"Dat is toch geen elfenboom?" vraagt Sanya.
"Waar?" antwoordt Vàilan. Sanya wijst naar een hoge, brede, in bloei staande boom.
"Dat valt nogal op in dit landschap," zegt ze. Vàilan laat het paard stoppen en loopt naar de boom toe.
Volgens mij ken ik dat ding ergens van denkt hij.
"Hoe komt dat ding nou hier? Dat kan alleen door...druïden. Maar wat zouden die hier te zoeken hebben?" vraagt hij hardop. Sanya komt naast hem staan.
"Ondode druïden misschien?" vraagt ze.
"Die heb ik nog nooit gezien. Sowieso is het erg zorgelijk dat zo'n boom hier neergezet kan worden. De zwarte magie die dit hele land zowat bij elkaar houdt, kon niet voorkomen dat iemand of iets hier een boom neergezet heeft. Dat is een sterk persoon, of een sterk wezen," zegt Vàilan.
"Ach, het is maar een boom," zegt Sanya.
"Een Warg-puppy is een ontzettend schattig bolletje wol, maar kijk maar eens wat voor moordmachine het wordt als het volwassen is. Een boom is slechts het begin. Straks is heel Korresan in een levend bos veranderd," zegt Vàilan.
"Ach, voel ik me ook thuis," lacht Sanya.
"Persoonlijk zou ik er ook niet veel moeite mee hebben. Laat die boom dus maar lekker staan, we moeten absoluut verder," zegt Vàilan.
"Halt," klinkt een zware stem opeens. Sanya en Vàilan kijken verbaasd om zich heen.
"Wie zei dat?" vragen ze tegelijk. Plotseling opent de boom zijn ogen en spreekt weer: "Jullie moeten iets voor me doen," klinkt de zware stem. Sanya knijpt zichzelf een paar keer om te zien of ze niet droomt en Vàilan staat maar een beetje onnozel naar de boom te staren, met de mond open.
"Vrees niet," zegt de boom. "Ik ben maar een oud, magisch wezen. Er bestaan er meer van mijn soort. Ze worden goed verzorgd door de elfen in hun bossen. Ooit stonden er in dit land ook bomen zoals mij. Ik ben als enige nog over. Gedurende mijn duizenden jaren ben ik altijd beschermd door de Drakengodin Sylanna. Ik herinner me nog wel dat jij mij probeerde om te hakken." De boom wijst met een tak naar Vàilan, die een beetje beschaamd naar de grond kijkt.
"Ik heb dit land zien veranderen. En ik wil het weer zien veranderen. Vàilan, Sanya, jullie moeten in Haendí het Levenselixir vinden. Dit zal helpen om het land te herstellen. De zwarte magie kan doorbroken worden,"
"Vergeet het maar," zegt Vàilan. "We hebben een andere opdracht te vervullen. En die is van groter belang. Ik wil een grote fout van mij ermee rechtzetten. We kunnen nu niet nog eens een extra opdracht krijgen. Dat zal mijn primaire doel alleen maar vertragen."
"Fout. Je zal het ermee versnellen. Breng mij het Levenselixir en ik geef je iets wat je in je tocht kan helpen. Ga naar Haendí en zoek!" Hierop sluit de boom de ogen weer en volgt er een stilte.
"Valt mee dat we daar in ieder geval al naartoe moesten," zegt Sanya. Vàilan loopt mopperend heen en weer.
"Dit brandhout staat hier inderdaad al zolang ik me kan herinneren. En het heeft gelijk. Korresan was ooit levendig. Ik doe dit liever niet, maar hebben we een keus? We gaan dat verdomde elixir wel zoeken," gromt hij, waarna de twee weer op het paard klimmen en hun tocht voortzetten.

Madarians woede is weer wat gezakt. Hij kijkt even over z'n schouder, ziet Kitara zitten, en krijgt een idee. Hij wenkt de bediende, en fluistert iets in haar oor. Ze fluistert iets terug. Dan gaat Madarian naar Creanan. "Ben zo terug. Duurt niet lang." Madarian verlaat de herberg en gaat een winkel in. Daar slaat hij een paar dingen in, en gaat weer naar de herberg. Hij loopt zo stil mogelijk naar Kitara, die met haar rug naar Madarian zit. Dan legt hij redelijk hard een bundel vlak naast haar eten. "Voor jou." Kitara opent de bundel. Er zitten twee redelijk goedkope dolken in met verstelbare schedes om ze op te bergen, geschikt voor groot en klein. Ook zit er een beginnersboog in met een gevulde pijlenkoker. "Een 'beginnerssetje'. En is het goed als ik je aantekeningen doorneem? Even kijken of ik wat vergeten ben." Zonder af te wachten wil hij het boekje van Kitara pakken, maar Kitara is Madarian te snel af. Ze pakt het boekje en schrijft iets op.

"Wat kun je me vertellen over dat elixir? Je weet immers zo veel!" vraagt Sanya nieuwsgierig. Vàilan wacht even met antwoorden.
"Ik dacht dat het niet eens echt bestond," zegt hij. Sanya vraagt wat hij daarmee bedoelt.
"Dat elixir is de bron van veel legendes en verhalen, maar niemand weet zeker of het ook daadwerkelijk bestaat. Het werd en wordt gezien als een mythisch object waar iedereen alleen over heeft gehoord en wat door de eeuwen heen is doorverteld. Zodoende bestaan er ontzettend veel verhalen over hoe het eruit ziet, waar het in zit, wie het bewaakt en waar het te vinden is. Gelukkig heeft dat stuk brandhout ons verteld dat het in Haendí moet zijn. Maar we weten niet hoe het eruit ziet, waar het is, wie het mogelijk bewaakt, en dus zijn we waarschijnlijk de rest van ons miezerige bestaan aan het zoeken naar dat verdomde rotspul," antwoordt Vàilan. "Daarbij, als het bewaakt wordt, wat waarschijnlijk het geval is met zulk spul, dan zullen we met iets moeten komen wat ook waarde heeft. We gaan dat elixir natuurlijk nooit zomaar meekrijgen. En wat moeten we dan meenemen? We worden vast wéér op pad gestuurd om iets te zoeken wat wel voor dat domme goedje geruild kan worden. En waarschijnlijk gaan ze nooit zoiets aan mij meegeven. Bah, zullen we die boom gewoon negeren? Ik heb helemaal geen zin om me kapot te zoeken naar een legendarisch stuk vuil."
"Zou het spul jou misschien tot leven kunnen wekken?" vraagt Sanya.
"Geen idee. Ik wil het niet eens weten of proberen. Ik ben nu toch zo, daar verandert niets of niemand meer wat aan," zegt Vàilan nors.
"Ik stel voor dat we eerst naar de hoofdstad van Haendí gaan en in het bijzonder naar een tempel of zo. Ik denk dat het elixir in zulke plekken bewaard kan worden. Of dat is wat men ons wil laten denken. Het kan ook begraven zijn in een bos of zo. Wie weet...," zegt Sanya.
"Als die boom het ons weer durft te flikken om ons op een idiote missie te sturen, sloop ik dat ding net zo lang totdat er niks overblijft," gromt Vàilan.
"Kan niet, die boom is beschermd weet je nog? Door een godin zelfs. Daar win je het nooit van," zegt Sanya. Vàilan antwoordt niet.

Vervloekt, verdomd, verdorie, verdraaid nog aan toe denkt Vàilan. Sanya kijkt steeds heen en weer en mompelt telkens iets onverstaanbaars. Vàilan grijpt de teugels steviger beet en laat het paard sneller lopen.
"Raah, was ik maar nooit hieraan begonnen," moppert hij. "Ik weet nog dat ik elke dag ongestoord in mijn kamer zat te lezen, zonder zorgen en zonder gedoe. De Dode Tuinen van Paphos waren eveneens een prima plek om rustig te lezen. Zat ik daar nu maar, in plaats van hier op dit beest op weg naar een land op zoek naar een elixir voor een valsspelende boom, vergezeld door een levend wezen waar rekening mee gehouden moet worden. Het leven is hard. Het bestaan erna ook."
"Ben ik een last voor je?" vraagt Sanya.
Je moest eens weten denkt Vàilan.
"Ik ondervind wel enige hinder ja," zegt hij.
"Pech, had je me niet moeten redden," zegt Sanya. "En je had me ook achter kunnen laten. Maar dan zou je alleen maar weer in het kwaad gevallen zijn, dat wil je toch niet?"
"Toen ik mezelf zo woest maakte om die Warg die jou te pakken had af te maken, vond ik dat...fijn. Al die woede zo loslaten, opgebouwde haat zo ineens weer los kunnen laten. Dat was...een verademing. Ik weet dat ik het niet wil, maar ik kan niet ontkennen dat ik er van genoot. Misschien had Damala toch gelijk...veranderen kan ik niet meer," zegt Vàilan. Sanya begint wat angstig te kijken.
"Nou, als je toch weer besluit om het kwaad te omhelzen wil ik dat je me in Haendí achterlaat. En je zult dan weer door visioenen geplaagd worden!" roept ze.
"Het is een innerlijke tweestrijd die ik voer. Moet ik goed zijn of niet? De wil om goed te zijn overheerst, maar ik ben al vele eeuwen lang een kwaadaardig persoon geweest. Dat kan niet zomaar genegeerd worden. Het is moeilijk, maar ik doe mijn best," zegt Vàilan.
"Je bent geen kwaad persoon meer. Je hebt dat al bewezen. Houd die gedachte vast en voorkom dat je weer in je oude patroon terugvalt. Denk aan de pijn die je mensen dan aan gaat doen," zegt Sanya.
"Ik vond het altijd heerlijk om de pijn van anderen te zien," zegt Vàilan.
"Vond, nu niet meer. Je bent niet meer zoals toen!" zegt Sanya.

Dat moet nog blijken. Ik kan niet voorspellen wat ik ga doen als ik steeds meer van de Vier artefacten in handen krijg... denkt Vàilan.

Kitara geeft na het schrijven het schrift aan Madarian. 'Bedankt...', en er staat nog wat, maar de rest leest hij straks wel. Bedankt. Het is maar een lage kwaliteit beginnerssetje. Binnen de kortste keren kan ze een beter setje kopen of vinden... Hij begint de aantekeningen te lezen. Eén belangrijk ding staat er niet op. Madarian: "Zo te zien ben ik een hele belangrijke vergeten, Kitara. Met dolken en dergelijke kun je beter proberen van achteren aan te vallen. Niet alleen is het pantser daar meestal zwakker, maar heb je dan een verrassingselement waardoor je meer kans hebt om te overleven." Dan draait Madarian naar Creanan. "Wil je zo snel mogelijk verder gaan, of kan ik Kitara een korte praktijkles geven?"

Sanya wil even stoppen om de benen te kunnen strekken. Vàilan stopt, waarna Sanya af stapt en wat rond begint te lopen, in zichzelf pratend. Vàilan kijkt de hele tijd naar haar en houdt haar in de gaten.
"Moet je nou zo naar me kijken?" vraagt Sanya. Vàilan besluit om dan maar ergens anders naar te kijken. Hij krijgt plots weer een visioen: hij bevindt zich in een donkere kamer. Om hem heen ziet hij niks, maar hij hoort stemmen. Hij zet een stap vooruit en hoort een luid gekraak onder zich, het gekraak van botten. Opeens worden enkele fakkels aangestoken en Vàilan ziet dat de vloer bezaaid is met schedels. Hij raapt er een op en bekijkt het, en gooit het daarna weg.
"Kom hier," klinkt het. "En snel een beetje." De schedels drijven uit elkaar en leggen een rode loper bloot. Vàilan loopt langzaam over het kleed naar voren en ziet een troon aan het uiteinde. Op de troon zit iemand. Weer klinkt het bevel 'kom hier,'. Vàilan zet weer een paar stappen. Hij herkent nu de man op de troon. Het is Gauldoth.
"Meester?" vraagt Vàilan. Gauldoth staat op en begint opeens een vreselijke donderpreek te houden.
"Jij hebt me verraden!" buldert hij. "Hoe kon je mij dat aandoen?" Vàilan zakt ineen en smeekt om vergeving.
"Je denkt dat je zo door kan gaan?" schreeuwt Gauldoth. "Ik heb je alles geleerd, eeuwenlang heb ik dag en nacht tijd aan jou besteed om je maken tot wat je nu bent, en nu doe je dit? Als je het niet al was zou ik je vreselijk vervloekt hebben. Vervloekt ben je! Je ziel zal nooit gered kunnen worden! Het paradijs waar je naar verlangt bestaat niet voor je! Jouw bestaan is in deze wereld!" Vàilan blijft ineengedoken op de grond zitten. Dan verschijnt opeens het meisje wat hij eerder in visioenen gezien had. Vàilan merkt dat een briefje voor hem ligt en leest het.
"Luister niet naar hem" staat erop. Op het volgende briefje staat: "Je bent niet slecht. Dat weet je". Het meisje kijkt met een boze blik naar Gauldoth, die haar kennelijk ook kan zien.
"Zelfs de allermachtigste aartsengel kan je niet meer redden. Vergeet dat onnozele kind en voeg je weer bij mij," zegt hij. Opeens verdwijnt alles weer en Vàilan merkt dat hij op de grond ligt. Sanya staat over hem heen gebogen.
"Lekker gedroomd?" vraagt ze spottend. Vàilan staat op en grijpt haar beet.
"Klep dicht, we gaan," zegt hij, en hij klimt weer op het paard. Sanya neemt ook maar weer plaats.

Kitara tikt Madarian aan en wijst naar de aantekeningen. Madarian geeft het terug, en Kitara schrijft op wat Madarian net gezegd heeft. Madarian wacht 'geduldig' totdat Kitara is uitgeschreven. "Mag ik nog even verder kijken?" Kitara knikt en geeft het boekje weer af. Madarian bladert meteen naar de aantekeningen. "Dit zijn in ieder geval de grondbeginselen die je moet weten. De rest leer je het beste in de praktijk." Dan geeft hij het boekje terug zonder naar hetgene te kijken wat Kitara had opgeschreven. Want daar stond de vraag bij waarom ze die pijlen en boog gekregen had.

"Wat heb je gezien?" vraagt Sanya, nadat ze weer een paar uur onderweg zijn geweest. Vàilan zwijgt.
"Is er iets waar ik me zorgen om moet maken?" vraagt Sanya. "Iets wat ik per sé moet weten?"
Vàilan blijft stil. Wanneer de avond valt, komt de grens met Haendí in zicht. Scherpe rotsen en dode bomen reiken hoog in de lucht.
"De kloof van Sandor. We zijn er," zegt Vàilan.
"Wat voor kloof?" vraagt Sanya.
"De grens tussen Haendí en Korresan wordt gevormd door deze diepe, brede kloof waar de rivier Sandor doorheen stroomt. De kloof heeft dan ook dezelfde naam gekregen. Sandor was de eerste heerser van Korresan. De mensen in Haendí hebben de kloof een andere naam gegeven. Maar wij kennen het dus als de kloof van Sandor," vertelt Vàilan.
"Okee, je verstaat me dus nog. Dan wil ik nu weten wat je gezien had in dat visioen," zegt Sanya, maar Vàilan besluit om niet te antwoorden. Zodra ze op de rand staan kijken ze uit over de enorme diepte.
"Hoe gaan we ooit aan de overkant komen?" vraagt Sanya.
"Daar," zegt Vàilan, en hij wijst naar een in de rotsen uitgehakte trap.
"Zo komen we bij de rivier. We moeten dan alleen de rivier oversteken en bij een andere trap weer omhoog," zegt hij.
"Welke malloot is er nou ooit op het idee gekomen om een trap in zo'n rots uit te hakken?" vraagt Sanya.
"Men zegt dat dat stamt uit de tijd dat Korresan nog een levend gebied was, waar men mee handelde. En omdat een brug bouwen niet mogelijk was vanwege bepaalde omstandigheden, moest men het maar zo aanpakken. Vraag me niet hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben, maar het is ze gelukt. We gaan omlaag," zegt Vàilan.
"Via zo'n trap kunnen soldaten van hier gewoon naar de overkant. Is men in Haendí daar niet bang voor?" vraagt Sanya.
"Die kunnen net zo makkelijk naar ons toe komen, en zij hebben waarschijnlijk nog ergere dingen ook. En hoor je ons erover? We vechten niet tegen elkaar, dat is afgesproken. Ik vraag me echter af of dat nog steeds zo is nu ik zo slim ben geweest om Lyndon over te nemen," zegt Vàilan. De twee dalen de trap af, steken de rivier over via een spreuk en beklimmen de trap aan de overkant.
"Voorzichtig, het kan glad zijn," zegt Vàilan. Meteen glijdt Sanya uit, maar Vàilan kan voorkomen dat ze naar beneden valt. Zonder verdere incidenten bereiken ze de top, en kijken uit over prachtig landschap. In de verte staan boerderijen, en nog verder zijn torens te zien.
"Haendí. We zijn er," zegt Vàilan. De zon komt langzaam op en begint het landschap te verlichten.

"En nu moeten we maar even een schuilplaats zien te vinden," zegt Sanya.
"Haendí is naar mijn weten zeer gastvrij, we kunnen in de stad wel een herberg opzoeken en daar blijven," zegt Vàilan.
"Ik misschien, maar jij niet," zegt Sanya.
"Grmbl. Kom, naar het bos," mompelt Vàilan. De twee lopen een stuk bos in wat grenst aan de kloof.
"We gaan toch zeker niet in het bos wonen?" vraagt Sanya.
"Heb jij daar dan bezwaar tegen? Ik dacht dat elfen juist zo van het bos hielden," zegt Vàilan.
"Mijn menselijke helft zegt me dat we wel een dak boven ons hoofd nodig hebben," zegt Sanya.
"Nou, daar heb je er een!" zegt Vàilan, en hij wijst naar een zwaar verwaarloosd en vervallen huisje. De luiken hangen scheef, de muren en het dak zitten vol gaten, de ramen zijn gebarsten en de deur slaat steeds open en dicht.
"Dat krot is zeker al in geen honderd jaar meer opgeknapt. Je gaat me toch niet vertellen dat we daar gaan leven?" vraagt Sanya.
"Als we even goed ons best doen moet het wel lukken. Eerst maar even de boel inspecteren," zegt Vàilan en hij loopt naar de deur van het krot. Voorzichtig pakt hij de deur beet en opent deze. In het huisje is het een enorme rommel. Meubelstukken liggen omver en zitten vol rotte plekken, puin afkomstig van het huis ligt overal op de vloer en een vloerkleed is volledig verbleekt en nauwelijks meer herkenbaar door al het stof. Vàilan loopt verder het huis in en betreedt een klein kamertje. Op een tafel in dat kamertje ligt een half vergaan boek en een pot opgedroogde inkt. Een veer is nergens te bekennen. Vàilan loopt terug de woonkamer in en betreedt vervolgens de slaapkamer. Op het door stof vergrijsde bed ligt een skelet, volledig ingepakt in spinnewebben. Vàilan haalt wat spinnewebben weg en bekijkt de kleding van de dode. Hij zoekt in het kastje naast het bed naar spullen, maar kan niks vinden.
"Eenzaam gestorven, niet gemist, niet gevonden," mompelt Vàilan. Hij loopt de woonkamer weer in, opent de deur van een rommelhok en haalt een schep tevoorschijn. Het zwaar verroeste ding zit nog stevig op de steel en Vàilan loopt ermee naar buiten.
"Wat ga je met die schep doen?" vraagt Sanya.
"We moeten even een dode begraven," zegt Vàilan.
"Goed, waar wil je liggen?" vraagt Sanya.
"Ik niet! In dat huis ligt het skelet van wat waarschijnlijk de bewoner moet zijn geweest, en ik vind dat we hem alsnog moeten begraven," zegt Vàilan. "Nou, help je even mee met hem naar buiten te dragen?"
Vàilan legt de schep neer en loopt het krot weer in.

Geen reactie van Creanan. Madarian: "Zwijgen is toestemmen. Volg je me naar buiten?" Kitara staat op en loopt mee. "Oké. Een paar basisvaardigheden. Afweren en aanvallen. Pak de stokken." Kitara haalt de stokken tevoorschijn. Madarian laat Kitara hem langzaam aanvallen, en legt uit en laat zien hoe ze zo'n aanval zou kunnen blokkeren. Dan valt Madarian haar zeer langzaam aan, zodat Kitara het kan oefenen. Na een paar keer heeft Kitara het goed, en voeren ze het sneller uit. Kitara blijkt een zeer snelle leerling te zijn. Madarian gaat zo op in het lesgeven, dat hij een rover niet opmerkt die hem van achteren vastgrijpt en een mes op z'n keel zet. "Niet schreeuwen. Je geld. NU!" De rover ziet de sadistische glimlach van Madarian niet. Zonder dat de rover het merkt pakt Madarian z'n dolk. In één beweging pakt Madarian de arm van de rover beet en gooit hem over de schouder op de grond. In een flits staat de dolk van Madarian op de keel van de rover. Madarian tegen Kitara: "Die truc leer ik je later wel. Eerst deze rover afleveren bij de wachter." Een wachter van een andere straat komt op dat moment op het geluid af. Madarian: "Een wachter. U komt als geroepen. Deze man wou me beroven. Wilt u hem opsluiten? Alvast bedankt." Madarian tilt de rover in één beweging overeind en duwt hem richting de wachter, die de rover afvoert naar de kerker.

In het krot pakt Vàilan snel het Amulet tevoorschijn en doet deze om.
Ashì agulu naetalà, klinkt het zodra Vàilan het ding om gedaan heeft. De spookachtige stem, die afkomstig is uit het amulet, spreekt nog enkele woorden. Vàilan herhaalt de woorden.
"Ik aanvaard het," zegt hij zachtjes. Op dat moment komt Sanya aarzelend het krot in gelopen.
"Ik voelde opeens een koude windvlaag, waar ben je mee bezig?" vraagt ze.
"Het waait wel vaker," zegt Vàilan. "Nou, we moeten die overledene naar buiten slepen."
Sanya kijkt om zich een en trekt een vies gezicht.
"Dit krijgen we in geen vijfduizend jaar netjes opgeruimd en gerepareerd," zegt ze.
"Oh jawel, gewoon even hard werken," zegt Vàilan. Buiten horen ze het gehinnik van een paard, en iemand die afstapt.
"Ga kijken," zegt Vàilan. Sanya loopt naar buiten.
"Wat?" hoort Vàilan Sanya zeggen.
"Ja klopt, maar geen zorgen hoor. We zijn hier voor het goede doel," zegt ze. "Nee natuurlijk niet, waarom zouden we? Hier willen we tijdelijk wonen, maar het ziet er niet zo mooi uit".
Agùlu aldar. Vàilan pakt het amulet beet en kijkt ernaar.
"Ja, dat elixir zoeken we," zegt Sanya. "Waar is het? Oh, dat weet je niet. Goed, euh, kunnen we wat materialen krijgen? Oh, kopen. We hebben niks, dus...nee natuurlijk niet!"
Sanya loopt weer naar binnen.
"Vàilan, er staat iemand buiten, een ridder volgens mij. Onze aanwezigheid is opgemerkt," zegt ze. Vàilan draait zich om terwijl hij het amulet nog vasthoudt. Zijn ogen gloeien feller dan normaal. Sanya schrikt en deinst terug.
"Nou, laat 'm binnen. We zijn toch erg gastvrij?" zegt Vàilan.
"Dat amulet, waarom heb je die om?" vraagt Sanya. "Ik dacht dat je dat ding niet kon verdragen."
"Het roept me," zegt Vàilan.
"Wat?" vraagt Sanya.
"Het roept me," herhaalt Vàilan.

Ashì urudi barì klinkt het. Sanya huivert bij het horen van die tekst.
Sadùn eridi andar.
"Het is de oude taal van Korresan, de Taal van de Verlorenen. De Verloren Koning, zoals hij genoemd wordt, vervaardigde het amulet uit een meteoriet. Dit object kan door iedere tovenaar gehanteerd worden, maar alleen bij een uitverkorene begint het de taal te spreken. Ik denk dat het amulet mij uitverkoren heeft," zegt Vàilan. De ridder komt met getrokken zwaard het krot binnen.
"Ik hoorde een duistere taal, zeg op, wie ben je?" vraagt hij dreigend.
Sanúl elin!. De ridder verstijft, laat het zwaard vallen en rent schreeuwend weg.
"De Taal van de Verlorenen is moeilijk te weerstaan," zegt Vàilan.
"Doe dat ding dan weg! Stop 'm ergens waar niemand het kan zien. Dat ding gaat je het verkeerde pad op sturen!" roept Sanya.
"Misschien, misschien niet," zegt Vàilan. Hij loopt de kamer in waar de dode lag, maar vindt daar niks.
"Krijg nou de hik, het skelet is weg. Er ligt alleen maar een hoopje as," zegt hij.
Amil sadugà, isti barin.
"Ja, dat dacht ik al," zegt Vàilan als antwoord op de tekst. Hij loopt de woonkamer weer in en merkt dat Sanya weg is.
"Sanya? Waar ben je?" roept hij. Hij loopt naar buiten en ziet dat Sanya op het paard is gaan zitten.
"Ik ga weg," zegt ze. "Ik durf niet bij je te blijven. Dat duistere amulet maakt je weer slecht."
"Damala zal je vinden," zegt Vàilan.
"Ze heeft ons laten bespioneren, en ze wacht op zo'n moment. Je bent niet veilig als je alleen bent," zegt Vàilan.
"Ik ben ook niet veilig als ik bij jou ben," zegt Sanya.
Samuin elni, libur shuma eshuh. Vàilan herhaalt de woorden. Sanya stapt van het paard af en knielt voor Vàilan.
"Dat is beter," zegt hij.

De wachter is net de hoek om. Kitara draait zich om naar Madarian, maar ziet hem niet meer. Ze kijkt een straat of twee, maar ziet Madarian nergens.

---

Madarian kijkt de wachter na. Hij hoort iets achter hem en draait om. Hij ziet nog net in z'n ooghoek het eind van een knuppel vlakbij, als alles zwart wordt.

Madarian wordt wakker. Hij heeft een flinke hoofdpijn. Hij kijkt wrijvend over z'n hoofd rond. Hij ligt ergens in een schuurtje. Z'n buidel is verdwenen. Z'n wapens niet. Ook z'n harnas hebben ze niet meegenomen. Trekt zeker teveel aandacht. Hij voelt op alle plekken waar hij z'n geld heeft verborgen. Alleen de buidel. Daar zat het minste in. Het loont om alles te verdelen. Hij gaat op zoek naar de anderen, maar kan ze niet vinden. Hoe lang hij buiten westen geweest is weet hij niet. Waar hij is weet hij ook niet. Maar dat komt later wel.

Sanya staat op en meteen beseffen zij en Vàilan wat er net gebeurde. Vàilan houdt het amulet vast en bekijkt het.
"Dat ding...stelt je in staat om controle uit te oefenen over anderen," zegt Sanya.
"Dat wist ik niet, nu wel," zegt Vàilan terwijl hij het ding aandachtig bekijkt.
"Kennelijk kan dit ding meer dan de naam doet vermoeden. Zeer interessant."
Sanya gaat weer op het paard zitten, maar Vàilan laat het beest verdwijnen.
"Laat me met rust!" roept Sanya angstig en ze deinst achteruit.
"Val ik je lastig dan?" vraagt Vàilan. Sanya pakt wat spullen en begint weg te lopen. Vàilan haalt zijn staf tevoorschijn en wijst ermee richting Sanya. Voordat hij wat kan doen wordt hij afgeleid door een schim. Even lijkt het alsof hij iemand langs ziet lopen die hem belemmert om wat te doen. Zodra hij weer in de vorige richting kijkt is Sanya verdwenen.
"Ach, wat maakt het ook uit? Dit scheelt een hoop tijd," zegt hij. Hij pakt de zadeltas met de helm en pakt de helm eruit en bekijkt deze.
"Dat moet wel dwergenspul zijn," zegt hij en hij stopt het weer terug. "Hoef ik ook niet het huis op te knappen."
Hij doet de tas om en kijkt wat in het rond. Dan merkt hij opeens de schim weer die razendsnel tussen de bomen doorglipt.
"Vast een dom beest," zegt Vàilan. Hij besluit om het pad te volgen wat waarschijnlijk naar een stad zal leiden. Weer duikt de schim op tussen de struiken.
"Vàilan...," klinkt het.
"Jij?!" roept Vàilan. Hij kijkt om zich heen en ziet plots Damala voor zich staan.

Jij bent zeldzaam. Weet je wel hoe weinig er nog over zijn van jouw ras? Minder dan je denkt. Minder dan je zou willen. Jouw leven is waardevoller dan alle kroonjuwelen en rijkdommen van de koninklijke familie bij elkaar. Met ieder van jullie die sterft, sterft er een stukje schoonheid in deze wereld. Pas op jezelf, jonge Zilvervleugel. Jouw zeldzame veren zijn gewild. Je zult worden opgejaagd, verdreven, verstoten. Vertrouw alleen je hart en je geweten.

Vàilan schrikt wakker, en denkt meteen na over de stem die hij in zijn droom hoorde. Het was de stem van zijn oude vriend en leermeester Augus, die hem vond toen hij nog klein was. Augus, een wijs en eervol man, was gespecialiseerd in het trainen van dieren, zoals koninklijke Griffioenen.

Vàilan staat op en denkt terug aan zijn trainingen. Augus was streng, maar rechtvaardig. Hij had altijd gelijk en naar hem moest je luisteren. Nooit eerder had het koninkrijk Aleria zo'n vaardige trainer gehad. En het koninkrijk zou nog lang van zijn diensten gebruik kunnen maken, ware het niet dat Augus op een warme, maar regenachtige zomernacht de stad verliet en in het bos even verderop op zoek ging naar een zeldzaam kruid. Hij kwam nooit meer terug...

Vàilan kijkt bedroeft naar de grond en herrinert zich hoe hij en anderen koortsachtig naar de wijze man zochten, maar nooit wat van hem weer konden vinden. De laatste restjes training werden voltooid door Awyllin, de huidige koningin en de oudste dochter van haar voorganger Sveltana. Ook Awyllin was en is nog steeds trainer van grote dieren, een eervol vak wat ze ook aan haar twee zoons en twee dochters heeft geleerd.

Dat was tien jaar geleden.

"Een volwassen Zilvervleugel-griffioen is groter en sterker dan normale griffioen-rassen," hoort hij een leraar zeggen tegen een klasje kinderen. "Hun sterke vleugels bevatten her en der zilveren veren, waarmee ze een vijand kunnen verblinden. Kijk maar uit als je er één tegenkomt, als je ze herkent natuurlijk. Sommigen hebben de mogelijkheid om zich te veranderen in menselijke gedaante en zijn zodoende niet door gewone mensen te ontmaskeren,"

Vàilan, die zich momenteel in menselijke vorm door een van de tuinen begeeft, glimlacht en kijkt richting de Zuidpoort.

"Ooit op een dag vind ik je," zegt hij tegen zichzelf.