Het enige wat Creanan zei was dat ze verder moeten gaan. Maar Madarian zag aan het gezicht van Creanan dat het menens was. Zonder een woord te zeggen was z'n vermoeden bevestigd. Ooit heeft hij z'n overleden vrouw gezworen geen zwarte magie meer te gebruiken, maar hij heeft die belofte gebroken. Zelfs niet om degenen te straffen die z'n vrouw en kinderen vermoord hadden, en hem voor dood hadden achtergelaten. Maar de onmacht toen Kitara werd meegenomen was hem even teveel geworden. Alles was weer boven gekomen. De capuchon was weer over z'n gezicht heen, dus de anderen zullen het waarschijnlijk niet kunnen zien. Niet aan z'n gezicht tenminste... Ooit gebruikte hij z'n zwarte kunsten als witcher (monsterjager) om het kwaad te bestrijden in het kader van 'ken uw vijand'. Toen redde hij z'n toekomstige vrouw van een vloek. Hij had haar gezworen niet meer op monsters te jagen en geen zwarte magie meer te gebruiken. Het is zo'n tijd geleden. Z'n vrouw. Hoe zag ze er ook al weer uit? Elke dag wordt het moeilijker haar gezicht te herinneren, en dat doet pijn. Dan ziet hij Kitara wijzen in de richting van de stad en de bijl, en daarna maakt ze zwaaibewegingen. Wat ze daarmee wil zeggen dringt nog niet door bij Madarian.

"Wat een moeite om al die dingen bij elkaar te krijgen. Je moet er maar zin in hebben," zegt Sanya.
"Alsof ik een keuze heb," zegt Vàilan.
"Je had ook eerder goed kunnen worden," zegt Sanya.
"Als jij eens wist wat ik moet doormaken zou je er niet zo over denken," zegt Vàilan.
"Misschien heb je gelijk," zegt Sanya. "Ik heb wel eens gehoord over zo'n Robijnzwaard. Wat is de geschiedenis ervan?"
"Hm, dat weet ik niet precies. Er gaan erg veel verschillende verhalen rond over het ontstaan ervan. De dwergen geloven dat hun god, Arkath, het zwaard zelf gemaakt had en het gaf aan de eerste dwergenkoning. De mensen van Channon geloven echter dat het zwaard werd gemaakt door een gevangen genomen tovenaar in ruil voor zijn vrijheid. In Korresan denkt men juist dat het Robijnzwaard door Sandro is gesmeed, de machtigste ondode krijger ooit. Elven geloven dat het Robijnzwaard zich in de loop der eeuwen in de natuur heeft gevormd en heeft gewacht op het moment dat een waardig iemand het zou vinden en het zou gebruiken om de elfen te redden van kwade machten," zegt Vàilan.
"Is er maar een, of zijn er meerdere?" vraagt Sanya.
"Er zijn er een stuk of vijf als ik me niet vergis. Maar je mag niet spreken over de Robijnzwaarden. Het is het Robijnzwaard. Er zijn er wellicht meer dan een, maar het is 1 voorwerp en mag ook slechts zo genoemd worden. Erg ingewikkeld allemaal," zegt Vàilan.
"Nogal," zegt Sanya. "En waarom kan alleen dat zwaard een Engelenschild doorbreken? Wat is een Engelenschild precies?"
"Een Engelenschild is slechts een spreuk. Deze werd voor het eerst gebruikt door de mensen van Channon, toen ze werden aangevallen door demonen uit het Vuurland. De legende gaat dat een engel uit de hemel neerdaalde en het schild met zijn zwaard om de stad heen plaatste, vandaar ook de naam Engelenschild. Hierna zou het aan de sterkste magiërs zijn geleerd zodat zij voortaan ook het schild konden gebruiken. De kennis van die spreuk is waarschijnlijk verspreid, omdat de elfen nu ook de kennis ervan hebben. En waarom alleen een Robijnzwaard het kan doorbreken weet ik niet. Er gaat een verhaal dat zo'n zwaard het enige wapen is wat een aartsengel kan doden. Maar of dat ook waar is, weet ik niet. Ik heb het nog nooit gezien of zelf geprobeerd," zegt Vàilan.

"Dus jij wilt leren vechten?" Begon Linctus tegen de kleine meid. Linctus had zelf in de nauwe grotten en schachten van de mijn geleerd de kolonie te verdedigen. Zijn grote kracht en zijn gebrek aan vrees waren daarbij zijn sterke punten geweest. Nu wou dat kleine meisje op de zelfde manier leren vechten. "Ik mag dan niet de slimste zijn." Begon Linctus. "Maar misschien is het voor jou beter als je vechten leert door verschillende mensen van de groep." Linctus trok een van zijn bijlen en stak deze uit naar Kitara. Kitara pakte het aan en liet de bijl een stuk zakken. Het wapen was een stuk zwaarder dan gedacht. Linctus zag hoe het meisje met twee handen de bijl vast hield. Linctus pakte toen de bijl weer terug. "Misschien moeten we eerst voor jou twee werpbijlen vinden. Die zijn eigenlijk voor te werpen en een stuk lichter." Linctus wees nu naar madarian. "Madarian werkt volgens mij met lichtere wapens. Daar zou je mee kunnen beginnen. Als je dan zwaarder geschut nodig hebt roep je mij maar."

ze knikte, maar toen ze de bijl aanpakte merkte ze dat deze toch wel ietswat zwaar voor haar was. Voor een kind echter kon ze hem nog redelijk omhoog houden zonder meteen voorover te flikkeren. Ze gaf Linctus de bijl terug en keek naar Madarian. Even hield ze haar hoofd schuin, vragend, en keek de mens aan. maar hij scheen haar nog niet te begrijpen. ze liet haar schouders zakken, en ging maar verder met het bijhouden van de groep, wat al zat moeite kostte nu. het was in ieder geval een goede training voor haar conditie

Madarian is nog steeds in gedachte verzonken als eindelijk een paar woorden van Linctus doordringen. "...leren..." "...vechten..." "...Madarian...". Nu dringen de bewegingen door en ook die vragende blik van Kitara. Hij kijkt vanonder z'n capuchon naar Kitara. "Jou leren vechten. Een goed idee, maar op dit moment heb ik alleen maar giftige dolken. Als ik je daarmee les geef, dan wordt dat een korte les, en dan overleef je het niet." Kitara wijst naar het lichte zwaard dat ze gevonden had in de grot. "Een goed wapen, maar niet om les mee te krijgen. Straks hak je je eigen vingers af, of mijn hoofd." Hij denkt even na, en snijdt terwijl de groep doorloopt een paar takken van een boom. Daarna haalt hij lopend eventuele scherpe kanten van de vier takken, en maakt ze ruwweg even groot als een dolk.

"Oké. Hiermee zou het moeten lukken. Dingen die je moet weten. Aanvallen. Aanvallen is de beste verdediging, vooral bij een beginneling. Geef je vijand geen kans om aan te vallen. Je hebt met kleinere wapens een voordeel en een nadeel. Een dolk bijvoorbeeld is licht, dus kun je sneller achter elkaar steken. Het nadeel is dat een kleiner wapen meestal minder schade toebrengt als een groter wapen. Dus dat betekent: Als je met iemand vecht is één steek meestal niet voldoende om de ander uit te schakelen. Dus drie steken of meer van een dolk brengt ongeveer evenveel schade toe als één slag met een zwaard.

Kennis van anatomie kan daarom veel schelen. Een slagader, het hart, de luchtwegen, ogen, oren en andere kritische plekken kunnen het verschil betekenen van leven of sterven. En ook kan gif helpen om te overleven.

Waar je op moet letten bij het aanvallen is niet iets wat ik zomaar kan vertellen. Dat is iets wat je zal moeten leren in de praktijk tijdens een stop.

Verdedigen. Werk je met lichte wapens, dan kun je beter lichte pantser gebruiken. Je vertrouwt dan meer op je bewegingssnelheid. Een ridder in harnas met groot zwaard is meestal niet zo snel, en kan men relatief makkelijk ontwijken. Beter dan iemand die dezelfde stijl gebruikt. Het nadeel is, je moet op één of andere manier door het zware pantser heen. Zwakke plekken ontdekken leer je met ervaring.

Lukt het ontwijken van een slag niet, dan zul je moeten afweren. Dit is ook iets wat ik je moet leren in de praktijk."

Af en toe knikt Kitara tijdens de uitleg, en lijkt ze het te begrijpen. Intussen krijgt ze twee van de stokken aangereikt.

"Alsjeblieft. Bewaar deze stokken. Zodra we een gaatje hebben, dan zijn dit je trainingswapens. En deze twee zijn van mij." Madarian laat de andere twee stokken zien en stopt ze weg. Kitara echter begint tijdens het lopen te zwaaien met de stokken. Madarian duikt weg.

"Stop! Straks steek je me nog een oog uit! Een dolk is vooral een steekwapen en minder een slagwapen! Dat elvenzwaard zit er misschien tussenin, maar je kunt beter proberen snel en precies te steken."

"Wat een wezens allemaal. Ik ben nog nooit van mijn leven buiten mijn eigen dorp geweest, behalve dan toen ik wegliep, en natuurlijk de reis naar een onbekende bestemming, waardoor ik nu hier terecht gekomen ben," zegt Sanya. "Vandaar dat ik eigenlijk ook weinig wezens echt gezien heb. Ik hoorde er verhalen over en maakte allemaal voorstellingen van hoe ze eruit konden zien in mijn hoofd, en op papier. Ik teken graag. Ik heb wel eens elfen gezien, ook een dwerg, en volgens mij ook een keer een soort raar harig beest wat rechtop kon lopen,"
"Een weerwolf?" vraagt Vàilan.
"Misschien, het leek wel op een wolf ja," zegt Sanya.
"Houd je ogen maar goed open, je gaat nog veel meer wezens zien. Vriendelijke en onvriendelijke," zegt Vàilan.
"Toen ik hoorde over ondoden kon ik niet geloven dat zoiets bestond. Een wandelend dood lichaam. Dood is toch dood? Daar kan je toch niks meer mee? Ik wist helemaal niks af van het soort magie wat men gebruikt om doden te doen herrijzen. Maar nu snap ik ineens hoe alles werkt," zegt Sanya. "Dit is een enorm avontuur voor mij. Hopelijk kom ik levend aan in Grimheim. En hopelijk kom ik ook levend weer terug...waar dat ook mag zijn."
"Kon ik dat ook maar zeggen," mompelt Vàilan.
"Bij jou leeft ook nog iets. Het idee om goede daden te doen. Je kan genieten van de vrolijkheid en blijheid van mensen. Dat moet het bestaan toch verbeteren?" zegt Sanya.
"Positief blijven...altijd positief blijven. Zo probeer ik mezelf er doorheen te slepen," zegt Vàilan. "Voordat we Grimheim bereikt hebben, moet je voorzien zijn van dikke, warme kleding. Als we Thor Hrall willen bereiken via de bovengrond moeten we temperaturen van min vijftig weerstaan. Ondergronds kan ook, door een dwergentunnel. Maar dat is iets waar ik tegenop zie, als je eens wist wat er zoal kan rondlopen."
"Komt in orde. We maken wel een paar beren af en gebruiken de huid als kleding," zegt Sanya.
"Ha, en dat zeg jij?" vraagt Vàilan.
"Nee hoor, ik dood geen dieren," zegt Sanya.

"Weet iemand hoe ver het nog is?" Madarian begint toch een beetje moe te raken.

"Vond jij ook al dat de maan afgelopen nacht een wat rode gloed had?" vraagt Sanya.
"Rood?" vraagt Vàilan.
"Ja, ik vond de maan wat roder dan gewoonlijk. Rode manen zijn sowieso niet normaal. De maan is wit. Wat betekent het dat ie roder wordt? Of ben ik soms niet goed bij m'n hoofd?" vraagt Sanya.
Vàilan bladert vlug door zijn boek. "Godgl...nee hè," zegt hij.
"Is het erg?" vraagt Sanya.
"De eclips van de bloedmaan is in aantocht," zegt Vàilan.
"En dat is erg?" vraagt Sanya onwetend.
"En of dat erg is. De bloedmaan is een bloedrode maan...logisch, nietwaar? Deze is slechts een keer in de honderd jaar zichtbaar, op het moment dat hij de zon verduistert. De komst van die eclips wordt ongeveer vijf weken vantevoren 'aangekondigd' doordat de witte maan langzaam rood begint te kleuren. Tijdens de eclips zal de zon zelf bloedrood kleuren en 's nachts zal de gewone maan ook tijdelijk een rode kleur hebben. Wat is er nu zo erg aan die eclips? De bloedmaan is een soort krachtbron. Een kwade krachtbron. Tijdens de eclips wordt de zon volledig verduisterd en kleurt het landschap rood, waardoor het lijkt alsof het een groot vulkanisch gebied is. Tijdens dit gebeuren kunnen demonen ongestoord over het oppervlak lopen en zijn ze bovendien erg sterk. Maar kwade wezens in het algemeen hebben veel baat bij de eclips, omdat ze overdag ook op pad kunnen, in plaats van alleen 's nachts. Elke eclips gaat gepaard met vreselijke gebeurtenissen. Ik heb er al genoeg meegemaakt, en ik kan je vertellen dat het geen pretje is. Zelf heb ik tijdens zulke verduisteringen ook met die tijdelijke nieuwe kracht van alles gedaan. Ik vraag me af wat het effect nu zal zijn. We moeten ervoor zorgen dat we voor de eclips in Grimheim zijn. Nou, ik heb even uitgerekend dat de eclips nog precies vier en een halve week op zich laat wachten. In die tijd zijn wij wel in Grimheim. Maar wat dan? We zullen in Grimheim moeten schuilen," vertelt Vàilan.
"Hoe lang duurt die verduistering?" vraagt Sanya.
"Twee dagen," zegt Vàilan. "Twee lange, gevaarlijke dagen."
"Een eclips van de bloedmaan. Bedoelt men daar niet mee dat de maan verduisterd wordt in plaats van dat ie iets anders verduistert? Het zou toch de eclips door de bloedmaan moeten zijn?" vraagt Sanya, die kennelijk nog niet echt doorheeft van de opkomende gevaren.
"Ach, maakt het uit? Het is een eclips. De bloedmaan schuift voor de zon. Onthoud dat maar en doe niet moeilijk over allerlei talige zaken," zegt Vàilan.
Sanya lacht.
"Niet lachen. Die eclips is niet leuk," zegt Vàilan.

Kitara had aandachtig naar Madarian geluisterd, en hoopte dat zodra ze ergens konden stoppen ze er wat aantekeningen van kon maken. Omdat ze geen kleine houders had, moest ze de twee houten takdolken in haar handen vasthouden. even probeerde ze nog deze achter haar riem weg te steken, maar daar waren ze te klein voor. Nog iets om te doen als ze stil zouden komen te staan; iets maken om de takken, later misschien wel ijzeren dolken mee te kunnen nemen zonder ze in de hand te moeten houden, aangezien dat later nogal vervelend zou kunnen worden bij een mogelijke verrassing.
-----------------------------------------
Creanan keek even achterom, naar waar Madarian liep en begon te klagen. hij snapte ergens wel waarom, want door de zoektocht op Kitara hadden ze allemaal wat slaaptekort. "het zou nog ongeveer een uur moeten duren voordat we in het dorp komen, maar ik wil er ook niet te lang blijven dralen"
----------------------------------------
Kitara zuchtte even van opluchting. Ook al had zij wel de kans gehad te slapen, bij de warg had ze toch niet echt veel rust kunnen krijgen omdat de gedachte bij zo iets in de buurt te zijn heel war stress opleverde. Ook zij begon moe te worden.

Linctus zag de rest ook opgelucht waren dat ze bijna konden rusten. Na een half uurtje kwam de groep te voorschijn uit het bos. Het was nu nog maar een stuk lopen over de weides tot aan het dorp. Linctus ging langs Kitara lopen. "Kom op meisje, je hebt het al zo lang volgehouden. Laat je niet kennen en geef niet op." Linctus gaf een knipoog en liep door. In de verte kon de groep al de fakkels zien die op de omheining van het dorp stonden te branden. Ze waren er bijna.

Eenmaal bij de stad aangekomen werden ze door de stadswachten tegengehouden. "Halt! wie gaat daar!". "wij verzoeken enkel een tijdje rust in de stad, en een plek om te slapen" Antwoorde Creanan, die naar voren stapte. de bewakers overlegden even, keken naar de vreemde groep en draaide zich al snel weer om. " hebben jullie bezwaar tegen een fouillering?" Even werd er geaarzeld, maar Creanan stapte al naar voren. toen de groep zag dat het voornamelijk oppervlakkig was, voor de officieliteit, ging de rest van de groep ook maar. Al snel stonden ze binnen de poorten. "Als u een herberg zoekt met deze groep, zult u beter binnen de vreemdelingengebieden kunnen blijven, of opsplitsen. Sommige elven hebben het niet zo op mensen." Gaf de bewaking hun als een tip, en keek nog even richting Kitara, niet begrijpend waarom een jonge elf met deze groep meeging, zeker omdat hij er geen duidelijke familie of reden in zag. maar hij haalde zijn schouders op, na uitgelegd te hebben waar er dichtbij een herberg zat waar het nog redelijk rustig was.

"Wanneer bereiken we eindelijk de grens?" vraagt Sanya.
"Morgen pas, er vanuitgaand dat we niet meer stoppen," zegt Vàilan.
"Ja maar, het paard moet wel even rusten. Ik merk nu al dat ze behoefte heeft aan wat eten," zegt Sanya.
"Pech," zegt Vàilan kortaf.
"Dit paard moet wat rust krijgen. We stoppen bij dat vijvertje en laten het paard wat drinken!" zegt Sanya.
"Lijkt me geen goed idee," zegt Vàilan. Sanya is echter vastberaden en dirigeert het paard naar het water.
"Hoooo," zegt ze. Ze stapt af en Vàilan doet dat ook. Het paard stribbelt tegen terwijl Sanya haar naar het water probeert te krijgen.
"Weet je waarom dat beest niet mee wil werken?" vraagt Vàilan.
"Geen idee," mompelt Sanya en ze trekt uit alle macht aan de teugels. Vàilan knielt bij het water en strijkt er met zijn vingers over. Een sissend geluid klinkt en kleine bubbeltjes vormen zich op de plekken waar Vàilan het water aanraakt.
"Zuur. Giftig zuur. Dat wil je dat beest toch niet laten drinken, of wel?" zegt hij.
Sanya laat de teugels los.
"Het is tenminste vocht," mompelt ze en ze probeert het paard gerust te stellen.
"Geef d'r wat van die drank!" roept ze.
"Niks daarvan," zegt Vàilan. "Ik heb een beter idee." Hij pakt zijn staf en richt deze op het paard.
"Wat ga je...," stottert Sanya, maar voordat ze uitgepraat is, is het paard al veranderd in een ondood wezen. Meteen roept Vàilan een donkere wolk op die het tegen zonlicht moet beschermen.
"Dat ik hier niet eerder op gekomen ben. Een privéwolk voor ons allemaal, scheelt ons ook weer blootstelling aan zonlicht," giechelt hij.
Sanya kijkt verdrietig naar het paard.
"Hoe kún je zoiets doen?" vraagt ze.
"Ik heb eeuwenlang niets anders gedaan, het went wel," zegt Vàilan. "Nou, we gaan weer!"
Met tegenzin klimt Sanya in het zadel.
"Jij gaat weer voorop?" vraagt ze.
"Maar natuurlijk," zegt Vàilan.
"Bah, nu stinkt dat paard ook nog eens. Dat jij dat niet ruikt," zegt ze.
Vàilan barst in lachen uit. "Joh, heb je die neus van me al eens gezien?" lacht hij.
"Ja, een prachtexemplaar," zegt Sanya die zich een beetje dom voelt.
Vàilan geeft het paard de sporen. "We kunnen in Paphos wel even kijken of we rusten of niet. Ik vind van niet, we gaan gewoon door, wat jij?"
"Mag ik een eigen paard?" vraagt ze.
"Later. Nu niet," zegt Vàilan lichtjes geïrriteerd.
"Waar komen we terecht als we Korresan uit zijn?" vraagt Sanya klagerig.
"Haendí," zegt Vàilan. "Een niet al te groot koninkrijk. Benieuwd hoe we daar ontvangen worden. Toch zullen we proberen om zoveel mogelijk anderen te ontwijken."

De groep trok naar de dichtstbijzijnde herberg. Linctus steunde nog op zijn stok, maar hij merkte dat door de helende handen van Kitara hij deze niet meer nodig had. Wellicht was het echter nog verstandig om de stok nog even bij zich te houden. Hij wilde ook niet het helingsproces dwarsbomen. De groep kwam bij een herberg aan met een rieten dak. Deze wij leek op de andere elvenstad alleen wat minder groot. Linctus kon het zich ook inbeelden. Terwijl de groep een tafel opzocht om te gaan zitten liep Creanen naar de herbergier om een kamer te regelen. Linctus leek ook wel in de stemming om iets te regelen. "Wie lust er bier?" Vroeg de halfdwerg met een grote glimlach.

Nadat ze zich aan een tafel in de herberg hadden neergezet keek Kitara Linctus vies aan. Bier, ze wist dat dwergen dat schijnbaar heel erg lekker vonden, en mensen schenen zich er ook nog wel eens aan te laven, maar ze had eens uit nieuwsgierigheid iets ervan gehad en het was er direct weer uitgekomen. dat wezens zo iets lustten kon ze echt niets van begrijpen. ze pakte snel haar potlood en schrijfboek.

"mag ik gewoon water alsublieft?"

legde ze op de tafel neer, nog steeds Linctus aankijkend alsof hij idioot was. toen een andere stem zij dat hij ook wel een glaasje lustte draaide ze snel haar hoofd om te zien wie er nog meer dat smerige spul wilde hebben.

"Een glaasje?" Klonk het verbaast uit de keel van Linctus. "Na zo'n tocht ben ik wel toe aan een hele grote pul. Misschien zelfs 5." Linctus bulderde van het lachen. Zo in de herberg zitten was zoals het hij liefste deed na een lange dag werken. "Zeg Kitara" Begon Linctus nadat hij klaar was met lachen. "Ik wil je bedanken voor wat je ook deed met je handen. Ik voel me nu super." En Linctus gebaarde naar zijn zij.

Eindelijk even een adempauze. Madarian bestelt een glaasje bier, terwijl hij aan tafel gaat zitten. Linctus merkt op dat hij meer in is voor een grote pul, totdat hij ziet wat een 'glaasje' hier inhoudt. In het grote glas zit zo'n 3 liter! Madarian had zo'n glas op een andere tafel al zien staan. Dan wordt het glas voor Madarian gebracht. Hij pakt het op en begint te drinken. Hij blijft drinken tot het in één keer leeg is! "AAAAAAAAAAAaaaaahhhhh! Dat was lekker." Dan begint de vermoeidheid te werken, en valt hij voorover in slaap. Madarian slaapt normaal altijd zeer licht. Bij onraad wordt hij meteen wakker, ook al is het in een herberg...

"Wat een watje." Begint Linctus terwijl hij het verkoelend geel gerstennat door zijn keel laat glijden. Dit was een dwergen leven, hard werken en daarna lekker ontspannen bij een haard met een pilsje. Linctus drinkt zijn pul leeg en ziet dat Creanan terug komt. "Ik heb een grote kamer kunnen krijgen, maar we zullen er met zes man in moeten slapen. Ze zijn nu de bedden erin aan het slepen dus we kunnen nog niet naar boven." Creanen stopt even als hij ziet dat Linctus zijn tweede glas al aan het leegdrinken is. "Ik weet dat dwergen graag bier drinken, maar misschien is het verstandig als je niets drinkt met de tocht die nog voor ons ligt." Linctus haalt zijn schouders op en drinkt het glas leeg. "Ik hou dan nu wel op meneer de zeurpiet. Mag ik dan wel nog iets eten?" Linctus wenkt de ober en vraagt om flink wat vlees (en wat groente, brood en aardappelen na een blik van Kitara) voor hem en de groep.

"Wat moeten we doen als die mensen ons niet willen hebben? Dat ze ons opjagen?" vraagt Sanya bezorgd.
"We zullen ons moeten bewijzen. Het zal voor mij moeilijk zijn, voor jou minder. Alhoewel, jij hebt wel de keuze gemaakt om met zoiets als mij om te gaan. Dus ook jij zal je goede wil moeten bewijzen. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat wel goed komt. We zullen veel goede daden verrichten op onze tocht door al die koninkrijken. Maar desondanks zullen er altijd mensen zijn die ons zullen tegenwerken. Religieuze leiders zijn bijvoorbeeld erg goed in dat soort dingen," zegt Vàilan.
"Zullen ze ons de kans geven?" vraagt Sanya.
"Vast niet. Ze zullen bevooroordeeld zijn en denken dat wij alleen kwaad komen brengen. We zullen derhalve ook op eigen initiatief moeten handelen. We moeten zelf uitzoeken waar hulp nodig is en waar we mensen kunnen helpen," zegt Vàilan.
"Als we eerst maar hier uit zijn," zegt Sanya. Vàilan stemt ermee in. De zon staat hoog aan de hemel en boven het kale landschap begint de lucht langzaam te trillen.
"Ik krijg dorst van die warmte. Geef mee eens wat bier!" roept Sanya. Met tegenzin probeert Vàilan de tas te pakken terwijl het paard ongestoord voortdendert. Hij pakt een fles en geeft deze aan Sanya.
"En denk erom, met mate drinken! Je maakt jezelf totaal kapot met dat spul," zegt hij streng. Sanya opent de fles en neemt een paar flinke slokken.
"Zei je wat?" zegt ze grijnzend. Vàilan schudt zijn hoofd.
"Hier, neem toch een slok," zegt Sanya lachend. Vàilan pakt de fles af, doet deze weer dicht en stopt het terug.
"Elfen hebben brood uitgevonden waar je wekenlang mee toe kan, hebben ze dan geen drinken in een miniscuul flesje ontdekt waar je ook weken mee toe kan en wat de dorst prima kan lessen?" vraagt hij.
"Weet ik veel, vast wel. Elfen kunnen alles," zegt Sanya.
"Ja, en soms is dat best irritant," mompelt Vàilan.

Kitara at wat langzaam, met haar gedachten nog overal en nergens. Wat er in het bos allemaal was gebeurd was vreemd, en dan hadden ze nog een hele reis voor zich! Ze had nieuwe dingen altijd intressant gevonden, leerde graag en vond het leuk nieuwe dingen te ontdekken, maar iets dergelijks was nieuw, ze was na de aanval in het bos toch wel bang geworden, en alhoewel een gedeelte in haar schreeuwde dat ze naar huis wilde wist ze ook dat het geen nut zou hebben. Ze verwachtte niet dat haar broer er zou zijn, nu hij plotseling verdwenen was.

Nadar ze zelf klaar was met eten, de rest was nog wel even bezig, pakte ze haar boekje maar weer even en begon eerst met het opschrijven van alle dingen die madarian haar tijdens het lopen verteld had, zodat ze altijd even terug kon kijken mocht ze iets vergeten zijn. pas hierna bladerde ze naar het gewone schrijfgedeelte en liet na een tijdje het blad aan Linctus zien.

" Geen probleem. Doe het alleen alsjeblieft niet al te vaak, anders zul je me binnenkort echt moeten gaan dragen"

Ze glimlachtte er nog bij, en had een ondeugende blik. het was wel plagend bedoeld, maar ze hoopte ook dat hij de serieuze ondertoon er van ook begreep.
Hierna richtte ze haar blik op Creanan, en onderdrukte nog net een gaap. al snel schoof ze haar boek ook onder zijn neus.

" Als ze klaar zijn in de kamer, komen ze het dan melden?"

Weer ziet Madarian hetzelfde visioen. Hij ziet een licht steeds groter worden. Een wezen van licht stopte vlak voor hem, en wijst naar Lyndon. In een oogwenk is hij vlakbij de grens. Wat hij ziet is een duister geheel. Steden branden en hij ziet alleen maar ondoden lopen rond. Het wezen van licht geeft hem een duw, en Madarian valt achterover op de grond. Dan wordt het licht minder. Het is z'n overleden vrouw Kyra. Ze reikt hem z'n oude zilveren zwaard aan en knikt. Dan wordt Madarian wakker door het eten dat geserveerd wordt. Dan gaat hij eten. Tijdens het eten ziet hij dat de kleine elf aantekeningen aan het maken is. Hij werpt er straks wel een blik op. Kijken of hij nog wat vergeten was te vertellen, en of ze iets vergeten is op te schrijven. Die visioenen die hij heeft voorspellen niet veel goeds, dus des te meer ze voorbereid is des te beter.

"Een meurend paard, een zak vol goed gevulde drankflessen en een aangekleed skelet. Woei, zo'n avontuur had ik me nooit kunnen voorstellen!" lacht Sanya.
Aangekleed skelet, hoe neerbuigend wil je het hebben? denkt Vàilan. "Hm, je zou bijna zeggen dat je in een of andere droom verzeild geraakt bent, nietwaar?" vraagt hij.
"Daar lijkt het wel op. Absurde droom over dode mensen...en dieren. Maar het is echt waar. De mensen zijn dood, de dieren ook, en de drank...de drank is ook echt, haha!" giechelt Sanya. Vàilan houdt de teugels steviger beet.
"Je krijgt geen druppel meer, dat spul heeft een slechte uitwerking op je,' mompelt Vàilan nors.
"Nou, dan ga ik dood," zegt Sanya. Vàilan lacht. "Prima," zegt hij, "dan ben je bij mij aan het goede adres."
Het paard maakt wat briesende geluiden, remt wat af kijkt om zich heen en gaat dan weer in vol galop verder. Vàilan controleert de wolk boven hen en concludeert dat die nog prima intact is.
"Wat zijn dat voor symbolen op je harnas?" vraagt Sanya.
"Je ziet het symbool wat op de vlag van Ghibbelin stond. Daaronder staat de wapenspreuk, in de oude taal van Ghibbelin. Deze spreuk luidt: "Recht en Vrede". Daar weer onder staat de eerste regel van ons volkslied, wat werd geschreven door de eerste koning van Ghibbelin. Die tekst luidt:
"Wij van Ghibbelin, volk van liefde en recht, staan klaar voor vriend en vreemdeling, zolang het licht van Glín ons blijft leiden," Glín is een belangrijke god in Ghibbelin," vertelt Vàilan.
"Dat je met die spreuk op je harnas zulke wandaden begaan hebt," zegt Sanya.
"Weet ik, weet ik. Ik was het zelfs vergeten. Op de voorkant van mijn harnas staat ook een spreuk, als je dat is opgevallen," zegt Vàilan.
"Nu je het zegt, wat staat er?" vraagt Sanya.
"Even denken," zegt Vàilan. "Oh ja: "Ik zal doen wat van mij verlangd wordt,". Maar dat kan er wel eens bij ingeschoten zijn. Die spreuk is afkomstig van een belangrijke heilige, die leefde ten tijde van de eerste koning. Hij was goede vrienden met de koning, en op een dag kwam een man zijn klooster binnen die beweerde de wettige erfgenaam van de troon te zijn en wou de koning verstoten. Hij dwong Mauris, de heilige, om zich aan hem te binden en hem geestelijke steun te verlenen. Mauris weigerde dat en zei dat hij trouw was aan zijn koning. Hij zou slechts datgene doen wat van hem verlangd werd, en dat was de koning steunen in goede en slechte tijden. Dat deed hij tot aan zijn dood,"
"En je hebt die spreuken vreselijk misbruikt. Je hebt ze niet gerespecteerd en bent ze vergeten," concludeert Sanya.
"Ja," zegt Vàilan. "Mauris zou me de kop ingeslagen hebben als hij hier nog was. Van mijn part mag ie dat gaan doen als ik hem straks in het paradijs tegenkom,".

Linctus schrokte het eten naar binnen in een hoog tempo. Daarna hing hij achterover en wreef over zijn buik. "Dat is precies wat mijn buik nodig had." Linctus peuterde met zijn vingers een stuk vlees tussen zijn tanden vandaan en zag dat de rest nog aan het eten was. "Sorry, ik ben niet echt gewend om me in gezelschap te gedragen." Linctus slikte het losgerukte stukje vlees snel door. "Een lange tijd op mezelf moeten vertrouwen zie je. Dan vliegen de manieren net zo snel naar buiten als een trol die zijn spiegelbeeld ziet." Linctus lachte om zijn dwergengrap, maar zag dat niemand anders hem grappig vond of snapte. Linctus wreef over zijn kin en voelde een baardje van een centimeter op zijn huid. Het werd weer eens tijd dat hij zijn baard liet groeien.

Toen Kitara klaar was keek ze om zich heen om een van de hulpjes te zien. Zo te zien was ze echt toe aan een bed. Linctus stond op en rekte zich uit. "Ik ga even een rondje lopen. De benen strekken weet je wel."

Linctus liep de kroeg uit en struinde wat door de buurt. Hij zocht in zijn tas naar een stuk metaal. Hij liep een donkere doodlopende steeg in. Aan het eind ging hij door zijn knieën en legde een stuk metaal op een steen. Daarna pakte hij zijn vuisthamer en begon op het metaal te beuken. Hij mompelde hierbij een vreemde spreuk. Linctus wreef het zweet van zijn voorhoofd. Toen voelde Linctus iets scherps in zijn rug prikken. Er stonden twee mannen achter hem. Een had een zwaard vast en de ander prikte een speer in de rug van Linctus. "Nou reiziger geef nu je mooie spullen en je geld aan mij." Linctus hief zijn handen in de lucht en draaide zich om. Twee magere mannen stonden voor hem. Beide niet al te groot, maar iets groter dan Linctus.

Linctus liet eerst zijn linker bijl op de grond vallen. De gene met het zwaard stapte iets dichterbij om de buit te bewonderen. Toen liet Linctus de andere bijl ook op de grond vallen. De overvaller met het zwaard wilde een van de bijlen pakken, maar vergiste zich in het gewicht. In een seconde zag Linctus zijn kans en greep de speer vast. Hij trok deze een stuk dichterbij en sloeg met zijn hand de steel door midden. Met het lange gedeelte dat Linctus vast had maakte hij een zwiep en brak ook dat stuk. Echter werd het stuk nu gebroken door het hoofd van de aanvaller. De andere liet de bijl los en kwam op Linctus af. De aanvaller probeerde in Linctus te steken maar stak mis. Terwijl het zwaard met zijn punt in een stuk los maliënkolder bleef steken sloeg Linctus met gebalde vuist de tweede aanvaller bewusteloos.

Linctus pakte een van de stukken hout en zijn wapens en draaide zijn rug naar de aanvallers en ging door de knieën. Hij mompelde even verder en stond even later op. Een van de aanvallers kreunde even toen Linctus voorbij liep. Echter hield hij zich snel stil toen hij zag dat Linctus hem aankeek. Linctus glimlachte en liep snel terug naar de herberg.

Al snel nadat Linctus de herberg uit was gegaan werd inderdaad gemeld dat de kamer klaar was. Kitara keek de anderen even aan, en wees even naar boven. Creanan en Demion knikte eventjes, en haar hand omhooghoudend, als zijnde afscheid, ging ze naar de kamer toe die de werknemers nu klaar hadden gemaakt voor de grote groep reizigers.

Eenmaal binnen zag ze dat ze in de kamer, die normaal redelijk ruim was geweest, nu een stel bedden hadden gepropt. er was nog net ruimte om rond te lopen, maar meer hadden ze gelukkig ook niet nodig. Ze deed de veel te grote mantel af en legde deze naast het bed dat het verst van de deur af lag, zodat ze er minder last van zou hebben mochten de anderen later binnenkomen. op de mantel legde ze haar riem, deed ze haar schoenen uit en met haar scherpe elven gehoor lette ze er op dat niemand in de buurt van de kamer was toen ze zich uitkleed en in het bed nestelde. het duurde niet lang of ze was in een diepe slaap

Linctus stapte terug de herberg in en zag iedereen een beetje gapen en de laatste slok drinken nemen. Ze wilde naar bed gaan, maar Linctus kon zien dat sommige niet wilde gaan voordat Linctus terug was. Linctus groete zijn reisgenoten en liep toen naar de herbergier. Hij liet deze een geheimzinning pakketje zien waarnaar de herbergier knikte. Linctus liep toen naar de schouw en smeet het pakketje in het vuur. De herbergier kwam er nu ook aangelopen en ging voor de haard zitten. Linctus gaf de herbergier iets en daarna liep hij terug naar de groep. "Ik ga naar bed. Truste" En met een grote gaap vertrok Linctus naar de kamer. Daar probeerde hij zo stil mogelijk te zijn. Echter stootte de halfdwerg overal tegenaan en verschoof een paar bedden voordat hij een plaatsje had gevonden. Toen legde Linctus zijn wapens onder zijn kussen en ging op het laken liggen. Hij hoopte niemand wakkker te hebben gemaakt met het kabaal en bleef een paar seconden stil liggen. Daarna keek hij naar Kitara met een bezorgde blik. "Truste" Fluisterde Linctus zacht. Hij wilde Kitara niet wekken.