"Koning Fundin is al eeuwen de koning van het Grimheimgebergte. Zijn rijk heeft meerdere kolonies op plekken waar waardevolle grondstoffen te vinden zijn. Sommige liggen niet eens binnen de landgrenzen van het Grimheimgebergte. Grimheim is echter de grote vesting van koning Fundin." Linctus moest even goed nadenken hoe het ook alweer zat met koning Fundin. "Ik zelf ben van een kolonie van een andere koning. Echter zijn wij dwergen op goede voet met elkaar. Ondanks dat er grote afstanden tussen de koninkrijken ligt."

Kitara knikte alleen even, en dacht er over na. Ze pakte haar schrijfboek weer op, en maakte een paar aantekeningen. Deze liet ze echter niet zien aan Linctus. terwijl ze schreef kwam een van de twee onbekende mannen er ook bij lopen, en vroeg wat.
"Zeg Kitara, als ik vragen mag: hoe zit dat eigenlijk met jou? Wil je niet praten door een belofte, of kun je niet praten? Heb je eigenlijk ooit kunnen praten? Als je het voor jezelf wil houden is ook goed, maar ik ben wel nieuwsgierig. En als je m'n vragen zat wordt, of geen blaadjes meer hebt, laat het me dan weten zodat ik daar rekening mee kan houden."

Ze vertraagde haar pas eventjes, pakte daarna weer een blad en begon er op te schrijven. haar antwoord stond er al snel.
'geboorte'
en liet dat aan de man zien. verdere blikken ontweek ze echter. Niemand hoefte te weten hoe het echt zat.

Al snel begon ze weer iets op te schrijven voor de dwerg, ook om van dat onderwerp af te komen, en omdat ze meer wilde weten.
'hoe lang is het geleden dat je anderen dwergen of andere halfdwergen gezien hebt? want ik heb je naam wel vaker in de stad horen vallen. je staat bekend als herriemaker'

"Ik kan zoals de meeste dwergen niet zo goed overweg met de meeste elven. Wij zijn een volk van daden en niet van woorden. En af en toe brengt dat ons in botsing met andere culturen." Linctus zuchte even. "Maar van dichtbij val ik best mee. De laatste keer dat ik soortgenoten heb gezien is 5 jaar terug bij het verlaten van de kolonie."

Vàilan ziet Korresan steeds dichterbij komen.
"Hm, misschien ben ik er toch eerder dan ik dacht. De rivier is ook al in zicht. Dat gaat zeker niet lang meer duren," zegt hij.

Plotseling wordt hij door een stevige windvlaag van zijn paard geblazen. Het beest dendert verder, terwijl Vàilan luid vloekend overeind komt.
"Blijf hier, rotknol!" buldert hij.
Hij kijkt wat om zich heen maar kan niet ontdekken waar die windvlaag vandaan kwam.
"Probeert iemand me soms te dwarsbomen?" vraagt hij hardop.
Stilte.
Hij pakt zijn staf en schiet lukraak wat Doodswolken in het rond, maar er gebeurt niks.
Plotseling wordt hij door een nieuwe windvlaag opgetild en een stuk weggesmeten.
Nadat hij weer overeind is gekomen, roept hij zijn paard weer op en vervolgt snel zijn weg.
"Degene die dit op zijn of haar geweten heeft krijgt van mij nog wel even een bezoekje," gromt hij.

'ik vind je wel aardig hoor. De enige reden om de mensenbuurten te mijden was dat er zoveel van die rovers zitten. laatst had ook al iemand mijn sleutel meegenomen, en dan hou je je al snel afzijdig van alle groeperingen uit de immigrantenbuurten.
Maar ik snap niet waarom elven en dwergen ruzie zouden moeten hebben.'

Ze duwde het boekje weer in zijn handen zodat hij het kon lezen. Ze begreep het ook wel, de meeste elven hadden door het slechte gedrag. van sommige van de immigranten een slecht beeld gekregen van allemaal. Alleen van de langere geschiedenis wist ze nog niet zoveel

"De elven en dwergen hebben altijd ruzie gehad. Zelfs voor het bestaan van de mens en orc. Echter is het laatste conflict over het verbond. De elven hebben zich niet aan het verbond gehouden en geven ons de schuld dat wij niet komen als hun ons nodig hebben." Linctus keek nu het meisje aan. "Wij zijn geen honden die op commando komen opdraven. Elven kijken vaak neer op Dwergen om een of andere reden en dat steekt ons. Over die sleutel hoef jij je geen zorgen te maken. De gene die hem van die ketting af wil krijgen die heeft een probleem. En niet alleen omdat het kettinkje onbreekbaar is." Linctus lachte weer, knipoogde naar het meisje en linctus klopte op zijn bijl. Daarna wreef hij door zijn baard. "Hoe oud ben jij eigenlijk? Ik kan het bij elven zo moeilijk inschatten."

Creanan merkte dat er veel interesse was in Kitara. Dat was goed, hij had gevreesd dat ze als waardeloos zou worden aangemerkt door de groepsgenoten. Het ging hem echter niet snel genoeg, ze moesten nog een klein bos door en dat wilde hij bij voorkeur niet 's nachts doen. Niet zozeer omdat het donker was, maar meer omdat er daar wezens woonden die hij liever niet wilde tegenkomen. Als de geruchten waar waren zou er zelfs een Ungoliant wonen en die zou een flinke vechtpartij opleveren.
"We moeten vaart maken," zei Creanan.

"Korresan, wat zie je er toch slecht uit," zegt Vàilan, terwijl hij het land steeds verder nadert.
"Een boompje hier en daar zou wel mooi zijn,"
Hij ziet dat over de rivier nog geen brug gebouwd is.
"Dan moet ik me maar weer even uitsloven, het zij zo. Gelukkig ben ik eerder in Korresan dan ik had verwacht. Maar goed, ik ben er nog niet. Er kan nog van alles gebeuren." Juist op dat moment hoort Vàilan het gehuil van een wolf, wat kort daarna wordt gevolgd door meer gehuil. Het lijkt uit alle richtingen te komen.
"Wolven? Hier? Sinds wanneer?" vraagt Vàilan zich af.
Weer klink het gehuil, het lijkt steeds dichterbij te komen.
"Het is nog licht, de zon schijnt nog...niet lang meer, maar toch. Hoe erg kan het zijn?"
Meteen daarna ziet Vàilan een wolf op zich af komen. Niet zomaar een wolf, een weerwolf.
Het beest blijft even staan, huilt nogmaals en stormt dan weer verder.
"Weerw...dat kan niet!" stamelt Vàilan.
Maar voordat hij iets kan doen wordt hij van opzij door een andere weerwolf uit het zadel gesmeten.

Kitara negeerde eventjes de vraag van Linctus, al was het niet uit onbeleefdheid maar omdat Creanan aan het pushen was dat ze echt sneller moesten gaan. Ze stopte snel haar schrijfboek terug in haar tas, en toen Linctus haar even aankeek wees ze naar Creanan, hopende dat hij snapte dat ze het deed omdat ze sneller moesten gaan. Zelf, vanwege haar korte benen, moest ze echt al beginnen met joggen omdat ze anders de groep niet bij kon houden.

Uiteindelijk kwamen ze bij een klein bos aan. De zon scheen nog, maar ook nog maar net. langzamerhand begon het te schemeren, dus ze zouden het tempo door moeten voeren of misschien zelfs nog verder op moeten voeren wilden ze nog er doorheen zijn voordat het donker echt zou vallen.

"Raaaah!" roept Vàilan, terwijl hij de weerwolf van zich af duwt. Het beest brult, huilt en rent als een dolle om Vàilan heen.
"Kom dan! Kom maar op!" roept Vàilan.
De andere weerwolf springt over Vàilan heen, landt ietwat onhandig en draait zich daarna om.
Twee andere weerwolven voegen zich bij de anderen, waardoor het nu vier tegen een is.
"Mag ik vragen wat jullie van plan zijn?" vraagt Vàilan.
De wolven grommen en ontbloten hun tanden.
"Jullie laten me zeker niet verder gaan?"
De wolven huilen tegelijkertijd.
"Ik zal dat maar als een nee zien."
Vàilan pakt zijn staf en heft deze in de lucht.
Uit de doodskop op zijn staf kringelen donkergroene rookslierten.
"Uit mijn weg of ik doe jullie wat!" roept hij.
De weerwolven schijnen daar geen gehoor aan te willen geven en vallen aan.
Vàilan richt zijn staf op de wolven en vuurt een Doodswolk af, maar die treft geen doel omdat de wolven er gemakkelijk overheen springen.
Een van hen stort zich op Vàilan en de rest blijft eromheen staan.
"Als jullie een sappig bot willen moeten jullie het maar vragen hoor, ik kan je er zo een geven. Maar ik wil niet dat jullie een van mijn botten gaan gebruiken!"
De weerwolf die bovenop Vàilan zit gromt naar de anderen en probeert daarna Vàilan's rechterarm eraf te rukken.
Vàilan kan met zijn linkerarm zijn zwaard pakken en steekt hiermee de weerwolf neer. Het beest jankt, brult en rolt van Vàilan af, zodat deze weer op kan staan.
De wolf komt overeind, trekt het zwaard uit z'n lijf en smijt het naar Vàilan.
"Rotweerwolven...," moppert Vàilan, die nu zelf het zwaard uit zijn kleding kan halen.
Hij haalt zijn staf weer tevoorschijn.
"Dit doe ik niet vaak, maar jullie laten me geen keus!"
Hij prevelt een paar onverstaanbare klanken, waarna een pikzwarte eenhoorn verschijnt, die deels in een dikke, grijze mist gehuld is.
"Ontmoet Isal-Shinat, het paard van de Onderwereld en tevens een trouwe vriend van me. Hij zal jullie wel even een lesje leren!"
Isal-Shinat steigert, hinnikt en gaat de wolven te lijf. Ondertussen springt Vàilan weer op zijn eigen paard en vervolgt zijn weg. Tegen het vallen van de avond bereikt hij de rivier. Hij roept een brug op, moppert ondertussen nog even over het feit dat er nog niks gebouwd is, en steekt de rivier over.
"Korresan. Ik zal zeker een hele dag nodig hebben om je te doorkruisen," zegt Vàilan.

"Geboorte" las Madarian op z'n vraag. Creanan spoort iedereen aan om sneller te gaan. Waarom vertelt hij niet. Na een tijdje komen ze bij een klein bos. Er is iets met dat bos. Iets duisters. Of het bos is vervloekt, of er wonen wezens die gebruik maken van zwarte magie, of beide. Tijd zal het leren. Wie weet komen ze niets tegen.

De groep sluipt, in een dichte colonne, het bos in. Alsof hun angst door het bijeen blijven verdwijnt. Op een open plek in het bos zit een jong meisje. De koele zweem van de nacht verlicht haar bleke gezicht. Ze kijkt op naar de maan en beweegt haar slanke, naar mager neigende vingers vlug heen en weer. Ze spint zilverdraad van de stralen van de maan. De groep staart haar gefascineerd aan. Haar japon is van het wonderlijke zilverdraad gemaakt en haar ravenzwarte haar glanst blauwachtig door het licht dat de oneindige sterrenhemel op haar werpt. Ze draait haar hoofd met een ruk naar de groep toe. Ze moeten kiezen uit rennen of stilstaan. Haar ogen doorboren hun ogen en plotseling weten ze allemaal dat ze hadden moeten rennen. Het maanlicht beschijnt haar gezicht; laat een schichtige trek om haar mond zien die tot voor kort verborgen was. Haar vingers wijken uit naar haar dij. Een wapen van eenzelfde glanzende zilver als haar japon, is even te zien. Dan valt ze aan; ze is met enkele sprongen bij hen en stort zich op de mensen die vooraan staan. Paniek breekt uit. Achter de boomstammen zijn schimmen te zien. Plotseling wordt ze groep omgeven door nog honderd zulke schimmen. Ze zijn verloren...

Naarmate de duisternis steeds verder zijn intrede doet, dendert Vàilan door Korresan, op weg naar Paphos.
"Ik zal Bohb nog even een bezoekje brengen. Hij zal verheugd zijn om me weer eens te zien, hihihi!"
Vàilan kijkt ondertussen naar de opkomende maan.
"Volle maan vannacht, geen wonder dat de weerwolven al zo vroeg actief waren. Ze voelen dat natuurlijk aan," zegt hij.
Hij rijdt rustig door en denkt ondertussen aan Isal-Shinat.
"Tja, het paard van de Onderwereld. Velen kunnen hem oproepen, zodat hij tijdelijk kan dienen als wapen. Maar niemand kan hem berijden, temmen. Dat kan alleen met de Staf van de Onderwereld. Met die staf kan ik zelf bepalen wanneer ik Isal-Shinat laat verdwijnen. Met die staf kan ik hem berijden en dat zal me zeer veel voordelen geven. Maar dan moet ik eerst de staf hebben, maar ik denk dat dat niet zo veel moeite zal kosten."
Vàilan kijkt nog een paar keer om zich heen, dan weer naar de maan, en dan weer voor zich uit.

Creanan houdt de groep staande. "In dit bos schuilen vele wezens, waarvan wolven misschien nog wel de minst gevaarlijke zijn. We moeten op onze hoede zijn. Waarschuw als je denkt iets te zien." Hij richtte zich tot Kitara terwijl hij iets onder zijn mantel vandaan haalde. "Ik geef je dit korte zwaard, je moet jezelf kunnen verdedigen. Doe voorzichtig, het is niet moeilijk om jezelf te verwonden, en dat willen we niet."
Hij liep voorop op het pad, en had het idee dat ze door vele ogen in de gaten werden gehouden...

Terwijl Madarian met de groep meegaat, ziet hij een jonge monnikskap. Een dodelijke plant. Hij verlaat de groep en graaft snel de monnikskap uit. Creanan wil hem tot snelheid manen. "Gewoon doorgaan. Ik ben zo weer bij jullie." Als Madarian het plantje heeft uitgegraven, snijdt hij een paar keer met z'n dolken door de stam. Ook het gif van dit kleine exemplaar is dodelijk. Een volgroeide versie kan 1 1/2 meter groot worden. De groep is inmiddels weer verder getrokken. Madarian volgt hun sporen, en weet al snel de groep weer te vinden.

Kitara pakt het grote ogen het 'korte' zwaard aan, wat voor haar eigenlijk meer op een anderhalfhander leek. Het ding was redelijk zwaar, maar ze hield het makkelijk op, dus dat scheelde. Kitara hield het in haar rechterhand, de punt naar de grond, en jogde weer met de groep mee. Vanwege haar kortere benen moest ze meer moeite doen maar tot nu toe hield ze het goed vol.

Een van de voor naar nog onbekende manne die haar had gevraagt naar har spraakprobleem bleef even achter, maar al snel had hij ze al weer ingehaald. Als ze in het schemerlicht goed had kunnen zien waarvoor hij was gestopt moest ze nog op gaan passen voor deze man.

"Had ik me eigenlijk al voorgesteld, Kitara?" Het meisje knikte nee. "Mijn naam is Madarian. En de reden waarom ik net de groep verliet was voor een monnikskap. Een dodelijke plant. Hoewel ik goed overweg kan met m'n dolken, kan het geen kwaad om m'n voordeel te vergroten in een gevecht. En regelmatig zal blijken dat dit soort voorbereidingen hoognodig zijn. Genoeg keren blijkt een groep zich te keren tegen één of een kleinere groep."

“Ik vind het niks in dit bos.” Begon Linctus terwijl hij zijn twee bijlen trok. Hij keek schuchter om zich heen. Hij voelde de dreiging achter elke boom vandaan komen. Linctus was bang. Niet voor zichzelf, maar maakte zich zorgen over het meisje. Hij zorgde dat hij bij haar in de buurt bleef. “Als jij met je elven ogen iets ziet, dan waarschuw je me. Ik splijt zijn hoofd wel.”

Madarian. dat zou ze moeten onthouden, en Monnikskap. Ze wist wat de plant deed, haar broer had haar vaak genoeg verteld er niet in de buurt te komen omdat het verschrikkelijk giftig was, en als je niet goed wist hoe je hem moest plukken je zelf aan de gevolgen zou leiden. De naam zelf had ze echter niet geweten en boeide haar ook niet erg, zolang ze maar wist hoe het er uit zag.

Kitara hield de punt van het voor haar redelijk lange zwaard bij de grond, en knikte naar de half dwerg Linctus. Zelf bleef ze rondkijken en probeerde bewegingen te ontdekken die niet van hun afkwamen, maar tot nu was het rustig.

Ze liepen weer op het snelle tempo verder, tot Kitara bleef staan. Meteen ramde ze het zwaard tegen een boom aan met de platte kant om de aandacht te trekken van de groep. Ze had wat zien bewegen, en het kwam van achter hun. Iets of iemand had hun gevolgd, tenminste dat dacht ze. Nadat ze was blijven staan was het doodstil, er was zelfs geen spoor meer van wind. Ze wees naar een van de bomen, waarachter ze dacht dat wat het ook was zich had verstopt.

Plotseling stopt Kitara, en tikt met haar zwaard tegen een boom. Ze wijst naar een boom. Meteen verschuilt Madarian zich achter een boom. Geen wind, geen geluid van vogels. Meestal betekent dat niet veel goeds. Hij pakt z'n pijl en boog, en kijkt voorzichtig vlak langs de stam naar de boom die Kitara aanwees.

Linctus richtte zich richting de boom en ging een beetje voor Kitara staan. “Wie gaat er kijken? “ Begon Linctus en hij hield zijn bijlen in de aanslag. Hij keek naar de boomstam, maar kon niemand zien. Wat het ook was als het dacht dat Linctus een gemakkelijk doelwit zou zijn had die het mis. “ Creanan wat zei je dat er in het bos zat?”

Vàilan krijgt plotseling weer een visioen. Ditmaal staat hij in het huis van zijn vriend Flyn. Het huis, een boerderij, is leeg, vervallen en barst van het ongedierte. Hij kijkt om zich heen en ziet op een bed een skelet liggen.
Vàilan wil ernaartoe lopen, maar iets houdt hem tegen. Plotseling begint het skelet te bewegen. Het wijst naar Vàilan en vergaat dan tot stof, waarna ook de hele boerderij opeens verdwijnt.
Vervolgens staat Vàilan in de koninklijke crypte van Ghibbelin. Om zich heen ziet hij de graven van koningen en koninginnen. Hij loopt moeizaam door de smalle gang, wanneer hij plots het graf van zijn vader ziet. De kist is zwartgeblakerd, alsof het in brand gestaan heeft. Opeens begint het deksel langzaam omhoog te komen. Vàilan tilt het ding op en ziet dat de kist leeg is.
Hij kijkt wat om zich heen en ziet plots zijn vader voor zich staan. Zijn vervallen gezicht doet hem verstijfd staan.
"Jij!" zegt Vàilan's vader met een krakende stem. Hij haalt een verroest zwaard tevoorschijn en houdt deze boven zijn hoofd, alsof hij op het punt staat om te gaan slaan.
"Genade!" roept Vàilan, en hij zakt langzaam op zijn knieën.
"Hoe durf je daar om te vragen?" roept zijn vader luid.
Vàilan staat weer op, draait zich om en wil wegrennen, maar zijn weg wordt geblokkeerd door Ylthin, zijn geliefde, wiens gezicht eveneens deels vergaan is.
"Hoe heb ik ooit van je kunnen houden?" krijst ze.
"Nee...nee...neeee!" roept Vàilan.

"Vàilan? Gaat het?" vraagt iemand.
Vàilan komt overeind en kijkt om zich heen. Hij is weer in Korresan. Zijn paard loopt onrustig om hem heen en besnuffelt hem af en toe.
"Wie...wie zei dat?" vraagt Vàilan.
Hij kijkt nogmaals om zich heen maar ziet niemand, behalve zijn paard. De volle maan verlicht het lanschap van Korresan.