Demion kijkt geïrriteerd om naar Madarian ‘Hou toch je kop dwaas, dat moorden was nergens voor nodig. Zomaar een leven nemen was helemaal niet nodig’. Het leek erop dat Madarian het helemaal niet hoorde, maar dat kon hem niets schelen. Demion had geleerd al het leven, zelfs het kleinste, te eren en te respecteren. Helaas dachten velen er anders over en ging het er in de wereld om hem heen heel anders aan toe. Linctus klopte zijn kleren af en keek naar de snee in zijn zijde. Een stroompje bloed liep langs zijn been naar beneden. ‘slechts een oppervlakkige vleeswond. Niets vitaals geraakt’ bromde Linctus toen Demion de wond inspecteerde. Demion greep zijn kruidenbuidel en zocht snel wat bij elkaar. Hij hield de kruiden voor zich. ‘Mocht je willen, deze kruiden helpen het heelproces te versnellen en infectie tegen te gaan. Je hoeft het alleen fijn te kauwen en erin te smeren’. Demion vroeg zich af of Linctus zijn hulp wel wilde, hij keek zo geïrriteerd.

Madarian staat langzaam op. "Een paar centimeter naar links en Linctus zou daar nu liggen." Hij wijst naar de lijken. Hij houdt zich daarbij vast aan de kruk. Ja, het staanblijven lukt. Madarian loopt voorzichtig naar de lijken. "Wat was het ook al weer? Lijken buiten neerleggen?" "Met een lint om de arm." Madarian pakt een arm van een lijk en wil gaan slepen. "Bloedsporen..." Madarian kijkt even naar Demion. Dan gooit hij het lijk ongehaast over z'n schouder, en draagt deze naar de deur. Daarna doet hij een lint om de arm. "Wanneer zijn onze spullen eigenlijk opgehaald? Toen ik de vloer aan het bewonderen was? En waar laten we de lijken, voordat ik ermee de straat op ga en een wachter tegenkom?"

Creanan liep naar de eettafel en zag wat er lag. Dat handschrift kende hij maar al te goed. "Dit... dit komt van Damala af! Ze moet hier binnen zijn geweest toen wij op de markt waren." Kitara keek hem vragen aan. "Damala was ooit mijn geliefde... het is een lang verhaal voor een andere keer," antwoordde Creanan. "Je dacht toch niet dat dit van mij aan jou was hoop ik? Dat zou je wel heel rare ideeën geven..."
Creanan zag het gezicht van Kitara wat ontspannen. Hij liep naar de muur en pakte daar zijn dolken af. Hij voelde of ze nog scherp waren. Een druppel bloed uit zijn vinger bevestigde zijn vermoeden, en hij liep naar de keuken om een doek te pakken om het stof er af te vegen. "Ik vertrek binnen nu en twee uur, op een heel gevaarlijke missie. Ik kan je hulp wel gebruiken, en ik zal je in de tussentijd wat leren als je dat wil." Creanan had een doek gevonden en veegde de dolken af. Daarna liep hij naar een kist in de kamer en haalde er een leren harnas uit. "Maar zoals ik zei: het is gevaarlijk. Je zult alles moeten achterlaten en je mag niets laten weten aan iemand hier in de stad." Hij gespte zijn riem om, en plaatste de dolken in hun schedes. Het was een simpel harnas, geen versieringen, en donkerbruin met zwarte stiksels. Het hield pijlen zo goed als buiten, en het remde een zwaardslag af, maar de kracht lag hem in flexibiliteit: hij was niet beperkt in zijn bewegingen bij het dragen hiervan.
"Wat zeg je ervan? Ga je mee?"

Aan de andere kant van de stad loopt Da’marak wat ongemakkelijk door de tuin en kijkt naar de bloemen die daar groeien. De steken in zijn middenrif, het teken dat zijn leven spoedig ten einde zal komen, maken het hem lastig voort te bewegen. Hij geniet van zijn laatste uren zoals hij altijd had gedaan, in en tussen de natuur. Hij haalt een paar maal diep adem en schuifelt rustig vooruit. Spoedig broers, spoedig zal ik jullie wederzien. Zijn gedachte dwaalde af in de late middagzon, maar hoort nog wel achter hem een twijgje breken dat in het gras lag. Zonder zich om te draaien tilt hij zijn hoofd op en sluit zijn ogen. ‘De dood komt mij pas later halen, dus mag ik vragen wat je hier doet jongedame’. Een geluierde dame komt rustig uit de schaduw lopen en gaat vlak achter Da’marak staan. Ze leunt naar voren zodat haar boezem lichtelijk rust op de schouders van Da’maraks gekrompen lichaam. ‘Waar is de steen’ sprak ze zacht in zijn oor. Da’marak verroerde geen vin ‘aaaah, eindelijk hebben jullie mij dan opgespoord’. De dame liep achter Da’maraks rug vandaan en gin voor hem staan. Da’marak rook haar parfum, ditmaal nog dieper. Het was een heerlijk zoette geur. ‘Kom oude man’ sprak ze, opnieuw op zachte rustige toon ‘geef mij de steen en dan laat ik je in rust sterven’. Da’marak opende zijn ogen en keek naar de vrouw die voor hem stond. Aan haar lichaamsbouw te zien kon ze niet ouder zijn dan 20 – 25, al kon hij het niet zeker zeggen vanwege de sluier voor haar gezicht. ‘Dan moet ik je toch teleurstellen mevrouw, HIJ is hier al geweest. De nieuwe eigenaar is al gekozen’. Even bleef het stil, waarna de dame langs Da’marak liep ‘Hoe lang geleden oude man? Waar is hij heen?’. Da’marak schoot in de lach ‘Denk je nou echt dat ik het je ga vertellen? Je kan niets met me doen dat mij nog bang maakt’ zei hij op spottende toon. De dame negeerde zijn worden en liep richting de schaduw, waar een gemaskerde man uit kwam lopen. ‘Hij is hier in de stad’ zei de vrouw ‘ik ga hem zoeken. Hij kan niet ver zijn. Reken jij maar met deze af’. De gemaskerde man knikte met zijn hoofd. De dame liep de schaduw in en verdween. De gemaskerde man trok een dubbelzijdige kris en liep langzaam op Da’marak af, die enkele seconden onbewogen voor zich uit bleef staren, toen zijn ogen sloot en wachtte op een laatste signaal van pijn voor hij kon rusten.

Linctus nam de kruiden aan en propte ze in de wond. Daarna bond hij een doek om zijn middel. “We hebben geen spullen gehaald.” Begon Linctus tegen Madarian. “Dat ga ik doen als we de lijken kwijt zijn. Daarna ga ik zelf wel mijn geconfiqueerde spullen ophalen. Wat jullie het uur gaan doen weet ik niet, maar ik zou me voorbereiden als ik jullie was.” Linctus bond een wit lint om elk lijk en wikkelde ze in een doek. Daarna smeet hij over elke schouder een lijk en liep naar de deur. Daar werden de lijken opgestapeld. Demion en Madarian gingen voor de deur staan op de kust veilig was. Toen ze zeker wisten dat de kust veilig was ging de deur open en de lijken werden achter elkaar op straat gesmeten. Toen de laatste op de grond lag stapte Linctus naar buiten. “Ik ben naar het paleis ik zie jullie bij het groene huis over een uur.” Linctus stapte flink door in de richting van de burcht.

"Hoe bedoel je 'onze spullen'? MIJN spullen!" hoort Madarian Linctus zeggen. "En dump die lijken gewoon op straat, maar niet voor deze deur. Maak het de wachters niet te makkelijk." Madarian doet de deur open, pakt het lijk weer op zodra er niemand te zien is, en sluipt de deur uit. Snel legt hij het lijk een paar deuren verderop neer. Dan loopt hij snel terug naar binnen. Niet lang daarna liggen alle drie de lijken opgestapeld buiten.

Demion hoefde zich niet klaar te maken. Alles wat hij zijn eigen kon noemen had hij op zak. Madarian begon lijken te verslepen en Demion liet hem al het werk doen. Het is immers zijn schuld dat er doden waren, dus mag hij het werk opknappen. Toen de lijken eenmaal weg waren keek hij even om de hoek naar buiten, er was niemand te zien. Het was misschien niet handig om hier te binnen wachten, mocht er iemand zijn die de wachters zou waarschuwen. ‘Ik denk dat het handiger is als we inderdaad hier over een uur afspreken’ hij liep richting de deur en stapte er door, maar eerste keek hij nog even om naar Madarian ‘ben terug over een uur’.

"Mooi schot" zij de elven boogsman toen de jonge elf lathir weer raak schoot op zijn doel. "Dank u shan'do" "als je ze door blijft gaan geloof ik wel dat we je binnekort mee kunen laten doen in het leger"
"zo ver zou het voorlopig niet zijn shan'do ik heb nog veel te leren" "Als jij het zegt ik zie ik je morgen met zonds opgand bij terliums rots okey?" "ik zal er zijn shan'do tel darim imtar" "tel darim imtar lathir"

(eerste bericht wijs me op fouten enzo)

"Ik zie jullie wel bij het groene huis. Tot straks. Even winkelen." Madarian snelt naar de winkelstraat. Hij slaat wat proviand in, maar ziet niet iets speciaals. Een half uur is nu voorbij. Net als hij naar het groene huis wil gaan, bedenkt hij dat hij nog z'n geld moet ophalen. Hij gaat naar de bank, en heft z'n rekening snel op. In een aparte kamer wordt het geld overhandigt. Madarian verdeelt het geld zoveel mogelijk over het hele lichaam. In de schoenen, een speciaal geprepareerde riem, en alle zakken die hij maar kan vinden, Dan probeert hij even te sluipen. Hij hoort geen geluid. Als hij de bank uit wil gaan, ziet hij het restant van de bende die hem, Linctus en Demion aangevallen had. Zij zagen Madarian echter niet. Madarian doet z'n capuchon omhoog en glipt de deur uit. Ze lijken hem niet te zien of niet te hebben herkend. Hij neemt het zekere voor het onzekere. Het laatste kwartier gebruikt hij om te kijken of hij niet gevolgd wordt. Dan komt hij net op tijd aan bij het groene huis.

Vàilan stopt wat boeken in een tas, bevestigt zijn zwaard weer aan een riem en bekijkt een zwarte mantel.
Vervolgens blijft hij even voor een spiegel staan en bekijkt zichzelf. Opeens lijkt het alsof het oppervlak van de spiegel begint te smelten, en al snel ziet Vàilan zijn spiegelbeeld weer, maar dit spiegelbeeld is de nog levende Vàilan. De knappe jongeman met zijn golvende bruine haren en zijn net zo bruine ogen kijkt glimlachend om zich heen en geniet zichtbaar van het leven om hem heen. Vàilan strekt voorzichtig zijn vingers uit naar de spiegel, maar dan verdwijnt het beeld en ziet hij de werkelijkheid weer.
Daarop slaat hij de spiegel kapot en schopt de scherven alle kanten op.
"Gaat alles wel goed met je?" vraagt Damala.
Vàilan gaat op een kussen zitten en buigt zijn hoofd naar voren.
"Ik ben een monster geworden," zegt hij.
"Ik zag mezelf...in leven, tussen de bomen, de planten, de dieren. Ik genoot ervan. Zo leefde ik mijn leven. Zorgeloos, tussen de natuur en haar schoonheid. En nu probeer ik het te vernietigen. Wat ben ik geworden?"
"Je krijgt toch geen spijt van je daden?" vraagt Damala.
"Toen ik dat amulet omdeed, voelde ik duistere kracht door me heen gaan. Tegelijkertijd voelde ik pijn. De pijn die ik mensen nog aan zal doen in de toekomst. Ik heb nooit voor dit lot gekozen!" zegt Vàilan.
Damala pakt Vàilan beet en tilt hem overeind.
"Er is nu toch niks meer aan te doen. Er is geen tijd voor berouw meer. Wij gaan nu die dwergenkoning in elkaar meppen en zijn zwaard stelen. Of ik doe het alleen. Maar ik wil geen huilebalk bij me hebben!" zegt ze boos.
"Ik heb soms van die dagen...dat ik wens dat ik het leed wat ik heb aangebracht ongedaan kon maken. Maar er is inderdaad niks meer aan te doen," zegt Vàilan, waarop hij zijn spul bij elkaar pakt en richting de uitgang loopt.

Even zat Kitara te denken. Wie Damala was wist ze niet, maar dat moest dan maar dat lange verhaal worden voor een andere keer. Ze stond op van de stoel, zichtbaar opgelucht, en dacht na. Meegaan? op een missie? wat ze er precies moest doen wist ze niet, maar wat ze hier verder in de stad moest wist ze ook niet. de Gesp van haar broer droeg ze nog bij, maar ze wist niet of hij terug zou komen of niet. Als ze zou blijven wachten, zou ze een grote kans laten schieten.

Uiteindelijk pakt ze haar boekje, en begint wat op te schrijven. Dit liet ze zien zodra ze klaar was. 'ik wil wel mee, maar dan moet ik wel spullen gaan pakken. Ook wil ik wel iets achterlaten voor als mijn broer terugkomt, dat hij wel weet dat het goed met me gaat.' Ze keek Creanan aan. Ze wist dat hij meende dat niemand iets mocht weten waar ze heen was, maar als hij thuis kwam.. Langzamerhand begonnen tranen te vormen, want ze wist niet of ze haar broer ooit nog zou zien.

Zodra Vàilan het kasteel uit loopt, verschijnt Gauldoth voor hem.
"Vind je mijn soldaten niet goed genoeg?" vraagt hij.
Vàilan maakt een kleine buiging en antwoordt:
"Ik reis alleen met Damala. Als ik soldaten nodig heb verzamel ik die wel," en hij loopt weer verder.
"Heb ik net zo mijn best gedaan om ze te selecteren...," hoort Vàilan Gauldoth nog zeggen, maar hij schenkt er geen aandacht aan.
Hij roept zijn paard op bestijgt het beest.
"Naar het noorden dus, dat betekent dat ik via Korresan moet reizen. Ach, het had slechter gekund," zegt Vàilan tegen zichzelf.
"Kom je er ook bij, Damala?"
Damala blijft naast het paard staan.
"Ik wil eerst van je horen dat je belooft om geen berouwvolle dingen meer te zeggen of te doen. Je bent wie je bent, en je gaat gewoon verder zoals je dat al honderden jaren hebt gedaan, ok?" zegt ze.
"Ik beloof niks," zegt Vàilan.
"Dan ga ik niet mee," zegt Damala.
"Best, blijf maar lekker hier!" zegt Vàilan en hij geeft zijn paard de sporen.

"Goed, maar schrijf alleen dat je weg bent en dat er op je gelet wordt. Schrijf hoe dan ook niets over waarom je weggaat of waarheen, of hoe lang je denkt dat het gaat duren. Alles zou een vijand een hint kunnen geven over een missie.
Ik moet nog wat voorbereiden, zorg dat je binnen een uur hier bent."

Creanan ging naar boven, en keek of er nog aanwijzingen waren over de aanwezigheid van Damala. Waarom had ze iets achtergelaten? Had ze niet door dat hij nooit meer met haar samen verder zou willen nu ze met de vijand was? En dat ze nu half-elf, half-vampier was hielp ook niet mee. Hij pakte nog wat kruiden uit zijn privévoorraad die Kitara zeker niet had kunnen vinden. Een plank achter een van zijn kasten bevatte wat oude kruiden die hij hard nodig zou hebben om de missie een kans van slagen te laten geven. Hij hoopte maar dat hij de kans zou krijgen om de Dwergen te overtuigen om te helpen. Nu Linctus mee ging was die kans in elk geval aanzienlijk groter: nu konden ze waarschijnlijk wel een audiëntie krijgen.
Hij stak de kruiden in de vakjes achterop zijn riem. Niemand hoefde te zien dat hij daar nog extra spullen had.
Hij deed zijn groene mantel af en pakte zijn zwarte mantel. Die zou hem beter dienen in het donker, en bovendien zouden mensen hem niet direct herkennen. Zijn schoenen wisselde hij voor stevige lederen laarzen zoals die gebruikt werden in het leger. Of hij nou moest lopen of rijden: ze zouden hem goed dienen.

Hij ging weer naar beneden en pakte zijn reisrugzak die Kitara al had klaargemaakt. Zij was inmiddels al vertrokken. Hij kon hem precies onder de mantel aan, en hij gespte hem vast. Het zat perfect. Hij was er zo klaar voor als hij maar zijn kon.

Linctus kwam aan bij de burcht en gaf het papier af. "Hmm" Zei de wachter. Even later werd Linctus door de gangen geleid naar kamers met in beslag genomen spullen. "Het is bijzonder dat je deze spullen terug weet te krijgen. Als het aan mij lag kreeg een onruststoker als jij geen spullen terug." Linctus keek nors naar de wachter. "Schiet nou maar op." De wachter stopte voor een ruimte en liet Linctus wachten. Even later kwam de wachter terug met een zak. Linctus keek vluchtig in de zak en zag dar er zijn helm en bijlen in zat. Hij zou ze op zijn kamer wel inspecteren.

Na het halen van zijn spullen trok Linctus terug naar zijn kamer en keek rond. Wat had hij toch veel rotzooi verzameld in drie jaar tijd. Hij deed het nodige in de zak en de rest liet hij achter. Daarna ging hij met zak en al terug naar de huisbaas. "Ik ben weg uit deze stad. Nu geef me mijn geld." De huisbaas ging naar de kluis en haalde het geld eruit. Aan het gezicht van de elf was te zien dat hij wel wat meer vriendelijkheid had verwacht van Linctus. Hij had immers drie jaar lang voor de huisvesting van Linctus gezorgd. Linctus nam het geld aan en telde het na. Daarna keek hij de huisbaas moeilijk aan alsof hij een zware lading op zijn rug had. "Bedankt voor alles." Mompelde Linctus zo zacht mogelijk en vertrok met de zak op zijn rug. Eindelijk kon hij aan zijn reis beginnen. Rustig liep Linctus naar het groene huis.

Zodra Vàilan langs een smederij rijdt, wordt hij door de smid aangesproken.
"Meester, u gaat op reis hoorde ik?" vraagt hij.
"Ja, en?" antwoordt Vàilan.
"Misschien dat u dit wel kan gebruiken," zegt de smid, en hij haalt een bloedrood zwaard tevoorschijn.
"Ik heb al een wapen," zegt Vàilan en hij toont zijn eigen zwaard.
"Ach, zo'n ding. Ik raad deze aan. Wat u heeft is een onding, geloof me maar," zegt de smid.
"Met mijn zwaard is niks mis, en houd nu je mond! Ik heb het ding alleen voor noodgevallen. Mijn magie is mijn primaire wapen," zegt Vàilan, waarna hij weer verder gaat.
Hij draait zich nog even om en ziet Damala op een gebouw zitten.
"Het zal mij niets verbazen als ik haar straks in Grimheim tegenkom. Die ontmoeting zal denk ik niet vriendschappelijk zijn," mompelt hij.
Bij de poort van Devonshire wordt Vàilan tegengehouden.
"Halt, arbeider! Ik wil uw bagage even controleren," zegt een wachter.
Vàilan stapt af, grijpt de wachter bij de keel en houdt hem vlak voor zich.
"Wat zei je daar?" gromt hij.
"G...geintje," hakkelt de wachter.
"Erg lachwekkend," zegt Vàilan, waarna hij de wachter vernietigt.
De andere wachters begrijpen de hint en doen de poort open.
"Weg uit Devonshire, weg uit Korresan-Nidal. Op naar Grimheim, het land der dwergen. Of ik hier terug zal komen weet ik niet, maar deze lange, verre reis zal me goed doen. Even weg van al het dode. Misschien is het beter zo," zegt hij tegen zichzelf.

Het duurde niet lang, of ze stond weer binnen in haar eigen huis. Daar scheurde ze een bladzijde uit haar boek en begon te schrijven.

'lieve broer,

toen ik hier vertrok was ik helemaal oke, en ik zal er alles aan doen om te zorgen dat het goed blijft gaan. Wanneer ik terug ben weet ik niet, maar ik mis je wel.

Kitara Greenwielder.'

Dit briefje nam ze mee naar boven, en legde ze in haar slaapkamer neer, op haar hoofdkussen. Daarna begon ze met het inpakken van spullen. Zowiezo een extra set kleding, en uit de kast van haar broer haalde ze een mantel. Zelf had ze deze niet, omdat het meestal niet koud was en ze in de avonden toch niet naar buiten ging, tenminste dat was de redenatie geweest. dat ze het wel deed zonder mantel dat had hij niet geweten.

Nadat ze alles had afgesloten en de sleutel weer veilig om haar nek had gedaan, stond ze op de aangegeven tijd weer voor Creanan zijn groene huis in de kleine dwarsstraat, met in een tas alle koeken en dingen die ze thuis nog had kunnen vinden, een extra set kleding gewikkeld in de mantel en iets dat ze echt niet achter kon laten, haar knuffel.

*die ochtend bij lathir's boom"
Lathir werd wakker de zon was nog niet op het was rustig in het elfen dorp. Lathir liep richting de water kom en waste zichzelf. En pamte zijn outfit de outfit was een groen leren outfit met een zwarte mantel en zijn leren pijl koker met pijlen met donker blauw gekleurde veren en als laaste zijn longbow die bij a even lang was als lathir zelf. Lathir ging onderweg en zag al dat er een meerdere elfen wakker waren. Terliums rots was niet ver van elanus ongeveer een half uur lopen later was lathir er Zijn leermeester was er al." Tel Darim shan'do" zij lathir terwijl hij boog. "tel darim lathir weet je warrom je hier bent?" "ik heb geen idee shan'do" zij lathir. "je bent hier omdat ik denk dat je klaar bent voor je laaste proef als gevorded boogschutter"

Onderweg naar de dwarsstraat nam Linctus afscheid van de immigrantenbuurt. Hij had hier immers een tweede thuis gehad. In gedachte nam Linctus zelf afscheid van de straatrovers die vanuit donkere steegjes Linctus na keken. Linctus ging het allemaal missen. Elke scheve steen en elke boze blik. Toch was hij ook blij dat hij eindelijk zijn reis kon vervolgen. Linctus wreef over zijn gezicht. Als hij in de elven stad was gebleven had hij waarschijnlijk zijn 4 weken oude baard afgeschoren. Nu kon hij echter weer zijn natuurlijke aanleg voor een snelle baardgroei de vrije loop laten.

Bij een leer winkel zag hij iets wat hem wel aan sprak. Linctus stopte voor de winkelruit en keek naar een mooi bijlen holster. Hiermee zou hij zijn bijlen aan zijn zijde kunnen hangen. Het was wel door mensen gemaakt in plaats van door dwergen, maar aan de andere kant was het geen elven spul. Linctus besloot nog snel de holster te kopen en liep toen door naar de dwarsstraat. Bij het groene huis klopte hij op de deur.

Zijn zintuigen waren scherp, maar nu scherper dan normaal. Demion keek bedenkelijk naar de steen die om zijn nek hing. Hij wreef met zijn duim enkele malen eroverheen en voelde een warme gloed van de ruwe oppervlakte af komen. Snel stopte hij de steen weg in zijn binnenkleding zodat deze veilig opgeborgen zou zijn. Hij keek weer op maar zag nog niemand bij het huis. Hij had rustig zitten afwachten op een veilige afstand, maar met goed overzicht over de locatie. De lijken zouden binnen de kortste keren ontdekt worden, dus moesten ze zo ver op afstand zijn als mogelijk was om verdenking te voorkomen. Even rook Demion een zoete geur en keek rond. Niets vreemds te zien, maar iets aan de geur zat hem dwars. In de verte zag hij Linctus aan komen lopen, wat voorover gebogen door het gewicht van zijn lading. Linctus keek goed om zich heen toen hij bij het huis aankwam. Demion kwam rustig iets dichterbij staan tot Linctus hem opmerkte tussen de schaduwen van de gebouwen. Hij knikte even met zijn hoofd. Demion wist dat het goed was. Het enige wat ze nu te doen stond was het wachten op die wildebras Madarian.

Madarian heeft alle voorzorgmaatregelen genomen, en hij wordt volgens hem niet gevolgd. Via de daken komt hij in de buurt van het groene huisje. Linctus is net aangekomen bij het huis en knikt naar een steegje. Madarian kijkt van bovenaf naar beneden het steegje in. Nog net kan Madarian Demion herkennen. Madarian klimt zo stil mogelijk naar beneden. Een beetje voegsel breekt los van de muur en komt vlak achter Demion op de grond. Demion kijkt omhoog. Madarian zwaait even. Als hij op de grond staat, knikt hij naar Linctus en zegt hij zacht: "Ik zie verder niemand in de buurt behalve de wachters."

Vàilan geeft zijn paard de sporen en rijdt de stad Devonshire uit, richting Korresan.
"Wat zou iemand uit het elfenrijk doen als hij of zij naar Grimheim zou moeten? Via Korresan reizen is de meest logische route," zegt hij tegen zichzelf.
"Channon zou ook nog kunnen, maar dat is vreselijk omrijden. Dus iemand die nu vanuit het elfenrijk naar de dwergen gaat, zou eerst via Lyndon moeten en daarna via Korresan. Ha, ik zou wel eens de gezichten willen zien van de lui die zo'n toch moeten ondernemen. Tenzij er nog een andere route bestaat waar ik het bestaan niet van afweet."

Vàilan rijdt rustig door, wanneer hij plots een visioen krijgt.
Het landschap van Korresan-Nidal verandert in het landschap van Ghibbelin, het land waar Vàilan geboren werd. Om hem heen ziet hij de boerderijen, de uitgestrekte akkers en in de verte de stad Ghibbella.
Hij draait zich om en ziet het grote bos van Ghibbelin, het Cantoli-bos, waar hij altijd zijn tijd doorbracht.
Langs hem heen lopen arbeiders, boeren, soldaten en edelen. En ze kunnen hem zien. Ze kijken hem aan met bedroefde, bezorgde, boze en verontwaardigde blikken, alsof ze weten wat hij gedaan heeft.
Plots verdwijnt alles en staat hij in het kasteel van Ghibella. Hij komt in de troonzaal terecht, waar hij getuige is van een proces. Hij ziet zichzelf voor zijn vader staan, die vanaf zijn troon een betoog houdt.
"Zoon, je straf zal niet mild zijn," zegt de koning.
De jongeman draait zich om en kijkt Vàilan aan.
Vàilan schrikt als hij ziet dat de jongeman, die hij zelf is, langzaam begint te veranderen in een lich. De jongen wijst naar hem en zegt:
"Jouw schuld!"
Daarna volgt een felle flits en ziet Vàilan weer het landschap van Korresan-Nidal om zich heen.
"Vader...het spijt me. Ik heb er niet voor gekozen om zo te zijn" stamelt hij.