Madarian heeft geprobeerd het niet te laten escaleren, maar Linctus wordt ook aangevallen, en Linctus slaat er meteen op los. Het geduld van Madarian is nu ook op, vooral nadat z'n kop al genoeg klappen gehad had. Hij gebruikt de "dronken boxen" vechtstijl. Een paar klappen kan hij zo uitwijken, en hij weet er ook een paar goed uit te voeren. Klappen vallen links en rechts. Dan wordt Linctus vastgehouden terwijl een tweede in z'n buik aan het stompen. Lafaards! Madarian trekt degene die aan het stompen is aan de linker schouder, en haalt uit met een rechtse hoek. Op dat moment komen de wachters binnen en begeleiden Linctus, Madarian en Demion naar buiten.

Als ze buiten zijn: “Sorry” Begon Linctus tegen de andere twee. “Laat me jullie op eten trakteren in een andere tent. Ik wil het toch een beetje goedmaken.” "Is goed. Waarom sloeg je eigenlijk? Ik struikelde over een bierpul." Linctus vertelde wat er vlak voor gebeurde. Madarian, wrijvend over z'n kin: "Je hebt wel een goede rechtse hoek! Maar laat ik me even voorstellen: Mijn naam is Madarian."

Terwijl Creanan bezig is zijn kraam op de bouwen voelt hij getrek aan zijn kleren.
"Wat?!", reageert hij. Dan ziet hij het meisje staan in de kleren die hij voor haar had gekocht. Ze zitten als gegoten. "Oh, ben jij het!" Hij lacht. "Sorry, ik ben een beetje opgefokt vandaag. Ik zie dat je de kleren hebt gevonden. Ze staan je goed!" Het meisje kijkt hem glimlachend aan met een vragende blik. "Oh, wil je soms weer wat doen vandaag?"
Creanan denkt even na. De waarschuwing van Damala klinkt na in zijn hoofd. Hij kon eigenlijk maar beter naar het hof. Hij pakt pen en papier.
"Ik heb weer een boodschap voor je. Je moet naar het hof om een boodschap af te geven; ik heb een audiëntie nodig vanavond. In deze brief staat alles, maar die mag alleen aan de persoonlijke assistent van de koning geven, begrepen?"

Vàilan zit nog steeds aan tafel en verveelt zich. Hij pakt een pakje speelkaarten en begint ze wat te schudden. Vervolgens legt hij er een paar op tafel en begint ze om te draaien, nogmaals om te draaien, en zo gaat dat maar door.
"Kijk mij nou...Lichmeester Vàilan, heerser over Lyndon, wat straks Korresan-Nidal zal heten, meester in de zwarte kunsten, krachtig veroveraar en leider. En wat zit ik te doen? Een kaartspel te spelen,"
Vàilan gooit de kaarten in een hoek en loopt de kamer uit.
"Een kaartspel, bah, ik moest me schamen. Ik heb lang genoeg gewacht," zegt hij tegen zichzelf.
Zodra hij buiten staat, komen enkele soldaten naar hem toe.
"Meester, wordt het niet eens tijd om uw plan uit te voeren? Men wordt onrustig," zegt een van hen.
"En of het tijd is. Verzamel alle soldaten die in dit land aanwezig zijn. Bouw katapulten en zorg voor voldoende projectielen. Haal de paarden tevoorschijn, breng alles in opperste staat van paraatheid. Verstevig de verdedigingswerken, ik wil niet dat mijn steden heroverd worden terwijl ik op pad ben. Laat dus ook soldaten en dergelijke hier achter. Verzamel mijn leger, ik kan niet langer wachten!"
"En hoe zit het met Lodwar?" vraagt een andere soldaat.
"Die stad valt vanzelf. Laat Kyrre weten dat hij rustig zijn gang kan gaan, en mij kan komen helpen in het elfenrijk zodra hij klaar is." zegt Vàilan.
De soldaten gaan elk een eigen weg en beginnen met het mobiliseren van het leger.

Vàilan pakt zijn staf en heft deze in de lucht.
"Oh, vreselijk levendig elfenrijk, je laatste uur is geslagen! Bereid je voor op de ergste dag uit je bestaan!"

Kitara deinsde eerst achteruit, maar meteen toen Creanan zag dat zij het was leek het weer goed te zijn. "Ik zie dat je de kleren hebt gevonden. Ze staan je goed!" Ze glimlachte, daar kwamen ze dus vandaan. Stiekem had ze gehoopt dat ze van haar broer waren geweest, maar dit was ook zo erg nog niet. De kleren waren erg mooi, en zaten nog eens goed ook, dus ze was er blij mee.
Kitara had net haar boekje willen pakken om weer te kunnen vragen of hij iets voor haar te doen had, maar blijkbaar had hij het al begrepen.

Terwijl hij iets op papier schreef bleef ze rustig staan, afwachtend. In eerste instantie had ze een tekening of iets van een kruid verwacht, maar nu vroeg hij haar naar het hof te gaan. Even werden haar ogen groot van verbazing, maar ze pakte de brief aan, en stopte deze in haar tas. Bij de waarschuwing dat hij alleen aan de assistent gegeven mocht worden, knikte ze dat ze het begreep. Eigenlijk was ze benieuwd naar de reden, maar dat zou ze later wel kunnen vragen, besloot ze. Ze zwaaide nog even, en ging op weg naar de burcht van Cyrlia.

De stad zelf was haar redelijk bekend, maar er waren twee buurten waar ze niet vaak kwam. een daarvan was de vreemdelingenbuurt, en de ander was de Burcht. het voordeel was echter dat de Burcht echt niet te missen was, dus liep Kitara op de voorpoorten van de burcht af, toch wel zenuwachtig.

Overal in de stad Devonshire klinkt het geluid van hamers, beitels, zagen, afkomstig uit de smederijen en de werkplaatsen waar meer wapens worden gemaakt en waar ook katapulten in elkaar worden gezet.
"Meester, soldaten uit de andere steden zijn al bijna hier. We verwachten ze elk moment," zegt een soldaat.
"Prachtig. Hé jullie! Opschieten! Hoe sneller dat af is hoe beter!"
Vàilan loopt langs de werkplaatsen en schreeuwt tegen iedereen die volgens hem niet snel genoeg werkt.
"We hebben bericht uit Lodwar, meester!" zegt een andere soldaat.
"En?" vraagt Vàilan
"De stad is zo goed als veroverd. Kyrre verwacht dat hij vanavond paraat is om het elfenrijk aan te vallen."
"Mwuhahaahaha! Heerlijk als het zo goed volgens plan verloopt! Kom! Doorwerken, ik ga weer verder!"
Vàilan loopt een heuvel op en ziet in de verte een grote hoeveelheid soldaten aankomen.
"Hihihi, dit gaat zo leuk worden!"

Ondertussen is Damala in het elfenrijk aangekomen. Vanuit een boom ziet ze de markt van Cyrlia, en even later ook Creanan.
"We kunnen voor altijd samen zijn, liefste," zegt ze zachtjes. "Als je me toestaat om...," maar ze wil daar niet verder aan denken. In plaats daarvan besluit ze om opnieuw naar de kamer van Creanan te gaan en deze overhoop te halen, op zoek naar een kaart of andere informatie, maar ze bedenkt zich.
"Die kamer roept teveel herinneringen op, laat ik maar ergens anders heen gaan," zegt ze zachtjes tegen zichzelf.
Ze kijkt om zich heen en herrinert zich opeens waar de cartograaf zich bevindt.
"Daar liggen alle kaarten van de hele omgeving. Ik zal hem eens even vereren met een bezoekje,"

“Je hebt wel een goede rechtse hoek! Maar laat ik me even voorstellen: Mijn naam is Madarian.” Linctus keek naar de man die over zijn kin wreef. “ Laat je levensverhaal maar wachten.” Begon Linctus. “Voordat je helemaal emotioneel wordt wil ik een plaats heb waar ik me jouw gezeur kan wegdrinken. Dus volg mij en ik zorg voor een mooi plekje met lekker eten.” De twee andere volgde Linctus terwijl hij ze door een wirwar aan steegjes en gangen liet lopen. Toen stopte Linctus bij een kleine houten deur. “Hier is het.” Linctus klopte 2 keer en de deur ging open. Een oud vrouwtje deed de deur open en liet de drie binnen. “Is het al open?” Vroeg Linctus en de oude vrouw knikte. Linctus liep voorop en leidde de rest door de woonkamer van de oude vrouw. Bij de schouw ging Linctus naar binnen. Hij verschoof de achterwand van de schouw die hij zelf gemaakt had. Een serie aan smalle trappetjes werden gelopen in een smalle donkere ruimte. Af en toe kwam er licht door de slecht gemetselde muren. Aan het eind van de trappetjes kwamen de drie bij een poort met een doek ervoor. Linctus deed het doek opzij en een terras met verschillende biertafels en mensen werd zichtbaar. Linctus liep naar de man in een scholk toe en begon op een afstand wat te praten. De man liep daarna naar Demion en Madarian toe. “Kom maar mee. Hier bij de rand kunnen jullie gaan zitten.” Linctus kwam er daarna ook bij zitten en zag dat madarian naar het doek keek dat over het hele terras gespannen was. “Dat doek zorgt ervoor dat we niet zo gemakkelijk gespot worden. De elven weten namelijk niets van dit terras af. Het is een stukje van de immigranten.” Linctus stopte even toen er 3 pullen op de tafel gezet werd. Hij nam een flinke teug. “Mijn naam is Linctus en woon hier al een paar jaar. Nu vertel me maar jullie verhaal.”

Zal ik alles vertellen? Nee. Sommige dingen kan ik beter verborgen houden. Later misschien... Madarian vertelt over z'n tijd als boer, hoe Hörger z'n familie uitmoordde, en dat hij wraak heeft kunnen nemen, en daarvoor flink heeft getraind. Hoe hij precies wraak heeft genomen vertelt hij niet. Het stuk over het doodmartelen hoeft niemand te weten. Ook vertelt hij niet van de tijd voordat hij op de boerderij kwam. Hij vertrouwt niemand makkelijk. Dat moet verdient worden. Iedereen moet hem zien als een normaal persoon. Niemand hoeft te weten wat hij werkelijk kan. Dat hij ook zwarte magie kan gebruiken. Hou altijd een troef achter de hand. En als hij vertelt of laat zien wat hij kan, wie weet wat men dan doen.

Damala sluipt via een kleine achterdeur de werkkamer van de cartograaf binnen. Ze begint alles overhoop te halen op zoek naar een geschikte kaart, en al snel heeft ze die gevonden: een kaart van het hele rijk, waar alle steden duidelijk staan aangegeven. Ze rolt de kaart op en bevestigt deze aan haar riem. Ook neemt ze enkele kaarten mee van alleen steden, waar op te zien is wat precies in welke stad te vinden is.
Juist op het moment dat ze wil vetrekken, komt de cartograaf zijn kamer in.
"Hé, wat moet dat?!" roept hij.
Damala kijkt hem aan en ontbloodt haar vlijmscherpe hoektanden.
"Etenstijd!" zegt ze, en ze stort zich op de man.
Ze laat het lichaam van de man gewoon liggen en neemt nog enkele kaarten mee.
"Zo, ik heb denk ik wel genoeg. Laat ik maar snel teruggaan!"

Linctus zat met tranen in zijn ogen het verhaal van Madarian aan te horen. "Hörger heeft dus je hele familie uitgemoord." Begon Linctus. "En jij hebt rust in de wraak die je hebt genomen? Dan heb je vast vreselijke dingen met hem gedaan." De tranen in de ogen van Linctus waren inmiddels verdwenen. "Zulke dingen hoeft men ook niet te vertellen." Linctus sloeg Madarian vriendschappelijk op zijn schouder. Hij zag het eten al aankomen en keek er naar uit.

"Dit mijn heren." Zei Linctus terwijl hij een been van een varken pakte. "Dit is het lekkerste eten uit de immigrantenbuurt. Daar kun je van op aan." En Linctus propte zijn mond vol met het heerlijk varkensvlees. "Jul-lie" Smekte Linctus "Jul-lie mo-gen hmm niet ve-rder hmm vertfellen. Mha ik be-ehn zelf ha-lf dw-erg. Ihn hmm deze st-adt is het ni-iet ieths hmm om rond te bazui-nen. Ik hmm wheet da-t ik er hmmm ni-et de leng-te vo-or heb, mahar d-at hmm k-omt door m-ijn moe-der." Linctus had ondertussen bijna zijn bord leeg in die paar zinnen. Hij spoelde het vlees na met bier. "En hoe zit het met jou Demmioen was het toch? Wat is jou verhaal?"

Damala pakt een klein tasje en stopt daat de overige kaarten in.
Ze ontsnapt via dezelfde achterdeur maar moet snel wegduiken omdat een paar elfen juist langslopen. Zodra de kust veilig is sprint ze zo hard als ze kan bij het huis van de cartograaf weg.
Bij een ander gebouw besluit ze om op het dak te springen. Via de daken van enkele gebouwen vlucht ze naar Lyndon, totdat ze bij een van de gebouwen door het dak zakt. Damala komt in een taverne terecht waar o.a. Linctus, Demion en Madarian aanwezig zijn.
"Shit," sist ze.
Ze kijkt in het rond, en fixeert haar blik op de tafel met Linctus, Madarian en Demion.
"Hm, interessant," zegt ze zachtjes.
Daarop rent ze naar de uitgang, ramt de deur eruit en begeeft zich naar de rand van de stad.
Nog even krijgt ze het gevoel dat ze nog even naar het huis van Creanan moet, maar ze beseft dat hij haar niet meer wil zien. Toch besluit ze om een briefje bij zijn deur achter te laten, met de boodschap: "We kunnen eeuwig samen zijn, liefste. Kom naar me toe!"
Damala doet daarna haar mantel wat steviger om en vervolgt haar weg richting Lyndon.

Madarian krijgt een schouderklop'je' van Linctus. Z'n schouder wordt bijna uit de kom geslagen! Wat is die Linctus sterk! Ik wil niet aan de verkeerde kant van die vuisten staan.. Euh... Niet meer! Madarian voelt nog even aan z'n kaak. Dan komt het eten eraan. Het is nog maar net neergezet of Linctus heeft z'n eten al op! Maar het ruikt heerlijk en ziet er goed uit. Hij heeft honger. Gisteravond heeft hij vooral bier gedronken, en dat was er uit gekomen. Hij begint rustig te eten, maar al snel is hij ook aan het schransen. Zo lekker heeft hij al een tijd niet gegeten. Hij wacht op het verhaal van Linctus of van 'Demmioen', zoals hij meende te verstaan. Dan komt er iets door het dakzeil heen. Een vloek klinkt. Zag Madarian het goed? Een vampier in daglicht?!? Voor Madarian het goed kan zien en kan reageren is de schim opgestaan en ramt een deur uit de voegen. De schim is weg. "Zag ik dat nou goed? Was dat een vampier?!?" Madarian kijkt Linctus en 'Demmioen' aan. Dan ziet Madarian een stuk perkament op de grond liggen.

Damala keert zonder problemen weer terug naar Devonshire.
Vàilan inspecteert zijn troepen, die zich massaal rond Devonshire verzameld hebben.
"Vàilan, Vàilan, ik ben er weer!" roept Damala.
Vàilan draait zich om en ziet Damala voor zich staan.
"En kijk eens wat ik heb?" zegt ze, waarna ze Vàilan de tas met kaarten overhandigt.
"Dat zijn gewoon kaarten, deze is de belangrijkste," zegt Damala. Ze haalt de grote kaart van haar riem en geeft deze ook aan Vàilan.
Vàilan rolt de kaart uit op een tafel.
"Ha...haha...haaaahaa! Het is precies waar ik naar op zoek was! Nu kan ik de structuur van het elfenrijk bestuderen. Damala, ik heb nooit aan je getwijfeld. Hier, neem dit als beloning!" roept hij opgewonden, waarna hij Damala een prachtig, zwart zwaard geeft.
"Dat is een zogeheten Zielendief, erg effectief tegen levende tegenstanders!" zegt hij.
Terwijl ze het wapen bekijkt, richt Vàilan zijn aandacht op de andere kaarten.
"Steden, gebieden, plaatsen, alles...alles!"
Hij haalt zijn boek tevoorschijn en kopieert de kaarten naar zijn boek.
Nadat hij de laatste kaart uit de tas gehaald heeft, constateert hij dat er een gat in zit.
"Damala, de tas is kapot," zegt hij.
"Dat zal dan gebeurd zijn toen ik door het zeil zakte wat boven een terras hing. Er zal dan een kaart uitgevallen zijn. Nou en, het belangrijkste ligt hier op tafel!"
"Nou en of. Damala, je bent geweldig. Nu kan ik de voorbereiding voor de invasie afronden,"

Madarian pakte het stuk perkament op en liep er mee terug naar de tafel. "Het is een kaart." Zei madarian en hij spreidde de kaart op tafel. "Da-t hmm iss het konink-lijkk hmm embleeem." Zei Linctus terwijl hij met een stuk bot naar een embleem wees. Hij nam weer een slok bier. "Berg dat ding maar op zodat ze het niet zien. Een kaart in deze buurt is altijd gestolen en levert altijd problemen op." Linctus nam een flinke hap van zijn vlees. "Daa-rbij wwwaren hmmm weh hmmm be-ziig met hmm het verhaaal van Demm-ioen."

Demion rolde even met zijn ogen. ‘Demion’ zei hij ‘ het is Demion’. Madarian en Linctus wachtte even in stilte en dronken nog een pul bier. Ze willen dus echt mijn verhaal weten? Zou het wel verstandig zijn om mij nu al te openen voor vreemdelingen? Ik kan het nog niet….of wel? ….nee ‘Mijn leven is niet zo spannend, er valt weinig te vertellen eigenlijk. Altijd al gedroomd om te reizen en nu zit ik hier’. Met een glimlach om Demions gezicht hoopte hij dat ze hem geloofde. De doordringende blik van Linctus vertelde een ander verhaal, maar hij liet het onderwerp voorlopig maar varen. Madarian krabbelde even achter zijn hoofd ‘Tja, spannend is anders inderdaad’.

Was het nou een vampier of niet? Als het 's nachts was, dan had ik het eerder geloofd. En Linctus en 'Demmioen' "Demion. Het is Demion!" ...Demion dus... zaten er met hun ruggen naar toe, dus ze zullen weinig gezien hebben. Dan begint Demion met het kort vertellen van z'n 'geschiedenis'. Madarian krabbelde daarna even achter zijn hoofd ‘Tja, spannend is anders inderdaad’. Daar moet meer achter zitten. Stille wateren hebben meestal diepe gronden. Op zich ben ik nieuwsgierig naar die kaart, maar ook naar die 'reuzendwerg'. "Wat is verder jou verhaal Linctus? Hoe kom je aan die kracht van je?" Madarian wrijft weer even over z'n kaak.

Kitara word bij de poorten van de burcht onderschept door een wacht. "Wat heb je hier te zoeken?" Kitara pakt haar boek weer uit de tas en begint te schrijven. "je kunt het ook wel gewoon zeggen, hoor.." hoort ze van de wachter. ze kijkt even op, schud haar hoofd, en pakt dan haar keel vast, hopend dat de wacht het begrijpt. dan gaat ze door met schrijven. zodra ze klaar is geeft ze het aan de wacht, zodat hij het kan lezen.

"Creanan huh.. nou goed, ik breng je wel naar de assistent toe. maar ik zou wel even in je tas willen kijken. controle, om er voor te zorgen dat er geen moordenaars in de buurt komen." Kitara geeft de wacht haar tas, en wacht geduldig af terwijl deze door word gekeken. ook in haar boek vind hij niets bijzonders. "Kun je ook je buidels even openen?" ook dit doet ze. een kleine drinkzak blijkt water in te zitten, en in een ander buideltje alleen munten. "prima, volg mij maar" Hij geeft haar de tas terug, en geeft het signaal dat de poort van de burcht open mag zodat ze naar binnen kunnen

offtopic: hoe werkt dit topic? ik wil graag mee doen

“Ik heb al bijna 25 jaar in de mijnbouw gewerkt.” Verzucht Linctus terwijl hij het laatste beetje eten van zijn bord af eet. “Als je dan geen spieren kweekt, dan weet ik het ook niet. Daarbij ben ik half dwerg weet je nog?” Linctus veegde zijn mond af en bestelde nog wat bier. “Ik heb ongeveer de eerste 50 jaar van mijn leven gewerkt in een mijn kolonie van de dwergen. Mijn moeder is overleden bij de bevalling en dus had ik alleen mijn vader. Die was de smid van de kolonie.” Linctus nam een slok bier. “Het was toen midden in de nacht toen de aanval begon. Aardmannen kwamen uit de grond en begonnen dwergen in hun slaap te vermoorden. Het was een bloederige strijd die 14 maanden duurde. In die tijd was onze kolonie van 100 uitgedund tot 20. Vele dwergen zijn gestorven waaronder mijn vader. Daarna is besloten om de kolonie te sluiten en de reis te maken naar verschillende dwergen steden. Ik ben zelf drie jaar geleden hier beland om spullen bij elkaar te verzamelen voor de rest van de reis. Echter ben ik wat langer blijven hangen dan bedoeld. Dat is het zo´n beetje.”

Demion luisterde wel, maar snapte niet waarom deze twee zulke intieme details van hun leven wilde delen met personen die ze slechts momenten geleden had leren kennen. Zolang ze maar niet doorvroegen naar zijn verhaal vond Demion het wel best. Laat ze maar praten wat ze willen en misschien komt daar nog een boeiend verhaal boven tafel die hij zelf weer kon gebruiken in zijn reizen. Ineens voelde Demion een hand op zijn schouder, waarna hij zijn hoofd draaide. ‘zo zo, wie hebben we daar!’ sprak de man achter hen geniepig. Het was een van de dieven die Demion eerder die dag had afgeschud. Ze hadden hem gevonden en leken niet hier te zijn om te praten.

Linctus wil de aan de ene zijde het feit dat hij half dwerg was geheim houden. Aan de andere zijde was hij zo trots op die zijde dat hij het niet voor zich kon houden. Waarom dat hij zo snel aan deze mensen dit vertelde wist hij niet, maar het was gebeurd en mocht het een foute keuze zijn geweest dan zou hij het wel merken.

“Zo zo wie hebben we daar.” Zei een man terwijl hij de hand op de schouder van Demion legde. Linctus kende de man wel. Het was een schooier en waarschijnlijk een dief. Verder wist Linctus er weinig van af, maar dat wilde hij zo houden. “Als dit jouw vrienden zijn en je moet met ze weg dan begrijp ik dat wel.” Begon Linctus. En hij stond op. “Als dit niet het geval is dan wil ik ook wel kijken of hij de snelle weg naar onder al kent.” Linctus wees hierbij over zijn schouder naar de balustrade.

Vàilan zit aan een tafel, samen met enkele van zijn legeraanvoerders. Op de tafel ligt de kaart van het elfenrijk, met daaromheen de kaarten van enkele steden.
"Dit is de grens tussen Lyndon en het elfjesland. Ik wil dat langs de hele grens soldaten komen te staan, zodat we meteen een groot gebied aanvallen. Ieder van jullie krijgt een bepaald gebied toegewezen die je moet veroveren," zegt hij.
De aanvoerders stemmen ermee in.
"Het rijk is enorm, met veel steden, dorpen, nederzettingen en dergelijke. Ik heb niet genoeg aanvoerders en soldaten om alles in een keer aan te vallen. We moeten dus in etappes werken. Jarvis, jij gaat bijvoorbeeld bij deze stad beginnen. Zodra die veroverd is, richt je je op de deze stad, en dan op die. Zo gaat iedereen een patroon volgen. Mocht het gebeuren dat twee legers dezelfde stad willen aanvallen, mag dat wat mij betreft. Als het maar veroverd wordt!"
Jarvis pakt een van de stadskaarten en wijst op een bepaald symbool.
"Dat ziet eruit als een kroon," zegt hij.
Vàilan neemt de kaart over en bekijkt het aandachtig.
"Dat zou maar zo eens kunnen. Wie weet is dat wel een koninklijk plekje. De stad is zo te zien ook erg groot. Die neem ik wel voor mijn rekening," zegt hij.
"We weten niet waar de artefacten verborgen zijn, hè?" vraagt Moander, een andere aanvoerder.
"Klopt, maar maakt dat uit? Jullie halen net zo lang alles overhoop totdat ze gevonden zijn. Hoe langer het duurt, hoe meer jullie kunnen vermoorden, vernietigen en vertrappen. Als ik dan alle voorwerpen heb maak ik er een definitief einde aan," zegt Vàilan.
"Ik kan niet wachten, wanneer krijgen we het bevel om aan te vallen?" vraagt Aeris.
"Spoedig," zegt Vàilan.
Hij bespreekt nog een paar tactieken met zijn aanvoerders, waarna ze ieder naar hun eigen leger gaan.
"Meester, de eerste katapulten zijn af. Mogen we ze uitproberen?" vraagt een werker.
"Wat had je als doelwit in gedachten?" vraagt Vàilan.
De werker wijst naar het elfenrijk.
"Nog niet. Zoek maar wat anders uit," zegt Vàilan.
De werker buigt en loopt weg.

"Dat zwaard is echt supermooi, ik heb het net uitgeprobeerd op een gevangene. Je moest 'm eens zien joh, toen zijn ziel er zo uit getrokken werd," zegt Damala opgewonden.
"Damala, wil jij een eigen leger aanvoeren of wil je dat samen met mij doen?" vraagt Vàilan.
"Samen met jou. Jij bent van plan om de stad aan te vallen waar Creanan woont...ik wil naar hem toe," zegt Damala.
"Ga dan, wacht vooral niet op mij," zegt Vàilan.
"Nee, ik wil hem pas zien als hij geen kant meer op kan, als hij in het nauw gedreven is, als de enige redding die er voor hem nog is de dood is. En dan ga ik ervoor zorgen dat wij voor eeuwig samen kunnen zijn," zegt Damala.
"Wat ben je toch vals," zegt Vàilan.
Damala knipoogt naar hem en gaat weer wat met haar zwaard oefenen.

Creanan verkocht wat kruiden en hoopte maar dat alles goed ging met het aanvragen van de audiëntie.

Demion trok zijn schouder los, sprong op en keek snel rond. De groep, 10 dieven in totaal, kwamen langzaam dichterbij. Demion zag eigenlijk geen andere uitweg meer dan een confrontatie. Hij keek eerst Madarian aan en toen naar Linctus ‘Nou Linctus,’ begon hij ‘laat maar zien’. Linctus kreeg een grijns op zijn gezicht ‘….met pleizer’ sprak hij dreigend terwijl hij met zijn vingers knakten. Madariaan stond ook op.