“Het is bedrog” bulderde het door de ruimte. Een grote man stond op en sloeg met zijn vuisten op tafel. Aan de andere kant van de tafel zat een man met onverzorgd uiterlijk naar de grote man te kijken. “Je hebt verloren, dus betaal.” Begon de onverzorgde man. De grote man werd nu echt boos en greep Linctus bij zijn keel en sleurde hem over de tafel heen. Linctus gaf de man een dreun in zijn gezicht, maar dat hielp niet veel. De grote man gooide Linctus door de kroeg heen. Hij belande uiteindelijk achter de bar. De barman had inmiddels al een kruisboog te pakken. “Naar buiten jullie. Ik wil dit gezeik niet in mijn kroeg hebben.” De barman richtte de boog op Linctus en daarna op de grote man. Hij probeerde ze beide onder schot te houden. Linctus krabbelde op, liep naar de tafel pakte zijn spullen en liep de kroeg uit. De grote man pakte ook zijn spullen en verliet de kroeg. Hij was van plan om Linctus nog een paar klappen verkopen, maar toen hij buiten was, was Linctus nergens te bekennen.

Een grote gespierde vent valt hevig bloedend bij z'n kruis op de grond. "Wat... Wat heb je gedaan?" "Nooit gehoord van slagaders? Veel plezier in de hel." zegt een man van normaal postuur. Als hij net is uitgesproken blaast de gespierde vent z'n laatste adem uit. Hij haat roofovervallers. Hij doorzoekt snel het lichaam en haalt wat geld van het lichaam. "HALT!" Madarian houdt zich meteen stil en beweegt niet. "Jaaaa?" "Wat is hier gebeurd?" De wachter kijkt naar het lijk en herkent de dode. "Niets aan de hand. Alleen een dode roofovervaller." "Ik had hem al eens gewaarschuwd. Wat een rotzooi. Je hebt pech, want er staat geen prijs op z'n hoofd. Hij heeft net z'n straf uitgezeten." "Succes met opruimen." Madarian staat op en loopt een hoekje om. Daar stopt hij de buidel van de dode weg met een glimlach. Hij loopt nog een hoekje om, en dan ziet hij een glimp van een vuist. Daarna wordt alles zwart.

Linctus stond uit te hijgen in eens steegje. Even keek hij om de hoek heen en zag dat de grote man hem echt kwijt was. Pas toen deze weggelopen was liep Linctus ook weer de straat op. Schamele houten links en rechts gaven de hele straat een vervallen indruk. Aangedrukt tegen de stadsmuren lag dit schamele verzameling van krotten. De meeste mensen die in dit gedeelte woonde waren ongewenst in de echte stad. Voddenboeren, afvalscheppers en andere ongure types hadden een geheel dorp opgebouwd net buiten de stadsmuren. Alleen welkom in de stad voor hun ondankbare banen. Een perfecte plek voor iemand die niet gevonden wil worden. Een perfecte plek dus voor Linctus

Madarian wordt wakker, maar beweegt niet. Wat was er gebeurd? Z'n hoofd doet zeer. Hij opent z'n ogen een beetje, en kijkt rond. Een krot. Hij zit vastgebonden aan het bed, en niemand in de buurt te zien. Hij weet vrij snel z'n rechterhand te bevrijden, en daarna is hij snel los. Dan klinken er voetstappen in de buurt. Hij verschuilt zich achter de deur. Deze wordt open gedaan, en als de persoon half door de deur is, geeft Madarian er een flinke trap tegen. Hij staat klaar om de onbekende een flink pak slaag te geven, maar de man ligt bewusteloos op de grond. Hij kijkt naar de man. Een schooier, niets van waarde bij zich, behalve een ijzeren dolk. Madarian pakt de dolk die aan de gordel van de bewusteloze man hangt, en sluipt door het krot. Blijkbaar zit hij op de bovenverdieping. Hij sluipt naar beneden, en ziet dat zijn spullen op een tafel liggen. Niemand in de buurt. Mooi! Hij pakt z'n spullen en hoort de deur achter hem open gaan. Hij draait zich om en gooit de dolk meteen richting de deur. Een plof klinkt als z'n derde vijand dood tegen de grond knalt, met de dolk in z'n hart. Snel trekt hij z'n kleding aan en glipt door de deur de straat in. Dan klinkt er een kreet. De tweede is weer wakker en heeft z'n kameraad gevonden, stormt naar buiten kijkt rond, maar kan Madarian niet vinden. Madarian kijkt of hij niets mist. Geld. Natuurlijk is z'n geld weg...

Vàilan kijkt uit over het dorp net buiten de stadsmuren. Een troosteloos beeld in vergelijking met de pracht van de stad Thylis. Maar in elke hoofdstad komt het voor dat niet elke wijk, erbinnen of net erbuiten, er zo mooi uit ziet.

Hij hoort de leraar weer wat dingen beweren over Zilvervleugels.

"Ja hoor eens even," zegt Vàilan bij zichzelf. "Daar moet ik 'm toch echt even verbeteren." Hij verandert in zijn ware vorm en vliegt naar het lager gelegen plateau waar de leraar met z'n klas zit. Hij landt net achter de man, die zich natuurlijk rotschrikt. Vàilan verandert weer terug en begint te spreken.
"Het ziet er naar uit, meneer, dat uw kennis over Zilverleugels her en der nogal tekort schiet. Ten eerste: dat over de zilveren veren klopt, maar die zitten niet her en der en ongelijk verdeeld. Ze zitten mooi in het midden van de vleugels, netjes in een rij en over de hele lengte. Zichtbaar voor allen. Ten tweede: wij eten ook wel eens vruchten. Ten derde: je speelt met je leven als je ons probeert te vangen, het is echt niet zo simpel als je beweert. Moet ik verder gaan?"

De leraar kijkt hem stomverbaasd aan en moet z'n ongelijk toegeven.
"Tja, als je er zelf een bent weet je het wel beter," verzucht hij. Vàilan zoekt het weer hogerop en besluit om wat rond te vliegen. Allereerst verkent hij de buurt buiten de stadspoorten.

Troosteloos, een broeinest van uitschot en addergebroed. Hoe heeft dat toch kunnen gebeuren? Dit was nooit gebeurd als Sveltana nog regeerde.

Hij ziet een paar mensen vechten maar besteedt er verder geen aandacht aan.

Barbaars, laag volk. Ik ga liever terug naar de stad, naar de beschaafde wereld. Awyllin had nog wat voor me. Laat ik dat maar eens gaan bekijken.

Doc werd wakker op de velden van...waar eigenlijk? Omdat hij zich dit bedacht sprong hij op en keek even snel om zich heen, met boog in de aanslag. Er was niets bedreigends in de buurt, dus hij ontspande. "Eerst maar eens zoeken naar mijn messen," dacht hij.

Madarian kijkt om zich heen. Waar was hij nu weer? Veel krotten, houten huisjes en veel mensen in vodden. Weinig buit om hier te halen. Hij doet z'n cape om en trekt de capuchon verder over z'n hoofd, zodat z'n gezicht niet te zien is, en loopt door de straten totdat hij bij het rijkere gedeelte is. Daar ziet hij iemand in mooie kleding, en daarom zou die een grote geldbuidel moeten hebben. Hij loopt vlak achter hem langs, snijdt in één snelle beweging de buidel los, en verdwijnt weer in een straatje. Zo snel hij kan leegt hij de buidel in z'n zak en gooit de buidel op de grond. Zo min mogelijk bewijs bij je hebben heeft hij altijd geleerd. Dan telt hij het geld, zonder het uit z'n zak te halen. Even later hoort hij een kreet. "M'n geld! Ze hebben m'n geld gestolen!" Hij loopt rustig door. Vooral geen aandacht trekken...

Doc had een tijdje rondgelopen, en merkte dat hij z'n gouden horloge nog had. "Deze moest ik maar weggooien, trekt alleen maar aandacht," mompelde hij. "Floeps..."

Vijf minuten later hoorde hij iemand roepen. "Wat!?! Een houden horloge?! Ik ben rijk, hahaha!" Doc vloekte in zichzelf voor zijn onvoorzichtigheid.

allone houdt er van door de tijd te reizen.
vandaag is ze in de middeleeuwen terechtgekomen.
geinteresseerd loopt ze rond..
en dan inene, dan kan toch niet, een voorwerp uit de 20ste eeuw:
"Wat!?! Een gouden horloge?! Kijk, kijk, hahaha!" roept en lacht ze.
hoe is dat nu mogelijk?
heeft ze zich vergist, en zijn dit toch niet de middeleeuwen?

Doc hoorde de persoon nog steeds roepen, en besloot er maar van weg te lopen, toen iets in het gras langs de weg zijn aandacht trok.

Het was een boog. Hij had precies dezelfde op zijn rug.

"Ik herinner me niet dat ik hier ooit eerder ben geweest, dus ik kan zomaar een oudere versie van mezelf tegen komen," dacht hij.

De bladeren ritselden in de boomtoppen. Vallende regen maakte een monotoon geluid op het bladerdak. De bomen waren oud, de basten gerimpeld, en begroeid.

Paden waren er al lang niet meer. De tijd waarin de wegen door het woud onderhouden werden, lang vervlogen. Paddestoelen en dode bladeren sierden de zompige grond.

En toch, daar tussen de bomen, daar liep een man. Zijn gezicht en lichaam verhuld in groen gekleurde klederdracht, maar ouderdom, verraden door de wandelstok en gerimpelde vingers, was niet te ontkennen.

De man bewoog langzaam, alsof de tijd hem niet deerde. Een lange reis achter hem, en een evenwel lange reis nog in het vooruitzicht. Zijn eindbestemming niet zeker, maar de reis er naartoe wel degelijk.

Even leek het alsof de man weggleed; maar een welgeplaatste wandelstok hield hem overeind, een zekere lenigheid bezittende die men eigenlijk verwacht als van een jong kind.

Een omgevallen boom, de wortels nu dienend als schild tegen de vallende stroompjes water.

De man plaatste zichzelf eronder, een moment nemend voor rust. Onder de kap waren slechts enkele contouren zichtbaar, maar de vermoeidheid werd aan het woud getoont door de diepe wallen.

Morgen zou hij verder reizen, voor nu zou hij afwachten, hopende op beter weer, en misschien een beetje slaap.

Slapen... Hij kon zich de laatste keer dat hij dat had gedaan niet eens meer herinneren.

Doc was zo aan het denken, dat hij tegen een koninklijke wacht opliep. "Oeps, sorry," zei hij nog, maar de koning ging uit het portier van de koets hangen en vroeg: "Wat is er aan de hand? Waarom stoppen we?" Toen zag hij Doc in een ruzie met de wacht staan. "Gooi hem in de eerste de beste kerker in de stad! Trek hem wat vodden aan en laat hem eruit zien als een dief!" riep de koning.

Om wat meer beschutting te hebben tegen de regen, is Allone onder de bomen gaan lopen.

De regen maakte een monotoon geluid op het bladerdak.

Dan ziet ze een omgevallen boom, waarvan de wortels nu dienen als schild tegen de vallende stroompjes water.

Er onder ligt iemand te slapen.

Allone probeert hem wakker te schudden, maar de persoon slaapt zo diep, dat dat niet lukt

Toen hij wakker werd, merkte Doc dat al zijn spullen weg waren. "Oh ja, ik liep de koning tegen het lijf," dacht hij. "Achja, die grote boog zou toch alleen maar opvallen"
Hij voelde even aan zijn puntoren, en begon toen zijn cel te inspecteren.

Vàilan landt op het balkon van de Troonverdieping, de verdieping waar zich ook de troonzaal bevindt. Awyllin staat daar al te wachten. Naast haar staan twee bedienden, die een voorwerp dragen dat bedekt is met een doek.

"Ah, je bent er," begint ze. "Je gaat dit misschien niet helemaal leuk vinden, maar ik wil toch dat je het ziet."
"Ik heb al zo'n vermoeden...," zegt Vàilan. Awyllin verwijdert het kleed en toont een zadel.
"Niet weer een zadel. Hoe vaak moet ik je toch vertellen dat ik geen zadel wil?" roept Vàilan.
"Ja nou, deze past beter bij je...," zegt Awyllin.

Vàilan draait zich om en loopt wat rond.
"Ik zie er niet uit met zo'n zadel. Ik ben wild, jong, vrij...zo'n zadel bevuilt me gewoon," zegt hij.
"Vooruit, ik zal niet meer drammen," zegt Awyllin.
"Echt, ik zou d'r haast grijze veren van krijgen," zegt Vàilan.
"Had veel beter gestaan, zeker in combinatie met de zilveren," merkt Awyllin op.
"Ja, misschien. Maar gelukkig is lichtbruin veel passender bij...euh...m'n achterwerk," zegt Vàilan.

De twee lopen rustig de troonzaal in.

"Er is weer veel criminaliteit in de Buitenwijk," zegt Awyllin.
"Je meent het. Als je moeder...,"
"Ik weet wel dat mijn moeder het beter deed!" roept Awyllin verontwaardigd. "Maar ik doe het ook goed! Er zijn alleen wat...ongeregeldheden...maar je ziet dat het er nog steeds mooi uitziet hier! Je mag wel gaan, Vàilan. Een fijne dag nog!"
Awyllin loopt gefrustreerd verder en Vàilan besluit dan maar om weer naar buiten te gaan.

Linctus liep rustig door de straten heen. Veel reizigers met beperkte middelen kwam je tegen tussen deze krotten. Het was een verzamelplaats van armoedige en ongewenste. Linctus liep door de straten en kwam aan bij een andere kroeg. Hier was hij nog niet weggestoord geworden, zulke kroegen werden langzaam aan een zeldzaamheid. Hij zou dan vast en zeker vertrekken naar een andere stad. Linctus liep de kroeg in en ging zich zitten bij de haard. De kroegbaas kwam hem een bier brengen en Linctus betaalde de man. Een van de laatste restjes geld dat hij nog bij zich had. Dat werd vanavond buiten een slaapplek zoeken. Misschien kon hij morgen ergens een klusje vinden. Hij zou alleen niet weten waar hij moest vragen. Kaarten om geld bij elkaar te sprokkelen deed hij in ieder geval niet meer. De ervaring met de grote man die niet tegen zijn verlies kon was een wijze les geweest. In deze stad zou hij het niet meer proberen.

Na een paar straten lopen ziet Madarian een wapenwinkel. Hij gaat naar binnen en kijkt in het rond. Wat hij nodig heeft is een boog met wat pijlen. Die waren ook weg na z'n ongepland dutje, samen met heel wat gevulde flesjes. Een paar lege heeft hij nog wel. Hij koopt de beste boog die hij nu kan betalen, samen met wat pijlen en een extra dolk. Nu voelt hij zich weer bijna compleet. Bijna. Hij gaat naar buiten en kijkt rond. Veel planten, maar allemaal in tuinen, en redelijk wat wachters. Hier kan hij geen ingrediënten vandaan halen voor z'n gif, en hij heeft nog net voldoende geld voor een maaltijd. Hij heeft trek. Aan de overkant van het plein is een herberg, tussen wat andere winkels in. Hij gaat naar binnen, bestelt een maaltijd en gaat met z'n rug tegen de muur zitten, zodat hij alles kan overzien. Even later wordt z'n eten gebracht. Als hij dit naar binnen heeft gewerkt komt er een man voor hem staan. "Daar ben je dus!" Madarian kijkt op, en ziet dat het die vent is die hij bewusteloos had geslagen met de deur, en deze tilt een oorlogsbijl omhoog! Snel haalt Madarian z'n dolk tevoorschijn terwijl hij van z'n stoel af draait. Net op tijd, want de bijl versplintert de stoel. Met één uithaal van de dolk snijdt Madarian de slagader door bij de linkeroksel van z'n aanvaller. Hevig bloedend haalt deze nog een paar keer uit naar Madarian, die de aanvallen net weet te ontwijken. Meerdere klanten krijgen flink wat bloedspetters op zich, en massaal beginnen de klanten te kokhalzen. Dan valt de aanvaller dood op de grond. Er komen wachters aan, en beginnen met een onderzoek. De waard laat het allemaal gelaten over zich heen gaan, en weet dat hij straks flink moet gaan schrobben. Intussen worden de klanten ondervraagd door de wachters.

Edit: Ik was al aan het typen voordat ik de pst van Linctus zag.

Iets porde zijn zij.

Uit zijn moment van rust verstoord.

Hij krikte zichelf omhoog, zijn stok gebruikend als steunpilaar. Er stond een persoon naast hem, maar in het duister van het woud was het moeilijk te zien wie, of wat, het eigenlijk was.

''Ach, het geeft niet. Ik moest zo onderhand toch weer verder,'' dacht hij. Hij kuchte. Ingeademd stof, bevrijd uit zijn luchtwegen, verliet zijn neusgaten en mond. Hoewel, zeker dat het stof van buiten was, was hij niet.

''excuseerd, maar ik moet mij weer verder op mijn weg begeven,'' zei hij tegen de persoon naast hem, terwijl hij opstond.

Zonder omkijken wandelde hij weg. Als de persoon hem nodig had, volgde die hem vast wel.