"Ja hoor...een heilige die mensen de kop inslaat. Dat geloof ik niet," zegt Sanya spottend.
"Ach, als hij het niet doet zijn er wel anderen die het graag van hem over willen nemen. Hoe het ook zij, ik ga flink klappen krijgen," zegt Vàilan.
"Zwart is zo'n onvriendelijke kleur. Je zou echt iets anders moeten dragen," zegt Sanya.
"Ik loop al vele eeuwen rond in deze kleding. Denk je werkelijk dat het mij wat kan schelen wat voor kleur het heeft?" vraagt Vàilan. Sanya antwoordt niet.
"Waarom kan jij praten?" zeurt Sanya uit verveling.
Had ik dat kind maar niet gered. Telkens dat gezeur aan m'n hoofd... denkt Vàilan. "De magie waarmee ik teruggehaald ben uit de dood maakt het ook mogelijk voor mij om te spreken en te zien. Zo goed?" mompelt Vàilan.
"Ja, prima," zegt Sanya. Vàilan hoort dat ze een stuk elfenbrood afbreekt en opeet.
En dan te bedenken dat ik nog wekenlang met d'r opgescheept zit. Nou, als het even kan zoek ik een manier om van d'r af te komen. Dat gemekker de hele tijd!.
Vàilan krijgt plots een visioen. Hij loopt de troonzaal van de dwergenkoning in en presenteert de helm die hij vond in Devonshire. Plotseling verandert het ding in het hoofd van Sanya. Vàilan laat het vallen en probeert de troonzaal uit te rennen, maar de deur wordt op slot gedaan. Hij probeert uit alle macht de deur te openen, maar deze zit potdicht. Hij draait zich weer om en ziet dat het hoofd weg is. De troonzaal is helemaal leeg. Vàilan loopt naar het midden en merkt dat het kouder wordt. De troon begint langzaam te bevriezen en valt uit elkaar. Hij draait talloze rondjes totdat hij opeens een jong elfenmeisje ziet. Hetzelfde meisje dat hij zag in het visioen waarin ze door een Warg werd meegesleurd. Het meisje kijkt Vàilan aan met een boze blik. Ze schudt haar hoofd alsof ze iets afkeurt wat Vàilan gedaan heeft. Ze schrijft een zin op een briefje, en geeft het aan Vàilan.
"Je had haar moeten redden," staat er op het briefje. Vàilan begrijpt het niet.
"Wie?" vraagt hij. Het meisje schudt haar hoofd weer en wijst naar een schilderij. Op het schilderij staat Damala afgebeeld, die met een valse grijns terugkijkt, terwijl ze Sanya vasthoudt. Vàilan loopt langzaam naar het schilderij, en merkt dan dat het begint te bewegen. Damala's vuurrode ogen flitsen en ze stort zich met een ijzige kreet op Sanya. Daarna verdwijnt het beeld en wordt het schilderij een spiegel. Vàilan ziet zichzelf weer zoals hij was tijdens zijn leven. Het kleine elfenmeisje staat naast hem. Ze geeft hem weer een briefje. "Onthoud wie je bent," staat erop.

Daarop eindigt het visioen.

"Vàilan? Je viel helemaal stil. Wat is er?" vraagt Sanya.
"Niks...," mompelt hij.

Demion zat nog onder aan de tafel liet de steen onder de tafel door zijn handen rollen. Hij voelde de steen gloeien. Hij wist niet wat dit betekende, maar hij wilde het niet met andere delen. Hij stopte de steen dus maar gauw weg in zijn binnenkleding. "Ik ga ook naar bed." Zei Demion vlug en zonder geluid te maken wist de krijger zijn bed te vinden.

"Jawel, er was wel iets, zeg op!" beveelt Sanya.
"Niks. Er is helemaal niks, hoor je!" buldert Vàilan. Sanya haalt haar schouders op.
"Dan niet," mompelt ze. "Je hoeft niet zo boos te doen hoor."
"Je moet eens ophouden met dat constante gezwam. Ik word er gek van," zegt Vàilan.
"Had je me maar niet mee moeten nemen," zegt Sanya eigenwijs.
"Ik kan je zo van het paard schoppen en achterlaten," zegt Vàilan. "Het probleem is echter...,"
"Ja?" vraagt Sanya.
"Het probleem is dat je dan hoogstwaarschijnlijk de volgende dag niet zal redden. En daarbij heb ik in een visioen gezien dat ik je moet beschermen. Doe ik dat niet, ga je een zekere dood tegemoet en dat kan niet goed zijn voor ons beiden."
"Dat was er dus," zegt Sanya.

Ook Madarian gaat naar boven. De andere liggen al in bed. Hij kleedt zich zachtjes gedeeltelijk uit. Uit z'n rugzak haalt hij een plat metalen voorwerp. Uit elke schoen haalt hij ook een plat metalen voorwerp, en ook uit z'n pijlenkoker. Al deze voorwerpen zet hij in elkaar tot een zwaard. Hij haalt een bol van z'n gesp af, en draait het contragewicht vast aan de onderkant van het handvat. Langzaam zwaait hij een paar keer met het zilveren zwaard om zo weinig mogelijk geluid te maken, maar toch weer even het zwaard te voelen. Wat is het lang geleden dat hij dat ding gebruikt heeft. Hij verbergt het zwaard stil onder z'n spullen, en stopt een dolk onder z'n kussen. Je weet maar nooit wat er gebeurt tijdens een nacht. Madarian sluit z'n ogen en is al snel in dromenland.

Creanan staart in het vuur. Ze waren op schema, maar er moest wat meer vaart in komen. Gelukkig werkte de groep al echt als een team samen. En hij had zich niet vergist in Kitara, ze was al nuttiger geweest dan dat hij zich had kunnen voorstellen.
Het was ook een hele prestatie dat ze al in Briynn aangekomen waren zonder dat er echt serieuze verwondingen waren, behalve die van Linctus.
Ze zouden de volgende ochtend vroeg op moeten staan, en te paard verder gaat, om Bricai, zo'n 200 kilometer verder, binnen een dag te bereiken. Gelukkig hadden ze hier paarden getrained door elfen, een mensenpaard kon hooguit 100 kilometer op een dag afleggen.
Creanan stond op, rekende af bij de barman, en vroeg hem paarden voor de volgende ochtend te regelen. Daarna ging ook hij naar boven, en viel op bed in slaap zonder zijn uitrusting out te trekken.

"Wanneer zijn we in Haendí?" zeurt Sanya.
"Morgenmiddag," zegt Vàilan.
"Mooi, dan is het weer rusttijd," zegt Sanya. Vàilan laat het paard sneller lopen en mompelt wat.
"Hm?" vraagt Sanya. Vàilan antwoordt niet. Opeens slaakt Sayna een luide gil. Vàilan laat abrupt het paard stoppen en kijkt om zich heen.
"Wat is er?" vraagt hij.
"Warg," stottert Sanya.
"Een Warg? Hier? Welnee, dat kan niet," zegt Vàilan.
"Niet een, drie!" stamelt Sanya. "Achter die rotsblokken!"
"Warg in Korresan, dat ik dat nog mag meemaken," mompelt Vàilan. Hij stapt af en loopt naar de stapel rotsen. Met elke stap die hij dichterbij komt hoort hij inderdaad warggeluiden. Het lijkt alsof ze bezig zijn met iets te verscheuren. Vàilan loopt om de rotsen heen en ziet hoe de Warg bezig zijn met het opgraven en verslinden van lichamen.
"Blijf met jullie vieze poten van die onschuldige inwoners van dit land af!" roept Vàilan. De Warg kijken hem aan en grommen luid. Ze nemen een aanvalspositie aan en komen langzaam naar hem toe.
Vàilan haalt zijn staf tevoorschijn en heft deze in de lucht.
"Kom me maar halen, smerige beesten!" roept hij. Een van de Warg springt plotseling naar voren. Vàilan pakt snel zijn zwaard en steekt hiermee de Warg neer. Het beest valt luid krijsend op de grond en rolt heen en weer. Hierop vallen de andere Warg ook aan. Vàilan stopt zijn zwaard weer weg en besluit om alleen zijn staf te gebruiken. Hij roept een wolk gifgas op waar de Warg doorheen springen. Even lijkt het effect te hebben, maar ze herstellen vlug en vallen weer aan. Vàilan prevelt snel een spreuk en ramt met de onderkant van zijn staf op de grond, alsof hij een paal in de grond probeert te slaan. Er verschijnt een spookachtige schedel van licht die met wijd opengesperde mond en een ijzige kreet op een van de Warg afkomt. De Warg wordt getroffen en valt al krijsend uit elkaar. De laatste Warg kijkt verbaasd naar zijn gevallen kompanen. Daarop besluit het beest om niet Vàilan, maar Sanya aan te vallen. Nog voordat Vàilan kan reageren heeft het beest haar te pakken...

De zon begon net te schijnen, en omdat Kitara dicht bij het raam lag vielen de eerste zonnenstralen op haar gezicht. even deed ze haar ogen open, waardoor het leek alsof haar ogen bijna goud reflecteerden. met een kleine kreun draaide ze zich om in haar bed, met haar gezicht van het raam af, en sloot ze haar ogen weer. ze had nog absoluut geen zin uit haar bed te komen.

Creanan stond al naast het bed toen hij Kitara wakker zag worden. Ze draaide zich om maar hij fluisterde zacht: 'Kitara, niet gaan slapen.' Hij wenkte haar om mee te komen, en liep zelf zachtjes de kamer uit.

Even had ze haar kussen willen pakken en dat in het gezicht van de stem willen slaan, toen ze opeens besefte dat ze niet thuis was, en dat de persoon die ze had gehoord niet haar broer was, maar Creanan. Een beetje geirriteerd ging ze rechtop zitten, keek rond of de rest nog sliep en deed haar dekens af, om zich zo snel mogelijk aan te kunnen kleden. Al snel stond ze klaar, en sloop ze langs de rest van de bedden richting de deur.

eenmaal buiten de deur zag ze Creanan staan, en liep naar hem toe. ze keek hem vragend aan, want ze wist even niet of hij nu iets van haar wilde of niet

De Warg smijt Sanya op de grond en houdt haar tegen de grond. Het beest kijkt naar Vàilan alsof het hem uitdaagt. Sanya blijft roerloos liggen. Diep vanbinnen voelt Vàilan een bijna onweerstaanbaar gevoel van haat en woede opborrelen, wat hij al die tijd heeft proberen te onderdrukken.
"Laat...haar...gaan!" gromt hij. De Warg legt zijn scherpe klauwen op de keel van Sanya en kijkt Vàilan nog steeds uitdagend aan.
Vàilan zet een stap dichterbij, en de Warg duwt zijn klauwen harder tegen Sanya aan. Het beest begint wat aan haar te snuffelen. Vàilan zet weer een stap dichterbij en de Warg verstevigt zijn greep weer. De klauwen veroorzaken langzaam verwondingen op de keel van Sanya, en kleine stroompjes bloed worden zichtbaar. Vàilan probeert uit alle macht zijn woede in toom te houden, maar beseft dat als hij niks doet, Sanya het niet zal overleven.
"Raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!" buldert hij. Om hem heen verschijnt een rode gloed. Alle opgekropte woede barst ineens los. De Warg is verrast door deze uitbarsting en weet even niet meer wat te doen. Vàilan richt zijn roodgloeiende staf op de Warg.
"En nu ga jij er aan!" buldert hij. Hij schiet een groene straal op het beest af. De Warg springt op en ontwijkt de straal, en stort zich weer op Sanya. Het beest grijpt haar bij haar been en sleurt haar weg. De rode gloed om Vàilan wordt sterker.
"Kom tot mij, Avatar des Doods!" buldert hij, en hij heft zijn staf in de lucht. Een luide, ijzige kreet klinkt, waarna een zwarte wolk tevoorschijn komt die de vorm aanneemt van een skeletdraak.
"Breng mij die Warg, dood!" roept Vàilan. Het schaduwwezen vliegt naar de Warg, grijpt het en doodt het. Sanya blijft liggen. Het wezen legt de dode Warg voor Vàilan's voeten.
"Goed werk, mijn vriend," zegt Vàilan. Hij rent vlug naar Sanya, nadat hij de Avatar weer heeft weggestuurd en de rode gloed is verdwenen. Hij merkt dat Sanya behoorlijk gewond is en besluit haar met spoed naar de eerstvolgende stad te brengen, Paphos, die hij nog diezelfde dag bereikt.

Creanan keek haar streng aan. "Je had wel eens eerder mogen zeggen dat jij een heler was". Hij bedacht zich direct hoe stom zijn woordkeuze was geweest. "Ik zou je ook aanraden er niet mee te koop te lopen, het trekt nogal de aandacht onderweg, en dat is wel het minste waar we op zitten te wachten."
Hij zag aan Kitara's gezicht dat ze niet helemaal wist waar dit ineens vandaan kwam.
"Begrijp me niet verkeerd, het is heel nuttig. Maar we moeten zo min mogelijk aandacht trekken. Het zou té duidelijk zijn als iemand buiten ons gezelschap dit te zien zou krijgen. En nu is het tijd om de rest wakker te maken."
Creanan's ogen begonnen te fonkelen. Hij had er duidelijk zin in.

Eenmaal op de kamer gekomen pakte hij zijn twee dolken en haalde deze langs elkaar. Het resultaat was een gruwelijk snerpende pieptoon. "Opstaan!", zei hij er bij. Hij haastte zich snel de kamer uit, en deed net op tijd de deur dicht, zodat er een helm en 3 kussens tegenaan vlogen.

Kitara hoorde de helm en de kussens tegen de deur vliegen, en lachtte, al bleef het verrekte stil. daarna keek ze Creanan verontschuldigend aan, en haalde haar schouders omhoog. De enige reden dat ze het niet verteld had was precies dezelfde reden als hij haar voor had gewaarschuwd.

Al snel zat ze aan een van de tafels in de herberg, en had ze al aan de waard, natuurlijk schriftelijk, gevraagd of ze wat brood mocht hebben. Na het eten konden ze al weer vertrekken. Nu was het nog even wachten tot de rest uit de kamer kwam.

Na zijn aankomst in Paphos rende Vàilan meteen met Sanya in zijn armen naar zijn oude verblijf, alwaar hij haar op een bed legde en alle boeken die ook maar iets met heling te maken hadden uit de kast haalde en opensloeg. Na enkele bezweringen en spreuken legde hij een deken over Sanya om haar verder te laten rusten....

"Shit," zegt Vàilan hardop terwijl hij voor de spiegel staat. Hij loopt zenuwachtig heen en weer en realiseert zich dat hij in Paphos is. De hoofdstad. De zetel van...Gauldoth.
"Bah, als dit niet was gebeurd waren we al bij Bonean. Haendí zal moeten wachten. Dat gaan we vanmiddag echt niet meer redden."
Vàilan blijft zenuwachtig heen en weer lopen en controleert Sanya om de haverklap. Het lijkt beter met haar te gaan. Hij stopt de boeken terug en ijsbeert weer, waarna er op de deur geklopt wordt.
"Wie is daar?" vraagt hij.
"Hihi," klinkt het van achter de deur.
"Bohb? Ben jij dat?" vraagt Vàilan.
"Nee, die is dood!" klinkt het.
"Ja dus," zegt Vàilan. Hij opent de deur en sleurt de zombie de kamer in.
"Wat moet jij zo ver van je graf? Hoor jij niet de hele dag daar in te liggen?" sist hij.
"Ik verveel me ook wel eens," giechelt Bohb. "Wat is dat voor ding?" Hij wijst naar Sanya.
"Dat zijn jouw zaken niet, en nu opgesodemietert!" beveelt Vàilan.
"Nu je hier toch bent, Gauldoth zou wel even met je willen praten," zegt Bohb.
"Het is dat ik al bleek ben, anders zou ik nu wit weggetrokken zijn," zegt Vàilan. Bohb barst in lachen uit.
"Serieus hoor, hij is nu even in Korresan. Morgen vertrekt hij weer naar Lyndon. Het gaat daar heel erg goed, weet je. Je hebt daar prima werk geleverd!" zegt de zombie.
"Gauldoth maakt me af, ik kan niet naar hem toe!" zegt Vàilan.
"Dan moest ik je brengen," zegt Bohb.
"Probeer maar, ik schop je zo weer je graf in!" roept Vàilan.
"Als je nu meegaat vertelt Gauldoth je waar je de andere artefacten kan vinden," zegt Bohb.
"Alle overige drie?" vraagt Vàilan. Bohb knikt.
"Dat ontdek ik zelf wel. Ik moet verder!" Hij tilt Sanya weer op, schopt de deur open en loopt weg. Bohb komt hem achterna.
"Je kunt niet ontsnappen!" giechelt hij.
"Dat zullen we wel zien!" mompelt Vàilan.

Linctus werd ruw wakker gemaakt doordat iemand opstaan riep. Uit reflex smeet Linctus zijn kussen er tegen aan en een lege bed po. Zijn helm zou hij immers nooit gooien. Linctus stond snel op en zag dat hij nog aangekleed was. Hij sloeg zijn zak met spullen op zijn rug en liep naar onder. Toen hij onder was liep Linctus meteen naar de haard. Linctus draaide zich even om en zag dat de herbergier knikte. Linctus zakte op zijn knieën en tussen het as haalde hij iets uit. Hij stak het snel in zijn zak en liep toen naar de tafel alsof er niets gebeurt was. "Lekker geslapen?"

Kitara keek op van een stuk brood dat ze aan het eten was, en zag Linctus aan komen lopen. "Lekker geslapen?" Vroeg hij, en ze knikte, waarna ze vragend keek, en nu naar linctus zelf wees. Ook hij bleek goed geslapen te hebben, of in ieder geval goed genoeg. Ze wist niet of dwergen nu liever op zachte bedden of harde bedden lagen, maar dat waren dan weer details die misschien niet erg belangrijk waren. Ze pakte een stuk brood en legde dit ener voor de halfdwerg. daarna pakte ze haar schrijfboekje maar weer even.

"gaat het al wat beter met je wonden?"

hij leek prima, maar met een grijns zette ze er nog wat bij.

"Anders moet ik je zo nog gaan dragen, we willen natuurlijk niet dat je ons op gaat houden"

Madarian wordt wakker door het geluid van de twee dolken van Creanan. In een reflex gooit hij z'n kussen richting het geluid, pakt de dolk die onder het kussen lag, en kijkt rond op zoek naar waar het geluid vandaan kwam, klaar om ook de dolk te gooien of te gebruiken. Dan dringt het woord 'Opstaan' van Creanan pas door. Als hij één ding haat, dan is het op deze manier wakker gemaakt te worden. Kwaad en een beetje slaapdronken komt hij uit bed. Hij kleedt zich aan, en probeert het zilveren zwaard weg te stoppen zonder dat iemand het ziet, maar let hierbij niet al te goed op de anderen. De rugzak van Madarian is vrij langwerpig en kan het zwaard bijna helemaal bedekken. Alleen het tegengewicht steekt er net bovenuit. Dit zodat hij het zwaard makkelijk kan pakken. Dan gaat hij naar beneden. Hij groet niemand van de groep, en aan z'n lichaamstaal is te lezen dat hij niet in een goed humeur is. Madarian loopt regelrecht naar Creanan toe en zegt op een redelijk normale toon: "Wil je dat NOOIT meer doen? Ik gebruik giftige dolken, en in een reflex had ik een dolk kunnen gooien in plaats van m'n kussen!" De kwaadheid was toch nog te horen in z'n stem. Zonder op antwoord te wachten draait hij zich om en gaat aan een aparte tafel zitten, met de rug naar de anderen. Even afkoelen. Hij bestelt kortaf wat eten en drinken. Zodra dat gebracht is schrokt hij het naar binnen.

Vàilan loopt dezelfde weg terug door het kasteel waar hij ook langskwam op weg naar zijn vertrek.
"We zijn hier zo uit, en iedereen die mij probeert tegen te houden krijgt te maken met alles wat ik tot mijn beschikking heb," fluistert hij tegen de nog bewusteloze Sanya. Zo snel als hij kan loopt hij richting de uitgang, maar zodra hij daar is wordt de weg geblokkeerd door een dozijn zwaarbewapende soldaten.
"Meester Gauldoth beveelt ons om u naar hem te brengen. Gehoorzaam!" roepen ze in koor.
"Laat die Gauldoth maar lekker in de stront zakken, ik ga niet naar die ouwe dwaas toe! En wie mij probeert tegen te houden gaat eraan!" roept Vàilan. Hierop houden de soldaten hun wapens paraat, klaar om aan te vallen. Vàilan houdt Sanya beet met een arm en gebruikt zijn andere om zijn staf vast te houden. Hij zwaait er een paar keer mee in de lucht en richt het vervolgens op de soldaten. Deze worden, samen met de deur, naar buiten geblazen door een sterke schokgolf. Snel vervolgt Vàilan zijn weg naar de stal, maar een van de soldaten komt overeind en vuurt een pijl af, maar mist zijn doel. Hierop draait Vàilan zich weer om en schiet opnieuw een schokgolf af, waardoor de overgebleven soldaat stukgeslagen wordt tegen een muur. Eenmaal bij de stal komt Vàilan erachter dat de deur op slot zit, dus besluit hij om ook deze eruit te knallen met een schokgolf.
Hij loopt vlug de stal in, opent het hok waar zijn paard in staat en begeleidt het eruit. Hij probeert Sanya zo confortabel mogelijk neer te leggen, waarna hij zelf op het paard klimt. Hij legt Sanya tegen zich aan ter ondersteuning en houdt haar met een arm vast. Omdat de zon al schijnt, creeërt hij weer een donkere wolk die het zonlicht bij zijn paard weg moet houden. Hij geeft zijn paard de sporen en stormt met volle vaart de stal uit, op weg naar de stadspoort. Zodra hij daar is wordt deze echter gesloten.
"Doe open!" beveelt hij.
"Nee, wij hebben bevel gekregen om u tegen te houden," roept een soldaat.
"Dwazen," gromt Vàilan. Hij haalt zijn staf weer tevoorschijn en vuurt een wolk zuur af op enkele zwakke plekken in de poort. Het zuur tast het materiaal razendsnel aan, waardoor de poort zich opent. De soldaten besluiten om dan maar de weg te blokkeren. Vàilan vuurt opnieuw een wolk zuur af, en de soldaten beginnen langzaam op te lossen.
"Uit mijn weg, verraders!" roept Vàilan, waarna hij zijn paard de sporen geeft en de stad uit stormt. De paar soldaten die nog in de weg staan worden omvergelopen.

"Dat had niet veel gescheeld, maar ik ben nu tenminste weer uit die stad. Bonaen zal de volgende halte kunnen zijn. Vanaf daar is het nog maar een uur of twee naar de grens met Haendí. Met een beetje geluk redden we dat vannacht, anders morgenochtend. We zien wel," zegt Vàilan tegen zichzelf.

Linctus zag de uitbarsting bij Madarian en haalde zijn schouders op. Zo'n moeite had Linctus nooit gehad met ruw gewekt worden. Toen draaide Linctus zich weer tot Kitara. "Ik voel me goed en denk dat ik jullie niet zal vertragen. Geen wandeling zal te ver zijn voor deze dwerg." En Linctus begon aan zijn ontbijt.

"Ha, als Gauldoth mij echt wou tegenhouden had hij dat wel persoonlijk gedaan," zegt Vàilan tegen zichzelf. "Maar nu ik zo geweigerd heb om hem ook maar even te zien, denk ik dat hij wel in de gaten heeft dat ik niets meer met hem of zijn plannen te maken wil hebben. Ik zal hem nog wel een keer moeten trotseren. Hopelijk duurt dat nog lang genoeg zodat ik me kan voorbereiden."
"Hm?" kreunt Sanya zachtjes, waarna ze langzaam haar ogen opent. Vàilan is echter nog te druk bezig met hardop te denken, dus merkt hij niet dat Sanya weer bij kennis komt.
"Wat zat je te praten?" vraagt ze zachtjes.
Vàilan kijkt omlaag en ziet dat Sanya wakker is.
"Gelukkig, je leeft nog. Ik was al bang dat die spreuken niets uit hadden gehaald," zegt Vàilan.
"Welke spreuken?" vraagt Sanya. Hierop vertelt Vàilan wat hij had geprobeerd nadat ze in Paphos waren aangekomen. Ook vertelt hij over de ontsnapping uit de stad.
"Heb je weer mijn leven gered," zegt Sanya.
"Ja," zegt Vàilan kortaf. Sanya komt langzaam overeind en merkt dat Vàilan een arm om haar heen heeft geslagen.
"Heb je me nou zo de hele tijd tegen je aan gehouden?" vraagt ze.
"Anders was je waarschijnlijk van 't paard gedonderd," verdedigt Vàilan zich.
"Hm ja, dat zal wel," zegt Sanya. "Wil je me nu loslaten? Ik kan echt wel weer zelf overeind zitten." Sanya probeert weer langzaam overeind te komen, en merkt dat ze toch nog iets te zwak is om goed overeind te zitten.
"Dus ik moet je nog even overeind houden?" vraagt Vàilan. Sanya pakt zijn arm beet.
"Draag me de wereld rond, ik vind het best zo," zegt ze.

Terwijl de herbergier het ontbijt kwam brengen, was Creanan alweer aan het nadenken over de dag. Ze moesten flink opschieten, en hij begon snel zijn ontbijt naar binnen te werken.
Hij luisterde naar wat Linctus tegen Kitara zei, en begon te grinniken.
"Geen wanbewing te vew, wei je?", vroeg hij met zijn mond vol, enigszins spottend, en slikte de hap door. "Wat dacht je van een paardritje?"

"Wat dacht je van een paardritje?" Begon Creanan. Linctus begon tegen te sputteren. "Een paard? Zo'n vlooien baal. Ik laat me toch niet op zo'n veredelde geit hijsen. Wat een flauw kul een dwerg zit nooit op een paard." Linctus was boos en nam een hap van het brood. Nog voor dat Creanan iets kon zeggen stond Linctus alweer op. "Een paard! Wie verzint zoiets." Stampvoetend liep Linctus naar de trap. "Waar ga je heen?" Vroeg Madarian. "Die Luie Demion uit zijn bed schoppen om te beginnen." Antwoordde Linctus nors. Linctus liep stampvoetend de trap op en liep de kamer in. De kamer was leeg en op het bed van Demion lag een brief.

Beste reisgenoten,
Om redenen die ik jullie nog niet kan vertellen ben ik weggegaan. Onze wegen scheiden hier voor nu, maar we zullen ons weerzien. Onthou je missie en zorg dat die volbracht wordt. Demion

Linctus liep terug naar onder met de brief in zijn hand. Hij gaf de brief af. "Laten we dan maar naar de stallen gaan." Begon Linctus die tot inkeer was gekomen door het afscheid van Demion. "Maar ik kan wel zelf niet rijden." En moedeloos ging Linctus aan de tafel zitten. Hij had in die korte tijd toch een band opgebouwd met alle groepsleden. Dus dit voelde als een familielid dat werd weggerukt. Zoals zijn kameraden in de mijn van hem werden weggerukt.

"Wanneer zijn we in Haendí?" vraagt Sanya zachtjes.
"Vanmiddag was de bedoeling geweest, maar vanwege deze vertraging gaat dat langer duren. Ik verwacht dat we vannacht, anders morgenvroeg in Haendí zijn. Er vanuitgaand dat we ongestoord kunnen reizen," zegt Vàilan.
"Hm, veel erger dan die Warg kan het niet worden," zegt Sanya spottend.
"Zulke dingen moet je dus niet zeggen, want voor je het weet gebeurt het," zegt Vàilan.
"Bah, ik voel me zwak," klaagt Sanya.
"Wat wil je dan ook als je door een Warg bent gegrepen en daarna met spoed naar een gevaarlijke stad gebracht bent waar iemand je moet helen die geen kennis heeft van zulke spreuken?" zegt Vàilan.
"Straks ga ik dood omdat je een fout gemaakt hebt," zegt Sanya met een geforceerde grijns op haar gezicht.
"Dood ga je toch, of het nou komt door een verkeerde spreuk of een Warg," grinnikt Vàilan. Sanya lacht mee. "Maar ik wil wel oud worden," zegt ze.
"Ik ben ook al oud," zegt Vàilan.
"Maar dat telt niet. Je was nog jong toen je stierf. Ik wil als een stokoud wijf sterven," zegt Sanya. "En jij moet dan netjes bloemen op mijn graf komen leggen, elke week."
"Dat kun je zelf ook doen," grinnikt Vàilan.
"Waag het eens. Ik wil voor eeuwig onder de zoden liggen!"

Kitara kreeg als laatste de mededeling van Demion in haar handen. Ze had eigenlijk nooit gepraat met de man, en alhoewel ze graag had willen vragen of hij haar ook wat kon leren merkte ze dat ze niet meer kon doen als het jammer vinden. Ze kende de man te slecht om de reactie van de anderen te kunnen evenaren.

"Ik heb nog nooit op een paard gezeten"

Schreef ze op, en hield dit maar gewoon voor haar, zodat iemand het kon lezen zodra ze klaar waren met het verwerken van het bericht van Demion. Ze had nooit de kans gehad op een paard te rijden. de dieren waren duur, en zo rijk waren ze niet geweest. ook liepen ze nou niet zomaar los rond, dus die kans had ze ook niet gehad. Ze vond het wel tof, maar wist neit of het moeilijk zou zijn.

Madarian neemt een flinke slok van z'n bier om het eten weg te spoelen, en zet z'n pul redelijk hard neer. Zelf merkt hij niet dat hij het hard neer zet. Hij is met z'n gedachte bij de nacht dat Hörger z'n familie uitmoordde. Hij en z'n familie lagen te slapen, en werden wakker gemaakt door het geluid van twee dolken die langs elkaar gehaald worden. Ze schrikken wakker en worden weer naar in liggende positie geduwd. Een gevoel van machteloosheid komt even naar boven. Dan denkt Madarian terug aan hoe hij wraak heeft genomen op Hörger. Hij drinkt nu de rest van de pul leeg. Dan krijgt hij een brief onder z'n neus gestoken. Demion is er vandoor. Een goede vechter, maar tot nogtoe voornamelijk stil. Stille wateren hebben over het algemeen diepe gronden. Madarian bestelt nog een pul. Hij vangt half een zin op als z'n pul gebracht wordt: "... dacht je... ... paardritje?" Eindelijk te paard. Dat was wat lastiger door het bos.