Madarian ziet Vàilan weer omhoog kijken. Hij doet dat ook en ziet weer iets groots overvliegen. Wat of wie het is weet hij niet, maar het is groter dan een normale vogel. En anders dan die hij eerder had zien vliegen, want dat was volgens hem Vàilan. Dan ziet hij dat Vàilan even angstig kijkt. "Een kennis van u, meneer Zilvervleugel? Kunnen we beter met z'n tweeën naar het kasteel gaan zodat onze vriend met geheugenverlies hopelijk even rustig kan rusten, of zou hij dan juist in gevaar zijn?"

"Wat daarboven vliegt vormt geen gevaar voor jullie twee," begint Vàilan. "Wat daarboven vliegt moet mij hebben maar het wacht op een goed moment."

"Wat daarboven vliegt is geen griffioen. Zij, ik heb het hier over een dame, is afkomstig van de Zwartsteen-bergketen. En daar wonen...draken. Zwarte draken. Zwarter dan de zwartste nacht. Zij, hetgeen ons van boven bekijkt, heet Fyona. En wij hebben elkaar al eens eerder ontmoet. Dat verliep nogal...rommelig. En nu is ze hier. Ik moet hoe dan ook de koningin gaan vertellen over dit onaangekondigde bezoek. Dus we kunnen maar beter snel naar het kasteel gaan en de oude meneer hier laten uitrusten."

Linctus liep met gehaaste pas naar de zuiderpoort toe. Binnen moeten wel paarden zijn Dacht Linctus bij zichzelf. Maar hoe kom ik binnen? Linctus liep een beetje op en neer. Toen hoorde hij zijn naam geroepen worden. "LINCTUS!" Riep de verkenner. "JIJ ONTSNAPT MIJ NIET MEER." De grote bijl van de verkenner miste Linctus op een haartje. Linctus trok een van zijn twee zwaarden en probeerde toe te slaan. De verkenner sloeg de aanval af en zwaaide zijn bijl in het rond. Het gevecht begon de aandacht van de wachten bij de zuiderpoort te trekken. Tegelijk kwamen de twee bewusteloos geslagen wachters vanuit de voorstad zijn kant uitgelopen. Ik kan wel wat hulp gebruiken nu. Linctus keek om zich heen voor een uitweg.

''Bekommert U zich niet om mij hoor, ik kan best wel voor mijzelf zorgen. Ik zal U later wel weer vergezellen. Tot die tijd, nemen wij even afscheid,'' zei de man, terwijl hij een plekje in de shaduw zocht. Hij ging tegen een nabije muur zitten, en al gauw was hij ingedommeld.
Eindelijk een beetje rust...

"Dan gaan we vast vooruit. Wij zien u straks wel." Madarian hoort wat aan de andere kant van de poort: "LINCTUS! JIJ ONTSNAPT ME NIET MEER." Dan volgt er wat wapengekletter. Hij besluit het te negeren, ook al zegt z'n geweten dat hij zou moeten ingrijpen. Wie is de goede, en wie is de slechte partij? Hij weet het niet. Op maar naar het kasteel.

"Barst. Dat zij uitgerekend nu moet verschijnen," zegt Vàilan terwijl hij en Madarian verder gaan.
"Het gebeurt niet snel dat ik ergens bang van word, maar van haar gaan m'n veren aan de voorkant en vacht aan de achterkant overeind staan. Ik geef je mee dat ze ontzettend mooi is maar ze is stukken groter dan mij en natuurlijk ook sterk. Ik vertel je nog wel eens over onze ontmoeting, maar daar is nu geen tijd voor. Ik ga vanzelf wel naar haar toe. En dan zien we wel wat er gebeurt. Onze ontmoeting was niet zo heel erg vriendelijk, dus dat gaat zo wat worden. Maar eerst jij naar de troonzaal."

Doc hoorde iemand schreeuwen. "LINCTUS! JIJ ONTSNAPT MIJ NIET MEER!"
"Die moet ik hebben," dacht hij, terwijl hij begon te rennen.

Bij de poort aangekomen, hoorde hij wapengekletter. Doc zag vier mannen, ééntje met een strijdbijl, ééntje met twee zwaarden, en twee men één zwaard. "Zo te zien is die man met twee zwaarden in zijn eentje. Ik denk dan dat dat Linctus is." zei Doc.
Hij zag dat Linctus in het nauw gedreven werd, en liep er dus met getrokken messen op af.

Linctus trok ook zijn ander zwaard en ontweek weer een klap van de verkenner. Uit de voorstad kwam een onbekende man tevoorschijn met getrokken messen. Wat moet die nou weer? Dacht Linctus bij zichzelf. Ik heb geen zin om het rustig te vragen. Getrokken messen zijn meestal geen goed teken. De zuidpoort ging open en een groep wachters kwam naar buiten. Ondertussen verscheen er boven op de muur een groep boogschutters. Linctus ontweek weer een klap en rende richting de poort en hun wachters. De eerste pijl miste net het hoofd van Linctus. Hoop dat dit lukt Dacht linctus en hij draaide zich tussen de wachters door. Hij wilde ze niet verwonden, maar hij had geen keus. Met een snee in de kuit en een steek in de onderbuik zakte twee wachters neer. De verkenner had nu Linctus weer ingehaald, maar Linctus ontweek een klap en sloeg met het handvat van zijn zwaard een andere wachter bewusteloos. De zuid poort begon weer te sluiten en dus zette Linctus een tandje bij.

Pijlen suisde links en rechts van Linctus wat heb dwong om te zigzaggen. Met nog 4 wachters achter zich aan en de verkenner kreeg Linctus echter niet de kans om te veel af te remmen. Uit de poort kwam een wachter Linctus tegemoet rennen. Linctus blokkeerde de eerste klap van de wachter, maar deze had nog een dolk in zijn andere hand. Hiermee maakt hij een snee op de arm van Linctus. Linctus draaide weg en dook door de poort. Deze sloot net na Linctus. Linctus stond op en voelde 3 pijlen in zijn rug zitten. Twee kon hij eruit trekken, die waren niet ver genoeg door de lagen stof en keer heen gedrongen. De derde kreeg Linctus er niet zo snel uit, dus brak hij een stuk van de schaft af.

Hij hoorde uit de stad alweer wachters aankomen, dus schoot hij de straat in. Met wat moeite wist hij door een openstaand raam te klimmen en verstopte zich in het opslag gedeelte van het huis.

Aan de andere kant van de poort kliefde de verkenner een wachter in tweeën. Daarna zakte de verkenner door de knieeen vanwege de vele pijlen in zijn lijf. Toen de overgebleven wachters hem wilde inrekenen stak de verkenner zichzelf in zijn borst met een dolk. “We krijgen je wel Linctus, je locatie is doorgegeven.” Mompelde de verkenner terwijl hij langzaam wegzakte.

Doc zag enorme hoeveelheden wachters op Linctus afrennen, en zag ook boogschutters staan. "Boogschutters. Geen goed teken," dacht hij terwijl hij verder rende.

Toen Linctus onder de poort doordook, borg Doc snel zijn messen op en maakte zich uit de voeten. "Het spoor is dood. Niet goed." dacht hij.

Vàilan draait zich om naar de plek waar het geluid van geweld vandaan komt.

"Godnondeju wat is dat nou weer? Ik moet even gaan kijken. Blijf hier staan, ik ben er zo weer," zegt hij. Hij verandert weer in een griffin en gaat poolshoogte nemen. Hij ziet restanten van een vers gevecht en een paar wachters die een dode Buitenwijker onderzoeken. Hij landt op een klein afstandje, verandert weer terug en vraagt om opheldering.

"En ik maar denken dat het zo vredig eraan toe gaat in deze stad. Wat is hier gebeurd?"
Een wachter komt naar hem toe.
"Een of andere vreemde gast uit Buitenwijk is hier naartoe gekomen en heeft flink wat herrie geschopt. Hij is die straat in gerend maar we konden hem niet meer vinden," zegt hij.
"Een onruststoker. Die moet voor de koningin gesleept worden," zegt Vàilan.
"Moeten we 'm eerst vinden," zegt de wachter.
"Doe dat dan! En rust niet voordat je hem hebt! Ik wil hier geen moorddadige onruststokers, en de koningin ook niet!" roept Vàilan. Hij loopt een stukje de straat in. Hij snuift wat in de lucht en probeert een spoor op te vangen.

"Kom maar tevoorschijn, vriend, ik krijg je toch wel te pakken," zegt hij. Hij loopt een stukje verder en ziet een raam open staan.
"Wie laat zo'n raam nou op dit moment van de dag open staan?" Hij snuffelt nog wat in het rond. Op dat moment komt de bewoner naar buiten.
"Ach ach, er zit iemand in mijn voorraadkamer en ik durf niet te kijken," mompelt hij in zichzelf. Hij ziet Vàilan staan en komt wat tot rust.
"Ik kijk wel voor u," zegt Vàilan. Hij krijgt toestemming om het huis in te gaan en wordt de weg gewezen naar de voorraadkamer.
"Bij de zilveren veren die ik heb, jij gaat met mij mee!" roept hij zodra hij bij de deur van de opslagruimte staat. "Er is geen plek voor jouw soort in deze nette buurt! Verzet is zinloos, dus geef je over!"

"Mijn soort?" Begint Linctus terwijl hij op begint te krabbelen. Hij loopt richting de deur toe. In elke hand een zwaard, klaar om zich te verdedigen. "Hoe zou jij weten hoe ik ben? En waarom zou ik zomaar met iemand meegaan die waarschijnlijk mijn keel doorsnijdt bij de eerste de beste kans."

Dit is m'n kans om er vandoor te gaan, maar dan mis ik de kans om flink wat geld te verdienen. Madarian kijkt rond. Dat zwarte wezen vliegt nog steeds rond. Jammer dat z'n zicht niet zo goed is voor veraf. Dichtbij ziet hij wel scherp, maar dat wezen kan van alles zijn met vleugels. Redelijk wat wachters, meerdere met bogen. Hij besluit uit zicht te gaan staan terwijl hij wel het plein in de gaten kan houden. Wachten. Wat heeft hij daar een hekel aan. Hij pakt een stuk papier uit z'n tas en gaat verder met tekenen. Een ontwerp voor speciale handschoenen die goedkoop en zwak lijken, maar juist zeer stevig zijn, met metalen klauwen, die uit kunnen klappen zonder dat ze ingeklapt te zien zijn. Puur voor nood. Hij blijft nadenken over het mechanisme om de klauwen eruit te laten komen, en vooral hoe ze ingeklapt moeten worden. Eerst moet het ontwerp deugen. Dan ziet Madarian een wachter met een kruisboog staan op een toren. Zou dat mechanisme werken? Alleen sommige wachters hebben hier kruisbogen. Het is een nieuwe uitvinding, die niet zomaar aan iedereen wordt prijs gegeven. Dit om potentiële vijanden te kunnen verrassen. Op de hoogste toren ziet Madarian redelijk vaag een object staan, maar kan het niet thuis brengen. Het lijkt op een uit de kluiten gewassen kruisboog, maar wat en hoe kan hij niet zien. Te ver weg. Hij houdt de omgeving in de gaten terwijl hij verder denkt over een mechanisme, maar daar is hij al een tijd mee bezig zonder een helder moment. Misschien moet hij het aan iemand anders gaan vragen, maar wie is te vertrouwen, die slim genoeg is? En als hu hulp vraagt, dan is hij niet de enige die weet hoe die handschoenen werken. Dilemma's, dilemma's. Als de tijd rijp is zal er vast een antwoord komen.

Doc ging weer terug naar de poort, en vroeg aan de wachters of hij erdooor mocht. Dit mocht, en hij volgde de Zilvervleugel. "met iemand meegaan die waarschijnlijk mijn keel doorsnijdt bij de eerste de beste kans." hoort Doc. Hij wist dat hij op het goede spoor zat. Hij trok zijn messen, sprong de voorraadkamer in en riep: "LINCTUS!"

"Maak dat eens mee, nu zitten er twee barbaren in je voorraadhok," mompelt Vàilan tegen de bewoner.
"Excuseer," zegt hij, waarna hij met volle kracht de deur eruit trekt. Hij gaat tussen Doc en Linctus in staan.

"Zo, dat had ik niet zien aankomen. Een moordlustige elf. Wie heeft jou toch hiertoe gedreven? Maar goed, laat Linctus met rust, hij gaat met MIJ mee. Ik heb gezien wat hij aangericht heeft en hij moet dat maar even gaan uitleggen aan de koningin. Hij heeft immers haar wachters om zeep geholpen,"

Vàilan draait zich om naar Linctus.
"Je hebt meer nodig dan die zwaarden om mij te verslaan. Ik ben namelijk...niet wat je denkt. In mijn ware vorm pas ik niet in deze kleine ruimte. Nu vind ik het erg vervelend om ook met jou opgescheept te zitten omdat ik verderop al een gast met de naam Madarian heb staan die ook mee moet. Ik sleep jullie allebei voor de koningin. Houd je gedeist, of er zwaait wat. Ik kan je zo met een hand optillen en naar buiten gooien,"

Hij richt zich weer tot Doc.
"Elfengast, als jij je misdraagt ga je ook mee. Ik pak jullie allebei met m'n ogen dicht als het moet,"

"Als jij je ware vorm niet in deze ruimte kunt aannemen, dan moet ik dus zorgen dat jij niet zomaar uit deze ruimte komt." Linctus nam een aanvalshouding aan. "Wat jij hier komt doen weet ik niet, maar ik zou als ik jou was deze gekke stadsbewoner van je afhouden." Linctus keek nog even in de ogen van Vàilan. "Als je me laat gaan ben ik vanavond nog uit deze nep stad verdwenen. Dan kun jij je toneelstukje van een perfecte stad blijven opvoeren."

Doc hoort Linctus praten, en besluit met zijn messen Vàilan aan te vallen. "Wil jij dat geld ook? Dan moet je mij eerst verslaan!" riep Doc uit.

Vàilan grijpt Doc vast en smijt hem op de grond. Vervolgens tilt hij hem op en smijt hij hem door de deuropening van de opslagruimte de woonkamer van het huis in.
"Dwaas," zegt hij. Hij richt zich weer tot Linctus.

"Gelukkig beschik ik in deze vorm gewoon over mijn lichaamskracht. Hij kijkt Linctus weer aan.
"Ga nou niet met je steekspul zwaaien, dat maakt me alleen maar boos. Je gaat deze stad dus verlaten, hm? Dat is maar goed ook, want jij hoort niet in deze keurige omgeving. En deze stad IS netjes. Alles achter de Zuidpoort is levendig en vriendelijk. De eerste ring is minder, maar nog altijd zoveel beter dan Buitenwijk. Ik houd van deze stad. Het is de enige plek ooit waar ik rustig kon wonen zonder bang te zijn om opgejaagd te worden. En ik heb een grote hekel aan jouw soort die hier alles komt verstoren. Ga nu als de sodewiedeweerga de stad uit voordat ik je er zelf uit gooi," zegt hij boos.

Doc landt hard op zijn rug, probeert nog even op te staan, maar valt dan weer terug, bewusteloos.

"En oh ja," gaat hij verder. "Ik was van plan om je te arresteren. Ik mag dat, want ik hoor eigenlijk ook zo'n beetje bij de wachters. Jij maakt me niet bang, jij stelt niks voor. Wat momenteel daarbuiten en ver boven ons vliegt, dat maakt me bang. Maar dat zijn mijn zaken. Vooruit, ga dit huis uit en vertrek. Als we elkaar weer in deze stad tegenkomen scheur ik je aan stukken en eet ik je op,"

"Je bent een dwaas om te denken dat deze stad zo werkt." Begin Linctus. "Een dwaas als jezelf kan geen gevaar voor mij vormen." Linctus stop zijn zwaarden in zijn schede. "Een draak is toch geen probleem voor zo'n geweldig persoon als jezelf. Misschien komt deze stad het wel toe wat wat ze over zichzelf afriep." Met een glimlach loopt Linctus de ruimte uit. Met opzet stoot hij met zijn schouder tegen Vàilan aan. Tegen bewoner die in de woning bang staat te kijken richt Linctus zich ook nog. "Jullie held is bang voor een draak, jullie zijn dus verdoemd." Lachend loopt Linctus het huis uit.

"Grrrrr," gromt Vàilan. Hij loopt naar de bewoner.
"Beste man, excuses voor deze chaos. Stel een lijst op van de schade die is ontstaan en hoeveel het kost om te repareren. Ik zal er voor zorgen dat u ruimschoots gecompenseerd wordt."
De bewoner knikt en gaat op zoek naar schrijfmateriaal. Vàilan sleept de bewusteloze Doc naar buiten en legt hem in een stapel hooi. Even verderop ziet hij linctus lopen. Vàilan verandert in een Griffin, vliegt naar Linctus en landt vlak achter hem.

Jij zou ook bang zijn voor een draak als je oog in oog kwam te staan met eentje. Maar misschien heb je gelijk...deze stad was beter onder Sveltana's heerschappij. Maar toch zie ik liever het goede dan het kwade, en het goede is alom aanwezig. Nou goed, verwijder jezelf uit deze stad.
Hij geeft Linctus een kopstoot waardoor hij omvalt.
En dat is voor die schouderstoot van daarnet.

Hij neemt een aanloop, stijgt op en vliegt terug naar waar hij Madarian heeft laten staan.

Doc wordt wakker, met zijn gezicht in een stapel hooi. "Bij alles wat heilig is, LINCTUS!" riep hij, terwijl hij opsprong. "Hij is me wéér ontsnapt! Maar wacht, hoorde ik die vreemde niet iets zeggen over het paleis? Als ik opschiet kan ik het nog redden voordat ze er zijn!"
Doc begon dus naar het paleis te lopen, maar was wel zo verstandig om eerst zijn messen op te bergen.

Vàilan ziet Madarian niet op de plek waar hij hem heeft achter gelaten. Net als Vàilan hem wil gaan zoeken, hoort hij hem. "Ah, daar bent u eindelijk, meneer Zilvervleugel." Madarian stopt z'n ontwerp snel weg, komt uit de schaduw vandaan, en loopt richting Vàilan. "Alles opgelost hoop ik?" Madarian wil graag weten wat het voorwerp is die hij zou moeten hebben.