Een aarde muur, wat een snelle leerling. Bedacht Linctus. De muur gaf hem misschien genoeg tijd om de spreuk af te maken. Linctus bleef nog even liggen en mompelde iets zo zacht mogelijk. Een grote vuurbal kwam met een grote boog op Linctus af. De plek waar een paar seconden geleden Linctus nog lag was nu veranderd in een grote vuurzee.

De trol slaat naar waar hij denkt waar Madarian staat, maar Madarian is naar rechts gedoken. Madarian zorgt ervoor dat de trol tussen hem en Larzuk blijft. De trol is redelijk traag. Dat is in het voordeel van Madarian die de slagen van de trol elke keer net weet te ontwijken. Intussen gaat Larzuk af op Linctus. Madarian ziet dat, en vuurt een bliksemschicht op Larzuk af, die vlak voor Larzuk passeert. "Sh..! Mis!" Madarian had expres voor Larzuk gericht, maar dat wou hij niet laten weten...

Larzuk keek hoe zijn trollen iedereen bezig hield. Linctus had zich verscholen achter een aarde muur. Larzuk schoot een vuurbal over die muur heen en zag hoe Linctus opging in de vlammen. Tevreden liep Larzuk dichterbij. Een bliksemschicht vloog voor Larzuk langs. Larzuk keek opzij en zag Madarian vloeken. Larzuk draaide zich om en liep met zijn armen gespreid naar Madarian. “Kom op.” Begon Larzuk. “Probeer het nog maar eens, misschien die duistere vervloeking zoals eerst.” Larzuk glimlachte.

Aúnùnná zag Larzuk naar Madarian toelopen, en dacht naar Aìlérùn: Jonkie. Laat die troll. Necia kan het zelf afmaken.
Linctus zit in de problemen. Omdat hij magie gebruikte, kwam die magiër hierheen.
In tegenstelling tot wat ik eerder gezegd heb, móét je nu als eerste aanvallen, alleen nu. Ik heb het gevoel, dat Linctus deze gast niet zelf aankan. Gaan, NU!

Aìlérùn hoorde dat, en sprong direct op Larzuk af.

Er gebeurde van alles en Necia raakte in paniek. Gewoonlijk worden Krijgers aangestuurd en vechten ze met een tactiek.
Hier, hier was enkel chaos. Het was meer overleven dan overwinnen.
Waar eerst Linctus lag verscheen er torenhoge vlammen. Necia haar mond viel open. Weg..., dacht ze. In haar ooghoeken zag Necia de troll een zwaai maken. Necia was te traag om te reageren en werd weggeslagen. De troll groef zijn nagels in Necia haar schouder en drukte haar stevig tegen de grond aan. Necia trappelde wanhopig met haar benen. Ze ademde zwaar door haar neus, terwijl de aderaline door haar aderen stroomde.
De hoorn gloeide rood op. De rest van Necia's lichaam volgde. Het verblindde de troll en zorgde ervoor dat het achteruit deinste. Toen de rode gloed verdween, was het een griffioen wat de troll aanviel.
Met beide klauwen greep Necia de troll bij zijn kop en groef haar achterbenen in de buik. Krijsend klapte ze woest met haar vleugels.

Larzuk zag de draak op zich af komen en Madarian gaf een bliksem spreuk. Larzuk stuurde de schicht om zichzelf heen en stuurde deze terug naar Madarian. Voor Madarian schoot een stenen muur omhoog waar de bliksemschicht op kapot spatte. Larzuk keek om zich heen en liet de vlammen om Linctus heen doven. Onder de vlammenzee had zich een huisje van stenen schotsen schuil gehouden. Linctus liet de stenen terug de grond in verdwijnen en glimlachte naar Larzuk terwijl deze een mep van de draak kreeg. Larzuk had niet gedacht dat Linctus Madarian nog kon beschermen vanonder de vlammenzee, maar hij had zijn oude meester onderschat. Linctus sprong weg voor een knuppel van een trol.

Larzuk hefte zijn hand op, en mompelde wat. Vervolgens stopte Aìlérùn midden in de lucht, vloog ver omhoog, en viel toen met hoge snelheid weer naar beneden. Hij kreunde even, en viel toen bewusteloos neer.

Aúnùnná zag de andere Draak bewusteloos neervallen, en mompelde toen: "Nu moet ik zelf in actie komen..."
Ze deed een onzichtbaarheidsspreuk, en er kwam een zwart waas over har ogen, en een dichte zwarte mist om haar heen.

Larzuk stopte de draak en ook even stopte de adem van Linctus. Linctus zag zijn voormalige leerling zojuist een duistere en sterke spreuk uitvoeren. Zijn leerling had dus schijnbaar toch het een en ander opgepikt door de jaren heen. Linctus stak zijn hand uit en stopte de knuppel met een luchtspreuk. Hij raakte de knuppel van de trol aan en deze sprong spontaan in vuur en vlam.

Dan vuurt Madarian een luchtmuurspreuk uit op de rots die Linctus had opgeroepen. De rots spat uiteen en een regen van stenen met grote snelheid (vergelijkbaar met een schot hagel) komt recht op Larzuk af.

Larzuk kreeg stenen tegen zijn lichaam aan en en schreeuwde van de pijn. Hij spande zijn spieren aan en de stenen die in zijn lichaam geboord zaten kwamen door dezelfde gaten weer naar buiten. Larzuk spatte uiteen in een zwarte rook en verscheen weer achter Madarian. Hij legde rustig de hand op de schouder van madarian die langzaam begon weg te rotten. Met een luchtstoot van Linctus werd Larzuk weer weggeblazen. Linctus kwam eraan gerend nadat hij een hand van een trol had verbrand. Hij ontweek de klappen van de andere trol en legde zijn hand op de schouder van Madarian. "Ik kan het proces voor nu stoppen, maar om je helemaal te helen is nog geen tijd." Begon Linctus. Terwijl hij werd geraakt door een paarse bliksem. Linctus viel naar de grond. Zweren begonnen op zijn gezicht te ontstaan. Hij had nu zijn focus nodig op deze bezwering om dadelijk zich weer bij het gevecht te voegen.

Door de klappen van de vleugels, verloor de trol zijn balans. Hij viel neer op de grond, met Necia erboven op. Ze stak haar snavel in de keel van de trol en trok de strot eruit. Haar gezicht zat onder het bloed en ze moest hoesten toen ze de geur ervan rook.
Blindelings sprong Necia op de rug van de trol waarvan zijn hand verbrand was. De trol viel voorover en Necia doorboorde met haar snavel de kop van de trol. Ze rukte er stukjes uit tot ze zeker wist dat de trol niet meer zou kunnen opstaan. Ze stapte van de trol af en keek om naar Madarian en Linctus. Ietswat duf liep Necia naar Linctus toe en wreef met haar kop langs zijn lichaam.

Madarian haalt uit naar Larzuk met z'n vuist als hij de hand van Larzuk voelt, terwijl de klauw uit z'n handschoen springt, en weet een paar flinke japen toe te brengen aan de arm van Larzuk. Madarian voelt zich verzwakt. Hij troost zich met de gedachte dat hij in ieder geval z'n huid duur verkocht heeft. Larzuk ziet er niet uit. Madarian lacht even vals, en dat ziet Larzuk. Het vertrouwen van Larzuk wordt iets minder. Een leerling die hem zo weet toe te takelen? Hij heeft Madarian onderschat. Een fout die hij niet zo snel meer moet maken. Wie heeft de langste adem?

Dan zegt Madarian: "Hoe goed kun je tegen gif?" Larzuk kijkt naar de z'n arm. Daar wachtte Madarian op. In een flits heeft hij z'n blaaspijp te pakken en schiet een verlammend gifpijltje op Larzuk af. Raak. Maar Madarian heeft geen idee of Larzuk ertegen kan, en het duurt even voordat het gif werkt.

"Hmmm gif" Larzuk rukte het pijltje uit zijn arm en haalde een drankje uit zijn buidel. Snel dronk Larzuk het drankje op. "Dit zet ik je betaald." Begon Larzuk terwijl hij zijn armen door de lucht zwierde. Een vanuit vier verschillende richtingen schoten er groene ballen op Madarian af.

Linctus stond ondertussen weer op. De zweren in zijn gezicht hadden kleine littekens achter gelaten, maar de spreuk had Linctus nu van zich af gekregen. Linctus keek Larzuk aan.

Larzuk maakte de balans op 2 trollen waren dood en zijn tegenstanders waren in redelijke staat. Tijd om te vluchten. Achter Larzuk verscheen een vuurportaal, maar toen hij daar doorheen liep kwam hij er aan de achterkant weer uit. De portaal leidde nergens meer naar toe. "Niet wat je had verwacht?" Begon Linctus. En hij zette zich schrap. Ze hadden een dolle hond in hoek gedreven, dus ze konden waarschijnlijk nog wel het een en ander verwachten.

Om de 4 ballen af te weren, wil Madarian snel een paar rotsmuren oproepen, maar vergist zich in de spreuk, en wordt weggeslingerd door een luchtmuur, half tegen één bal. Madarian komt met een klap op de grond en kan niet bewegen, wat hij ook probeert. Hij ziet wel dat Larzuk probeert te ontsnappen, en dat het niet gaat. Dan verandert Larzuk van tactiek. Hij gooit snel twee spreuken op de lijken van de trollen, die langzaam opstaan, en zich weer in de strijd werpen. Dan voelt Madarian dat hij een vinger kan bewegen. Het effect begint af te nemen, en geen moment te vroeg. Hij kan net op tijd een klap van een zombietrol ontwijken.

"Hoe lang nog?"
"Geduld, nog heel even m'n verf mengen en dan het laatste stukje arm invullen,"
"Schiet wel op, ik zit al drie uur zo. Ik kan 't niet meer volhouden!"
"Kom nou, je bent verdorie een Dracon. Ik heb je al vaker moeilijkere dingen zien doen en volhouden, dan kan je ook wel even een paar uur poseren,"
"Jij hebt makkelijk praten! Je zit daar maar lekker op je gemak te schilderen en ik moet een onmogelijke pose zien vol te houden,"
"Zo, hier nog een beetje, daar nog...en klaar!"

Aylin laat haar armen zakken en strekt zich wat uit.
"Hehe, eindelijk. Kan ik ook weer met leven beginnen," zegt ze. Ze loopt naar een spiegel in het atelier.
"Wil je niet eens het resultaat zien?" vraagt Raphaël.
"Oh ja, natuurlijk," zegt Aylin. Ze leunt wat op Raphaël's schouders en bekijkt het schilderij.
"Wauw," zegt ze. "Je hebt je weer eens bewezen. Waar gaan we mij ophangen?"
Raphaël staat op en rekt zich ook uit.
"Waar we maar willen. Ik heb aan de muur in de woonkamer nog wat ruimte. En anders kunnen we 't vast wel elders in het kasteel kwijt," zegt hij.
"Wel op een mooie plaats, aub. Ik ga 't zelf uitkiezen!" zegt Aylin.
"Je doet maar. Ik ga even opruimen. En andere kleren aandoen. Dat schort blijkt niet meer te zijn wat het geweest is," zegt Raphaël.
"Kan erger," zegt Aylin terwijl ze met haar staart een papiertje oppakt.
"Ja, ik weet het. Ik herinner me het grote verfongeluk van twee jaar geleden nog. Ben ik even blij dat ik daar geen schuld aan had. Dan had ik m'n carrière wel vaarwel kunnen zwaaien," zegt Raphaël, waarna hij z'n atelier verlaat.

"Ngh, m'n hoofd..." mompelde Aìlérùn toen hij opstond.
Larzuk zag hem opstaan, en mompelde weer wat. Vervolgens liep Aìlérùn recht op Necia af. Hij ging in een looppas, en knalde tegen Necia aan. Vervolgens deed hij hetzelfde met Madarian en Linctus. Als laatste ging hij op Aúnùnná af. Hij kwam nog niet eens in de buurt. Zij hield hem gewoon van zich af met één voorpoot, terwijl ze op de andere een wondje bekeek. "Larzuk, doe geen moeite. Hij is nog niet zo sterk en groot als ik. Wel bijna, maar nog niet helemaal."

Terwijl Raphaël op zoek is naar andere kleren, loopt Aylin het balkon van de woning op en kijkt richting het bos.
"Dacht ik al," zegt ze. Ze loopt terug naar het atelier en gaat zelf wat opruimen. Raphaël komt weer binnen en helpt mee.
"Er gebeurt wat in het bos," zegt Aylin.
"Er gebeurt altijd wat," zegt Raphaël. "Daar ben ik wel aan gewend."
"Nee, het is echt serieus," zegt Aylin. "Er gebeuren vreemde dingen. Zelfs ik kan dat vanaf hier aanvoelen."
"Het zal allemaal wel. Zolang het buiten de stad blijft kan het me niet schelen. Nu het volgende...heb ik ooit een beeldhouwwerk gemaakt?" vraagt Raphaël.
"Volgens mij wel, hoezo?" antwoordt Aylin.
"Dat is vreemd, want ik kan me het niet herinneren. Waar zou ik dat dan gedaan hebben en wat zou het dan geweest zijn? Ik zal even m'n archief moeten bekijken," zegt Raphaël waarna hij een kast opent en een paar lades bijlangs gaat.
"Waar heb ik...oh ja. Wat doet deze tekening hier?" Hij haalt een kleine tekening tevoorschijn en bekijkt het.
"Een tekening van een adelaar in mijn beeldhouwwerksectie. Echt, als ik ooit een beeld heb gemaakt van een adelaar zou ik me dat wel herinneren. Maar m'n handtekening staat er wel gewoon op. Dan zal dit wel een nooit uitgevoerd ontwerp zijn."
"Misschien heb je 't gedroomd," zegt Aylin droog.
"Vast. Ik ga toch eens even kijken waar dat beeld dan gestaan zou kunnen hebben. Ik vermoed ergens in de gang, waar iedereen altijd langsloopt. Kom je mee?" zegt Raphaël.
"Ach, waarom ook niet. Handig dat we gewoon in het kasteel wonen, nietwaar?" zegt Aylin.
"Precies. Ik neem wel even m'n tekenboek en potloden mee, je weet maar nooit". Raphaël loopt de woonkamer in en verzamelt wat spullen. Op dat moment wordt er op de deur geklopt.
"Ach ja, kan er ook nog wel bij," moppert hij en hij opent de deur. Voor hem staat een wachter, die een briefje vasthoudt.
"De koningin wil u graag spreken," zegt hij, waarna hij weer wegloopt.
"Oh," zegt Raphaël. "Hoor je dat Awyl? We gaan een omweg maken."
"Ja ik heb 't gehoord. Ik hoor alles. Drakenoren, hè? Dan krijg je dat," zegt ze. Ze pakt ook wat spullen en loopt alvast de woning uit. Raphaël volgt en sluit de deur af. Hij kijkt wat om zich heen en ziet op de muur een wapenschild met twee griffioenen erop. Hij loopt er naartoe en bekijkt het aandachtig.
"Dus toch," zegt hij. "Ik begin me opeens iets te herinneren. Heeft men mij toevallig ooit een keer gevraagd om een beeld van een griffioen te maken?"
"Kan," zegt Aylin. "Als dat zo is was ik er in ieder geval niet bij."
"Vreemd," zegt Raphaël. "Sowieso, wie wil er tegenwoordig nou zo'n beeld? Die griffioenen zijn al ik weet niet hoe lang geleden verdwenen. Het enige wat ons nog aan hen herinnert zijn die wapenschilden en zo." De twee lopen richting de troonzaal. Raphaël blijft ondertussen diep nadenken.
"Ik herriner me vaag iets met zilver," zegt hij.
"En wat zou dat? Je hebt vaker met zilver gewerkt," zegt Aylin.
"Ja, dat zal het zijn," zegt Raphaël vervolgens.

Larzuk spreidde zijn armen en beide trollen viellen weer aan. Larzuk lachtte en stopte toen. Waar was Linctus gebleven. Larzuk kijkt om zich heen en ziet opeens zijn oude leraar achter hem staan. "Genoeg" Zei Linctus en hij legde zijn hand op het hoofd van Larzuk. Larzuk kijk Linctus verstijfd aan. Hij wil wel iets doen, maar het lukt niet. Langzaam verliest Larzuk kracht in zijn lichaam en valt bewusteloos neer. Beidde trollen vallen gelijktijdig neer. Linctus kijkt naar de groep. "Hij zal zo'n 8 uur bewusteloos zijn. Daarna zal het dagen duren voordat hij zijn magie terug heeft. Dit is een van de sterkste spreuken tegen een magiër die ik ken. Dit moet genoeg zijn om hem in de gevangenis te werpen. Hij kan misschien bruikbare informatie opleveren."

"Oké. Maar hem meenemen is niet zo makkelijk. Tijd voor een draagbaar." Madarian gaat in de bosjes op zoek naar een paar stevige takken, en als hij het kan vinden: koningsfoelie en Acaridia wortels, terwijl hij een heelspreuk voor beginners achter elkaar op zichzelf gooit. De takken heeft hij snel gevonden, maar de kruiden niet. Hij is nog steeds verzwakt, maar het lijkt beter te gaan. Terwijl hij een draagbaar maakt, vraagt hij aan Linctus: "Hoe lang duurt die vloek die hij op me gegooid heeft?" terwijl hij naar Larzuk knikt.

Necia stond pas na een tijdje op, nadat ze werd omgestoten door de kleinere draak.
Slaperig strekte ze zich uit en wou grazen, tot ze merkte dat ze een snavel had en daarmee geen gras kon plukken.
Ze hief haar kop op en keek rond. Bij het zien van Larzuk en zijn trollen, zuchtte Necia diep. Langzaam sjokte ze naar een trol. Ze beet erin en trok er een haartje uit. Toen liep ze waakzaam naar Larzuk. Ze snuffelde aan hem, maar durfde hem verder niet aan te raken.

"Een paar uur en de spreuk moet wel uitgewerkt zijn." Linctus keek Larzuk aan. Hij was zo veel veranderd door de jaren heen.

"Waarom zou je een draagbaar maken? Je hebt twee Draken," zei Aúnùnná droogjes. "Liever gezegd, het zijn er anderhalf."
"Ik hoop dat die Larzuk ons geen problemen meer oplevert," zei Aìlérùn, die wéér bijna op Necia viel.

Raphaël en Aylin bereiken de troonzaal. De deur wordt voor hen open gedaan en ze lopen naar binnen.
"Ah, daar ben je," zegt Awyllin. "Je hebt heel veel gemist in de afgelopen dagen. Waarom kom je niet wat vaker naar buiten?"
"Dat was ik al van plan voor vandaag, of morgen, of zo...maar goed, wat kan ik doen?" zegt Raphaël. Awyllin vertelt hem kort over Madarian, Linctus, Necia, en diverse gebeurtenissen.
"Verdraaid," zegt Raphaël. "Ik moet echt vaker uit m'n kamer komen. Dat was een mooi epos geweest. Ik heb al eeuwen geen verhaal meer geschreven, en nu blijkt dat ik de beste inspiratie ooit heb laten liggen. Maar goed, wat wilt u nu dat ik ga doen?"
"Teken ze, schilder ze, zij verdienen wel een plekje in het kasteel," zegt Awyllin.
"Oké, dat wordt dus veldwerk," zegt Aylin.
"Ja, dat moet dan maar," zegt Raphaël. "Maar ze zullen vast wel een keer terugkomen naar het kasteel, nietwaar? Ik kom ze wel een keer tegen. Nou wilde ik ook nog wat anders gaan bekijken. Is er verder nog iets...,"
"Niet dat ik weet," zegt Awyllin. "Oh ja, toch. Heb je al gemerkt dat de beveiliging is aangescherpt?" Raphaël kijkt om zich heen en merkt inderdaad wat verandering op.
"Nu je 't zegt. Waarom is dat?" vraagt hij.
"Vanwege de recente gebeurtenissen," zegt Awyllin.
"Nou, van mij mag 't. Als ik maar niet telkens voor de voeten gelopen wordt," zegt Raphaël. Hij loopt samen met Aylin de troonzaal uit.
"Die Roland kijkt zo eng naar me," zegt Aylin.
"Logisch," zegt Raphaël. "Wie zou er nou niet naar een mooie dame willen kijken?"
Aylin neemt een ijdele houding aan.
"Natuurlijk, ik zou altijd de aandacht moeten krijgen. Mijn golvende haren, saffierblauwe ogen, mijn prachtige lijf en prachtige b..." "Ja, zo kan ie wel weer," onderbreekt Raphaël.
"Sorry," zegt Aylin. Ze tikt Raphaël zachtjes aan met haar staart.

Geïrriteerd blies Necia naar Aìlèrún en pikte hem op zijn voorhoofd. "Waag dat nog eens!", dacht ze boos.
Ze stapte over Larzuk heen en ging een beetje afgelegen staan van de rest. Met een klauw maakte ze een cirkel in het gras. Met moeite danste Necia eromheen, terwijl ze de poten van de griffioenenlijf vervloekte.
Het is haar uiteindelijk gelukt om de hele dans te doen. Ze ging in de cirkel liggen en sloot haar ogen.
Een plek op haar kop begon te jeuken, waarna haar hele lijf rood oplichtte. Even later lag de eenhoorn er weer.
Zuchtend ging Necia languit liggen en rolde over het gras.