Op het moment dat Linctus die vraag stelde sprong er een donker wezen uit de bossen en rende op Kitara af. Linctus bedacht zich geen moment en beukte met zijn bijlen het monster opzij. Zijn bijl bleef aan het monster hangen en Linctus werd mee de bossen ingesleept. Daarna was het weer stil bij de groep.

Linctus werd enkele meter meegesleurd en toen wist hij zijn bijl uit het beest te halen. Linctus lag op de grond terwijl het beest zich omdraaide. Linctus was met zijn zij op de grond gekomen en zijn wond was weer gaan bloeden. Het wezen leek hier nog feller van te worden en het stormde op Linctus af. Linctus werd nu zelf aan de kant gestoten en vloog tegen een boomstam aan. Het monster kwam nu weer dichterbij. Een onheilspellend gegrom kwam uit de bek van het beest. Linctus stond weer op en tilde zijn bijlen op. "Ik heb grottrollen gedood die lelijker en groter waren dan jou. Dus komt maar op." En het wezen stortte zich weer op Linctus.

Een groot beest komt uit het struikgewas en gaat recht op Kitara af. Madarian richt en wil net schieten, als Linctus aanvalt. Het beest sleurt Linctus mee het bos in omdat de bijl vast blijft zitten. Madarian zet meteen de achtervolging in. Als hij verderop Linctus ziet opstaan, zoekt Madarian het beest. Schuin links, en het stormt op Linctus af. Madarian richt, schiet en raakt het beest. Even is het beest afgeleiden vertraagd, maar het stormt weer met volle snelheid op Linctus af. Madarian rent op het beest af, terwijl hij z'n boog wegbergt, en z'n dolken pakt.

Linctus ziet het beest op zich afstormen en weet net op tijd weg te duiken. Het beest knalt tegen de boom op en gilt het uit. Madarian komt weer op zijn voeten neer nadat hij het beest met zijn dolken heeft gestoken. Het beest ademt nu zwaar en rent richting Linctus. Ondertussen raakt hij bijna Madarian die opzij springt. Daarna komt het beest dichter bij Linctus. Linctus zet zich schrap. Op het moment dat het beest zich bijna in Linctus wil bijten slaat Linctus met een krachtige klap tegen de onderkant van de kaak. De bijl van Linctus splijt het hoofd van het beest. Daarna valt de kolos van een monster boven op de halfdwerg.

"Pfff. Wat weegt dit ding wel niet." Madarian komt eraan om Linctus te helpen. "Laat mij maar Madarian. Ga maar alvast terug naar de groep. Ik denk dat het gevaar voor hun nog niet over is. Ik kom zo." Linctus probeert nog een keer het beest van zich af te krijgen. "Ga maar het lukt me wel." Madarian knikt en sprint terug,

Vàilan leunt tegen zijn paard en kijkt weer om zich heen. Hij kan niet ontdekken wie er tegen hem sprak. Zijn paard? Nee, dat kan niet...of toch? Dat zou absurd zijn.
Vàilan weet het niet meer. Ongerust stapt hij weer op het paard en geeft het dier de sporen. Direct daarna krijgt hij weer een visioen.
Hij vindt zichzelf terug in een donker moeras, waar melkwitte slierten mist als spoken boven de grond zweven. Hij probeert te lopen, maar hij zit vast in de zachte grond.
De slierten mist kringelen langzaam omhoog en beginnen de vorm aan te nemen van personen. Al snel herkent Vàilan zijn vrienden. Hun gezichten zijn van angst vertrokken. Ze lijken continu te schreeuwen, maar ze produceren geen geluid.
Daarna verdwijnen ze plotseling, wat gepaard gaat met ijzige kreten.
Vervolgens verschijnen andere spoken, waar Vàilan zijn familie in herkent. Ze draaien razendsnel rond hem heen en roepen in koor:
"Dood...dood...dood,"
"Houd op! Houd alsjeblieft op!" roept Vàilan. Hij merkt dat hij op de grond terecht komt. Zodra hij weer om zich heen kijkt is hij weer in Korresan.
"Wat is dit toch...de visioenen worden steeds gruwelijker...alsof...nee. Wat is er toch gaande?"
Hij staat langzaam weer op en kijkt zijn paard aan, die wat onrustig met zijn kop tegen hem aan stoot.
"Weet je? In die visioenen voel ik de pijn die ik mensen heb aangedaan. En ik zal die pijn blijven voelen totdat ik boete heb gedaan voor mijn daden. Dat zal nog eeuwen zo doorgaan. Maar de boodschap is duidelijk. Ik voel de pijn, en tegelijkertijd de drang om er iets aan te doen. Elk visioen sterkt me in mijn wens om het goede, rechte pad te bewandelen. Ik heb zevenhonderd jaar lang kwaad gesticht. Dat is nu voorbij!"
Vàilan stapt weer op zijn paard en vervolgt zijn weg, in afwachting van een nieuw visioen.

Madarian komt al snel in de buurt bij de rest van de groep. "Willen jullie helpen een groot dood onbekend beest van Linctus af te krijgen? Hij is nogal zwaar, maar dat dode beest is zwaarder." zegt Madarian. Ritselt daar iets in de struiken, of is het z'n verbeelding?

Linctus spande zijn armspieren en tilde het beest een stukje op. Daarna wist wij zijn benen te hurken. Hiermee kon hij zich afzetten tegen het beest en rolde het lijk van hem af. Linctus hijgde wat uit en stond toen weer snel op. Hij stopte zijn twee bijlen terug en strompelde terug naar de groep. "Jullie hoorde wat de elf zij." Begon Linctus. "We moeten vaart maken en zo snel mogelijk uit het bos komen." Linctus zag het meisje een beetje verschrikt naar hem kijken. Hij knikte dat alles goed was en behoedzaam trok de groep verder. Linctus bleef nog even staan en voelde met zijn hand onder het leren harnas en de malienkolder. Toen hij zijn hand terug trok zat deze onder het bloed. "Tijdens het rusten maar eens naar kijken." Mompelde Linctus en sloot zich weer aan bij de groep.

Kitara was aan de grond genageld blijven staan, terwijl Linctus en Madarian verderop bezig waren geweest met het beest. Pas nadat ze terug waren gekomen, beide, kreeg ze de controle terug om verder te gaan. Al snel rende ze, omdat de mannen hun tempo zodanig hadden opgeschroeft dat ze het op geen enkele andere manier bij kon houden. Met haar korte benen kon ze niet anders, maar ze hield het vol zonder te klagen, wat uberhaupt nogal lastig was, of langzamer te gaan. Na het beest wilde ook zij zo snel mogelijk het bos uit.

"Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om eerst naar Paphos te gaan, en ik wil bovendien zo snel mogelijk in Grimheim zijn. Laat Bohb maar lekker met rust, die redt zichzelf wel," zegt Vàilan tegen zichzelf.
"Bah, had ik maar echt iemand om gezellig mee te praten."
Juist op dat moment ziet Vàilan een koets rijden. De vier paarden denderen op volle snelheid vooruit en de koetsier zwaait onrustig met zijn zweep.
"Wat doen die hier?" vraagt Vàilan zich af.
Hij ziet plots een paar vampiers op de koets afkomen. De koetsier wordt gegrepen en twee andere vampiers storten zich op de paarden. Een andere begint aan de deur te trekken.
"Mijn kans om iets goeds te doen!" zegt Vàilan.
Hij geeft zijn paard de sporen en rijdt met volle snelheid op de mensen in nood af.
"Laat ze met rust, of ik vernietig jullie!" buldert hij.
De vampiers draaien zich om.
"Wat kan jou het schelen wat we doen? En je gaat toch geen collega-ondoden vernietigen?" vraagt een van hen.
Vàilan grijpt zijn staf. De vampiers begrijpen de boodschap en vallen aan. Ondertussen breekt een van hen de olielampen en zet de koets in lichterlaaie. Uit de koets klinkt hulpgeroep. Vàilan springt van zijn paard en wordt omsingeld door de vampiers.
"Terwijl zij daar lekker langzaam branden, kunnen wij jou, een verrader, even afmaken!"
"Nooit!" roept Vàilan.
Hij heft zijn staf in de lucht en creeërt een kruisbeeld van licht. De vampiers deinzen terug en Vàilan begeeft zich naar de koets.
Hij plant zijn staf in de grond en klimt op het brandende ding. Vervolgens slaat hij een ruit in en ziet een jong meisje op de bank zitten. Tegenover haar zitten twee dode mensen, waarschijnlijk haar ouders.
"Pak mijn hand, snel!" roept Vàilan.
Het meisje twijfelt, maar zodra een deel van het dak instort, slaakt ze een kreet en pakt Vàilan's hand beet. Meteen sleurt hij haar uit de koets, en direct daarna stort het hele ding in. Vàilan kan nog op tijd van de koets springen en het meisje in veiligheid brengen. De vampiers zijn intussen verdwenen.

Creanan had tijdens de aanval de groep goed in de gaten gehouden... ze werkten al aardig samen, maar het moest een stuk beter als de missie zou slagen. Hij kon zich er nu niet te druk om maken. Hij vroeg aan Kitara: "Gaat het?", en het meisje knikte.
"Dat was een Warg, ik had niet verwacht eentje hier in het bos aan te treffen. Waarschijnlijk een nakomeling van een Warg uit de Orc oorlog. Als er meer zijn moeten we zodra we er eentje zien een cirkel vormen. Ze jagen meestal in groepen. Maar nu moeten we in snelle pas door."
Creanan nam het voortouw en zette op stevige pas de reis voort.

De koets zakt krakend en piepend in elkaar. Vàilan dooft de vlammen om te voorkomen dat het spektakel allerlei ongewenste gasten aantrekt. Hij draait zich daarna om en gaat tegenover het meisje zitten, die nog lichtelijk in shock op een steen is gaan zitten.
"Waarom...heb je me gered?" vraagt ze zachtjes.
"Om mezelf ook te redden," zegt Vàilan.
Het meisje kijkt hem vragend aan.
"Het is een lang verhaal. Een lang, treurig verhaal," zegt Vàilan.
"Ik houd van lange verhalen," zegt het meisje. Ze kijkt naar de resten van de koets.
"Waren dat je ouders?" vraagt Vàilan.
"Nee, mijn oom en tante. Ik heb sinds mijn tweede bij hen gewoond. Mijn ouders kwamen om toen ons dorp werd overvallen door orcs," zegt het meisje.
"En nu zijn zij ook dood. Waar moet je nu heen?" vraagt Vàilan.
Het meisje schudt haar hoofd.
"Ik ben blij dat die twee dood zijn. Ze behandelden me als vuil. Maar ik weet niet waar ik heen moet. Ik ben een paar jaar geleden het dorp waar ze woonden ontvlucht. Ik voelde me er niet op mijn gemak. Terugkeren naar mijn geboortedorp kon niet meer, omdat het daar zo veranderd was dat ik er niet meer in thuishoorde. Ik werd uiteindelijk wel gevonden en teruggebracht...en nu weet ik het niet meer," zegt ze.
"Vertel wat meer over jezelf. Hoe heet je, hoe oud ben je?" vraagt Vàilan.
Het meisje kijkt hem aan.
"Jij eerst," zegt ze.
Vàilan stelt zich daarop voor, vertelt over zijn leven, zijn familie, zijn geliefde.
"Hoe ben je aan je einde gekomen?" vraagt het meisje.
Vàilan kijkt naar de grond. Hij had bijna nog nooit met iemand gesproken over hoe hij stierf, laat staan met een vreemde. Zelfs aan de nieuwsgierige Damala had hij nooit de waarheid verteld. Maar de blik in de ogen van het meisje en haar mysterieuze glimlach maken het hem onmogelijk om de waarheid nogmaals te verbergen. Met een wat kwade gloed in zijn ogen kijkt hij het meisje weer aan.
"Ik ben vermoord. Koelbloedig vermoord. Door een elf...,"

Kitara knikte nadat Creanan haar had gevraagt of het ging. Ze had zelf geen wonden of iets, dus ze vroeg zich af waarom hij zich neit emer on Linctus bekommerde. Ten slotte was zij degene die het aan had zien komen en had de rest voor haar moeten vechten, zelf had ze voor de rest geen poot uitgestoken. Aan de andere kant was het ook goed.

Ze rende door met de rest van de groep, totdat ze in een open plek even tot een halt kwamen. Kitara kam gebruik van die kans om even normaal adem te kunnen happen.

"Door een elf?" vraagt het meisje. "Maar...waarom? Waarom een elf? Die doen dat toch niet?"
"Waarom? Goede vraag. Dat weet ik niet," zegt Vàilan, waarna hij opstaat en zenuwachtig heen en weer begint te lopen.
"Probeer je hem of haar te vinden?" vraagt het meisje.
"Hem. Ik probeer hem te vinden. Maar ik kan me niet meer goed herinneren wat hij droeg, hoe hij eruit zag. Maar dat het een man was weet ik wel. Toch denk ik dat ik hem zal herkennen als ik hem zie. Als hij nog leeft, maar dat neem ik aan van wel. Elfen hebben de vervelende gewoonte om eeuwig te leven," antwoordt Vàilan.
"En wat doe je dan met hem?" vraagt het meisje.
"Het is zijn schuld dat ik zo ben!" buldert Vàilan. Het meisje schrikt en valt van de steen af.
"Oh, sorry. Ik...," stamelt Vàilan terwijl hij haar overeind helpt.
"Hij heeft dit veroorzaakt. Mijn dood maakte Ghibbelin kapot. Ik was enig kind, mijn vader had dus geen troonopvolger meer. Toen mijn vader overleed is er een oorlog uitgebroken tussen diverse idioten die de troon opeisten. Jarenlange, slopende oorlogen. Uiteindelijk is heel Ghibbelin versplinterd in koninkrijken die later weer door anderen zijn overgenomen. Mijn vrienden zijn in die oorlogen omgekomen. Wat er met mijn lief Ylthin gebeurd is, weet ik niet. Dat kom ik pas te weten als ik bij haar ben. Maar voordat het zover is moet ik nog veel goed maken. Het redden van jouw leven zie ik als de eerste stap daarvan,"
"Wat heb je dan verkeerd gedaan?" vraagt het meisje.
"Te veel. Ik werd herrezen, en op een of andere manier heb ik de indruk dat mij een zekere haat werd bijgebracht. Dat werd al helemaal gevoed toen ik erachter kwam wat er met Ghibbelin gebeurd was. Ik wist nog dat ik door een elf was vermoord, dus richtte mijn haat zich vooral tegen de elfen. Maar spoedig kende ik voor al het leven geen genade meer. En zo heb ik honderden jaren kwaad gesticht, leed toegebracht. De pijn die mijn familie en vrienden is aangedaan, de chaos die in Ghibbelin heerste, heb ik afgereageerd door zelf te gaan moorden en plunderen. Nu ben ik tot bezinning gekomen. Ik heb in visioenen vreselijke dingen gezien. Ik wil alles goed maken, een goed bestaan leiden, zodat ik alsnog mijn ziel kan reinigen en het paradijs kan betreden. Want een ziel heb ik nog. Gelukkig."

Na even adem te hebben kunnen happen pakte ze snel haar boek en potlood, en schreef wat op wat ze voor haar hield, zodat een ieder die het kon lezen het wilde lezen en haar antwoord kon geven. Omdat ze deze bossen niet zo goed kende, had ze geen idee waar ze ongeveer waren, en ook haar tijdsgevoel had haar met al dat rennen toch in de steek gelaten.

'hoe ver is het nog?'

Stond er geschreven. Ze werd moe, en behoorlijk ook. Al kon ze voor een kind het rennen redelijk lang volhouden, ze zat zo toch onderhand best wel aan haar limiet van wat ze aankon. Kitara wilde alleen niet vragen of iemand haar kon dragen, ze zou bewijzen dat ze niet alleen maar een onhandigheid was om mee te nemen.

"Ik denk nog een uur of vier als we door het bos gaan." Beantwoorde Linctus tegen Kitara. "Door het moeras nog maar anderhalf tot twee uur." Linctus wees hierbij naar een stinkend stuk veen dat net door de bossen zichtbaar was. "Het nadeel is dat een verkeerde stap het einde kan betekenen. Het voordeel is dat het een uur banjeren door het moeras is en dan een half uur een open vlakte is." Linctus probeerde mensen te overtuigen. Zijn wond in zijn zij moest naar gekeken worden en daarvoor moesten ze rusten. Hij had dus geen zin om er nog lang mee door te lopen. Het feit dat hij de route zo goed kende was omdat hij hier al langs was gekomen. Vanuit Briynn was hij naar de elvenstad Cyrlia gekomen. Met name omdat ze hier nog mensen nodig hadden voor in de mijn. "Ik draag het kind dan wel door het moeras." Voegde Linctus er snel aan toe. Hij zag dat Kitara moe was en moerassen waren moeilijk te begaan. Zo zou het niet opvallen dat hij haar droeg omdat ze moe was.

"In dat geval: iedereen even op adem komen? En Linctus, ik zie dat je zij rood is, en ik ruik het bloed. Bloed trekt rovers aan. Als er nog een Warg in de buurt komt, ruikt hij jou meteen, en zijn wij allemaal het lul. Dus shirt omhoog, want ik duld in dit geval geen tegenspraak." "Het lul?" "Ja. En dat betekent bij mij goed de lul." "Wat weet jij van wonden?" "Ik heb alleen maar dolken. Het helpt als ik weet waar ik iets moet raken. En ik moest mezelf ook geregeld oplappen." Madarian laat kort z'n vele littekens zien. "Dus Linctus, doe je jou shirt omhoog of doe je jou shirt omhoog?"

"Ik heb het van mijn zij niet eens gemerkt." Loog Linctus. "Dus het zal wel meevallen. Daarbij denk ik dat de wargen ons niet zullen volgen in het moeras. Reden te meer dus om die weg te lopen." Linctus had het niet zo op mensen die hij niet kende in zijn wond te laten porren. "Geef me gewoon maar wat kruiden ofzo en ik prop het er wel in." Linctus wilde haast maken, want hij had geen zin in een tweede aanval.

"Tuurlijk. Ik geloof je meteen. Je kunt het ook zo goed zien van die kant. En je lichaamstaal spreekt ook boekdelen. Laat één van ons in ieder geval even een blik werpen."

"Hier" Linctus tilde een stuk van zijn kleding op een een gapend gat van 10 cm werd ontbloot. Ondanks de kruiden van Demion (die ergens tijdens de tocht eruit waren gevallen) was de wond aan het ontsteken. "Nu hebben jullie het gezien." Snauwde Linctus. "Laten we nu dan geen tijd meer verspillen en doorlopen."

Vàilan pauzeert even en gaat dan weer zitten.
"Er is nog zoveel over mezelf te vertellen, maar het is koud, donker en gevaarlijk hier op de vlakte. We gaan wel even een veiligere plek zoeken," zegt hij.
"Valt wel mee," zegt het meisje.
"Je bent zeker wel het een en ander gewend?" vraagt Vàilan, terwijl hij weer op zijn paard klimt.
"Je moest eens weten," zegt het meisje, die achter Vàilan plaatsneemt.
"Vertel nou eens wat over jezelf," zegt Vàilan.
"Mijn naam is Sanya Redwood en..."
Vàilan onderbreekt haar.
"Redwood? Jij bent lid van de Redwood-familie?" vraagt hij.
"Ja, en?"
"Ik sta nog bij jullie in het krijt. Laat me dat maar later even uitleggen, ga eerst maar verder met je verhaal," zegt Vàilan, en hij geeft zijn paard de sporen.
Sanya vertelt zonder te pauzeren over haar leven, haar herinneringen aan haar thuis en de moeilijke periode met haar oom en tante.
"Ik ben nog niet volwassen, nog een jaartje wachten...maar ik kan prima op mijn eigen benen staan. Waar gaan we heen?" eindigt ze.
Vàilan denkt nog even na over wat ze vertelde.
"Grimheim," zegt hij vervolgens.
"Zo, dat is een eind weg," zegt ze.
"Ja, en met jou erbij gaat het wat langer duren dan ik gehoopt had. Jij hebt slaap nodig, ik niet."
"Valt wel mee, ik ben half-elf. Ik kan wat hebben," zegt Sanya.
"Jij ook al?" vraagt Vàilan.
"Hoezo?" vraagt Sanya.
"Mijn geliefde was ook half-elf. Het lijkt tegenwoordig steeds normaler te worden dat elfen en mensen omgang met elkaar hebben. Waar is die goeie ouwe tijd gebleven dat elfen nog niks van mensen moesten hebben?" vraagt hij.
"Het heeft zo zijn voordelen," zegt Sanya.
"Dat geloof ik graag," zegt Vàilan. "Heb je wapens bij je?"
"Altijd," zegt Sanya. "Wat gaan we in Grimheim doen?"
"Nog een lang verhaal. Ik leg alles uit zodra het weer dag is en we minder hoeven te vrezen van de dingen die hier zoal rondspoken."

"Ik heb dorst," zegt Sanya opeens.
"Dan heb je een probleem, want je gaat hier echt niks drinkbaars vinden," zegt Vàilan.
De maan staat nog hoog aan de hemel terwijl het paard van Vàilan en Sanya gestaag door Korresan dendert.
"Er moet toch wel iets zijn?" vraagt Sanya.
"In Korresan? Nee, zeker niet. Het enige wat hier gedronken wordt is vers bloed. Daar zit je denk ik niet op te wachten," zegt Vàilan.
Sanya trekt een vies gezicht. "Inderdaad," zegt ze.
"Dat is nou het probleem van in leven zijn. Je moet jezelf onderhouden, anders red je het niet," grinnikt Vàilan.
"Maar jij kan de heerlijke smaak van dingen niet meer proeven," zegt Sayna.
Vàilan gromt. "Klopt," moppert hij, waarna hij en Sanya in de lach schieten.
"Maak je niet ongerust, er is wel wat voor je te regelen," zegt Vàilan tenslotte.
"We zullen daarom ook naar een stad moeten. Afhankelijk van hoe lang je het nog vol kan houden kunnen we verder of minder ver reizen. Paphos is nog zeker een paar uur verderop. De dichtsbijzijnde stad is Leyte, maar dat is nog drie uur reizen. Houd je dat vol?"
Sanya haalt haar schouders op.
"Ja hoor, geen probleem," zegt ze.
"Heb je ook geen eten bij je?" vraagt Vàilan.
"Elfenbrood. Genoeg om een paar weken mee vooruit te kunnen in noodgevallen," zegt Sanya.
"Mooi, dan hoeven we ons daar geen zorgen om te maken. Weet je...Sanya...jij bent een dapper persoon. Zomaar bij een lich achterop een vreemd paard zitten en in het maanlicht door het ondodenrijk Korresan reizen. Je moet maar durven. Niemand zal snel jouw plaats in willen nemen. En het is extra dapper omdat je nog gewoon in leven bent. Heel veel bewoners hier zullen daar een eind aan willen maken," zegt Vàilan.
Sanya glimlacht. "Mij maak je niet bang. Al stonden er nog driehonderd vampiers voor mijn neus of zo. Ik ben wel wat gewend," zegt ze. Ze hoest een paar keer.
"Zou je mij in een ondode willen veranderen?" vraagt ze.
Vàilan wacht even met antwoorden.
"Ik heb die fout al een keer eerder begaan. Een prachtig elfenmeisje, vol moed en doorzettingsvermogen, met unieke vaardigheden en dergelijke...raakte gewond in een strijd. Ik nam haar mee en doodde haar en veranderde haar in een vampier. Ze kon gered worden, maar ik was dat niet van plan. Had ik het nou maar wel gedaan...," zegt hij.

is de reactie van Madarian op het zien van Linctus z'n wond. "Euh... Lincus... Het is een wond van zo'n 10 centimeter, en het begint te ontsteken. Dat moet behandelt worden, anders val je straks bewusteloos neer. Wanneer wil je liever dat ik je wond behandel? Nu of wanneer je de grond aan het bewonderen bent?"

Een ding wist ze zeker, totdat Linctus iets liet doen aan de wond, al was het maar er een verband omheenleggen zodat er niet meer vuil bij kon komen ging ze zich niet door hem laten dragen. Hij leek echter te schuchter om iemand er iets aan te laten doen. Ze liet een diepe zucht, en liep naar hem toe. Madarian negeerde ze maar even helemaal toen ze recht tussen hen in ging staan en hij ging protesteren, en ze keek Linctus aan, alsof ze hem toestemming vroeg.