. Vervolgens kijkt hij zichtbaar beangstigd om zich heen.

Welke wind voert jou hier toch weer naartoe?

''U weet vast wel hoe wij ouderen zijn. Trappen zijn toch wel zwaardere obstakels dan gewone wegen, dus ik waardeer het zeer dat we even zullen pauzeren.''

Het valt de man op dat Vàilan zo af en toe de lucht in kijkt, het zijn eerder korte blikken dan echt kijken, maar toch, iets trekt voortdurend zijn ogen.

''Mag ik U vragen, wat vangt Uw blik? U lijkt zo nu en dan ietwat afgeleid. U hoeft natuurlijk niet te antwoorden, mocht U dat niet willen.''

"Niks, er is niks aan de hand," zegt Vàilan meteen. Hij gaat wat ongemakkelijk op een steen zitten en kijkt naar de grond.

Eigenlijk moeten we hier niet zitten, maar ja, ik kan toch ook niet zomaar iedereen vooruit commanderen?

Hij staat weer op en loopt wat rond, nog steeds af en toe naar boven kijkend.