Linctus had een al drie volle karren naar de markt versleept en de vierde begon leeg te raken. Nog maar 6 vaten met een of andere olie. Linctus kon het bier in de kroeg al bijna proeven. Hij wist wel een plek waar zijn soort mensen rond hing. Linctus trok de kar de markt op en zocht de kruidenier. Terwijl hij het zweet uit zijn ogen wreef begon Linctus de marktman te roepen. “Ik heb hier 6 vaten olie ofzo. Waar moet je die troep hebben?.” Linctus keek op en zag het meisje aan wie hij gister de ketting had gegeven. Linctus liep naar het meisje en de koopman toe. “Je bent dat meisje toch niets aan het aansmeren of wel.” Zei Linctus brutaal tegen de koopman. Toen draaide Linctus zich naar het meisje en sprak zacht. “Euhhmmm van dat kettinkje heh. Mondje dicht.” En hij liep terug naar zijn kar en pakte met elke hand een vol vat op. “Waar moest je ze nou hebben?”

Creanan knikte. "Zou je voor mij een kruid kunnen zoeken en daar een buidel vol van mee kunnen nemen? Ik betaal je er 5 zilverstukken voor."
Hij werd grof onderbroken door Linctus, die iets over dat kettinkje van gisteren zei. "Pardon Linctus, ik ben tegen dit meisje aan het praten! Ga maar verder met je... werk, als je het dat mag noemen."
Hij richtte zich weer op het meisje. "Ik ben bijna door mijn voorraad Tanacetum Parthenium heen, een klein bloempje wat lijkt op een madelief maar met rondere bladen. Het helpt tegen hoofdpijn en slaapgebrek. Denk je dat je dat kan vinden? Hier in de stad kan ik het niet krijgen dus je zult buiten de muren moeten zoeken."
Hij hoopte maar dat ze het begreep, bovendien zou het haar een tijdje bezighouden. Hij snapte wel dat ze naar hem was gekomen, hij had haar immers de vorige dag ook geholpen. Eerst maar eens zien of ze ook echt nuttig kon zijn voordat hij haar echt aan het werk kon zetten.

Het bier was goedkoop, aardige kwaliteit en goed koel. Tevreden nam Demion nog een slok van zijn beker en keek de zaak rond. Hij kon haast bij iedereen die er zat hun verhaal raden. Sommige waren zo overduidelijk dat het niet eens meer een sport was om hun verhaal te raden. Andere zaten soms stil te luisteren om de tafel, terwijl de rest van de groep luidkeels door de kroeg zat te schreeuwen. Hij sloeg de laatste teug achterover en schoof de beker over de bar heen. ‘Doe nog maar zo’n “kleintje”’ vroeg Demion op sarcastische toon. De barman schudde zijn hoofd, maar schonk toch een nieuwe in.

Kitara keek op, toen ze plotseling uit haar poging tot een conversatie werd gestoord door een stem die ze eerder had gehoord. dezelfde man als gisteren uit de juwelier stond naast haar. “Euhhmmm van dat kettinkje heh. Mondje dicht.” Zei hij, waarop ze knikte, en haar shirt nog even iets verder omhoog trok. Waarom hij het niet wilde wist ze niet, maar ze zou niets zeggen. niet dat ze dat kon, maar ook zou ze er niets over schrijven. als mensen alleen intresse toonden in het kettinkje zou ze gewoon weglopen.

Nadat de man, Linctus, weer verder was gegaan met vaten uitladen voor dezelfde man als ze nu bij stond luisterde ze naar de beschrijving van het kruid. ze had het inderdaad wel eens gezien, en het was redelijk lastig om er wat van de vinden. maar het gaf haar weer wat te doen. Kitara knikte, en schreef weer wat op 'hoeveel wil je er van hebben?"

Creanan gaf haar een buidel om de planten in te doen. "Ik moet er in elk geval twintig hebben, inclusief de wortels. De bloemen zelf maken me niet zoveel uit. Oh, als de poortwachters vragen waar je heen moet, laat ze dan weten dat Creanan je op een boodschap heeft gestuurd. Dan zou je verder geen problemen meer moeten hebben."
Hij dempte zijn stemvolume om nog wat toe te voegen: "Laat die wachters niet zien wat je om je nek draagt... ze zijn niet zo'n fan van kleine meisjes met te dure kettingen om hun nek. Dat zorgt voor ongewenste vragen. Nou, succes!"

Linctus had de 6 vaten neergezet en zag dat het meisje weggestuurd werd. Hij liep met een formulier naar de koopman toe en haalde een krabbeltje. Daarna sleepte Linctus zijn lege kar naar de haven toe. “Heey kappie, je mag me nu wel betalen.” Linctus schopte tegen het schip aan. De schipper keek over de rand. “Nu al klaar?” Begon de schipper. “Dat waren zeker 6 ladingen” De schipper kreeg een lijst toegeworpen met de handtekeningen. Ze waren er allemaal. “Daarom werk ik zo graag met jou. Hier heb je loon.” En de schipper wierp een zakje toe. Linctus wist wel wat hij ging doen met het geld. In de kroeg stond een lekkere pul bier te wachten met zijn naam erop. Linctus liep wat vrolijker dan normaal de kroeg in bij de haven.

“Barman doe mij er maar een.” Klonk het van Linctus en hij smeet wat geld op de bar en kreeg er een pul voor terug. Met het bier in een hand draaide Linctus zich om op zijn stoel. Hij keek naar een groepje mensen die al naar hem keken vanaf het moment dat Linctus binnen liep. “Wat moet je?” Vroeg Linctus waarna hij een flinke slok bier nam. “Je hebt nu al twee klusjes in 2 dagen, dus je zult wel wat geld op zak hebben nietwaar?.” Begon een van de mannen. “En denk jij dat je de aangewezen persoon bent om me van mijn loon af te helpen?” Begon Linctus. “Probeer het maar.” En Linctus ging in het midden van de kroeg staan. “Linctus beheers je.” Klonk het vanuit de barman. “Ga nu rustig zitten en stoor je niet zo aan andere.” Daarna draaide de barman zich naar de mannen aan de tafel. “En jullie geen ruzie zoeken anders flikker ik jullie eruit begrepen?”

Linctus ging weer zitten en dronk weer aan zijn bier. Hij draaide zich naar de man links van hem. “En wie is dit nieuwe gezicht waarmee ik vandaag een pils drink?”

Kitara pakte de buidel aan, deed hem even open om te kunnen gokken hoeveel er ongeveer in zou kunnen, en knikte toen naar de kruidenstalhouder. wat hij met het laatste bedoelde wist ze niet echt, maar nu de enige twee mensen die wisten dat ze een nieuw kettinkje had haar er over waarschuwde besloot ze dat het verstandig was deze maar in acht te nemen.

inderdaad, eenmaal bij de poort aangekomen verschenen er een stel poortwachters voor haar, die vroegen waarom ze naar buiten de stad wilde. Ze pakte haar boekje, en begon het kruid te tekenen wat Creanan haar beschreven had. daarbij schreef ze 'ik moest dit kruid zoeken voor Creanan' Ze keken even vreemd op, bekeken het en lieten haar toen gewoon door, zodat ze het bos in kon wat niet al te ver bij de stad vandaan lag om het kruid te zoeken

"Waar is het zonlicht opeens gebleven?" vraagt Damala, die inmiddels uit haar schuilplaats tevoorschijn is gekomen.
"Ik heb dit land letterlijk vervloekt. Kijk om je heen. Het leven trekt weg uit Lyndon. Spoedig zal dit hele land net als Korresan zijn: dood, kaal, stil en koud. Ik denk dat ik de naam Lyndon zal veranderen in Korresan-Nidal, ofwel Nieuw-Korresan. Maar dat komt later. Jij kan nu tenminste rustig over straat zonder je te hoeven verschuilen omdat de zon schijnt," zegt Vàilan.
"Het wordt een mooi landje zo. En dit wil je ook met het elvenrijk gaan doen?" zegt Damala.
"Absoluut. Zeg, Damala, jij weet vast wel iets over de hoofdstad van dat rijk en over de koninklijke familie." zegt Vàilan
"Nou ja...niet echt meer. Waarom wil je dat weten?" antwoordt Damala.
"Omdat ik doelgericht te werk wil gaan als ik het elvenrijk binnenval op zoek naar de vier voorwerpen. Ik moet iets in bezit krijgen wat voor de elven bijna heilig is. Hun hoofdstad, hun koning of koningin. Snap je? Want als ik dat heb, zullen ze mij wel moeten gehoorzamen!"
"In die jaren kan er veel veranderd zijn, Vàilan. Elven hebben de neiging om hun hoofdstad steeds te verplaatsen. En over de koninklijke familie weet ik ook niet zo veel meer," zegt Damala.
"Ga dan vannacht een kaart voor me halen. Ik wil weten hoe het rijk gestructureerd is," zegt Vàilan.
"Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik blijf liever hier," zegt Damala.
"Niet erg, ik verover er wel eentje. Laat ik me nu eerst concentreren op het veroveren van Lodwar, de hoofdstad van Lyndon...ik bedoel, de hoodfstad van Korresan-Nidal!"

Eenmaal in het bos begon het zoeken. ze dacht te herinneren dat de plant voornamelijk in de schaduw, op vochtige plekken groeide. Of het klopte wist ze niet zeker, maar ze had in ieder geval een begin. Kitara zag al snel een grote, omgevallen boom, en begon daar in de omgeving rond te kijken. wat had hij ook alweer gezegt. vooral de wortel, de blaadjes maakte niet veel uit. Na een tijdje rondlopen zag ze er een staan, en knielde er bij neer. met een beetje gewrik om de plant zo min mogelijk te beschadigen haalde ze deze uit de grond, en deed hem nu nog maar compleet in de buidel.

Zo ging ze een tijd door, en na een uur had ze al tien plantjes gevonden. Het grote nadeel van dit kruid was dat het voornamelijk alleen groeide, vlaktes of groepjes waren er bijna niet. Zo bleef ze doorzoeken, tot ze iets anders vond. Op de grond lag iets wat haar bekend voorkwam, een gesp, die ze herkende als van haar broer zijn hand. nu had hij er wel meer gemaakt, maar als ze zich niet vergiste, had hij deze zelf bijgedragen, op zijn laarzen.
-------------------------------------------
"we zijn er.." Nu zo langzamerhand wilde hij toch wel meer weten, waarom deze elvenvrouw zo nodig naar deze stad moet met zo een enorme haast. Gelukkig kon hij nu weer terug naar huis, want hij wist dat Kitara boos zou zijn. "Wat moet ik mijn zus eigenlijk vertellen?" Ze keek hem aan met een droevige blik. Ze stonden net buiten de stadsrand, in een redelijk dicht gebied.
"Je zult haar niets vertellen" antwoorde ze. "Nee oke, niet hierover, maar wat moet ik da-" werd hij afgekapt. De elvenvrouw had hem met haar staf zo hard geslagen op zijn hoofd dat hij ter plekke bewusteloos viel. "Het spijt me verschrikkelijk, maar je zou wat kunnen verraden als je gevangen genomen word, of zelfs als je gewoon sterft kunnen ze iets met je. Ik beloof dat je zusje nog even veilig is." Zei ze zachtjes, alhoewel hij haar toch niet meer kon horen. Ze pakte een dolk uit haar laars, die daar de hele tijd verstopt had gezeten, en sneed zijn keel door. Daarna trok ze zijn lijk mee, in een geheime gang, waar ze hem verbrandde zodat er niets meer van hem overbleef.

"Nog niks van de elven gehoord?" vraagt Vàilan aan een soldaat.
"Nee, meester. Het ziet er naar uit dat het hen niks kan schelen wat er met hun buurland gebeurt," antwoordt de soldaat.
"Wacht maar, dat verandert wel. Lodwar is voor de elven een belangrijke stad. Ze halen daar allerlei spullen vandaan, waaronder juwelen. Het is een groot handelscentrum, een van de weinigen die zowel door mensen als door elven gebruikt wordt. Ik meende zelfs gehoord te hebben dat ook dwergen af en toe aanwezig zijn om de spullen uit hun rijk, het Grimheimgebergte, te verhandelen," zegt Vàilan, waarna hij de soldaat wegstuurt.

"Meester, er is een edelman uit Lodwar naar u op zoek!" roept een andere soldaat.
"Stuur hem naar de troonzaal, ik zal hem daar ontvangen," antwoordt Vàilan.
In de troonzaal wordt de edelman op de grond gesmeten, vlak voor de voeten van Vàilan.
"Zo, wat kan ik voor je betekenen?" vraagt hij.
"Jij...jij zit hier achter!" stamelt de man.
"Waarachter? Wat heb ik gedaan?" vraagt Vàilan.
"Jij...*kuch*...jij hebt dit land verwoest!"
"Bijna. Ik ben bezig met de afronding," zegt Vàilan.
"Lodwar zal nooit vallen, nooit!" roept de man. "Iedereen zal helpen! Elven, dwergen, iedereen!"
"Droom maar lekker verder, ik heb al lang een leger die kant op gestuurd. Niemand zal mijn plan dwarsbomen. Lodwar is van mij!"
Hierop pakt Vàilan zijn zwaard en doodt hij de edelman.
"Jij kan wel een goede soldaat worden!" zegt hij.

Nadat hij de man heeft herrezen, begeeft hij zich naar een toren.
"Tja...Lodwar straks onder mijn controle. Elven zijn een handelscentrum kwijt. Pech voor hen. Ze hebben overigens Channon ook nog, maar dat schijnt niet zo'n vooraanstaand land te zijn op het gebied van mooie spullen. Lodwar zal binnen drie dagen vallen als alles meezit. In die tijd heb ik al andere steden veroverd, waaronder havensteden. Zodra Lodwar van mij is, moeten die verrekte elven wel doorkrijgen dat er iets mis is in hun buurland. Maar ik zal ze niet teleurstellen. Van mij gaan ze heel veel leuke dingetjes krijgen....!" zegt hij tegen zichzelf, terwijl hij naar het dode landschap van Lyndon kijkt.

Madarian wordt wakker met een enorme koppijn. Hij gaat rechtop zitten. Dan begint het restant bier omhoog te komen. Snel kijkt hij rond in de donkere kamer, en ziet een witte po. Hij pakt deze snel op. Net op tijd. De inhoud van z'n maag zit bijna meteen in de po. Madarian wankelt daarna naar het raam, en doet deze open. Dan gooit hij de inhoud van de po door het raam. Hij mist daarbij net een wachter. "Kun je niet uitkijken?!?" "Huh? Sorry." Madarian draait zich om. Waar ben ik eigenlijk? M'n geld! Hij voelt op de plek waar z'n buidel normaal hangt. Niets. Zelfs geen kleding! Wacht eens, wat is dat? M'n broek. Na een paar minuten heeft Madarian al z'n spullen gevonden, inclusief buidel. Hij trekt z'n onderbroek aan, en net als hij deze aan heeft komt de serveerster met haar loper binnen. "Goedemorgen." "Aah. Niet zo luid." "Kater?" "Ja." "Hier, drink dit water." Madarian drinkt het water op. De serveerster kijkt weer vol verlangen naar Madarian, maar dat heeft hij niet door. De serveerster verlaat de kamer met de lege beker. De koppijn zakt. Madarian kleedt zich verder aan, en loopt de kamer uit. Hij ziet een trap naar beneden, en daar hoort hij "...geen ruzie zoeken anders flikker ik jullie eruit begrepen?” Madarian zwalkt nog wat als hij de trap af loopt. Tenminste, de eerste paar treden. Madarian stapt mis en rolt van de trap af, recht op de barkrukken van Linctus en Demion af...

"Wist je dat Lodwar beschikt over twee Paladijnen?" vraagt Damala aan Vàilan.
"Twee maar? Ik maak me pas zorgen als er een stuk of tien rondlopen," antwoordt Vàilan.
"Nou, ik vind één Paladijn al eng. Die lui zijn ontzettend sterk en ze hebben de beschikking over heilige spreuken. Ik werd zelfs bijna een keer door zo'n vent verslagen," zegt Damala.
"We zien wel hoe erg het wordt. Desnoods reken ik persoonlijk af met die twee," zegt Vàilan.
"Moet je eigenlijk niet het leger wat Lodwar gaat veroveren aanvoeren?" vraagt Damala.
"De leiding over dat leger heb ik toevertrouwd aan Kyrre. Hij is een uitstekend leider en heeft mijn volste vertrouwen," zegt Vàilan.
"Kyrre...klinkt elfs," zegt Damala.
"Klopt. Hij was een vooraanstaande en machtige edelman in het elfenrijk, met maar liefst zes prachtige dochters. Hij was weer eens op weg naar Devonshire toen ik hem toevallig bij de grens tegenkwam. Ik was uiteraard incognito om niet herkend te worden. Wat ik daar ook alweer te zoeken had, is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik moest een beetje verkenningswerk doen. Tja, ik was op dat moment nog maar honderd jaar de pijp uit, dus ik had nog niet zo heel veel aanzien verworven, vandaar dat ik dus zo'n onbenullig klusje kreeg. Maar goed, Kyrre vroeg mij of ik verdwaald was, en ik antwoordde dat ik me wel kon redden. Hij stond er echter op dat hij me zou helpen, waarmee dan ook, zo aardig was hij dan weer wel. Dus vroeg ik hem of hij misschien zin had om mij te dienen. Hij moest daarom lachen en zei dat geen mens, elf of wat dan ook zo'n slecht gekleed en dom menswezen zou dienen. Ik voelde me natuurlijk beledigd door die opmerking en vroeg hem om dat terug te nemen. Hij ging daarop vrolijk verder, en toen heb ik hem het zwijgen opgelegd. Uiteraard heb ik zijn lichaam niet verloren laten gaan en hem herrezen. En tot op de dag van vandaag is hij aan mij trouw gebleven. Hij kan ook niet anders, ik heb hem volledig onder mijn controle. Zijn dood kwam hard aan in het elfenrijk, maar ze zijn er nooit achter gekomen wie er verantwoordelijk voor was. Zo zijn er vele elfen plotseling verdwenen of omgekomen zonder dat anderen wisten waarom. Ik kan doodleuk vertellen wat er met hen gebeurd is...omdat ik er immers verantwoordelijk voor ben."

Vàilan zet zijn kroon goed en begint wat heen en weer te lopen.

Demion bemoeide zich niet met het opstandje, dat was niet zijn bedoeling van een ontspannen sfeer, al had hij zich wel met alle macht verdedigd mocht hij mikpunt worden. Gelukkig werd hij er niet direct bij betrokken zodat hij nog een teug van zijn bier nam. De vreemde man, die plofte op de kruk naast hem neer en draaide zijn hoofd. ‘En wie is dit nieuwe gezicht waarmee ik vandaag een pils drink?’ vroeg de man naast hem. Demion nam de man even in zijn geheel op. Stevig gebouwd, zeker van zijn zaak en aan de littekens te zien, een man die veel heeft meegemaakt. ‘Dit nieuwe gezicht heet Demion’ sprak Demion wat op sarcastische toon om te kijken hoe de man zou reageren. Even trok de man zijn wenkbrauw omhoog en schoot daarna in de lach. Zijn hand trok met een klap op Demions schouder die iets naar voren van zijn kruk gleed. ‘Een vreemdeling met humor, dat mag ik wel’. Demion nam opnieuw een teug van zijn beker en mikte het laatste beetje in zijn keel. Hij hield twee vingers omhoog naar de barman, die gelijk twee bekers greep, deze vakkundig vulde en deze neerklapte op de bar voor de twee mannen. Op het moment dat Demion zijn beker wilde grijpen viel er een dronkaard van de trap af en rolde richting hun krukken.

Kitara had de kruiden aan Creanan afgeleverd nadat ze uit het bos terug was gekomen, en leek er tevreden over te zijn. Geld had ze nog niet nodig, dus hadden ze afgesproken dat ze eens anders nog wel wat zou krijgen, als ze het nodig had. Met de Gesp mee was ze naar huis gegaan, en daar had ze hem en hele tijd zitten bestuderen. ze wist het nu 100% zeker, hij was van haar broer geweest.

De volgende dag was Kitara al weer vroeg op. Ze hoorde geklop op de deur, en keek door het raam naar buiten. Daar zag ze dat er een pakket voor de deur stond, en zag ze nog net een gestalte weglopen. verbaast deed ze de deur open en haalde het pakketje naar binnen. In het pakket vond ze een setje kleding, precies in haar maten, maar geen briefje of iets dergelijks erbij. Het was een donkergroene rok, tot net over haar knieen, een lichtgroen shirt, en een bruin overvestje. ook zaten er nog sandalen bij. Ze trok het aan, haalde haar schouders op, en ging naar buiten, de markt weer op om te kijken of de kruidenhandelaar er weer was. Hij was wel aardig, en ze vond het altijd leuk om wat te kunnen doen.

Vàilan staat zichzelf rustig te bekijken in de spiegel, als Damala binnenkomt en een elf op de grond smijt.
"Laat me met rust!" roept de man in paniek.
Vàilan draait zich om, grijpt de elf bij de keel en tilt hem op.
"En wat kom jij hier doen in dit mooie land?" vraagt hij.
"Kruiden zoeken," zegt de man met enige moeite.
"Maar toen kwam je er opeens achter wat er met dit landje gebeurd is, nietwaar? Levende planten kom je hier niet meer tegen," zegt Vàilan.
De man probeert zich te bevrijden, maar Vàilan verstevigt zijn greep.
"Dom, dom, dom. Een levend wezen houdt het hier niet lang vol. Damala, ruim jij hem even op?"
Damala neemt de elf over van Vàilan, maar ziet vervolgens een klein amulet om zijn nek hangen. Ze pakt het amulet vast en rukt het met geweld van de hals van de elf af.
"Dit teken komt me bekend voor," zegt ze. "Zal het...,"
Damala laat het amulet vallen en gaat op een stoel zitten.
"Mijn geliefde...," stamelt ze.
"Zo'n compliment heb ik nog nooit gehad, waar heb ik dat aan verdiend?" zegt Vàilan lachend.
Damala staat weer op, haar vuurrode ogen flitsen heen en weer.
"Jij niet! Dit teken is van de Tyrwyn-familie, waartoe ook...mijn geliefde behoort...Creanan. We waren al zo lang samen. We verwachtten zelfs een kind. Maar toen kwam dat noodlottige moment, die oorlog tegen de orcs, de pijl...en de dood. Dankzij jou," zegt Damala.
"Creanan, hm? Is die familie toevallig in het bezit van een van de vier voorwerpen waar ik naar op zoek ben?" vraagt Vàilan.
Damala haalt haar schouders op en de elf weigert te spreken.
"Wachters, zorg ervoor dat die elf zijn mond open doet en mij vertelt wat ik wil horen!" beveelt Vàilan, waarna de elf wordt meegenomen.
"Damala, liefste...als ik je zo mag noemen, jij hebt in het elvenrijk dus een oude bekende zitten. Ga naar hem toe en peuter informatie los. Verleid hem of zo, doe iets. Ik wil een kaart, ik wil informatie, ik wil alles. Ga het halen, nu, vannacht, maakt niet uit. Zoek hem. Vind hem. En kom niet met lege handen terug," zegt Vàilan.
"Creanan...hij was zo lief. Hoe zal hij reageren als hij me zo ziet?" vraagt Damala met een angstige blik in haar ogen.
"Gebruik je kunsten om hem in het gareel te houden, je kunt het best," zegt Vàilan.

Damala pakt daarop een Schaduwmantel, die haar zal beschermen tegen zonlicht zodra ze de grens over is en vertrekt richting het elfenrijk, op zoek naar haar oude geliefde, Creanan.

“Dit nieuwe gezicht heet Demion” Begon de nieuweling op de stoel naast hem op een sarcastische toon. Linctus lachte “Een vreemdeling met humor mag ik wel.” Lachte Linctus. Hij mocht vreemdelingen over het algemeen beter omdat ze hem minder veroordeelde dan de vaste inwoners. Dat was iets wat wel was veranderd in de jaren dat Linctus in deze stad had gewoond. Vroeger moest hij niets hebben van vreemdelingen, iets wat hij vanuit thuis had meegekregen. De vreemdeling scheen Linctus ook wel te mogen, want hij bestelde nog twee pils. Linctus dronk dus met een teug zijn pul leeg en liet een boer.

Op dat moment botste een dronken man tegen de rug van Linctus. Weer moesten ze hem hebben. Linctus stond op en draaide zich om. “Ik had niet gedacht dat je echt zo dom was om mijn loon proberen te jatten.” Met deze woorden sloeg Linctus met een ferme klap de dronken man op de tafel van de mannen die eerder tegen Linctus bezig waren om zijn loon te jatten. Daar stond dus de hele tafel op en begonnen te schelden. Nu pas had Linctus in de gaten dat de dronken man er niet bij hoorden. Hij balde zijn vuisten en stond klaar om te gaan meppen.

Zoals verwacht had de man een licht ontvlambaar persoonlijkheid. Hij stond op en brulde het uit tegen de mannen achter hem. De dronkaard rolde wat over de vloer en probeerde op te staan. Hij leek verward na zijn val van de trap. Hard geschreeuw klonk door de kroeg heen. Nog steeds hoopte Demion dat hij er buiten werd gelaten en bleef rustig zitten toekijken. Als hij zich ermee zou bemoeien dan was er een kans dat alle problemen ineens op hem doelde. Dat wilde hij eigenlijk niet.

Met een klap komt Madarian met z'n hoofd tegen de rug van Linctus aan. Hij schudt z'n hoofd. Hij hoort: "Ik had niet gedacht dat je echt zo dom was om mijn loon proberen te jatten.” Nog voor Madarian kan reageren, krijgt hij van Lictus een ram tegen z'n gezicht, waardoor Madarian naar achteren wankelt, en op de tafel van de anderen terecht komt. Iedereen zit onder het bier. Madarian schudt z'n hoofd weer. Iedereen van die tafel staat op en beginnen allemaal te schelden.
Madarian wordt door hun vastgepakt en weer richting Linctus geslagen. Dit keer weet Madarian zich echter staand te houden en niet tegen Linctus op te botsen. Dreigend lopen ze op Madarian en Linctus af. Madarian probeert de zaak te sussen. "Heren..." Madarian bukt om een vuist te ontwijken. "Sor..." Een tweede vuistslag wordt ontweken.

Linctus begon klappen uit te delen links en rechts. Hij slaat een bierpul kapot tegen het hoofd van een van de mannen aan de tafel. Daarna gooit hij een andere omver. Ondertussen wordt hij op de nek gesprongen door een derde persoon. Deze begint op Linctus in te slaan terwijl een vierde in de buik van Linctus aan het stompen is. Terwijl Linctus de persoon van zijn nek af werpt op de persoon die in zijn buik staat te stompen wordt de kroeg opeens gevuld door wachters. “Hun drie zijn begonnen.” Schreeuwt de kroegbaas. Hij wees naar Demion, Madarian en Linctus. De wachters trokken hun zwaarden en begeleidde de drie naar buiten. Linctus voelde zich schuldig. Gelukkig lieten de wachters de drie wel gaan na een gesprek van de kroegbaas, maar de drie waren er niet meer welkom.

“Sorry” Begon Linctus tegen de andere twee. “Laat me jullie op eten trakteren in een andere tent. Ik wil het toch een beetje goedmaken.” Linctus wist nog wel een andere tent in een ongure steeg boven op een dak. Om er te komen moest men wel door een huiskamer stappen en het had een beetje een oubollige sfeer. Maar daar was voor de kenners wel het beste zwijn te eten uit de omgeving. En ook hier hadden ze bier. Daarbij had Linctus de eigenaar al een paar keer geholpen. Hij was Linctus er nog steeds dankbaar voor. Linctus was van plan om de andere twee mee te nemen naar dit illegale eetterras.

"En? Heeft die elf al gepraat?" vraagt Vàilan aan een wachter.
"Nee, meester. Hij is overleden," zegt de wachter.
"En dan kom je niet op het idee om hem even bij mij te brengen?" vraagt Vàilan.
"Dat wilden we doen, maar we...,"
"Ja?"
"We zijn het lichaam kwijt,"
"Hoe kan dat nou weer?" schreeuwt Vàilan.
"Geen idee, meester. Iemand moet het meegenomen hebben,"
"Dat mag niet zonder mijn toestemming. We hebben te maken met een indringer. Ga op pad en leg iedereen om die er verdacht uitziet! Of breng ze eerst bij mij, ik kan dat beter beoordelen. Ga, ga!" roept Vàilan.
"Lichaam kwijt, dat kan niet zomaar. Ik moet op mijn hoede zijn," zegt hij vervolgens tegen zichzelf.

In een van Vàilan's spiegels verschijnt opeens Kyrre.
"Meester, we zijn zover. Lodwar is omsingeld," zegt hij.
Vàilan loopt naar de spiegel.
"Waar wacht je dan nog op? Val aan! En laat niets of niemand heel!"
Kyrre buigt en de illusie verdwijnt, waarna de spiegel weer gewoon een spiegel is.

"Zodra Lodwar is veroverd ga ik het elfenrijk binnenvallen. Zonder genade."

Het was voor Creanan niet moeilijk geweest om te achterhalen waar het Elvenkind woonde. Aangezien ze geen vergoeding wilde voor de kruiden maar een bezigheid, besloot hij maar iets nuttigs te doen met het geld. Bij een van de beste kledingkramen haalde hij een set kleren voor haar. Morgen zou hij die op weg naar de markt afgeven.

Nadat hij op de markt wat had gegeten en zijn spullen weer netjes had opgeruimd begaf hij zich richting huis. Daar aangekomen zag hij vol verbazing dat de deur op een kier stond. Hoe was dit mogelijk!? Zijn Dwergenslot kon niet door de eerste de beste crimineel open worden gebroken! Had hij zijn dolken nou maar bij zich, maar die hingen boven zijn schoorsteen als herinnering.
"Schiet je op schat?", hoorde hij vanuit binnen. Droomde hij? Hij herkende die stem uit duizenden. Dit kon niet waar zijn! Zij was dood!
"Schiet eens op, het tocht hier!" Snel deed hij de deur dicht en ging hij de woonkamer in. Daar zat Damala in zijn fauteuil. "Wa.. wat... hoe... maar... ," stamdelde Creanan. "Dit is on.. onmogelijk!" Damala antwoordde: "Als je het onmogelijke wegdenkt, dan is hetgeen wat overblijft, hoewel onwaarschijnlijk, de waarheid. Dus zoals je ziet: ik ben er. Maar misschien niet helemaal zoals je mij herinnert." Ze deed haar mantel af. Hij schrok. Ze leek inderdaad op zijn geliefde Damala, maar alle kleur was uit haar gelaat verdwenen. Haar ooit turquoise gekleurde ogen waren dof en leeg, en leken tegelijkertijd een rode glans te hebben.
"Jij bent dood, verdwenen... in die veldslag waar ik je op de toren liet nadat je mij vertelde te vechten, in plaats van bij jou te blijven. Je was weg toe ik terugkwam!"
"Sorry lief, maar er was meer bij die veldslag dan alleen de twee partijen. Ik ben meegenomen door een vijand, een die ons nu allen bedreigt." Dit zouden ze toch snel genoeg horen. Als ze zijn vertrouwen kon winnen, kon ze misschien informatie achterhalen. "De tijd is gekomen om de 4 artefacten bij elkaar te brengen."
"Nooit!", antwoordde Creanan. Ik heb mijn familie de rug toe gekeerd, ik heb er niets meer mee te maken. "Jouw familie is onbelangrijk hier. Wat telt is dat het Rijk zoals het bestaat in gevaar is. Jouw leven hier, het leven in de stad hier. Alle volken zijn in gevaar. En dat kan alleen met de Vier worden voorkomen." "Dan zal het Rijk vallen, ik weiger." "Als jij weigert, zeg me dan in elk geval waar het is zodat ik nog wat kan doen."
"Ben je gek geworden? Ooit was je mijn geliefde... deze verschijning... is Zwarte Magie. Hoe lang duurde het voordat je hem Meester noemde? Wat heeft hij je beloofd? Macht? Vrijheid? Je hebt geluk dat ik ooit wat voor je voelde, maar anders zou ik je al lang de keel hebben doorgesneden en je hart doorboord. Verdwijn uit mijn huis voor ik de wachters roep."
Damala verandert naar een vleermuis en fladdert het huis uit. Ze had niet verwacht dat het zo slecht zou gaan, of dat het haar zoveel zou doen. Snel begaf ze zich terug naar haar meester om verslag te doen.

Creanan liep naar de kast en schonk een flinke borrel kruidenbitter in. Die had hij wel verdiend. Zoveel herinneringen die terugkwamen had hij nu geen tijd voor. Hij viel in diepe, onrustige slaap, nadat hij zijn 6e borrel ophad.

De volgende dag werd hij met een flinke hoofdpijn wakker. Hij zou op de markt wel een drankje klaarmaken, nu moest hij snel zijn kraam klaarmaken. Hij bond de kleren voor het kind in een bundel.
Hij legde het voor haar deur neer, klopte aan en haastte zich naar de markt. Hij moest haar maar vragen hoe ze heette als ze terug kwam. Als wat Damala had gezegd waar was, konden ze goede kruidenmakers gebruiken... wie weet had ze er wel talent voor.

Met een paar munten in haar schoudertas, waar ook haar potlood en schrijfboek inzaten, ging Kitara weer de markt op. Ze zag veel Elfen rondlopen. sommige probeerde wat te verkopen, anderen zochten dingen, en sommige, net als haar, genoten gewoon van de geuren en kleuren op de markt. Vandaag had ze geen ontbijt meegenomen, maar wilde ze iets lekkers halen. trots rondlopend in haar mooie nieuwe setje, stopte ze bij een kraam waar een lekkere walm vanaf kwam. Ze zag versgebakken koeken liggen. Meteen haalde ze een muntje uit de tas, wees naar een van de koeken en hield de munt uit. Het duurde dan wel even voor de man haar opmerkte tussen de volwassen elven die rondliepen, maar hij gaf haar een van de koeken. "Alsjeblieft meisje, eet smakelijk" Hij gaf haar de koek aan, dacht toen even na, en pakte er nog een. ook deze gaf hij. "neem deze ook maar mee, maar niets zeggen he?" Ze keek de man blij aan, en knikte. Ze kwam wel vaker bij die man als ze iets lekker wilde.

Nog op een van de twee koeken aan het knabbelen, de andere zat ingepakt in haar tas, zag ze Creanan staan, de kruidenverkoper. Ze glimlachte even, en liep naar de man toe. In eerste instantie leek hij haar niet op te merken, dus trok ze maar even aan zijn shirt. Nadat hij zich had omgedraaid, hield ze haar hoofd schuin, en zwaaide.

Vàilan pakt een fles brandewijn uit een kast, haalt de kurk eruit, pakt een glas en schenkt het vol.
"Ja, Lodwar is straks ook van mij. Het pareltje van Lyndon. Daar moet op gedronken worden! Maar helaas, ik bevuil er alleen maar mijn kleren mee. Drinken kan ik niet. Hoef ik niet. Maar het gaat even om het idee. Ach, wat mis ik toch de heerlijke smaak van deze brandewijn,"
Op dat moment komt Damala het vertrek binnen.
"Zo snel terug?" vraagt Vàilan.
"Ehm...ja," stamelt Damala.
"Heb je een kaart? Heb je informatie? Heb je iets?" vraagt Vàilan op strenge toon.
Damala doet haar mantel af en gaat zitten.
"Nee...het spijt me," zegt ze zachtjes.
Vàilan knijpt zo hard dat het glas breekt en de brandewijn in het rond vliegt.
"Ik had nog zo gezegd dat je niet met lege handen terug moest komen! Wat is er gebeurd? Vertel alles!" roept hij.
"Ik...ik drong zijn kamer binnen en wachtte hem daar op. Hij was erg geschokt toen hij me zag. Ik vertelde hem over mijn verdwijning tijdens de slag, over een vijand die ons allen bedreigt. Ik had het over de artefacten, de vier die nodig zijn om het rijk te redden van de ondergang. Maar hij gaf niet toe. Hij dreigde om wachters erbij te halen, en toen ben ik maar vertrokken,"
"Die vier artefacten gaan het rijk behoeden van de ondergang? Amehoela, met die artefacten ga ik juist dat rijk om zeep helpen. En al het andere wat leeft. Maar je kon dat uiteraard niet zo zeggen." Vàilan veegt de glasscherven van tafel.
Damala staat op en wil weglopen.
"Blijf nog even hier," zegt Vàilan.
"Wat moet ik nu doen?" vraagt Damala.
"Tja, je hebt me teleurgesteld. Je hebt gefaald. Je liet je te makkelijk wegjagen. Ik eis dat je het nog eens probeert. Desnoods sleur je die Creanan aan zijn haren hiernaartoe en sla ik de informatie wel uit hem, maar ik wil hoe dan ook een kaart EN informatie over de locatie van de artefacten. Je gaat nu als de donder weer terug naar dat rijk en waag het niet om terug te komen zonder iets nuttigs. Ik mats je dit keer, maar verdomme nog aan toe, de volgende keer ben ik niet meer zo vriendelijk!"
Damala doet haar armen over elkaar.
"In feite heb je niets over mij te zeggen. Ik ben vrij, ik mag doen wat ik wil."
"Dat is waar. Maar heb jij geen trouw gezworen aan mij? Volgens mij wel hè? En nu als de bliksem naar het elvenrijk!"
Damala doet haar mantel weer om en gaat op pad.

"Grmbl, dat kind is zwak, soft. Het wordt misschien tijd dat ik haar eens kennis laat maken met wat ik zoal in petto heb," mompelt Vàilan.