"Ik weet niet wat je bent", sprak Necia kalm en langzaam. "Jouw energie straalt alleen duisternis uit en het drukt op mijn borst."
Ze wees met haar snuit naar de bijna verborgen zon en sloot haar ogen. "De schone Maan neemt haar plaats. Wij dansen op dagen als deze, waar de Maan ons versterkt."
Necia liet haar hoofd weer zakken en keek Aìlérùn strak aan.

Linctus zag de voortekenen van een eclips ontstaan. "Vreemd mompelde hij." Toen liep Madarian naar hem toe. "Kom mee Madarian." Begon Linctus en met grote haast ging Linctus naar het eind van de stad. "De wereld is aan het veranderen." Begon Linctus tegen Madarian. "Ik denk dat we dit misschien tot ons voordeel kunnen gebruiken. De eclips zal Larzuk kracht geven, dus ik zal geen magie gebruiken. Jij kunt het wel. Heb je de bliksemschicht geoefend." Madarian knikte instemmend. "Het is nu bezig bij het bos. Daar moeten we nu heen." Linctus en Madarian gingen met grote haast naar het bos en zag drie wezens bij elkaar staan. "Wat is hier aan de hand?" Bulderde Linctus. "Waarom zit jij als elvenprinces op de rug van een draal? Waarom gloeien jouw ogen draak? En waarom ben jij jezelf zo druk aan het maken?"

Aìlérùn kwam terug, en Malassa vroeg: "Hallo mensen, komen jullie ook bij het feestje?" De jonge Draak vloog een stukje op. "Helaas is het nu afgelopen. In zich draagt hij iets, wat een zegen kan zijn, maar ook een vloek" ging ze verder.

Vervolgens verdween het waas, en viel Aìlérùn zeer onzacht op de grond. Hij kreunde, en viel toen in een diepe slaap.

Necia keek geschrokken naar waar het gebulder vandaan kwam. Toen ze zag dat het Linctus was brieste ze boos. "Jij hier? Heb jij er soms wat mee te maken? Ik wil uitleg!", riep ze en ze trapte boos in de lucht.
De draak steeg plots op en Necia sprong geschrokken achteruit. Ze luisterde naar de woorden van de draak, maar kon het niet begrijpen. Langzaam met zijwaartse passen liep Necia naar Linctus. Toen de draak neerviel hinnikte ze zachtjes.

“Het mag dan wel een eclips worden, maar die Malassa kan op het moment geen macht uitoefenen zoals normaal.” Begon Linctus tegen de eenhoorn. Ook hij lachte toen de draak met een smak neer kwam. “De wereld is de balans aan het herstellen, dus de kracht van Malassa is afgenomen. Dit betekend echter niet dat ze niet gevaarlijk is.” Linctus keek naar de jonge draak. “Waar is die elvenprinses gebleven?” Begon Linctus terwijl hij rond keek.

Een eenhoorn! Madarian kijkt even naar de eenhoorn, maar de draak lijkt gevaarlijker. Gelukkig valt deze bewusteloos neer. Dan kijkt hij naar de eenhoorn, terwijl hij de draak vanuit z'n ooghoeken in de gaten houdt. Madarian lacht niet. De draak kan gevaarlijk zijn als hij ontwaakt. "Malassa... Het is een tijd geleden dat ik iets met een geloof gedaan heb. Was Malassa niet de godin van het duister? Ik weet het niet meer."

Aìlérùn werd wakker, en zag meteen mensen waakzaam naar hem kijken. Hij kreunde, en schudde zijn kop een beetje. "Ungh..."
Hij stond op, maar viel gelijk weer neer, bijna op Necia.

Necia deed een paar stappen achteruit en stak zachtjes met haar hoorn in Aìlérùn. Ze zag de vleugels van de draak en gaf er een lik aan. Necia maakte een vies gezicht. "Het smaakt scherp.", zei ze tegen niemand in het bijzonder. Ze keek weer Linctus aan. "Die elf is een prinses? Wat moet ze mat die... Malassa?"

Malassa...Schaduwmoeder dacht Aìlérùn richting Necia. Hij probeerde weer op te staan, en dit keer lukte het. "Malassa.....is de Schaduwmoeder," zei hij toen. "Auw. Dat deed pijn!" ging hij verder. Hij flapte een beetje rond met zijn vleugels.

Necia keek naar de draak. "Schaduwmoeder, schaduwmoeder... Schaduwmoeder, mijn hoorn!", zei ze scherp. "Het was het duistere..." Necia liep om de draak heen en tikte hem af en toe aan met haar hoorn. Ze keek in de ogen van de draak en liet haar hoorn op zijn voorhoofd rusten. "Wat mag jij dan zijn? Zonen schaduw?"

"Dit is een getransformeerde draak." Begon Linctus terwijl hij naar het beest toe liep. "Het was een darkelf die op een of andere manier hierheen getransporteerd is en daarna voor onze ogen transformeerde in dit." Linctus prikte met een vinger in de draak. "Ik denk dat Malassa een nieuwe drakendienaar wilde hebben en dat ze hem hierheen heeft getransporteerd om opgeleidt te worden." Linctus liep weer wat weg van de draak richting Madarian. "Maar het evenwicht houdt haar tegen." Vervolgde Linctus. "De wereld is uit balans en nog een duister wezen zou het evenwicht helemaal verstoren. Daarom krijgt de Malassa er geen grip op en daarom is dit wezen nog zo zwak."

Linctus liep naar de eenhoorn toe. "Waarom werd jij naar deze stad gestuurd? Welke opdracht gaf je meester je mee? Hoe zit bij jullie de structuur in elkaar? Welke vormen van magie bezitten jullie?" Linctus was gefascineerd geraakt door de eenhoorn. Deze leek namelijk beschaafd en een deel uit te maken van een vele grotere groep. Alles wat hij uit de boeken had gehaald was dat deze wezens vol met geheimen zaten en schuw waren voor mensen. Bang voor het duister wat ze aan konden doen.

"Wat ik gedaan heb als Elf, was verkeerd," zei Aìlérùn. "Het enige wat ik er nu nog aan kan doen, is proberen bij de Zwartsteenbergen te komen. Die liggen ongeveer een halve dag vliegen hiervandaan. Het ga jullie goed."
Na deze woorden begon hij een beetje warm te draaien met z'n spieren.

Necia tilde haar hoorn op van de draak en schudde haar hoofd, terwijl ze brieste. "Elfen die in draken veranderen en het duister faalt in het grijpen van macht. Weer wat nieuws..."

Necia keerde zich om en keek Linctus aan. Ze boog haar hals als een buiging en keek Linctus aan. "Mijn Meester stuurde mij hierheen om wat meer te leren over dit volk. Ik had alleen niet verwacht om draken en dergelijken tegen te komen... Ik moet het gedrag van elke wezen hier observeren en het doorgeven aan mijn Meester. Dit kan later van pas komen voor de Hoofdstam. De Hoofdstam is een soort leider stam, dat zorgt voor de andere eenhoorn stammen. In een stam leven de eenhoorns samen en heeft ieder een functie. Sommigen worden geboren met magische krachten. De één is een Heler, de ander een Verkenner, maar de meesten zijn Krijgers."

"Ik denk dat Malassa een nieuwe drakendienaar wilde hebben en dat ze hem hierheen heeft getransporteerd om opgeleidt te worden." Linctus liep weer wat weg van de draak richting Madarian. "Maar het evenwicht houdt haar tegen." Vervolgde Linctus. "De wereld is uit balans en nog een duister wezen zou het evenwicht helemaal verstoren. Daarom krijgt de Malassa er geen grip op en daarom is dit wezen nog zo zwak."
"Hoe bedoel je training? Door wie, en wat zou die draak moeten leren hier? Er zijn hier toch geen draken?" zegt Madarian. Hij kan Vàilan en Fyona niet herinneren. Tenminste... Er zijn gaten in z'n geheugen...

"...De één is een Heler, de ander een Verkenner, maar de meesten zijn Krijgers." zegt de eenhoorn. "Krijgers... Om te kunnen vechten tegen?" vroeg Madarian. Ooit had hij verhalen gehoord over eenhoorns. Dat ze schuw waren en puur. Maar als hij hoort dat de meesten krijgers zijn, begint hij te twijfelen aan die verhalen.

"Ja, Krijgers.", zei Necia. "Er zijn genoeg gevaren om je tegen te beschermen. Zo was er een tijd dat veel stammen zich moest verweren tegen grifioenen. De grifioenen steelden veulens door een gebrek aan voedsel voor hun kuikens. Ze namen zelfs zwakke merries mee na het werpen. Maar dat was lang geleden en er is nu vrede tussen beide partijen." Necia zuchtte diep en schudde de manen uit haar ogen. "Afgedwaalde eenhoorns kunnen ook gevaarlijk zijn. In het wild kunnen ze krankzinnig worden en vallen alles aan. Vaak vinden die eenhoorns hun oude stam terug, maar dat kunnen de Krijgers niet toelaten. Zulke eenhoorns zijn een gevaar."

Necia liep een paar kringetjes om Madarian en Linctus. Ze tikte ze één voor één voorzichtig aan met haar hoorn en bleef voor Madarian staan. "Wie mogen jullie zijn? En wat moet die Malassa?"

Aìlérùn was klaar met warmdraaien, en zei wat afscheidswoorden. "Mensen, Unicorn, het ga jullie goed. Ik moet nu gaan,"
Hij steeg op, vloor 3 rondjes rond de open plek en vloog toen naar de Zwartsteenbergen.

Ik moet wat leren. Ik herinner me vaag een Zwartsteendraak die kon veranderen in een mens. Ik moet leren. dacht hij, terwijl hij naderde.

"Mijn naam is Madarian. Aangenaam kennis te maken. En wat die Malassa moet? Geen idee. Ik heb me nooit in dat geloof verdiept. Misschien dat m'n mentor Linctus het weet." zegt Madarian terwijl hij naar de draak kijkt. De draak stijgt op. Madarian zwaait even naar de draak. De draak vliegt drie rondjes, en verdwijnt uit zicht. "Ik heb het gevoel dat we hem later terug zien..."

Aìlérùn zat op de grond, want het was enorm heet. Wat een onherbergzame streek... dacht hij. Maar ik moet nu verder! Ik ben er bijna!

Toen hij een kwartier later aankwam bij de uitlopers van de Zwartsteenbergen stond er een volwassen Draak op een klif. Toen het jonkie eraan kwam, vloog dit volwassen vrouwtje op, en vloog naar een hoge top.
Aìlérùn landde op de plek waar de ander had gestaan, en rekte zich een beetje. "Oee-waaaah!" zei hij. "Dat was een lange vlucht. Maar ik ben er nu, daar gaat het om."

Blijf staan, hoorde de jonge plots in zijn hoofd. Wie ben jij?
Ik ben Aìlérùn Únií, en ik kom van de Zilveren Stad van de mensen,
Wacht, Aìlérùn?
Ja, wat is er?
Één van mijn jongen heette Aìlérùn, maar hij ging naar de Elfen.
Ik was vroeger een Elf...

"Die Malassa is een andere naam voor de duisternis." Begon Linctus tegen de eenhoorn. "Die wilt in principe het licht overwinnen. Niets meer en niets minder. De duisternis zal alles wat het kan aangrijpen om dat doel te vervullen. Malassa is nu echter gebonden omdat de wereld uit balans is. Dit betekend dat de wereld dit wil herstellen dus dat de kracht van Malassa beperkt is. Echter betekend dit ook dat de wereld nu ook makkelijk helemaal uit zijn balans gegooid kan worden." Linctus zuchtte. "Maar mijn naam is Linctus,soort van noodgedwongen ervaringsdeskundige in de duisternis en magiër." Vervolgde Linctus. "Maar heb jij dan nooit de behoefte gehad om uit je rol te stappen en zelf te beslissen wat je doet en laat? Vroeg Linctus aan de eenhoorn.

Was jij vroeger een Elf!? vroeg de oudere Draak aan Aìlérùn.
Ja, ik ben denk ik een Drakenjong...
Mijn Aìlérùn ging ook naar de Elfen, als Elf. Hij ging het duistere pad op... dacht ze somber.
Maar nu terug naar de orde van de dag, dacht ze. Ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Aúnùnná Únií van de Zwarsteendraken. Ik heb de Raad gewaarschuwd dat er een jonge Draak aankwam, dus je moet er maar heen gaan. Volg mij! dacht ze, waarna ze een aanloop nam en opsteeg.
We hebben dezelfde achternaam... dacht Aìlérùn.

Hup hup! We hebben niet de hele dag de tijd! riep Aúnùnná in gedachten, waarna Aìlérùn ook opsteeg.

Necia keek verbaasd, zelfs een beetje geschokt, naar Linctus. "Uit mijn rol stappen? Nooit niet. Ik ben hiermee geboren, het zit in je hart. Het is geen toeval dat dit mijn taak is. Mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende en mijn vermogen om dingen snel op te pikken zijn één van de redenen dat ik deze taak toegewezen kreeg."
Necia schudde de manen uit haar ogen. En toch ga ik mijn manen nooit laten knippen, dacht ze bij haarzelf.
"Noodgedwongen...", ging Necia verder. "Waarom noodgedwongen?"

"De duister heeft mijn thuis verwoest en mijn dierbare omgebracht." Begon Linctus. "Daarna is de duister achter mij aan gegaan. Tot nu toe nog niet succesvol." Linctus knipoogde. "Maar als ik niet van mijn ervaring geleerd had, dan was het fout afgelopen. Sommige noemen de duister Malassa, sommige G'hull thialuc andere weer Diablo. Eigenlijk maakt het niet uit. Het zijn de wezens die uit hun naam vechten die de vreselijke dingen doen. Zelf heeft de duister weinig direct contact met ons. Ze geven kracht aan wezens die hun wil uitvoeren." Linctus keek naar Madarian. "Gelukkig zijn er ook die van het duistere pad afwenden voordat het te laat is."

"Zo, dus jij bent Aìlérùn Únií?" vroeg het hoofd van de raad. "J-ja mijnheer," antwoordde Aìlérùn een beetje angstig. "Ohohohoho, je hoeft niet bang te zijn kleintje, we hebben geen kwaad in de zin!" Het hoofd lachte hartelijk. "We willen je alleen welkom heten in de stad van de Draken! Bij deze dus." Hij pauzeerde even. "Aúnùnná?" "Ja mijnheer?" "Je weet wat je te doen staat. Succes." "Ja mijnheer,
Lie-" Ze hield zich nog net in, om verder te gaan: "Kleintje, meekomen." "Ohoho, Aúnùnná, je hoeft niet zo serieus te doen!" "Ja mijnheer." antwoordde ze.

De twee Draken liepen naar buiten, waar de oudere wat voorstelde: "Aìlérùn, kom even achter mij aan naar de vlakten, alsjeblieft." "Ja hoor," antwoordde de jongere.

Even daarna kwamen ze op de vlakte.
"Jonkie, er is iets belangrijks dat ik je moet vertellen. Je denkt dat je een wees bent," Hij onderbrak haar ruw. "Hoe weet je dat!?" "Ik herkende je aura. Bij Draken is het zo dat familieleden gemakkelijk bij elkaar in de geest kunnen kijken. Dit gaat het makkelijkst bij ouder-jong relaties."
"Wil je zeggen dat..."
"Ja. Ik ben je moeder, Aìlérùn."
"Wat? Ik... ik snap het niet..."

"Dan wordt het tijd om terug te vechten. Om de balans te herstellen, of naar het goede over te hevelen. De vraag is, waar beginnen we? Bij Larzuk en z'n meerderen? Maar dan moeten we er wel op voorbereid zijn. En hoewel ik nu wat magie geleerd heb, ben ik nog geen partij voor een volleerd magiër. Dus... hoe nu verder? Hoe kunnen we ons wapenen tegen hun spreuken?"

"Larzuk?" Necia hield haar hoofd scheef. "Wie is Larzuk? Zijn de mensen in oorlog met die Larzuk?"
Ze liet haar hoofd een beetje hangen terwijl ze een beetje verbitterd keek. "Is dit nu vijandig gebied?"