Terwijl hij even zijn cel bekeek, vond Doc een dolkmesje. Niets bijzonders, gewoon een kort mesje. "Dit moet werken...Ja!" denkt Doc terwijl hij het slot open wrikt. De wacht die dienst had, en zat te dutten op een stoel, werd gealarmeerd door het geluid, en werd gelijk door Doc de keel doorgesneden. "Zo, dat is dat. Nu eerst maar eens iemands hopelijk goedgespekte beurs snijden," mompelde hij.

"Buitenwijk. Buitenwijk. 's Lands meest beruchte, smerige, vieze, onveilge buurt," mompelt Vàilan. "En uitgerekend moet ie hier buiten de muren gebouwd zijn. Maar ja, wat merk ik ervan?"

Vàilan verandert weer in een griffin en besluit om Buitenwijk wat te gaan bestuderen. Hij vliegt rondje naar rondje en kan het niet laten om eens flink een eagle-call voort te brengen. Skrrieeeeh!, klinkt het in de straten.

Was niet echt nodig, maar vooruit. denkt hij bij zichzelf. Hij maakt nog wat rondjes, maar krijgt plots een flinke kramp in z'n rechtervleugel. Hij verliest rap hoogte en moet noodgedwongen even landen op een klein pleintje, waarbij hij niet kan voorkomen dat hij een inmiddels naar buiten gelopen en volkomen onschuldig persoon omver maait.

Nondeju, waarom hier? Sorry maat, vriend, makker, gozer, kerel. Ik kon niet harder.

Hij strekt z'n vleugel, ziet dat omwonenden ongezonde interesse tonen en maakt zich weer uit de voeten.

Kom ik goed weg. Niemand wil hulpeloos in die straten liggen. Je wordt eerder beroofd dan dat je wordt geholpen. En nu maar even uitrusten. Ik zal nog maar eens kramp krijgen en levend gevild worden door dat volk daar beneden...

Vàilan keert terug naar zijn nest in een van de torens van het kasteel.

Doc vond bij toeval een hoge heer zonder bewaking bij de muur. Hij sneed zijn beurs af, en rende ervandoor. "Houd de dief!" riep de edelman nog, maar Doc was al een steegje ingevlucht.
Daarbinnen ziet hij een bedelaar, die hem aankijkt. Aangezien Doc nog steeds met die beurs staat, ramt hij zijn hoofd tegen die bedelaar aan, terwijl deze zijn mes trekt. Hij weet een oppervlakkige jaap op Docs's arm te maken. "Aah!" roept Doc het uit. Hij legt de beurs opzij, pakt zijn mes, en slaat in één vloeiende beweging de bedelaar buiten westen met het heft.

Linctus zit in de hoek verscholen en ziet verschillende mensen binnen komen en gaan. Elk vast met een eigen verhaal. Linctus zuchte en dwaalde weg in zijn eigen gedachte. Hoe zou het zijn met de mensen die mij zochten? Linctus keek in de vlammen van de haard. Hoeveel jaren zou hij al op de vlucht zijn? 5? 10? of nog meer? Linctus was door de jaren heen de tel kwijtgeraakt. Hij wist niet eens of zijn achtervolgers hem nog zochten.

Opeen werden de ogen van Linctus groot. Een bekend gezicht stapte binnen. Een van de verkenners. Hij had hem gevonden. Linctus kroop in zijn mantel. Hopelijk zou hij hem niet herkennen. De verkenner keek om zich heen. Het was een grote man met een dikke baard vol met gouden ringen. Een groot litteken liep over de gehele rechterkant van zijn gezicht. Een grote bijl op zijn rug glom in het haardvuur licht. Het litteken had Linctus hem bezorgd de laatste keer dat ze elkaar troffen.

De verkenner keek om zich heen en zag Linctus zitten bij de haardvuur. De verkenner trok zijn bijl en liep naar Linctus toe. Linctus stond op en gaf een flinke klap tegen een onbekende in de kroeg. Deze sloeg terug en Linctus vloog op een andere tafel. Ook hierop stonden de kroegbezoekers op. Er ontstond een kroeggevecht, maar de verkenner kreeg Linctus te pakken voordat hij weg kon glippen.: "Jij gaat met mij mee." glimlachte de verkenner en Linctus werd de kroeg mee uit gesleurd.

Snel pakte Doc de beurs weer op, en dook verder de steeg in.
Daar begon hij snel en vakkundig de geldstukken in zijn zakken te stoppen, en besloot een beursje te kopen.

Bij de winkel echter, vroeg de eigenaar hem waar hij dat geld vandaan had. Omdat Doc glashard kon liegen, zei hij dat hij net zijn eerste loon ontvangen had. "Ik ben kamerdienaar bij één van de hoge heren," zei hij.
"Omdat ik daar werk, en de beurs van mijn meest-" Verder ging hij niet.
Hij greep een paar beurzen, en rende ervandoor. Hij dook een steeg in, en begon het geld vakkundig in de beurzen te stoppen. Degene die hij van de edelman had gesneden liet hij achter.

Op straat, liep hij tegen Linctus en de verkenner op.

Dag? Nacht? Ach, eigenlijk maakte het niet uit. De torenhoge bomen blokkeerden elk minuscuul straaltje licht, als dat er al was, dus er was geen verschil tussen de uren.

De oude man was al lang geleden gestopt met het bijhouden van de tijd. Altijd verzonken in gedachten. Het reguleren van zijn loop was een automatisme geworden, met alle voordelen, en nadelen, van dien. Soms liep hij hele maancycli achtereen, om daarna uit zijn gedachten weer terug te keren naar de huidige wereld, om te veronderstellen dat zij er nog altijd hetzelfde uit zag.

Een kort kuchje, een klein stofwolkje met zich mee brengende, ontsnapte weer aan de oude man zijn longen.

Onverstoord wandelde hij door, zich nu weer bewust van zijn locatie.

Hij had al zeker weken door dit woud gelopen, wie weet wel langer. Hoe hij het vol hield, wist hij zelf eigenlijk ook niet meer zo zeker. Het enige wat hem tot nu toe op de been had gehouden, was de stem.

Hij schudde zijn hoofd. Niet nu. Hij moest zich concentreren. De bomen leken opzij te stappen, alsof ze hem de weg wezen. Steeds verder liepen ze opzij. Uiteindelijk waren ze zo ver weggelopen, dat er weer licht tussen het bladerdak door kwam.

Licht. Dat betekende dus dat het dag moest zijn.

Hij versnelde zijn pas. Nu kon het niet ver meer zijn. Met iedere stap die hij zette, verwijderden de bomen zich verder van de man. Iedere stap, weer een stap dichter bij het einddoel.

De bomen weikten nu volledig. Een landschap, badend in het zonlicht, kwam tot het zicht van de man. En daar, voorbij de velden, stond een kasteel.

De man mompelde in zichzelf.

''Op een verheffing van steen...''

Dit moest het zijn. Nu was het niet ver meer.

"Aan de kant dit gaat jou niets aan." snauwde de verkenner tegen iemand die tegen hem opbotste. Linctus gebruikte het moment van verslapping van de verkenner om zich los te rukken. Snel stoof hij een steegje in. De verkenner rende hem achterna maar zag niets in het steegje.

Vàilan gaat rustig liggen en wil wat slapen, maar al snel wordt hij toegeroepen vanaf een andere toren. Het is Sybil, de oudste dochter van de koningin.

"Vàilan! Kom even, wil je? Heel even maar." roept ze.

Wat voor de drommel...mag ik nooit eens rustig slapen? Hij besluit om toch maar naar de andere toren te gaan. Omdat deze wat kleiner is, moet hij weer terugveranderen.
"Zo, wat is er?" vraagt hij.
"Eerst bied ik namens mijn moeder excuses aan voor haar wat opvliegende gedrag van daarnet," zegt Sybil. "En nu wat anders. In Buitenwijk loopt een dief rond. Niet zomaar een. Vermoed wordt dat hij in het bezit is van een oud voorwerp wat toebehoort aan onze familie. Veel weten we niet over deze man, wel dat zijn naam Madarian is of zo. Zoek hem. Vind hem. Breng hem naar de troonzaal. Dat voorwerp is van grote waarde en moet in de crypte worden opgeborgen, waar het thuishoort."
"Hoe is hij daar ooit aan gekomen?" vraagt Vàilan
"Het is vele jaren geleden gestolen. Waarschijnlijk is het van dief naar dief gegaan en uiteindelijk bij die ene terecht gekomen. Maar het moet terug. Zo snel mogelijk," zegt Sybil.
"En hoe sterk is het vermoeden? Hoe weet je zo zeker wat hij bij zich draagt?" vraagt Vàilan
"Je weet dat wij wat spionnen rond hebben lopen daar, die de meest verdachte dingen in de gaten houden. Madarian is gezien met het voorwerp. Ik zal je vertellen hoe je hem kan herkennen."

Na deze 'briefing' gaat Sybil terug naar haar kamer. Vàilan gaat weer naar zijn nest om na te denken.

Fijn, mag ik daar weer naartoe. Maar het is belangrijk. En ach, ik heb toch ook mijn kwaliteiten?
Vàilan vliegt naar de stadspoort, verandert terug en loopt Buitenwijk in. Vrijwel meteen wordt hij door een rover belaagd. Vàilan grijpt hem met een hand beet, tilt hem op, en smijt hem vervolgens door een deur een huis in. Na dit korte intermezzo gaat hij verder, op zoek naar Madarian.

"Sorry meneer, het was maar een foutje, ik zag u niet en het spijt me" zei Doc tegen de verkenner. Hij kon liegen als geen ander, maar onderdanig doen en bescheiden? Ho maar.
De verkenner schoof hem aan de kant, recht in een kraampje.

De eigenaar begon te roepen. "Hee, hij daar! Die met die puntoren! Ik zag hem zonet een stel beurzen stelen! Houd de dief!" "Uh-oh" schoot door Doc's geest.

Hij begon te rennen, richting de ongure herbergen. Hij zag daar iemand met zijn boog lopen, en bedacht dat hij die ook nog eens terug moest zien te krijgen.

Shit ze hebben me gevonden
Dacht Linctus terwijl hij door de straten heen rende. Hij wist zeker dat de verkenner hem niet had kunnen volgen.
Hoe wist hij dan dat ik hier was? Hoe had hij mij nu kunnen vinden?
Linctus was aan het piekeren terwijl hij zich zo snel en onopvallend mogelijk een weg door de voorstad baande.
Ik moet hier weg.
Dacht Linctus bij zichzelf.
Ik moet snel weer zien te verdwijnen.

Zijn achtervolgers konden hem niet meer zien, dus Doc rustte even, en ging toen een herberg binnen.

Hij deed de deur open, en gelijk sloeg een warme damp hem tegen het gezicht. Hij zocht een tafeltje bij de muur, en begon te denken. "In deze stad is het rijk zijn en je alles kunnen veroorloven, of arm zijn en niets kunnen kopen.
Er is ook veel tuig zoals ik," dacht hij, "dus ik heb concurentie." Op dat moment kwam de waard met een pul bier. "Dankje, waard" mompelde Doc.
Hij ging verder met denken.
"Misschien moet ik beginnen als huurmoordenaar...maar dan heb ik wel een dubbele messenschede en een kleine recurveboor nodig....."

Een wachter herkent Madarian van eerder, en kijkt naar het lijk. "We hebben een paar lijken gevonden van leden van de Schaduwbende. Die in de steeg die je opruimde was hun leider. Die andere zijn zeker ook jou werk?" Madarian knikt bevestigend. "Op het hoofd van hun leider stond geen prijs meer, maar op die van de andere leden wel. Hoe groot ze zijn weet niemand, dus wees op je hoede. Hier is de beloning." Madarian telt snel hoe hoog de beloning is. Net het geld wat hij gestolen had. "Er was eerder van iemand geld gestolen. Misschien heeft hij iets gezien?" Een klant die onder het bloed zit komt naar voren. "Nee, ik heb niets gezien." Madarian herkent z'n slachtoffer. "Hoeveel hebben ze gestolen?" De man geeft het exacte bedrag op. Een eerlijke gast. Meestal wordt het bedrag overdreven... "Alstublieft. Hier is het bedrag wat gestolen was." De klant is verbaasd, blij en weet niet wat hij moet zeggen. Madarian gaat de herberg uit en ziet iets in de lucht vliegen. Wat het is kan hij niet goed zien, want hij kijkt tegen de zon in. Het is groter dan een vogel. Madarian loopt verder licht in gedachte de straat door. Ooit was hij een van de meest succesvolle dieven, maar die tijd ligt ver achter hem. Even was hij teruggevallen naar z'n oude gewoontes, maar dat geweten van hem... Ooit had hij geld gestolen van een jonge vrouw, en toen hoorde hij dat haar dochtertje overleden was omdat het geld voor de medicijnen gestolen was. Regelmatig heeft hij er nog nachtmerries van. Sindsdien steelt hij alleen nog van tuig. Madarian gaat op zoek naar de stadspoort. Hij wil ingrediënten hebben.

Linctus liep door de straten heen. Hij had geluk gehad dat de verkenner zich liet afleiden. De aanvaring met de verkenner deed hem wel laten beseffen dat hij weer wapens bij zich moest gaan dragen. Jaren geleden had hij die weggedaan om niet op te vallen tussen de menigte. Nu moest hij weer aan wapens komen. En een vluchtweg.

Linctus had een plan bedacht zo gestoord dat het wel moest werken. Linctus ging naar een herberg toe en liep naar binnen. Dit was een bekende slaapplaat voor vele handelaars die op doorreis waren. Met zijn laatste geld betaalde Linctus de herbergier voor een slaapkamer voor alleen de dag. Een nacht kon Linctus niet betalen.

De herbergier weeg Linctus naar zijn kamer. Toen deze de trap weer afdaalde sloop Linctus de kamer weer uit. Hij klopte op de deur. “Je moet nog de stadstoeslag betalen.” Riep Linctus tegen de persoon aan de andere kant van de deur. Deze deed te deur open om te protesteren. “Die heb ik al bet..” Nog voor dat de handelaar zijn zin kon afmaken kreeg hij al een dreun in zijn gezicht. De handelaar viel knockout en Linctus sleepte hem zijn kamer. De herbergier dacht iets gehoord te hebben en kwam de gang in. Er was echter nu niets meer te zien, dus hij zou zich het wel ingebeeld hebben. Op zijn kamer ontdeed Linctus de handelaar van zijn kleding. Daarna bond Linctus de handelaar vast met lakens en snoerde hij zijn mond met de kussensloop. Linctus waste zich en klede zich om. Met een geheel nieuw verzorgd uiterlijk liep Linctus de herberg weer uit. Hij griste een papier van een gevel af en liep de stadpoort binnen. Bij de poortwachter moest hij zich melde waarna hij het papier liet zien. "Ik kom me aanmelden voor de vrijwillige stadswacht van de voorstad." Zei Linctus met een grote glimlach.

Het pad richting het punt, dat zich op het netvlies van de man gevestigd had, was lang. Het kasteel, met de, onmiskenbaar, er omheen geplaatste stad Lag op een flinke afstand van de grens van het woud. De oude man was echter al grotere vlakten overgetrokken, en dus was dit niets nieuws.

Het landschap was heuvelachtig. Zonnestralen wierpen lange shaduwen in de luwtes tussen de heuvels. Het was een prachtig gezicht. Om de zoveel tijd stond de man even stil, meer tijd nemende voor rust nu zijn eindbestemming dichterbij kwam.

Ondanks zijn verre reizen, kon hij zich altijd weer verwonderen over de gebieden die hij zag. De boerderijtjes, verspreid over het landschap, lagen er rustig bij. Vee graasde wat, boeren liepen rond, watertroggen controlerende of mest rondstrooiende om de groei van het gras te bevorderen. De meeste van hen groetten de oude man als hij voorbij liep, en hij groette vriendelijk terug.

Voor hem doemde de stadsmuur op. Een gigantisch bouwwerk, niets zoals de man ooit eerder had aanschouwd. De stenen leken perfect uitgelijnd, de muur stond kaarsrecht, klaar om iedere voorbijganger respect af te dwingen. Geluiden van binnen probeerden te ontsnappen aan het steen, vaak tevergeefs, maar soms met succes. Geluiden van schreeuwende kooplieden, jammerende kinderen, een enkele kreet van wanhoop.

Toen stopte de man zijn pas. Geremd door het gevaarte dat voor zijn ogen opgedoemd was, nauwelijks vijftig meter verwijderd.

De stadspoort.

Doc betaalde voor een pul bier, en ging daarna op zoek naar een wapenhandelaar buiten de muren.
Eenmaal daar aangekomen vond hij er een, en kocht er een dubbele schede met messen. Hij oefende er een beetje mee, en raakte iemand expres. "Gaat goed, ik kan al beginnen," dacht hij bij zichzelf. "Eerst maar eens naar de affiches van de gezochten. Daar kan ik beginnen met de goedkopen, en dan kan ik op de zwarte markt wat rondkijken"

“hmm” De poortwachter keek naar het aanplak biljet. Het was een van de vele die ze verspreid hadden in de voorstad. De voorstad begon een probleem te worden en een van de nieuwe voorstellen was om mensen vrijwillig te ronselen. In ruil voor een onderkomen binnen de stadsmuren konden deze mensen patrouilleren door de voorstad. Zo zouden de dure wachters ingezet kunnen worden op de plekken waar dit echt nodig was. De poortwachter keer naar Linctus. “Nee, ik denk niet dat je geschikt materiaal bent voor de voorstad.” De poortwachter wuifde Linctus weg en gelijk werd hij begeleidt door twee andere wachters die Linctus aan een arm vastpakten.

Men een smak lande Licntus weer op de weg in de voorstad. De twee wachters lachte Linctus uit. Linctus krabbelde op en richtte zicht tot de twee wachten. “Kom maar op stelletje veredelde uitsmijters.” Linctus balde zijn vuisten. Een van de wachten wilde ingaan op de uitnodiging van Linctus, maar de andere hield hem tegen. “laat maar, hij is het niet waard” lachte de tweede wacht.
Terwijl de beide wachten zich omdraaide kregen ze een steen tegen zich aangegooid. Linctus stond een eindje verderop nog steeds te schelden en gooide de stenen.

“We pakken hem”riep de ene wacht tegen de andere. En ze renden naar Linctus toe met getrokken zwaarden. Linctus probeerde zich uit de voeten te maken. Links, rechts weer rechts rende Linctus door de straten met de twee wachten op zijn hielen. Toen rende hij een steegje in waar de twee wachten hem hadden gevolgd. Met de rug tegen de muur stond Linctus klem in het steegje terwijl de twee wachten dichterbij kwamen.

"Dus... De eerste die ik ga najagen is ene Linctus..." dacht Doc. "Die aanplak-affiches voor de burgerwacht. Die ga ik najagen." Hij nam het aanplakbiljet mee.

Vàilan loopt het zoveelste steegje in en besluit om navraag te doen in een kroeg.
"Kijk mij nou. Ik ga een kroeg in. Waar gaat dat heen met de wereld?"

Hij stapt naar binnen, loopt naar de bar en vraagt hardop naar Madarian. Enkele gasten kijken hem met verwoestende blikken aan.
"Spreek die naam niet uit, dwaas!" roept een fors gebouwde arbeider.
"Sorry. Ik ben alleen maar naar hem op zoek, heeft een van jullie enig idee waar hij is of kan zijn?" vraagt Vàilan.
"Wij helpen geen vreemden. Zeker geen vreemden die wel erg netjes gekleed zijn. Jij bent zeker een stedeling. Een rijke stedeling. Je hebt lef om je hier te tonen," zegt de arbeider die dreigend op hem af komt.
"Ik ben afkomstig uit de stad, ja. Maar ik heb geen rijkdommen of zo...behalve datgene wat ik ben", zegt Vàilan.
"Misschien heb je wel wat mooie goudstukken voor mij en m'n maten" zegt de arbeider dreigend. Hij wil uithalen, maar Vàilan pakt zijn vuist beet.
"Op je knieen," zegt Vàilan. De arbeider probeert zich te verzetten.
"Verzetten doet alleen maar extra pijn," zegt Vàilan kalm. De arbeider gaat zitten.
"Goed zo," zegt Vàilan, en hij laat de arbeider los. Deze staat meteen op en haalt opnieuw uit. Vàilan ontwijkt, grijpt de man bij z'n keel en smijt hem met deur en al de kroeg uit. Een van de maten van de arbeider haalt ook uit en wordt eveneens naar buiten gegooid. De derde smeekt om genade en vertelt dat hij Madarian naar de stadspoort heeft zien gaan.
"Dank je, was dat nou zo moeilijk?" vraagt Vàilan, en hij gaat snel naar de poort om Madarian daar op te wachten.

Even later komt Madarian aan bij de stadspoort. Geen huizen en krotten meer. Een open veld met wat boerderijen en verderop begint het bos. Hij ademt diep in. Wat een heerlijke geur. Stukken beter dan die stanklucht in de stad. Hij loopt met een pas tussen normale snelheid en rennen in richting het bos. Af en toe kijkt hij onopvallend of hij gevolgd wordt. Ongeveer 50 meter van de stadspoort groet hij een tegenligger, een ouder uitziende man. Vanuit z'n ooghoeken ziet hij iemand vanuit de stad komen en zoekend rondkijken. Wie het is kan hij niet goed zien. Madarian vertrouwt het echter toch niet en loopt op normaal tempo verder richting het bos, de onbekende persoon in de gaten houdend.

Ook Vàilan bereikt de uitgang van Buitenwijk.

"Hemel zij dank, ik ben uit het hellegat," zegt hij tegen zichzelf. Hij kijkt in het rond, en vervolgens vooruit. Daar ziet hij iemand lopen die goed voldoet aan de beschrijving die hem werd gegeven door Sybil.

"Hebbes," zegt Vàlan. Hij versnelt zijn pas, begint te rennen en transformeert weer in een griffin, waarna hij met flinke snelheid het luchtruim kiest.

En nu alvast verzinnen hoe ik hem dit alles het beste uit kan leggen. Ik zal maar meteen ter zake komen en hem zo min mogelijk met vragen laten zitten

WAT...Madarian ziet de persoon bij de poort veranderen en vliegen, en die persoon komt op Madarian af! Hij bedenkt zich geen moment. Hij pakt z'n boog, een pijl en zet het op een lopen richting het bos. Als de gedaante redelijk dichtbij is gekomen stopt Madarian, en richt z'n pijl en boog op de gedaante. "Stop of ik schiet!" Het bos is te ver weg om het te redden. Ik zal m'n huid duur verkopen!

Yikes! Vàilan landt meteen, op slechts een paar meter afstand van Madarian.
Gast, laat je boog zakken want je maakt toch geen schijn van kans!

Hij verandert weer terug naar mensvorm en verontschuldigt zich.

"Dit praat wat makkelijker. Sorry voor deze actie, maar ik moest je per sé even hebben. Heel even maar. Maak je niet druk, ik maak geen mensen af zonder reden. Jij bent Madarian? Zo ja, dan moet je mee naar de koningin. Mij is verteld, door haar dochter Sybil, dat jij in het bezit bent van een koninklijk voorwerp, wat lang geleden uit de crypte werd gestolen. Ze willen dat voorwerp weer terug hebben. Het is immers een stukje familiegeschiedenis, en jij hoort het niet bij je te dragen. Je kunt vrijwillig meegaan, of je gaat moeilijk doen en mij dwingen om je hardhandig mee te nemen. Kies aub voor dat eerste, want je wil geen ruzie met een Zilvervleugel".