Vàilan verandert weer terug.
"Ja, het is opgelost. Hoop ik. Die onruststoker heeft beloofd de stad te verlaten. Als ik 'm toch weer tegenkom vreet ik 'm op,"
Hij kijkt weer omhoog en ziet de draak nog steeds vliegen.

"Fascinerend vind ik dat. Blijft maar een beetje debiel rondvliegen maar doet niks. Ze is me zeker aan het testen. Nou, ik heb stalen zenuwen en oneindig geduld," zegt hij. "Kom, we gaan het kasteel in."

De twee lopen verder, beklimmen een paar steile trappen en bereiken uiteindelijk de hoofdingang. De wachters doen de deur open en al snel lopen ze door de brede gang. Aan beide zijden hangen portretten, prenten en oude kaarten. De vloer is bekleed met een mooi tapijt.

"Een hele hoop belangrijke personen. Iets verderop hebben ze een standbeeld van mij gemaakt. Op ware grootte," zegt Vàilan. "Ik was er eerst niet zo blij mee, maar men stond erop en ik gaf maar toe. De troonzaal is nog een paar trappen naarboven. Hier linksaf, en klimmen maar."

Doc liep rustig naar het kasteel, om geen onnodige aandacht te trekken.

Hij zag dat er bij één ingang erg weinig bewakers stonden. Hij liep er frank en vrij naar toe, en maakte ze af, waarbij hij zelf een flinke jaap op z'n heup kreeg. Doc liep door de ingang, en hoorde, dankzij zijn elfengehoor, Vàilan praten, op een paar verdiepingen hoger.

Madarian kijkt z'n ogen uit. Redelijk verlicht, weinig plekken om als dief achter te sluipen, behalve een aantal standbeelden, wat grote bloempotten en wat pilaren. Een dief komt hier niet zomaar binnen zonder betrapt te worden, tenzij met wat illusiemagie in de nacht. De ramen zijn hoog, dus daar is moeilijk doorheen te komen. Maar dan nog zit je dan met de wachters. Dan ziet hij in gedachte het kleine meisje weer voor zich. Madarian schudt even z'n hoofd. Nee! Nooit meer! Nooit meer zal ik vrijwillig van een onschuldige stelen! Dan komen ze langs het standbeeld van Vàilan. "Een uitstekende gelijkenis! Die beeldhouwer verstaat z'n vak!"

Maar ook Vàilan beschikt over een goed gehoor.
"Barst," zegt hij. "Dat is die elf weer, die daarnet al die andere relschopper wou afmaken en hardhandig door mij naar buiten gewerkt werd. Ik had 'm niet moeten laten liggen. Echt, hoeveel wachters zijn er vandaag al gesneuveld door dat...tuig? Bah, de laatste keer dat dit gebeurde was al gauw zo'n vijf jaar terug."

Vàilan bekijkt het standbeeld en merkt op dat hij misschien wat dikker is geworden in de loop der tijd. Ze bereiken een nieuw trappenhuis en even later staan ze voor de deur van de troonzaal.

"Geniet ervan, Madarian, je gaat nooit meer in je hele leven zulke grote deuren zien," zegt Vàilan. "Sterker nog, deze deuren zijn expres zo groot. Ze zijn bedoeld om ook de wat...grotere wezens erdoor te kunnen laten. Je hebt dat misschien al een beetje gezien aan de gang waar we nu in staan. Onnodig kolossaal groot. Beide kanten monden uit in twee grote tuinen. Mij is verteld dat hier vroeger wel eens draken kwamen, net zo gewoon als dat ik hier rondloop. Maar ja, wat daar mee gebeurd is weet niemand zeker. Kom, we gaan naar binnen."

De twee Deurwachters openen de massieve troonzaaldeuren.

"Welkom in de wereld van luxe, schoonheid en rijkdom," zegt Vàilan terwijl de twee naar binnen lopen. Awyllin zit een stuk perkament te lezen op haar troon. Haar twee dochters en zoons staan naast haar mee te lezen.

"Hier is hij dan!" roept Vàilan. "De gast die naar uw zeggen wat bij zich heeft!"
Maar voordat de twee verder kunnen worden ze door wachters tegengehouden.

"Wapens afgeven, aub. U bent hier tenslotte in een troonzaal," zegt een van hen.
"Er loopt een moordelf rond in dit kasteel, die verantwoordelijk is voor de dood van teveel wachters," zegt Vàilan. Een van de wachters geeft een seintje naar twee anderen, die meteen een legertje soldaten bij elkaar sprokkelen en het kasteel beginnen te doorzoeken.

Doc sneakte verder het kasteel in, en hoorde Vàilan praten over draken, en troonzalen. "Aha, een troonzaal dus. Ik moet nu heel goed oppassen." dacht hij.

Op weg naar boven kwam hij meerdere bedienden tegen, maar die zochten niets in hem. "Dit gaat verrassend makkelijk!"

Uiteindelijk kwam hij bij de troonzaal, en kwam in de clinch te liggen met de wachters. Hij gaf ze echter geen kans om hulp te roepen.

Vàilan draait zich om.
"Godsodeprinsegracht, hij is hier," sist hij. Hij trekt een van de deuren open en grijpt Doc bij z'n keel en tilt hem op.
"Daarnet was ik mild voor je, ik gaf je de kans om bij me weg te blijven, en dit is hoe je me bedankt? Ik had je meteen moeten doden zie ik nu wel. Geef me eens een goede reden waarom ik dat nu niet zou moeten doen!"
Hij gooit doc tegen een van de granieten zuilen in de troonzaal.
"Ik houd er niet van dat zulk tuig als jij hier komt om de orde te verstoren. Nu heb je me echt kwaad gemaakt. Je zal spijt krijgen dat je dat gedaan hebt," zegt hij. Een handjevol toegesnelde wachters gaan voor de koningin en haar kinderen staan.
"Kom op, Elfengast. Doe die wapens maar weg," zegt Vàilan. "Je ziet mij toch ook niet met wapens vechten?"

Doc kwam hard tegen de zuil aan, maar wist nog één ding te zeggen. "Vertel me...waar is Linctus.....Geen zin ..... elke keer door ......j-jou afge-gemaakt....te....worden....*zucht*"
Na deze woorden viel hij bewusteloos neer.

Linctus zworf zo ongemerkt mogelijk door de straten heen.

De wachters slaan Doc in de boeien en voeren hem af naar de kerker.

"Belhamel," zegt Vàilan. Madarian heeft, met grote tegenzin, wat van zijn wapens afgegeven en de twee lopen verder naar Awyllin. Sybil komt hen tegemoet en blijft vlak voor hen staan.

"Ja, dit is hem. Goed werk, Vàilan. Ik wist wel dat je 'm zo zou vinden," zegt ze. Vervolgens richt ze zich tot Madarian.
"Jij weet niet wat het voorwerp is, maar ik weet dat wel. Leg alles wat je in, op of onder je kleren hebt op deze tafel. Doe nou maar gewoon, er gaat je heus niks gebeuren tenzij je zelf een stomme zet doet," zegt ze.

Vàilan kijkt intussen wat rond.
"En dan is er nog iets," zegt hij. "Ik heb zo het vermoeden dat Fyona, waar ik wel eens over verteld heb, hier boven de stad vliegt."
"Dat kon er ook nog wel bij," verzucht Awyllin. "Jij zal het moeten oplossen."
"Weet ik, weet ik...maar laat eerst die Madarian z'n spullen maar uitpakken..."

Doc werd weer wakker in de kerker, en zijn hand ging gelijk naar zijn messen. Die had hij nog, dus hij probeerde zich een weg naar buiten te banen. Dit lukte hem, en hij ging zo snel als hij kon de stad uit. "Ik ga trainen bij de Raad van de Twaalf Donkere Elfen. Ik MOET beter worden!" dacht hij, terwijl hij over de velden rende.

Een wachter komt in paniek binnengestormd.
"De gevangene is ontsnapt!" roept hij.
"Hmja, een elf sluit je niet zomaar op," zegt Vàilan. "Waar is hij nu?"
"Geen idee," hijgt de wachter. "Hij kan overal zijn. Er zijn gelukkig dit keer geen doden gevallen."
"Hij wordt al wat wijzer," zegt Vàilan. "Goed. Sybil, jij houdt Madarian bezig. Ik ga naar buiten, Fyona opzoeken. Wens me sterkte."

Een relschopper in het kasteel, en nog in de troonzaal ook! Hij heeft geluk dat hij niet ter plekke is afgemaakt. Madarian volgt de aanwijzing van de koningin. Hij begint dingen op de grond te leggen. Een paar ringen, wat armbanden, wat lege flesjes, alchemiespullen, het kleine beetje geld wat hij heeft, en een paar rollen papier. Z'n wapens liggen al op de grond, samen met z'n pijlen. De koningin schudt nog steeds nee. Hij voelt of hij nog iets vergeten is. Alleen z'n ontwerp heeft hij nog niet op de grond gelegd. "Uwe koninklijke hoogheid, dit is alles wat ik bij me heb qua spullen. Zit het hierbij?" Hij vreest dat het een kledingsstuk is, en dat hij moet gaan strippen, en daar heeft hij echt geen zin in...

Ik wil dit niet, ik wil dit niet, ik wil dit niet, ik wil dit niet, ik wil dit niet...
Vàilan wordt steeds zenuwachtiger naarmate hij een van de Buitentuinen bereikt heeft. Buiten hoort hij soldaten roepen en schreeuwen. Ook klinkt een duidelijk gebrul van Fyona.
"Hemel behoed me," zegt Vàilan. "Ze is gedaald." Hij loopt met stevige passen verder en bereikt een van de tuinen. Hij loopt naar het midden, gaat op een platte steen staan en kijkt omhoog.

"Fyona! Als je me wil hebben, hier ben ik! Kom maar als je durft!" roept hij. Even blijft het stil. Vàilan roept nog een keer, en meteen wordt dat beantwoord. Fyona landt voor hem in de tuin, die groot genoeg is voor haar om te landen. Vàilan voelt dat hij begint te trillen. Fyona kijkt hem aan en snuffelt een keer in zijn richting.

"Daar staan we weer, tegenover elkaar," zegt Vàilan. "Gaan we het weer uitvechten of zullen we het dit keer netjes houden?"
Fyona verandert ook in menselijke gedaante.
"Wat zal ik zeggen? De vorige keer was het mijn recht om je te verjagen," zegt ze.
"Wa...ik wist niet dat jij ook...," stamelt Vàilan. Fyona strijkt met haar hand over haar lange, pikzwarte haar.
"Mooi hè? Ik kan mij net zo goed verstoppen als jij. En ik zie er ook nog eens goed uit, vind je niet?" zegt ze.
"Daar ga ik niet tegen in. Je bent ook in deze vorm beeldschoon. Maar...nu ter zake," stamelt Vàilan. Fyona loopt op hem af en glimlacht.
"Ik houd het liever ook netjes vandaag. Laten we het maar eens gaan bespreken." zegt ze.

"Fouileer hem!" klinkt het. Daar gaat m'n ontwerp... Sybil houdt met een kleine glimlach de wachters tegen die de opdracht willen uitvoeren. "Deze keer doe ik dat." Ze fouilleert Madarian en komt z'n ontwerp tegen. Deze haalt ze tevoorschijn en gooit het op de grond. Dan gaat ze verder, inclusief het 'klokkenspel'. Geen spullen meer onder de kleding. "Dit is werkelijk alles." Nog steeds schudt de koningin nee. "Uwe koninklijke hoogheid, kunt u me vertellen wat u zoekt? Misschien is het iets wat ik heb verkocht?"

Roland, de oudste zoon van de koningin, raapt het ontwerp op en bekijkt het.
"Interessant. Waar heb ik dat eerder gezien? Oh ja, natuurlijk. Oom Berin had ook zoiets. Erg handig, moet ik zeggen."
"Laat die spullen met rust," zegt Sybil. "Ik dacht zeker te weten wat het was. Kennelijk heb ik me ergens vergist. Ma, weet jij het toevallig?"

Awyllin denkt na. "Ik had ook wat anders in gedachten. Laat de conservator komen, die zal het weten." zegt ze.

De beheerder van de crypte wordt erbij gehaald. "Maar goed dat ik destijds alles bij heb gehouden," zegt hij. "Het voorwerp is een kleine, zilveren dolk. Deze behoorde toe aan koning Daniël II. Het lemmet is puur zilver, het handvat is bekleed met bladgoud en edelsteentjes en er staan diverse griffioenen in gegraveerd. Een kostbaar voorwerp. Het is, naar men zegt, het enige gereedschap waar de zilveren veren van een Zilvervleugel mee afgesneden kunnen worden."

Sybil bekijkt nog eens de spullen van Madarian.
"Hier zit niks tussen wat voldoet aan de beschrijving. Waar kan het zijn?" vraagt ze.
"Trek al zijn kleren uit en bekijk ze stuk voor stuk," zegt Roland. "Geheid dat die gast nog wat verbergt."

"Een dolk had ze al moeten vinden. Die verstop je niet zomaar. Dat voorwerp komt me bekend voor. Laat me even in m'n geheugen graven..." Madarian denkt na. Het voorwerp ziet hij voor zich, maar waar is het gebleven? Dan schiet het hem weer te binnen. "Ah. Ik heb het verkocht aan een heler. Maar dat is al weer een tijd terug. Hoeveel is het u waard, uwe hoogheid?" "50 goud." 50 goud? Dan is dat ding meer dan 150 goud waard! En ik heb het verkocht voor 25 goud. Oen! "Voor zoveel, en wat hulp met m'n ontwerp van uw oom Berin, zal ik de dolk terughalen." De koningin: "Afgesproken. Laat hem vrij. Hij is weer welkom zodra hij de dolk heeft. Eerder mag hij niet in de binnencirkel komen." "Dank u, uwe hoogheid." Madarian buigt diep, pakt z'n spullen van de grond, en gaat naar de poort. Daar krijgt hij z'n wapens terug, en gaat weer richting de stad. Nu op naar de heler. Waar zou hij zijn na die paar jaar? Wie weet weten ze het bij die herberg.

Vàilan gaat zitten, maar Fyona pakt hem bij zijn arm en tilt hem weer overeind.
"Mag ik niet eens even rustig zitten?" vraagt hij.
"We gaan even een wandelingetje maken," zegt Fyona.
"Als je toch per sé in beweging wil zijn kunnen we net zo goed een stukje gaan vliegen," zegt Vàilan.
"Nee," zegt Fyona kortaf. "We blijven hier."
De twee lopen over het grindpad naar een appelboom.
"Ik heb de laatste tijd nog eens nagedacht over wat er toen gebeurd is. En eigenlijk had je best wel reden om daar te zijn. Ik had niet zo moeten reageren," zegt Fyonà.
"Net zei je nog dat je het recht had om...," "Ja, dat zei ik," onderbreekt Fyona. "Maar toch vind ik het jammer dat ik dat deed. Je had goede bedoelingen. Ik moest niet zo onvolwassen reageren. En ik wil gewoon mijn excuses aanbieden voor de geleden schade. Was het erg?"
"De littekens zijn nog zichtbaar, laten we het daarop houden," zegt Vàilan. "Maar je bent dus helemaal hier naartoe gekomen om dit te vertellen?"
Fyona knikt en gaat onder de appelboom zitten. Vàilan wil haar nu ook weer overeind trekken, maar dat lukt hem niet.
"Barst," mompelt hij. Fyona glimlacht en staat weer op.
"Ik ben geen gevaar voor deze stad hoor, kun je dat iedereen even gaan vertellen?" zegt ze.
"Doe dat zelf maar. Kom, we gaan naar de troonzaal. Eens zien hoe ver ze zijn met Madarian," zegt Vàilan.

Nadat Madarian de troonzaal had verlaten, gaf de koningin een kleine knik naar Sybil. Sybil geeft snel een wachter opdracht om Madarian in de gaten te houden. Intussen loopt Madarian naar de herberg waar hij zo'n rommeltje heeft achter gelaten. Hij loopt naar binnen. "Sorry, we zijn gesloten in verband m... Jij?!? Wat wil jij nou weer?" "Ik zoek Endon. Enig idee waar hij is?" "Kijk eens om je heen! Waarom zou ik jou helpen?" Madarian ziet nog veel braaksel en bloed liggen." "Voor 10 goudstukken die je krijgt nadat ik iets terug heb van Endon." "En ik moet geloven dat je te vertrouwen bent?" "Heb ik het geld niet gegeven aan die man van wie de buidel gestolen was? Heb je ooit verhalen gehoord dat ik niet m'n woord ben nagekomen?" "Nee... Oké. Voor 10 goud!" De waard tekent een kleine plattegrond naar het huis van Endon, in de stad waar Madarian nu is. Hij is gelukkig niet ver weg gegaan in die paar jaar.

"Waar is het nou gebleven?"
"Geen idee,"
"Ik zag 't toch echt hier landen, het kan toch niet zomaar weg zijn?"
"Stommelingen, let de volgende keer dan ook beter op!"
"Sorry baas, maar ik dacht..."

Aldus een conversatie tussen drie wachters en hun luitenant.

Meer wachters lopen de tuin in en sommigen kijken vanaf de balkons van de gebouwen eromheen. Net voordat Vàilan en Fyona de tuin willen verlaten, worden ze door een andere luitenant en zijn twee ondergeschikten tegengehouden.
"Pardon, heer en mevrouw, heeft u toevallig hier een draak gezien?" vraagt de luitenant.
Fyona haalt haar schouders op. "Nee, niks gezien," zegt ze. Ook Vàilan ontkent iets gezien te hebben.
"Dan zal 't wel weg zijn. Nou ja, verder zoeken mannen!" zegt de luitenant en hij gaat weer verder.
Vàilan en Fyona gaan ook weer verder, richting de troonzaal. Zodra ze daar aankomen, worden ze netjes binnengelaten.

"Waar is Madarian?" is Vàilan's eerste vraag.
"Die is op pad gestuurd om het voorwerp op te halen. Hij had het niet bij zich," zegt Sybil.
"En hoe groot acht je de kans dat hij ooit terugkomt?" vraagt Vàilan vervolgens.
"Hij komt wel terug, dat weet ik zeker. Hij kan er mooi aan verdienen," zegt Sybil. Roland komt naast haar staan en merkt Fyona op.
"Wel wel, wie is dat stuk naast je?" vraagt hij terwijl hij z'n haar goed doet.
"Dat, mijn waarde, is Fyona," zegt Vàilan. Roland's grijns verdwijnt meteen en hij trekt zijn zwaard.
"Geen zorgen," zegt Fyona. "Ik kom in vrede."
"Voor het eerst sinds tientallen jaren is er weer een draak in ons midden," zegt een oude kunstenaar, die toevallig aanwezig is.
"Gezegende westenwinden, nu zal alles weer goed komen, zoals voorspeld door Dion," zegt een dienstmeid.
Fyona kijkt verbaasd om haar heen.
"Oh, een profetie. Heerlijk. Ik ben vaker het onderwerp van dat soort ongein," zegt ze.
"Ik weet hoe dat voelt," zegt Vàilan grijnzend.

10 goud beloven voor alleen maar waar iemand is. Een fortuin voor die informatie. Maar het is voor een goed doel. Hé. Is dat niet die wachter van net? Natuurlijk. Ze schaduwen me... Madarian loopt vlak langs de wachter en groet hem. De wachter groet terug. Als Madarian hem gepasseerd is, duikt hij het dichtstbijzijnde steegje in, en verstopt zich in een donker hoekje. De wachter kijkt achter zich, ziet Madarian niet, en loopt snel naar het steegje. De teleurstelling is op z'n gezicht te lezen. Hij ziet Madarian niet meer. Madarian wacht even, en gaat dan richting het huis van Endon. Na een aantal straten komt hij aan bij het huis. Ten opzichte van de huizen in de buurt is het een mooi optrekje, maar nog steeds van hout. Madarian schat drie verdiepingen. Hij klopt aan. Endon doet open. "Madarian? Dat is een tijd geleden! Heb je meer handelswaar? Kom binnen!" Madarian gaat naar binnen. "Eigenlijk wil ik wat handelswaar terughebben. Het voorwerp is een kleine, zilveren dolk. Het lemmet is puur zilver, het handvat is bekleed met bladgoud en edelsteentjes en er staan diverse griffioenen in gegraveerd. Die had ik je destijds geleverd voor 25 goudstukken." "Ah. Dat ding. Wat heb je bij je als tegenprestatie?" Madarian: "Ik ben redelijk blut, maar ik wil je betalen door een klus voor je te doen." Madarian ziet Endon denken. "Een bende dieven hebben wat van m'n handel gestolen. Als je die dieven opruimt, dan kunnen mijn mensen de spullen terughalen. Ik heb kunnen achterhalen waar ze naartoe gegaan zijn. Een grot in de buurt." Endon haalt een kaart van de omgeving tevoorschijn en markeert de grot erop. "Beschouw het als gedaan. Ik hoop dat wanneer ik terug kom je de dolk bij je hebt, of weet waar je hem gelaten hebt." Madarian vertrekt richting de grot.

Linctus zwierf verder ovet de straten. Hij moest ergens een plek vinden om die stomme pijlpunt uit zijn rug te halen. Ook moest hij verborgen blijven voor de verkenner. Het vervelende van een Necromancer die je opjaagde was dat die verkenners over het algemeen moeilijk dood gingen. Als die wachters de verkenner dus hadden vermoord, dan was het goed mogelijk dat het lichaam vannacht weer tot leven kwam. Linctus moest dan zorgen dat hij een heel eind uit de buurt van de stad was.

Na een kleine wandeling komt Madarian aan bij het bos. Hij heeft het gevoel alsof hij weer achtervolgd wordt, maar hij ziet niemand. Hij gaat wel richting de grot, maar intussen pakt hij alle ingrediënten die hij kan vinden. Al vrij snel heeft hij genoeg voor wat gif, en maakt hij een klein beetje. Genoeg voor vijf pijlpunten en een paar dolken. Hij wacht nog met het gif op de wapens te doen. Af en toe hoort hij het gehuil van een wolf, maar dat is in de verte. Na een half uurtje komt hij bij de grot aan. Er staan twee leden buiten de wacht te houden. Madarian pakt z'n boog, smeert op twee pijlen gif, richt beide pijlen op het hoofd van de rovers en schiet. De pijlen vliegen door de lucht, maar zakken sneller dat gepland, en raken de rovers in de edele delen! De twee schreeuwen het uit. Na een paar tellen zakken ze dood in elkaar. Wat? Nieuwe boog. Had ik m'n oude nog maar!Eén rover komt poolshoogte nemen. Madarian pakt snel weer een pijl, en schiet deze op de rover af. Dit keer richt hij hoger, en de pijl doorboort het hart. Dat is beter. Hij wacht even. Geen andere rovers. Hij beweegt zich behoedzaam naar de ingang. Nog geen rover te zien. Meteen een bocht naar links. Hmm. Hij steekt z'n dolk iets voorbij de ingang, en kijkt naar de reflectie. Nog steeds geen rovers. Hij sluipt nu naar binnen, en gebruikt elke donkere plek, en elk uitsteeksel, en gaat zo steeds dieper de grot in.

Roland stopt z'n zwaard weer terug, wetende dat het toch niks uit zal halen tegen een draak.
"Sorry daarvoor," zegt hij. "Reflex, weet je, en..."
"Het is al goed," zegt Fyona. "Goed, jullie weten nu dat ik er ben. Kan ik ongehinderd door de stad lopen als ik dat wil?"
"Je bent vrij om te gaan en staan waar je wil, als je je maar gedraagt," zegt Sybil.
"Kom, Vàilan, dan gaan we nu een stukje vliegen," zegt Fyona vervolgens. De twee lopen de troonzaal uit. Onderweg naar een van de buitentuinen vertelt Vàilan over Madarian.
"Lijkt me een raar type," zegt Fyona. "Wedden dat hij me gaat versieren als hij me ziet?"
"Grote kans," zegt Vàilan. "Speel voor de gein eens het spelletje mee en laat hem denken dat je wat voor hem voelt. Ik wil zijn gezicht wel eens zien als hij erachter komt wat je echt bent."
"Dat is gemeen, laag, vals en onvriendelijk. Een prima idee dus," zegt Fyona grijnzend. Zodra de twee de tuin bereikt hebben veranderen ze in hun ware vormen.
Schat, je bent dikker geworden, merkt Fyona op.
Dus toch, ik had al zo'n idee. antwoordt Vàilan.

"Daar! Daar! Ik zei het toch!" roept een wachter. Meteen komen een paar anderen erbij staan.
"Zag je dat? Die meid veranderde...en net zei ze dat ze niks wist over...," roept een andere wachter.
"Laat ze maar," zegt de luitenant van de wachters.
"Maar, dit kunnen we niet..."
"Zwijg, stommeling! Wat wou je dan doen? Je zwaardje pakken en ze te lijf gaan?" zegt de luitenant.

Vàilan en Fyona verlaten de tuin en besluiten om naar het bos even buiten de stad te gaan, waar Vàilan Madarian voor het eerst tegenkwam.