"Maar, waarom? Waarom heb ik die wachters gedood?" snikte Aìlérùn. Hij wachtte even, en zei toen: "Fyona, ik moet boete doen. Maar hoe?"
Hij dacht een poos, en ging verder. "Ik ga terug waar ik vandaan kom. Zijn alle zwarte Draken van de Zwartsteenbergen? Of zijn er ook zwarte Draken bij bijvoorbeeld het Blauwrotsmeer, of bij de Rode Woestijn?"
Ik trek het kwaad aan... dacht hij, gericht op Fyona.

Vàilan luistert slechts half naar wat Necia vertelt. Diep in gedachten denkt hij aan Augus en Fyona.
Awyllin gaat weer zitten en haalt diep adem.
"Er komt nu wel veel op ons af," zucht ze. "Pratende eenhoorns..."
"Maar zij wil over ons leren, laten we haar die mogelijkheid geven," zegt Sybil. Vàilan is nog steeds diep in gedachten verzonken en loopt zonder het goed en wel door te hebben de troonzaal uit.
Augus...ik heb je nodig. Vàilan loopt nadenkend verder.
Vàilan. Ga naar je toren, ik zal daar aan je verschijnen.
Meteen rent hij zo snel als hij kan het kasteel uit, verandert en vliegt naar de Zilvertoren. Vlak voordat hij daar aankomt verschijnt een verblindend licht. Augus keert nogmaals terug uit het hiernamaals.
Vàilan landt in de toren en verandert terug.
"Meester," zegt hij.
"Ik heb al met de Hoeder staan praten. Hij weet dat je mijn raad zoekt en staat me toe weer te verschijnen. Vertel, wat zit je dwars?" zegt Augus.
Vàilan vertelt over de recente gebeurtenissen, Fyona, en het verhaal van Linctus. Augus begint wat minder licht te geven en loopt heen en weer.
"Dus toch," zegt hij. "Ik heb zelf nooit nagedacht over zo'n balans, want waarom zou ik me er druk over maken? In het bijzijn van de Hoeder heb ik erover gehoord. Hij weet het."
"Maar, wat moet ik nu doen?" vraagt Vàilan.
"Weggaan. Ver. Neem Fyona mee. Haar aanwezigheid versterkt de kracht van de dienaars van het duister. Zij kan kiezen tussen goed of kwaad, maar zij kan er niks aan doen dat haar aanwezigheid het duister versterkt. Dat is de vloek die ze met zich meedraagt. Als het duister komt, moet je weg zijn," zegt Augus.
"Maar, als het gebeurt, als het komt, is er dan sprake van een veilige schuilplek? Moet ik me verstoppen en mijn einde uitstellen? U zou niet willen dat ik onnodig lang blijf lijden, onnodig lang in angst leef. Ik ga liever eervol in de strijd ten onder. Als het einde komt, dan mag het zo snel mogelijk zijn. Ik wil me graag bij u voegen," zegt Vàilan.
"Het is de vraag of je je kan redden. Er kan tegen gevochten worden, maar veel kans van slagen geef ik het niet. Het duister is sterk. Maar je hebt gelijk. Ik zie je liever snel hier dan dat je nog jarenlang in een onzekere tijd moet rondlopen. Ga naar Fyona toe en vertel haar alles. Ik zal met de Hoeder overleggen. Meng je niet in een strijd die je niet kan winnen. Fyona is de sleutel. Zij zal het einde inluiden of de redding brengen. Vertel het haar, en kom dan hier terug. Ik heb de tijd," zegt Augus.

Necia klemde haar kaken op elkaar. Onopvallend nam zij een houding aan die Krijgers aannemen net voor een mogelijk gevecht. Necia blies wat lucht uit haar neus en ontspande haar hals. "U had niet verwacht dat eenhoorn praten? U had gedacht dat eenhoorns niet konden communiceren met anderen? Begrijp mij niet verkeerd. Ik kom hier om een volk te begrijpen en om erover wat te leren. Als u mij deze gunst niet kunt geven, zou ik helaas moeten vertrekken."

"U kunt over ons leren, wij bieden die mogelijkheid. Ik zou het een eer vinden om u alles te vertellen wat u wil weten," zegt Sybil. "Daarnaast hebben we twee bibliotheken vol boeken. U kunt er zo naartoe, maar ik weet niet of de bibliothecaresse het toestaat dat dieren haar heilige terrein betreden."

Vàilan gaat naar het bos en vindt Fyona.
"Excuseer," zegt hij. Ylaya laat bijna haar brouwsel vallen. "Fyona, kom even mee. We moeten spreken."
"Ze is hier nodig," zegt Ylaya.
"Nu niet, dit is belangrijker dan een paar simpele bomen," zegt Vàilan. Fyona staat op en loopt een eindje met hem mee. Ylaya kijkt boos in hun richting en blijft samen met Ailerun achter.
"We kunnen dit niet hardop bespreken," zegt Vàilan.
"Wat is er aan de hand?" vraagt Fyona bezorgd.
Ga zitten. Fyona gaat zitten en Vàilan parkeert zichzelf tegenover haar. Samen sluiten ze hun gedachten af voor alles behalve elkaar. Hij begint haar alles te vertellen, en sluit af met Linctus' verhaal en de woorden van Augus.
Ik...begrijp het. Om een of andere reden begrijp ik het. Het voelt aan als iets wat ik altijd al geweten heb, maar waar ik nooit over nagedacht heb. Maar...en nu? Fyona kijkt verdrietig naar de grond.
Ik weet het niet. Weggaan is geen optie. Als het komt, dan zal uiteindelijk alles eraan moeten geloven. Vechten? Jij kan er niet bij zijn omdat het dan erger wordt. En wie weet is het zinloos om verzet te bieden. Als het zo moet gaan, dan hebben wij dat te accepteren.
Fyona schudt haar hoofd.
Dat zoiets uitgerekend mij weer moet overkomen. Ik had dus gelijk over mijn duisterheid. Zonder mij is deze wereld een stuk veiliger. Het maakt niet uit of ik wegga of hier blijf, ooit zal het me bereiken. Als ik er niet meer ben, kan het duister niet groeien, toch? Fyona kijkt Vàilan angstig aan.
Jouw rol is nog vaag, en het is pas op het moment zelf dat je zal kiezen. Niemand kan voorspellen wat het zal worden. Maar...ik wil niet dat je jezelf opoffert. Heb ik net iemand gevonden om mee te... Vàilan gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen.
Ik heb geen keus, Vàilan. Misschien zie ik je weer in het Eeuwige. Laat me nu gaan, ik zal het oplossen.
Ik laat je niet gaan. Dat weet je best. We gaan of samen, of niemand gaat. Laten we eerst naar de Zilvertoren gaan en Augus verder laten spreken.
Fyona knikt en staat op.
Goed idee, laten we zijn mening hierover aanhoren. Maar wat kan hij voor ons doen? Niets. Hij is al in het Eeuwige. Wij zijn nog gebonden aan deze wereld.
Nog wel. We gaan nu naar de toren.

Vàilan en Fyona rennen het bos uit, veranderen en begeven zich naar de Zilvertoren. In de toren schijnt nog steeds het felle licht. Augus is nog aanwezig.

"Nu niet, dit is belangrijker dan een paar simpele bomen," hoorde Aìlérùn zeggen door Vàilan Wat is er? Waarom kom je hier? zei hij in gedachten tegen de Griffin. Fyona, wil je me op z'n minst vertellen waar ik vandaan kom? smeekte hij vervolgens.

Necia keerde weer terug in haar gewoonlijke houding en glimlachte beleefd. "Ik dank u voor uw kennis. De boeken maken mij niet veel uit, aangezien mijn stam ook boeken heeft. Ik zie graag het volk met mijn ogen en hart. Ik zou ongelooflijk gelukkig zijn als iemand mij morgen zou rondleiden. Dus niet nu. Excuseert u mij, ik wil nog bijkomen van de gedaanteverwisselingen en een beetje rond lopen."
Meteen keerde Necia zich om en liep terug naar de deur waar ze met Vàilan vandaan kwam. Ze wierp nog een blik op Linctus en begon aan de klim naar beneden.
Het eind in zicht..., dacht ze. Hoe komt hij daarop? Geliefde Alma zou nooit haar schone kinderen van de maan wegvagen.

Na een paar keer verkeerd te zijn gelopen is het Necia uiteindelijk gelukt om buiten te komen. Met trage passen liep Necia dezelfde pad terug als hoe ze hier gekomen was. Ze nam alles in haar op. Hoe verschillend de kinderen van elkaar konden zijn. Hoe de vrouw verschilde van de man. En dat de mannen ook hier baardiger waren dan de vrouwen.
Na een tijdje lopen merkte Necia dat de mensen anders naar haar keken. Het leek eerst fijn, maar de ogen die op haar gericht waren voelden steeds minder fijn aan. Nerveus begon Necia te draven om sneller weg te komen van de blikken van de mensen, tot ze weer bij die koude muur kwam.

Het maakte Necia woest om die muur weer te zien. Waarom moet dit volk zich zo verbergen? Waarom zijn ze gewoon niet open? Ze bewaren wat. Zoals hun "eind"!, dacht ze nerveus. Ze gooide haar hoofd achterover en begon luid hinikkend te steigeren tot er twee wachters komen. Nog voordat de wachters konden spreken, beval Necia ze haar buiten deze muren te begeleiden. Na wat getwijfel deden de wachters dit uiteindelijk, waarop Necia in een galop het bos inrende.

Awyllin denkt even na.
"Eerst kwam je hier als verschoppeling en misdadiger, en nu kom je ons wijsmaken dat je een of andere hocus-pocus gast bent," zegt ze tegen Linctus. "Ik houd er niet van als mensen mijn tijd verdoen met verhalen over hel en verdoemenis. Kampioenen van het licht...knap hoe je dat verzonnen hebt. Nog nooit hebben wij zulke rariteiten meegemaakt. Kom, ga weg en houd op met onze tijd te verdoen."
Roland kijkt bedenkelijk.
"Tja, wat nou als ie gelijk heeft?" vraagt hij.
"Dat zien we vanzelf wel. Maar Linctus, wees eens eerlijk, geloof je je eigen verhaal? Het klinkt zo raar. Dat hier vreemde wezens naartoe komen is niets nieuws. Deze stad barstte er vroeger van, velen van hen waren griffioenen, maar toch. Dit is, zoals Vàilan zei, de hoofdstad. Het knooppunt. Dat hier veel mensen en wezens naartoe komen is normaal. Ga inderdaad je verhaal maar ergens anders vertellen. De Hoeder zal niet toestaan dat Zijn rijk op deze wereld wordt verslonden door het duister," zegt Hared.

Vàilan en Fyona bereiken de toren en veranderen terug.
"Vàilan," zegt Augus, "is het je al opgevallen dat Linctus Fyona noemde als kampioen van het licht?"
Vàilan denkt diep na.
"Verrek, je hebt gelijk. Maar...dan zit hij mis. Fyona kan niet bij het licht horen," zegt hij.
"Het moment van haar geboorte heeft haar met een zware last opgezadeld, namelijk het meedragen van duistere krachten. Die heb je al in actie gezien. Zij kan toch beide kanten kiezen. Linctus zit er niet helemaal naast," zegt Augus.
"Wat moet ik nou doen om te voorkomen dat ik hier alles ga omleggen?" vraagt Fyona.

Aìlérùn zag Vàilan en Fyona naar het kasteel vliegen, en besloot bedroefd dat er voor hem ook niets meer was. Ik trek kwaad aan. Ik was een Donkere Elf. Ik moet gaan. Boetedoen. Ik ga naar de Zwartsteenbergen. dacht hij.

De rode waas voor de ogen van Necia vertrok langzaam. Toen merkte Necia dat het plots kouder en donkerder was. Ze stopte met galloperen en hijgde wat uit. Zonder haar hoofd te bewegen keek ze wat rond. "Weer in het bos... Verzin maar hoe je terug komt, Necia. Achterlijk veulen.", zei ze zachtjes tegen haar zelf.
Terwijl haar huid trilde onder het zweet, liep Necia door, totdat iets haar aandacht trok. Ze voelde leven. Geschrokken stond ze stil. Ik ben nu prooi... Vluchten kan niet. Ik moet het opzoeken., dacht ze vlug en ze liep voorzichtig ernaar toe.
Wat Necia zag had ze niet verwacht. Het was een elf met wat donkers bij zich. Wat het was kon Necia niet goed zien.

"Jij kan niks doen," zegt Augus. "Ik wel, althans...de Hoeder kan dat. Ik mag het alleen voorstellen."
"En...wat kan je precies doen?" vraagt Vàilan.
"Heel simpel. Ik neem jullie mee naar het Eeuwige," zegt Augus.
"Kan dat zomaar? Ik bedoel...wij zijn niet dood, wij ademen gewoon nog en...," zegt Fyona.
"Ik heb erop aangedrongen," zegt Augus. "Jullie zullen met lichaam en ziel meegenomen worden naar het Eeuwige. Daar hebben we dan tijd om eens wat te gaan bijpraten."
"Akkoord," zegt Vàilan. "Ik heb genoeg van de problemen hier. Neem ons mee." Fyona gaat ook akkoord.
"De Hoeder zegt, dat de herinneringen aan jullie zullen worden gewist van deze wereld. Niemand zal nog weten wie jullie waren, waar jullie vandaan kwamen, wat jullie namen waren, niemand zal weten dat jullie ooit bestaan hebben," zegt Augus.
"Het zij zo," zegt Fyona.
"Dan is het tijd. Tijd voor de ultieme bescherming." zegt Augus. Hij legt een hand op Vàilan's hoofd en de andere hand op het hoofd van Fyona. Een gigantisch felle flits volgt waarna een lichtstraal de hemel in schiet. De Zilvertoren is leeg...

Het standbeeld van Vàilan, dat in het kasteel staat, vergaat tot stof. In de troonzaal kijkt men even op van de flits.
"Wat was dat?" vraagt Roland.
"Weet ik niet," zegt Sybil.

In het bos ziet Ylaya een eenhoorn lopen.
"Het is niet waar...," fluistert ze. Voorzichtig loopt ze naar het dier toe. Ze groet de eenhoorn in de elfentaal van haar land en maakt een korte buiging.

Er was een flits, en in het bos bedacht Aìlérùn opeens iets. Wie ben ik? Hij begon een beetje rond te dwalen, en kwam bij Ylaya uit, die net een buiging maakte. "Wie ben ik?" herhaalde hij. "Oh, jij bent die Draak die me hielp om het Bos te herstellen. Het is nog niet geheeld. Misschien kan je helpen?" vroeg ze. "Nee, ik moet nog wat doen in de stad. Misschien later." antwoordde hij, vriendelijk noch onvriendelijk. Ik ben welflink gegroeid, dacht hij tevreden.

In de stad aangekomen, zag hij de Zilvertoren staan. Hmm? Een lege toren? Toevallig. Misschien kan ik daar nestelen.
Hij ging naar binnen, en ging liggen. Eindelijk rust... dacht hij, terwijl hij indommelde.

"Gegroet, elf. Heler van het al heilige.", sprak Necia plechtig. "Jij lijkt mij bekend hier."
"Je spreekt de mensentaal?", zei Yvla verbaasd. "Een eenhoorn dat de mensentaal beheerst... Eh, ik ben inderdaad bekend hier."
"Dat is mooi.", knikte Necia goedkeurend. "Dan kun jij mij naar de stad begeleiden. Ik ben hier naartoe gezonden door mijn Meester om dit volk waar te nemen en te begrijpen."
Yvla wou de eenhoorn niet teleurstellen, maar ze kon niet anders. "Edel dier, het spijt mij. Zoals jij jouw taak hebt, heb ik mijn taak. Het Bos moet herstelt worden. Ik kan niet hier weg. Maar je zag toch net een draak wegvliegen? Die richting moet je op. De wachters zullen je binnen laten."
Necia knikte en vertrok in gallop.

Ze kwam aan bij een hoge muur. "Vreemd", bromde ze. "Ik herinner mij dit." Necia ging op haar achterbenen staan en begon te roepen naar een stel wachters. "Jij weer?", riep de ene toe. "Wat moet je nou weer?" Een beetje ontdaan keek Necia de wachter aan. "Laat mij binnen.", zei ze iets bedroefd. Zuchtend liet de wachter Necia de stad betreden.

Necia keek wat rond en herkende alles. Lichtelijk in paniek liep ze snel door. Hoe kan het dat ik dit alles ken? Geliefde Alma, hopelijk kan ik mijn plicht doen., dacht ze.

"Er is iets veranderd" Begon Linctus. "De balans, het zoekt zijn evenwicht." Linctus wist zeker dat hij hierheen was gekomen om slecht nieuws te verkondigen, maar wist niet meer waarom.

Ook al waren ze reeds een stukje van de stad verwijderd, Nelson en T-S zien toch de lichtflits. Beide beseffen wat er gebeurd is; Vailan is weg.

"Denk je dat de stad het zal redden zonder zijn zilvervleugel?" vraagt T-S.

"Ik weet het niet. Maar we kunnen er niks tegen doen vrees ik" zegt Nelson. "Kom, we moeten verder".

De kar verdwijnt langzaam aan de horizon.

"Ik vraag u om de komende tijd de beveiliging aan te scherpen." Begon Linctus tegen de Koningin. "Ik zal mijn best doen om zo veel mogelijk individuele hulp te krijgen. Daarom ga ik nu op zoek naar mijn leerling." Half versuft liep Linctus het kasteel uit.

Aìlérùn werd wakker, en merkte tot zijn grote vreugde dat hij wat sterker begon te worden. Hij kon nu bijna z'n poot breken.

Hij begon wat rond te slaan met zijn vleugels, om ze warm te laten worden, en een Elfenliedje te neuriën.

Aìlérùn... Vernietig de stad! hoorde hij plots in zijn hoofd. Nee, nee, nee! dacht hij. Vervolgens brulde hij echter, en ging naar het bos. Hij wilde het vernietigen.

Ook Madarian krijgt een apart gevoel. Er is iets anders. Ik voel me vreemd. Hij heeft een paar gaten in z'n herinneringen zitten die hij niet kan verklaren. Hij heeft te horen gekregen dat Linctus in het kasteel was, en komt net aanlopen als Linctus het kasteel verlaat.

Hard gebrul en vleugelslagen klonken er boven het hoofd van het hoofd van Necia. Ze voelde iets zwaars op haar hart, een duistere magie. Het zwarte vloog al gauw uit beeld. Necia voelde haar benen rillen en haar hart het bloed sneller pompen. Ik moet hier achteraan. Het spijt me, Meester., dacht ze en ze ging in gallop achter het donkere aan.

Aìlérùn maakte een rotsmak inhet bos, en begon om zich heen te slaan. Ylaya, die een kilometer verderop zat te werken, merkte dat er iets goed mis was. Ze liep richting Aìlérùn, en zag hem vanaf een afstandje de bomen omslaan. Ze zag, kundig met magie als ze was, dat her een zwart waas om hem heen hing. "Malassa doet dit..." mompelde ze.

Vervolgens gilde ze van schrik, omdat de jonge Draak naar haar toekwam.

De hoeven van Necia kwamen zwaar neer op de grond, waardoor het gestamp goed te horen was. Necia liet zich tussen Ylaya en Aìlérùn glijden. Ze liet haar hoorn tussen haar gespleten hoeven glijden, wat haar hoorn verscherpte. Necia hield haar hoofd laag en bereidde haar benen voor op een sprong. Waarschuwend brieste de eenhoorn naar de jonge draak.

"Malassa!" riep Ylaya, "Stop nu! Dit is niet goed!", waarop Aìlérùn antwoordde, met de stem van Malassa. "Laat het gewoon Elfenjong. Ik ben de Schaduwmoeder. Kijk eens omhoog?" Ylaya deed dat, en zag tot haar grote schrik dat er bijna een eclips was. "Ah, een Unicorn. Hallo ukkie," zei Mallassa/Aìlérùn.

Voorzichtig hief Necia haar hoofd op. Zeg niets. De schone Maan maakt zich heerster nu. Geniet van de krachten van grote Alma., dacht ze bemoedigend.
Necia tilde haar beide voorbenen op en liet die hard neerkomen. Steeds sneller begon ze te stampen en begon uitdagend te springen.

"En wie is die....Alma nu weer, Unicorn?" vroeg Malassa. "Ik weet zeker dat ik de enige ben die Drakenjongen bij me roep. Dit is niet het eerste geval trouwens."

Ylaya liep om, en klom op Aìlérùn's rug. "Yeehaw!" schreeuwde ze. "Ah, ga van me af!" riep Aìlérùn, waar Malassa aan toevoegde: "Het is toch al bijna volle eclips, je kan hem nu niet meer van me afnemen. Fijne dag nog...", waarna de jonge Draak, nog steeds met een zwart waas om hem heen, nu zelfs met zwart oogwit. Zijn recht overeindstaande spleetpupillen gloeiden van Malassa's kracht.