"Vooruit dan maar." Linctus keek het meisje dat voor hem stond aan en knikte. Hij wist ook dat die wond verzorgd moest worden, maar daar was nu in de ogen van Linctus simpelweg geen tijd voor. "Maar doe het wel snel." Snauwde Linctus. Als ze gingen rusten, dan zouden ze allemaal hun zegje er over mogen doen, maar voor nu wilde Linctus zo snel mogelijk het bos uit.

Kitara draaide zich om, toen madarian dichterbij wilde stappen, en gaf hem een duw naar achteren. Ze bedoelde niet dat hij het mocht doen. Vanuit haar handpalm begon een zacht licht te schijnen, en ze ging, heel voorzichtig, langs de randen van zijn veel te grote 'wondje'. Linctus leek even doodstil te staan, en ook de andere leken te verbaast iets te zeggen.

Na de omtrek begon ze ook over de wond heen te gaan , en na een minuut of drie trok ze haar hand terug. De wond was niet weg, hij zat er nog steeds, maar de ontsteking die langzaam was begonnen te groeien in de wond leek verdwenen. Kitara klopte haar handen af, het zwakke licht was al verdwenen.

"Waarom had je haar gedood dan?" vraagt Sanya.
"Tja...ik was zo onder de indruk van haar, dat ik wenste dat ze voor eeuwig haar ongekende vaardigheden zou kunnen toepassen, onder mijn gezag uiteraard. Dus op het noodlottige moment dat zij werd getroffen door een pijl, haastte ik me naar haar toe, nam haar stilletjes mee en voltrok het proces. Ik had echter een beetje haast, en het moest snel gebeuren, dus rommelde ik maar wat aan en zo gebeurde het dat zij weliswaar dat werd wat ik wilde, maar met een compleet eigen wil. Ik had geen controle over haar. Ze leek me te bedanken en vertrok toen. Dat was 180 jaar geleden en ik ben haar recentelijk weer tegengekomen. Ze was erg vriendelijk en bedankte me nogmaals voor de transformatie. Maar helaas, nu zijn we waarschijnlijk vijanden geworden. Ik ben het goede pad gaan bewandelen, zij probeerde me daar vandaan te houden. We komen elkaar nog wel weer tegen, ik denk dat ze me bij de grens van Grimheim staat op te wachten, met of zonder een leger,"
Sanya breekt een stuk van haar elfenbrood en eet het op.
"Mwa, zwo ergw if ze twoch nie?" zegt ze met de mond vol.
"Dat weet ik niet. Damala, zo heet ze, kan veel. En ze heeft haar vaardigheden nog. Weet je...ze had ook een geliefde, Creanan heette hij geloof ik. Ik vraag me af wat er gebeurt als ik hem een keer tegenkom en hij weet dat ik degene ben die zijn liefje om zeep geholpen heeft,"
"Dwan wordt ie bwoos," mompelt Sanya terwijl ze weer een hap neemt.
"Ja, maar hoe erg? Ach, ik zie het wel. Ik kom hem wel tegen als ik in het elfenrijk ben. Ik zie het nog niet zo snel gebeuren dat ik hem in Grimheim tegen het lijf loop of zo, wat heeft hij daar immers te zoeken?"

Kitara stapte tussen Madarian en Linctus in, net voordat Linctus toestemming gegeven had om de wond te behandelen. Madarian wou de wond gaan behandelen, maar werd licht teruggeduwd. Nog voordat Madarian een opmerking kon maken, begonnen de handen van Kitara iets op te lichten. Kitara draaide zich naar Linctus. Even later trok ze zich terug. Toen zag Madarian dat de ontsteking verdwenen was. Nu is Madarian aan de beurt. Hij bekijkt de wond verder. Voor zover hij kan zien lijkt het er nog steeds op dat er geen vitale organen geraakt zijn. Hij hecht de wond goed dicht. "De ontsteking lijkt weg dank zij Kitara. Ik heb de wond zo goed en zo kwaad als het gaat gehecht. Nu nog een verband met wat helende kruiden, en dan moet je het uit kunnen houden tot we bij onze bestemming komen. Maar je bent wel redelijk wat bloed kwijtgeraakt. Hou daar dus rekening mee. Creanan, heb je wat helende kruiden?"

Creanan reikte enkele kruiden aan, maar toen Linctus deze wilde aannemen klonk er gegrom uit de struiken. Linctus griste de kruiden uit de handen van Creanan en propte deze op de wond. "Ze je wel nu hebben zijn te lang gestopt." Daarna bond hij snel een doek om zijn middel die de wond ook bedekte. Vanuit alle kanten klonk nu gegrom. "En deze keer zijn het er meer dan een." Nu hadden ze tenminste tijd om te oefenen wat Creanan had gezegd. Langzaam sloop de groep met de ruggen naar elkaar toe. Linctus zag dat hij naast Kitara stond. "Dankjewel" Fluisterde Linctus terwijl hij met getrokken bijlen de bosjes in de gaten bleef houden. "Als je nu een beetje bij mij in de buurt blijft kan ik iets voor je terug doen."

Het gegrom kwam van alle kanten, en Kitara stond tussen Linctus en Creanan in. Angstig probeerde ze nog een stap terug te zetten, maar de rug van Demion stond in de weg. Ze ademde sneller dan normaal, en probeerde met haar scherpere zicht de bewegingen in de struiken eerder op te kunnen vatten.

Plots hield al het gegrom op. Even bleef het dood en doodstil en was alleen de wind hoorbaar, die door de takken en bladeren van de bomen joeg. de stilte was zo mogelijk nog onheilspellender als het gegrom was geweest. Zo bleef het even, terwijl iedereen nog steeds doodstil bleef staan. Kitara wilde net een stap buiten de cirkel zetten toen ze de beweging zag. geritsel in de bosjes voor haar, gevolgd door een beest die hun kant op sprong. Het grote beest volgend sprongen er nog vier van alle kanten op de groep af, een voor ieder om zich zorgen over te maken.

"Wat was dat?" vraagt Sanya.
"Wat?" vraagt Vàilan.
"Ik hoorde iets...een luid gebrul leek het wel," antwoordt Sanya.
"Niks gehoord," zegt Vàilan.
"Tja, het zal wel mijn verbeelding zijn. Ik vond het op de brul van een Warg lijken," zegt ze.
"Een Warg?" vraagt Vàilan. "Die beesten zijn toch uitgestorven?"
"Welnee, hoe kom je daarbij? De Warg is een nog steeds bestaand ras hoor," zegt Sanya.
"Goed, goed, dan leven ze nog. Ok. Maar voor zover ik weet leven ze in minder toegankelijke en gevaarlijke uithoeken van het elfenrijk. En wij zijn al ver in Korresan. Die beesten kunnen hard brullen, maar zo hard dat je het hier hoort? Dat lijkt me sterk," zegt Vàilan.
"Dan krijgen we er eentje achter ons aan," zegt Sanya.
"Dat is niet te hopen, Warg zijn vreselijk irritant. Nog irritanter dan weerwolven en vampiers bij elkaar," mompelt Vàilan.

In de verte ziet Vàilan een oranjerood licht.
"Als dat Leyte niet is eet ik mijn kroon op," zegt hij.
Sanya lacht. "Daar houd ik je aan!" zegt ze.
Ze neemt nog een hap van haar brood.
"Bwen jwe wer zweker vwan dawt hwe gween elfwen twegn zwullen kowmen in Gwimweim?" mompelt ze.
"Leer toch eens wat manieren! Het is ongepast om met de mond vol te praten! Herhaal eens wat je gezegd hebt, en nu wel zoals het hoort," zegt Vàilan.
"Ben je er zeker van dat we geen elfen tegen zullen komen in Grimheim?" herhaalt Sanya.
"Bijna wel. Ik zie het niet snel gebeuren dat we er een paar gaan tegenkomen, maar het kan natuurlijk wel. Maar dat is niet erg. Ik maak me pas zorgen als we elfen tegenkomen die uitgerekend net op het moment dat wij er arriveren, hetzelfde doel voor ogen hebben als wij, maar dan andersom. Niet het Robijnzwaard in handen krijgen, maar een oproep doen om het beter te bewaken. Maar hoe groot is die kans?"

Een elf die kan helen had Madarian al eerder gezien, maar nog nooit zo'n jonge elf die dat kan. Net als Creanan de kruiden aanreikt, klinkt er gegrom. Weer een warg. Nog één. Nee. Meerdere. De groep vormt een cirkel. Madarian staat naast Kitara, en Linctus staat weer daarnaast. Madarian pakt z'n boog met twee pijlen. De leider springt uit de bosjes, en heeft Linctus in z'n vizier. Madarian richt. Dan springen de andere vier Wargs tevoorschijn. Madarian richt meteen op degene die op hem afkomt, en schiet. Eén pijl raakt het linkeroog van de warg, de tweede gaat de bek in. De warg probeert de pijlen te verwijderen. Meteen pakt Madarian twee andere pijlen, en schiet deze pijlen op de warg af die het op Kitara gemunt heeft, en weet deze in de linkervoorpoot en schouder te raken. Op dat moment heeft de andere warg de pijl in de bek eruit gekregen, en valt woedend Madarian aan, die meteen een dolk trekt met z'n rechterhand, en met een draai de dolk in het rechteroog van de warg steekt.

Linctus zag de grootste en lelijkste naar hem toe rennen. "KOM ME DAN HALEN" Schreeuwde Linctus en hij gooide een van zijn bijlen tegen de kop van de grote warg. De bijl ketste af, maar liet een grote snee in de kop van het beest achter. De bijl kwam terecht in een boomstam. Een andere warg kwam op Kitara af en werd door een pijl in zijn voorpoot geraakt. Het beest raakte een beetje uit balans, maar stormde door op Kitara. Linctus beukte met een groot geweld de warg opzij zodat deze naast Kitara en de groep af raasde. "Verspreiden en vecht een op een." Riep Linctus terwijl hij op krabbelde en met zijn bijl in zijn rechter hand naar de grote warg rende.

Terwijl het beest probeerde in Linctus te bijten hakte deze met de punt van zijn bijl in de borstkast van het beest en slingerde zich op de rug van de warg. Terwijl hij zo goed als het ging met een arm de warg probeerde te wurgen, sloeg hij met de andere hand zijn bijl tegen de kop aan. De warg probeerde op zijn rug te bijten en krabben. Linctus weerstond de pogingen die de warg deed om hem van zijn rug af te krijgen. toen de warg steigerde om Linctus eraf te werpen riep Linctus om hulp. "Demion, Madarian dit is jullie kans." En met die woorden vlogen er een aantal werpmesjes en pijlen in de borstkast van de grote warg. Deze begon wild te bewegen en gooide Linctus van zijn rug. Linctus keek snel om zich heen om te kijken hoe het met Kitara ging.

Kitara danste zo ongeveer rond het beest heen. Het hapte naar haar, gromde, maar kreeg haar nog niet te pakken. Dit ging door totdat ze zo ongeveer in een hoek gedreven werd. de Warg beet naar haar, en even dacht ze dat ze er geweest was. Echter de warg beet niet om haar te verwonden, hij zette zijn tanden in de te grote mantel die achter op haar rug ging, pakte dit stevig vast en begon haar mee te trekken. Als ze al had kunnen krijsen had ze het gedaan. Pas toen de warg haar bijna uit het zicht van de groep had meegetrokken zochten Linctus zijn ogen de hare op. Panisch bewoog ze haar armen op en neer, maar de Warg rende al weg.

Het beest rende sneller dan dat de mensen leken te kunnen, want al snel zag ze niets meer van mensensporen, en hoorde ze geen kreten meer. Terwijl het beest steeds meer terrein won begonnen tranen over haar wangen te rollen. Ze was er zeker van dat dit haar laatste blik op de wereld zou zijn, want ze vermoedde dat eenmaal bij zijn hol hij haar op zou eten.

De warg rende en rende, en op gegeven moment zweerde ze dat ze twee figuren verderop in het bos zag, een grotere, langere figuur en eentje toch wel een kop kleiner. Niet ver hiervandaan kwam de Warg tot een halt, opende zijn kaken en liet haar op de grond vallen. Echter in tegenstelling tot meteen te gaan bijten leek het beest veronschuldigend naar haar te kijken, alsof het sorry zou zeggen.

Linctus keek op zich heen en zag dat Kitara werd weggesleept. Hij rende achter de warg aan. Onderweg greep hij zijn bijl uit de boom. Linctus zag de warg met Kitara steeds verder van hem verwijderen en wilde zelf ook versnellen. Hij greep een van zijn bijlen en gaf aanzet om een bijl in de warg te gooien, maar op het moment dat Linctus zijn bijl wilde gooien sprong de grote warg voor hem. Deze warg beet Linctus in de bovenarm, maar de maliënkolder en onder harnas van leer voorkwamen dat de tanden echt diep doorboorde. De warg slingerde Linctus tegen een boom aan. Linctus probeerde uit alle macht achter Kitara aan te gaan, maar de warg probeerde hem te stoppen. Linctus maakte zich kwaad en stormde in de richting waar de warg met Kitara heen gingen. De grote warg versperde weer de weg. Deze keer liet Linctus zich niet afstoppen. Hij ontweek een beet van de warg en zag schoon kans om zijn bijl in de nek van de warg te planten. Met alle kracht die hij kon verzamelen hakte Linctus in de nek van de warg. Terwijl de kop van de warg losliet van het lichaam stormde Linctus door. “KITARA”. Riep Linctus terwijl hij de warg en Kitara probeerde te volgen. Na enkele honderden meters moest Linctus de achtervolging staken. De duidelijke sporen waren verdwenen en echt spoorzoeken kon Linctus niet.

Meteen trok Madarian z'n dolk weer uit het oog en probeerde daarmee zoveel mogelijk schade te doen. "Demion, Madarian dit is jullie kans." hoorde Madarian. Snel stopt hij z'n dolk weg, pakt hij een paar pijlen en schiet op de warg waarmee Linctus aan het vechten is. Raak. In de borstkas. Een paar werpmessen van Demion treffen ook doel. Kitara. Waar is Kitara? Dan ziet Madarian dat ze weggesleept wordt door een warg. Madarian pakt twee pijlen en schiet in een poging de warg af te remmen. Beide pijlen mis! De warg gaat er met Kitara vandoor. Linctus volgt. Nu moet Madarian kiezen. Blijft hij of gaat hij achter Kitara aan? Een vechtkreet van Creanan maakt z'n keus. Madarian wordt woedend van de onmacht om Kitara te helpen en prevelt een spreuk. Een zwarte straal verlaat de hand van Madarian en treft de warg die Creanan aanvalt. De warg begint aan alle kanten te bloeden en hij jankt van de pijn, terwijl hij ineen krimt. Zwaar gewond, maar nog niet verslagen. De warg die Madarian in het begin aanviel probeert inmiddels Madarian te vinden door te ruiken en te luisteren. Madarian stopt z'n boog weg, pakt z'n dolken, en springt op de rug van die warg. Dan steekt hij er op los. Al snel doet het gif op de dolken z'n werk en de warg is uitgeschakeld. Dan klinkt er een kreet die door merg en been gaat. "KITARA!"

Vàilan laat het paard abrupt stoppen.
"Wat is er aan de hand?" vraagt Sanya. Vàilan blijft bewegingsloos voor zich uit staren. Opeens slaakt hij een kreet en houdt zijn handen voor zijn gezicht. Een visioen.
Hij kijkt om zich heen en ziet bomen, struiken en planten. Hij is in het elfenrijk.
Langzaam loopt hij vooruit, angstig om zich heen kijkend. Hij hoort gehijg en gegrom vanuit de struiken komen. Dan ziet hij opeens hoe een klein elfenmeisje door een Warg wordt meegesleurd. Vàilan probeert zijn staf op te roepen maar het lukt niet. Dan probeert hij zijn zwaard te pakken, maar het ding lijkt enkele duizenden malen zwaarder geworden te zijn en Vàilan kan het niet optillen.
Langzaam sjokt hij naar de Warg, die over het meisje gebogen staat. Vàilan strekt zijn skelethand uit in een poging iets te doen. Dan ziet hij opeens hoe de Warg een menselijke gedaante aanneemt. Het is Flyn, een goede vriend van Vàilan. Hij kijkt hem aan met een woeste gloed in zijn ogen.
"Kom je mee-eten?" vraagt Flyn. Vàilan schreeuwt van woede. Vervolgens ziet hij hoe anderen eveneens door Warg worden aangevallen.
"Laat ze met rust!" roept hij.
"Wie?" vraagt Sanya. Vàilan merkt dat hij weer in Korresan is.
"Ik...," stamelt Vàilan.
"Wat heb je gezien?" vraagt Sanya.
"Ik was...in het elfenrijk. Overal om me heen hoorde ik gebrul en gegrom. Ik zag opeens een klein elfenmeisje door een Warg meegesleurd worden en toen...veranderde het beest opeens in mijn beste vriend," stamelt Vàilan, waarna hij de rest vertelt.
"Wat zou het betekenen?" vraagt Sanya.
"In de visioenen symboliseren mijn vrienden nog steeds bloeddorstigheid en gewelddadigheid. Een reflectie van mezelf. Ze beelden mij uit. Ik ben een beest, een hersenloos beest wat moordt en vreet om te overleven," zegt Vàilan en hij geeft zijn paard weer de sporen.
"Dat wat je gezien hebt...gebeurt dat echt?" vraagt Sanya.
"Weet ik niet...ik weet niet of het nu gebeurt, al gebeurd is of nog moet gebeuren. Ik kon ze niet redden. Ik kon niks doen. In het visioen niet, en in het echt zeker niet. Het Engelenschild weerhoudt me ervan om het elfenrijk te betreden. Al zou ik ze duizend keer willen helpen, ik kan het niet. We moeten gewoon verder naar Grimheim, en hopen dat wat ik gezien heb, niet echt gebeurd is, gebeurt of nog gaat gebeuren,".

De warg duwt zijn snuit tegen haar aan, en helpt haar op te staan. Ze kijkt het beest angstig aan, maar het zakt door zijn poten heen en gaat verontschuldigend voor haar liggen. Het gromt een beetje, en draait zijn hoofd een beetje. heel voorzichtig strekt ze haar hand uit naar de kop van het beest, en legt deze neer bij zijn oor. Terwijl ze zelf nog staat te trillen van angst kruipt het beest iets dichterbij, en ze besluit dat het misschien maar een goed idee is om te doen wat het verwachtte, namelijk krabbelen.
Ze beweegt haar hand over de kop van het beest, aait het een beetje, en de warg begint een periodiek gegrom uit te stoten, genietend.

Linctus keek nog eens goed om zich heen en rende terug naar de groep. Bij de groep zag hij al dat de meeste wargen al geslacht waren door zijn reisgenoten. "Kitara is meegesleurd." Hijgde Linctus en sprong op de rug van de laatste warg. Hij sloeg met beide bijlen in het hoofd van de warg die daarna op de grond stortte. "Deze kant op." Begon Linctus. "Ik kan het spoor niet volgen en zonder Kitara ga ik niet verder." Linctus liep twee meter en draaide zich weer om. "En zonder mij maak je geen kans bij de dwergkoning. Dus nu help me met de sporen zoeken"

"Gezien het feit dat we onderweg best goed kunnen praten, mag je me nu wel vertellen waarom je nog bij de Redwoodfamilie in het krijt staat," zegt Sanya.
"Dat is best wel een leuk verhaal," begint Vàilan.
"Het was een regenachtige, maar warme dag. Ik was nog in leven, even voor de duidelijkheid. Mijn vader had me gevraagd of ik een klein pakketje kon bezorgen bij Maldrin Redwood. Het was een eind weg, maar ik hield van lange tochten en avontuurlijkheid, dus zocht ik een goed paard uit, nam wat wapens en eten mee en ging op pad. De reis verliep goed, en ruim een week later kwam ik op het landgoed van de Redwoods aan. Het was leeg, maar het hek stond open. Bleek dat er binnen in de villa een feest gegeven werd. Al goed, ik gaf het pakket af en nam een ander pakket in ontvangst, wat voor mijn vader bestemd was. Zo bleven we met elkaar in contact. Op een gegeven moment werd Ghibbelin bedreigd door een vijandig leger, niet gebonden aan een bepaald land. Ze vielen 's nachts aan, op het moment dat ik mijn goede vriend Flyn nog even hielp met het repareren van een stuk hek om zijn akker. We werden gevangengenomen door de vijandige soldaten. Juist op het moment dat het einde er leek te zijn, werden we bevrijd door enkele elitetroepen van Maldrin, die lucht had gekregen van de dreiging en troepen die in de buurt waren had gestuurd om te helpen. Ik ben een poosje later naar hem toegegaan en heb gezegd dat ik bij 'm in het krijt stond. Ik wilde per sé iets terug doen....maar dat is er nooit van gekomen. Maar het is nog niet te laat! De Redwood-familie bestaat nog, evenals hun landgoed. Maldrin is uiteraard ook al enige honderden jaren dood, maar er is vast nog iets wat ik voor hem, en voor de familie kan betekenen."
"Je hebt mijn leven gered, is dat niet voldoende?" vraagt Sanya.
"Toen wist ik nog niet dat je van de Redwoodfamilie was. Nee, ik wil nog iets anders doen. Daarvoor zal ik naar het landgoed moeten. Helaas ligt dat totaal de andere kant op, en we hebben eerst wat anders te doen. Je hebt van mij overigens ook nog het verhaal tegoed over wat we in Grimheim zoal gaan doen. Dat komt later, als we rustig even kunnen praten," zegt Vàilan.

De volgende ochtend word Kitara wakker door de zon in haar gezicht. De warg was in de avond tegen naar aan gaan liggen en had haar warm gehouden omdat ze lag te bibberen, al was het eigenlijk voornamelijk angst geweest. Vreemd genoeg had deze warg haar geen zeer gedaan. Toen ze haar ogen open deed zag ze het lelijke, grote beest beschermend om haar heen liggen. Het was wakker, en bekeek de omgeving afspeurend, alsof het waakte.

"KITARA" Klonk het hard door de bossen. De groep had de hele nacht al doorgezocht naar de jonge elfin. Net hadden ze weer wat sporen gevonden, maar die hielden op bij wat rotsen. Linctus bleef daarom dus maar roepen. De rest was langzaam vermoeid aan het raken van het hele nacht zoeken en allert zijn. Linctus had echter Kitara beloofd dat hij haar zou beschermen dus hij zou haar terug vinden. Al was dan wel de kans klein dat ze nog leefde, Linctus wist ergens van binnen dat ze nog in het land van de levende was. Misschien was het echter om zichzelf niet te laten dat hij gefaald had. "KITARA" Linctus riep weer en keek om zich heen. De rest was ondertussen weer aan het zoeken naar sporen.

Nog voordat de zon opkomt, is het weer licht genoeg om eventuele sporen te zien. In de nacht was het erg moeilijk om dat te ontdekken. Dan ziet Madarian een pootafdruk van een warg, die net zichtbaar is. Daarnaast is een lichte veeg van een schoen of sandaal. Madarian seint de anderen in en volgt het nieuw gevonden spoor, totdat ze op een afstandje de warg zien liggen, met een hoopje kleren. Op dat moment breekt de zon door, en beweegt het hoopje kleren. De warg kijkt waaks rond. Madarian trekt zich terug en legt de situatie uit. Hij fluistert: "Kitara leeft nog. Hoe gaan we dit aanpakken? Als we hem bestormen, dan vlucht de warg waarschijnlijk weg en/of verwondt Kitara. Bij omsingelen ruikt hij ons waarschijnlijk."

De warg duwt even met zijn neus tegen Kitara aan, en ze aait het grote beest eventjes over zijn hoofd en kruipt er dan weer dichter tegenaan. Waarom deze warg had besloten haar mee te nemen wist ze niet, maar nu leek hij haar even veilig te willen houden en aangezien haar vrienden er nu niet waren om haar te helpen had ze weinig andere keuze.

Ze draaide net even om en ging zitten toen ze in de bosjes een beweging zag. met haar scherpe ogen kon ze wel zien dat er iets was, maar wat het was wist ze niet. Nu de nacht over was leek het in ieder geval allemaal minder eng, maar toch was ze er niet erg gelukkig mee. Slechts een paar momenten nadat zij de beweging had gezien draaide de Warg zijn hoofd er naar toe en stond op, waardoor hij Kitara liet zitten. Nu kon ze voor het eerst pas echt zien wat er achter de Warg lag. restanten van een kampvuur, kleding, en zelfs een wapenhouder. het wapen zelf was echter nergens te bekennen.

De eerste zonnestralen beginnen langzaam het landschap van Korresan te verlichten. Vàilan en Sanya bereiken eindelijk de stad Leyte, waar ze besluiten om even te stoppen.
"Ik had een spannende nacht verwacht," zegt Sanya terwijl ze afstapt.
"De hele tijd achternagezeten worden door vampiers en zo, maar er gebeurde niks."
Vàilan neemt het paard bij de teugels en beveelt de wachters om de poort te openen.
"Ik vond die strijd om de koets al spannend genoeg," zegt hij. Sanya is het daarmee eens.
Zodra ze de stad binnentreden, worden ze begroet door enkele zombies. Een van hen maakt opmerkingen over Sanya waarna de anderen hard beginnen te lachen.
"Wen er maar aan. Zombies zijn vreselijk irritante wezens. Ze stinken, ze maken flauwe grappen en ze zijn ontzettend lastig om te vernietigen. Handig voor in een leger, dat dan weer wel." zegt Vailan.
"Waar kunnen we even rusten?" vraagt Sanya.
"Ik heb hier in het kasteel nog wel een kamer. Daar mag je wel even rusten. Ondertussen ga ik wat drinkbaars regelen," zegt Vàilan.
Zonder al te veel problemen bereiken ze het kasteel, en uiteindelijk ook Vailan's kamer.
"Ik ben er al zo'n dertig jaar niet meer geweest. Benieuwd hoe het eruit ziet," zegt hij terwijl hij de deur opent.
Hij steekt een olielamp aan die meteen het hele vertrek verlicht.
"Op een beetje stof na ziet het er nog net zo uit als toen," merkt hij op.
Sanya loopt de kamer in en veegt met haar voeten over de vloer.
"Een beetje stof? Tjongejonge, wat een bende. Doe er wat aan!" zegt ze.
Vàilan pakt zijn staf en roept een ijzige wind op die al het stof door een raam naar buiten blaast.
"Zo beter?" vraagt hij. Sanya gaat op het bed zitten.
"Ja, dit overleef ik wel. Mag ik nog wat vragen?" zegt ze.
Vàilan gaat op een stoel tegenover haar zitten.
"Brand maar los," zegt hij.
"Waarom ben je herrezen?" vraagt Sanya.
"Waarom herrijzen dodenbezweerders de doden? Om ze als slaaf te laten dienen in hun leger. De grafkelder van Ghibella is tijdens een conflict opengebroken en bezocht door iemand die waarschijnlijk soldaten nodig had. Ik was in het paradijs waar ik visioenen over gehad heb, maar ik kan me er niets van herinneren. Ik werd in ieder geval weggetrokken, en kwam uit mijn graf als datgene wat je nu ziet. De kleding die ik nu draag, droeg ik tijdens mijn leven ook altijd. De spreuk bracht mijn ziel echter ook mee waardoor ik mijn eigen wil had. Ik heb wekenlang rondgezworven toen ik uiteindelijk meegenomen werd naar Korresan. Daar ben ik alle aspecten van de zwarte magie gaan studeren."

Vailan rondt zijn verhaal af en laat Sanya alleen in de kamer. Voor de zekerheid brengt hij een spreuk aan die haar zal beschermen tegen andere ondoden.
"Nu maar wat drinken voor haar vinden," zegt hij.

Vàilan herrinert zich nog waar de voorraadkamer is, een kamer waar geconfisqueerde spullen van reizigers worden opgeslagen. Hij loopt een paar trappen op, weer een paar trappen af, gang in, gang uit totdat hij uiteindelijk bij de kamer is. De kamer wordt bewaakt door twee licht bewapende soldaten. Zodra ze Vàilan zien, stappen ze opzij en maken ze een buiging. Ze openen de deur en laten hem naar binnen. Vàilan steekt een olielamp aan en bekijkt de voorraden.
"Verschimmeld brood, bedorven kaas, zonde zonde zonde...," mompelt hij.
Hij schuift wat kisten en dozen opzij en ontdekt vervolgens een kist waar een fles op getekend staat. Hij opent de kist en ziet tien flessen, gevuld met drank.
Hij pakt een willekeurige fles uit de kist en bekijkt deze.
"Wijn," zegt hij. Alle andere flessen blijken ook wijn te bevatten.
"Nu maar hopen dat Sanya dit lust."
Hij besluit om nog verder te zoeken en stuit uiteindelijk op een paar flessen rum.
"Nah, dat is niet echt dorstlessend. Is er dan echt geen water te vinden?"
Hij zoekt nog verder maar vindt alleen alcoholische dranken.
"Bier. Een kist bier. Beter dan wijn en rum. Ik neem alles mee, Sanya ziet maar wat ze wil hebben," zegt hij. Hij vult een zak met twee flessen bier, twee flessen rum en twee flessen wijn en loopt de kamer weer uit.
Zodra hij weer bij zijn kamer is, luistert hij voorzichtig of Sanya misschien wakker is.