Creanan hoorde dat er op de deur werd geklopt. Dat zou de eerste kunnen zijn. Tot zijn grote verbazing ziet hij daar de drie mannen staan. Dit was onverwacht, maar zeker niet ongewenst.
"Kom binnen," zei Creanan zacht. "We wachten nog even op één persoon voordat we vertrekken."

Vàilan schudt een paar keer met zijn hoofd en kijkt dan omhoog. Even meent hij in de wolken het gezicht van zijn vader te zien, die met een kwade blik op hem neerkijkt.
Vàilan stapt van zijn paard af en loopt wat heen en weer.
"Waar ben ik toch mee bezig?"
"Wat wil ik nou toch doen?"
Vàilan rukt met een luide kreet het amulet van zijn hals en smijt het weg.
"Ik wil dat vervloekte ding niet meer!"
Hij gaat vervolgens op zijn knieën zitten en kijkt omhoog.
"Vader...ik...weet het niet meer," zegt hij zacht. "Kon ik maar bij u zijn in het echte hiernamaals. Maar mijn hiernamaals is een hel op deze wereld geworden,"
Met zijn vuisten slaat hij op de grond.
"Als ik eerst eeuwen moet branden voor mijn misdaden, heb ik er dat voor over om bij u aan te mogen schuiven aan de tafel daarboven. Dan zie ik moeder weer, dan zie ik mijn vrienden weer...mijn eigen geliefde...iedereen zal ik zien. Maar ik loop als een vervloekt skelet rond op deze bol...en ik reageer het af op iedereen. Vergeef me, vader. Zo heb ik het niet gewild. Kon ik maar naar huis," zegt hij.

Vàilan staat weer op en begint weer wat heen en weer te lopen.
"Laat die verdomde artefacten ook zitten...ik wil dit niet meer! Alhoewel...met die artefacten kan ik effectief het kwaad bestrijden en boete doen voor wat ik heb gedaan,"
Vàilan loopt naar het amulet en raapt het weer op.
"Al duurt het nog zevenhonderd jaar om alles goed te maken voor zover dat mogelijk is, ik zal mijn plek in het paradijs verdienen. Ik leefde goed, maar nu besta ik als een slecht man. Vader, ik heb u teleurgesteld. Ik heb iedereen teleurgesteld. Laat me het goed maken," zegt hij.
Direct daarna krijgt hij weer een visioen, waarin hij de tafel in het hiernamaals ziet waar iedereen aan zit die hij liefhad: zijn vader, zijn moeder, zijn vrienden, zijn geliefde.
Allemaal kijken ze naar hem. Allemaal kijken ze hoopvol.
"Ik kom naar jullie toe," zegt Vàilan. "Al kost het me honderdduizend jaar."

Kitara stond met haar bepakking voor de deur van Creanan zijn groene huis in de Dwarsstraat, en klopte op de deur. ze hoorde stemmen van meerdere mensen, waren er dan nog meer?

"Ik doe mijn spullen pas buiten de stad aan." Begon Linctus tegen de groep. "Punt een wil ik ze niet weer kwijt raken, punt twee wil ik niet dat iedereen ziet dat een dwerg en een elf samen werken. Waarom denk je anders dat ik mijn baard kort heb gehouden?" Linctus lacht en voelt daarna aan zijn zij. De snee was toch wat dieper en deed meer pijn dan dat hij wilde toegeven.

"Ach lieve Ylthin, kon ik je nog maar even vasthouden," zegt Vàilan, die inmiddels zijn weg weer vervolgd heeft.
Hij denkt ondertussen weer terug aan het moment waarop hij haar ontmoette. Het was een regenachtige dag, het waaide hard en er waren slechts weinig mensen op straat. Vàilan liep rustig door de straten van Ghibbella, op weg naar het huis van een vriend, tot hij opeens zag dat door de harde wind een schoorsteen van een dak werd geblazen en omlaag kwam. Ook zag hij dat er een meisje voor het gebouw stond en dat de schoorsteen haar zou raken als ze daar bleef staan.
Vàilan bedacht zich geen moment en duwde het meisje aan de kant, en incasseerde zelf de klap.
Een paar dagen later werd hij wakker in een ziekenzaal. Het meisje stond naast zijn bed en streelde zachtjes zijn wang. Ze vertelde dat ze Ylthin heette en half-elf was.
De twee raakten in gesprek, en zo begon een relatie, waarvan ze hoopten dat die eeuwig zou duren, maar die bruut werd verstoord door de dood van Vàilan.

"En nu zit ze daar, aan die tafel. En ik ben hier. Ik wil naast haar zitten. Ik wil haar weer omhelzen," zegt Vàilan.
"Maar in plaats daarvan ben ik een verdoemde ziel die het niet verdient om in een paradijs te leven. Wat heb ik gedaan?"
"Ik wil weer met mijn vrienden grappen maken over de dronken priester, de knotsgekke smid en de luie wachters, of opscheppen over de paarden. Zij kunnen met elkaar grappen maken, maar ik zit niet aan de tafel om mee te doen,"
Met elke stap die het paard van Vàilan zet, herrinert hij zich steeds meer van vroeger, toen hij nog leefde. En steeds blijft hij denken aan de dingen die hij in het hiernamaals kan doen, voor eeuwig.
"Het is misschien nog mogelijk om er te komen. Maar het gaat moeilijk worden. Ik verzamel de artefacten, ik combineer ze en gebruik het eindresultaat om al het kwaad wat ik aangericht heb ongedaan te maken. Laat ik hier in Lyndon maar beginnen. De vloek kan worden opgeheven, en dat zal ook gebeuren."
Vàilan ziet in de verte Korresan liggen, maar hij krijgt steeds minder zin om er doorheen te reizen.

Iemand doet de deur open. Madarian gaat als laatste naar binnen. Als de deur gesloten is, draait hij zich naar degene die de deur open doet. "Hallo. Volgens mij hebben we elkaar nog niet ontmoet. Mijn naam is Madarian." "Klopt niet helemaal. Toen zat je bewusteloos op die kruk. Creanan is de naam." "Aangenaam kennis te maken." Linctus wil z'n spullen pas omdoen buiten de poort. Dan lacht Linctus. Madarian ziet Linctus last heeft van z'n wond, maar zoiets is normaal. "Als die laatste persoon er is, kunt u dan uitleggen waarom ik hier ben... euh... waarom we hier zijn? Ik heb denk ik wat gemist tijdens mijn ongeplande knock-out." Madarian herinnert zich wel wat hij toen had gezien. Was het alleen maar een nachtmerrie of was het een visioen?

Kitara realiseerde zich plots dat ze de huissleutel nog had, en omdat de mensen/elven/wat het ook waren in het huis haar geklop niet hoorde, stak ze zelf de sleutel in het slot en deed de deur open. Ze zag Creanan staan, de man van de ketting en twee personen die ze nog niet eerder gezien had. het leken mensen te zijn.

Om haar schouder hing een tas waar behalve haar schrijfboek en potlood nog wat eten, extra kleding en haar knuffel in zat. op haar rug hing een mantel die eigenlijk veel te groot was. Toch een beetje angstig keek ze naar de groep mensen, die in de kamer stonden te praten.

"Daar hebben we de laatste persoon voor onze tocht," zei Creanan. "Laat je niet misleiden omdat ze een kind is, ze is erg vaardig." Althans, dat hoopte hij maar. Ze had hem goed geholpen, en hij had het idee dat hij haar mee moest nemen. "Ze zal niet zoveel bijdragen aan de groepsgesprekken, maar dat moet je haar maar voor lief nemen, ze luistert des te beter. Wil je jezelf voorstellen?", vroeg Creanan aan Kitara?

Ze knikte eenmaal, en begon door haar schoudertas te zoeken. al snel had ze haar boekje te pakken en begon ze iets op te schrijven.

'Mijn naam is Kitara, en ik heb het grootste gedeelte van mijn leven hier in en rond de stad doorgebracht.
Als je iets wilt weten, vraag het dan maar. Ik heb nu eigenlijk geen zin een heel levensverhaal neer te zetten als het niemand uberhaupt intresseert.'

Dit hield ze voor haar, zodat iedereen het kon lezen.

"Dankje, Kitara," zei Creanan. Overigens hebben we hier ook geen tijd voor.
Zoals jullie inmiddels weten ben ik Creanan, ik ben lid van de Tyrwyn familie, en Gladyrras heeft jullie hulp nodig om het Rijk te redden. Ik heb Linctus opgezocht omdat hij de beste kans is die we hebben om naar het Grimheimgebergte te komen." Kitara keek naar Linctus. "Linctus ken je al Kitara, deze andere twee ken je nog niet, zij zullen zich onderweg voorstellen. Nu is het tijd om te vertrekken. We gaan naar Briynn, dat is de eerste plaats waar we zullen rusten."
Kitara keek hem ongelovig aan. Briynn lag normaal gesproken 2 dagreizen ver.
"Kitara, we zullen onafgebroken lopen. Mochten je het niet redden dan denk ik dat zowel ik als Linctus je een stuk kunnen dragen." Creanan wachtte niet eens op een antwoord van Linctus, want hij ging verder: "Vooruit, we gaan!"

Het gezelschap begaf zich richting de noord poort maar eenmaal buiten het zicht van de stad stopte Linctus.

Linctus liep met de rest me dppr de poorten van de stad. Hij gaf nog een vuile blik naar een van de wachten die hem al jaren moesten hebben. Nu kon hij ook dat gedeelte verlaten. Opgelucht ademde Linctus de buitenlucht in. Eenmaal buiten het zicht van de stad stopte Linctus. "Ik ga even wat anders aantrekken. Anders kan zo'n dolk steek weer zo'n pijn doen." Linctus lachtte en knoopte zijn broek los. Toen zag hij kitara en realiseerde zich dat hij misschien beter uit het zich kon omkleden. "Eeuuhm ik ben even achter die struiken me omkleden." En Linctus wees opzichtig met zijn hoofd naar kitara. Daarna liep hij achter de struiken terwijl hij de broek omhoog hield.

In de struiken trok Linctus een leren harnas aan. Daarover kwam een stalen maliën kolder. Deze was gemaakt door mensenhanden, maar iets beters had hij in de stad niet kunnen betalen. Over deze maliënkolder kwam zijn leren holster. In deze holster stak hij zijn twee bijlen. Om het geheel af te maken ging de helm van Linctus op. Toen Linctus alles aan had stak hij de andere spullen terug in de zak en bond deze op zijn rug.

Linctus stopt. Terwijl Linctus zich uit zicht aan het omkleden is, kijkt Madarian om zich heen. "Hoeveel haast hebben we eigenlijk? Genoeg om vervoer te regelen, of moeten we zo 'onopvallend' mogelijk reizen? Ik neem tenminste aan dat we net een manege gepasseerd zijn met al die paarden in de wei, en geen boerderij."

Vàilan blijft weer even stilstaan. Moedeloos kijkt hij richting het noorden, waar hij al vaag een van de torens van Korresan kan zien.
"Voor het eerst ooit heb ik geen zin om me door dat land te begeven. Maar ja, om naar het noorden te gaan, moet ik wel," zegt hij.
Hij haalt het amulet even uit het zakje waar hij het had ingedaan, en bekijkt het ding aandachtig.
"Dit amulet heeft nog steeds grote waarde. Niet per sé omdat het Een van de Vier is, maar omdat het mij veranderd heeft,"
Hij stopt het weer terug en vervolgt zijn weg.

Kitara blijft met de rest van de groep wachten tot Linctus weer terug is, volledig aangekleed. Zodra hij achter de bosjes vandaan stapt valt haar mond bijna letterlijk open op de grond. Dwergenspul! Dat had ze nog nooit met eigen ogen kunnen zien, behalve dan tekeningen in boeken die ze had gelezen. Dwergen kwamen nooit in Cyrlia, die bleven vaak in hun eigen bergen, tenminste, de laatste honderden jaren dan, vroeger schen dat anders te zijn geweest.

Ze keek de man vragens aan, ze had altijd gedacht dat dwergen klein waren, maar hij was nog altijd groter als dat zij was.

"Laten we verder gaan." Begon Linctus. "Als we bij de dwergenstad aankomen is dat pas stap een. We hebben dus nog een lange weg te gaan." Linctus keek nu naar het kleine meisje dat hem met open mond aan keek. "Moet ik je soms nu al dragen? We zijn pas net begonnen" Linctus wachtte het antwoord niet af en gooide Kitara over zijn schouder. Meteen begon zij tegen te stribbelen en Linctus zette haar weer neer. "Euuhmm, ja laten we dan maar gewoon gaan en geef maar zelf aan wanneer ik je moet dragen. Dan doe ik dat ook als jij mij mag dragen." Linctus lachte luid om zijn eigen grap. De groep begon weer te lopen, maar Linctus kreeg het gevoel dat het meisje vol met vragen zat. Hij kwam naast haar lopen. "De reis is nog lang, dus als je vragen hebt, dan heb ik tijd genoeg om ze te beantwoorden."

Nadat ze weer met beide benen op de grond stond barstte ze in een stille lach uit. ze had het gevoel dat ze de man wel mocht. Daarbij was ze nieuwsgierig, en na wat hij haar zei pakte ze meteen het schrijfboekje uit haar tas, dat ze nu bovenop had gelegd, en begon meteen te schrijven, natuurlijk soms wel voor zich uit kijkend dat ze niet tegen een boom of iets dergelijks zou lopen. Omdat ze dit moest doen ging duurde het een stuk langer, en was haar schrift niet zo netjes als normaal, maar het was in ieder geval leesbaar. Al snel gaf ze het boek aan de man door.

'ik heb nog nooit iemand met dwergenwapens en bescherming gezien, alleen plaatjes in boeken. ben je een dwerg? je lijkt me er eigenlijk nog te groot voor.'

Het stond er misschien redelijk stom, maar ze wilde het wel weten, en hoe hij er anders aankwam.

Linctus zag het meisje druk aan het schrijven. Slechts af en toe keek ze op van het papier. Toen kreeg Linctus de vraag op een papier onder zijn neus. "Ik ben een half dwerg. Iets wat niet gewoon is binnen de dwergen gemeenschap, maar het wordt wel geaccepteerd. Het enige verschil tussen mij en een andere dwerg is de lengte. Deze helm en de wapens zijn door mijn vader voor mij gesmeed. Hij was de smid van onze kolonie en daar komt ook jouw ketting vandaan. Je zult merken dat die ketting niet zomaar breekt." Linctus knipoogde bij het laatste gedeelte. Dat de ketting niet zomaar brak was nogal een understatement.

ze keek hem eerst even vreemd aan, en pakte daarna het kettinkje vast met haar vrije hand. Dwergenmetaal? dat was praktisch onbreekbaar. en, net zoals het zien van een dwerg, of halfdwerg, gigantisch zeldzaam, zeker de laatste tientallen jaren. Weer begon ze te schrijven.

'wat doet een half-dwerg dan in een elvenstad? ik had gelezen dat dwergen sinds een bepaalde tijd niets meer van andere rassen moesten hebben en zich hebben teruggetrokken in hun gebieden.'

de precieze reden wist ze niet, ze had alleen nog nooit een dwerg gezien. dit was de eerste keer dat ze een half-dwerg zag, of er uberhaupt over hoorde. mensen en andere rassen gingen vaak niet goed samen, vanwege verschil in culturen, maar het meest vanwege verschil in levenslengte.

Linctus leest de tweede vraag en begint ook die te beantwoorden. "Het was niet mijn vrije keus om naar een elvenstad te gaan. De kolonie waar ik toe behoorde was het uiterste puntje van een vroeger mensenrijk. Door de eeuwen is het rijk vervallen, maar onze dwergen kolonie bleef stand houden. Met name omdat wij ons weinig mengen in zaken van andere rassen. Echter verviel het land om de kolonie en raakte wij geïsoleerd van ons koninkrijk.

Onze kolonie werd uiteindelijk aangevallen door aardmannen waarna de overlevers zijn begonnen aan de reis terug. Echter hebben we ons moeten opsplitsen en via verschillende routes terug moeten gaan. Ik was de enige met een kaart van het elvenland en zo ben ik bij de stad terecht gekomen om te rusten."

Terwijl zijn paard rustig doorloopt, leest Vàilan in zijn boek over wat hij in de loop der eeuwen heeft geleerd over de dwergen, hun land, hun steden en hun hiërarchie, de runenmagie en vele andere dingen.

"Ik zou graag de runenmagie willen leren. Dat heeft me altijd ontzettend geboeid. Maar het schijnt zeer moeilijk te zijn en ook erg lang te duren. Maar ja, ik ben toch dood. Wat kan mij het schelen? Ik heb alle tijd van de wereld. En runenmagie is een prima middel om te gebruiken in mijn strijd tegen mezelf én datgene wat ik heb aangericht," zegt hij.
Hij kijkt wat om zich heen en ziet plots een lijk liggen.
"Ah, daar is die elf gebleven. Benieuwd hoe die hier is gekomen,"
Vàilan geeft zijn paard de sporen waardoor deze harder begint te lopen.
"Vannacht wil ik Korresan bereikt hebben. Dat moet lukken als ik dit knol genoeg motiveer. Benieuwd of Damala nog naar Grimheim gaat, maar waarom zou ze? Ze wilde niet met me mee en ik weet niet wat ze daar te zoeken heeft. Of zij wil natuurlijk eerder dat Robijnzwaard hebben om mij te treiteren. Nou, dat kan ik niet toestaan. Als ik haar moet vernietigen om bij dat zwaard te komen, dan doe ik dat. Nee, dan doe ik dat niet. Ik zorg ervoor dat ik dat zwaard krijg zonder dat er iemand onder moet lijden. Dan kan ik rustig het elfenrijk beroven van haar mooie schild en een poging wagen om de Ring van het Berouw in handen te krijgen...maar dan niet op de manier zoals ik eerst van plan was. Ik moet mijn lessen in diplomatie maar weer eens herstarten."

Meteen begint Kitara weer met schrijven, en sneller als de vorige keer krijgt hij weer het boek in de handen geduwd.

'het Grimmheimgebergte, kwam jij daar dan vandaan, of is dat een andere kolonie?'

Want ze had er eerder van gehoord, het was schijnbaar de dichtstbijzijnde nog functionerende dwergenkolonie, en zelfs deze kolonie was al een enorm eind van Cyrlia vandaan. Alhoewel ze wel stukken verder had gewild was ze nooit verder geweest als Briynn omdat haar broer haar dat niet toeliet. Sinds het verdwijnen van haar ouders had hij de taak op zich genomen voor haar te zorgen, en nu was hij ook weg. Bij die gedachte werd ze meteen een stuk soberder.

---------------------------------------------
"Eindelijk.. waar bleef je nu?" de mensenvrouw keek de jonge elvenvrouw kwaad aan, maar ze leek zich er niets van aan te trekken. "ach, hou toch je mond en leid me naar Kaitto." "Hij heet bijna een hartaanval gekregen! je moet hem ook niet zo lang laten wachten." De mensenvrouw draaide zich om en begon te lopen. "volg me nu maar, we hebben weer een nieuwe plek moeten vinden om ons te verstoppen. een van de jongelingen had ons per ongeluk verraden." de elvenvrouw fronstte. "een van de mensen zeker, ik hoop maar dat er iets aan gedaan is?" De mensenvrouw zei niets, maar knikte alleen. Met een zucht vervolgde ze dan maar stilletjes de route door de achterstraatjes.

Bijna meteen toen Linctus terug was, loopt hij al te dollen met dat elfje. Kitara als Madarian de naam goed onthouden had. Madarian was toch wel een beetje nieuwsgierig geworden. "Zeg Kitara, als ik vragen mag: hoe zit dat eigenlijk met jou? Wil je niet praten door een belofte, of kun je niet praten? Heb je eigenlijk ooit kunnen praten? Als je het voor jezelf wil houden is ook goed, maar ik ben wel nieuwsgierig. En als je m'n vragen zat wordt, of geen blaadjes meer hebt, laat het me dan weten zodat ik dar rekening mee kan houden."

"Hoe groot is de kans dat ik fatsoenlijk door het elfenrijk kan reizen, nu ik geprobeerd heb om het aan te vallen?" vraagt Vàilan zich af.
Hij bladert wat door zijn boek maar weet niet wat hij precies wil lezen.

Hij kijkt strak voor zich uit en ziet de rivier tussen Lyndon en Korresan zichtbaar worden. De zon staat nog hoog aan de hemel en verwarmt het afgestorven landschap van Lyndon.
"Als ik vannacht nog in Korresan wil zijn moet ik wel even opschieten. Alhoewel, waarom zou ik me haasten? Ik hoef niet te rusten. Maar goed, hoe eerder ik bij die dwergen ben, hoe beter."

"Ah, ben je daar nu eindelijk?" Kaitto, een van de laatsten van een oude bloedlijn, stond op toen de jonge elvenvrouw de kamer binnenliep onder begeleiding van de mensenvrouw. "Waar ben je toch helemaal geweest, je verdwijnt elke keer weer en het duurt elke keer langer voordat je weer terugkomt." De elvenvrouw knielt op de grond, maar kijkt niet weg. "Ook goedemiddag papa, en heb ik het niet elke keer het waard gemaakt?"