Uit de kamer komt geen geluid, behalve de rustige ademhaling van Sanya. Vàilan realiseert dat ze nog slaapt en hij gaat op een stoel zitten, pakt zijn boek en gaat wat lezen.

"Als ze straks wakker is geef ik haar wel het drinken en gaan we weer verder. Ik wil hier zo kort mogelijk blijven,"

De warg was beschermend voor Kitara gaan staan, en gromde naar de bosjes alsof het zijn nest aan het beschermen was en dat zou blijven doen. Kitara was achter hem opgestaan en had een paar passen terug genomen, om wat dichter bij het oude kampvuur naar de spullen te kijken. Tenminste, wat ze eerst voor een kampvuur had aangezien bleek dat niet te zijn. ja, er was daar war verbrand, maar het was geen kampvuur geweest. Ook de wapenhouder die er naast lag dacht ze eerder gezien te hebben, maar zo snel kon ze even niet zien waar dat was geweest.

Ook de warg zette weer een paar passen achteruit, om weer dichter bij Kitara te staan. Hij bleef echter naar de bosjes grommen, maar stootte even tegen haar aan, als om te signaleren dat ze verder naar achter moest gaan, of in ieder geval de veiligheid op moest zoeken.

"Is kitara in die grot?" fluisterde Linctus tegen Madarian. Madarian knikte en hield zijn vinger voor zijn mond. "Owkee stil zijn." Zei Linctus weer fluisterend. Madarian draaide met zijn ogen omdat Linctus niet stil kon zijn. Linctus hield zijn bijlen in de aanslag en sloop dichterbij. Hij zou zodra hij die warg zag hem en stukken scheuren. Al was dat het laatste wat hij deed.

Een poosje later hoort Vàilan een gil uit de kamer komen. Hij staat bliksemsnel op en gooit de deur open.
"Wat gebeurt er?" vraagt hij. Sanya zit overeind op het bed en kijkt angstig om zich heen. Ze hijgt en grijpt naar een van haar dolken.
"Rustig, ik ben het maar," zegt Vàilan. Sanya zucht en staat op.
"Waarom zo'n leuke droom nou zo moest eindigen? Bah, wat gruwelijk. Weet ik ook eens wat jij moet doormaken," zegt ze.
Vàilan houdt de tas voor zich.
"Rum, wijn en bier. Kies maar uit," zegt hij. Sanya pakt de tas en leegt de inhoud op het bed. De flessen rollen met enig lawaai tegen elkaar aan.
"Waar heb je dit gevonden?" vraagt Sanya.
"In een voorraadkamer. Daar worden allerlei in beslag genomen spullen van reizigers bewaard. Etenswaren ook. Tussen het beschimmelde brood en de half vergane kaas, en wie weet wat nog meer voor onsmakelijke dingen, vond ik enkele kisten met drank. Water heb ik niet gevonden, je zult het hiermee moeten doen," zegt Vàilan.
Sanya opent een fles bier en ruikt eraan.
"Is dit nog goed?" vraagt ze.
"Alcohol blijft lang goed, dus ik denk van wel. Maar het zou zo maar eens kunnen dat het daar al jaren heeft gelegen," zegt Vàilan.
"Lekker is dat...nou ja, ik probeer het toch maar," zegt Sanya aarzelend.
Ze laat een klein beetje bier in haar handpalm lopen en drinkt het op.
"Hm, smaakt niet verkeerd. Dit is nog vers, en...erg lekker!" zegt ze.
"Drink niet teveel hè, ik heb geen zin om een bezopen medereiziger te hebben. Drink wat, eet wat en kom mee, we gaan meteen verder," zegt Vàilan.
"Rustig, rustig. Komt goed," zegt Sanya terwijl ze gulzig de fles begint leeg te drinken.
"Heb jij jezelf ooit eens ladderzat gedronken?" vraagt ze.
Vàilan schudt zijn hoofd.
"Nee, zo ben ik niet opgevoed," zegt hij. Sanya drinkt de fles leeg en gooit het in een hoek.
"Zo, de rest komt onderweg wel op...*hips*, gaan we verder?" zegt ze.
Ze probeert haar tas te pakken maar grijpt ernaast.
"Kom hier, stom ding! Waarom heb je die tas niet aan de ketting gelegd? Hij had weg kunnen lopen!" roept Sanya.
"Ik zei toch dat je niet zoveel moest drinken?" moppert Vàilan.
"Ik overleef het wel hoor, en wat zie je er goed uit vandaag!" zegt Sanya hardop.
"Genoeg! Meekomen nu!" roept Vàilan boos. "Het is dat je nog meer drinken nodig hebt, anders had ik die flessen al lang stukgesmeten. Je blijft nu maar even van die troep af voordat je jezelf tegen de vlakte zuipt!"
Hij pakt Sanya bij haar arm en trekt haar de kamer uit.

De warg duwde met de rug en achterkant van zijn lichaam zachtjes tegen Kitara, en ze liep stilletjes mee naar achter. Ze lette op dat ze niet op de spullen stapte die bij de verbrande plek lagen. nu ze dichterbij was zag ze bij de kleine grot ook nog een tas in de buurt liggen. Aangezien deze toch in de richting ging van waar de warg haar schijnbaar hen wilde hebben zette ze een paar snellere passen en zette zich neer bij de tas. Even keek de warg achterom om te kijken waar ze heen was gegaan, nu het haar niet meer voelde, maar leek tevreden met de uitkomst.

Kitara opende de tas, en begon eventjes door de spullen te zoeken die er in zaten. behalve wat voedsel, wat er nog redelijk vers uitzag, vond ze ook nog eens een reisboekje. In het boekje vond ze kleine beschrijvingen van wat de eigenaar, blijkbaar een hij, gedaan had op zijn reizen.

Ondertussen dat Kitara nu in de bescherming van de grot zat, hield de Warg bij de ingang de wacht, en gromde nog steeds zachtjes in de richting van waar er bewogen was.

De groep was nu dicht bij de ingang van de grot gekomen. Madarian keek naar demion en draaide toen zijn hoofd naar Creanan. Ze knikte beide om aan te geven dat ze klaar waren om de aanval te starten op het teken. Toen madarian naar Linctus draaide werden zijn ogen groot. In de struik was geen Linctus te bekennen. "STERF" Klonk het bij de ingang van de grot. "DEZE IS VOOR KITARA" En Linctus stormde de grot in. Net nadat Linctus in de grot stapte stormde er een grote warg naar voren. Linctus ontweek de eerste beet en sloeg toen met zijn bijl. Deze werd ook ontweken door de warg. De tweede slag van Linctus kwam in de schouder van de warg. Deze greep op zijn beurt de arm van Linctus vast en slingerde hem naar het begin van de grot. Terwijl Linctus opstond waren Creanan, Madarian en Demion naast hem gekomen met getrokken wapens.

Na wat sluipwerk, komt de groep dichterbij. Dan is Linctus uit het oog van Madarian verdwenen. "STERF" Klonk het bij de ingang van de grot. "DEZE IS VOOR KITARA!" Madarian zucht diep, schudt z'n hoofd en snelt met 2 pijlen op z'n boog naar de ingang, klaar om te schieten. De anderen volgen. Dan ziet Madarian de warg vechtend met Linctus. Madarian richt. Het gaat snel. Te snel om te schieten. Straks raakt hij Linctus. Komt er een kleine vechtpauze, dan schiet hij. Waar blijft die vechtpauze...

Kitara hoort een nogal bekende stem iets schreeuwen "STERF" en al snel daarop volgde "DEZE IS VOOR KITARA" Als de sodemieter probeert ze achter de warg vandaan te komen, maar omdat deze met zijn grote lichaam de grot nogal afsloot van het meeste licht kon ze niet veel. ook schreeuwen kon ze natuurlijk niet. Ze probeerde zo snel mogelijk iets te verzinnen, en toen ze zich omdraaide zag ze een glinstering van iets dieper in de kleine grot komen.

Eerder had ze een lege zwaardhouder gezien, nu vond ze het zwaard. het zwaard dat Creanan haar had gegeven had ze laten vallen toen de Warg haar had opgepakt en meegenomen, maar misschien dat ze nu iets kon. Alleen wat..

Linctus was zwaar in gevecht met de warg. Echter zag de warg weer kans om na een paar flinke klappen van Linctus hem voor de voeten van Madarian te gooien. Een hoofdwond zorgde voor een een stroompje bloed dat onder de helm van Linctus vandaan kwam. Terwijl Linctus met zijn hand door zijn gezicht veegde om het bloed uit zijn ogen te houden keek hij naar Madarian. "Je mag best helpen als je wilt." Begon Linctus terwijl hij weer opkrabbelde. Terwijl Linctus weer naar de warg rende suisde er twee pijlen langs zijn hoofd. De warg werd geraakt en daarna naar achter gebeukt door Linctus. "DEZE MAALTIJD IS EEN STUK TAAIER." Riep Linctus spottend terwijl hij weer dichter naar de warg toe liep. Toen zag Linctus dat de warg ook werpmesjes in zijn lichaam had. Schijnbaar had Demion ook al geholpen zonder dat Linctus het zag. Creanan snelde nu ook achter Linctus aan met zijn dolken in de aanslag. Samen zouden ze de warg op afstand houden terwijl Madarian en Demion het beest bestookte met afstand wapens.

Kitara begon het langzamerhand benauwd te krijgen. de grot was klein, eigenlijk nauwelijks het woord grot waard, meer een gat in de muur, het gedeelte waar je goed kon staan dan. Een klein stukje dieper kon ze nog wel gebukt staan, of zitten. Echter ze was bang dat als ze dat zou doen, en de warg werd nog verder naar achter gedreven ze echt vast zou komen te zitten. de keuzes die overbleven waren allemaal niet erg optimaal, maar ze besloot de minst gevaarlijke uit te proberen.

Kitara tilde het zwaard op wat in de grot had gelegen, en begon net als in het bos eerder met het ding ergens tegenaan te slaan, in dit geval de muur van de grot. Staal ketste meerdere malen tegen steen, en in de grot liet het een redelijk lawaai achter, waar al snel haar oren van begonnen te bonzen. of het buiten te horen was wist ze echter niet.

Linctus stond te hijgen terwijl hij de warg in de ogen aankeek. Beide waren niet van plan op te geven. De warg was echter al flink verzwakt. Creanan was een welkome hulp geweest in het gevecht. De warg kon moeilijk beide van zich af houden en had al een paar flinke klappen moeten incasseren. Nu stond het beest te hijgen terwijl er een rustmoment ontstond in het gevecht. De stroompjes blood bij de pijlen die in de warg zaten kleurde zijn vacht langzaam rood. Toen klonk er een metaalachtig geluid uit het eind van de grot. "Dat is een wapen." Begon Linctus die aandachtiger het geluid begon te bestuderen. Creanan verscherpte zijn blik. "Sterker nog dat is Kitara." Begon Creanan. De groep bleef even stil staan het was ongelofelijk dat de warg het kleine meisje nog had laten leven.

"Lalala, oh kijk! Ik zie mezelf! Heey, wat zie je er leuk uit, meid!" lalt Sanya terwijl ze door Vàilan meegenomen wordt.
Vàilan verliest langzamerhand zijn geduld en moet zich beheersen om Sanya niet vreselijk uit te kafferen. Hij houdt haar nog steeds stevig vast en dirigeert haar naar de uitgang.
"Wauw, wat is dat spul goed! Meer, kom, meer! Gooi ze maar vol!" roept Sanya.
Zodra ze buiten staan begint Sanya tegen te stribbelen.
"Laat me maar los, ik kan echt wel op mijn eigen benen staan hoor!" zegt ze wazig.
Vàilan laat haar abrupt los en Sanya waggelt langzaam en behoorlijk instabiel vooruit.
"Grote goedheid, wat is dat voor spul?" vraagt ze.
"Dwergenbier," mompelt Vàilan.
"Merk ik...sterk spul hè? Je had ook rum zei je? Doe maar wat, ik heb dorst, hahaha!" bazelt Sanya.
Vàilan houdt de tas met drank achter zijn rug.
"Je krijgt geen druppel. Je krijgt niks meer van wat in deze tas zit," zegt hij, en hij gooit de tas in een diepe kloof.
"Mijn spul!" roept Sanya. Ze probeert de tas achterna te springen maar Vàilan houdt haar tegen.
"Je had me best even mogen vertellen dat je niet echt tegen alcohol kan!" roept hij boos.
"Ik kan er wel tegen, hoor, echt wel *hik*," stamelt Sanya.
"Kom mee, voordat we de aandacht trekken," moppert Vàilan. Hij pakt haar arm weer beet en neemt haar mee naar een stal.
"Hebbie dat knol in een stal gezet? Je kon 't toch oproepen en doen verdwijnen?" vraagt Sanya.
"Dat oproepbare knol kan niet in daglicht bestaan. We hebben dus een normaal paard nodig, en die staat hier," zegt Vàilan nors. Hij opent de deuren, duwt Sanya naar binnen en sluit de deuren weer. Hij loopt rustig langs de hokken en inspecteert de paarden.

"Jij gaat boeten voor wat je Kitara hebt aangedaan." Brulde Linctus. "Wacht vind jij het ook niet vreemd da..." Nog voordat Creanan zijn zin kon afmaken stormde Linctus weer op het beest af. Deze keer bukte de warg zich en Linctus miste het doel. Hierdoor schoot hij door en knalde naast Kitara tegen de rotswand aan. De warg draaide zich om en begon gemeen te grommen tegen Linctus. Linctus lag tegen de muur en keek omhoog tegen de schaduw die langzaam de vorm van Kitara aannam. Ook voelde hij iets in zijn nek. Een koude tocht. Linctus stond op terwijl de rest van de groep ook op een of andere manier voorbij de warg waren gekomen. Ze vormde een halve cirkel tegen de achterwand van de groep. "Alles oke Linctus?" Vroeg Demion. "Ik ben in orde zolang het met Kitara gaat."

Linctus stond op en voelde met zijn hand over de achterwand. Daar was het een spleet met lucht. Dit gedeelte was een stapel stenen die zojuist was ingestort. De warg was aan het grommen en viel aan. De rest hield hem wel op afstand terwijl Linctus de wand aftaste. Hij dacht iets te horen, maar hij had geen elven oren. "Creanan hoor jij het ook?" Begon Linctus, maar Creanan antwoordde dat hij even te druk was met het grote monster dat ons wilde opeten. Toen legde Kitara haar hand op de arm van Linctus. Linctus wist dat zij het ook had gehoord. Er zat iets onder het puin. Linctus pakt zijn bijtel en hamer en sloeg met twee geplaatste slagen een groot rotsblok doormidden. De grotwand stortte een stuk in en een gejank werd luider.

Linctus begon nu nog harder te werken om de rotsen aan de kant te werken. Opeens kwam uit een kier een kleine warg naar voren gesprongen die Linctus aanviel. Linctus greep met een hand het hoofdje van de warg vast en smeet het bijna tot aan de ingang van de grot. De grote warg haastte zich naar de kleine warg toe en begon het beestje te likken. Daarna draaide het zich om en gromde een keer. Het kleintje werd in aan zijn nekvel gepakt en de Warg rende de bossen weer in.

Linctus pakte Kitara bij haar arm en trok haar mee naar de uitgang. "Laten we nu maar gaan, we zijn weer compleet." Linctus trok aan de arm van Kitara en wierp haar zo in zijn armen. Al strompelend draagde hij het jonge elven meisje naar de uitgang. Daar zou Linctus wel kijken of Kitara gewond was.

Kitara had verbaast staan kijken toen de kleine warg onder de hoop stenen vandaan kwam. Of de moeder warg had gehoopt dat de kleine kitara er iets aan had kunnen doen, of op de een of andere vreemde manier had de moederwarg haar aangezien voor haar kind. Beide redeneringen waren nogal vreemd, maar iets anders kon ze niet bedenken.

Voordat ze ook maar iets kon doen schepte Linctus haar op en tilde haar mee naar de uitgang van de kleine en nauwe grot.

Eenmaal buiten de grot zette Linctus Kitara weer neer. "Creanan, kijk jij of alles goed met haar gaat. Al moet je al je kruiden trucs uit je tas toveren. Ik wil dat ze niets mankeerd." Linctus plofte zelf op de grond en tilde vermoeid zijn helm van zijn hoofd. Een hoofdwond was zichtbaar en Madarian wilde er meteen naar kijken. "Eerst Kitara, dan mag je mij repareren zodat ik tot het dorp haal. Daar mogen jullie alles doen wat jullie nodig lijkt. Maar nog zo'n avontuur met een warg kan ik niet aan." Linctus zuchtte een keer diep en voelde aan zijn wond. Het was een aardige jaap en kon gemakkelijk ontsteken. Je wist immers nooit welke rotzooi een warg in zijn mond had of aan zijn klauwen.

Creanan was bij Kitara geweest, maar Kitara was nauwelijks gewond, hoogstens een paar schrammen en blauwe plekken. "Ze is in orde Linctus." Linctus keek blij (of wat er voor door moest gaan) daarna werd het langzaam zwart voor zijn ogen en viel hij om. Door de gevechten had hij aardig wat bloed verloren.

Linctus voelde een plens water in zijn gezicht en zag Madarian over hem heen gebogen. "Nu niet wegvallen. We moeten je anders verslepen." Linctus schudde zijn hoofd en wilde opstaan. Toen besloot hij dat hij nog even moest zitten.

Kitara was overeind gekomen. Ze ergerde zich er kapot aan dat ze de groep zo had opgehouden, dat ze er niet eerder wat aan had kunnen doen en dat ze nu dankzij haar ook nog eens behoorlijk gewond waren. Ze liep naar Linctus en knielde voor hem neer. Vragend keek ze de andere leden van de groep aan, terwijl ze haar hand even omhoog hield. Gelukkig werd het meteen begrepen. Al kon ze de wond niet genezen, ze kon er in ieder geval voor zorgen dat hij niet zou gaan ontsteken.

Hetzelfde flauwe schijnsel als de dag ervoor ontstak in de palm van haar hand. Echter zittend was ze nog te klein om goed bij Linctus zijn voorhoofd te komen, dus stond ze weer op. Voorzichtig ging ze met haar hand net boven de wond hangen, en begon daarna met deze langzaam te bewegen over de oppervlakte van de snee.

Na een paar minuten haalde ze haar hand weer weg bij de snee. Ze had de wond geen moment aangeraakt, had er telkens net boven gezeten. Langs haar gezicht rolde een zweetdruppel. het had haar best wel moeite gekost maar voor zover ze kon beoordelen was het goed genoeg gelukt. Het lichtje doofde, en Kitara keek smekend naar Creanan. Meer kon zij niet doen.

De paarden maken nerveuze en zenuwachtige geluiden zodra Vàilan langzaam langs ze loopt.
"Waarschijnlijk willen ze niet dat je ze gaat berijden," zegt Sanya.
"Maar ik wil dat wel, en daar kunnen ze niks aan doen," antwoordt Vàilan. "Ah, wat een prachtexemplaar!"
Vàilan blijft voor het hok van een pikzwarte merrie staan. Het paard draait een paar rondjes en hinnikt nerveus.
"Dat beest krijg je niet getemd, laat mij maar," zegt Sanya.
"Jij gaat met je dronken kop een paard temmen? Dat moet ik zien," zegt Vàilan.
Sanya negeert die opmerking en opent voorzichtig het hok. Ze pakt de teugels beet en aait het paard voorzichtig over de snuit. Ze praat in een vreemde taal tegen het dier, en het lijkt te werken. Sanya begeleidt het paard uit het hok en loopt ermee naar de uitgang.
"Valsspeler," zegt Vàilan.
"Hoezo?" vraagt Sanya.
"Jij bent half-elf. En het goed om kunnen gaan met dieren heb je daar aan te danken," zegt Vàilan.
"Maar ik zie er dan tenminste ook niet zo bleek en uitgedroogd uit," zegt Sanya. Vàilan voelt zich diep beledigd, maar besluit om het maar te vergeten.
Zodra ze buiten staan, klimt Sanya op de rug van het paard.
"Heb dat beest geen zadel?" vraagt ze.
"Die hingen in de stal," zegt Vàilan.
"Nou, dan haal ik er eentje. Bewaak jij d'r even?" vraagt Sanya en ze loopt de stal weer in.
"Bewaak jij d'r even?" herhaalt Vàilan klagerig. Even later keert Sanya terug met een zadel, bevestigt het op het paard en neemt weer plaats. Vàilan stapt ook voorzichtig op het dier en Sanya geeft het de sporen.
"Zo, nu zit ik een keer voorop. Leuk hè?" lacht ze.
"Dronken een paard besturen...het zou verboden moeten worden. Gelukkig kan ik vanavond weer mijn eigen paard berijden. Nuchter," zegt Vàilan.

Nadat Kitara haar kunsten weer vertoond heeft, hecht Madarian weer zo goed en zo kwaad als hij kan snel de tweede wond. "Creanan, heb je nog wat ontstekingsremmende kruiden?" Madarian krijgt een handje. Hij verdeelt dit in tweeën, verbindt de hoofdwond en verschoont het verband aan de zij van Linctus. Al een tijdje voelt Madarian zwak zwarte magie, maar kan het niet plaatsen. Als hij naar buiten loopt, dan voelt hij de richting waar het vandaan komt. Hij duwt een aantal bosjes aan de kant, en ziet een open vlakte. In de verte staat een stad van Lyndon in brand. Welke het is weet hij niet. Zwarte wolken pakken boven de stad samen. Hij herinnert zich z'n visioen en hoopt dat het niet de waarheid is. "Creanan! Kitara! Kom snel! Wat zien jullie?!?"

Sanya en Vàilan verlaten snel de stad en begeven zich weer in de richting van Grimheim.
"Nog ruim een week of twee, drie zo door gaan en dan zijn we er wel. Was er maar een snellere manier om te reizen," zegt Vàilan.
"Ik weet wel iets. Vind een draak, tem die draak en berijd die draak. Ben je zo op de plaats van bestemming," zegt Sanya.
"Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Jij zou dat overigens beter kunnen dan ik. Ik moet geweld gebruiken, jij niet," zegt Vàilan.
"Hoeft niet. Als je die draak op de juiste manier benadert, hem of haar geschenken geeft of zijn of haar leven redt, kan dat wel eens goed uitpakken. Zelfs voor jou," zegt Sanya.
"Hm, we zien wel. We moeten het voorlopig maar even met dit paard zien te redden. Helaas is het ding nog in leven en moeten we dus af en toe stoppen om het te laten grazen. Domme beesten...," moppert Vàilan.
"Toen ik met mijn oom en tante door Korresan reisde meende ik heel in de verte lichtpuntjes te zien. Ik keek richting Lyndon. Stond er iets in de fik?" vraagt Sanya.
"Waarschijnlijk wel. Ik had persoonlijk de opdracht gegeven om alles plat te branden. Het kan goed zijn dat er nog steeds steden in brand staan. Ondoden hebben daar weinig moeite mee, al is vuur natuurlijk wel gevaarlijk, ook voor ons. Gauldoth zal de boel hopelijk wel goed sturen. Hij heeft nu twee landen onder zijn gezag. Zijn eigen rijk, Korresan, en nu ook Lyndon. Eigenlijk hoor ik de heerser over Lyndon te zijn, ik heb het immers veroverd. Maar ik zie af van dat idee. Laat mijn voormalige meester Gauldoth maar lekker waar ie is. Van mijn part mag ie alles hebben. Ik kom nog wel een keer terug om het goed te maken," zegt Vàilan.
"De ene keer is het Lyndon, de andere keer Korresan-Nidal, hoe zit het ook alweer?" vraagt Sanya.
"Volgens mij heb ik dat al uitgelegd. Maar goed. Het land heet oorspronkelijk Lyndon. Leuke naam, overigens. Nadat ik de hele boel had overgenomen, verwoest, vernietigd, vermoord en verbrand en het eruit had laten zien als Korresan, noemde ik het Korresan-Nidal, wat Nieuw-Korresan betekent," zegt Vàilan. "Maar nu noem ik het gewoon Lyndon omdat ik van plan ben om het weer zoveel mogelijk in de originele staat terug te brengen."
"Oh ja, dat was het," zegt Sanya.
"Met de aanwezigheid van Gauldoth zal de zwarte magie die in het land overheerst sterker worden. Iemand die ook maar een klein beetje kennis heeft van zulke magie zal het vanaf een afstand kunnen voelen, en het onplezierig vinden om in het land zelf te verkeren. Dat geldt overigens niet alleen voor die personen, maar voor iedereen. Voor mij bijvoorbeeld. Zelfs hier in Korresan, waar de zwarte magie lang zo sterk niet is, is het voor mij niet meer plezierig om er een lange tijd door te brengen," zegt Vàilan.

"Wat er ook te zien valt." Begon Linctus terwijl hij opkrabbeld. "Wij hebben ons eigen doel. En in de staat waarin ik nu verkeer ben ik van weinig waarde. Ik zou de zeggen dat we ons naar het dichtbijzijnste bed begeven en daar even proviand inslaan." Linctus stond wad wankel op zijn benen. Hij wankelde naar een jonge boom toe en hakte met zijn bij een flinke tak eraf. Dit was voor nu even zijn wandel stok. "Gaan we nog?" Mopperde Linctus

Ook zij zag dat de wolken zich samen begonnen te pakken, en alhoewel ze thuis nooit bang was geweest voor zware buien, hoos en onweer was het nu ze buiten de stad waren toch een ander verhaal.Dat het rookwolken waren kon zij niet zien, omdat ze een stuk kleiner was als de vier mannen en de bomen haar meer zicht belemmerden. het enige wat ze zag was een steeds zwarter wordende lucht aan een kant. Creanan scheen het met Linctus eens te zijn, en begon te lopen. Linctus en Demion volgde, en ook Kitara zetten even een sprintje en liep toen weer met de groep gelijk.

Net als toen ze het bos in waren gekomen hield de groep een hoog tempo aan. Linctus met zijn dwergenkoppigheid scheen nergens last van te hebben, of deed in ieder geval of dat zo was, welke van de twee het was kon ze later wel achter komen. ze liep tussen de halfdwerg en de elf in, daar de ene mens geen woord sprak terwijl hij wel degelijk kon praten, en de ander veel te veel sprak als hij beter zijn mond kon houden.

"Wat is die Gauldoth eigenlijk voor figuur? Vertel eens wat over hem," zegt Sanya.
"Gauldoth Adad-Usur Saduqua, dat is zijn hele naam. Over zijn leven weet ik niet veel, behalve dat hij de eerste zoon was van een rijke en machtige baron. Hij groeide op tussen de deftige en hoofse mensen en mocht nooit het landgoed verlaten. Hij zag buiten de hekken allemaal leeftijdsgenootjes spelen en plezier maken, maar hij moest verplicht spelen met dingen die hem gegeven werden. Al op vrij jonge leeftijd kwam hij in contact met het occultisme, waarschijnlijk omdat een van de butlers van de baron telkens stiekem wat boeken over dat onderwerp naar binnen smokkelde. Gauldoth bleek een redelijk talent te hebben en gedurende vele jaren begon hij steeds vaardiger te worden. Op zijn zeventiende verjaardag werd hij echter betrapt door zijn vader, die niet kon geloven dat zijn zoon zich bezighield met zulke praktijken. Zo woest en medogenloos als hij was, liet hij zijn eigen zoon ter dood veroordelen," zegt Vàilan.
"En...toen?" vraagt Sanya.
"Uiteraard werd het vonnis voltrokken. Gauldoth werd gewoon opgeknoopt. Maar vlak voordat hij het leven liet, kreeg hij het voor elkaar om met een spreuk zijn ziel weer in zijn lichaam te sturen. Dit veranderde hem wel in een ondode, een vampier. Hij heeft vervolgens alles en iedereen op het landgoed afgemaakt. Dit gebeurde zo'n vijftienhonderd jaar geleden. Gauldoth reisde met zijn nieuwe volgelingen naar Korresan, dat land bestond toen al, en begon daar een nieuw bestaan. Zo'n duizend jaar later werd hij benoemd tot nieuwe keizer van Korresan, en dat is hij tot op de dag van vandaag. Gauldoth staat bekend als een man die aardig is zolang je doet wat hij van je verlangt. Hij accepteert geen tegenspraak, zwakte of angst. Iedereen vreest hem en houdt van hem tegelijk. Hij is de vampieroudste en tevens ook de sterkste ondode magiër die ik ooit gezien heb. Nu ik het rechte pad gekozen heb vrees ik dat ik hem ooit zal moeten bevechten. En dat gaat niet makkelijk worden,"
"We zien wel wat er gebeurt. Ik weet overigens nog steeds niet wat we in Grimheim gaan doen," zegt Sanya.
Vàilan begint daarop alles uit te leggen, over de vier artefacten die hij wil hebben, het Engelenschild, het robijnzwaard en al wat ermee te maken heeft.
"Duidelijk," zegt Sanya en ze laat het paard sneller lopen.

Linctus sjokte met de rest mee. Ondanks dat hij gewond was liet hij zo min mogelijk merken. Daarbij was het elfje met die wonderlijke handen ook erg behulpzaam geweest. Ze kwam tussen Linctus en Creanan in lopen. “Ik zei toch dat ik je zou beschermen.” Begon Linctus tegen Kitara. “Maar jij hebt mij ook aardig beschermd.” Linctus tikte met zijn stok tegen zijn helm aan. “Ik heb nog nooit zoiets gezien. Hoe doe je dat?” Linctus had bij de eerste keer het al aan Kitara willen vragen. Maar omdat de rest het vrij normaal vond besloot hij te wachten tot ze weer relatief alleen waren. Dan zou de rest Linctus ook niet dom vinden.

Omdat ze nu een redelijk tempo bij moest houden kon ze het niet voor elkaar krijgen haar schrijfboek uit de tas te halen en uberhaupt iets neer te zetten. Ze wees in de richting waar ze heen liepen, en beelde toen even uit dat ze wat op zou schrijven. schrijven terwijl het lopen kon ze wel, niet terwijl ze half moest rennen om de lange benen van de mannen bij te houden. Ze was al eens een last geweest om mee te nemen, Kitara weigerde dat nog eens te doen.

Weer wees ze even naar de stad, daarna wees ze naar het wapen van Linctus, een van zijn bijlen, en deed alsof ze aan het vechten was. daarna wees ze naar Linctus zelf, en keek hem smekend aan. ze moest leren hoe ze haarzelf beter kon verdedigen.