Een paar keer stopte een wacht, zetten haar dan bij een volgende af met een verhaal van hoe en waarom en dan kon ze weer met een ander persoon meelopen. Terwijl ze in de burcht was keek ze haar ogen uit. ze was hier nog nooit binnengeweest en ze had het vermoeden dat de volgende keer, als er al een volgende keer kwam, nog heel lang zou duren. Maar na wat lang leek te duren kwam ze uiteindelijk met een bediende aan bij de kamer van de assistent van de Koning. hij deed de deur open en ging naar binnen. "Heer, er is iemand voor u, kan ik haar binnenlaten?" Van achter de deur hoorde ze nog wel een diepe zucht, en daarna een woord van toestemming. De bediende deed de deur voor haar open en Kitara stapte naar binnen.

Kitara stond al voor het bureau toen de assistent eindelijk opkeek. Elven hadden normaliter al een zachte tred, maar die van een elfenmeisje was al helemaal nauwelijks hoorbaar. "kom maar naar vo-" brak hij zijn zin af, toen hij zag dat het meisje er al stond. "Oh? een kind?" Ze trok even een bozere blik, waardoor de assistent zich herstelde. "en waarmee kan ik jou helpen?" Kitara pakte de brief uit haar schoudertas, en gaf deze aan hem. "oh.. maar de post moet niet naar.." Hij liet een diepe zucht. "de wachtposten van nu ook.." Kitara had het gevoel dat ze niet goed begrepen werd, en pakte haar boek om wat te schrijven. Terwijl de assistent aan het mopperen was schreef ze snel wat op, en legde dit op het bureau. 'Ik moest deze aanvraag van Creanan persoonlijk afleveren bij de assistent van de Koning, aan niemand anders' Stond er. Het duurde even voordat de assistent doorhad dat er iets lag, maar uiteindelijk begreep hij dat hij het geacht werd te lezen. "oh.. zeg dat dan met.. oh.. je kunt niet.." Ze schudde van nee, en wees nogmaals naar de brief.

Hij had haar gevraagt even te gaan zitten, terwijl hij de brief lag. ze zag dat zijn gezicht langzamerhand ernstiger begon te staan, en werd zenuwachtig. wat kon er aan de hand zijn. "ahzo.. oke.." Mompelde de man, en begon zelf ook te schrijven. Uiteindelijk had hij twee brieven. "Meisje, kom eens hier?" Kitara kwam omhoog, en ging weer voor zijn bureau staan. "Kun je deze brief teruggeve aan.. Creanan, was het toch?" Ze knikte van ja, en glimlachtte nu weer. "Prima." Hij grabbelde nog even onder zijn bureau, en haalde er een munt vandaan. deze gaf hij aan haar. "Alsjeblieft, voor je goede werk" Kitara nam de munt aan, en stopte deze in haar buitel erbij. "nou hop, lever hem alsjeblieft snel af. Anders is hij misschien nog wel te laat. " Kitara keek nog even verbaast naar de andere brief, die de man nog in zijn hand had. "Voor de koning, die moet ook al iets weten wat er aan de hand is." Ze knikte, en nadat de man een bediende had geroepen ging ze met de bediende mee de kamer uit.

Na weer heel veel gangen en elven die wissenden stond ze uiteindelijk weer buiten de poort, en begon ze naar het marktplein te rennen. Uiteindelijk stond ze hijgend bij de stal van Creanan.

Linctus begreep dat het geen vrienden waren. Hij knakte zijn vingers en nam toen een aanloop. Hij stapte op de bank en daarna op de tafel. Met een grote sprong lande Linctus op de borstkast van een van de aanvallers. Terwijl de ene kreunend onder de voeten van Linctus lag pakte Linctus een andere op en wierp hem tegen de balustrade aan. “De volgende moet iets hoger zo te zien.” Lachte linctus terwijl hij met een dolk in zijn zij werd gestoken. “auw.” Linctus sloeg de man met een harde klap neer. Daarna trok hij de dolk uit zijn zij. De man bij de balustrade stond weer op en kreeg toen de hamer van Linctus tegen zijn hoofd geworpen.

Demion kon Linctus niet alleen de dieven laten bevechten en wierp zijn mantel af. Onder de mantel kwamen twee stevige armen vandaan. Hij keek naar zijn ketting om zijn nek met de vuurrode steen erin die Da’marak hem had gegeven. Hij hoopte dat het verhaal zou kloppen. Hij schoot naar voren en greep de arm van een van de dieven, draaide deze om, zwaaide opzij, waarna de dief door de lucht heen vloog richten zijn maten die aan kwamen rennen. Snel doken de meeste opzij, maar 2 van hen werden omver gekegeld. Een hand met een mes erin bewoog zijn kant op, die Demion gemakkelijk kon ontwijken. Helaas kwam er van de andere kant een andere dief met een sabel aanrennen die hem de volle lading wilde geven. Een stoel vloog door de lucht en kwam met een smak tegen het lichaam van de gesabbelde dief aan en landen daarmee 2 meter verder pas op de grond. Madarian stond even glimlachend in zijn richting te kijken en brulde daarna snel wat in hun richting ‘Pas op!’. Demion dook ineen en wist nog maar net een klap te ontwijken van een oorlogshamer. Linctus kwam aanrennen, sprong op de gehurkte Demion en gaf een harde trap tegen het gezicht van de aanvaller. Toen Linctus de grond raakte, kruiste Demions en Linctus’ blikken elkaar. Er hoefde niets gezegd te worden. Ze wisten nu wat ze aan elkaar hadden. Madarian kwam aanrennen en beukten een dief aan de kant die door een houtenpilaar heen vloog en in enkele scherpe stukken versplinterde.

Creanan was midden in het afrekenen van een bestelling toen Kitara hijgend bij zijn kraam aankwam. Hij gaf snel het wisselgeld terug en gaf een kom water aan Kitara, die ze in een keer leegdronk.
Ze gaf hem de brief die de Koning haar had gegeven. Er stond niet veel in.
"Creanan, kom zo snel mogelijk naar het paleis. Laat je kraam aan het meisje over om op te ruimen."
Creanan was tevreden; hoewel het geen goed nieuws was wat hij van Damala had gehoord, was er nu de kans dat er nog op tijd gehandeld kon worden. Hij gaf de brief aan Kitara en zei: "Je ziet dat ik er vandoor moet. Ik wil graag dat je mijn kraam opruimt, en de kar naar het groene huis in de Kleine Dwarsstraat brengt. Hier is mijn sleutel van het huis, in de keuken vind je eten. Maak zoveel mogelijk lang houdbaar eten klaar. Ik neem aan dat je dat kunt?"
Creanan wachtte niet eens op een antwoord en rende er snel vandoor. Hij haastte zich naar het paleis waar hij niet werd tegengehouden door de wachters. Hij kende de weg en al snel kwam hij bij de kamer van de Koning aan. Alleen daar werd hij tegengehouden door de assistent.
"Je hebt wel lef om een audiëntie met spoed aan te vragen! Dit moet wel héél dringend zijn," zei hij nors. "De Koning is al druk genoeg!" "De Koning vertrouwt mijn advies, ik neem aan dat jij dat ook doet, Tryan!"
Zonder te wachten op toestemming opende hij de deuren van de Koning.

"Creanan, goed dat je er bent. Ik ben altijd blij om een neef te ontvangen." "Bespaar me de familiebanden Gladyrras. Ik heb verontrustend nieuws ontvangen van iemand die dood zou moeten zijn."
Creanan vertelde hem wat Damala hem had verteld. Dat het Rijk in gevaar was, en dat ze had aangeraden de Vier bij elkaar te brengen. Ze had niets verteld over wat de dreiging nou eigenlijk precies was. Creanan hoopte maar dat Gladyrras zijn woord voor waar aannam.

"Creanan, wat jij zegt zou moeilijk te geloven zijn normaal gesproken. Echter, we hebben al enkele dagen niets gehoord vanuit Lyndon. We vrezen dat het rijk veroverd is. Jouw verhaal bevestigt mijn vermoeden, en als Damala inderdaad als een ondode terug is gekeerd dan zal het doelwit van de aanval de Vier zijn. Natuurlijk hebben wij de Ring van Berouw in ons bezit, maar we moeten ervoor zorgen dat de Dwergen in het Grimheimgebergte de Staf veilig houden en de Mensen van Channon de Mantel van de Doodsschaduw niet opgeven. Sterker nog, het zou goed zijn als we een bondgenootschap kunnen vormen met ze."
Creanan knikte. Het zou lastig worden om de Dwergen te overtuigen, en al bijna onmogelijk om de Mensen van Channon als bondgenoot te krijgen, tenzij zij het nut hiervan in zouden zien.
"Gladyrras, je hebt gelijk dat we de oude bondgenoten moeten herstellen. Maar ik stel voor dat we geen openlijke afgezanten sturen. Die zijn een te makkelijk doelwit. Een kleinere groep reist makkelijker, en kan zonder te veel aandacht te trekken langs de linies sluipen."
"Creanan, wat jij zegt is waar. Maar hoe kunnen we de Dwergen overtuigen? Sinds de Orc-oorlog zijn we niet bepaald meer vrienden met ze."
"Laat dat maar aan mij over... ik denk dat ik wel weet wie mij daarmee kan helpen..."

Creanan haastte zich het paleis uit richting de immigrantenbuurt...

Kitara bleef verdwaast achter bij de kruidenkraan van Creanan, met de sleutel van zijn huis in haar handen en de opdracht de boel op te breken en dan daar voor eten te zorgen. Mensen helpen vond ze niet erg, wel leuk, maar dit was nogal, vreemd. Schouderophalend begon ze maar aan het werk om de kraam af te breken, terwijl ze zich afvroeg wat er nu allemaal zo dringend kon zijn. Ze had een doek voor de kraam gehangen zodat de elfen en mensen wisten dat het dicht was, en er achter was ze alles in de kar aan het inladen. Terwijl ze potjes en zakjes inlaadde begon een plannetje te broeden. Ze moest meer te weten komen over wat er aan de hand was.

Nadat ook de doek over de kar lag pakte ze de kar bij de hendels, en dacht even na welke straat het ook al weer was. de sleutel had ze voor de veiligheid maar even bij haar eigen sleutel er bij gehangen. ze pakte deze nog eens vast en bekeek hem goed. Nadat ze het zich had kunnen herinneren wat hij gezegt had liep ze met de kar achter zich aan richting de Kleine Dwarsstraat. deze lag ook niet heel ver bij het marktplein vandaan. Het groene huis was niet moeilijk te herkennen, het was niet alleen groen qua kleur, maar er groeide ook klimplanten over de muur heen. ze glimlachte, het deed zijn naam tenminste eer aan.

Kitara deed de sleutel in het slot en maakte deze open. De kar pastte wonderbaarlijk genoeg precies door de deuropening. Nadat ze de kar ergens had neergezet waar niemand er over zou kunnen struikelen begon ze toch een beetje op onderzoek te gaan. Creanan was wel een lieve man geweest, maar nergens in het huis waren echt tekens dat hij een kruidenverkoper was. ze zag tenminste niet overal potjes met kruiden staan, en alleen na goed kijken zag ze zo'n pot met maler waarin je deze kon vermalen en bereiden. Ze wist niet of hij nu zo netjes was, of dat er iets anders achterzat.

Uiteindelijk wist ze dat ze maar beter kon doen wat hij gevraagt had. De rest zou ze hem later nog wel kunnen vragen. Nu zou ze voor eten moeten zorgen. Lang houdbaar eten nog wel. Meteen begon ze in de keuken, die ze al snel had gevonden, te zoeken naar wat voor eten er dan ook was. Al snel vond ze broden en kaas. Ook vond ze vlees, maar dat hield meestal niet lang goed wist ze. Ook vond ze meel, kruiden, en andere dingen. Brood bleef op zich wel goed, maar ze wist niet hoe lang hij weg zou moeten blijven en met zo een vraag dacht ze van lang. Al snel had ze een vuurtje opgestookt, en was ze iets van deeg aan het maken.

"Weet je zeker dat alle vier de artefacten in het elfenrijk zijn?" vraagt Damala aan Vàilan.
"Dat moet wel. In een eeuwenoud verdrag werd bepaald dat de elfen zouden waken over de voorwerpen. Maar je weet hoe dat gaat met verdagen...op een gegeven moment houdt niemand zich daar meer aan, zeker niet als door interne conflicten zulke verdragen verwateren. Dus ik houd het niet voor onmogelijk dat we verder moeten zoeken als we in het elfenrijk klaar zijn," zegt Vàilan.

Hij roept zijn paard op, laat Damala achterop springen en rijdt naar zijn troepen. Tussen de soldaten en de grens met het elfenrijk blijft hij staan.

"Soldaten van Korresan-Nidal, jullie hebben zo lang gewacht op dit moment. Jullie werden zo onrustig dat ik me een beetje moest haasten. Maar nu is het zover. Jullie zijn zover. Ik ben zover. Mijn commandanten zijn zover. Alles en iedereen is zover. Het moment is daar, heren! Goed, wat is dat daar achter mij?"
Alle soldaten tegelijk: "Het elfenrijk"
"En wat is daar verborgen?"
"De Vier arterfacten," zeggen de soldaten in koor.
"En wat moet daarmee gebeuren?"
"Veroverd worden en bij u gebracht worden,"
"En hoe gaan we dat doen?"
"Verwoesting, dood en verderf!"
Vàilan draait zich weer om en kijkt naar het elfenrijk.

"Gauldoth zal trots op me zijn," mompelt hij.
Hij haalt zijn staf tevoorschijn en heft deze in de lucht.
"Laat de katapulten hun werk doen!" buldert hij, waarna tientallen katapulten brandende projectielen over de grens schieten.
"De vampiers zullen bij het vallen van de avond meedoen, tot dusver hebben we genoeg aan de rest," zegt Vàilan tegen Damala.
Damala lacht.
"Soldaten!" buldert Vàilan. "Breng mij die artefacten!"

Met luid geschreeuw denderen de soldaten richting de grens, geleid door Vàilan.
"Laat niets of niemand overeind! Vervloek dit land!" roept Vàilan.
De invasie begint...

Wapens. Die lafaards gebruiken wapens. Zoals ze willen... Madarian loopt nu 'kalm' maar dreigend op een groepje van drie af, terwijl hij z'n dolken trekt. De eerste haalt uit. Madarian bukt, en steekt z'n rechter dolk in de edele delen van de eerste aanvaller. De aanvaller bukt voorover, terwijl hij het uitschreeuwt. Een elleboogstoot omhoog zorgt ervoor dat het hoofd van de aanvaller achterover klapt. Dan slaat Madarian beide dolken via de oren door de schedel. Meteen trekt hij de dolken weer uit de schedel en ontwijkt een oorlogshamer. Madarian steekt nu richting de onderrug met links. De oorlogshamer van de aanvaller zwaait terug. Nu haalt Madarian uit naar andere kant van de onderrug met rechts, en blokkeert de volgende zwaai met z'n linkerarm. Met rechts snijdt/steekt Madarian de slagaders bij de keel door. Het bloed spuit over Madarian heen.

Dan wordt Madarian half geraakt door een oorlogshamer valt naar rechts op de grond. Aanvaller drie heft z'n oorlogshamer hoog op. Madarian rolt linksom naar de aanvaller, en steekt een dolk in het bovenbeen. De aanvaller mist Madarian, maar slaat een tafel doormidden, terwijl hij het uitschreeuwt. Een zout en peper vaatje springen vallend open op de grond. Meteen pakt Madarian een handje van de zout en pepercombinatie, en smijt een wolk naar de aanvaller, die tijdelijk verblindt wordt. Madarian staat op en haalt de dolk met een draai uit het been, en in diezelfde draai plant hij de dolk via de rug door het hart. Hij kijkt nu snel rond. Heeft iemand nog hulp nodig?

Een van de bende probeert Demion van achteren aan te vallen. Madarian rent op het bendelid af en beukt hem opzij. Madarian knikt even naar Demion, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Een oorlogshamer raakt Madarian waardoor hij door de lucht vliegt, recht tegen een muur. De schappen breken, terwijl Madarian ineen zakt. Alle dingen op de schappen komen op Madarian terecht, die daarna niet meer beweegt.

Het duurde niet al te lang, of het begon al te ruiken in de keuken. Kitara was bezig gegaan met het maken van een heel stel koeken, omdat deze lang houdbaar bleven en mits goed gemaakt, ook nog redelijk konden vullen. Deze had ze op de tafel neergezet om uit te dampen, en het brood en stuk kaas lag daarnaast ingepakt in een rugzak, waarvan ze aan had genomen dat dit zijn reisrugzak was. Deze had ze ergens in een hoek zien staan.

Nu dat ze klaar was met alles wat hij haar gevraagd had kon ze haar nieuwsgierigheid niet echt meer in bedwang houden, en al snel liep ze de trap op en deed ze deuren open. De eerste deur bleek een waskamer te zijn, met teil en sop en dergelijke dingen. een andere kamer was een slaapkamer. Vreemd, want de kamer was relatief groot voor een persoon. toch stond er maar een bed. Hadden er misschien meer gestaan? de laatste deur boven liet een kleine kamer zien, die compleet leeg was. Zo onderhand werd ze toch een beetje nerveus, en besloot ze weer naar beneden te gaan.

Nu pas, zag ze iets wits liggen, net voor de deur aan de binnenkant. het moest naar binnen zijn geschoven. er stond iets op geschreven: "We kunnen eeuwig samen zijn, liefste. Kom naar me toe!" Ze trok haar wenkbrouw op, las het zinnetje een paar keer, en legde het daarna op de tafel bij de rest van de spullen.

Het elfenrijk is van mij, van MIJ!! denkt Vàilan, terwijl hij in vol galop op de grens afstormt.
Plotseling verschijnt een felle muur van licht voor hem, die zich langs de gehele grens uitstrekt. Hij probeert het paard te stoppen, maar het beest begint van schrik te steigeren en werpt Vàilan en Damala uit het zadel.
"Godgl...wat is dat voor iets?" mompelt Vàilan terwijl hij zijn kroon goed zet.
Hij loopt op de muur af en raakt het voorzichtig aan met een vinger.
"Aauw!" snel trekt hij zijn hand weer weg.
"Voor het eerst sinds 700 jaar voel ik weer...pijn...wat is dit voor muur?"
Damala inspecteert het ook, maar blijft op afstand.
"Lijkt me een soort van ultraverdedingsspreuk. Die elfen zijn voorbereid," zegt ze kalm.

"Raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh!" brult Vàilan. "Zo dichtbij, zo dichtbij! En nu dit!!!"
Uit woede grijpt hij een willekeurige soldaat bij de lurven en slingert hem tegen de muur aan, waardoor hij tot stof vergaat.
Maar al gauw beseft hij dat er nu niks aan te doen valt, dus stuurt hij iedereen terug naar de steden waar ze vandaan kwamen.'
"Gelukkig doen ze alles wat ik van ze verlang, en zeuren ze niet," moppert Vàilan.
Damala komt naast hem staan.
"We moeten zien uit te vinden waar die muur opeens vandaan komt en hoe we het moeten omzeilen," zegt ze. "Ach, bekijk het van de zonnige kant, zo hebben we meer tijd voor de voorbereiding."
Vàilan gaat op de grond zitten en houdt zijn handen voor zijn gezicht.
"Ik kan wel janken...zo dichtbij. En dan gebeurt dit. Wat moet ik doen?"
"Dacht je soms dat die elfen zich zo makkelijk onder de voet laten lopen? Kom, we gaan op zoek naar een verklaring," zegt Damala.
Vàilan staat weer op, springt op het paard en laat Damala ook plaatsnemen, waarna ze terugkeren naar Devonshire.

Creanan begeeft zich door het immigrantengebied van Cyrlia, maar hij weet niet waar hij moet beginnen. Hier komt hij nooit, en hij voelt zich niet op zijn gemak.
Het feit dat hij van diverse kanten wordt aangestaard maakt het niet makkelijker. Hij doet snel zijn capuchon op zodat hij wat minder opvalt.
Na diverse kroegen waar hij naar Linctus vraagt krijgt hij de vraag of hij toevallig ook nog geld van hem krijgt. Hier zal ik hem niet vinden, denkt hij. Op het moment dat hij richting de haven loopt hoort hij het geluid van een flinke vechtpartij uit een gebouw komen. Hij besluit een kijkje te nemen. Daar ziet hij Linctus die een ruig uitziend figuur als een dartpijl richting een muur gooit, terwijl een ander persoon met uitzonderlijke vaardigheid een bandiet een hoek verkoopt. Bingo! denkt hij, en hij doet zijn kap weer af, maar zodra hij de ruimte instap wordt hij van achteren besprongen door een andere dief.
"Puntoren hebben hier niets te zoeken!", schreeuwt de dief. Creanan draait de arm van de man behendig uit de kom om hem vervolgens met een simpele klap in de nek bewusteloos te slaan.
"Linctus!", zegt hij, terwijl Linctus de volgende bandiet opzoekt. "Heb je even de tijd zodra je klaar bent?"

Nadat Madarian met een oorlogshamer geveld was kwam diezelfde hamer op Linctus af. Linctus zag een vele grote kerel dan hem aan komen stormen. Hij greep met een hand de steel van de hamer vast en kon de slag met de hamer tegenhouden. Met zijn andere hand sloeg Linctus vol op het gezicht van de aanvaller. Deze zetten een paar stappen naar achter waardoor Linctus de hamer in handen kreeg. Met een kleine aanloop gaf Linctus een zwaai met de hamer. Deze spatte op de borstkast van de aanvaller kapot waardoor deze naar achter geknald werd. Linctus keek naar de steel van de hamer en smeed deze op het bewusteloze lichaam van de aanvallen. "Imitatie hamer zeker niet door dwergen gemaakt." Riep hij spottend.

Daarna draaide Linctus zich om naar de elf van de markt. "Moment ik kom er zo aan." Linctus keek om zich heen en toen hij zag dat de vijand verslagen was liep hij naar Madarian toe. Hij tilde de man op van de grond en zette zijn bewusteloze lichaam op een kruk. Van achter de bar kreeg Linctus een pul bier die hij in het gezicht van Madarian gooide. Deze kwam langzaam bij. "Wat gebeurde e..." nog voor dat Madarian zijn zin af kon maken was hij bewusteloos geslagen door een vuist van Linctus. "Door jou moorden komen de elven achter deze plaats en kan deze tent opgedoekt worden. Waarom kon je ze niet gewoon bewusteloos slaan." Linctus wist dat Madarian hem niet kon horen, maar het luchtte in iedergeval Linctus enorm op. Hij liep weer naar de elf terwijl Madarian van zijn kruk af glee. "Wat moet jij nou weer van me elf?"

"Ik was er bijna!"
Vàilan gooit woedend een stoel kapot tegen de muur van de eetzaal.
"Ik was er zo dichtbij!"
Weer sneuvelt een stoel. Hij gaat op een andere stoel zitten en slaat met zijn vuisten op de tafel. En daarna doet hij dat met zijn hoofd.
"Een ondodenwerende muur! Het is niet eerlijk!" brult hij.

Vàilan blijft minstens een half uur voorovergebogen aan tafel zitten.
"Meester," roept een bode. "Ik heb...,"
"Nu niet! Laat me met rust!" roept Vàilan.
De bode vertrekt weer, waarna Damala binnenkomt, schaars gekleed.
Vàilan kijkt haar aan en ramt dan weer met zijn hoofd tegen de tafel.
"Waarom ga je zo gekleed?" vraagt hij.
"Ach, misschien kan ik je zo opvrolijken?" zegt ze.
"Damala, je weet dondersgoed dat zulke dingen niet meer werken bij mij. Kijk naar me. Wat ben ik nou? Een skelet. Een kaal, bleek skelet met een zwart pak aan en een zwarte kroon op, en twee rode lichtbollen in mijn oogkassen. Meer niet. Jij hebt tenminste nog wat," zegt Vàilan en hij slaat weer met zijn hoofd tegen de tafel.
"Wil je me met rust laten?" vraagt hij.
"Is dit nu die gevreesde, machtige veroveraar? Is dit nu iemand die de titel Lichmeester waardig is? Nee, dit is een hoopje ellende die een keer meemaakt wat tegenslag is. Stel je toch niet zo aan man, wees toch niet zo week. Een machtige ondode gedraagt zich niet zo, en het is ook niet goed voor het meubilair," zegt Damala.
Vàilan zet zijn kroon af en bekijkt het ding.
"Wat zou Gauldoth nu zeggen als hij je zo zag?" vraagt Damala.
"Ja, wat zou ik zeggen als ik dat zo zag," klinkt het opeens.
Gauldoth, samen met een paar soldaten, loopt via een andere deur de zaal in.
Vàilan zet onmiddelijk zijn kroon weer op en knielt voor de keizer.
"M...meester, wat...eh...onverwacht," stamelt hij.
"En net op tijd ook. Vàilan, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?"
"Veroveren...heer," zegt Vàilan.
"O ja? Dat zie ik. Je zit je aan te stellen als een kleuter die zijn zin niet krijgt. Hoe teleurstellend!" roept Gauldoth. "Kijk me aan!"
Vàilan tilt zijn hoofd voorzichtig op en kijkt de keizer in de ogen.
"Wat ik al lang wou doen heb jij gerealiseerd: Lyndon in handen van de ondoden. En nu wil je het elfenrijk hebben. Iets wat ik zelf nog nooit heb overwogen. Maar je doel is duidelijk: De artefacten. Ik weet er alles van. Vàilan, laten we dit samen bespreken," zegt Gauldoth.
"Iedereen verlaat deze zaal, behalve ik en Vàilan!" beveelt hij vervolgens.

Madarian wordt half wakker als hij bier op z'n gezicht krijgt. "Wat gebeurde e..." Dan ziet hij een wazige snel groter wordende vuist. Dan staat hij op. Hij kijkt om zich heen, en ziet zichzelf bewusteloos onderuit zakken. "Door jou moorden komen de elven achter deze plaats en kan deze tent opgedoekt worden. Waarom kon je ze niet gewoon bewusteloos slaan." hoort hij. Aard van het beestje. Als ik aangevallen wordt met wapens, dan overleven ze het niet... Dan ziet hij een licht steeds groter worden. Een wezen van licht stopte vlak voor hem, en wijst naar Lyndon. In een oogwenk is hij vlakbij de grens. Wat hij ziet is een duister geheel. Het wezen van licht geeft hem een duw, en Madarian valt achterover op de grond. Dan wordt Madarian wakker door een tweede bierpul die over z'n gezicht gegooid wordt.

Zodra iedreen weg is, gaan Vàilan en Gauldoth tegenover elkaar zitten.
"Vàilan. Toen ik je gepromoveerd had en tegen je zei dat je mocht doen wat je goeddunkte, had ik al het vermoeden dat je iets groots van plan was. Je riep al tientallen jaren dat je iets wou doen aan al het leven rondom Korresan. Toen zei ik nog tegen je dat je zoiets goed moet voorbereiden. Dat kun je wel, heb ik gemerkt. Je besloot om eerst Lyndon te pakken, iets wat ik al een tijdje van plan was. Ik besloot om een paar spionnen te sturen om je voortgang in de gaten te houden, en die ging sneller dan ik had verwacht. Al snel had je zowat heel Lyndon in je greep. Ik zat rustig op mijn troon in Korresan te luisteren naar het nieuws van de spionnen. Ik genoot ervan. Mijn leerling, zo'n machtige veroveraar. Ik voelde me zelfs een beetje ondergeschikt aan je en was bang dat je me op een dag zou komen onttronen. Toen ik te horen kreeg van je plannen om het elfenrijk binnen te vallen, viel ik zowat van mijn troon af. Zoiets had ik nog nooit overwogen. Ik vond zoiets gekkenwerk. Maar ik bewonderde je doorzettingsvermogen. De spionnen vertelden me over je plan om de vier artefacten te verzamelen, iets wat ik zelf ook al eeuwen voor elkaar wil krijgen. Ditmaal was je voorbereiding iets minder. Te snel, te gehaast, en uiteindelijk faalde je eerste poging. Elfen laten zich niet makkelijk overvallen,"
Gauldoth neemt even een pauze en haalt een zwarte doos tevoorschijn.
"De Ring van het Berouw is in het bezit van de elfenkoning. Dat is een zekerheid waar ik niet aan durf te twijfelen. Ik ben echter het spoor bijster op het gebied van de staf en de mantel," gaat hij verder.
"En het amulet?" vraagt Vàilan.
Gauldoth doet het doosje open.
"Die heb ik," zegt hij.
Vàilan's ogen flitsen van opwinding.
"Ik was van plan het aan je te geven na je promotie, maar ik hield het toch even bij me omdat ik vond dat je je eerst moest bewijzen. Dat heb je gedaan, en het Amulet is nu van jou. De Eerste van de Vier," zegt Gauldoth, terwijl hij het amulet overhandigt.
Vàilan doet het ding meteen om en voelt gelijk de kracht die het voorwerp in zich heeft.
"De muur waar je niet doorheen kan, is een Engelenschild. De elfen moeten het oproepen ervan waarschijnlijk geleerd hebben van de mensen uit Channon, die het ook gebruiken voor hun hoofdstad. Er is maar één manier om de muur te doorbreken, en dat is met behulp van een Robijnzwaard. Het dichtstbijzijnde zwaard ligt, voor zover ik weet, in een schatkamer van koning Hangvul," zegt Gauldoth.
"Hangvul...de koning der koningen. Een dwerg. Ik moet dus naar Grimheim, naar de hoofstad Thor Hrall...," zegt Vàilan.
Gauldoth knikt.
"Ik heb nog een paar goede soldaten voor je. Maar ik kan zelf niet mee. Vrees niet voor Lyndon, of Korresan-Nidal zoals het nu heet. Ik zal de boel bewaken. Ga nu, neem Damala mee. En wees op je hoede. De dwergen kennen runenmagie, en dat is ontzettend gevaarlijk voor ondoden," zegt hij, waarna hij weer vertrekt.
Vàilan blijft alleen achter, en bekijkt het Amulet van de Dodenbezwering nog eens.

"Wat moet jij nou weer van me elf?", vroeg Linctus aan Creanan. "Geen vuist in mijn gezicht in elk geval," antwoordde hij. "Ik zal in elk geval niets over deze plaats vertellen, maak je daar maar geen zorgen over. Ik weet dat je altijd op zoek bent naar werk. Ik heb een klus voor je die je voor de rest van je leven genoeg geld op levert... als je het overleeft."
Linctus' ogen werden groot.
"Ik zie dat je dat wel leuk vindt. Ik zal direct ter zake komen. Deze missie komt van Gladyrras af, en bepaalt de toekomst van het Rijk. Niet alleen dat van Cyrlia of Sylvan, van alle rijken. Ik zoek iemand om mij naar Grimheim te brengen, iemand die ervaring heeft met Dwergen en die ze kan overtuigen zichzelf en daarmee het Rijk te redden."
Creanan vertelde nog maar niets over Channon. Elke vijand zou wel gek zijn om daar eerst naar toe te gaan. Nee, Grimheim zou het eerste doelwit worden en ze moesten koste wat het kost daar als eerste heen.
"Je hebt geen bedenktijd, we vertrekken binnen een uur als je meewilt. Kom naar het groene huis in de Korte Dwarsstraat."
Hij keek naar Madarian die op de grond lag, en Demion. "Neem die twee maar mee als ze willen, voor hen geldt hetzelfde."
Linctus knikte. Hij kon hier vast wel wat meer uit halen dan alleen goud en antwoordde: "Op voorwaarde dat alles wat hier is gebeurd is zonder vervolging blijft en ik mijn spullen terugkrijg die drie jaar geleden zijn geconfisqueerd."
Creanan pakte een stuk perkament uit zijn buidel en een stuk grafiet, en schreef er iets op. "Ga naar het Paleis en vraag je spullen terug. Over deze moorden zal niemand wat horen als je ze buiten legt met een wit lint om hun rechterarm. Haast je!"

Creanan haastte zich naar zijn huis. Daar trof hij Kitara die zo te ruiken had gedaan wat hij van haar had gevraagd. Ze keek hem echter een beetje schuchter aan. "Wat zit je Dwars kind?" vroeg hij haar.

Linctus liep naar Madarian en Demion toe. "Jullie worden niet vervolgd en kunnen geld verdienen als jullie met die elf mee gaan. Ik ga ook mee al is het alleen maar om mijn spullen terug te krijgen." Linctus dacht aan zijn twee bijlen die hij voor ze weg werden genomen 10 jaar bij zich had. Een mooi staaltje dwergen smeedwerk voor een tweeling bijlen set. "Over een uur moeten we bij het groene huis in de dwarsstraat zijn, maar eerst even de lijken op straat leggen met een wit lint om hun rechterarm. Dan worden we schijnbaar niet vervolgd." Linctus begon met lijken verslepen.

"Hangvul...Grimheim...Thor Hrall...dwergen...runenmagie...," Vàilan ijsbeert zenuwachtig door de eetzaal.
"Thor Hrall...de dwergenhoofdstad. Ligt zo hoog dat het er het hele jaar door vriest. Ik snap niet wat dwergen hebben met hoogtes en bergen. En toch krijgen ze het voor elkaar om overal smederijen draaiende te houden. Maar wat wil je dan ook als je stad in feite zo'n diepe put is dat je bij de lava terecht komt. Want dat doen dwergen. Ze bouwen geen steden, ze hakken ze uit. In plaats van omhoog te bouwen, bouwen ze omlaag. Dat is iets wat me altijd zo geboeid heeft. Een put met een muur eromheen, dat is in feite een dwergenstad. Maar wel een stad waarvan de muren zijn betoverd," mompelt hij.
Damala komt het vertrek weer binnen.
"Ik hoor je praten over dwergen, wat is er?" vraagt ze.
"De muur...ik kan alleen door de muur met een Robijnzwaard. Zulke dingen zijn uiterst zeldzaam. Hangvul, de koning der koningen van de dwergen, bezit er een. Ik moet die zien te bemachtigen," zegt Vàilan.
"Koning der koningen?" vraagt Damala.
"Elke dwergenstad heeft een koning, maar er is een koning die boven alle anderen staat. Dwergen hebben een vreemde manier van hiërarchie," zegt Vàilan.
"En hij heeft dat zwaard," zegt Damala.
"Juist, en wij gaan die halen," zegt Vàilan.
"Hij zal het niet zomaar aan je willen geven vrees ik," zegt Damala.
"Dat weet ik zo net nog niet. Dwergen en elfen zijn niet zulke beste vrienden. Als ik namens de dwergen de elfen een lesje mag leren...krijg ik dat zwaard misschien sneller dan ik verwacht," zegt Vàilan.
"Hoe ver is het reizen?" vraagt Damala.
"Grimheim...dat is naar het noorden. Ver naar het noorden. Heel ver naar het noorden. Ik denk dat we minstens een week of twee nodig hebben. Drie weken zou ook wel eens kunnen," zegt Vàilan.
"Maar we kunnen dag en nacht doorgaan, zonder te stoppen," zegt Damala.
"Daarom duurt het ook maar een week of twee. Normaal gesproken ben je veel langer onderweg," zegt Vàilan.
"Kun je misschien iets meenemen om te ruilen?" vraagt Damala.
"Ruilen...heb ik dan iets wat Hangvul zou willen? Wacht eens even..."
Vàilan bekijkt de collectie helmen en harnassen aan de muur en haalt een van de helmen van de muur af.
"Dit schijnt een helm te zijn geweest van een of andere belangrijke dwerg. Misschien dat het wel iets waardevols is," zegt hij.

Kitara was ergens op een stoel gaan zitten aan de andere kant van de kamer. Alles wat hij had gevraagt aan haar lag bij elkaar op de eettafel, en ze was door haar schrijfboek gaan bladeren. Toen hij binnenkwam keek ze even op, en daarna weer terug, waarna hij haar wat vroeg. Ze wees gewoon naar de eettafel.

Demion trok zijn wenkbrauw op. de meeste van de dieven waren, uitgeschakeld, gevlucht of gedood door Madarian. Linctus kwam aanlopen en keek Demion even aan ‘Jullie worden niet vervolgd en kunnen geld verdienen als jullie met die elf mee gaan. Ik ga ook mee al is het alleen maar om mijn spullen terug te krijgen’. Wat was dit voor gekte?! Demion had helemaal niemand vermoord! ‘Dat was die gek van een Madarian die gelijk zijn dolken trok!’ brulde hij in Linctus gezicht terwijl hij naar Madarian wees. ‘Denk je nou echt dat die elven het zo zien?! Ik denk het niet’. Daar had Linctus misschien wel een goed punt. De kans dat de wachters hem aan zien voor een van de moordenaars is vrij groot. Een knik bevestigde zijn deelname aan Linctus plan. De vraag was alleen of hij er goed aan deed in plaats van gewoon de stad geheel te verlaten.

"Nou, laten we alles in gereedheid brengen voor de reis naar Grimheim," zegt Damala.
Plotseling komen twintig zwaarbewapende soldaten het vertrek binnen. Ze maken allemaal een buiging en stellen zich voor.
"Wij zijn gestuurd door meester Gauldoth om u te vergezellen," zegt een van hen.
"Hij gaf me niet eens de mogelijkheid om er mee in te stemmen. Ik wil jullie niet eens bij me hebben als ik op weg ben. Hoe minder, hoe beter. Als ik een leger nodig heb, verzamel ik dat onderweg wel," zet Vàilan.
"Maar...," zegt een andere soldaat.
"Niks maar, jullie blijven hier. Bewaak de grenzen of zo, doe in ieder geval iets. Maar laat mij en Damala met rust," zegt Vàilan.
"Zoals u wenst," zeggen de soldaten tegelijk.
"Weet je zeker dat we onszelf kunnen redden onderweg?" vraagt Damala.
"Twijfel je soms aan je eigen krachten? Of aan die van mij?" vraagt Vàilan.
"Geen moment," zegt Damala.
"Nou dan. Dan redden we ons prima," zegt Vàilan.
"Wat gaan we doen met alle koninkrijken en dergelijke waar we doorheen moeten op weg naar Grimheim?" vraagt Damala.
"Met rust laten," zegt Vàilan.
"Waarom? Kun je elk land niet gewoon even teisteren met een vloek, zodat elk land langzaam aftakelt en je het karwei later af kan maken?" vraagt Damala. "Laat al die levenden lekker creperen terwijl jij hun huizen platlegt."
"Nee, dat wil ik niet," zegt Vàilan.
Damala's mond zakt open van verbazing.
"Hoezo...'dat wil ik niet?'. Wat...," stamelt ze.
"Laten we nu maar eerst dat rotzwaard halen, ja? Dan zien we daarna wel verder!" zegt Vàilan.
"Je hebt eens een keer geen zin om dood en verderf te zaaien. Wat is er met je aan de hand?" vraagt Damala bezorgd.
Vàilan antwoordt niet en loopt richting de deur.

Net als Madarian wakker wordt, hoort hij Demion iets schreeuwen over Madarian en moorden, en spullen ophalen. Half versuft roept hij: "Niks moorden! Zelfverdediging! Zij trokken als eerst wapens, niet ik... Sh*t! had ik het toch goed gezien. Linctus kijk eens naar je zij..."